Η Χαρά του να Είσθε Ανιδιοτελής
«Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΠΡΩΤΑ!» Μόνον τέσσερις λέξεις, αλλά ήσαν με τόσο μεγάλα γράμματα ώστε γέμιζαν ολόκληρη την πρώτη σελίδα. Διεκήρυτταν τη φιλοσοφία που προσέφεραν οι Μουσουλμάνοι με το δημοσίευμά τους στους περαστικούς στους δρόμους του Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, τον Σεπτέμβριο του 1972.
Πόσο διαφορετικό αυτό το άγγελμα ενός συγχρόνου Μωάμεθ από το άγγελμα που ο Ιησούς έφερε! Εκήρυξε και εφήρμοσε το να θυσιαζώμεθα για τους άλλους. Εξήγγειλε μια αρχή που θα πρέπη να φάνηκε παράξενη στους ακροατάς του: «Μακάριον είναι το να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»—Πράξ. 20:35.
Υπάρχουν μερικά άτομα που είναι υποδειγματικά σε ανιδιοτέλεια. Μεταξύ αυτών είναι γονείς που είναι τόσο ανιδιοτελώς αφοσιωμένοι στις οικογένειές τους, ώστε κατά καιρούς πρέπει να τους προτρέψουν να κάμουν κάτι για τον εαυτό τους, όπως το να αγοράσουν νέα ενδύματα ή ν’ απολαύσουν κάποια ψυχαγωγία. Έτσι, υπήρχε μια μητέρα πέντε παιδιών, η οποία έπρεπε να τα καταφέρη στο νοικοκυριό της με υπερβολική οικονομία λόγω της ιδιοτελείας του συζύγου της. Η φροντίδα της οικογενείας της τόσο κατηνάλωνε τον χρόνο της και τις δυνάμεις της, ώστε δεν της έμενε τίποτε για δημοφιλείς απολαύσεις. Η ανταμοιβή της; Είχε ειρήνη διανοίας και την αγάπη και ευγνωμοσύνη των παιδιών της. Με το να θέση την καρδιά της στο να υπηρετή την οικογένειά της, είχε ένα αίσθημα ικανοποιήσεως, και, αντί να αισθάνεται πλήξι, είχε την ευτυχία που έρχεται από το να δίνη.
Γιατί υπάρχει χαρά και ευτυχία στο να είναι κανείς ανιδιοτελής; Διότι ο Δημιουργός, ο Ιεχωβά Θεός, μας έκαμε κατ’ εικόνα και ομοίωσίν του, και εκείνος, πάνω από όλους τους άλλους, είναι ο Ανιδιοτελής. Όχι μόνο μας επροίκισε με ένα ηθικό αίσθημα, που μας δίνει την ικανότητα να εκλέγωμε μεταξύ αυτού που είναι ορθό και αυτού που είναι εσφαλμένο, αλλά μας έκαμε επίσης έτσι ώστε να λαμβάνωμε την ανταμοιβή της ικανοποιήσεως και της ευτυχίας από την εφαρμογή δικαιοσύνης, από το να κάνωμε αυτό που είναι ορθό. Έτσι ο διάσημος Άγγλος δικαστής Μπλάκστον είπε κάποτε ότι ο Θεός «έχει συνδέσει τόσο στενά και έχει συνυφάνει τόσο αδιάσπαστα τους νόμους της αιωνίας δικαιοσύνης με την ευτυχία κάθε ατόμου, ώστε η τελευταία [η ευτυχία] να μη μπορή να επιτευχθή παρά μόνον με την τήρησι της προηγουμένης [της δικαιοσύνης]· και, αν η προηγουμένη τύχη ακριβούς υπακοής, δεν μπορεί παρά να φέρη την τελευταία.» Και αν αυτό είναι αληθινό σχετικά με την εφαρμογή της δικαιοσύνης, και ασφαλώς είναι, είναι επίσης αληθινό σχετικά με την εφαρμογή της ανιδιοτελείας.
Αν θέλωμε να δοκιμάσωμε τη χαρά του να είμεθα ανιδιοτελείς, πρέπει να εργασθούμε για να γίνωμε ανιδιοτελείς, διότι δεν είναι ζήτημα του να κάνωμε αυτό που έρχεται φυσικά ή ν’ ακολουθούμε την πορεία της ελαχίστης αντιστάσεως. Λόγω της κληρονομημένης αμαρτίας και του περιβάλλοντός μας είμεθα επιρρεπείς στο να πράττουμε αυτό που είναι κακό και ιδιοτελές. (Γέν. 8:21· Ψαλμ. 51:5) Ιδιαίτερα μέσα στον οικογενειακό κύκλο, όπου τα μέλη βρίσκονται σε τόσο στενή επαφή μεταξύ των, πρέπει να το σκεφθή κανείς αυτό. Η ιδιοτέλεια από μέρους ενός προκαλεί στενοχωρία ή ιδιοτελή αντίδρασι εκ μέρους των άλλων· αλλά η ανιδιοτέλεια καταλήγει σε αμοιβαία χαρά και ικανοποίησι. Δεν είναι περίεργο ότι ο Βρεττανός πρωθυπουργός του 19ου αιώνος Γλάδστων συνεπέρανε ότι «η ιδιοτέλεια είναι η μεγαλύτερη κατάρα της ανθρώπινης φυλής.» Και είναι πραγματικά, διότι εδημιούργησε στους πρώτους γονείς μας—και σε όλους εμάς τους υπολοίπους μέσω αυτών—προβλήματα. Βρίσκεται στη ρίζα όλων των διαμαχών μεταξύ εθνών, μεταξύ κεφαλαίου και εργατών, μεταξύ γονέων και παιδιών.
Ακόμη και μικρές ανιδιοτελείς πράξεις βοηθείας φέρνουν χαρά. Εκείνο που βοηθεί επίσης στο να είμεθα άγρυπνοι για τέτοιες ευκαιρίες είναι, φυσικά, η συμπάθεια, η ικανότης να θέτωμε τους εαυτούς μας στη θέσι των άλλων. Αλλά πιο συχνά μπορεί απλώς να είναι ζήτημα του να μη είμεθα πάντοτε βιαστικοί. Έτσι θύματα τροχαίων ατυχημάτων συχνά φωνάζουν δυνατά και πολλή ώρα έως ότου κάποιος αντιληφθή την κατάστασί τους και σταματήση για να ρωτήση τι βοήθεια χρειάζονται. Μια χτυπητή αντίθεσις ήταν ο οδηγός αυτοκινήτου στο Μπρούκλυν που γυρίζοντας στο σπίτι του, και επειδή δεν ήταν πολύ βιαστικός, παρετήρησε σε μια διασταύρωσι ότι ο οδηγός του μπροσθινού αυτοκινήτου βρισκόταν σε αμηχανία. Τότε ο άνθρωπος του πίσω αυτοκινήτου βγήκε έξω και ρώτησε τον άλλο οδηγό ποιο ήταν το πρόβλημά του. Όταν έμαθε ποια οδό ζητούσε, ο οδηγός μπήκε στο αυτοκίνητό του και τον ωδήγησε· αυτό ήταν πιο απλό από το να προσπαθήση να του εξηγήση. Τα θερμά χαμόγελα και η εκτίμησις εκ μέρους αυτού που είχε βοηθηθή και των συντρόφων του αντήμειψαν με το παραπάνω το υποβοηθητικό άτομο για τον χρόνο και τον κόπο του, δίδοντάς του χαρά και ικανοποίησι επειδή μπόρεσε να βοηθήση κάποιον άλλον.
Ο Εβραίος συγγραφεύς και Σιωνιστής ηγέτης, Ισραήλ Τσάνγκουιλ, έκαμε κάποτε μια μάλλον στοχαστική παρατήρησι η οποία είναι πολύ κατάλληλη εδώ. Είπε: «Η ιδιοτέλεια είναι ο μόνος πραγματικός αθεϊσμός· η επιθυμία για καλό στους άλλους, η ανιδιοτέλεια, η μόνη αληθινή θρησκεία.» Και αυτό είναι αλήθεια αν αναγνωρίσωμε ότι η πραγματική θρησκεία είναι ‘να αγαπούμε τον Θεό εξ όλης μας της καρδίας, ψυχής, διανοίας και δυνάμεως και να αγαπούμε τον πλησίον μας ως τον εαυτόν μας,’ και αυτό περιλαμβάνει να δίνωμε παρηγοριά ‘στα ορφανά και τις χήρες.’ Έτσι συμβούλευσε ο απόστολος Παύλος: «Μηδείς ας μη ζητή το εαυτού συμφέρον· αλλ’ έκαστος τα του άλλου.»—1 Κορ. 10:24· Μάρκ. 12:29-31· Ιακ. 1:27.
Επειδή οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά πραγματικά ενδιαφέρονται ανιδιοτελώς να μεταδώσουν στους άλλους τα καλά πράγματα που έχουν μάθει, είναι ένας ευτυχής λαός, όπως και άλλοι το αναγνωρίζουν. Έτσι σε μια συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Βιέννη της Αυστρίας το 1972, μια γυναίκα που είχε έλθει από περιέργεια, ενδιαφέρθηκε για τους μάρτυρας του Ιεχωβά, διότι, για να χρησιμοποιήσωμε τα ίδια της τα λόγια, είδε «ευτυχισμένα πρόσωπα ανθρώπων που φαίνονταν να γνωρίζουν που πηγαίνουν.» Και δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωσις η δική της. Και άλλοι επίσης έχουν τόσο εντυπωσιασθή με τη χαρά που εκδηλώνουν οι Μάρτυρες ώστε άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον για το άγγελμα που φέρουν οι Μάρτυρες.
Ασφαλώς ο κόσμος έχει πάρει το ζήτημα τελείως εσφαλμένα. Θέλει να έχη χαρά και ευτυχία, αλλά επιδιώκει αυτόν τον σκοπό με ιδιοτελή μέσα. Αλλ’ αυτά τα δυο δεν μπορούν να αναμιχθούν περισσότερο από ό,τι μπορούν ν’ αναμιχθούν το λάδι και το νερό της παροιμίας. Η χαρά και η ευτυχία, έρχονται από το να είναι κανείς ανιδιοτελής να κάνη το καλό σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται, σε μέλη της δικής του οικογενείας, σε συναδέλφους, σε αγνώστους στους αυτοκινητοδρόμους. Και φυσικά, η μεγαλύτερη χαρά έρχεται από το να μεταδίδη το πιο πολύτιμο πράγμα που θα μπορούσε κανείς να κατέχη, δηλαδή, την κατανόησι του Λόγου του Θεού και των σκοπών του. Αν έχετε τέτοια κατανόησι, τότε ακολουθήστε την εντολή του Ιησού: «Δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε.» Αυτός είναι ο τρόπος για να έχετε χαρά.—Ματθ. 10:8.