Ένας Θεός που Ενδιαφέρεται
ΠΩΣ γνωρίζομε ότι ο Θεός είναι καλός; Γιατί δεν θα μπορούσε ο Παντοδύναμος Θεός να είναι εξίσου κακός, ή τουλάχιστον να έχη λίγο κακό μέσα του; Πώς γνωρίζομε ότι έχει γνήσιο ενδιαφέρον για το ανθρώπινο γένος;
Αυτά είναι ερωτήματα που μπορούν να περνούν από το νου ενός ανθρώπου, όταν διαβάζη τη δήλωσι του ψαλμωδού: «Αγαθός και ευθύς είναι ο Ιεχωβά,» και τα λόγια του Ιησού: «Ουδείς αγαθός, ειμή εις, ο Θεός.»—Ψαλμ. 25:8, ΜΝΚ· Μάρκ. 10:18.
Για να είναι καλός ο Θεός, πρέπει ασφαλώς να είναι ένας Θεός που ενδιαφέρεται για τη δημιουργία του, για όλα τα μέρη της. Πρέπει να είναι Θεός ο οποίος κάνει διευθετήσεις για τη συντήρησί των.
Επί πλέον, αν ο Θεός είναι καλός, πρέπει να προμηθεύη περισσότερα απ’ όσα χρειάζονται μόνο για τη σωματική συντήρησι της ανθρωπίνης οικογενείας του. Οφείλει ακόμη να κάμη διευθετήσεις για τη διατροφή της διανοίας μέσω των πέντε αισθήσεων. Τα νοήμονα πλάσματα του Θεού είναι καταφανές ότι δεν είναι πλασμένα για να διάγουν μια μελαγχολική, μονότονη ζωή—απλώς να υπάρχουν· έχουν την ικανότητα να εκτιμούν και ν’ απολαμβάνουν το περιβάλλον των. Στην περίπτωσι του ανθρώπου, η κατοικία του, η γη, πρέπει να διαθέτη τα πράγματα που μπορούν να δίνουν χαρά κι ευτυχία. Είναι αυτό εκείνο που δείχνουν τα γεγονότα;
Η ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΕΚΔΗΛΗ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Εν πρώτοις, μια ματιά στη δημιουργία θα μας φωτίση. Προσέξτε την παραγωγικότητα της γης. Όταν την καλλιεργούν και τη φροντίζουν κατάλληλα, αποδίδει μ’ ένα θαυμαστά άφθονο τρόπο. Αυτά τα δένδρα είναι πραγματικά «εργοστάσια» φρούτων. Τα κλαδιά των είναι φορτωμένα μ’ ένα εκπληκτικό αριθμό από τα θρεπτικά προϊόντα των. Λειτουργούν ήσυχα και χωρίς μόλυνσι: ούτε καπνιά, ούτε ραδιενέργεια, ούτε ενόχλησις. Φαντασθήτε πώς θα ήταν ένα ανθρωποποίητο εργοστάσιο (αν μπορούσε να εφευρεθή ένα τέτοιο) που θα μπορούσε να παράγη τη συγκομιδή ενός οπωροφόρου περιβολιού. Απλώς σκεφθήτε τι θόρυβος, τι μόλυνσις και τι ασχημία θα ήταν!
Τα οπωροφόρα δένδρα, ενώ παράγουν τροφή, αποτελούν ταυτοχρόνως ευχάριστο θέαμα, για να περιφέρεσαι ανάμεσα τους. Και προμηθεύουν σκιά, καθώς επίσης φρεσκάρουν την ατμόσφαιρα, με το ν’ αποβάλλουν οξυγόνο όπως κάνουν.
Αλλά, επιπροσθέτως, ο καρπός των προσφέρει περισσότερο από απλή συντήρησι. Είναι νόστιμος, αποτελεί ευχαρίστησι να τον τρως, όπως συμβαίνει με όλες τις τροφές που επρομήθευσε ο Θεός.
Κατόπιν υπάρχει η υπέροχη έκθεσις χρωμάτων σ’ όλη τη δημιουργία, το άρωμα και η ομορφιά των λουλουδιών, τα θαυμάσια ηλιοβασιλέματα, και αμέτρητα άλλα πράγματα στη γη στην πιο μεγάλη ποικιλία. Όλα αυτά τα απολαυστικά πράγματα είναι «έκτακτα,» ειδικές «χορηγίες» δώρων, έτσι να πούμε, για την ευχαρίστησι των αισθήσεων.
Ωστόσο, μερικοί είναι δυνατόν να φέρουν αντίρρηση, λέγοντας ότι το άρωμα των λουλουδιών, τα χρώματα, και άλλα, αποτελούν ανάγκη, διότι προσελκύουν έντομα που γονιμοποιούν τα φυτά. Ίσως αυτό ν’ αληθεύη. Αλλά αν αυτός ο λειτουργικός σκοπός είναι ο μόνος σκοπός υπάρξεως αυτών των «εκτάκτων» πραγμάτων, γιατί συμβαίνει ν’ αποτελούν επίσης πηγή τέτοιας τέρψεως, τέτοιας ειρήνης διανοίας και τέτοιου αισθήματος ευεξίας για τον άνθρωπο;
Η Γραφή μάς λέγει ότι ο άνθρωπος έχει πλασθή κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του Θεού, με ιδιότητες εκτιμήσεως όπως ο Δημιουργός του. (Γεν. 1:26) Η προμήθεια αυτών των ωραίων, τερπνών πραγμάτων είναι απόδειξις ότι ο Θεός αγαπά τη δημιουργία του και φροντίζει γι’ αυτήν με τον πιο λεπτομερή τρόπο. Κανένας Θεός κακού, ή που κατέχει ιδιότητα οποιουδήποτε κακού, δεν θα μπορούσε ούτε θα ήθελε να κάμη τόσο άφθονες και στοργικές προμήθειες, που υπερβαίνουν τη φαντασία των πλασμάτων του να τις συλλάβουν.
Επί πλέον, σκεφθήτε τη μεγάλη φροντίδα με την οποία έχει γίνει η γη, και ιδιαίτερα τα ζώντα πλάσματα που κατοικούν σ’ αυτή. Το καθένα ταιριάζει στις συνθήκες ανάμεσα στις οποίες ζη, και τις απολαμβάνει. Ο άνθρωπος προσαρμόζεται στα διάφορα κλίματα της γης, αλλά τα περισσότερα πλάσματα δεν αισθάνονται τόση άνεσι και ευτυχία έξω από τη φυσική κατοικία των, και μερικά δεν μπορούν να επιζήσουν αν μεταφερθούν αλλού. Το περίπλοκο και το πολύπλοκο, η αλληλοεξάρτησις, η απόλυτη ανάγκη που έχει κάθε ζωντανό είδος από τη ζωή των άλλων ειδών, δεν θα μπορούσε να είναι προϊόν ενός Θεού ο οποίος δεν ενδιαφέρεται.
ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ
Οικολόγοι είναι οι επιστήμονες οι οποίοι μελετούν πώς όλα τα ζώντα πράγματα σε μια περιοχή, στο βιολογικό ή βιοτικό περιβάλλον, συνδέονται μεταξύ των και με το φυσικό περιβάλλον της γης, το νερό, τον αέρα και την ενέργεια. Υπάρχει ένας κύκλος ενεργείας στον «κύκλο τροφής.» Επί πλέον, οι οικολόγοι διεπίστωσαν ότι, όσο πιο βαθιά μελετά κανείς ένα συγκεκριμένο ζώο, τόσο πιο καθαρά αποδεικνύεται ότι αυτό το είδος ζώου αποτελεί ουσιώδες ενεργητικό για την οικολογία της περιοχής. Ένα είδος ζώων δεν μπορεί να επιζήση όταν ωρισμένα άλλα είδη απομακρύνωνται απ’ εκεί· και μια ανατροπή της οικολογικής ισορροπίας σημαίνει συμφορά για τις άλλες μορφές ζωής, φθάνοντας ως τον άνθρωπο.
Παρατηρήστε, απλώς ένα μόνο παράδειγμα, το κατώτερο έντομο. Γενικά, όταν γίνεται λόγος για έντομα, γεννάται ένα αίσθημα αποστροφής και έρχεται στο νου η λέξις «πληγή.» Αλλά, όταν γίνη έρευνα στον κόσμο των εντόμων, που αποτελείται από πολύ περισσότερα είδη από οποιοδήποτε άλλο είδος ζώων, γίνεται σαφές ότι δεν υπάρχει κανένας τομεύς της φυσικής δημιουργίας, εκτός από το ανθρώπινο γένος, όπου η φροντίδα του Θεού είναι πιο καταφανής. Κάμετε μερικές σκέψεις επάνω σ’ αυτά που εγράφησαν στην Ετησία Έκθεσι του Σμιθσονίου Ιδρύματος (1947) από τον Καρλ Ντ. Ντάνκαν, Καθηγητή της Εντομολογίας και Βοτανολογίας στο Κρατικό Κολλέγιο του Σαν Ζοσέ (στην Αγγλική):
«Τα είδη των εντόμων τα οποία είναι βλαβερά ή ανταγωνιστικά στην ανθρώπινη ευημερία αποτελούν στην πραγματικότητα ένα μικρό μόνο ποσοστό της κατηγορίας των εντόμων και . . . η μεγάλη πλειονότης των εντόμων είναι με άμεσο ή με έμμεσο τρόπο ωφέλιμα στον άνθρωπο ή κρατούν ουδέτερα στάσι. Ο Δρ. Φρανκ Λουτζ υπελόγισε ότι όχι περισσότερα από ένα ήμισυ του 1 τοις εκατό όλων των εντόμων των Ηνωμένων Πολιτειών είναι στην πραγματικότητα επιβλαβή.»
Σχετικά με τις υπηρεσίες που προσφέρουν τα έντομα στα δάση, το άρθρο λέγει:
«Είναι, επομένως, καταφανές ότι, χωρίς τις ωφέλιμες υπηρεσίες των πολυαρίθμων εντόμων του δάσους, τα δάση μας δεν θα είχαν φθάσει ποτέ στο σημερινό μεγαλείο των, η παραγωγικότης των θα ήταν πολύ μικρότερη από ότι είναι τώρα, η ξυλεία θα ήταν κατώτερη, θα ήσαν λιγώτερο κατάλληλα για κατοικία των πολυτίμων αγρίων ζώων, και η αισθητική και αναζωογονητική αξία των θα ήταν πολύ κατώτερη από όση είναι τώρα. Επί πλέον, θα ήσαν γεμάτα από ένα περίπλοκο λαβύρινθο νεκρών κλαδιών και μικρών δένδρων που θ’ αποτελούσαν ένα κίνδυνο πυρκαϊάς πολύ μεγαλύτερο από οποιονδήποτε γνωστό τώρα, ή ακόμη πιο πιθανόν, θα εσαρώνωντο από καταστρεπτικές πυρκαϊές τόσο συχνές ώστε να μη φθάναμε ποτέ στην κατάστασι δασικής ωριμότητος όπως μας είναι γνωστή σήμερα.»
Και για τη συμβολή των εντόμων στη γονιμότητα του εδάφους, ο Πωλ Νάιτ αναφέρεται ότι είπε:
«(1) Οργανισμοί που υπάρχουν στο έδαφος προξενούν συνεχή εναλλαγή των μορίων του εδάφους με το να φέρουν στην επιφάνεια μόρια του υπεδάφους. Ο βαθμιαίος εμπλουτισμός αυτών των μορίων του εδάφους αυξάνει το πάχος του πλουσίου στρώματος της επιφανείας. (2) Οι τρύπες των οργανισμών του εδάφους βοηθούν την καλυτέρα αποστράγγισι και τον αερισμό. (3) Τα νεκρά σώματα ζώων, όπως έντομα και σκολήκια, προσθέτουν μεγάλη ποσότητα οργανικής ύλης στη γη. (4) Τα περιττώματα εντόμων παραβάλλονται ευνοϊκά όσον αφορά τη λιπαντική αξία με τα περιττώματα των άλλων ζώων. Μολονότι τα περιττώματα ενός εντόμου είναι μικροσκοπικά, η αθροιστική μάζα όλων των περιττωμάτων όλων των εντόμων υπερβαίνει την ποσότητα των μεγαλυτέρων ζώων και είναι σπουδαίος παράγων για τη γονιμότητα του εδάφους.»
Ο Καθηγητής Ντάνκαν καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: «Δεν είναι υπερβολικό να πη κανείς ότι τα έντομα καθορίζουν τον χαρακτήρα του κόσμου του ανθρώπου σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο το επιτυγχάνει ο ήλιος, και ότι αν επρόκειτο να εξαφανισθούν ξαφνικά πλήρως, ο κόσμος θα άλλαζε τόσο πολύ ώστε είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ο άνθρωπος θα μπορούσε να διατηρήση οποιοδήποτε είδος οργανωμένης κοινωνίας.»
Ύστερ’ από το αμάρτημα του Αδάμ και την απώλεια της κατευθύνσεως από τον Θεό, η έλλειψις ισορροπίας που επέφερε ο άνθρωπος με την εκ μέρους του μεταχείρισι της γης και του ζωικού βασιλείου έκαμε ωρισμένα ζώα, ιδιαίτερα έντομα, να γίνουν «πληγή.» Επίσης, η ρυπαρότης και η μόλυνσις του ανθρώπου, καθώς και η ανατροπή της οικολογίας με την καταστροφή μερικών μορφών ζωής, κατέληξαν στην εκτεταμένη αύξησι ωρισμένων ειδών εντόμων. Η παρατήρησις απεκάλυψε ότι τα έντομα επιτίθενται στα εφθαρμένα ή τα αρρωστημένα ή σάπια μέρη των φυτών ή των ζώων. Σε μεγάλο βαθμό είναι χρήσιμοι καθαρισταί. Αλλά η έλλειψις ισορροπίας που επιφέρει ο άνθρωπος εκδηλώνεται με πολλά σμήνη εντόμων που έχουν κατακλύσει την προσωπική επικράτεια του ανθρώπου. Έτσι τα έντομα εισβάλλουν και καταστρέφουν τις προμήθειες τροφίμων του ανθρώπου και μολύνουν την ιδιοκτησία του. Ένα παράδειγμα υπάρχει στις μεγαλουπόλεις, όπου τ’ απορρίμματα και οι υπόνομοι προσελκύουν τεράστια σμήνη από μύγες, καθώς και ποντίκια και άλλα τρωκτικά.
Ο ΙΩΒ ΔΙΔΑΞΕ ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ
Ο Ιεχωβά Θεός ο Δημιουργός ωμίλησε από του ανεμοστροβίλου στον δούλο του Ιώβ, καλώντας την προσοχή του στα δημιουργικά Του έργα και στη χρησιμοποίησί των προς όφελος της γης και των πλασμάτων του. (Ιώβ, κεφ. 38, 39) Ερώτησε τον Ιώβ:
«Θέλεις κυνηγήσει θήραμα δια τον λέοντα;
ή χορτάσει την όρεξιν των σκύμνων,
όταν κείτονται εν τοις σπηλαίοις,
και κάθηνται εις τους κρυπτήρας δια να ενεδρεύωσι;
Τις ετοιμάζει εις τον κόρακα την τροφήν αυτού,
όταν οι νεοσσοί αυτού κράζωσι προς τον Θεόν;»
Ο σχολιαστής της Βίβλου Μάθιου Χένρυ γράφει: «Ο Θεός δείχνει εδώ στον Ιώβ πόσο λίγο γνώριζε τα άγρια ζώα που διαβιούν ατίθασα στις ερημιές και ζουν ελεύθερα, αλλά η Θεία Πρόνοια φροντίζει γι’ αυτά.»
Εφόσον ο Θεός έχει λάβει τόσο προσεκτικές φροντίδες για τα ζώα, πόσο περισσότερο εγκάρδια φροντίδα έχει λάβει για τον άνθρωπο. Ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος εγνώριζε τον Πατέρα καλύτερα από κάθε άλλο άτομο, παρηγόρησε τους μαθητάς του με τα εξής λόγια: «Δύο στρουθία δεν πωλούνται δι’ εν ασσάριον; και εν εξ αυτών δεν θέλει πέσει επί την γην, άνευ του θελήματος του Πατρός σας. Μη φοβείσθε λοιπόν· πολλών στρουθίων διαφέρετε σεις.»—Ματθ. 10:29,31· 11:27.
Εκτιμώντας την ασύγκριτη στοργική φροντίδα που έχει εκδηλώσει ο Θεός στη δημιουργία και μόνο, πόσο ζηλωταί πρέπει να είμεθα στο να προσέξωμε πιο βαθιά, όχι μόνο τη δημιουργία, αλλά ιδιαιτέρως τον Λόγο του Θεού, ο οποίος είναι η άμεση επικοινωνία του μ’ εμάς, τους οποίους αγαπά. Εκεί βρίσκομε τον μεγαλειώδη σκοπό του γι’ αυτούς οι οποίοι τον υπηρετούν, σκοπό τον οποίο τ’ ανθρώπινα μάτια δεν θα μπορούσαν να οραματισθούν ποτέ, και ανθρώπινες διάνοιες ποτέ να συλλάβουν. (1 Κορ. 2:9, 10) Ναι, σ’ εκείνον ο οποίος μαθαίνει γι’ Αυτόν και αποκτά εγκάρδια εκτίμησι, είναι καταφανές ότι πράγματι είναι όπως το περιγράφει ο ψαλμωδός:
«Συ είσαι ο Θεός μου, και θέλω σε δοξολογεί·
Ο Θεός μου, θέλω σε υψώνει.
Δοξολογείτε τον Ιεχωβά, διότι είναι αγαθός,
Διότι το έλεος αυτού μένει εις τον αιώνα.»
—Ψαλμ. 118:28, 29, ΜΝΚ.