ΝΗΦΑΛΙΟΤΗΤΑ

Το ρήμα νήφω και το επίθετο νηφάλιος του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου δείχνουν κατά βάση ότι κάποιος δεν βρίσκεται υπό την επήρεια οινοπνευματωδών ποτών. Ωστόσο στις Γραφές χρησιμοποιούνται κυρίως με μεταφορική έννοια. Μεταδίδουν την ιδέα τού να είναι κανείς σώφρων, μετριοπαθής στις συνήθειες, άγρυπνος, προσεκτικός ή να διατηρεί τη διανοητική του διαύγεια. Το συγγενικό ρήμα ἐκνήφω, που σημαίνει πρωτίστως ξεμεθάω, χρησιμοποιείται από τη Μετάφραση των Εβδομήκοντα στο εδάφιο Γένεση 9:24: ᾿Εξένηψεν [ξύπνησε] δὲ Νῶε ἀπὸ τοῦ οἴνου. Η ίδια λέξη χρησιμοποιείται από την εν λόγω μετάφραση στο εδάφιο Ιωήλ 1:5, όπου ο προφήτης καλεί τους πνευματικούς “μέθυσους” του Ισραήλ να “ξυπνήσουν”, και στο εδάφιο Αββακούμ 2:19, όπου προλέγονται «αλίμονο» για τους λάτρεις των ειδώλων οι οποίοι λένε: «Ξύπνα!» σε ξύλα και πέτρες.

Ο απόστολος Παύλος, απαριθμώντας τα προσόντα εκείνων που θα διορίζονταν επίσκοποι στις Χριστιανικές εκκλησίες, δηλώνει ότι ο επίσκοπος πρέπει να είναι «μετριοπαθής στις συνήθειες» (νηφάλιος, Κείμενο). Αυτό σήμαινε μεταξύ άλλων αποχή από υπερκατανάλωση κρασιού, εφόσον αναφέρεται επίσης πως δεν έπρεπε να είναι «μέθυσος καβγατζής». Η λέξη νηφάλιος έδειχνε ότι κάποιος διέθετε καλή κρίση και εκδήλωνε μετριοπάθεια και σε άλλα πράγματα, όπως στην ομιλία και στη διαγωγή του, εκτός από το ότι έπρεπε να είναι κατά συνήθεια μετριοπαθής στη χρήση οινοπνευματωδών ποτών.—1Τι 3:2, 3.

Οι γυναίκες στην εκκλησία νουθετούνται παρόμοια να είναι «σοβαρές, όχι συκοφάντριες, μετριοπαθείς στις συνήθειες, πιστές σε όλα τα πράγματα». (1Τι 3:11) Αντίστοιχη είναι και η συμβουλή προς τους ηλικιωμένους άντρες και γυναίκες, και μάλιστα οι ηλικιωμένες πρέπει να θέτουν το παράδειγμα «για να συνετίζουν τις νεαρές γυναίκες», ώστε αυτές να είναι καλές σύζυγοι και μητέρες και να υποτάσσονται στους συζύγους τους.—Τιτ 2:2-5.

Ο Παύλος, θέλοντας να διορθώσει την εκκλησία της Κορίνθου η οποία είχε επηρεαστεί από κάποιους που υποστήριζαν εσφαλμένες διδασκαλίες, είπε: «Οι κακές συναναστροφές φθείρουν τις ωφέλιμες συνήθειες. Ξυπνήστε και γίνετε νηφάλιοι [ἐκνήψατε, Κείμενο] με δίκαιο τρόπο, και μην αμαρτάνετε, γιατί μερικοί δεν έχουν γνώση Θεού. Μιλώ για να σας κάνω να ντραπείτε». (1Κο 15:33, 34) Έπρεπε να ξυπνήσουν από το λήθαργο των εσφαλμένων διδασκαλιών που παροδηγούσε μερικούς και προξενούσε πνευματική ασθένεια, ακόμη και θάνατο. (1Κο 11:30) Με παρόμοιο πνεύμα είχε γράψει πρωτύτερα στους Θεσσαλονικείς. Αυτοί είχαν προβλήματα με άτομα που υποστήριζαν πράγματα τα οποία δεν είχαν διδάξει οι απόστολοι. Ο Παύλος είπε ότι η «ημέρα του Ιεχωβά» θα ερχόταν ξαφνικά αλλά δεν θα αιφνιδίαζε τους αληθινούς, πιστούς Χριστιανούς όπως τους κλέφτες. Συνεπώς, δεν θα έπρεπε να βρίσκονται σε κατάσταση υπνηλίας αλλά να είναι οπωσδήποτε σε εγρήγορση, “να μένουν άγρυπνοι και να διατηρούν τη διανοητική τους διαύγεια [νήφωμεν, Κείμενο]”.—1Θε 5:2-6, 8.

Ο Παύλος προειδοποίησε επίσης τον Τιμόθεο για την επικείμενη αποστασία και για τον κίνδυνο που εγκυμονούσε αυτή για την ακεραιότητα όσων επιθυμούσαν να παραμείνουν αληθινοί Χριστιανοί. Ειδικά ο Τιμόθεος, ως επίσκοπος, έπρεπε να είναι σε επιφυλακή ώστε να “διατηρήσει τη διανοητική του διαύγεια [νῆφε, Κείμενο] σε όλα τα πράγματα, να κακοπαθήσει, να κάνει έργο ευαγγελιστή, να επιτελέσει τη διακονία του στο πλήρες”. (2Τι 4:3-5) Διατηρώντας τη διανοητική του διαύγεια, ο Τιμόθεος θα συνειδητοποιούσε ότι ο Παύλος δεν θα παρέμενε για πολύ ακόμη επί σκηνής (2Τι 4:6-8) και ότι και ο ίδιος θα αποχωρούσε τελικά από τη σκηνή, οπότε έπρεπε να εμπιστευτεί όσα είχε μάθει σε πιστούς ανθρώπους, οι οποίοι κατόπιν θα είχαν επαρκή προσόντα για να διδάξουν και άλλους. (2Τι 2:2) Με αυτόν τον τρόπο η εκκλησία θα εποικοδομούνταν ώστε να αποτελεί θωράκιση εναντίον της επικείμενης αποστασίας, όντας «στύλος και στήριγμα της αλήθειας».—1Τι 3:15.

Ο απόστολος Πέτρος, αντίστοιχα, γνωρίζοντας ότι αυτός και οι υπόλοιποι απόστολοι δεν θα ζούσαν πολύ ακόμη (2Πε 1:14) ώστε να είναι σε θέση να ενεργούν ως ανασταλτικός παράγοντας σε σχέση με το κίνημα της αποστασίας που προωθούσε ο Διάβολος, συμβούλεψε τους Χριστιανούς να κρατούν γερά τη σωτηρία τους μέσω του Χριστού, “διατηρώντας τη διανοητική τους διαύγεια πλήρως [νήφοντες τελείως, Κείμενο], στηρίζοντας την ελπίδα τους στην παρ’ αξία καλοσύνη που επρόκειτο να φερθεί σε αυτούς κατά την αποκάλυψη του Ιησού Χριστού”. (1Πε 1:13) Γνωρίζοντας τη σοβαρότητα των καιρών στους οποίους ζούσαν, καθώς ο διωγμός από τον κόσμο εντεινόταν, έπρεπε να είναι σώφρονες, προσεκτικοί, άγρυπνοι, και να μην αμελούν τη σοβαρή προσευχή, για να αποκτούν τη δύναμη που χρειάζονταν προκειμένου να υπομείνουν. (1Πε 4:7) Τους προειδοποίησε να διατηρούν τη διανοητική τους διαύγεια, επειδή ο Διάβολος ήταν σαν βρυχώμενο λιοντάρι που ζητούσε να καταβροχθίσει κάποιον, και αυτοί έπρεπε να ταχθούν ακλόνητα εναντίον του Διαβόλου. Αυτό απαιτούσε νηφαλιότητα, σοβαρότητα και εγκράτεια.—1Πε 5:8, 9.