Ένας Θεός Απαράμιλλης Ταπεινοσύνης
ΕΠΕΙΔΗ ο Ιεχωβά Θεός δεν είναι κατώτερος από κανέναν και δεν υποτάσσεται σε κανέναν, είναι πράγματι ο Υπέρτατος Κυρίαρχος. Επειδή είναι πάνσοφος Θεός δεν χρειάζεται συμβουλή από κανέναν. (Ησ. 40:13) Ο Ιεχωβά Θεός είναι το υπέρτατο υπόδειγμα για το κάθε τι που είναι καλό, δίκαιο και στοργικό. Η δύναμίς του δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθή από κανέναν. Η θέσις που κατέχει δεν επηρεάζεται από όσα μπορούν να κάμουν ή αποτυγχάνουν να κάμουν οποιαδήποτε πλάσματα.
Δεν υπάρχει τίποτε που εμείς οι ατελείς άνθρωποι μπορούμε να δώσωμε στον Ιεχωβά Θεό για να τον ωφελήσωμε. Ο νεαρός Ελιού υπενθύμισε στον Ιώβ: «Εάν αμαρτάνης, τι πράττεις κατ’ αυτού; Ή αν αι παραβάσεις σου πολλαπλασιασθώσι, τι κατορθώνεις κατ’ αυτού; Εάν ήσαι δίκαιος, τι θέλεις δώσει εις αυτόν; Ή τι θέλει λάβει εκ της χειρός σου; Η ασέβειά σου δύναται να βλάψη άνθρωπον ως σε· και η δικαιοσύνη σου δύναται να ωφελήση υιόν ανθρώπου.»—Ιώβ 35:6-8.
Παρά το γεγονός ότι οι αμαρτωλοί άνθρωποι δεν μπορούν να επηρεάσουν τη θέσι του, ο Ιεχωβά Θεός, με τη μεγάλη συγκατάβασί του, είναι πρόθυμος να συνεργασθή μαζί τους. Ο θεόπνευστος ψαλμωδός έγραψε: «Τις ως ο Ιεχωβά ο Θεός ημών; Ο κατοικών εν υψηλοίς· ο συγκαταβαίνων δια να επιβλέπη τα εν τω ουρανώ και τα εν τη γη· ο εγείρων από του χώματος τον πτωχόν και από της κοπρίας ανυψών τον πένητα, δια να καθίση αυτόν μετά των αρχόντων.»—Ψαλμ. 113:5-8.
Πόσο διαφορετικός είναι ο Ιεχωβά από τους ατελείς ανθρώπους! Συχνά εκείνοι που είναι μορφωμένοι άνθρωποι και έχουν οξεία διάνοια γίνονται ανυπόμονοι όταν έχουν να κάμουν με άτομα που αργούν να καταλάβουν. Στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι πολύ υπερήφανοι για να δεχθούν να κάνουν συντροφιά με αυτούς που έχουν περιωρισμένες ικανότητες. Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός καταδέχεται να βλέπη με εύνοια εκείνους που μπορεί οι άνθρωποι να καταφρονούν—δηλαδή τους ταπεινούς και τους φτωχούς.
Η θλιβερή κατάστασις εκείνων που πιστεύουν ότι είναι μηδαμινοί δείχνεται στη περίπτωσι του Ιώβ. Όταν είχε χάσει τα πάντα, ο ασθενής Ιώβ καθόταν «εν μέσω της σποδού,» πιθανόν σαν ένας απόβλητος σ’ ένα τόπο απορριμμάτων. (Ιώβ 2:8) Κάποτε είχε απολαύσει μια έντιμη θέσι σαν ένας σεβαστός πρεσβύτερος και κριτής στην πύλη της πόλεως. Αλλά τώρα σαν ένας θλιμμένος άνθρωπος υφίστατο κακομεταχείρισι από μικροπρεπείς ανθρώπους, γι’ αυτό ανεφώνησε: «Και τώρα εγώ είμαι το τραγώδιον αυτών, είμαι και η παροιμία αυτών. Με βδελύττονται, απομακρύνονται απ’ εμού, και δεν συστέλλονται να πτύωσιν εις το πρόσωπόν μου.»—Ιώβ 30:9, 10.
Σκεφθήτε το, ο Ιεχωβά Θεός είναι πάντοτε πρόθυμος να έλθη σε βοήθεια καταφρονημένων ανθρώπων όπως ήταν ο θλιμμένος Ιώβ. Πολλές φορές έχει εξυψώσει εκείνους οι οποίοι ήσαν εντελώς ασήμαντοι από ανθρώπινη άποψι.
Εκείνος που το είχε αντιληφθή αυτό ήταν ο Δαβίδ. Αναγνωρίζοντας τι είχε κάμει ο Θεός γι’ αυτόν, είπε: «Η αγαθότης σου [η ταπεινότης σου, ΜΝΚ] με εμεγάλυνε.» Επειδή ήταν το μικρότερο παιδί, ο Δαβίδ φαινόταν ως ο ελάχιστος των υιών Ιεσσαί για να εκλεγή να βασιλεύση στον Ισραήλ. Ο πατέρας του εθεώρησε περιττό να τον φωνάξη από τον βοσκότοπο όπου έβοσκε τα πρόβατα για να τον συστήση στον προφήτη Σαμουήλ, αλλά παρουσίασε τους άλλους γυιους του. Μόνο κατόπιν προτροπής του προφήτου Σαμουήλ ο Ιεσσαί εκάλεσε τον Δαβίδ από τον τόπο που έβοσκε το ποίμνιο. Αργότερα ο Σαμουήλ έχρισε τον Δαβίδ «εν μέσω των αδελφών αυτού.» (1 Σαμ. 16:6-13) Έτσι η ταπεινότης του Ιεχωβά ο οποίος έλαβε υπ’ όψιν του τον νεαρό Δαβίδ ήταν εκείνη που έκαμε αυτόν τον ποιμενόπαιδα μεγάλον.
Ομοίως ο Ιεχωβά εκλέγει για συντρόφους άρχοντας μαζί με τον Υιόν του τον Ιησού Χριστό εκείνους οι οποίοι θεωρούνται καταφρονημένοι από τον κόσμο. Εφιστώντας την προσοχή μας σ’ αυτό, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος έγραψε: «Επειδή βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς. Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός δια να καταισχύνη τους σοφούς, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός δια να καταισχύνη τα ισχυρά, και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, δια να καταργήση τα όντα.»—1 Κορ. 1:26-28.
Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι με τη μεγάλη του ταπεινότητα ο Ιεχωβά Θεός ανέχθηκε την επανειλημμένη στασιαστικότητα των Ισραηλιτών. Μέσω του προφήτου του Ησαΐα είπε: «Εξήπλωσα τας χείρας μου όλην την ημέραν προς λαόν απειθή, περιπατούντα εν οδώ ουχί καλή, οπίσω των διαβουλίων αυτών.»—Ησ. 65:2.
Αυτή η ταπεινότης είναι πράγματι αξιοσημείωτη. Ο Ιεχωβά Θεός συνέχισε να ‘εξαπλώνη τας χείρας του’ στους Ισραηλίτες και να τους προσκαλή να επιστρέψουν σ’ αυτόν και θα τους έδινε την ευλογία του. Αυτό το έκαμε παρ’ όλο το γεγονός ότι η ισχυρογνωμοσύνη τους τον λυπούσε βαθειά. Οι Άγιες Γραφές μάς λέγουν: «Αυτοί όμως ηπείθησαν και ελύπησαν το άγιον πνεύμα αυτού.» (Ησ. 63:10) Μόνο μετά από επανειλημμένες εκκλήσεις, που τους έκαμε επί αιώνες, εγκατέλειψε τελικά ο Ιεχωβά τους απειθείς Ισραηλίτες στους εχθρούς των. Εν τούτοις, δεν έκλεισε τη θύρα σ’ αυτούς ως άτομα. Η επιθυμία του ήταν να μετανοήσουν και να ευθυγραμμισθούν με τις απαιτήσεις του για να έχουν την επιδοκιμασία του και τις ευλογίες του. Η θερμή του έκκλησις προς αυτούς εξακολούθησε να είναι: «Επιστρέψατε προς εμέ και θέλω επιστρέψει προς εσάς.»—Μαλαχ. 3:7.
Τι θα πούμε για σήμερα; Ακόμη ισχύουν οι λόγοι που είπε ο απόστολος Παύλος στην Αθήνα: «[Ο Θεός] παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι.» (Πράξ. 17:30) Με τη μεγάλη του συγκατάβασι και την άφθονη αγάπη ο Ιεχωβά Θεός έδωσε τον Υιόν του για τον κόσμο. Αυτό άνοιξε την οδό για το ανθρώπινο γένος να έλθη σε μια επιδοκιμασμένη στάσι ενώπιον του για να λάβη αιώνια ζωή.—Ιωάν. 3:16.
Εφόσον ο Ιεχωβά είναι ένας Θεός τέτοιας άφθαστης ταπεινότητος, δεν μπορεί να ανεχθή κανένα υπερήφανο. Η Αγία Γραφή μάς λέγει: «Βδέλυγμα εις τον Ιεχωβά είναι πας υψηλοκάρδιος.» (Παροιμ. 16:5, ΜΝΚ) «Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.»—Ιακ. 4:6.
Το γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ταπεινός βεβαιώνει τους ταπεινούς δούλους του ότι οπωσδήποτε θα έχουν τη βοήθειά του. Μολονότι κυβερνά ως Υπέρτατος, οι πιο ταπεινοί δούλοι του δεν είναι ανάγκη να φοβούνται ότι θα τους παραβλέψη. «Ο Ιεχωβά είναι υψηλός,» λέγει ο Ψαλμός 138:6, «και επιβλέπει επί τον ταπεινόν· τον δε υψηλόφρονα γινώσκει μακρόθεν.» Το άτομο που βρίσκεται σε μια εξέχουσα θέσι αλλά κυριαρχείται από υπερηφάνεια δεν αναγνωρίζεται από τον Ιεχωβά. Αλλά το ταπεινό άτομο είναι πολύτιμο στους οφθαλμούς του. Ο Ιησούς Χριστός ενεθάρρυνε τους μαθητάς του με τα εξής λόγια: «Δεν πωλούνται πέντε στρουθία δια δύο ασσάρια; και έν εξ αυτών δεν είναι λελησμονημένον ενώπιον του Θεού· αλλά και αι τρίχες της κεφαλής υμών είναι πάσαι ηριθμημέναι. Μη φοβείσθε λοιπόν· από πολλών στρουθίων διαφέρετε.»—Λουκ. 12:6, 7.
Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμεθα όλοι μας που ο Ιεχωβά είναι ταπεινός Θεός. Αν δεν ήταν η ταπεινότης του, δεν θα υπήρχε πιθανότης ν’ αποκτήσωμε μια επιδοκιμασμένη στάσι ενώπιόν του. Η ταπεινότης του Ιεχωβά πάλι μας υποκινεί να θέλωμε να τον μιμηθούμε. Πρέπει να θέλωμε να βρισκώμεθα σε πλήρη αρμονία με τα σοφά λόγια που αναγράφονται στις Παροιμίες 8:13: «Αλαζονείαν και αυθάδειαν και πονηράν οδόν και διεστραμμένον στόμα εγώ μισώ.» Αν η προσπάθειά μας είναι να καλλιεργούμε ένα τέτοιο μίσος, μπορούμε να έχωμε πεποίθησι ότι ο Θεός της άφθαστης ταπεινότητος, ο Ιεχωβά, θα συνεχίση να μας δίνη την ευνοϊκή προσοχή του.