Συμβολική Σημασία. Η διευθέτηση του Θεού για την εξιλέωση του ανθρώπου μέσω της θυσίας του Ιησού Χριστού αποκαλείται “η μεγαλύτερη και τελειότερη σκηνή η οποία δεν είναι φτιαγμένη από χέρια”. Ο Χριστός μπήκε «μία φορά για πάντα στον άγιο τόπο» αυτού του μεγάλου πνευματικού ναού «και εξασφάλισε αιώνια απελευθέρωση για εμάς», γράφει ο απόστολος Παύλος. (Εβρ 9:11, 12) Όταν πήγε στον ουρανό και εμφανίστηκε ενώπιον του Ιεχωβά, ο Χριστός εισήλθε σε αυτό που προεικονίστηκε από το εσώτατο τμήμα της σκηνής, δηλαδή τα Άγια των Αγίων. (Εβρ 9:24, 25) Συνεπώς, η σκηνή και οι υπηρεσίες της χρησίμευσαν ως «συμβολική απεικόνιση και σκιά των ουράνιων πραγμάτων».—Εβρ 8:5.

3. Τα Άγια των Αγίων, το εσώτατο τμήμα. Στο εδάφιο Λευιτικό 16:2 αυτό το τμήμα αναφέρεται ως “ο άγιος τόπος [εβρ., χακκόδες, «άγιος»] στο εσωτερικό μέρος της κουρτίνας”. Ο Παύλος είχε προφανώς υπόψη του αυτό το τμήμα όταν έκανε λόγο για την είσοδο του Ιησού στον ουρανό, επισημαίνοντας ότι εκείνος δεν εισήλθε σε «άγιο τόπο [ἅγια, Κείμενο] φτιαγμένο από χέρια». (Εβρ 9:24)

Συμβολική Χρήση. Τα Άγια των Αγίων στη σκηνή της συνάντησης, ή αλλιώς της μαρτυρίας, περιείχαν την κιβωτό της διαθήκης· το κάλυμμα αυτής της Κιβωτού με τα δύο χρυσά χερουβείμ που υπήρχαν πάνω του αντιπροσώπευε το θρόνο του Θεού. Επομένως, τα Άγια των Αγίων χρησιμοποιήθηκαν εξεικονιστικά, για να συμβολίσουν την κατοικία του Ιεχωβά Θεού, τον ίδιο τον ουρανό. Η θεόπνευστη επιστολή προς τους Εβραίους παρουσιάζει αυτή την ερμηνεία όταν παραβάλλει την είσοδο του αρχιερέα του Ισραήλ στα Άγια των Αγίων μία φορά το χρόνο, κατά την Ημέρα της Εξιλέωσης, με την είσοδο του μεγάλου Αρχιερέα Ιησού Χριστού σε αυτό που συμβόλιζαν τα Άγια των Αγίων, μία φορά για πάντα με τη θυσία του για αμαρτίες. Η επιστολή εξηγεί: «Στο δεύτερο τμήμα [τα Άγια των Αγίων] μπαίνει μόνο ο αρχιερέας μία φορά το χρόνο, όχι χωρίς αίμα, το οποίο προσφέρει για τον εαυτό του και για τις αμαρτίες που διαπράττει από άγνοια ο λαός. . . . Αυτή η σκηνή είναι παραβολή για τον προσδιορισμένο καιρό ο οποίος έχει έρθει τώρα . . . Ωστόσο, όταν ο Χριστός ήρθε ως αρχιερέας των καλών πραγμάτων που έχουν πραγματοποιηθεί, μέσω της μεγαλύτερης και τελειότερης σκηνής η οποία δεν είναι φτιαγμένη από χέρια, δηλαδή δεν είναι από αυτή τη δημιουργία, μπήκε, όχι με το αίμα τράγων και νεαρών ταύρων, αλλά με το δικό του αίμα, μία φορά για πάντα στον άγιο τόπο και εξασφάλισε αιώνια απελευθέρωση για εμάς. Γι’ αυτό, ήταν αναγκαίο οι συμβολικές απεικονίσεις των πραγμάτων που είναι στους ουρανούς να καθαρίζονται με αυτά τα μέσα [μέσω ραντίσματος με αίμα από θυσίες ζώων], αλλά τα ίδια τα ουράνια πράγματα με θυσίες που είναι καλύτερες από αυτές τις θυσίες. Διότι ο Χριστός μπήκε, όχι σε κάποιον άγιο τόπο φτιαγμένο από χέρια, ο οποίος είναι αντίγραφο της πραγματικότητας, αλλά στον ίδιο τον ουρανό, για να εμφανιστεί τώρα μπροστά στο πρόσωπο του Θεού για εμάς».—Εβρ 9:7-12, 23, 24.

Ο Ιησούς Χριστός, λοιπόν, που είναι ο μεγάλος Αρχιερέας σύμφωνα με τον τρόπο με τον οποίο ήταν ο Μελχισεδέκ, εκπλήρωσε αυτό που ο αρχιερέας του Ισραήλ, από τη γραμμή του Ααρών, μπορούσε μόνο συμβολικά να πράξει όταν έμπαινε στα επίγεια Άγια των Αγίων. (Εβρ 9:24)