και αυτοί θέλουσιν είσθαι εις εμέ λαός.» Πώς, όπως αναφέρεται στο εδάφιο αυτό, οι σχέσεις του Θεού μ’ αυτούς που φέρονται στη νέα διαθήκη διαφέρουν από τις σχέσεις του μ’ εκείνους που ήσαν κάτω από την παλαιά διαθήκη του Νόμου;—Η.Π.Α.

Μια εξέτασις των χαρακτηριστικών και των δύο διαθηκών και των περιστατικών εκείνων που φέρθηκαν σε σχέσι διαθήκης με τον Θεά ρίχνει φως στη διαφορά.

Στις γενεές που επακολούθησαν μετά τη σύναψι διαθήκης του Ιεχωβά Θεού με το έθνος Ισραήλ, οι κατ’ άτομα Ισραηλίται ήλθαν εκ γενετής σ’ αυτή τη σχέσι διαθήκης. Δεν ήσαν υποχρεωμένοι να λάβουν προσωπική απόφασι να είναι δούλοι του Ιεχωβά Θεού. Συνεπώς, η εκτίμησις της καρδιάς δεν αποτελούσε προϋπόθεσι για να είναι κανείς από τον υπό διαθήκην λαό του Θεού. Ωστόσο, σε όλη την πορεία της ιστορίας πολλά άτομα του έθνους Ισραήλ όχι μόνον εγνώρισαν τον νόμο του Θεού, αλλά και καλλιέργησαν εγκάρδια εκτίμησι γι’ αυτόν. Σχετικά με τον δίκαιο, ο Ψαλμός 37:31 λέγει: «Ο νόμος του Θεού αυτού είναι εν τη καρδία αυτού.»

Εν τούτοις υπήρχαν χαρακτηριστικά του Νόμου, περιλαμβανομένων των θυσιών και των τρόπων καθαρισμού, που δεν κατενοούντο πλήρως από τους Ισραηλίτας. Αυτό ωφείλετο στο ότι αυτά τα χαρακτηριστικά εξεικόνιζαν πολύ μεγαλύτερα πράγματα. Το εδάφιο Κολοσσαείς 2:17 μας λέγει: «Τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού.» Οι Ισραηλίται τελούσαν τα τελετουργικά χαρακτηριστικά του Νόμου πρωτίστως διότι είχαν εντολή να το πράττουν αυτό και ένεκα των αυστηρών ποινών που επεβάλλοντο σε περίπτωσι παρακοής. Εφόσον εκείνοι δεν είχαν πλήρη κατανόησι αυτών των πραγμάτων η εγκάρδια εκτίμησίς των ήταν κατ’ ανάγκην περιωρισμένη. Έτσι μπορούμε να ιδούμε ότι ο νόμος του Θεού δεν ήταν εγγεγραμμένος στη διάνοια και την καρδιά του κάθε Ισραηλίτου.

Εν τούτοις όλοι εκείνοι που περιλαμβάνονται στη νέα διαθήκη πρέπει να κάνουν μια υπόσχεσι η αφιέρωσι να υπηρετούν τον Ιεχωβά ως μαθηταί του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτό απαιτεί φανερή αναγνώρισι του Ιησού Χριστού ως του αναστημένου Κυρίου και πίστι στον Θεό, σ’ Εκείνον που ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς.—Ρωμ. 10:8-10.

Εκείνος που δεν γνωρίζει τις απαιτήσεις του Θεού για σωτηρία και δεν έχει εγκάρδια εκτίμησι γι’ αυτές, δεν θα μπορούσε απλώς να πιστεύση με την καρδιά του ούτε να κάμη φανερή εκδήλωσι ή αναγνώρισι με σκοπό να γίνη ένας βαπτισμένος μαθητής του Ιησού. Εκείνοι που περιελήφθησαν στη νέα διαθήκη ως Χριστιανοί αναγεννημένοι από το πνεύμα διδάχθηκαν πρώτ’ απ’ όλα τις απαιτήσεις του θεού για σωτηρία. Κατόπιν, αφού ο Ιεχωβά θεός άνοιξε τις καρδιές των για να δεχθούν τον θείο λόγο ή άγγελμα με σοβαρό τρόπο, υποκινήθηκαν να κάμουν μια αφιέρωσι ή δέσμευσι να ζουν σε αρμονία με τον νόμο του Θεού ως μαθηταί του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αφού συμβόλισαν την αφιέρωσί των με το εν ύδατι βάπτισμα, περιελήφθησαν στη νέα διαθήκη. Αφού ο Ιεχωβά Θεός έκαμε δυνατόν ώστε αυτοί να γνωρίσουν και να καταλάβουν το νόμο του και να έχουν αληθινή εγκάρδια εκτίμησι γι’ αυτόν, στην πραγματικότητα έθεσε ‘τους νόμους του εις την διάνοιαν αυτών’ και τους έγραψε ‘επί της καρδίας αυτών,’ όχι σε λίθινες πλάκες.

Ποιοι Είναι Υπεύθυνοι;

◆ Ο Τζακ Ε. Ρούπερ, ιερεύς και θρησκευτικός συγγραφεύς, κατηγόρησε τους κληρικούς ως υπευθύνους για την αποτυχία των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου. Παρετήρησε ότι «το τοπικό ωργανωμένο σώμα που ονομάζομε εκκλησία δεν είναι παρά μια μεγάλη υποκρισία, ένα αίσχος, και σε πολλές περιπτώσεις, αντικείμενο άξιο γέλωτος της αποτυχημένης κοινότητος.» Και ποιους κατηγόρησε ως υπευθύνους γι’ αυτό; «Πιστεύω ότι μια πρωταρχική αιτία για την ταχέως παρακμάζουσα εκκλησία βαρύνει εξ ολοκλήρου τους ώμους των ιερέων και των διακόνων του Ευαγγελίου . . . Η πλειονότης των λεγομένων ιερέων της εποχής μας δεν είναι τίποτε περισσότερο από άτομα χωρίς χαρακτήρα, δειλοί, διπρόσωποι, κάνουν συμβιβασμούς ανάρμοστους σε κήρυκες . . . Οι περισσότεροι από τους τοπικούς ιερείς δεν είναι τίποτε περισσότερο από φιλοχρήματους και ανθρωπάρεσκους κήρυκες· και επειδή τέτοιοι ιερείς υπηρετούν στις εκκλησίες μας, δεν είναι περίεργο το ότι οι εκκλησίες βρίσκονται σ’ αυτές τις κακές συνθήκες. Δεν κατηγορούμε τον κοινό συνηθισμένο στρατιώτη για την κατάστασι του στρατού. Όχι, ρίχνομε την ευθύνη στους στρατηγούς. Αν μια εταιρία υποστή ζημίες, δεν ρίχνομε την ευθύνη στους υπαλλήλους· λέμε ότι αυτό οφείλεται στην κακή διαχείρισι. Έτσι η ίδια αρχή αληθεύει και για την τοπική εκκλησία. Αν το εκκλησίασμα ελαττώνεται, ο ζήλος μειώνεται, και η εκκλησία χάνει την επιρροή της στην κοινότητα, τότε η ευθύνη βαρύνει εξ ολοκλήρου τους ώμους των ιερέων.»