Ερωτήσεις Από Αναγνώστας

● Το εδάφιο Παροιμίαι 16:4 (ΑΣ) λέγει: «Ο Ιεχωβά έκαμε τα πάντα δι’ εαυτόν, έτι και τον ασεβή δια την ημέραν την κακήν.» Μήπως σημαίνει αυτό ότι ο Ιεχωβά κάνει τους ανθρώπους ασεβείς, ίσως για να προσαρμόζωνται σε κάποιον υποτιθέμενο εκ των προτέρων καθωρισμένο προορισμό;—Ντ. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Ιεχωβά δεν δημιουργεί ανθρώπους ασεβείς για να συμπίπτη αυτό με το δόγμα του εκ των προτέρων καθωρισμένου προορισμού, διότι αυτό το δόγμα είναι μια ψευδής διδασκαλία. (Βλέπε Σκοπιάν, τεύχη 15ης Αυγούστου και 1ης Σεπτεμβρίου 1953.) Ούτε για την ημέρα του κακού ούτε για κανένα άλλο λόγο έκαμε ο Ιεχωβά τον ασεβή. Το να πούμε αυτό θα εσήμαινε ν’ αντιφάσκωμε στο Δευτερονόμιο 32:5 και στο Εκκλησιαστής 7:29, τα οποία λέγουν: «Αυτός είναι ο Βράχος, τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός. Ούτοι διεφθάρησαν· η κηλίς αυτών δεν είναι κηλίς των υιών αυτού· είναι γενεά σκολιά και διεστραμμένη.» «Ιδού, τούτο μόνον εύρηκα· ότι ο Θεός έκαμε τον άνθρωπον ευθύν, αλλ’ αυτοί επεζήτησαν λογισμούς πολλούς (αμαρτωλούς, ΜΙΛ).»

Η ίδια Εβραϊκή λέξις η οποία εδώ στις Παροιμίες 16:4 μεταφράζεται «έκαμε», μεταφράζεται, «προσήρμοσε» στον Ψαλμό 7:13: «Προσήρμοσε τα βέλη αυτού εναντίον των διωκτών.» Αυτά ωρίσθησαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον των εχθρών. Με τον ίδιο τρόπο, οι ασεβείς ορίζονται ή προσδιορίζονται για καταστροφή στην ημέρα του κακού, μια ημέρα που θα είναι κακή γι’ αυτούς, διότι θα σημάνη το τέλος της υπάρξεώς των. Ως τάξις οι ασεβείς αφήνονται να υπάρχουν ή να παραμείνουν ως τότε, ο δε Ιεχωβά γνωρίζει πώς να τους φυλάξη ή να τους αφήση να παραμείνουν ως τον καιρό της διεκδικήσεώς του: «Εξεύρει ο Ιεχωβά να ελευθερώνη εκ του πειρασμού τους ευσεβείς, τους δε αδίκους να φυλάττη εις την ημέραν της κρίσεως δια να κολάζωνται.» (2 Πέτρ. 2:9, ΜΝΚ) Αυτό το νόημα μεταδίδεται από τη Μετάφρασι Ο΄ του εδαφ. Παροιμ. 16:4: «Πάντα τα έργα του Κυρίου μετά δικαιοσύνης· φυλάσσεται δε ο ασεβής εις ημέραν κακήν.» Η κακή ημέρα είναι για τους ασεβείς, οι δε ασεβείς είναι για την κακή ημέρα.

● Γιατί διαφέρουν οι μεταφράσεις περί γενεαλογίας του Ιησού στο κατά Ματθαίον και κατά Λουκάν; Ο Ματθαίος 1:1-16 παραθέτει τον Ιακώβ ως «τον πατέρα του Ιωσήφ τον σύζυγο της Μαρίας, η οποία ήταν η μήτηρ του Ιησού,» ενώ ο Λουκάς 3:23-38 λέγει ότι ο Ιωσήφ ήταν «υιός του Ηλί.»—Ι. Κ. Ηνωμένες Πολιτείες.

Τουλάχιστον δύο αυθεντίες παραθέτουν ως την προτιμότερη λύσι τούτου την εξήγησι ότι ο Λουκάς εξιχνιάζει τη φυσική γενεαλογική γραμμή του Ιησού μέσω της κατά σάρκα μητέρας του Μαρίας και των προγόνων της, ενώ ο Ματθαίος δίδει τη νομική γενεαλογική γραμμή του Ιησού, μέσω του Ιωσήφ και των προγόνων του. Αρχίζοντας από την αρχαιότερη αναγραφή της καθεμιάς από τις γενεαλογικές αφηγήσεις, η ανωτέρω εξήγησις μας βοηθεί να αντιληφθούμε γιατί χωρίζονται μετά τον Δαβίδ, και η μεν αφήγησις του Ματθαίου διέρχεται από τη γραμμή του γυιού του Δαβίδ, Σολομώντος, η δε αφήγησις του Λουκά περνά αντιθέτως μέσ’ από τον γυιό του Δαβίδ, τον Ναθάν, και γιατί, μολονότι συναντώνται και πάλι σύντομα στους Σαλαθιήλ και Ζοροβάβελ, κατόπιν διακλαδώνονται και πάλι και ακολουθούν διαφορετικές γραμμές. Ο Ματθαίος καταλήγει στον Ιακώβ ως τον πατέρα του Ιωσήφ, ενώ, σύμφωνα με την ανωτέρω εξήγησι, ο Λουκάς καταλήγει στον Ηλί, ο οποίος ήταν πραγματικά ο πατέρας τής κατά σάρκα μητέρας του Ιησού.—Λεξικόν της Γραφής Ουεστμίνστερ (Ανατεθεωρημένη Έκδοσις 1944, σελ. 198, στήλη 1)· Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρογκ (1882, Τόμ. 111, σελ. 773, στήλη 2).

Γιατί, λοιπόν, ο Λουκάς παραλείπει τη Μαρία και παραθέτει τον Ιωσήφ ως τον «υιόν του Ηλί»; Η ανωτέρω Εγκυκλοπαιδεία, σελίς 773, στήλη 2, λέγει: «Στην κατάρτισι των γενεαλογικών πινάκων των, είναι καλώς γνωστόν ότι οι Ιουδαίοι υπελόγιζαν εξ ολοκλήρου τους άρρενας, απορρίπτοντας—εκεί όπου το αίμα του πάππου μετεβιβάζετο στον εγγονό μέσω θυγατρός—το όνομα αυτής της θυγατρός και λογίζοντας τον σύζυγο της θυγατρός εκείνης ως γυιόν του εκ μητρός πάππου (Αριθμοί 26:33· 27:4-7).» Σύμφωνα με αυτόν τον κανόνα, το όνομα του Ιωσήφ θα αντικατέστησε το όνομα της Μαρίας στην αφήγησι του Λουκά, μολονότι η γενεαλογία εκεί εξιχνιάσθη μέσω της γραμμής της Μαρίας. Η Εγκυκλοπαιδεία διαβλέπει στη διατύπωσι ακριβώς της αφηγήσεως του Λουκά μια επιβεβαίωσι της σκέψεως αυτής, και γι’ αυτό, στη σελίδα 774, στήλη 1, λέγει: «Ο ευαγγελιστής Λουκάς έκαμε κριτική διάκρισι της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ γενεαλογίας από τη ΝΟΜΙΚΗ γενεαλογία με μια παρενθετική παρατήρησι: ‘ο Ιησούς ων (καθώς ενομίζετο) υιός Ιωσήφ (αλλά στην πραγματικότητα) υιός του Ηλί,’ ή εγγονός του από το μέρος της μητρός του.»—Λουκ. 3:23.

Αλλά γιατί να έχωμε δύο γενεαλογίες, αφού η μια θα έφθανε, οι δε διαφορές μεταξύ των δύο μπορεί να προξενήσουν σύγχυσι; Για ένα πράγμα. Οι πρώτοι αναγνώσται του Ματθαίου και του Λουκά θα ήσαν βεβαιότατα κατατοπισμένοι στις ανωτέρω λεπτομέρειες, κι έτσι δεν θα έκαναν σύγχυσι, όπως δεν θα έπρεπε να κάνουν και οι σύγχρονοι αναγνώσται, όταν είναι κατατοπισμένοι στις λεπτομέρειες. Σύμφωνα με τη γνώμη άλλων, οι γενεαλογίες, ενώ είναι ξηρές και ανιαρές σε μερικούς, συχνά εξυπηρετούν ένα πολύ σπουδαίο και ζωτικό σκοπό. Ασφαλώς η γενεαλογία του Μεσσία ή Χριστού θα είχε ειδική σπουδαιότητα, διότι οι προφητείες γι’ αυτόν είναι πολύ συγκεκριμένες στο σημείο της καταγωγής του μέσω των ευνοημένων πατριαρχών Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ και του αγαπητού Βασιλέως Δαβίδ. Δοκιμάζοντας τους Ιουδαίους Φαρισαίους επάνω σ’ αυτό το σημείο, ο Ιησούς τους ερώτησε: «Τι σας φαίνεται περί του Χριστού; τίνος υιός είναι;» Εκείνοι απήντησαν: «Του Δαβίδ.» (Ματθ. 24:42) Η ιδιότης του Ιησού ως Μεσσία έπρεπε ν’ αποδειχθή γενεαλογικά!

Είναι λοιπόν λογικό να πιστεύωμε ότι, κάτω από την κατεύθυνσι του πνεύματος του Ιεχωβά, οι δύο συγγραφείς, Ματθαίος και Λουκάς, θα έκαμαν εξακρίβωσι από δύο πλευρές για να προσδιορίσουν την καταγωγή του Μεσσία. Ο Ματθαίος επέδειξε ζήλον στο να τονίζη τις προφητείες που εξεπληρώθησαν στον Ιησού, όπως θα παρατηρηθή αν αναγνωσθούν έστω και λίγα εδάφια από το Ματθαίος 2:1 ως το 18. Όταν δε ήλθε ο Λουκάς και απηύθυνε την αφήγησί του στον «κράτιστον Θεόφιλον», δεν το έκαμε αυτό χάριν μιας άστοχης επαναλήψεως. Ο Λουκάς εκοπίασε πολύ και ‘διηρεύνησε πάντα εξ αρχής ακριβώς, να γράψη κατά σειράν περί τούτων’ ώστε ο Θεόφιλος να γνωρίση πλήρως την βεβαιότητα των πραγμάτων, τα οποία είχε διδαχθή προφορικώς. (Λουκ. 1:1-4) Πώς θα μπορούσε πληρέστερα να εξυπηρετήση αυτόν τον σκοπό παρά με το να συμπληρώση την αφήγησι του Ματθαίου, που παρουσίαζε την νομική καταγωγή του Ιησού μέσω του θετού πατρός του Ιωσήφ, με μια άλλη αφήγησι που παρουσίαζε την καταγωγή του σε μια φυσική ή σαρκική γραμμή μέσω της παρθένου Μαρίας, ειδικά εφόσον και στις δύο γενεαλογικές αφηγήσεις η καταγωγή του Ιησού διήρχετο μέσω του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ και του σπουδαιοτάτου Δαβίδ; Και οι δύο αφηγήσεις στέκουν σαν «δύο μάρτυρες», βεβαιώνοντας διπλά την ιδιότητα του Ιησού ως Μεσσία.—Δευτ. 19:15.

Περαιτέρω μνεία γι’ αυτό το ζήτημα βρίσκεται στη Σκοπιά 1ης Ιουλίου 1950, σελίς 208 (στην Αγγλική) και μια παράλληλη συμπαραβολή των δύο γενεαλογικών αφηγήσεων βρίσκεται στο βιβλίο Η Βασιλεία Εγγύς, σελίδες 39-42 (στην Αγγλική).