“Ειρήνη εν Ανθρώποις Ευδοκίας”

Η γέννησις του Ιησού ήταν ένα σημαντικό γεγονός, αλλά ήταν μόνο η αρχή!

ΤΟ έτος 2 προ της Κοινής μας Χρονολογίας, γύρω στην πρώτη Οκτωβρίου, ένας άνδρας και η σύζυγός του έφθασαν μετά από ταξίδι στη Βηθλεέμ για να καταγραφούν, σύμφωνα μ’ ένα διάταγμα που είχε εκδώσει ο Καίσαρ Αύγουστος. Η γυναίκα επρόκειτο σε λίγο να γεννήση. «Και ενώ ήσαν εκεί επληρώθησαν αι ημέραι του να γεννήση· και εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν και κατέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι δεν ήτο τόπος δι’ αυτούς εν τω καταλύματι.»—Λουκ. 2:6, 7.

Πολλά σχετικά μ’ αυτή τη γέννησι ήσαν ασυνήθιστα, καθώς επίσης ασυνήθιστη ήταν και η αναγγελία που έγινε γι’ αυτή τη γέννησι: «Και ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς και φυλάττοντες φυλακάς της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών. Και ιδού, άγγελος Κυρίου εξαίφνης εφάνη εις αυτούς, και δόξα Κυρίου έλαμψε περί αυτούς, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν. Και είπε προς αυτούς ο άγγελος· Μη φοβείσθε· διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλη, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν, διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.»—Λουκ. 2:8-11.

Επρόκειτο για σημαντικές ειδήσεις! Οι Ιουδαίοι περίμεναν την έλευσι του Μεσσία. Μπορούσαν αυτοί οι ποιμένες να πιστέψουν πραγματικά ότι αυτό το νεογέννητο βρέφος ήταν ο Μεσσίας; Ο άγγελος συνέχισε: «Και τούτο θέλει είσθαι το σημείον εις εσάς· θέλετε ευρεί βρέφος εσπαργανωμένον, κείμενον εν τη φάτνη.» Ξαφνικά εμφανίσθηκε μια στρατιά αγγέλων, υμνώντας τον Θεό και λέγοντας: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας.» Οι ποιμένες έσπευσαν στη Βηθλεέμ—εγνώριζαν ότι αυτή ήταν η πόλις του Δαβίδ, όπου επρόκειτο να γεννηθή ο Μεσσίας. Βρήκαν ένα βρέφος μέσα στη φάτνη—το σημείο που τους είχε δώσει ο άγγελος. Έτσι, έγιναν αυτόπτες μάρτυρες της εκπληρώσεως της προφητείας, σχετικά με την ανθρώπινη γέννησι του Μεσσία. Οι ποιμένες, γεμάτοι χαρά, επέστρεψαν στα ποίμνιά τους, δοξάζοντας και υμνώντας τον Θεό.—Λουκ. 2:12-20, Κείμενον· Μιχ. 5:2· Ματθ. 2:4-6.

Αυτήν ακριβώς τη γέννησι εορτάζουν σήμερα στις 25 Δεκεμβρίου πολλά έθνη. Τα επόμενα λόγια, από το Σχολιολόγιο του Κλαρκ, σχετικά με το εδάφιο Λουκάς 2:8, δείχνουν ότι αυτή η ημερομηνία δεν μπορεί να είναι ορθή:

«Ήταν συνήθεια μεταξύ των Ιουδαίων να στέλνουν τα πρόβατά τους στις ερήμους, περίπου τον καιρό του Πάσχα, και να τα φέρνουν πίσω με την εμφάνισι των πρώτων βροχών: στη διάρκεια του χρόνου που ήσαν στην ύπαιθρο, οι ποιμένες πρόσεχαν τα ποίμνιά τους νύκτα και ημέρα. Επειδή το Πάσχα ελάμβανε χώρα την άνοιξι, και οι πρώτες βροχές άρχιζαν στις αρχές του μηνός Μαρτσεσβάν, ο οποίος αντιστοιχεί με τμήματα των δικών μας μηνών Οκτωβρίου και Νοεμβρίου, διαπιστώνομε ότι τα πρόβατα ευρίσκοντο στην ύπαιθρο ολόκληρο το θέρος.»

Δεν μπορούσαν να βρίσκωνται ποίμνια στην ύπαιθρο τη νύκτα του Δεκεμβρίου, και γι’ αυτό ακριβώς το Σχολιολόγιο συμπεραίνει:

«Γι’ αυτήν ακριβώς την αιτία, πρέπει να εγκαταλείψωμε την ιδέα της γεννήσεως τον Δεκέμβριο.»

Η ημερομηνία της γεννήσεως του Ιησού, μπορεί να περιορισθή ακόμη περισσότερο από τον καιρό που οι ποιμένες ήσαν στην ύπαιθρο με τα ποίμνιά τους τα βράδυα. Ο Ιησούς άρχισε τη διακονία του όταν έγινε 30 ετών· συνέχισε τη διακονία αυτή επί τρισήμισυ χρόνια, όταν θανατώθηκε στον πάσσαλο βασανιστηρίου σε ηλικία 33 1/2 ετών.a Το μισό έτος σημαίνει ότι η γέννησίς του έπρεπε να είχε συμβή έξη μήνες πριν από κάποιο πάσχα, δηλαδή το φθινόπωρο, γύρω στην 1η Οκτωβρίου. Ωστόσο, το γεγονός ότι δεν αναφέρεται η ακριβής ημερομηνία της γεννήσεως του Ιησού, δείχνει ότι δεν αναμένεται από τους Χριστιανούς να την εορτάζουν. Η γέννησίς του ήταν μόνο η αρχή.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ

«Κάλλιον το τέλος του πράγματος παρά την αρχήν αυτού.» (Εκκλ. 7:8) Ασφαλώς, αυτό αλήθευε και στην περίπτωσι της ζωής του Ιησού εδώ στη γη. Ο ίδιος ο Ιησούς πίστευε ότι το σπουδαίο γεγονός που έπρεπε να εορτάζουν εις ανάμνησίν του ήταν ο θάνατός του, όχι η γέννησίς του. Ο θάνατός του σημείωσε την επιτυχή έκβασι του σκοπού του Ιεχωβά, ο οποίος απέστειλε τον Ιησού στη γη. Με τον θάνατο του Ιησού, εδόθη ένα αντίλυτρο για όλο το ανθρώπινο γένος, το οποίο τώρα μπορούσε ν’ απελευθερωθή. Με τον θάνατό του, ο Ιησούς διεκράτησε ακεραιότητα κάτω από τις πιο δύσκολες δοκιμασίες και απέδειξε τον Σατανά ψεύστη. Με τον θάνατό του κέρδισε τη βασιλεία, η οποία θα θέση τέρμα στην ανομία και θα φέρη διαρκή ειρήνη. Η προθυμία του ν’ αφήση τον ουρανό, να έλθη στη γη και να πεθάνη με θυσιαστικό θάνατο, και κατόπιν η ανύψωσίς του με Βασιλική δύναμι, τονίζονται στα εδάφια Φιλιππησίους 2:5-11:

«Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, (ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα θεώ, Κείμενο· δεν διενοήθη αρπαγή, δηλαδή, ότι έπρεπε να είναι ίσος με τον Θεό, ΜΝΚ), αλλ’ εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Δια τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα, δια να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός.»

Ο Ιησούς Χριστός γίνεται ο Άρχων Ειρήνης για τον οποίον ομιλεί το εδάφιο Ησαΐας 9:6, και ως βασιλεύς της δικαιοσύνης του Ιεχωβά θα φέρη τις ειρηνικές συνθήκες που περιγράφονται στα εδάφια Ψαλμός 72:6, 7: «Θέλει καταβή ως βροχή επί θερισμένον λειβάδιον· ως ρανίδες σταλάζουσαι επί την γην. Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη.» Κατάλληλα, λοιπόν, ο άγγελος που ανήγγειλε τη γέννησί του στους ποιμένες είπε γι’ αυτόν ότι θα έφερνε «ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας.» Απ’ όλα αυτά βλέπομε ότι ο θάνατός του είναι το σπουδαίο γεγονός. Η γέννησίς του ήταν απαραίτητη ως πρόλογος του θανάτου του, αλλά ο θάνατός του ήταν εκείνος που επιτέλεσε τόσα πολλά πράγματα και αξίζει να εορτάζεται. Έτσι, η ημερομηνία της γεννήσεώς του δεν κατεγράφη καν, αλλά η ημερομηνία του θανάτου του είναι γνωστή και υπάρχει εντολή που παραγγέλλει την ανάμνησί του.—Λουκ. 22:7, 19, 20.

‘ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΥΔΟΚΙΑΣ’

Ο Ιεχωβά απαγορεύει την ανάμιξι της λατρείας του με τη λατρεία που προσφέρεται στους δαιμονικούς θεούς. «Δεν θέλεις κάμει μετ’ αυτών, ουδέ μετά των θεών αυτών, συνθήκην,» είπε στον λαό του Ισραήλ. «Δεν θέλουσι κατοικεί εν τη γη σου, δια να μη σε κάμωσι να αμαρτήσης εις εμέ· διότι αν λατρεύσης τους θεούς αυτών, τούτο θέλει εξάπαντος είσθαι παγίς εις σε.» (Έξοδ. 23:32, 33· 1 Σαμ. 5:1-4) Αυτή η απαγόρευσις επαναλαμβάνεται στους Χριστιανούς: «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; Τίνα δε συμφωνίαν ο Χριστός με τον Βελίαλ;»—2 Κορ. 6:14, 15.

Το προηγούμενο άρθρο έδειξε τις μη Χριστιανικές ρίζες των Χριστουγέννων. Τα Χριστούγεννα βασίζονται στη λατρεία του ηλίου, τον οποίον ελάτρευαν πολλοί αρχαίοι λαοί. Υπάρχει κάποιο αντίστοιχο ακόμη και για το έργο του αντιλύτρου και της συμφιλιώσεως που επιτέλεσε ο θάνατος του Ιησού. Ο αναστημένος Ιησούς ως μεσίτης συμφιλιώνει τον Θεό με την αμαρτωλή ανθρωπότητα. Τα γκι στις Χριστουγεννιάτικες συνήθειες, είναι η ειδωλολατρική αναπαράστασις του ψευδούς μεσσία που συμφιλιώνει τον Θεό με τον άνθρωπο. Το βιβλίο Οι Δύο Βαβυλώνες του Χίσλοπ, σχολιάζει αυτό το γεγονός καθώς και το κατά παράδοσιν φιλί που δίδεται κάτω από το γκι:

«Ας εξετάση ο αναγνώστης τη μοναδική συνήθεια που τηρείται ακόμη στο Νότο την παραμονή των Χριστουγέννων, δηλαδή το φιλί που δίδεται κάτω από ένα κλαδί γκι. Αυτό το κλαδί γκι στη δεισιδαιμονία των Δρυΐδων, μια λατρεία η οποία, όπως έχομε εξετάσει, πηγάζει από τη Βαβυλώνα, αναπαραστούσε τον Μεσσία, ‘Τον άνθρωπο τον κλάδο.’ Το γκι θεωρείτο θείο κλαδί—ένα κλαδί που προήρχετο από τον ουρανό, και μεγάλωνε πάνω σ’ ένα δένδρο που είχε τις ρίζες του στη γη. Έτσι, με την εμβολίασι του ουρανίου κλάδου στο επίγειο δένδρο, ο ουρανός και η γη, τα οποία η αμαρτία είχε χωρίσει, ενώνοντο πάλι, και έτσι το κλαδί από γκι έγινε το σύμβολο της Θείας συμφιλιώσεως με τον άνθρωπο, και το φιλί είναι το γνωστό σύμβολο συγνώμης και συμφιλιώσεως.»—Σελ. 98, 99.

Οι άνδρες και οι γυναίκες που έχουν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά και, επομένως, απολαμβάνουν την υποσχεμένη ειρήνη, παραμένουν καθαροί απ’ όλους τους ειδωλολατρικούς εορτασμούς, ακόμη κι’ αν οι άλλοι ισχυρίζονται ότι αυτοί οι εορτασμοί τιμούν τη γέννησι του Ιησού. Επί πλέον, η εμπορικοποίησις των Χριστουγέννων, παραβιάζει σαφώς το πνεύμα του Ιησού.

ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ‘ΔΙΔΕΙΝ’ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ‘ΔΙΔΕΙΝ’

Πολλοί έχουν θρηνολογήσει την εμπορική άποψι των Χριστουγέννων επανειλημμένως, αλλά μερικοί ισχυρίζονται ότι αυτό αντισταθμίζεται από το γεγονός ότι μεγάλο ‘δίδειν’ λαμβάνει χώρα στη διάρκεια της εποχής των Χριστουγέννων. Αυτό δίνει στην εορτή ένα Χριστιανικό ‘άρωμα,’ επειδή ο Ιησούς τόνισε το να δίνη κανείς με αφθονία. Αυτό είναι το επιχείρημά τους. Ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις γίνεται ανταλλαγή δώρων, αποβλέπει κανείς στην ανταπόδοσι που θα λάβη από το άτομο στο οποίο έδωσε ένα δώρο. Αν δεν δοθή άλλο δώρο σε αντάλλαγμα, εκείνος που δεν το έκανε αυτό, θα διαγραφή από τον κατάλογο των Χριστουγέννων και δεν του στέλνουν πάλι δώρο το επόμενο έτος. Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι συνέστησε ο Χριστός Ιησούς. Ο Ιησούς έδειξε το κατάλληλο πνεύμα με τα εξής λόγια:

«Όταν κάμνης γεύμα ή δείπνον, μη προσκάλει τους φίλους σου μηδέ τους αδελφούς σου μηδέ τους συγγενείς σου μηδέ γείτονας πλουσίους, μήποτε και αυτοί σε αντικαλέσωσι, και γείνη εις σε ανταπόδοσις. Αλλ’ όταν κάμνης υποδοχήν, προσκάλει πτωχούς, βεβλαμμένους, χωλούς, τυφλούς, και θέλεις είσθαι μακάριος, διότι δεν έχουσι να σοι ανταποδώσωσιν· επειδή η ανταπόδοσις θέλει γείνει εις σε εν τη αναστάσει των δικαίων.»—Λουκ. 14:12-14.

Το ίδιο πνεύμα αντανακλάται στη συμβουλή που εδόθη στο εδάφιο Παροιμίαι 19:17: «Ο ελεών πτωχόν δανείζει εις τον Κύριον· και θέλει γείνει εις αυτόν η ανταπόδοσις αυτού.» Και αυτό το εδάφιο και τα άλλα που ανεφέρθησαν προηγουμένως, δείχνουν ότι ο Ιεχωβά ανταποδίδει. Ίσως εκείνος στον οποίον δίνετε, να θελήση επίσης να σας δώση. Αυτό δεν είναι εσφαλμένο, αλλά το σημείο είναι: το ελατήριό σας όταν δίνετε, δεν πρέπει να είναι η επιθυμία να λάβετε κάποιο άλλο δώρο σε αντάλλαγμα. Όταν σεις δίνετε, ίσως διεγείρετε ανταπόδοσι, όπως έδειξε ο Ιησούς: «Δίδετε, και θέλει δοθή εις εσάς· μέτρον καλόν, πεπιεσμένον και συγκεκαθισμένον και υπερεκχυνόμενον θέλουσι δώσει εις τον κόλπον σας. Διότι με το αυτό μέτρον, με το οποίον μετρείτε, θέλει αντιμετρηθή εις εσάς.» Ακόμη κι έτσι, δίνετε επειδή βρίσκετε ευτυχία σ’ αυτό: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»—Λουκ. 6:38· Πράξ. 20:35.

Δίνετε σ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Αυτό βοηθεί τους άλλους. Δίνει σ’ εσάς ευτυχία. Ευχαριστεί τον Ιησού πολύ περισσότερο από το να ξεχωρίζετε μια κοσμική εορτή στο όνομά του για ανταλλαγή δώρων. Κι έτσι κερδίζετε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, ο οποίος θα ανταμείψη τον ιλαρό δότη με ειρήνη στη βασιλεία του Θεού υπό τον Χριστό.

[Υποσημειώσεις]