Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Το εδάφιον Παροιμίαι 25:11 και άλλα εδάφια των Εβραϊκών Γραφών αναφέρουν «μήλα.» Εν τούτοις, πολλές αυθεντίες επιμένουν ότι αυτό αναφέρεται σε άλλο οπωρικό. Εκαλλιεργούντο, άρά γε, μήλα στην Παλαιστίνη, όταν εγράφησαν οι Εβραϊκές Γραφές;

Υπάρχει πολλή εικασία όσον αφορά τον καθορισμό της ταυτότητος του δένδρου και του καρπού που αναφέρεται με την Εβραϊκή λέξι ταππουάχ, που υπάρχει στο εδάφιο Παροιμίαι 25:11, όπου ο κατάλληλος λόγος παρομοιάζεται με «μήλα χρυσά εις ποικίλματα αργυρά.» Η μηλιά αναφέρεται κυρίως στο Άσμα του Σολομώντος, όπου οι εκφράσεις αγάπης από τον σύντροφο ποιμένα της Σουλαμίτιδος παρομοιάζονται με την ευχάριστη σκιά της μηλιάς και την γλυκύτητα του καρπού της. (Άσμ. 2:3, 5) Κατόπιν, παραβάλλει την οσμή της ρινός της με το άρωμα των μήλων. (Άσμ. Ασμ. 7:8) Η Εβραϊκή λέξις που μεταφράεται «μήλα» στην Μετάφρασι Νέου Κόσμου υποδεικνύει αυτό που διακρίνεται από το άρωμα ή την οσμή του.

Πολλοί καρποί υπεδείχθησαν αντί του μήλου, στους οποίους περιλαμβάνονται το πορτοκάλι, το λεμόνι, το κυδώνι και το βερύκοκκο, διότι η κυριωτέρα αντίρρησις που ηγέρθη για το μήλο ήταν ότι το θερμό, ξηρό κλίμα του μεγαλυτέρου μέρους της Παλαιστίνης δεν είναι ευνοϊκό για την καλλιέργεια. Εν τούτοις, η συγγενής Αραβική λέξις τουφάκ σημαίνει πρωτίστως «μήλον,» και είναι αξιοσημείωτο ότι τα ονόματα Εβραϊκών τόπων Ταππούαχ και Μπέθ-Ταππούαχ (που προφανώς ονομάζονται έτσι λόγω της επικρατήσεως αυτού του καρπού σ’ εκείνα τα μέρη) διεφυλάχθησαν στο Αραβικό των αντίστοιχο με την χρήσι αυτής της λέξεως.​—Ιησ. Ναυή 12:17· 15:34· 16:8· 17:8.

Τα μέρη εκείνα δεν ήσαν στις πεδιάδες αλλά στην ορεινή χώρα, όπου το κλίμα είναι γενικά κάπως ήπιο. Επιπροσθέτως, δεν μπορεί ν’ αποκλεισθή τελείως η πιθανότης μερικών κλιματικών ποικιλιών στο παρελθόν, όπως τονίζεται από τον Ντένις Μπάλυ στο βιβλίο του Δη Τζεόγκραφυ οφ δη Μπάιμπλ. (σελίδες 72, 74). Οι μηλιές ευδοκιμούν στην Παλαιστίνη σήμερα κι έτσι φαίνεται να προσαρμόζεται ικανοποιητικά στην περιγραφή της Γραφής. Ο Δρ Τόμψον, ο οποίος εδαπάνησε σαράντα πέντε έτη στη Συρία και την Παλαιστίνη τον περασμένο αιώνα, ανέφερε ότι βρήκε κήπους με μηλιές στην περιοχή της Ασκαλών στις πεδιάδες της Φιλισταίας.

● Στη σελίδα 326 του βιβλίου Αιώνιος Ζωή​—εν τη Ελευθερία των Υιών του Θεού (στην Αγγλική) υπάρχει μία εικών των τριών υιών του Νώε, η οποία δείχνει τον ένα από αυτούς με βαθύτερο χρώμα επιδερμίδας από τους άλλους. Πώς έχει καθορισθή ότι ο ένας ήταν πιο μελαχροινός; Από ποιον προήλθαν οι Νεγροειδείς λαοί;​—Σ. Α., Η.Π.Α.

Η εικών, η οποία αναφέρεται, παρουσιάζει τρεις άνδρες να σφάζουν ένα ζώο. Οι τρεις άνδρες αντιπροσωπεύουν τους τρεις γυιούς του Νώε, Σημ, Χαμ και Ιάφεθ. (Γέν. 10:1) Ο ένας με το πιο σκοτεινό χρώμα από τους άλλους αντιπροσωπεύει τον Χαμ. Το όνομα του Χαμ σημαίνει «μελαψός» ή «μελαχροινός» και υποτίθεται, επίσης, ότι περιέχει και την σημασία του «θερμός.» Στο σύγγραμμα Η Λαϊκή και Κριτική Βιβλική Εγκυκλοπαιδεία Δεύτερος Τόμος, σελίς 754 (στην Αγγλική), γίνεται το εξής σχόλιο: «Η γενική γνώμη είναι ότι όλα τα Νότια Έθνη έλκουν την καταγωγή των από τον Χαμ (στον οποίον η ρίζα Κάβμ, όχι μακριά από την Ελληνική. . . , καμένα πρόσωπα, προσθέτει κάποια βαρύτητα).» Το Ένα Λεξικόν της Γραφής, υπό Τζαίημς Χάστινκς (στην Αγγλική), συσχετίζει την Εβραϊκή λέξι Χαμ με μια Αιγυπτιακή λέξι που σημαίνει «μαύρος» και δείχνει ότι αυτή η Αιγυπτιακή λέξις υπαινίσσεται το σκοτεινό χώμα της Αιγύπτου σε συμπαραβολή με την άμμο της ερήμου. Φαίνεται λογικό ότι αν ο Χαμ έλαβε το όνομά του στη γέννησί του, ήταν προφανώς ένα βρέφος με επιδερμίδα κάπως πιο σκοτεινή από την επιδερμίδα των αδελφών του, και αυτό υποδεικνύει η εικών.

Ο Χαμ είχε τέσσερες γυιούς: τον Χους, τον Μισραΐμ, τον Φουθ και τον Χαναάν. Οι απόγονοι του Μισραΐμ, όπως οι Φιλισταίοι και οι Αιγύπτιοι, δεν ήσαν Νεγροειδείς. (Γέν. 10:6, 13, 14) Ούτε ο Χαναάν ήταν Νεγροειδής, αλλά ούτε και οι απόγονοί του. Εν τούτοις, ο γυιός του Χαμ Φουθ παρουσιάζεται σε Βιβλικούς χάρτες ως να έχη εγκατασταθή ανατολικώς της Αφρικής, και οι απόγονοί του ως Νεγροειδείς. (Ναούμ 3:9) Όσον αφορά τον γυιό του Χαμ Χους, είναι πολύ προφανώς ένας κύριος πρόγονος (ίσως μαζί με τον Φουθ) του Νεγροειδούς ή μελαχροινού κλάδου της ανθρωπίνης οικογενείας (Ιερεμ. 13:23), όπως αποδεικνύεται από τις περιοχές, στις οποίες εγκατεστάθησαν μερικοί από τους απογόνους του. (Γέν. 10:7) Αυτό το γεγονός αναιρεί την θεωρία που προωθούν μερικοί οι οποίοι εσφαλμένως προσπαθούν να εφαρμόσουν στους λαούς των Νέγρων την κατάρα που ελέχθη κατά του Χαναάν, διότι ο Χαναάν, ο αδελφός του Χους, δεν εγέννησε κανένα Νέγρο απόγονο αλλά, μάλλον, υπήρξε ο πρόγονος των διαφόρων φυλών των Χαναναίων της Παλαιστίνης. (Γέν. 9:24, 25· 10:6, 15-18) Εφόσον οι μελανοί λαοί προέρχονται από τον Χαμ, η ανωτέρω εικών καταλλήλως απεικονίζει τον Χαμ με χρώμα επιδερμίδος κάπως πιο μελαχροινό από το χρώμα των αδελφών του, σε αρμονία με τη σημασία του ονόματός του.

● Μήπως η προφητεία που είπε ο Χριστιανός προφήτης Άγαβος για μια πείνα επρόκειτο να εκπληρωθή σε παγγήινη κλίμακα; Αναφέρει η κοσμική ιστορία κάτι τέτοιο;​—Ι. Ε., Η.Π.Α.

Ο Άγαβος, μαζί με άλλους προφήτας, μετέβη από την Ιερουσαλήμ στην Αντιόχεια της Συρίας στην διάρκεια του έτους που παρέμεινε εκεί ο απόστολος Παύλος. Ο Άγαβος προείπε μέσω του αγίου πνεύματος ότι «έμελλε να γείνη μεγάλη πείνα καθ’ όλην την οικουμένην.» (Πράξ. 11:27, 28) Όσον αφορά την χρήσι της λέξεως οικουμένη σ’ αυτό το εδάφιο, το βιβλίο Παρατηρήσεις επί της Καινής Διαθήκης του Μπαρνς (στην Αγγλική) λέγει: «Η λέξις αυτή που χρησιμοποιείται εδώ . . . συνήθως εννοεί τον κατοικούμενο κόσμο, τα μέρη της γης τα οποία καλλιεργούνται και κατέχονται. Κάποτε περιορίζεται, όμως, στο να υποδείξη μια ολόκληρη χώρα σε αντιδιαστολή προς τα τμήματά της· έτσι, για να υποδείξη το όλον της χώρας της Παλαιστίνης προς διάκρισιν από τα τμήματά της, ή για να υποδείξη ότι ένα γεγονός θα είχε σχέσι με ολόκληρη την χώρα, και δεν θα περιωρίζετο σ’ ένα ή περισσότερα τμήματά της, όπως την Γαλιλαία, την Σαμάρεια, κλπ.» Ένα παράδειγμα της χρήσεως αυτής της λέξεως στην περιορισμένη έκτασί της, για να χαρακτηρίση μια ολόκληρη χώρα ή ένα ολόκληρο βασίλειο, είναι το εδάφιο Λουκάς 2:1: «Εν εκείναις δε ταις ημέραις εξήλθε διάταγμα παρά του Καίσαρος Αυγούστου να απογραφθή πάσα η οικουμένη.»

Φαίνεται ότι οι Χριστιανοί στην Αντιόχεια κατενόησαν ότι η προφητεία του Αγάβου εφαρμόζεται στην γη της Παλαιστίνης, εφόσον το επόμενο εδάφιο (29) λέγει ότι απεφάσισαν «να πέμψωσι βοήθειαν προς τους αδελφούς τους κατοικούντας εν τη Ιουδαία.» Όπως λέγει η αφήγησις, η πείνα «έγεινε» και η προφητεία εξεπληρώθη στην διάρκεια της βασιλείας του Αυτοκράτορος Κλαυδίου (41-54 μ.Χ.). (Πράξ. 11:28) Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος (Ιουδαϊκές Αρχαιότητες, XX, 2, 5· 5, 2) αναφέρει αυτή τη «μεγάλη πείνα» και δηλώνει ότι αυτή εκράτησε τρία χρόνια ή περισσότερο.

● Ποια είναι η σημασία της δηλώσεως του Ιησού στο εδάφιο Ματθαίος 17:26, ότι «ελεύθεροι από φόρους είναι οι υιοί»;​—Ε. Δ., Η.Π.Α.

Ο Ιησούς έδειχνε με μια εξεικόνισι γιατί αυτός, ως ο Υιός του Θεού, δεν ήταν υποχρεωμένος να πληρώνη τον φόρο του ναού, που υπήρχε συνήθεια να καταβάλλουν οι Ιουδαίοι στους φοροσυλλέκτας, οι οποίοι επεσκέπτοντο κάθε πόλι της Ιουδαίας κάθε χρόνο σε μια ωρισμένη εποχή. Ύστερ’ από την πτώσι της Ιερουσαλήμ, αυτόν τον φόρο τον εισέπρατταν οι Ρωμαίοι, ο δε Ιώσηπος λέγει ότι ο Καίσαρ επέβαλε «φόρο στους Ιουδαίους οπουδήποτε και αν ήσαν, και διέτασσε τον καθένα τους να φέρη δύο δραχμάς κάθε χρόνο στο καπιτώλιο, όπως εσυνήθιζαν να πληρώνουν το ίδιο ποσόν στο ναό στην Ιερουσαλήμ.»​—Ο Ιουδαϊκός Πόλεμος, VII, 6, 6.

Η αφήγησις βρίσκεται μόνο στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου και λέγει: «Ότε δε ήλθον εις την Καπερναούμ, προσήλθον προς τον Πέτρον οι λαμβάνοντες τα δίδραχμα, και είπον, Ο διδάσκαλός σας δεν πληρόνει τα δίδραχμα; Λέγει, Ναι. Και ότε εισήλθεν εις την οικίαν, προέλαβεν αυτόν ο Ιησούς, λέγων, Τι σοι φαίνεται, Σίμων; οι βασιλείς της γης από τίνων λαμβάνουσι φόρους, ή δασμόν; από των υιών αυτών ή από των ξένων; Λέγει προς αυτόν ο Πέτρος, Από των ξένων. Είπε προς αυτόν ο Ιησούς, Άρα ελεύθεροι είναι οι υιοί. Πλην δια να μη σκανδαλίσωμεν αυτούς, . . . δος εις αυτούς δι’ εμέ και σε.»​—Ματθ. 17:24-27.

Είναι πιθανόν ότι ερωτήθηκε ο Πέτρος για την θέσι του Ιησού με την προσπάθεια ν’ αναμίξουν τον Ιησού σε κάποια παράβασι παραδεδεγμένης συνηθείας. Ο Ιησούς συζητώντας αργότερα το ζήτημα με τον Πέτρο, ετόνισε ότι, στην κανονική πορεία των πραγμάτων, οι βασιλείς της γης δεν φορολογούν τους δικούς των γυιούς, αλλά, μάλλον, επιβάλλουν φόρους σε άλλους, ξένους. Οι γυιοί είναι ελεύθεροι από φορολογία.

Το σημείο που ετόνισε ο Ιησούς ήταν ότι ο Υιός του Θεού, σύμφωνα με την κανονική συνήθεια, ήταν σε θέσι να ζητήση εξαίρεσι. Αυτό εγίνετο με την βάσι ότι ο υιός του βασιλέως ανήκει στον βασιλικό οίκο για τον οποίο εισπράττεται ο φόρος και από τον οποίο δεν καταβάλλεται. Ομοίως, ο Πατήρ του Ιησού, Βασιλεύς του σύμπαντος, ήταν ο Θεός ο οποίος ελατρεύετο στο ναό, έτσι ο Υιός δεν ήταν υποχρεωμένος ν’ ακολουθήση την συνήθεια, διότι δεν ήταν νόμιμος απαίτησις. (Έξοδ. 15:18· 1 Τιμ. 1:17) Εν τούτοις, επειδή δεν ήθελε να σκανδαλίση άλλους με το να φαίνεται ότι δεν υποστηρίζει την λατρεία που διεξήγετο στο ναό, ο Ιησούς εφρόντισε να πληρωθή ο φόρος.