Παύλος είναι ίσως δυνατόν να στηριχτεί ακόμη και από ναυτική άποψη».—Το Ταξίδι και το Ναυάγιο του Αγ. Παύλου (The Voyage and Shipwreck of St. Paul), Λονδίνο, 1866, σ. 85, υποσ.

Η ιδιότητα ή η κατάσταση του να δείχνει κανείς ενεργά το ενδιαφέρον του για την ευημερία των άλλων· φιλάγαθη και ωφέλιμη πράξη ή ευεργεσία. Η κύρια λέξη στο πρωτότυπο κείμενο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών η οποία αποδίδεται «καλοσύνη» είναι η λέξη χρηστότης. Ο Ιεχωβά Θεός πρωτοστατεί και θέτει το εξοχότερο παράδειγμα στην εκδήλωση καλοσύνης με πάμπολλους τρόπους προς τους άλλους, ακόμη και προς τους αχάριστους και πονηρούς, παρακινώντας τους να μετανοήσουν. (Λου 6:35· Ρω 2:4· 11:22· Τιτ 3:4, 5) Οι Χριστιανοί με τη σειρά τους, έχοντας πάνω τους τον καλό ζυγό του Χριστού (Ματ 11:30), προτρέπονται να ντυθούν την καλοσύνη (Κολ 3:12· Εφ 4:32) και να καλλιεργήσουν τον καρπό του πνεύματος του Θεού, στον οποίο περιλαμβάνεται η καλοσύνη. (Γα 5:22) Με αυτόν τον τρόπο συνιστούν τους εαυτούς τους ως διακόνους του Θεού. (2Κο 6:4-6) «Η αγάπη . . . δείχνει καλοσύνη».—1Κο 13:4.

Η «καλοσύνη» (ἐπιεικία, Κείμενο· αλλιώς, λογικότητα, υποχωρητικότητα) αποτελεί εξέχον χαρακτηριστικό του Χριστού Ιησού. (2Κο 10:1, υποσ.) Οι κάτοικοι της Μάλτας συμπεριφέρθηκαν στον Παύλο με ασυνήθιστη «ανθρώπινη καλοσύνη (φιλανθρωπία, Κείμενο)».—Πρ 28:2, υποσ.

Η Στοργική Καλοσύνη του Θεού. Όπως στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, έτσι και στις Εβραϊκές Γραφές γίνεται συχνή μνεία της καλοσύνης. Η εβραϊκή λέξη χάσεδ, όταν χρησιμοποιείται σε σχέση με την καλοσύνη, συναντάται 245 φορές. Το συγγενικό ρήμα χασάδ σημαίνει «ενεργώ με οσιότητα (ή στοργική καλοσύνη)» και εμπεριέχει πολύ περισσότερα πράγματα από το τρυφερό ενδιαφέρον ή την καλοσύνη που πηγάζει από αγάπη, αν και περιλαμβάνει τέτοια χαρακτηριστικά. (Ψλ 18:25, υποσ.) Η λέξη χάσεδ περιγράφει την καλοσύνη η οποία προσκολλάται με αγάπη σε κάτι ωσότου ο σκοπός της σχετικά με αυτό πραγματοποιηθεί. Σύμφωνα με το Θεολογικό Λεξικό της Παλαιάς Διαθήκης (Theologisches Wörterbuch zum Alten Testament), η λέξη χάσεδ εκφράζει «ενεργητικότητα, κοινωνικότητα και διάρκεια. . . . Υποδηλώνει πάντοτε, όχι μόνο την ανθρώπινη στάση, αλλά και τις ενέργειες που προκύπτουν από αυτή τη στάση. Πρόκειται για ενέργειες οι οποίες διατηρούν και προάγουν τη ζωή, για παρέμβαση που γίνεται υπέρ κάποιου ο οποίος υποφέρει εξαιτίας συμφοράς ή θλίψης. Αποτελεί εκδήλωση φιλίας ή ευλάβειας. Επιδιώκει το καλό και όχι το κακό». (Επιμέλεια Γκ. Γ. Μπότερβεκ και Χ. Ρίνγκρεν, 1982, Τόμ. 3, στ. 56) Γι’ αυτό, η λέξη χάσεδ αποδίδεται με ευρύτερη έννοια ως «στοργική καλοσύνη», ή, λόγω της πιστότητας, της αλληλεγγύης και της αποδεδειγμένης οσιότητας που σχετίζονται με αυτήν, μια εναλλακτική απόδοση θα μπορούσε να είναι «όσια αγάπη». Στον πληθυντικό αριθμό μπορεί να αποδοθεί ως «εκδηλώσεις στοργικής καλοσύνης», «πράξεις όσιας αγάπης», «πλήρης στοργική καλοσύνη» ή «πλήρης όσια αγάπη».—Ψλ 25:6, υποσ.· Ησ 55:3, υποσ.

Η στοργική καλοσύνη είναι μια πολύτιμη ιδιότητα του Ιεχωβά Θεού, μια ιδιότητα στην οποία αυτός βρίσκει ευχαρίστηση και η οποία είναι φανερή σε όλη του την πολιτεία με τους υπηρέτες του. (Ψλ 36:7· 62:12· Μιχ 7:18) Αν δεν αλήθευε κάτι τέτοιο, αυτοί θα είχαν αφανιστεί προ πολλού. (Θρ 3:22) Γι’ αυτό και μπορούσε ο Μωυσής να κάνει έκκληση υπέρ του στασιαστικού Ισραήλ στηριζόμενος τόσο στο μεγάλο όνομα του Ιεχωβά όσο και στο γεγονός ότι Αυτός είναι Θεός στοργικής καλοσύνης.—Αρ 14:13-19.

Οι Γραφές δείχνουν ότι η στοργική καλοσύνη, ή αλλιώς η όσια αγάπη, του Ιεχωβά εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους και υπό διάφορες περιστάσεις—σε πράξεις απελευθέρωσης και διατήρησης στη ζωή (Ψλ 6:4· 119:88, 159), ως μέσο διαφύλαξης και προστασίας (Ψλ 40:11· 61:7· 143:12) και ως παράγοντας που φέρνει ανακούφιση από προβλήματα (Ρθ 1:8· 2:20· Ψλ 31:16, 21). Λόγω αυτής της ιδιότητας κάποιος μπορεί να ανανήψει από την αμαρτία (Ψλ 25:7), να στηριχτεί και να ενισχυθεί. (Ψλ 94:18· 117:2) Μέσω αυτής λαβαίνουν βοήθεια οι εκλεγμένοι του Θεού. (Ψλ 44:26) Η στοργική καλοσύνη του Θεού μεγαλύνθηκε στην περίπτωση του Λωτ (Γε 19:18-22), του Αβραάμ (Μιχ 7:20) και του Ιωσήφ (Γε 39:21). Επίσης η σπουδαιότητά της αναγνωρίστηκε στην επιλογή συζύγου για τον Ισαάκ.—Γε 24:12-14, 27.

Αφότου εμφανίστηκε το έθνος του Ισραήλ και έπειτα, η στοργική καλοσύνη του Ιεχωβά σε σχέση με τη διαθήκη του εξακολούθησε να μεγαλύνεται. (Εξ 15:13· Δευ 7:12) Αυτό συνέβη στην περίπτωση του Δαβίδ (2Σα 7:15· 1Βα 3:6· Ψλ 18:50), καθώς επίσης του Έσδρα και των συντρόφων του (Εσδ 7:28· 9:9) και παρόμοια στην περίπτωση “χιλιάδων” άλλων (Εξ 34:7· Ιερ 32:18). Υποστηρίζοντας τη διαθήκη για βασιλεία που είχε συνάψει με τον Δαβίδ, ο Ιεχωβά συνέχισε να εκφράζει τη στοργική του καλοσύνη ακόμη και μετά το θάνατο του Ιησού, εφόσον ανέστησε αυτόν τον “όσιο” εκπληρώνοντας την προφητεία: «Θα σας δώσω τις εκδηλώσεις στοργικής καλοσύνης προς τον Δαβίδ οι οποίες είναι πιστές».—Ψλ 16:10· Πρ 13:34· Ησ 55:3.

Αυτή η στοργική καλοσύνη του Ιεχωβά είναι που ελκύει τους ανθρώπους προς αυτόν. (Ιερ 31:3) Την εμπιστεύονται (Ψλ 13:5· 52:8), ελπίζουν σε αυτήν (Ψλ 33:18, 22), προσεύχονται για αυτήν (Ψλ 51:1· 85:7· 90:14· 109:26· 119:41) και παρηγορούνται από