ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Πληροφορίες, δόγματα ή συνήθειες που έχουν κληροδοτηθεί από τους γονείς στα παιδιά ή έχουν παγιωθεί ως τρόπος σκέψης ή ενέργειας. Η λέξη παράδοσις του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου σημαίνει, κατά κυριολεξία, «κάτι που δίνεται δίπλα» και επομένως «αυτό που μεταδίδεται προφορικά ή γραπτά». (1Κο 11:2) Η λέξη αυτή, έτσι όπως χρησιμοποιείται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, εφαρμόζεται τόσο στις παραδόσεις που αποτελούσαν κατάλληλες ή αποδεκτές πλευρές της αληθινής λατρείας όσο και σε αυτές που ήταν εσφαλμένες ή τηρούνταν ή αντιμετωπίζονταν με τρόπο που τις καθιστούσε επιβλαβείς και απαράδεκτες.

Με την πάροδο των αιώνων οι Ιουδαίοι απέκτησαν πολλές παραδόσεις. Μεταξύ αυτών ήταν διάφοροι τρόποι αμφίεσης καθώς και ο τρόπος τέλεσης κοινωνικών εκδηλώσεων, όπως οι γάμοι και οι κηδείες. (Ιωα 2:1, 2· 19:40) Επίσης, μερικές πτυχές της Ιουδαϊκής λατρείας τον πρώτο αιώνα Κ.Χ. ήταν εθιμικές ή παραδοσιακές, λόγου χάρη η χρήση κρασιού στο πασχαλινό γεύμα και ο εορτασμός της επαναφιέρωσης του ναού. (Λου 22:14-18· Ιωα 10:22) Ο Ιησούς και οι απόστολοί του δεν ήταν αντίθετοι σε τέτοιες συνήθειες, αν και γνώριζαν ότι δεν συνιστούσαν απαιτήσεις του Νόμου. Όταν η συναγωγή έγινε κοινός τόπος της Ιουδαϊκής λατρείας, αποτέλεσε έθιμο ή παράδοση το να αποδίδεται εκεί λατρεία κάθε Σάββατο. Ο Λουκάς λέει ότι και ο Ιησούς πήγε στη συναγωγή, «όπως συνήθιζε».—Λου 4:16.

Αποδοκιμασμένες Παραδόσεις. Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες, ωστόσο, είχαν προσθέσει στο γραπτό Λόγο πολλές προφορικές παραδόσεις τις οποίες θεωρούσαν αναπόσπαστο μέρος της αληθινής λατρείας. Ο Παύλος (Σαύλος), ως Φαρισαίος πριν από τη μεταστροφή του στη Χριστιανοσύνη, επιδείκνυε ασυνήθιστο ζήλο στην τήρηση των παραδόσεων του Ιουδαϊσμού. Σε αυτές, φυσικά, περιλαμβάνονταν τόσο οι αποδεκτές όσο και οι κακές παραδόσεις. Ακολουθώντας, όμως, «εντολές ανθρώπων ως δόγματα», κατέληξε να γίνει διώκτης των Χριστιανών. (Ματ 15:9) Για παράδειγμα, οι Ιουδαίοι “δεν έτρωγαν αν δεν έπλεναν τα χέρια τους μέχρι τον αγκώνα, κρατώντας την παράδοση των παλαιοτέρων”. (Μαρ 7:3) Αυτό το έκαναν, όχι για λόγους υγιεινής, αλλά ως τελετουργία η οποία υποτίθεται ότι είχε θρησκευτική αξία. (Βλέπε ΠΛΥΣΙΜΟ ΧΕΡΙΩΝ.) Ο Χριστός έδειξε πως δεν είχαν βάση για να επικρίνουν τους μαθητές του με τη δικαιολογία ότι δεν ακολουθούσαν τη συγκεκριμένη καθώς και άλλες περιττές «εντολές ανθρώπων». (Ματ 15:1, 2, 7-11· Μαρ 7:4-8· Ησ 29:13) Επιπρόσθετα, με την παράδοσή τους σχετικά με το «κορβάν» (δώρο αφιερωμένο στον Θεό), οι θρησκευτικοί ηγέτες είχαν καταστήσει το Λόγο του Θεού άκυρο, παραβαίνοντας την εντολή του Θεού.—Εξ 20:12· 21:17· Ματ 15:3-6· Μαρ 7:9-15· βλέπε ΚΟΡΒΑΝ.

Ούτε ο Ιησούς ούτε οι μαθητές του παρέθεσαν ποτέ από την προφορική Ιουδαϊκή παράδοση για να υποστηρίξουν τις διδασκαλίες τους αλλά, απεναντίας, επικαλούνταν το γραπτό Λόγο του Θεού. (Ματ 4:4-10· Ρω 15:4· 2Τι 3:15-17) Άπαξ και ιδρύθηκε η Χριστιανική εκκλησία, η τήρηση των μη Γραφικών Ιουδαϊκών παραδόσεων συνιστούσε “άκαρπο είδος πατροπαράδοτης διαγωγής”, δηλαδή διαγωγής που οι Ιουδαίοι είχαν λάβει ως παράδοση από τους πατέρες τους. (1Πε 1:18) Από τη στιγμή που εκείνοι οι Ιουδαίοι γίνονταν Χριστιανοί, εγκατέλειπαν αυτές τις παραδόσεις. Όταν μερικοί ψευδοδιδάσκαλοι στις Κολοσσές προώθησαν αυτή τη μορφή λατρείας, ο Παύλος μίλησε προειδοποιητικά εναντίον «της φιλοσοφίας και της κενής απάτης σύμφωνα με την παράδοση των ανθρώπων». Προφανώς, αναφερόταν ειδικά στις παραδόσεις του Ιουδαϊσμού.—Κολ 2:8, 13-17.

Χριστιανικές Παραδόσεις. Αν θεωρηθούν παραδόσεις οι κατευθυντήριες γραμμές που μεταβιβάζονται προφορικά ή μέσω παραδείγματος, τότε οι πληροφορίες που έλαβε ο απόστολος Παύλος απευθείας από τον Ιησού μπορούσαν ορθά να μεταβιβαστούν στις Χριστιανικές εκκλησίες ως αποδεκτή Χριστιανική παράδοση. Αυτό ίσχυε, λόγου χάρη, σε σχέση με τον εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου. (1Κο 11:2, 23) Οι διδασκαλίες και το παράδειγμα των αποστόλων αποτελούσαν έγκυρη παράδοση. Έτσι λοιπόν, ο Παύλος, ο οποίος είχε μοχθήσει προσωπικά με τα χέρια του για να μην επιβαρύνει οικονομικά τους αδελφούς του (Πρ 18:3· 20:34· 1Κο 9:15· 1Θε 2:9), ήταν σε θέση να παροτρύνει τους Θεσσαλονικείς Χριστιανούς να “απομακρύνονται από κάθε αδελφό που περπατάει άτακτα και όχι σύμφωνα με την παράδοση” που είχαν λάβει. Σαφώς, όποιος δεν ήθελε να εργάζεται δεν ακολουθούσε το καλό παράδειγμα ή την παράδοση των αποστόλων.—2Θε 3:6-11.

Οι «παραδόσεις» που είναι απαραίτητες για καθαρή και αμόλυντη λατρεία του Θεού περιλήφθηκαν τελικά στις θεόπνευστες Γραφές. Ως εκ τούτου, οι παραδόσεις ή οι κανόνες που μεταδόθηκαν από τον Ιησού και τους αποστόλους και ήταν ουσιώδεις για να έχουμε ζωή δεν παρέμειναν σε προφορική μορφή ώστε να διαστρεβλωθούν με την πάροδο του χρόνου, αλλά καταγράφηκαν με ακρίβεια στην Αγία Γραφή προς όφελος των Χριστιανών που θα ζούσαν σε μεταγενέστερες περιόδους.—Ιωα 20:30, 31· Απ 22:18.