Αν βαδίζωμε στην παρουσία του Θεού θα προστατευθούμε από το να δημιουργήσωμε προβλήματα μαζί του, διότι αυτό σημαίνει ότι θα φοβούμεθα μήπως τον δυσαρεστήσωμε, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει διαφυγή από τις κρίσεις του. Θ’ απέχωμε από την πορεία του ασεβούς για τον οποίον είναι γραμμένο ότι «δεν είναι φόβος Θεού έμπροσθεν των οφθαλμών αυτού.» (Ψαλμ. 36:1) Το ότι ο φόβος του Θεού θα μας εμποδίση να ενδώσωμε στον πειρασμό κι έτσι να δημιουργήσωμε προβλήματα, μπορεί να φανή από την απάντησι που έδωσε ο νεαρός Ιωσήφ, ο αγαπημένος γιος του πατριάρχου Ιακώβ, όταν τον ενοχλούσε η σύζυγος του Αιγυπτίου κυρίου του, του Πετεφρή: «Πώς να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;» (Γεν. 39:9) Εβάδιζε σαν στην παρουσία του Θεού, σαν να τον παρατηρούσε συνεχώς ο Θεός, σαν να μπορούσε να βλέπη τον Θεό όλες τις φορές. Το να ενεργή έτσι ήταν προστασία γι’ αυτόν.

Είτε οι επιθέσεις του αντιδίκου μας, Σατανά του Διαβόλου, είναι υπό μορφήν πειρασμών για ανήθικη διαγωγή και άλλες μορφές ιδιοτέλειας, είτε υπό μορφήν πιέσεων να συμβιβασθούμε ως προς την πιστότητά μας στον Ιεχωβά Θεό, η μόνη μας ασφάλεια είναι να βαδίζωμε σαν στην παρουσία του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός πρέπει να είναι πολύ πραγματικός για μας. Για να βοηθηθούμε ως προς αυτό, πρέπει να σκεπτώμεθα τον Θεό. Ένας τρόπος με τον οποίον μπορούμε να το κάνωμε αυτό είναι να προσευχώμεθα τακτικά στον Θεό. Αν κάνωμε την προσευχή συνήθεια μας, τότε ενστικτωδώς θ’ απευθυνώμεθα σ’ αυτόν για βοήθεια όταν αντιμετωπίζωμε πειρασμούς ή πιέσεις. Η προσευχή στον Θεό ενισχύει την πίστι μας, διότι η προσευχή είναι μια έκφρασις πίστεως, και ο Θεός απαντά στις προσευχές που απευθύνονται σ’ αυτόν με τον ορθό τρόπο και για ορθά ζητήματα. (1 Ιωάν. 5:14, 15) Αλλ’ αυτό συνεπάγεται ότι κι εμείς πρέπει να κάνωμε το μέρος μας· πρέπει να εργαζώμεθα γι’ αυτό για το οποίο προσευχόμεθα, μ’ όλη μας την καρδιά.—Φιλιππ. 4:6, 7.

Ένας τρόπος με τον οποίον μπορούμε να κάνωμε αυτό, είναι ν’ αυξήσωμε τη γνώσι μας για τον Ιεχωβά Θεό, μέσω μελέτης του Λόγου του και των Γραφικών βοηθημάτων που εκείνος έχει προμηθεύσει. Μπορούμε να ωφεληθούμε από τις εβδομαδιαίες εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Όσο περισσότερο θα γνωρίζωμε τον Θεό, τόσο περισσότερο θα τον αγαπούμε και τόσο περισσότερο θα βρίσκεται στις σκέψεις μας και θα είναι το πρώτιστο αντικείμενο των αισθημάτων μας. Φυσικά, όλο αυτό απαιτεί χρόνο, και γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος μάς συμβουλεύει: «Προσέχετε . . . πώς να περιπατήτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί.» Είναι αλήθεια ότι χρειαζόμεθα αρκετό χρόνο για να κερδίσωμε τα προς το ζην, αρκετό χρόνο για να φάμε και να κοιμηθούμε, αλλά εκτός απ’ αυτό, μήπως δαπανούμε αρκετό χρόνο σε υπερβολική αναψυχή, σε επιδίωξι ευχαριστήσεων ή σε διάφορα ‘χόμπυ’;—Εφεσ. 5:15, 16.

Ένας λόγος για τον οποίον αυξάνει η ανομία σ’ αυτές τις κινδυνώδεις ημέρες, είναι ότι οι άνθρωποι είναι λιγώτερο ενήμεροι απ’ όσο ποτέ άλλοτε για το γεγονός ότι ο Θεός βλέπει τα πάντα και ότι όλοι είμεθα υπόλογοι σ’ αυτόν. Αν είμεθα συνετοί, δεν θ’ αγνοήσωμε αυτά τα γεγονότα αλλά πάντοτε θα βαδίζωμε σαν στην παρουσία του Θεού.

‘Αποστάται Χλευασταί εν Συμποσίοις’

Σ’ έναν από τους Ψαλμούς του, ο Δαβίδ μιλά για τις κατηγορίες που αναγκάσθηκε να υποστή. «Μετά υποκριτικών χλευαστών (αποστατών χλευαστών, ΜΝΚ) εν συμποσίοις,» είπε ο Δαβίδ, «έτριζον κατ’ εμού τους οδόντας αυτών.» (Ψαλμ. 35:16) Αυτοί οι χλευασταί ήσαν αποστάται με την έννοια ότι δεν μπορούσαν ν’ απαριθμηθούν μεταξύ του πιστού λαού του Θεού. Ήσαν απόβλητοι, τα ‘αποβράσματα’ της κοινωνίας. Απλώς και μόνο για να προσκληθούν σ’ ένα συμπόσιο από κάποιον (πιθανώς τον Βασιλέα Σαούλ) που θα ευαρεστείτο με τα λόγια τους, αυτοί οι αχρείοι άνθρωποι εχλεύαζαν τον Δαβίδ. Έτριζαν τα δόντια τους εναντίον του, δηλαδή, εξέφραζαν θυμό, χλευασμό και επίπληξι.