Μακρός Χρόνος Αλλ’ Όχι Μακρότερος του Δέοντος

ΣΧΕΔΟΝ έξη χιλιάδες χρόνια έχουν περάσει αφ’ ότου το ανθρώπινο γένος παρεξέκλινε σε μια πορεία ανεξαρτησίας από τον Θεό. Είναι δύσκολο να συλλάβωμε το μέγεθος των παθημάτων που έχουν υποστή εκατομμύρια άνθρωποι κατά τη διάρκεια αυτών των ετών—παθήματα από πολέμους, πείνα, έγκλημα και αδικία.

Ακόμη κι αν δεχθούμε το γεγονός ότι η πορεία του ανθρωπίνου γένους υπήρξε αντίθετη προς το θέλημα του Θεού όπως αυτό εκτίθεται στην Αγία Γραφή, το ερώτημα παραμένει: Γιατί ο Θεός επέτρεψε τα πράγματα να συνεχισθούν έτσι για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Γιατί δεν έχει επεμβή νωρίτερα για να θέση τέλος στα ανθρώπινα παθήματα; Γιατί επιτρέπει ακόμη και άτομα που ζητούν να πράττουν το θέλημά του να υποφέρουν μαζί με τους υπολοίπους; Υπάρχει μια αιτία, μια σοβαρή αιτία.

Ένα Ζήτημα που Απαιτεί Τακτοποίησι

Η αιτία είναι ότι είχε εγερθή ένα επίμαχο ζήτημα που απαιτούσε τακτοποίησι. Η ανταρσία που είχε γεννηθή μέσα στην παγκόσμια οικογένεια του Ιεχωβά έθετε υπό αμφισβήτησι τη δικαιοσύνη και την νομιμότητα της διακυβερνήσεως του Θεού. Θα μπορούσε το ανθρώπινο γένος, ή ακόμη και οι πνευματικοί υιοί του Θεού, να βρουν ευτυχία και επιτυχία σε μια τέτοια πορεία ανεξαρτησίας; Θα μπορούσε πράγματι να βελτιωθή η ζωή τους μ’ αυτόν τον τρόπο. Ή μήπως ο χρόνος θα απεδείκνυε ότι μια τέτοια πορεία είναι καταστρεπτική, θλιβερή αποτυχία, και ότι ο Θείος τρόπος είναι ο ορθός, ο καλύτερος και ο μόνος που οδηγεί σε ζωή με ειρήνη, ασφάλεια και ευτυχία;

Ένα τέτοιο ζήτημα θ’ απαιτούσε, όχι μέρες ή χρόνια, αλλά πολλές γενεές για να καταδειχθή η απάντησις πέραν πάσης αμφισβητήσεως. Αλλά η τακτοποίησις αυτού του ζητήματος θ’ άξιζε όσο χρόνο κι αν απαιτούσε, διότι περιελάμβανε όλο το σύμπαν και τη μελλοντική του ειρήνη και καλή λειτουργία.

Ο καιρός που ο Θεός επέτρεψε για την τακτοποίησι αυτού του ζητήματος θα έδινε, επίσης, την ευκαιρία σε όλα τα νοήμονα πλάσματα του να αποφασίσουν σε ποια πλευρά του ζητήματος θα ταχθούν. Εκείνοι που θα ετάσσοντο με το μέρος του Θεού θα είχαν την ευκαιρία να αποδείξουν ακριβώς πόσο αδιάσπαστα αφοσιωμένα και ευπειθή στην κυβέρνησί του μπορούν να είναι τα πλάσματά του κάτω από όλες τις συνθήκες, ακόμη και άδικη καταδίωξι και θάνατο. Θα τους επέτρεπε να αποδείξουν ότι η αγάπη για Εκείνον και για τη δικαιοσύνη είναι μια δύναμις πολύ ισχυρότερη από την ιδιοτέλεια, όπως ακριβώς κατεδείχθη στην περίπτωσι του πιστού του δούλου Ιώβ.—Ιώβ 1:7-12· Ρωμ. 5:3-5.

Μ’ αυτό τον τρόπο δεν θα δοθή μια πρόχειρη τακτοποίησις στο ζήτημα αλλά μια πλήρης, ολοκληρωμένη απάντησις, κάτι που δεν θα χρειασθή να επαναληφθή ποτέ στο μέλλον. Ο Ιεχωβά Θεός δεν θα δεχθή τίποτα λιγώτερο απ’ αυτό. Και μπορούμε να χαιρώμεθα που συμβαίνει αυτό, διότι μόνο μια τέτοια τακτοποίησις μπορεί ν’ ανοίξη τον δρόμο για ατελεύτητη ειρήνη και ασφάλεια σ’ όλη την παγκόσμια οικογένειά του, στον ουρανό και στη γη. Τώρα υπάρχει απόδειξις ότι ο καιρός λιγοστεύει και ότι ο χρόνος που θα επέμβη ο Θεός είναι πολύ κοντά. Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της μακροθυμίας του ως σήμερα; Τι έχει αποδείξει;

Τα Αποτελέσματα της Ανεξάρτητης Πορείας του Ανθρωπίνου Γένους Είναι Τώρα Εμφανή

Το ανθρώπινο γένος είχε ως τώρα αρκετές ευκαιρίες να αποδείξη τι μπορεί να κάμη ως προς τη διοίκησι και διαχείρισι αυτού του πλανήτου, στην προσπάθειά του να ενεργήση ανεξάρτητα από τον Θεό. Είναι αλήθεια ότι μερικές κυβερνήσεις χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως «Εμπιστευόμεθα στον Θεό,» και πολλά άτομα αναφωνούν «Ο Θεός να μας βοηθήση!» όταν αντιμετωπίζουν κρίσιμες στιγμές. Στην πραγματικότητα, όμως, το ανθρώπινο γένος στο σύνολό του έχει προσέξει πολύ λίγο τον λόγο του Θεού και δεν έχει ενδιαφερθή να γνωρίση το θέλημά του. Όπως συνέβη και με το αρχαίο έθνος Ισραήλ, ο Θεός «παρέδωκεν αυτούς εις τας επιθυμίας της καρδίας αυτών και περιεπάτησαν εν ταις βουλαίς αυτών.» (Ψαλμ. 81:12) Πού τους ωδήγησε αυτό;

Στη διάρκεια του περασμένου μισού αιώνος ιδιαίτερα οι άνθρωποι έχουν κάμει πράγματα που κανείς ποτέ δεν φαντάσθηκε. Βαδίζουν στο φεγγάρι, περιζώνουν τη γη με συστήματα επικοινωνίας, κατασκευάζουν γιγαντιαία εργοστάσια, γιγαντιαία αεροπλάνα, γιγαντιαία πλοία, δεσμεύουν την ατομική ενέργεια, επινοούν εκπληκτικούς ηλεκτρονικούς υπολογιστάς που εκτελούν περίπλοκους μαθηματικούς υπολογισμούς σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Ποια, όμως, είναι η σημασία όλων αυτών για την ανακούφισι του ανθρωπίνου γένους; Τρέφεται σήμερα καλύτερα η ανθρώπινη οικογένεια, αισθάνεται, πιο ασφαλής και πιο ευτυχής;

Και τι συμβαίνει με την τροφή; Μια έκθεσις του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών αναφέρει: «Η παγκόσμια κατάστασις το 1974 παρέμεινε πιο δύσκολη και αβέβαιη από όλα τα χρόνια που ακολούθησαν την ερήμωσι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.» Με απλά λόγια, ο ένας στους τέσσερις ανθρώπους στην γη σήμερα υποφέρει από σοβαρό υποσιτισμό. Θεωρείται αυτό επιτυχία;

Και τι μπορεί να λεχθή για τις πλουσιώτερες βιομηχανικές χώρες; Μια πρόσφατη ανακοίνωσις στις Ηνωμένες Πολιτείες απαντά: «Η θλιβερή και τραγική αλήθεια είναι ότι, στη διάρκεια των περασμένων ετών, έχομε κινηθή προς τα πίσω στην προσπάθειά μας να τερματίσωμε την πείνα, τη φτώχεια και τον υποσιτισμό.»—Τάιμς της Νέας Υόρκης 20 Ιουνίου, 1974, σελ. 1, 17.

Οι άνθρωποι καυχώνται για την «κατάκτησι» της γης. Αλλά ο Σουηδός επιστήμων Γκέοργκ Βόργκστρομ λέγει: «Η επίδρασις του ανθρώπου επί της επιφανείας της γης είναι αλήθεια καταπληκτική. . . . Εν τούτοις έχει δημιουργήσει πιο πολλές ερήμους απ’ όση νέα γη έχει αρδεύσει· έχει κατακόψει περισσότερα από το ήμισυ της εκτάσεως των δασών της γης, έχει απογυμνώσει αχανείς εκτάσεις γης, αφίνοντάς τις εκτεθειμένες στην καταστρεπτική επίδρασι του νερού και του ανέμου· και με την υπερβολική καλλιέργεια έχει καταστρέψει πολλές φορές περισσότερα εκτάρια εύφορου εδάφους απ’ όσα έχει ενισχύσει η δημιουργήσει προσφάτως.»

Όλο και περισσότερες προειδοποιήσεις δημοσιεύονται από τους επιστήμονες ότι η κακή χρήσις της ενεργείας και η μόλυνσις της ατμόσφαιρας μπορούν να προξενήσουν σοβαρές μεταβολές στον καιρό και στο κλίμα. Δεν δείχνει, αλήθεια, η παρούσα κατάστασις πόσο πολύ το ανθρώπινο γένος έχει την ανάγκη της καθοδηγήσεως του Δημιουργού της γης για να επαναφέρη αυτόν τον πλανήτη στην ευχάριστη και παραγωγική κατάστασι που θα τον μεταβάλη σ’ ένα αληθινά ευχάριστο τόπο κατοικίας, ναι, ένα τόπο ελεύθερο ακόμη και από καταστρεπτικές θύελλες;

Ο άνθρωπος έχει αναπτύξει καταπληκτικές μεθόδους ταχείας κατασκευής σπιτιών και ουρανοξυστών. Οι φτωχογειτονιές όμως, σε όλον τον κόσμο δεν λιγοστεύουν αλλά αυξάνουν γοργά. Και η ανθρώπινη οικογένεια αυξάνει τώρα με ρυθμό περίπου 78 εκατομμύρια κάθε χρόνο.

Δεν είναι όμως η άφθονη τροφή και τα καλά σπίτια που θα φέρουν ευτυχία εκτός αν αυτοί που τα χαίρονται απολαμβάνουν επίσης ασφάλεια. Όμως, όπως ανέφερε πρόσφατα ο Γενικός Γραμματεύς των Ηνωμένων Εθνών Κ. Βάλντχαϊμ: «Παρά την υλική πρόοδο, η ανθρώπινη ζωή ποτέ άλλοτε δεν είχε πιο μεγάλο αίσθημα ανασφαλείας απ’ αυτό που δοκιμάζει σήμερα.»

Οι πιο βασικές ανάγκες της ανθρωπότητος—τροφή, καθαρός αέρας και νερό, καλά σπίτια, ασφάλεια—δεν έχουν ικανοποιηθή με επιτυχία από την ανθρώπινη διακυβέρνησι χωριστά από τον Θεό. Όχι μόνον δεν έχουν ικανοποιηθή, αλλά τώρα βρίσκονται σε πιο κρίσιμο σημείο από ποτέ άλλοτε. Όπως πιστοποιεί ο Πρύτανις του Πανεπιστημίου Ρούσβελτ, Ρολφ Α. Γουέιλ: «Υποτιμούμε το ζήτημα όταν λέμε ότι τα παλιά προβλήματα δεν έχουν λυθή ακόμη. . . . αντιθέτως, [αυτά] έχουν γίνει πιο παγκόσμια και πιο κρίσιμα . . . αντιμετωπίζομε μεγάλα παγκόσμια προβλήματα, το μέγεθος των οποίων δεν έχει προηγούμενο.»—Ζωτικές Ομιλίες της Ημέρας, 1 Φεβρουαρίου, 1974, σελίς 236.

Ενώ μερικοί προσπαθούν να κατηγορήσουν τον Θεό γι’ αυτές τις καταστάσεις, ακόμη και άνθρωποι του κόσμου αναγνωρίζουν ότι η πηγή του κακού βρίσκεται κάπου αλλού. Δείχνοντας το αληθινό πρόβλημα, ο εκδότης των Τάιμς της Νέας Υόρκης Τζέημς Ρέστον λέγει: «Δεν μπορείς να ρίξης ένα τυχαίο βλέμμα στους τίτλους των σημερινών εφημερίδων χωρίς να αναρωτηθής που βαδίζει ο κόσμος . . . κοιτάξτε τι συμβαίνει όταν άνθρωποι, ιδρύματα και έθνη θέτουν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα μπροστά από κάθε τι άλλο. . . . Το απλό συμπέρασμα σ’ όλες τις χώρες είναι ότι το να παίζουν το εγωιστικό παιχνίδι δεν ωφελεί σε τίποτα.» Αλλά το ανθρώπινο γένος έχει παίξει το ίδιο αυτό «παιχνίδι» επί έξη χιλιετηρίδες και δεν δείχνει σημείο αλλαγής.

Τι Ρόλο Έχουν Παίξει οι Θρησκείες του Κόσμου;

Είναι οι θρησκείες του κόσμου αμέτοχες ευθύνης σ’ αυτό το ζήτημα; Έχουν δείξει αληθινό ενδιαφέρον για την πανανθρώπινη οικογένεια και έχουν βοηθήσει το ανθρώπινο γένος να βρη τις θείες ευλογίες; Έχουν υποδείξει στο ανθρώπινο γένος τον τρόπο ώστε να επιστρέψη στην κατάστασι υποταγής στην παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού;

Η ιστορία πιστοποιεί ότι οι θρησκευτικές οργανώσεις του κόσμου έχουν συνεργασθή, συχνά πολύ στενά, με τις πολιτικές δυνάμεις υποστηρίζοντας την ίδρυσι μεγάλων αυτοκρατοριών, καλλιεργώντας την εύνοια των ανθρώπων απέναντι σε τυραννικούς και διεφθαρμένους ηγέτες. Εκτός από τις βίαιες σταυροφορίες των και την ιερά των εξέτασι, οι θρησκευτικοί ηγέται έχουν ευλογήσει πολιτικούς και εμπορικούς πολέμους και έχουν συγκαλύψει τη διαφθορά των ηγετών. Εις αντάλλαγμα όλων αυτών οι θρησκευτικές οργανώσεις έχουν αποκομίσει κέρδη και υπεροχή. Και φέρουν επίσης βαρύτατη ευθύνη για την δυστυχία του ανθρωπίνου γένους.

Σκεφθήτε μια μόνο εικόνα στην εποχή μας. Ένα άρθρο στο περιοδικό Τάιμς της Νέας Υόρκης που μιλεί για την ξηρασία που έπληξε την Αιθιοπία αναφέρει:

«Αδιαφορώντας για την ξηρασία, η εκκλησία που έχει υπό την ιδιοκτησία της το ένα τρίτο όλης της χώρας, αξίωσε να λάβη τα ενοίκιά της από τους πάμφτωχους αγρότες. Το ίδιο και η αριστοκρατία. Οι χωρικοί αγροκαλλιεργηταί της Αιθιοπίας έχουν πληρώσει περίπου το 90 τοις εκατό της συγκομιδής των σε ενοίκια και φόρους.»

Οι θρησκείες του κόσμου έχουν αποτύχει να πραγματοποιήσουν ένα κλίμα εντιμότητος, ηθικής, κοσμιότητος και αγάπης προς τον πλησίον ανάμεσα στα μέλη τους. Η ανηθικότης, η εγκληματικότης, η ανεντιμότης των υπαλλήλων και η φυλετική διαίρεσις βρίσκονται σε αύξησι. Όπως σχολιάζει η Παγκόσμια Επιθεώρησις του Σαββάτου, 18 Μαΐου 1974: «Όπου κι αν κοιτάξη κάποιος, θα δη ένα ξέφτισμα στην ηθική υπόστασι του κόσμου.»

Γιατί θα Μπορούσε Ένας Θεός που Ενδιαφέρεται να το Επιτρέπη Αυτό

Το ανθρώπινο γένος δεν μπορεί ποτέ να εξαλείψη όλο τον πόνο, τον σπαραγμό και τη ζημία που έχει προξενήσει η ανεξάρτητη από το Θεό διακυβέρνησις στη διάρκεια των περασμένων έξη περίπου χιλιάδων ετών. Αλλά ο Ιεχωβά Θεός μπορεί. Είναι σε θέσι όχι μόνον να τερματίση τη δυστυχία των ανθρώπων, εξαλείφοντας την ανθρώπινη κακή διοίκησι και διακυβέρνησι από τη γη (Δαν. 2:44), μπορεί επίσης να κάμη όλα τα καταστρεπτικά αποτελέσματα σαν να μην είχαν υπάρξει ποτέ. Πώς;

Ως Δημιουργός της ζωής είναι ικανός να επαναφέρη στη ζωή εκείνους που έχουν πεθάνει. Ο λόγος του δείχνει ότι κατά τη διάρκεια της Βασιλικής διακυβερνήσεως του Υιού του θα αδειάση τους τάφους των νεκρών και θα δώση σ’ αυτούς τους αναστημένους την ευκαιρία να ακολουθήσουν μια πορεία που θα τους οδηγήση σε ζωή αιώνια. (Ιωάν. 5:26-29· Πράξ. 24:15· Αποκάλ. 20:11-13) Συνεπώς θα είναι όπως αναφέρεται στη θεόπνευστη προφητεία του Ησαΐα 25:8: «Θέλει καταπιεί τον θάνατον εν νίκη· και Κύριος ο Θεός θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων.»

Με την αποκατάστασι των παραδεισιακών συνθηκών πάνω στη γη και φέρνοντας ειρήνη, δικαιοσύνη και ενότητα σ’ όλη τη γη μέσω της διοικήσεως της δικαίας κυβερνήσεως του Υιού του, ο Θεός μπορεί να εξαλείψη από τη διάνοια όλων όσων ζουν κάθε πικρή ανάμνησι του παρελθόντος. Όπως συνέβη όταν αποκατέστησε τον αρχαίο Ισραήλ στη γη τους ύστερα από έτη αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα, έτσι θα συμβή με το υπάκουο ανθρώπινο γένος που θα αποκατασταθή σε μια παραδεισιακή γη, «δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων ουδέ θέλουσιν έλθει εις τον νουν . . . ευφραίνεσθε και χαίρετε πάντοτε εις εκείνο το οποίον κτίζω.» (Ησ. 65:17, 18) Μέσω της ουράνιας κυβερνήσεως του Θεού από τον Υιόν του, ο Θεός υπόσχεται να «εξαλείψη . . . παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.»—Αποκάλ. 21:2-4.

Για να το δεχθή κανείς αυτό χρειάζεται πίστι. Η Βίβλος λέγει ότι «χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν [τον Θεόν]· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύση ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» (Εβρ. 11:6) Η τυφλή πίστις δεν έχει καμμιά αξία. Αλλά πίστις βασισμένη σε αποδείξεις μπορεί να δώση στερεά ελπίδα. Ο Θεός μάς έχει προμηθεύσει με αρκετές αποδείξεις για να πιστέψωμε, όχι μόνο ότι υπάρχει, αλλά ότι είναι «μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» Αναλογισθήτε τα όσα έχει κάμει στο παρελθόν ως απόδειξι της φροντίδος του και του ενδιαφέροντός του για το καλό του ανθρωπίνου γένους.

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Οι υποθέσεις των δικαστηρίων δυνατόν να διαρκέσουν εβδομάδες, ακόμη κι’ εκεί όπου δύο μόνον άτομα έχουν εμπλακή. Αν η υπόληψίς σας, η περιουσία ή η ζωή εκινδύνευαν, δεν θα επιθυμούσατε η δική σας να είναι πλήρης, έστω κι’ αν εχρειάζετο χρόνος; Το μεγάλο διαφιλονικούμενο ζήτημα που απαιτεί τακτοποίησι περιλαμβάνει όλα τα νοήμονα πλάσματα στο σύμπαν. Είναι λογικό ότι θα χρειασθή για την επίλυσί του μια μακρά περίοδος χρόνου

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Μετά από 6.000 χρόνια, μήπως η ανθρώπινη «πρόοδος» έλυσε πραγματικά τα βασικά προβλήματα της ζωής και έφερε ασφάλεια από ανεργία, πείνα και έγκλημα;