Θα Διαδίδατε Ένα Σφάλμα;
‘ΔΕΝ με ενδιαφέρει το Γραφικό σας άγγελμα. Δεν το χρειάζομαι. Παρακολουθώ τακτικά θρησκευτικές λειτουργίες και διάγω μια ηθική ζωή. Γιατί δεν πηγαίνετε να κηρύξετε στους ανθρώπους απέναντι; Θα μπορούσα να σας πω πολλά πράγματα γι’ αυτούς. Έχουν πραγματικά ανάγκη κάποιας θρησκείας.’
Είναι συνηθισμένο φαινόμενο για τους Χριστιανούς ν’ αντιμετωπίζουν τέτοιες απαντήσεις καθώς προσπαθούν να μεταδώσουν τις Βιβλικές αλήθειες στους συνανθρώπους τους. Η τάσις να εκθειάζη κανείς τον εαυτό του και να μίλα υποτιμητικά για τους άλλους δεν είναι κάτι καινούργιο. Πριν από χιλιάδες χρόνια, ο θεόπνευστος ψαλμωδός παρουσίασε τον Ιεχωβά Θεό ν’ απευθύνεται προς τον «πονηρόν» με τα εξής λόγια: «Παραδίδεις το στόμα σου εις την κακίαν, και η γλώσσα σου περιπλέκει δολιότητα. Καθήμενος λαλείς κατά του αδελφού σου· βάλλεις σκάνδαλον [αποκαλύπτεις κάποιο σφάλμα, ΜΝΚ, εκθέτεις κάποιο σφάλμα, Ρόδερχαμ] κατά του υιού της μητρός σου.»—Ψαλμ. 50:19, 20.
Όταν το όνομα κάποιου μέλους της οικογενείας σας, ενός γνωστού ή ίσως μιας ιδιαίτερης εθνικής ομάδας, έρχεται στη συζήτησι, μήπως έχετε την τάσι να ‘αποκαλύπτετε σφάλματα’; Πιθανώς θα παραδεχθήτε ότι είναι πολύ εύκολο να βρίσκετε σφάλματα στους άλλους. Πολλοί που το κάνουν αυτό αισθάνονται άσχημα και θα ήθελαν να υπερνικήσουν το πρόβλημα της χρόνιας επικριτικής τους διαθέσεως. Ο Λόγος του Θεού μπορεί να βοηθήση σ’ αυτό το ζήτημα. Πώς;
«ΔΙΑ ΤΙ ΝΑ ΑΦΑΝΙΣΘΗΣ;»
Αν εξετάση κανείς τις κακές συνέπειες του να βρίσκη σφάλματα στους άλλους μπορεί να υποκινηθή ν’ αποφεύγη αυτή την τάσι. Σχετικά με την αυτοδικαίωσι, που χαρακτηρίζει εκείνους οι οποίοι κατά συνήθεια βρίσκουν σφάλματα στους άλλους, οι Γραφές προειδοποιούν: «Μη γίνου δίκαιος παραπολύ, και μη φρονεί σεαυτόν υπέρμετρα σοφόν· δια τι να αφανισθής;» (Εκκλ. 7:16) Όταν κανείς είναι «δίκαιος παραπολύ,» αποκτά μεγάλη ιδέα για τις προσωπικές του ικανότητες και μια επικριτική στάσι για τους άλλους. Η συνέπεια μιας τέτοιας αυτόκλητης κριτικής είναι ο ‘αφανισμός.’ Όχι μόνο οι συνάνθρωποι ‘τον αποφεύγουν σαν πληγή,’ αλλά, το πιο σπουδαίο, χάνει την εύνοια του Θεού.
Μια ουσιώδης αιτία γι’ αυτό είναι ότι το άτομο που διαρκώς επικρίνει τους άλλους παραβλέπει τα δικά του μειονεκτήματα. Ωστόσο, η Αγία Γραφή καθαρά δηλώνει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ατελείς από τη γέννησί τους. (Ψαλμ. 51:5· Ρωμ. 5:12) «Ουδείς άνθρωπος είναι αναμάρτητος.» (1 Βασ. 8:46) Συνεπώς, οι άνθρωποι διαπιστώνουν ότι είναι πολύ δυσάρεστο να επικρίνονται τακτικά από άτομα που είναι εξ ίσου αξιοκατάκριτα.
«ΑΓΙΩΤΕΡΟΣ» ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ;
Ίσως έχετε παρατηρήσει ότι άτομα που είναι πολύ θρησκευόμενα συχνά έχουν την τάσι να υποβιβάζουν τους άλλους. Η Αγία Γραφή παρέχει ένα ασυνήθιστο παράδειγμα γι’ αυτό το ζήτημα στα εδάφια Ησαΐας 65:2-5:
«Εξήπλωσα τας χείρας μου όλην την ημέραν προς λαόν απειθή, περιπατούντα εν οδώ ουχί καλή, οπίσω των διαβουλίων αυτών, λαόν παροξύνοντά με πάντοτε κατά πρόσωπόν μου, θυσιάζοντα εν κήποις και θυμιάζοντα επί πλίνθων, μένοντα εν τοις μνήμασι και διανυκτερεύοντα εν αποκρύφοις, τρώγοντα χοίρειον κρέας και εν τοις αγγείοις αυτού έχοντα ζωμόν ακαθάρτων πραγμάτων, λέγοντα, Μακράν απ’ εμού, μη με εγγίσης, διότι είμαι αγιώτερός σου.»
Σκεφθήτε αυτά που έλεγαν οι Ισραηλίτες. Είχαν αναμιχθή σε ψευδή ειδωλολατρία. Κάθονταν ανάμεσα στα μνήματα, πράγμα που αυτό καθ’ εαυτό τους έκανε ακάθαρτους. (Αριθ. 19:14-16) Ο σκοπός για τον οποίον το έκαναν αυτό ήταν πιθανώς να επικοινωνήσουν με το νεκρό—κάτι που εθεωρείτο από το Θεό βδελυρό. (Δευτ. 18:10-12· Ησ. 8:19-22.) Επίσης, έτρωγαν χοιρινό κρέας, κάτι άλλο που βρισκόταν σε άμεση αντίθεσι με το γραπτό νόμο του Θεού που ίσχυε τότε. (Δευτ. 14:7, 8) Παρ’ όλα αυτά, οι θρησκευτικές τους δραστηριότητες τούς έκαναν να αισθάνωνται ‘αγιώτεροι’ από τους άλλους, τόσο πολύ ώστε ήθελαν οι άλλοι Ισραηλίτες να παραμένουν μακριά απ’ αυτούς ώστε να μη μπορούν ν’ αποκτήσουν κι’ αυτοί αγιότητα. Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, ακόμη κι’ εκείνοι που ασκούν την αληθινή λατρεία μπορούν να πέσουν στην παγίδα της αυτοδικαιώσεως και μιας αρνητικής απόψεως για τους άλλους.—1 Κορ. 4:6.
ΝΑ ΜΗ ΒΡΙΣΚΩΜΕ ΣΦΑΛΜΑΤΑ
Μήπως διακρίνετε στον εαυτό σας κάποια τάσι υπερβολικής επικρίσεως για τους άλλους; Τι μπορεί να σας βοηθήση να υπερνικήσετε αυτή την τάσι; Πρώτα απ’ όλα, μην ξεχνάτε ότι κι’ εσείς, επίσης, κάνετε πολλά σφάλματα. «Αναπολόγητος είσαι, ω άνθρωπε, πας όστις κρίνεις,» δήλωσε ο απόστολος Παύλος, «διότι εις ό,τι κρίνεις τον άλλον, σεαυτόν κατακρίνεις· επειδή τα αυτά πράττεις συ ο κρίνων.»—Ρωμ. 2:1.
Από τη θετική πλευρά, ο ίδιος ο Θεός έχει θέσει ένα τέλειο παράδειγμα χειρισμού των σφαλμάτων των άλλων. «Οικτίρμων και ελεήμων είναι ο Κύριος,» γράφει ο ψαλμωδός, «μακρόθυμος και πολυέλεος. Δεν θέλει δικολογεί διαπαντός ουδέ θέλει φυλάττει την οργήν αυτού εις τον αιώνα. Δεν έκαμεν εις ημάς κατά τας αμαρτίας ημών, ουδέ ανταπέδωκεν εις ημάς κατά τας ανομίας ημών.»—Ψαλμ. 103:8-10· παράβαλε με Λουκά 17:3, 4.
Η Αγία Γραφή ενθαρρύνει τους Χριστιανούς να μιμούνται την ελεήμονα στάσι του Ιεχωβά Θεού. «Υποφέροντες αλλήλους και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος.» (Κολ. 3:13) Προσέξτε ότι πρέπει να δείχνεται συγχωρητικότητα ακόμη κι’ όταν υπάρχη νόμιμο «παράπονον.» Ο Ιησούς, δείχνοντας τη σπουδαιότητα του να συγχωρή κανείς τα σφάλματα των άλλων, δήλωσε: «Εάν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, θέλει συγχωρήσει και εις εσάς ο Πατήρ σας ο ουράνιος· εάν όμως δεν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ σας θέλει συγχωρήσει τα πταίσματά σας.»—Ματθ. 6:14, 15.
Επειδή ολόκληρη η ανθρώπινη οικογένεια κληρονομεί την αμαρτία, όλοι πράττουν πολλά σφάλματα. Αλλά το να σκέπτεται κανείς και να μιλά για τα σφάλματα των άλλων απλώς βλάπτει τις σχέσεις του με τον Ιεχωβά Θεό και τους συνανθρώπους του. Το άτομο που κατά συνήθεια βρίσκει σφάλματα στους άλλους, αντί να μιμήται το Θεό, αντανακλά το πνεύμα εκείνου τον οποίο ο Λόγος του Θεού αποκαλεί ‘κατήγορο,’ το Σατανά τον Διάβολο. (Αποκ. 12:10) Επομένως, την επόμενη φορά που η συζήτησίς σας θα περιστραφή γύρω από άλλα άτομα, αποφασίστε να μην αποκαλύψετε κάποιο σφάλμα.
«Πάντων δε το τέλος επλησίασε. Φρονίμως λοιπόν διάγετε και αγρυπνείτε εις τας προσευχάς· προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην, διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.»—1 Πέτρ. 4:7, 8.