«Ο Λόγος ο σος Αλήθεια Εστί»

’Μακάριοι οι Πενθούντες’

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αλήθεια αντιφατικό να λέμε ότι ένας που πενθεί μπορεί να είναι συγχρόνως και μακάριος; Όχι κατ’ ανάγκην. Όταν ο Ιησούς έκαμε αυτή την φαινομενικά αντιφατική δήλωσι στην επί του Όρους Ομιλία του, προφανώς δεν είχε στο νου την συνήθη έννοια της λέξεως «μακάριος.» Προφανώς εννοούσε κάτι περισσότερο από ευχαρίστησι.—Ματθ. 5:4.

Η λέξις μακάριος σ’ αυτό το κείμενο εφαρμοζόταν απ’ τους Έλληνας στην υπερτάτη μακαριότητα, την μακαριότητα που υπετίθετο ότι απελάμβαναν οι θεοί. Έχοντες υπ’ όψιν τον τρόπο με τον οποίον χρησιμοποιείται η λέξις στην επί του Όρους Ομιλία του Ιησού και γενικά σ’ όλες τις Χριστιανικές Γραφές, μια πιο σαφής έννοια του μακάριος θα ήταν ’ευτυχία που οφείλεται στο να είναι κανείς ευνοημένος από τον Θεό.’

Ποιοι λοιπόν, είναι οι ευνοημένοι από τον Θεό’ επειδή πενθούν; Οποιοσδήποτε που είναι θλιμμένος; Όχι, διότι η Ελληνική λέξις πενθώ σημαίνει βαθύ πένθος, ένα αίσθημα συντριβής. Ο απόστολος Παύλος χρησιμοποίησε αυτή την λέξι όταν επέκρινε την εκκλησία της Κορίνθου επειδή δεν είχαν συντριβή βαθειά από θλίψι λόγω της χονδροειδούς ανηθικότητας που διεπράχθη στην εκκλησία τους: «Και σεις είσθε πεφυσιωμένοι και δεν επενθήσατε μάλλον;» (1 Κορ. 5:2) Με τον ίδιο τρόπο ο μαθητής Ιάκωβος επέκρινε ωρισμένους στην εποχή του: «Καθαρίσατε τας χείρας σας, αμαρτωλοί, και αγνίσατε τας καρδίας σας, δίγνωμοι. Κακοπαθήσατε και πενθήσατε και κλαύσατε.»—Ιακ. 4:8-10.

Το ότι ο Ιησούς εννοούσε ένα βαθύ αίσθημα πένθους φαίνεται από την παράλληλη αφήγησι του Λουκά: «Μακάριοι οι κλαίοντες τώρα, διότι θέλετε γελάσει.» (Λουκ. 6:21) Η λέξις κλαίω εδώ, «χρησιμοποιείται για οποιαδήποτε μεγαλόφωνη έκφρασι θλίψεως, ειδικά λόγω πένθους για τους νεκρούς.» (Επεξηγηματικό Λεξικό των Λέξεων της Καινής Διαθήκης, υπό Γ. Ε. Βάιν) Χωρίς αμφιβολία αυτό που ο Ιησούς εννοούσε σ’ αυτόν τον δεύτερο μακαρισμό που αναφέρεται στην επί του Όρους Ομιλία είναι ένα βαθύ πένθος, ένας δυνατός θρήνος.

Αλλά όλοι οι άνθρωποι, που για κάποιο λόγο θλίβονται βαθειά γίνονται «μακάριοι» ή ευνοημένοι από τον Θεό; Προφανώς όχι, διότι ο Ιησούς είπε ότι αυτοί οι πενθούντες θα παρηγορούντο, και όμως δεν λαμβάνουν παρηγορία όλοι οι συντετριμμένοι λόγω θλίψεως. Στο ζήτημα αυτό έχει μέρος και το ελατήριο της καρδίας. Επί παραδείγματι, υπήρχε ο Ησαύ, ο οποίος επειδή ήταν «βέβηλος, . . . δια μίαν βρώσιν επώλησε τα πρωτοτόκια αυτού.» Μετέπειτα εθλίβη για την πώλησι και εθρήνησε βαθειά για την απώλεια, αλλά χωρίς όφελος.—Εβρ. 12:15-17.

Παρόμοια και ο Ιούδας, ο άπιστος απόστολος, αισθάνθηκε τύψεις αφού επρόδωσε τον Ιησού, αλλά πέθανε με αυτοκτονία. Ούτε θα υπάρξη παρηγοριά για τους πλουσίους που πενθούν για την πτώσι της Βαβυλώνος της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας. Και αυτοί επίσης θα χαθούν.—Ματθ. 27:3-5· Ιωάν. 12:6· Αποκάλ. 18:7, 8, 11, 15, 19· 19:19-21.

Τότε σε ποιους εφαρμόζονται οι λόγοι του Ιησού; Έχουν κυρία και άμεση εφαρμογή σ’ εκείνους από τους ακολούθους του που θα κληρονομήσουν την ουράνια βασιλεία του Θεού. Σ’ αυτούς «ανήκει η βασιλεία των ουρανών,» αυτοί «θέλουσιν ονομασθή ’υιοί Θεού’» και πραγματικά «θέλουσιν ιδεί τον Θεόν.»—Ματθ. 5:3, 9, 8.

Οι μαθηταί του Ιησού επένθησαν βαθειά όταν ο Κύριός των θανατώθηκε σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου. Αργότερα όμως παρηγορήθηκαν όταν εμφανίσθηκε σ’ αυτούς μετά την ανάστασί του. (Λουκ. κεφάλαιον 24) Ο απόστολος Πέτρος επένθησε βαθειά επειδή είχε αρνηθή τον Κύριό του τρεις φορές. (Ματθ. 26:75). Εν τούτοις, επειδή έδειξε θεοσεβή λύπη παρηγορήθηκε με το να του δοθή μια τριπλή παραγγελία να τρέφη τα πρόβατα και τ’ αρνιά του Ιησού, και με το να του δοθή το προνόμιο ν’ αναλάβη την ηγεσία στο κήρυγμα του ευαγγελίου της Βασιλείας τόσο στους Ιουδαίους όσο και στους Εθνικούς.—Ιωάν. 21:15-17· Πράξ. 2:14-41· 10:34-48.

Οι λόγοι του Ιησού, ’μακάριοι οι πενθούντες και οι κλαίοντες,’ είχε ειδική εφαρμογή στους κεχρισμένους Χριστιανούς στους συγχρόνους καιρούς που εθλίβοντο για την ερημωμένη κατάστασί τους λόγω των επιθέσεων του εχθρού. Ο προφήτης Ησαΐας προείπε ότι ο Κεχρισμένος του Ιεχωβά, πρωτίστως ο Ιησούς Χριστός, επρόκειτο να ’παρηγορήση πάντας τους πενθούντας· δια να θέση εις τους πενθούντας εν Σιών, να δώση εις αυτούς . . . έλαιον ευφροσύνης αντί του πένθους, στολήν αινέσεως, αντί του πνεύματος της ακηδίας.’ Αυτοί είναι εκείνοι για τους οποίους εγράφη «όταν ο Κύριος (Ιεχωβά ΜΝΚ) επανέφερε τους αιχμαλώτους της Σιών, . . . ενεπλήσθη το στόμα ημών από γέλωτας.» Ναι, παρηγοριά και γέλιο ήταν η μερίδα τους.—Ησ. 61:1-4· Ψαλμ. 126:1, 2.

Εν τούτοις, τα λόγια «μακάριοι οι πενθούντες,» «μακάριοι οι κλαίοντες τώρα,» εκφράζουν επίσης μια αρχή που εφαρμόζεται και σε άλλους επίσης. Ο προφήτης Ιεζεκιήλ έλαβε μια όρασι μερικών που ’εστέναζαν και βοούσαν δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω’ της πόλεώς των Ιερουσαλήμ. Με τη σειρά τους αυτοί ευνοήθησαν μεγάλως με την Θεία διαφύλαξι, όταν οι εκτελεσταί του Θεού διήλθαν δια μέσου της πόλεως φονεύοντας όλους εκείνους που δεν είχαν σημειωθή ως πενθούντες.—Ιεζ. 9:1-7.

Αυτοί οι πενθούντες και κλαίοντες έχουν το αντίστοιχό τους στις μέρες μας, διότι ο Χριστιανικός κόσμος ισχυρίζεται ότι είναι ’η πόλις’ του Θεού, όπως ισχυριζόταν και η Ιερουσαλήμ. Σαν την αρχαία εκείνη πόλι, ο Χριστιανικός κόσμος είναι γεμάτος από βδελύγματα—ψευδή θρησκεία, σεξουαλική κι’ άλλου είδους ανηθικότητα και βία. Αυτοί που έχουν καλή κατάστασι καρδίας δεν είναι αδιάφοροι γι’ αυτές τις συνθήκες· πενθούν βαθειά γι’ αυτά τα πράγματα. Αυτοί είναι σήμερα που λαμβάνουν επίσης την εύνοια του Θεού και παρηγορούνται.

Με ποιον τρόπο; Με το κήρυγμα του ευαγγελίου της Βασιλείας του Ιεχωβά Θεού. Το άγγελμα αυτό, που δίδεται σ’ αυτούς τους πενθούντας από τους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά, τους λέγει για τον σκοπό του Θεού να ξερριζώση από τη γη όλους τους πονηρούς. (Παροιμ. 2:21, 22) Τους λέγει ότι γρήγορα θα εκπληρωθή η προσευχή των Χριστιανών: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης.» Ασφαλώς αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά γι’ αυτούς. Και ακόμη περισσότερο, αυτό το ευαγγέλιο τους λέγει για τη μελλοντική ανάστασι όλων εκείνων που βρίσκονται στα μνημεία. Ναι, όλοι εκείνοι που τους χώρισε ο θάνατος θα ξανασμίξουν.—Ματθ. 6:9, 10· Ιωάν. 5:28, 29.

Μεγάλη παρηγοριά επίσης σ’ αυτούς τους πενθούντας είναι τ’ αγαθά νέα ότι κάτω απ’ τη βασιλεία του Θεού τίποτα δεν θα προξενή βλάβη ή καταστροφή, διότι η γνώσις του Ιεχωβά θα καλύπτη τη γη καθώς τα ύδατα σκεπάζουν τις θάλασσες. (Ησ. 11:9) Επί πλέον με την εφαρμογή των ωφελημάτων της λυτρωτικής θυσίας του Ιησού πάνω στο ανθρώπινο γένος, ο Θεός «θέλει εξαλείψει παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον.»—Αποκάλ. 21:4.

Ασφαλώς μ’ αυτήν τη βαθύτερη κατανόησι των λόγων του Ιησού κάθε πιθανότης αντιφάσεως αφαιρείται. Πραγματικά μακάριοι, με μια ευρύτερη και μεγαλύτερη έννοια, είναι εκείνοι που πενθούν, εκείνοι που έχουν καλή κατάστασι καρδίας προς τον Ιεχωβά και θλίβονται βαθειά, διότι απολαμβάνουν την εύνοια του Θεού και παρηγορούνται.

Αρρωστημένος Κόσμος

◆ Ο αρθρογράφος Τζίμ Μπίσοπ μίλησε για την εποχή που πέρασε «όταν ο πατέρας ήταν η πηγή της γνώσεως στο τραπέζι του φαγητού· όταν η ειρήνη και η ασφάλεια ήσαν ο κανών· όταν μια ακαδημαϊκή συζήτησις ήταν ευχαρίστησις· όταν ο σεβασμός παρείχετο χωρίς να ζητηθή.» Αλλά, είπε «έφυγε και απλώνω ένα άδειο χέρι σ’ έναν άδειο κόσμο.» Παρετήρησε ότι τώρα ο κόσμος ήταν γεμάτος από μια διεθνή έντασι, υποψία και μίσος, προσθέτοντας ότι «έχομε χάσει τον ορισμό της αλήθειας και της δικαιοσύνης, . . . Πού είναι η αλήθεια; Τι είναι η δικαιοσύνη;» Αυτό φέρνει στο νου τα προφητικά λόγια του Βιβλικού συγγραφέως Ησαΐα που προείπε: «Η δικαιοσύνη δεν μας φθάνει . . . εξέλιπεν η αλήθεια.»—Ησ. 59:9, 15.