Προσδοκίες των Φοβουμένων τον Ιεχωβά για το 1955

«Από κακάς αγγελίας δεν θέλει φοβηθή· η καρδία αυτού είναι στερεά, ελπίζουσα επί τον Ιεχωβά.»—Ψαλμ. 112:7, ΑΣ.

1. Επάνω σε ποια βάσι μπορούμε να έχωμε τις καλύτερες προσδοκίες για το 1955 και να κράζωμε «Αλληλούια»;

ΚΑΘΩΣ αντιμετωπίζετε το 1955 και τα έτη που ακολουθούν, μήπως αισθάνεσθε σαν να κράζετε «Αλληλούια»; Υπάρχει κάθε λόγος να το πράττετε αυτό, αν είσθε ένας από τους φοβουμένους τον ‘Ύψιστον επί πάσαν την γην, τον Θεόν ο οποίος μόνος έχει το όνομα Ιεχωβά’. Με το να ασκήτε τον φόβον του, μπορείτε να διατηρήτε τις καλύτερες προσδοκίες για το 1955 και όλα τα έτη που ακολουθούν, προσδοκίες ευημερίας με ευτυχία. Αυτό σημαίνει μια ευημερία που θα σας ωφελήση στην καρδιά καθώς και στο σώμα και στη διάνοια, επειδή είναι πνευματική ευημερία που δίνει ευτυχία τώρα και οδηγεί σε ατελεύτητη ευτυχισμένη ζωή στον δίκαιο νέο κόσμο, που το θεμέλιό του έχει τώρα θέσει ο Θεός. Όταν φθάνουμε να γνωρίσωμε και να εκτιμήσωμε ότι πραγματική ευημερία με ευτυχία προέρχεται από τον Ιεχωβά Θεό και είναι εγγυημένη για κείνους που τον φοβούνται, δεν μπορούμε να κρατηθούμε από το να αναφωνήσουμε «Αλληλούια!» επειδή η κραυγή αυτή σημαίνει «Αινείτε τον Ιεχωβά!»

2. Πώς αρχίζει ο Ψαλμός 112, και τι τον χαρακτηρίζει ως ασυνήθη;

² «Αλληλούια. Μακάριος ο άνθρωπος ο φοβούμενος τον ΚΥΡΙΟΝ, όστις ηδύνεται σφόδρα εις τας εντολάς αυτού.» Έτσι αρχίζει το θεόπνευστο άσμα, ο Ψαλμός 112, σύμφωνα με τη μετάφρασι ενός Ιουδαίου λογίου του περασμένου αιώνος.a «Αλληλούια. Μακάριος ο άνθρωπος ο οποίος ευλαβείται τον Αιώνιον, ο οποίος ευρίσκει πλουσίαν χαράν εις τας εντολάς του!» Μ’ αυτόν τον τρόπο ένας μεταφραστής του σημερινού αιώνος αποδίδει τα λόγια από την αρχική Εβραϊκή γλώσσα.b Η εισαγωγική αυτή αναφώνησις κάνει τον Ψαλμό 112 έναν από τους πολλούς ψαλμούς του Αλληλούια που βρίσκονται στην Αγία Γραφή. Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει αυτόν τον ψαλμό ως ασυνήθη είναι το γεγονός ότι αποτελεί έναν αλφαβητικό ψαλμό ή ακροστιχίδα, της οποίας κάθε στίχος αρχίζει μ’ ένα γράμμα του Εβραϊκού αλφαβήτου, που έχει είκοσι δύο γράμματα, στην κανονική των σειρά. Έτσι υπάρχουν είκοσι δύο στίχοι στον ψαλμό. Δύο γράμματα του Εβραϊκού αλφαβήτου χρησιμεύουν ως αρχικά γράμματα σε καθεμιά από τις πρώτες οκτώ στροφές και τρία ως αρχικά σε καθεμιά από τις τελευταίες δύο στροφές. Από αυτή την άποψι ο ψαλμός αυτός είναι όμοιος με τον προηγούμενό του και είναι το ταίρι του στην κατασκευή.

3. Τι καθιστά τον Ψαλμό 112 σπουδαίον για μας, ώστε να τον εξετάσωμε τώρα; Και για τούτο ποια προσωπικά ερωτήματα εγείρονται;

³ Αλλά εκείνο που καθιστά τον Ψαλμό 112 σπουδαίον για μας, ώστε να τον εξετάσωμε τώρα, δεν είναι απλώς το ότι περιγράφει το αληθινά μακάριο άτομο επάνω στη γη, αλλά ειδικώς το ότι είναι προφητικός. Δείχνει και προσδιορίζει τον ευτυχισμένο άνθρωπο ή τάξι ανθρώπων στον καιρό μας. Δηλαδή, προλέγει όχι απλώς ένα άτομο, αλλά έναν άνθρωπο με ομαδική έννοια, έναν σύνθετον άνθρωπο που αποτελείται από πολλά μέλη, τα οποία είναι εξίσου ευτυχή για μια κοινή αιτία. Είσθε μέλος του μακαρίου αυτού συνθέτου «ανθρώπου»; Ή βρίσκεσθε σε επαφή μ’ αυτόν τον άνθρωπο στην πιο ευχάριστη, μορφή επικοινωνίας; Για να το μάθετε, εξετάστε τον ψαλμό.

4. Ποιους δείχνει προφητικά ο Ψαλμός 112, και πώς λαμβάνομε την αλάνθαστη απάντησι στο ερώτημα;

⁴ Ο θεόπνευστος συγγραφεύς του ψαλμού, ένας Ισραηλίτης ή Ιουδαίος, πιθανόν να είχε στο νου του έναν Ισραηλίτη ή Ιουδαίο φοβούμενον τον Ιεχωβά, μη κατανοώντας την πλήρη προφητική αξία των όσων έγραφε. (Δαν. 12:8· 1 Πέτρ. 1:10-12) Μήπως, λοιπόν, ο Ψαλμός 112 εφαρμόζεται στους φυσικούς Ιουδαίους ή Ισραηλίτες που βρίσκονται στην Παλαιστίνη ή κάπου αλλού επάνω στη γη σήμερα; Πώς θα μπορούσε ο ψαλμός να εφαρμοσθή έτσι; Θα ισχυρισθή οποιοδήποτε απροκατάληπτο άτομο ότι οι φυσικοί Ιουδαίοι ή Ισραηλίτες είναι ένας μακάριος λαός, ένας εξαιρετικά ευτυχής λαός, επειδή μερικοί απ’ αυτούς σε διάφορες χώρες απολαμβάνουν μια υλική ευημερία και υπεροχή; Είναι ακόμη μακάριοι θρησκευτικώς; Η αληθινή που ανταποκρίνεται στα πράγματα απάντησις πρέπει να είναι Όχι! Υπάρχει μια ζωτική, σοβαρή αιτία για την οποία δεν εκπληρώνουν την περιγραφή του Ψαλμού 112: αυτή είναι ότι ούτε φοβούνται τον Ιεχωβά ούτε τηρούν τις εντολές του, αλλά επιμένουν να κρύπτουν το πραγματικό όνομά του και να εμπιστεύωνται σε ανθρώπινες παραδόσεις και ν’ ακολουθούν τις εντολές ανθρώπων αντί του Λόγου του Θεού και των εντολών τού ενός ζώντος και αληθινού Θεού. (Ματθ. 15:1-9· Ησ. 29:13, 14) Ποια, λοιπόν, είναι η τάξις λαού, ο σύνθετος «άνθρωπος» της εποχής μας, που ο Ψαλμός 112 δείχνει προφητικά; Δεν εγκαταλειπόμεθα να δώσωμε μόνοι μας μια απάντησι που θα μπορούσε να προκαλέση την οργίλη κραυγή της μεροληψίας, της φυλετικής προκαταλήψεως ή της εθνικής υπερηφάνειας! Ο ίδιος ο θείος Εμπνευστής του ψαλμού παρέχει την αλάνθαστη απάντησι, χρησιμοποιώντας έναν από τους συγγραφείς της Βίβλου του για να παραθέση μια περικοπή του ψαλμού αυτού και να την εφαρμόση στην τάξι των ανθρώπων που ο Θεός ο ίδιος είχε στο νου. Αυτοί είναι οι πνευματικοί Ισραηλίτες, εκείνοι που είναι Ιουδαίοι ενδομύχως, από τους οποίους υπάρχει ακόμη ένα υπόλοιπο από μερικές χιλιάδες επάνω στη γη. (Ρωμ. 2:28, 29) Στο 1931, για να μπορούν αυτοί να έχουν έναν ορθό προσδιορισμό της ταυτότητός των ενώπιον όλου του κόσμου, εγκολπώθηκαν το όνομα που εξαίρεται στην Αγία Γραφή και που από τότε έγινε αξιοσημείωτο σε όλη τη γη, μάρτυρες του Ιεχωβά.—2 Κορ. 9:9· Ψαλμ. 112:9· Ησ. 43:10, 12, ΑΣ.

5. Σύμφωνα με τον ψαλμό, ποιοι πρέπει να είναι ο πιο ευτυχής λαός επάνω στη γη στο 1955, και γιατί δεν ήσαν ποτέ ευτυχέστεροι;

⁵ Αν θα έβλεπε ο ψαλμωδός αυτόν τον λαόν που φέρει το όνομα του Ιεχωβά σήμερα, θα αναφωνούσε πάλι: «Αινείτε τον Γιάχ! Ω η μακαριότης του φοβουμένου τον Ιεχωβά, εις τας εντολάς Αυτού ηυφράνθη μεγάλως.» (Ψαλμ. 112:1, ΜΡΓ) Σύμφωνα με τούτο, οι μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να είναι ο πιο ευτυχής λαός επάνω στη γη στο 1955 και διαπαντός. Και είναι άρα γε η ευτυχία των πραγματικά τέτοια ώστε να διεγείρη σχόλια σαν κι αυτά από τον ψαλμωδό; Ναι. Ποτέ ο κόσμος δεν ήταν πιο δυστυχής, επειδή βρίσκεται στον «έσχατον καιρόν» του και ατενίζει με τρόμο σε ό,τι βλέπει να έρχεται. Ποτέ οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ήσαν ευτυχέστεροι, επειδή γνωρίζουν από τις προφητείες του Λόγου του Θεού ότι ζουν στον «έσχατον καιρόν» του άχαρου αυτού κόσμου, τώρα που η βασιλεία του Θεού, για την οποίαν επί μακρόν προσηύχοντο, ιδρύθη στα χέρια του Ιησού Χριστού, ο οποίος βρίσκεται στα δεξιά του Θεού στους ουρανούς.—Λουκ. 21:28.

6. Με ποια ιδιότητα συνδέεται η ευτυχία των, και γιατί;

⁶ Η ευτυχία των δεν είναι μια ελαφρά ευτυχία· έχει ένα στερεό θεμέλιο. Συνδέεται με την υψίστη σοφία, την άνωθεν σοφία. Επειδή έχουν τον φόβον του Ιεχωβά, γι’ αυτό ακριβώς έχουν την ουράνια αυτή σοφία. Ο ψαλμός που προηγείται αυτού τον οποίον εξετάζομε, τελειώνει με τα εξής λόγια: «Αρχή σοφίας φόβος Ιεχωβά· πάντες οι πράττοντες τας εντολάς αυτού έχουσι σύνεσιν καλήν· η αίνεσις αυτού μένει εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 111:10, ΑΣ) Μερικοί θεωρούν ότι η έκφρασις «αρχή σοφίας» σημαίνει το κυριώτερο πράγμα, το ανώτατο χαρακτηριστικό κάθε αληθινής σοφίας. Το να φοβήται κανείς τον Ιεχωβά αποτελεί την αρχή πραγματικής σοφίας· πρέπει να έχωμε αυτόν τον φόβον του Δημιουργού μας από την αρχή και πρέπει να διατηρήσωμε αυτόν τον φόβον του στον υπέρτατο βαθμό πάντοτε.

7. (α) Τι κάνει ο φόβος του Ιεχωβά όσον αφορά τον φόβον του ανθρώπου; (β) Πώς πρέπει να μεταχειριζώμεθα το όνομά του, και ποιοι το μεταχειρίζονται έτσι;

⁷ Το να έχωμε αυτόν τον φόβον καθιστά αδύνατον το να φοβούμεθα άνθρωπον, επειδή ο φόβος και των δύο συγχρόνως δεν μπορεί να υπάρχη. Ο φόβος του Ενός καθιστά ένα άτομο σοφό για ν’ αποκτήση αιώνια ζωή στον ατελεύτητο νέο κόσμο· ο φόβος του άλλου είναι αφροσύνη που τελειώνει με την αιώνια καταστροφή του άφρονος στη Γέεννα. Ο πιο άφοβος άνθρωπος που υπήρξε ποτέ επάνω στη γη είπε στους μαθητάς του: «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.» (Ματθ. 10:28) Ο φόβος, λοιπόν, του Ιεχωβά αντενεργεί και απομακρύνει τον φόβον του ανθρώπου και του διαβόλου ή του τι αυτοί μπορούν να μας κάμουν με την άδεια του Θεού. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν Αυτόν ως σεβάσμιον, δηλαδή, ως εκείνον που πρέπει να φοβούμεθα, και φέρουν και ομολογούν το όνομά του μ’ έναν ευλαβή τρόπο. Καθώς λέγει ο ψαλμός που προηγείται εκείνου που εξετάζομε τώρα: «Άγιον και σεβάσμιον το όνομα αυτού.» Ή, «Άγιον και αξιοσέβαστον το όνομα αυτού.» (Ψαλμ. 111:9, ΑΣ· ΜΙΡ· Ρόδ. Ψαλμ.) Το όνομά του είναι «ένδοξον και φοβερόν όνομα» και επειδή ακριβώς ο λεγόμενος «Χριστιανισμός» καθώς και ο Ιουδαϊσμός δεν φοβούνται το όνομά του και δεν εκτελούν τον νόμον του, υποφέρουν όπως υποφέρουν. (Δευτ. 28:58, 59) Ο Ιεχωβά συνέδεσε με μεγάλα κατορθώματα και φοβερά έργα το όνομά του. Όλοι οι λαοί οφείλουν να το αινούν, αλλά το άγιό του όνομα το ευλαβούνται ως σεβάσμιο και φοβερό μόνον οι άνθρωποι καλής θελήσεως μεταξύ όλων των λαών και εθνών.—1 Χρον. 17:21· Ψαλμ. 99ος 3· Μαλαχ. 1:14.

8. Πώς εκδηλώνονται αυτός ο φόβος και η σοφία, και σε τι καταλήγει αυτό, ακόμη και αν οι μάρτυρες του Ιεχωβά υφίστανται παθήματα;

⁸ Ο φόβος του Ιεχωβά και η άνωθεν σοφία, εκδηλώνονται με υπακοή στις εντολές Του, και τούτο καταλήγει σε ευτυχία που δεν μπορεί να αφαιρεθή. Απέναντι της γενικής παρανομίας, όχι μόνο προς κάθε καθιδρυμένη επίγεια εξουσία, αλλά προπάντων προς την εξουσία του Θεού του Δημιουργού, οι μάρτυρες του Ιεχωβά αγαπούν να είναι νομοταγείς, ιδιαίτερα προς Αυτόν. Το να τηρούν τις εντολές του δεν είναι λυπηρό γι’ αυτούς, ακόμη και όταν υπάρχη σύγκρουσις μεταξύ των θείων του εντολών και των εντολών ανθρώπων που προκαλούν τον Θεό. Θεωρούν τον εαυτό τους ευτυχή αν είναι υποχρεωμένοι να υποφέρουν λόγω εμμονής στην αποστολική αρχή: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» (Πράξ. 5:29) Πάντοτε αυτό απεργάζεται τα καλύτερα αποτελέσματα και επομένως τα πιο ευτυχή αποτελέσματα.

9, 10. Σε τι ηδύνεται αυτός ο φοβούμενος τον Ιεχωβά «άνθρωπος», και στην εκτέλεσι ποιων εντολών ευχαριστείται τώρα, παραδείγματος χάριν;

⁹ Όσον αφορά τον μακάριον άνθρωπο που φοβείται τον Ιεχωβά ο ψαλμωδός λέγει: «Εις τας εντολάς αυτού ηδύνεται σφόδρα.» (Ψαλμ. 112:1) Αυτός μελετά και καθορίζει ποιες από τις εντολές, που εκτίθενται στις προφητείες του Ιεχωβά, εφαρμόζονται σ’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν» και κατόπιν τις εκτελεί με ευχαρίστησι. Γι’ αυτόν τον λόγο όλα τα έθνη του κόσμου σήμερα βλέπουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά να υπακούουν στην εντολή του Ιεχωβά μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Το υπόλοιπο των φοβούμενων τον Ιεχωβά πνευματικών Ισραηλιτών γνωρίζει ότι πρόκειται σύντομα ν’ αποτελέσουν μέλη της ουρανίου «νύμφης» του Χριστού. Συλλαμβάνουν, λοιπόν, το πνεύμα των προφητειών του Ιεχωβά και με ευχαρίστησι τώρα εκτελούν την εικόνα της Αποκαλύψεως: «Το πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν, Ελθέ· και όστις ακούει, ας είπη, Ελθέ· και, Όστις διψά, ας έλθη· και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.» (Αποκάλ. 22:17) Προσκαλούν και βοηθούν κάθε διψασμένο άτομο καλής θελήσεως που επιθυμεί το ζωοπάροχο ύδωρ της αληθείας της Βασιλείας και κατόπιν το ενθαρρύνουν και το βοηθούν να πη και σε άλλους ακόμη, «Ελθέ!»

¹⁰ Με ευτυχή υπακοή οι φοβούμενοι τον Ιεχωβά πνευματικοί Ισραηλίτες ενεργούν ως ένας «φύλαξ» και προειδοποιούν όλο το ανθρώπινο γένος για την έλευσι της εκτελεστικής μαχαίρας του Ιεχωβά στη μάχη του Αρμαγεδδώνος για να καταστρέψη όλους όσοι μισούν, καταφρονούν και αγνοούν τον Ιεχωβά. Κρατούν στο νου την εντολή και διαταγή του Θεού προς αυτούς: «Υιέ ανθρώπου, εγώ σε έθεσα φύλακα επί τον οίκον Ισραήλ· άκουσον λοιπόν λόγον εκ του στόματος μου, και νουθέτησον αυτούς παρ’ εμού.» (Ιεζ. 33:1-7· 3:16-21) Με ζήλο πληροφορούνται το θέλημα του Θεού, περιτρέχοντας τις σελίδες του Λόγου του για να πληθυνθή η γνώσις των. Δεν εγκαταλείπουν επίσης το να ‘συνέρχονται ομού’ σε όλες τις κανονισμένες συναθροίσεις, αλλά συγκεντρώνονται σε ομίλους μελέτης και σε εκκλησίες και σε μεγάλες συνελεύσεις για να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον, και μάλιστα καθώς βλέπουν τη μεγάλη ημέρα της νικηφόρου μάχης του Θεού να πλησιάζη. (Δαν. 12:4· Εβρ. 10:25) Έτσι αντλούν συνεχή ευχαρίστησι από την τήρησι, με αγάπη, των εντολών του Θεού.

ΜΟΝΙΜΟΤΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΕΑΣ ΤΟΥ

11. Πώς γίνεται δυνατό επάνω στη γη το σπέρμα του φοβουμένου τον Ιεχωβά ανθρώπου;

¹¹ Εκείνοι που μισούν τον Ιεχωβά δεν μπορούν να εξαλείψουν τον φοβούμενον τον Ιεχωβά άνθρωπον. Επί πλέον, ο οίκος του θα συνεχισθή επάνω στη γη. «Το σπέρμα αυτού θέλει είσθαι δυνατόν εν τη γη· η γενεά των ευθέων θέλει ευλογηθή.» (Ψαλμ. 112:2) Αν βλέπωμε τον φοβούμενον τον Ιεχωβά άνθρωπον του ψαλμού ως ένα συλλογικό πρόσωπο που αποτελείται από όλα τα μέλη της πνευματικής εκκλησίας ή «σώματος» του Χριστού, τότε το σπέρμα ή οι απόγονοι του ανθρώπου είναι τα προβατοειδή άτομα καλής θελήσεως, τα «άλλα πρόβατα». Ο Καλός Ποιμήν έχει χρησιμοποιήσει αυτόν τον συλλογικόν «άνθρωπον» για να τα συνάξη αυτά σε μια ποίμνη. Ο αιώνιος προορισμός των είναι σ’ αυτή τη γη καθαρισμένη και παντού διαμορφωμένη σε «κήπον της Εδέμ» ή «παράδεισον τρυφής». Θα διαμένουν σ’ αυτήν παντοτινά. Γίνονται δυνατοί σ’ αυτήν, αλλά όχι αυτομάτως. Όχι, αλλά επειδή το φοβούμενο τον Ιεχωβά πνευματικό υπόλοιπο ‘έγινε πατήρ των δια του ευαγγελίου’. Αυτό το υπόλοιπο εκήρυξε σ’ αυτούς τα αγαθά νέα όσον αφορά τη Βασιλεία και τώρα οι εκ του υπολοίπου υπακούουν στην εντολή του Ιεχωβά να εντυπώσουν τους λόγους του σ’ αυτό το δικό των σπέρμα. (1 Κορ. 4:15· Δευτ. 6:4-6) Με τη σειρά των, αυτοί που είναι το «σπέρμα» υπακούουν σαν τέκνα στη θεόπνευστη εντολή που αναγράφεται εις Εφεσίους 6:1-4, να είναι ευπειθείς και να συνεργάζωνται με τον φοβούμενον τον Ιεχωβά «άνθρωπον» ο οποίος τους έχει υιοθετήσει με τη δύναμι ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας.’

12. Πώς ευλογείται τώρα η «γενεά των ευθέων»;

¹² Δεδομένου ότι οι δύο στίχοι του Ψαλμού 112:2 είναι παράλληλοι σε σκέψι, η «γενεά των ευθέων» στο στίχο 2 είναι η ίδια με το «σπέρμα αυτού» στο στίχο 1. Επομένως, οι ευθείς είναι οι πνευματικοί εκείνοι Χριστιανοί που αποτελούν τον φοβούμενον τον Ιεχωβά «άνθρωπον». Το υπόλοιπο του «ανθρώπου» αυτού που βρίσκεται ακόμη επάνω στη γη, αποτελεί μέρος του «σπέρματος του Αβραάμ», ‘εν τω οποίω θα ευλογηθούν όλαι αι φυλαί της γης’. Ήδη το υπόλοιπο έγινε ένα μέσον ευλογίας σ’ αυτή την ανατέλλουσα γενεά των «άλλων προβάτων». (Ψαλμ. 71:18· 145:4) Επειδή το υπόλοιπο είναι μια τάξις «ευθέων», το σπέρμα ή η γενεά που υιοθετεί στέκει σε άμεση γραμμή για μια ευλογία. «Όλην την ημέραν ελεεί και δανείζει, και το σπέρμα αυτού είναι εις ευλογίαν.» (Ψαλμ. 37:26) Αλλά θυμηθήτε, επίσης, ότι το σπέρμα ή η γενεά των ευθέων είναι πιθανά τέκνα του «Αιωνίου Πατρός», Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι πρωτίστως το Αβρααμιαίο σπέρμα ευλογίας. (Ησ. 9:6) Η ευλογία που λαμβάνουν ήδη τα «άλλα πρόβατά» του συνίσταται στο ότι απομακρύνονται από τις αμαρτίες των και λαμβάνονται στην αληθινή λατρεία και υπηρεσία του Ιεχωβά Θεού.—Πράξ. 3:25, 26.

13. Σε τι οφείλεται το ότι είναι δυνατοί, και επί πόσον καιρό θα διαρκέση η δύναμίς των;

¹³ Αφού είναι με μια μεταφορική έννοια το σπέρμα ή η γενεά του φοβουμένου τον Ιεχωβά ανθρώπου του Ψαλμού 112, γίνονται και οι ίδιοι άνθρωποι φοβούμενοι τον Ιεχωβά, και αυτό οδηγεί σε σοφία και δύναμι. Λόγω του μεγάλου των αριθμού τώρα μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου, στην οποία συνέρρευσαν κατά εκατοντάδας χιλιάδων, κατέχουν ήδη μια δυνατή θέσι στη γη. Υπό την ηγεσία του πνευματικού υπολοίπου του σώματος του Χριστού εκτελούν ένα δυνατό έργο μαρτυρίας για τη βασιλεία του Θεού και επεκτάσεως της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, αλλ’ αυτό το κάνουν, όχι με την αμιγή δύναμι των αριθμών, αλλά με τη βοήθεια του πνεύματος του Ιεχωβά. (Ζαχ. 4:6) Επιζώντας από τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», θα εξακολουθήσουν να είναι δυνατοί στη «νέα γη» του νέου κόσμου για το μετά τον Αρμαγεδδώνα έργο. Η θέσις των στην καθαρισμένη γη ποτέ δεν θα κλονισθή, ούτε ακόμη στον «ολίγον καιρόν» που ο Σατανάς και οι δαίμονές του θα λυθούν από την άβυσσο στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Διακρατώντας την ακεραιότητά των με φόβο του Ιεχωβά σ’ αυτόν τον «ολίγον καιρόν» της δοκιμασίας, θα ευλογηθούν με το να λάβουν από το χέρι του Ιεχωβά την παραχώρησι του δικαιώματος της αιωνίου ευτυχίας στον επίγειο παράδεισο.—Ματθ. 25:40· Αποκάλ. 20:1-3, 7-15.

14. Γιατί τα πλούτη των εθνών δεν θα τα ωφελήσουν στην ημέρα της οργής του Θεού, και ποια, επομένως, πλεονεκτήματα έχει από αυτή την άποψι ο φοβούμενος τον Ιεχωβά «άνθρωπος»;

¹⁴ Ειδικώς από το έτος 1919 η οργή του Θεού υπήρξε επάνω σε όλα τα έθνη που ανήκουν στην οργάνωσι του Σατανά και θα φθάση στο εκρηκτικό της σημείο κατά τον πόλεμο της μεγάλης Του ημέρας. Σ’ αυτόν τον πόλεμο η υλική αφθονία και τα πλούτη δεν θα ωφελήσουν τα έθνη, επειδή δεν έχουν τη δικαιοσύνη του Θεού. Το μόνο πράγμα που θα απεργασθή τότε απελευθέρωσι από τον θάνατο και την καταστροφή από τις εκτελεστικές δυνάμεις του Ιεχωβά θα είναι η δικαιοσύνη του. (Παροιμ. 11:4) Ο φοβούμενος τον Ιεχωβά «άνθρωπος» την έχει αυτή, επειδή ‘εδικαιώθη δια της πίστεως εις τον Θεόν μέσω του Ιησού Χριστού’ και επίσης ‘ενασχολείται εις δικαίας πράξεις ενώπιον του Θεού’. (Ρωμ. 5:1, 9· Αποκάλ. 19:8, ΜΝΚ) Έχει κάτι περισσότερο απ’ αυτά. Ο Ψαλμός 112:3 (ΜΡΓ) προχωρεί και λέγει: «Αγαθά και πλούτη είναι εν τω οίκω αυτού, και η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα.»

15. Τι είδους πλούτη και αγαθά έχει στον οίκον του;

¹⁵ Στον οίκον του, ή εκεί που διαμένει μέσα στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά, έχει πλούτη και αγαθά, αλλά όχι του είδους εκείνου που κάνει φτερά και πετά γοργά σαν αετός στον ουρανό και εκεί που δεν μπορεί κάνεις να τον φθάση. (Παροιμ. 23:5) Έχει τα πλούτη και τα αγαθά που μεταδίδει η σοφία, επειδή η θεία σοφία λέγει: «Πλούτος και δόξα είναι μετ’ εμού, αγαθά διαμένοντα, και δικαιοσύνη.» (Παροιμ. 8:18) Έχει μια κληρονομία στην ουράνια βασιλεία του Θεού με τον Χριστό· και τι θα μπορούσε να είναι πολυτιμότερο απ’ αυτήν; Έχει τον θησαυρό της διακονίας ή υπηρεσίας του Λόγου του Θεού· και τι επάνω στη γη θα ήταν πιο έντιμο απ’ αυτό; Αποταμιεύει θησαυρούς στον ουρανό με το να ζη και εργάζεται για να κερδίση την επιδοκιμασία και την ευλογία του Θεού και να γίνη άξιος να λάβη την εκπλήρωσι των επαγγελιών του Θεού. Θέτει ένα θεμέλιο για τα πλούτη που ανήκουν στο νέο κόσμο. ‘Θησαυρίζει εις εαυτόν θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύση την αιώνιον ζωήν.’—1 Τιμ. 6:17-19· Ματθ. 6:20, 21· Ρωμ. 8:15-17· 2 Κορ. 4:1-8.

16. Πώς «η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα»;

¹⁶ Αλλά εκείνο που είναι πιο σπουδαίο από τα πλούτη και τα αγαθά στον οίκον είναι τούτο: «Η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα.» Αυτό σημαίνει τη διαφύλαξί του στο 1955 και για πάντα, για να μπορέση να συνεχίση τη δικαία πορεία του. Αυτό σημαίνει ότι τα αποτελέσματα των δικαίων του πράξεων θα είναι διαρκή, δεν θα εξαλειφθούν στον Αρμαγεδδώνα, ενώ τα έργα του πονηρού αυτού κόσμου θα κατακαούν σ’ αυτόν τον πόλεμο και τα αποτελέσματά των θα εξαλειφθούν τελείως. Εμμένοντας στη δικαιοσύνη, κρατεί την ακεραιότητά του προς τον Ιεχωβά, τον οποίον φοβείται, και με το να διαφυλαχθή για ζωή στο νέο κόσμο, διαφυλάττεται δικαιοσύνη στη γη, όπου προσευχόμεθα να γίνη το θέλημα του Θεού όπως και στον ουρανό. Η γη ως δημιούργημα του Θεού είναι, κατάλληλα, τόπος για δικαιοσύνη. Ο δρόμος εκείνων που καταφρονούν τον Ιεχωβά θα εξαφανισθή και η πονηρία των θα εξαφανισθή από τη γη. (Παροιμ. 2:21, 22) Το σπέρμα ή η γενεά του ευθέος, φοβουμένου τον Ιεχωβά «ανθρώπου» θα συνεχισθή σαν αυτόν με δικαιοσύνη στη γη για πάντα.

17. Πώς ήταν αληθινό στην περίπτωσι του υπολοίπου ότι «φως ανατέλλει εν τω σκότει δια τους ευθείς»;

¹⁷ Η τάξις που είναι σήμερα ο φοβούμενος τον Ιεχωβά «άνθρωπος» κάποτε είχε ανάγκη να διαφωτισθή και να λαμπρυνθή η επίγεια κατάστασίς των. Πολλοί μεταφρασταί του Ψαλμού 112 εξέφρασαν αυτή τη σκέψι αποδίδοντας το εδάφιο 4. Παραδείγματος χάριν, η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις, συμφωνώντας με τη Νεοελληνική μετάφρασι αποδίδει ως εξής το εδάφιο αυτό: «Φως ανατέλλει εν τω σκότει δια τους ευθείς· είναι ελεήμων, και οικτίρμων, και δίκαιος.» Ιστορικώς, αυτό ήταν αληθινό για το πνευματικό υπόλοιπο στο 1919. Κατά τον καιρό εκείνο αυτοί έκειντο στο σκότος της δουλείας και της καταθλίψεως κάτω από την μεγάλη οργάνωσι του σκότους, τη μυστική Βαβυλώνα. Είχαν αιχμαλωτισθή στα έθνη του κόσμου τούτου κατά τα έτη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και είχαν αποστερηθή του δικαιώματός των να λατρεύουν ελεύθερα και άφοβα τον Θεό σύμφωνα με τον Λόγον του. Το σκότος της θρησκευτικής παρανοήσεως και αυτής της καταστάσεως αιχμαλωσίας διεσκορπίσθη στο 1919, όταν ο Ιεχωβά Θεός ανέτειλε σαν φως σ’ αυτούς και απέστειλε τον Υιόν του Ιησούν Χριστόν να τους ελευθερώση από αυτήν την πνευματικώς ολέθρια δουλεία στη Βαβυλώνα και να τους θέση πάλι στην κατάλληλη θέσι των και ελευθερία μέσα στην οργάνωσι του Θεού ως αφόβους μάρτυράς του. Ο προφήτης Μιχαίας είχε χρησιμοποιηθή να το προείπη αυτό: «Μη ευφραίνου εις εμέ, η εχθρά μου [Βαβυλών]· αν και έπεσα θέλω σηκωθή, αν και εκάθισα εν σκότει, ο Ιεχωβά θέλει είσθαι φως εις εμέ. Θέλω υποφέρει την οργήν του Ιεχωβά, διότι ημάρτησα εις αυτόν, εωσού διαδικάση την δίκην μου, και κάμη την κρίσιν μου· θέλει με εξάξει εις το φως· θέλω ιδεί την δικαιοσύνην αυτού.» (Μιχ. 7:8, 9, ΑΣ) Και άλλες προφητείες είχαν, επίσης, αναγγείλει από πριν ότι θα ελαμπρύνετο έτσι η επίγεια κατάστασις του υπολοίπου, όπως το Ησαΐας 60:1, 2· Ψαλμός 18:8· Ιώβ 33:28 και Ψαλμός 107:10-14.

18. Πώς αποδίδουν άλλοι μεταφρασταί το μέρος αυτό του Ψαλμού 112:4, και ποια υποχρέωσις φανερώνεται έτσι ότι βαρύνει το πνευματικό υπόλοιπο;

¹⁸ Εν τούτοις, δεδομένου ότι ο Ψαλμός 112 περιγράφει τη ζωή και τη δράσι του φοβουμένου τον Ιεχωβά πνευματικού «ανθρώπου», το εδάφιο αυτό μπορεί κατάλληλα να μεταφρασθή από τα Εβραϊκά με έναν άλλον τρόπο, για να δείξη την υποχρέωσι που βαρύνει τώρα το πνευματικό υπόλοιπο. Έτσι, διάφορες άλλες αποδόσεις του εδαφίου 4 από άλλους ικανούς μεταφραστάς έχουν ως εξής: «Αυτός ανέτειλε φως εν τω σκότει δια τους ευθείς.» (Ρόδ. Ψαλμ.) «Εις τους ευθείς αυτός έλαμψεν ως φως εν τω σκότει.» (Σονσίνο) «Δια τους ευθείς αυτός ανατέλλει [ως] φως εν τω σκότει.» (Κ. Κάουτς, Γερμανική) «Εν μέσω του σκότους αυτός ανατέλλει ως φως δια τας ευθείας καρδίας.» (Μαρέντσους, Γαλλική) «Ως φως εν τω σκότει αυτός λάμπει δια τους αγαθούς.» (Μποβέρ-Καντερά, Ισπανική) «Εν τω σκότει αυτός ακτινοβολεί ως το φως δια τους ευθείς.» (Νάκαρ-Κολούνγκα, Ισπανική) Ο «άνθρωπος» που ανταποκρίνεται σ’ αυτή την περιγραφή είναι υποχρεωμένος να ενεργή όπως είπε ο Ιησούς: «Σεις είσθε το φως του κόσμου. . . . Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, δια να ίδωσι τα καλά σας έργα, και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς.» (Ματθ. 5:14-16) Έχοντας αυτός διαφωτισθή από τον ουράνιο Πατέρα, πρέπει να αντανακλά τον ουράνιο φωτισμό στους άλλους με τα δίκαια έργα του, για να μπορέσουν εκείνοι που είναι τυφλωμένοι από το σκότος να ιδούν και να μάθουν να γνωρίζουν και να φοβούνται τον Ιεχωβά και να τον δοξάζουν. Τι μακάριο προνόμιο είναι να διαφωτίζη κανείς τους άλλους και έτσι να απωθή τις δυνάμεις του σκότους!

19. Με ποια άλλη θεία εντολή συνδέεται αυτό, στην οποία το υπόλοιπο ευχαριστείται τώρα να υπακούη, και ποιοι ωφελούνται από την υπακοή των;

¹⁹ Αυτό συνδέεται με μια άλλη εντολή, στην οποίαν η φοβούμενη τον Ιεχωβά τάξις τώρα ευχαριστείται να υπακούη, και η οποία εντολή απευθύνεται στην μεγάλη Του τάξι του «δούλου»: «Λέγων προς τους δεσμίους, Εξέλθετε· προς τους εν τω σκότει, Ανακαλύφθητε. Θέλουσι βοσκηθή πλησίον των οδών, και αι βοσκαί αυτών θέλουσιν είσθαι εν πάσι τοις υψηλοίς τόποις.» (Ησ. 49:9) Η προφητική αυτή εντολή πρέπει τώρα να εκτελεσθή από την τάξι του «δούλου» του Ιεχωβά, την τάξι του «πιστού και φρονίμου δούλου», εν σχέσει προς τα «άλλα πρόβατα» που είναι ακόμη περιωρισμένα στην οργάνωσι του Σατανά και κρατούνται στο σκότος της θρησκευτικής αγνοίας και απελπισίας. Το Αποκάλυψις 7:9-17 δείχνει ότι έτσι ακριβώς πρέπει να εφαρμοσθή η προφητεία του Ησαΐα σ’ αυτή την περίοδο του βαθυνομένου σκότους του κόσμου. Με τη δράσι αυτή η τάξις του «δούλου» υπακούει στην εντολή που εφαρμόζεται στη Σιών, την ουράνια μητέρα των, και επομένως σ’ αυτούς τους ιδίους ως πνευματικά της τέκνα: «Σηκώθητι, φωτίζου· διότι το φως σου ήλθε, και η δόξα του Ιεχωβά ανέτειλεν επί σε. Διότι, ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην, και ζόφος τα έθνη· επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Ιεχωβά, και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε.» (Ησ. 60:1, 2, ΑΣ) Ναι, «θέλει φανερωθή επί σε» μόνο αν τα πνευματικά τέκνα της Σιών ‘ανατείλουν ως φως εν τω σκότει’. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούν οι ευθείς όλων των εθνών να βγουν από το σκότος του κόσμου και να προσέλθουν στην ολόλαμπρη οργάνωσι του φωτός. Οι δυνάμεις του σκότους μισούν το φως και προσπαθούν να διαφύγουν το να εκτεθούν σ’ αυτό, εξαλείφοντας τους φορείς του φωτός. Αλλ’ εκείνοι που αγαπούν το φως της αληθείας της Βασιλείας δείχνουν την ομοιότητά των με πρόβατα ερχόμενοι στο φως και κάνοντας καλό και στον ελάχιστον ακόμη από τους πνευματικούς αδελφούς του Χριστού.

20. Με το να είναι ‘ελεήμον και οικτίρμον και δίκαιο’, με ποιον ομοιάζει το υπόλοιπο, και σε ποιους πρέπει να εκδηλώση αυτές τις ιδιότητες;

²⁰ Το θαρραλέο αυτό έργο της διαφωτίσεως των «άλλων προβάτων» που προσκόπτουν τυφλά εδώ κι εκεί μέσα στην ομίχλη του κόσμου, συμφωνεί καλά με το υπόλοιπο του εδαφίου 4 του Ψαλμού 112: «Είναι ελεήμων, και οικτίρμων, και δίκαιος.» Σε τούτο πόσο είναι όμοιος με τον Ιεχωβά! Διότι το εδάφιο 4 του προηγουμένου ψαλμού λέγει: «Ελεήμων και οικτίρμων είναι ο Ιεχωβά.» (ΑΣ) Και ο Ιεχωβά, όταν διεκήρυξε το όνομά του στον Μωυσή στο Όρος Σινά της Αραβίας, είπε ο ίδιος: «Ιεχωβά, Ιεχωβά, Θεός οικτίρμων και ελεήμων.» (Έξοδ. 34:6, ΜΝΚ) Ο άνθρωπος που τον φοβείται, τον μιμείται σ’ αυτές τις ιδιότητες με το να τις εξασκή προς τους άλλους. Πρέπει να εξασκούμε αυτές τις ιδιότητες προς τους άλλους, όπως ακριβώς ο ουράνιος Πατήρ τις εξήσκησε προς εμάς: «Έστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος.» «Γίνεσθε λοιπόν οικτίρμονες, καθώς και ο Πατήρ σας είναι οικτίρμων.» (Ματθ. 5:48· Λουκ. 6:36) Ο φοβούμενος τον Ιεχωβά μπορεί να τον μιμηθή και να εκδηλώση αυτές τις ιδιότητες πιστά με το να προσπαθή να διαφωτίση τα σκοτισμένα «άλλα πρόβατα» και να τα φέρη στη θεοκρατική οργάνωσι του φωτός. Εν τούτοις, πρέπει να είμεθα επίσης ελεήμονες και οικτίρμονες στους αδελφούς του μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου, για να μπορούν όλοι εκεί να συμβαδίζουν με ειρήνη, αρμονία, αγνότητα και αμοιβαία υποβοήθησι.—Εφεσ. 4:1-3.

21. Σε ποιο βαθμό είναι «αγαθός» ο φοβούμενος τον Ιεχωβά, και πώς αυτό σημαίνει ευλογία για το «σπέρμα» του ή τη «γενεά» του;

²¹ Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο μόνος πραγματικά αγαθός αυτός καθ’ εαυτόν, επειδή είναι η αγαθότης προσωποποιημένη. Η αγαθότης οποιουδήποτε από τα πλάσματά του, περιλαμβανομένου και αυτού του Ιησού Χριστού, πρέπει να είναι όλη δανεισμένη από τον Ιεχωβά Θεό. Ο Ιησούς ο ίδιος το είπε αυτό, όταν απέκρουσε τον τίτλο «Διδάσκαλε Αγαθέ» λέγοντας: «Τι με λέγεις αγαθόν; ουδείς αγαθός, ειμή είς, ο Θεός.» (Λουκ. 18:18, 19) Στο βαθμό που ο φοβούμενος τον Ιεχωβά, τον μιμείται σε καλωσύνη και γενναιοδωρία, γίνεται αγαθός σαν αυτόν. «Αγαθός είναι ο άνθρωπος—ελεών και δανείζων.» (Ψαλμ. 112:5, ΜΡΓ) «Ο καλός άνθρωπος είναι αβρός και δίδει.» (Φέντον) Ο Ιεχωβά ο ίδιος είναι ελεήμων, αβρός στην πολιτεία του, παρ’ αξίαν αγαθός, και έτσι δίνει στους κατοίκους της γης, σε πονηρούς και αγαθούς, σε δικαίους και αδίκους. Είναι ο Ευνοών τους πτωχούς και τους ενδεείς. Ο «άνθρωπος» που τον φοβείται, καθιστά σκοπόν του το να τον μιμηθή από τις απόψεις αυτές. Δίνει γενναιόδωρα από τα πνευματικά του δώρα, μη αναμένοντας υλική αμοιβή· και το κάνει αυτό με αβρότητα, μη προσπαθώντας να στενοχωρήση κανένα, μη απειλώντας ή ονειδίζοντας ή απευθυνόμενος με υβριστικές λέξεις ούτε σ’ εκείνους ακόμη οι οποίοι απορρίπτουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας που τους κηρύττονται ανιδιοτελώς. Δίνει γενναιόδωρα από το καλύτερο πράγμα που έχει να προσφέρη, το άγγελμα της Βασιλείας που σώζει τη ζωή. Αυτή η πορεία της ενεργείας δεν κάνει άλλο παρά να σημαίνη ευλογία για το σπέρμα του ή τη γενεά του, διότι με αυτά ακριβώς τα πολύ «αγαθά νέα», υιοθετεί το σπέρμα αυτό, ακόμη και στην προχωρημένη ηλικία του, ούτως ειπείν. Προ πολλού ο ψαλμωδός εξέθεσε το γεγονός: «Νέος ήμην, και ήδη εγήρασα, και δεν είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον, ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτον. Όλην την ημέραν ελεεί και δανείζει, και το σπέρμα αυτού είναι εις ευλογίαν.» (Ψαλμ. 37:25, 26) Τι ευτυχής οικογένεια είναι όλοι μέσα στην κοινωνία του νέου κόσμου!

22. Σύμφωνα με τον Ψαλμό 112:5 γιατί πρέπει η κοινωνία του Νέου Κόσμου να είναι μια καλά διευθυνόμενη οργάνωσις;

²² Η κοινωνία του Νέου κόσμου του φοβουμένου τον Ιεχωβά «ανθρώπου» και του σπέρματός του ή της γενεάς του πρέπει να είναι μια καλά διευθυνόμενη οργάνωσις. Θα έπρεπε να το περιμένωμε αυτό, επειδή ο Ψαλμός 112:5 λέγει γι’ αυτόν: «Οικονομεί τα πράγματα αυτού εν κρίσει.» «Θα κατευθύνη τας υποθέσεις του με διάκρισιν.» (Κιρκπάτρικ) «Ο οποίος διευθύνει την εργασίαν του με κρίσιν.» (ΜΑΜ· ΜΜ) «Θα υποστηρίξη τας υποθέσεις του με κρίσιν.» (ΜΙΡ) Δηλαδή, χρησιμοποιεί καλήν κρίσιν στη διεύθυνσι των υποθέσεων και στη διαφύλαξι των συμφερόντων της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Χρησιμοποιεί διάκρισι στην εκλογή των πραγμάτων και στον διορισμό των εποπτών και των διακονικών υπηρετών στην εκκλησία των προβάτων του Ιεχωβά προσπαθεί να εξακριβώση το θείο θέλημα και να εκλέξη και εξουσιοδοτήση ανθρώπους που έχουν το πνεύμα του Θεού, ανθρώπους που έχουν τη Γραφική άποψι των πραγμάτων, ανθρώπους με αίσθησι δικαιοσύνης, και ανθρώπους που είναι προοδευτικοί και ενδιαφέρονται να κάμουν την οργάνωσι να ευημερήση και να αυξηθή προς δόξαν του Ιεχωβά. Είναι άγρυπνος στις πνευματικές ανάγκες της κοινωνίας του Νέου Κόσμου και είναι πάντοτε απασχολημένος στο να κάνη προμήθεια γι’ αυτές, για να μπορούν όλα τα μέλη της Κοινωνίας να διατηρούνται σε καλή πνευματική κατάστασι, εξηρτισμένα για να ‘αγωνίζωνται τον καλόν αγώνα της πίστεως’ και ισχυρά και γεμάτα ζήλο για να τηρούν τις εντολές του Θεού με ευχαρίστησι και να εκτελούν με ενότητα το έργον που Αυτός αναθέτει στην οργάνωσι. Χωρίς μεροληψία ο «άνθρωπος» προσπαθεί να βοηθήση, να εκπαιδεύση και να καταστήση επίσης κάθε μέλος κατάλληλο για να είναι ένας δραστήριος μάρτυς του Ιεχωβά, ένας κήρυξ των αγαθών νέων της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού από θύρα σε θύρα.—1 Τιμ. 6:12.

23, 24. (α) Ποιοι προσπαθούν να κλονίσουν τον φοβούμενον τον Ιεχωβά «άνθρωπον»; (β) Αλλά μπορεί άρα γε αυτός να σαλευθή, και θα σαλευθή, και γιατί ή γιατί όχι;

²³ Στην περίπτωσι μιας κοινωνίας που διευθύνεται, υποστηρίζεται και ρυθμίζεται έτσι, τι πρέπει να περιμένωμε για το 1955 και για τα έτη που ακολουθούν; Η απάντησίς μας έρχεται από τον Ψαλμό 112:6 (ΑΣ): «Βεβαίως δεν θέλει ποτέ κλονισθή· εις μνημόσυνον αιώνιον θέλει είσθαι ο δίκαιος.» Στο 1955 ή σε οποιονδήποτε καιρό πριν από το τέλος της μάχης του Αρμαγεδδώνος ο δίκαιος που φοβείται τον Ιεχωβά Θεό δεν μπορεί να περιμένη ότι θα ξεφύγη τις επιθέσεις και τους διωγμούς του κόσμου τούτου· «και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή.» (2 Τιμ. 3:12) Οι πονηροί του κόσμου τούτου θα προσπαθήσουν να τον κάμουν να κλονισθή, προσπαθώντας να τον περιπλέξουν σε συγκρούσεις με τις πολιτικές κυβερνήσεις και φέρνοντάς τον στα δικαστήρια και ψηφίζοντας νόμους που καθιστούν παράνομη την ύπαρξι αυτού και του σπέρματός του, όλα δε αυτά για να τον απομακρύνουν από το δρόμο του Θεού και να εξαλείψουν τη δίκαιη, φιλανθρωπική δράσι του και έτσι να επιφέρουν τον πνευματικό του θάνατο και την καταστροφή του. Αλλά έως τώρα οι εχθροί υπήρξαν ανίκανοι να τον εξαλείψουν από τη γη η από τον αγρό της μαρτυρίας, και θα είναι ανίκανοι να το πράξουν αυτό στο 1955 ή σε οποιονδήποτε καιρό αργότερα. Ο πνευματικός αυτός Ισραηλίτης «άνθρωπος» εξασκεί τον φόβον του Ιεχωβά, και γι’ αυτό δεν θα επιτραπή να κλονισθή στην ακεραιότητά του.

²⁴ Όπως ανεφέρθη προφητικά για τον Ιησού Χριστό, έτσι αναφέρεται και για τον ακόλουθό του: «Ενώπιόν μου είχον τον Ιεχωβά διαπαντός· διότι είναι εκ δεξιών μου, δια να μη σαλευθώ.» (Ψαλμ. 16:8, ΑΣ) Ο Ιεχωβά, στον οποίον αυτός καταφεύγει, είναι ο υψηλός πύργος του και η υπεράσπισίς του. Η ελπίς του και το πολίτευμά του είναι στο ουράνιο Όρος Σιών, όπου ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός βασιλεύει. Ο Ιεχωβά και το Όρος του Σιών δεν μπορούν ποτέ να σαλευθούν. Βεβαιότατα, λοιπόν, δεν μπορούν να σαλευθούν ούτε οι λάτρεις του Ιεχωβά. Αυτός θα σείση όλα τα σχεδιασμένα από τον Διάβολο, χειροποίητα πράγματα, τις ανθρώπινες βασιλείες και τη διεφθαρμένη γη και τις ασεβείς θάλασσες της ανθρωπότητος, έως την πλήρη τους μετατόπισι· αλλά ποτέ δεν θ’ αφήση εκείνους που τον φοβούνται να μετατοπισθούν από τη γη. Ο τρόπος με τον οποίον αυτός ενεργεί σημαίνει καταστροφή για κείνους που τον μισούν, αλλά ζωή στο νέο κόσμο για κείνους που τον αγαπούν. «Η οδός του Ιεχωβά είναι οχύρωμα εις τον άμεμπτον, όλεθρος δε εις τους εργάτας της ανομίας. Ο δίκαιος εις τον αιώνα δεν θέλει σαλευθή· οι δε ασεβείς δεν θέλουσι κατοικήσει την γην.»—Παροιμ. 10:29, 30, ΑΣ.

25. Με ποιον τρόπο ο δίκαιος θα είναι ‘εις αιωνίαν ενθύμησιν’, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο;

²⁵ Ιδού οι αγαθές σκέψεις του Ιεχωβά για τους δικαίους και τους ευθείς! Αυτοί ποτέ δεν βρίσκονται έξω από τη διάνοιά του. Ποτέ δεν θα τους λησμονήση. Θα ζουν πάντοτε ‘εν αυτώ’, έστω και αν τούτο σημαίνη ότι πρέπει να τους αναστήση από τους νεκρούς. Δεν είναι παράδοξο ότι ο Ψαλμός 112:6 προσθέτει: «Εις μνημόσυνον αιώνιον θέλει είσθαι ο δίκαιος.» Ή, εκφρασμένο περισσότερο κατά γράμμα: «Μία αιωνία ενθύμησις θα γίνη ο δίκαιος άνθρωπος.» (Ρόδ. Ψαλμ.). Ο φοβούμενος τον Ιεχωβά δίκαιος άνθρωπος θα είναι πάντοτε κάτι για να το ενθυμήται κανείς επάνω στη γη. Σε όλη την αιωνιότητα οι κάτοικοι της γης θα ενθυμούνται τον Ιησού Χριστό, τον πιο δίκαιον άνθρωπο που υπήρξε ποτέ στη γη, του οποίου η δικαιοσύνη επάνω στη γη ακόμη και ανάμεσα στον κόσμο του Σατανά απειργάσθη τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Ομοίως οι άνθρωποι θα ενθυμούνται πάντοτε τους δικαίους ακολούθους του, περιλαμβανομένου και του σημερινού υπολοίπου. Αλλά πολύ σπουδαιότερο από το να τους ενθυμήται το ανθρώπινο γένος στο νέο κόσμο, είναι το να τους ενθυμήται ο Ιεχωβά Θεός, επειδή αυτό σημαίνει αιώνια ζωή για τη δικαία τάξι. Τα προηγούμενα πονηρά πράγματα του κόσμου τούτου θα καταστραφούν και θα λησμονηθούν και ποτέ δεν θα έλθουν στο νου με κάποια ελκυστικότητα, αλλά η δικαιοσύνη ποτέ δεν θα λησμονηθή. Ο Ιεχωβά θα κρατή πάντοτε τους δικαίους σε ενθύμησι και θα φροντίζη ν’ απολαμβάνουν ζωή στο πλήρες, για πάντα. Τι πολύτιμες Γραφικές σκέψεις είναι αυτές! Μας παρέχουν βάσι για τις λαμπρότερες προσδοκίες για όλους τους φοβουμένους τον Ιεχωβά κατά το 1955 και έπειτα.

[Υποσημειώσεις]