18. Σε ποια έκτασι προσπάθησε ο Σατανάς να μιμηθή την κυριαρχία του Ιεχωβά, και πόσο μεγάλος έγινε;

¹⁸ Υπάρχει ένα τελικό ζήτημα στην αυθάδη συνομιλία του Σατανά με τον Ιεχωβά για τον Ιώβ, που το σημειώνομε διασκεδαστικά. Ο Σατανάς δεν ήταν ο πανίσχυρος κυρίαρχος που αρχικά ενόμιζε ότι επρόκειτο να γίνη. Το γεγονός ότι ο Θεός τον καλεί σε συζήτησι λέγοντας «Πόθεν έρχεσαι;» δείχνει ότι ο Ιεχωβά είχε την υπεροχή. Ο Σατανάς φοβισμένος έλαβε, ούτως ειπείν, απολογητική στάσι. Το περαιτέρω γεγονός ότι ο Σατανάς παραπονείται για την ‘περίφραξι’ του Ιώβ, δείχνει ότι εθίγη από την επίδειξι της υπερτέρας δυνάμεως του Ιεχωβά που εξησκείτο όχι μόνο για την υπεράσπισι των αληθινών του λάτρεων επάνω στη γη, αλλά και σε ειδικές περιπτώσεις, όπως, παραδείγματος χάριν, κατά τον Κατακλυσμό, οπότε χωρίς δυσκολία ο Θεός εσάρωσε τον πολιτισμό που είχαν ιδρύσει επάνω στη γη οι άγγελοι του Σατανά· στη Βαβέλ, όπου ο Θεός εσύγχυσε τη γλώσσα του πρώτου επιγείου βασιλείου του Σατανά· και στην Αίγυπτο, όπου ο Ιεχωβά εγονάτισε την πρώτη παγκόσμια δύναμι για ν’ απελευθερώση τους Ισραηλίτες ‘με κραταιάν χείρα’. (Γένεσις 7:21-24· 11:7-9· Έξοδος 14:8) Τέλος ο Ιεχωβά έθεσε έναν περιορισμό ως προς το σημείο που θα μπορούσε να φθάση ο Σατανάς δοκιμάζοντας την ακεραιότητα του Ιώβ. (Ιώβ 1:12) Σημειώστε, επίσης, ότι ο Σατανάς εξεδήλωσε τη δέουσα εκτίμησι για τη δύναμι του Ιεχωβά με το να συμμορφωθή με τη διάταξι εκείνη. Δεν επεχείρησε να διεγείρη ανωφελώς τις πολύ υπέρτερες δυνάμεις του Ιεχωβά. Όλα αυτά παρουσίαζαν τον πλαστόν κυρίαρχον ως αδύνατον και κατώτερον και έδειχναν ότι η εξουσία του επάνω στη γη δεν περιελάμβανε τα πάντα. Πράγματι, αυτός είχε απλώς υπό τον έλεγχο του εκείνα τα μέρη όπου είχε τυφλώσει τους κατοίκους με τις ψευδείς του θρησκείες και τους είχε κρατήσει στις τάξεις του μέσω των ποικίλων κυβερνήσεων της επινοήσεώς του. Ποτέ αυτός δεν απήλαυσε αδιαμφισβήτητη εξουσία και έλεγχο επάνω σε όλο το ανθρώπινο γένος, διότι πάντοτε υπήρξαν εκείνοι που προσεκολλήθησαν στην αληθινή λατρεία του Ιεχωβά Θεού και που απέβλεψαν στη μελλοντική αποκατάστασι μιας θείας, κυριαρχικά εξουσιοδοτημένης κυβερνήσεως επάνω σε όλη τη γη.—Εβραίους 11:10.

Προσδιορισμός του Έτους από τα Γεγονότα και τη Γραφή

1, 2. (α) Σε ποια περιοχή περιώριζε ο Ιεχωβά τη διαμάχη για την κυριαρχία; (β) Ποια τυπική κυβέρνησι ωργάνωσε, πώς αυτή ήλθε σε ύπαρξι, και τι τελικά συνέβη σ’ αυτήν;

ΟΠΩΣ ΕΙΔΑΜΕ, επί 2.500 περίπου χρόνια από τον Άβελ έως τον Μωυσή, ο Ιεχωβά είχε προμηθεύσει αγγελική προστασία για τους αληθινούς λάτρεις του ατομικώς. Τώρα είχε έλθει ο καιρός γι’ αυτόν να καταδείξη σε μικρή κλίμακα τι εσκόπευε τελικά να προμηθεύση για τους κατοίκους της γης σε μια παγκόσμια κλίμακα, δηλαδή, την αποκατάστασι της δικαιωματικής Του κυριαρχικής εξουσίας μέσω μιας νομοταγούς θεοκρατικής κυβερνήσεως. Στην ανάπτυξι του επιμάχου ζητήματος για την παγγήινη κυριαρχία, ο Θεός καθώρισε μια συμβολική περιοχή στην Παλαιστίνη με τέσσερα σύνορα, που έγινε γνωστή με το όνομα «Η Γη της Επαγγελίας». (Εβραίους 10:1· Γένεσις 15:18-21· Έξοδος 23:31· Δευτερονόμιον 34:1-4· Εβραίους 11:9) Ως λυτρωτής στο 1513 π.Χ. ο Ιεχωβά εξαγόρασε τους Ισραηλίτες ως λαό του, τους απελευθέρωσε από την Αίγυπτο και τους ωργάνωσε κάτω από μια τυπική θεοκρατική κυβέρνησι, την οποία περιέβαλε με την εξουσία της κυριαρχίας του, και μάλιστα έγινε ο αόρατος άρχων των. (Έξοδος 6:6· 19:6· Δευτερονόμιον 33:2-5· Ησαΐας 33:22) Έφερε τον λαό Του στη Γη της Επαγγελίας για να την καταλάβη στο 1473 π.Χ. Έπειτα από έξη χρόνια είχαν σε μεγάλο βαθμό εκδιώξει και καθυποτάξει τους πρώην κατοίκους που δεν είχαν νόμιμο δικαίωμα στη γη, αλλ’ ήσαν απλώς σφετερισταί. Μ’ αυτό τον τρόπο η κυριαρχική εξουσία του Ιεχωβά νομίμους και πραγματικώς εγκαθιδρύθη σ’ αυτή την περιοχή της διαμάχης.

² Επί μια περίοδο 866 ετών, η ίδια μορφή θεοκρατικής κυβερνήσεως υπό τον ένα καταστατικόν χάρτην της διαθήκης του Νόμου, εξασκούσε εθνική κυριαρχία στη Γη της Επαγγελίας. Ο χρόνος αυτός ήταν μακρότερος κατά πολλά έτη από τη διάρκεια πλείστων αρχικών κυβερνήσεων που υπήρξαν σ’ αυτή τη γη ως εξουσιοδοτημένες από το Σατανά. Λόγω της απιστίας των κεχρισμένων βασιλέων του Ιούδα όπως στην περίπτωσι του κεχρισμένου χερούβ στην Εδέμ, ο Ιεχωβά τελικά αφήρεσε την εξουσία από αυτή την τυπική θεοκρατική κυβέρνησι και ετερμάτισε τον κυριαρχικό του έλεγχο για ένα χρονικό διάστημα στην Παλαιστίνη. Απεγύμνωσε τον τελευταίον πονηρόν βασιλέα του Ιούδα, που ωνομάζετο Σεδεκίας, από τις κυβερνητικές του εξουσίες στο 607 π.Χ. και τον εξαπέστειλε αιχμάλωτον στη Βαβυλώνα στα χέρια του Εθνικού του κατακτητού Ναβουχοδονόσορος, του Βασιλέως της Βαβυλώνος.—2 Βασιλέων 25:1-7.

3. Ποια δήλωσι έκαμε ο Θεός για τον τερματισμό αυτής της τυπικής κυβερνήσεως;

³ Γι’ αυτόν τον τερματισμό της κυβερνήσεως του τυπικού βασιλείου στο 607 π.Χ. η Γραφή αναφέρει: «Και συ, βέβηλε ασεβή, ηγεμών του Ισραήλ, του οποίου ήλθεν η ημέρα, ότε η ανομία έφθασεν εις πέρας, ούτω λέγει Κύριος [Ιεχωβά, Α.Σ.Μ.] ο Θεός· Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον ο ταπεινός θέλει