Άνθρωποι—Τι Συνέβη σ’ Αυτούς

ΜΕΡΙΚΑ ‘λούνα παρκ’ έχουν καθρέπτες που είναι, κυρτοί κι’ έτσι παραμορφώνουν τις εικόνες που καθρεπτίζουν. Οι άνθρωποι στέκονται μπροστά απ’ αυτούς και γελούν με ό,τι βλέπουν—τα κεφάλια τους φαίνονται μακριά, τα σώματά τους κοντά και χονδρά, τα πόδια τους τριπλάσια απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Αν κινηθήτε πιο κοντά προς τον καθρέπτη ή απομακρυνθήτε οι παραμορφώσεις αλλάζουν, αλλά ποτέ η εικόνα δεν καθρεπτίζει τις πραγματικές αναλογίες του σώματος. Θα κλαίγαμε με απελπισία αν αυτές οι τρομερές παραμορφώσεις αποτελούσαν πραγματικές αντικατοπτρίσεις του εαυτού μας. Αλλά όλα αυτά γίνονται για αστείο και στεκόμαστε εκεί ποζάροντας και γελώντας με τις κωμικές εικόνες που βλέπομε στον καθρέπτη. Όλα τα μέρη του σώματός μας υπάρχουν, αλλά πόσο παραμορφωμένα!

Υπάρχει κι άλλη μια εικόνα του εαυτού μας που δεν έχει σωστές αναλογίες, αλλά αυτή η εικόνα είναι πραγματική και δεν πρόκειται για αστείο ζήτημα. Πρόκειται για την εικόνα του εσώτατου εαυτού μας, του τι είμαστε μέσα μας, ‘του κρυπτού ανθρώπου της καρδίας.’ (1 Πέτρ. 3:4) Αυτή η εικόνα έπρεπε να δείχνη τις ιδιότητες του Ιεχωβά Θεού, καθ’ ομοίωσι του οποίου δημιουργήθηκε αρχικά ο άνθρωπος. Εμείς εξακολουθούμε να έχωμε τις ιδιότητες του, αλλ’ αυτές οι ιδιότητες έχουν χάσει τις κατάλληλες αναλογίες τους, όπως τα είδωλα της εικόνας του σώματος μας στον κυρτό καθρέπτη.

Ο Ιεχωβά Θεός δημιούργησε το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι με τις ιδιότητές του ή με την ικανότητα να τις αναπτύξουν. Αυτοί χρειάζονταν τις ιδιότητες της δικαιοσύνης και της αγάπης, τη γνώσι και τη σοφία, και τη δύναμι να εργάζωνται με σκοπούς και στόχους υπ’ όψιν. Τους ανατέθηκε ένα έργο που θα έφερνε στη ζωή τους σκοπό και νόημα, και δημιουργήθηκαν με τις ικανότητες να επιτελέσουν αυτό το έργο. (Γέν. 1:28· 2:15, 18) Είχαν επίσης ελεύθερη θέλησι, ώστε να μπορούν να εκλέξουν τη δική τους πορεία.—Ιησ. Ναυή 24:15.

Ο Αδάμ και η Εύα πλάσθηκαν ευθείς και πληροφορήθηκαν για την πορεία που θα σήμαινε ζωή, αλλά ‘επεζήτησαν άλλους λογισμούς, διεφθάρησαν, έγιναν σκολιοί.’ (Εκκλ. 7:29· Δευτ. 32:5) Έκαναν κακή χρήσι του δικαιώματος εκλογής τους. Η Εύα, σε μια ιδιοτελή επιθυμία για γνώσι, παρήκουσε ασύνετα στο Θεό. Αυτή η παρακοή έδειξε έλλειψι αγάπης για Εκείνον που της είχε δώσει ζωή. «Αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού.» (1 Ιωάν. 5:3) Ο Αδάμ παραμέρισε την αγάπη του για το Θεό για να ταχθή με την Εύα στην ανταρσία της. Οι θείες ιδιότητες που είχαν λάβει δεν βρίσκονταν πια σε κατάλληλη ισορροπία, αλλά ήσαν τώρα ελλιπείς, ατελείς. Και, σύμφωνα με την προειδοποίησι του Θεού, ήσαν καταδικασμένοι σε θάνατο, και κληροδότησαν στους απογόνους τους την ατέλεια και το θάνατο.—Ψαλμ. 51:5· Ρωμ. 5:12

Ωστόσο, μέχρι σήμερα, οι απόγονοί τους εξακολουθούν να έχουν αυτές τις θείες ιδιότητες σε κάποιο βαθμό. Παραδείγματος χάρι, έχουν την επιθυμία για γνώσι. Ακόμη κι’ ένα μικρό παιδί διψά να μάθη. Αμέσως μόλις μπορέση να μιλήση, η διάνοιά του κατεβάζει ποταμούς ερωτήσεων. Θέλει απαντήσεις, ζητά επίμονα τροφή για τη σκέψι. Το ατέλειωτο ξεχείλισμα των ερωτήσεων καταπλήσσει τους ενήλικους, μερικές φορές τους φέρνει σε αμηχανία, τους ερεθίζει, και τελικά τους κουράζει. Αλλά όλο αυτό γίνεται, για να ικανοποιήση το παιδί μια φυσική περιέργεια και πείνα για γνώσι. Γιατί αυτό; Γιατί εκείνο; Γιατί, γιατί, γιατί; Τελικά ο γονέας που βομβαρδίζεται με τις ερωτήσεις ίσως φωνάξη με απελπισία, «Άντε ρώτα τη μητέρα σου!» ή, «Άντε ρώτα τον πατέρα σου!» Αλλά αυτή η περιέργεια των νέων δεν πρέπει να αποθαρρύνεται ούτε να χάνεται από τους μεγάλους. Ικανοποιεί μια έμφυτη ανάγκη μας, την ανάγκη να μαθαίνωμε.

«Ο άνθρωπος ο φρόνιμος [της γνώσεως, ΜΝΚ] αυξάνει δύναμιν.» (Παρ. 24:5) Λόγω της γνώσεως που έχει επισωρευθή μέχρι σήμερα, ο άνθρωπος έχει τη δύναμι να πετά ψηλότερα και πιο γρήγορα από τα πουλιά, να ταξιδεύη πιο γρήγορα στην ξηρά από τα ζώα και να ξεπερνά τα ψάρια στο νερό. Μπορεί να βλέπη και ν’ ακούη ό,τι συμβαίνει στην πλευρά της γης. Έχει πάει στο φεγγάρι κι’ έχει επιστρέψει. Γοητευόμαστε από τη δύναμι, παρατηρούμε συνεπαρμένοι καθώς ο γερανός κουνά μια χαλύβδινη μπάλα στην πλευρά ενός παλιού πλίνθινου κτιρίου και το γκρεμίζει. Ένας επιτιθέμενος ρινόκερως, ένας ελέφαντας που φεύγει γρήγορα μέσα από τη ζούγκλα, μια αστραπή, ένας κεραυνός, η μαινόμενη θύελλα στη θάλασσα—νοιώθομε δέος απ’ αυτή τη δύναμι!

Έχομε την αίσθησι δικαιοσύνης. Ακόμη και τα παιδιά είναι ευαίσθητα στις αδικίες και αναστατώνονται όταν νομίζουν ότι δεν τυγχάνουν αμερόληπτης μεταχειρίσεως. Οι ενήλικοι επίσης αγανακτούν δίκαια όταν υφίστανται αδικίες. Στις ιστορίες θέλομε να θριαμβεύη η δικαιοσύνη. Θέλομε ο ήρωας να νικά και ο κακός να τιμωρήται. Είναι δίκαιο να θερίζωμε ό,τι σπέρνομε. Είναι δικαιοσύνη και αμεροληψία να κάνωμε στους άλλους ό,τι θα θέλαμε να κάνουν εκείνοι σ’ εμάς. (Γαλ. 6:7· Ματθ. 7:12) Ακόμη κι εκείνοι που δεν έχουν το νόμο του Θεού, έχουν εκ φύσεως αίσθησι του ορθού και του εσφαλμένου, και συνείδησι που τους κατηγορεί ή τους δικαιολογεί. Διακατεχόμαστε από συναισθήματα ενοχής όταν κάνουμε το κακό, όπως ο Αδάμ και η Εύα, που κρύφθηκαν όταν ήσαν ένοχοι.—Γέν. 3:8-10.

Πολλοί επιθυμούν σοφία και ψάχνουν να τη βρουν μέσω μελέτης και σκέψεως. Η σοφία δεν είναι έτοιμη μέσα τους, όπως συμβαίνει σε πολλά άλλα επίγεια πλάσματα. Μερικά ζώα κατέχουν ένα είδος σοφίας που καταπλήσσει τους ανθρώπους. Από ένστικτο αποδημούν, διαχειμάζουν, πέφτουν σε χειμερινή νάρκη, οικοδομούν και ενασχολούνται σε άλλες δραστηριότητες που αντανακλούν σοφία. Όπως λέει η Αγία Γραφή «Είναι όμως [εξ ενστίκτου, ΜΝΚ] σοφώτατα.» (Παρ. 30:24) Ωστόσο, το ανθρώπινο γένος έχει την ικανότητα να αποκτά γνώσι και να τη χρησιμοποιή μ’ ένα σοφό τρόπο. Ο άνθρωπος, με το στοχασμό αποκτά γνώσι και κατανόησι. Μόνο ο άνθρωπος, απ’ όλα τα επίγεια πλάσματα, κατέχει αυτό το είδος της πολύπλευρης σοφίας.

Ο Ιεχωβά είναι ένας Θεός με σκοπό, και ο άνθρωπος χρειάζεται να έχη σκοπό στη ζωή του. Στενοχωριέται αν δεν έχη κανένα σκοπό, αν η ζωή του δεν έχη κανένα νόημα. Για να επιτύχη ένα σκοπό, ο άνθρωπος πρέπει να εργασθή. Η εργασία κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται ότι είναι χρήσιμος. Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο να εργάζεται, του έδωσε έργο να κάνη όταν τον έθεσε «εν τω παραδείσω της Εδέμ διά να εργάζηται αυτόν και να φυλάτττη αυτόν.» Ήταν δώρο του Ιεχωβά το ότι ο άνθρωπος θα ‘απολάμβανε καλό εκ παντός του μόχθου αυτού.’ (Γέν. 2:15· Εκκλ. 3:13) Η εργασία αντανακλά τον εργάτη· πιστοποιεί την αξία του εργάτη. Είναι ικανοποιητικό να βλέπη ο εργαζόμενος το έργο να γίνεται καλά, να τελειώνη, να επιτυγχάνει ο σκοπός. Ο Ιεχωβά απεφάνθη για το δημιουργικό του έργο ότι ήταν πολύ καλό και αναπαύθηκε από τα επιτεύγματά του.—Γέν. 1:31· Έξοδ. 31:17.

Πάνω απ’ όλα, οι άνθρωποι χρειάζονται αγάπη. Χρειάζονται να αγαπούν και να τους αγαπούν. Χωρίς αγάπη μαραζώνομε. Τα βρέφη που τυγχάνουν καλής φροντίδας από σωματική άποψι ‘κατσιάζουν’ και μερικές φορές ακόμη πεθαίνουν, αν δεν τους δείξουν αγάπη. Οι ενήλικοι που στερούνται αγάπης αισθάνονται μοναξιά και το πνεύμα τους καταπιέζεται και αποθαρρύνεται. «Το πνεύμα του ανθρώπου θέλει υποστηρίζει την αδυναμίαν αυτού· αλλά το κατατεθλιμμένον πνεύμα τις δύναται να υποφέρη;» (Παρ. 18:14) Η αγάπη ανέχεται και υπομένει τα πάντα· χωρίς αυτή, μεγάλο μέρος της ζωής γίνεται ανυπόφορο και αφόρητο. (1 Κορ. 13:7) Ακούμε για πολλές ελλείψεις σ’ αυτούς τους ταραγμένους καιρούς, αλλά η πιο μεγάλη έλλειψις στη γη είναι η έλλειψις αγάπης. Οι ψυχίατροι λένε ότι σήμερα η έλλειψις αγάπης βρίσκεται πίσω από τις περισσότερες διανοητικές ασθένειες.

Και το γεγονός αυτό μας φέρνει στο επόμενο βήμα της έρευνάς μας για μια απάντησι στο ερώτημα, Τι κάνει τους ανθρώπους να ερεθίζωνται; Όταν οι ανάγκες με τις οποίες δημιουργήθηκε ο άνθρωπος περνούν ανεκπλήρωτες, δημιουργούνται προβλήματα. Ένα αυτοκίνητο είναι σχεδιασμένο με ορισμένες ανάγκες. Αν δεν ικανοποιηθούν, το αυτοκίνητο δεν θα τρέξη. Αν ικανοποιηθούν ελλιπώς, το αυτοκίνητο μπορεί να τρέξη, αλλά ελλιπώς. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Το πρώτο ζευγάρι δημιουργήθηκε με ωρισμένες ιδιότητες που έπρεπε να ικανοποιηθούν, και αυτές οι ίδιες ιδιότητες υπάρχουν στους ανθρώπους σήμερα. Όταν αυτές οι ανάγκες δεν καλύπτωνται, ή καλύπτωνται μόνο εν μέρει, η απίστευτη ανθρώπινη μηχανή δεν λειτουργεί κατάλληλα. Μερικές φορές παθαίνει, ‘αμόκ’ και κάνει απίστευτα απάνθρωπα πράγματα.

Διεστραμμένες προσωπικότητες εκδηλώνουν ανθρώπινες ιδιότητες με στρυφνούς και παραποιημένους τρόπους, όπως οι κυρτοί, καθρέφτες αντικατοπτρίζουν τα φυσικά σώματα με παράξενους τρόπους. Οι θείες ιδιότητες της δικαιοσύνης, της αγάπης, της σοφίας, της δυνάμεως και άλλες, εξακολουθούν να υπάρχουν σ’ εμάς, αλλά στην ατέλειά μας δεν ισορροπούν πια μεταξύ τους καθώς λειτουργούν. Σχετικά μ’ αυτές τις ιδιότητες, οι άνθρωποι έχουν γίνει ανισόρροποι.