Κύριε, την γην εθεμελίωσας, και έργα των χειρών σου είναι οι ουρανοί. Αυτοί θέλουσιν απολεσθή, συ δε διαμένεις· και πάντες ως ιμάτιον θέλουσι παλαιωθή· ως περιένδυμα θέλεις τυλίξει αυτούς, και θέλουσιν αλλαχθή.» Αυτό εγείρει ένα ερώτημα, Πώς θα ήταν δυνατόν ο Θεός να είναι ο Δημιουργός πονηρών ουρανών και πονηράς γης;

Θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθή ότι ο Θεός εδημιούργησε τα πνευματικά πλάσματα τα οποία εστασίασαν και τελικά έγιναν οι πονηροί ουρανοί επάνω στο ανθρώπινο γένος, και ότι ο Θεός εδημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα από τους οποίους κατάγονται όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι είναι αποξενωμένοι από τον Θεό. Εν τούτοις, πρέπει να σημειωθή ότι ούτε αυτό το εδάφιο, ούτε τα συμφραζόμενα μπορούν να οδηγήσουν σε τέτοιο συμπέρασμα. Κατόπιν, επίσης, δεν υπάρχουν ούτε άλλα εδάφια τα οποία να ομιλούν για το ότι ο Ιεχωβά εθεμελίωσε μια πονηρή ανθρώπινη κοινωνία η εδημιούργησε πονηρούς ουρανούς. Λογικά, επομένως, πρέπει να ζητήσουμε μια άλλη εξήγησι, η οποία με πιο φυσικό και λογικό τρόπο εφαρμόζεται στα συμφραζόμενα.

Όπως αποκαλύπτει η επιγραφή του Ψαλμού 102, αυτός ο ψαλμός είναι «Προσευχή του τεθλιμμένου, όταν αδημονή, και εκχέη το παράπονον αυτού ενώπιον του Ιεχωβά.» Ένας τέτοιος θλιμμένος θα μπορούσε λογικά να σκεφθή την αιωνιότητα του Ιεχωβά σε συσχετισμό με τους φυσικούς ουρανούς και τη γη. Ναι η φυσική δημιουργία των ουρανών και της γης φθείρεται. Θα μπορούσαν να καταστραφούν αν αυτός ήταν ο σκοπός του Θεού. Ανόμοια με την αιώνια ύπαρξι του Θεού, η μονιμότης οποιουδήποτε μέρους της φυσικής δημιουργίας δεν είναι ανεξάρτητη. Όπως παρατηρείται στη γη, ή φυσική δημιουργία πρέπει να υφίσταται συνεχή λειτουργία ανανεώσεως της αν πρόκειται να διαρκέση, δηλαδή να διατηρήση την υφισταμένη μορφή της. Ότι οι φυσικοί ουρανοί εξαρτώνται από το θέλημα του Θεού και από την συντηρητική δύναμί του το αποδεικνύει ο Ψαλμός 148. Αφού αναφέρεται στον ήλιο, στη σελήνη και στους αστέρες καθώς και σε άλλα μέρη της δημιουργίας του Θεού, αυτός ο ψαλμός (εδάφιο 6) λέγει ότι ο Θεός «εστερέωσεν αυτά εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα· έθεσε διάταγμα το οποίον δεν θέλει παρέλθει.»

Στα εδάφια Εβραίους 1:10, 11 οι λέξεις του Ψαλμού 102:25, 26 εφαρμόζονται στον Ιησού Χριστό. Και αυτός, επίσης, θα μπορούσε να λεχθή ότι ’εθεμελίωσε την γην’ και παρήγαγε τους ουρανούς ως ’έργον των χειρών αυτού’ επειδή είναι ο μονογενής Υιός του Θεού και προσωπικός Εκπρόσωπος του Θεού ο οποίος χρησιμοποιήθηκε στη δημιουργία του φυσικού σύμπαντος. (Ιωάν. 1:1, 2· Κολ. 1:15, 16) Τονίζοντας το μεγαλείο του Υιού του Θεού ο οποίος τώρα απολαμβάνει αφθαρσία, ’ζωήν ατελεύτητον’ (Εβρ. 7:15, 16), ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής αντιπαρατάσσει τη μονιμότητα του Υιού με την μονιμότητα της φυσικής δημιουργίας την οποία ο Θεός, αν αυτός ήταν ο σκοπός του, θα μπορούσε ’να τυλίξη αυτούς ως περιένδυμα’ και να τους θέση κατά μέρος.—’Εβρ. 1:12.

Συνεπώς, η μεγαλύτερη μονιμότης αποδίδεται στον Ιεχωβά θεό (Ψαλμ. 102:25, 26) και στον δοξασμένο Υιό του Ιησού Χριστό (Εβρ. 1:10, 11) και όχι στη φυσική δημιουργία, η οποία είναι φθαρτή και μπορεί ν’ απολεσθή. Άλλα εδάφια επίσης υποστηρίζουν αυτό το συμπέρασμα. Στο εδάφιο Λουκάς 21:33, παραδείγματος χάριν, ο Ιησούς είπε ότι «ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει, οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει.» Ο Ιησούς εδώ αντιπαρέβαλε τη σταθερότητα και την αιώνια αληθινότητα των λόγων του σε συμπαραβολή με την φύσι των φυσικών ουρανών και γης. Όχι ότι ο Θεός έχει σκοπό να τους καταστρέψη, αλλά μπορούν να καταστραφούν. Έτσι, η έννοια αυτής της εκφράσεως φαίνεται να είναι όμοια με την έκφρασι που υπάρχει στο εδάφιο Ματθαίος 5:18: «Διότι αληθώς σας λέγω, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη (ή, ’ευκολώτερον ο ουρανός και η γη να παρέλθουν’ Λουκ. 6:17) ιώτα εν, η μία κεραία δεν θέλει παρέλθει από του νόμου, εωσού εκπληρωθώσι πάντα.»

Εφόσον ο Ιεχωβά και ο Υιός του «κατέχουν μεγαλύτερη μονιμότητα από τους φυσικούς ουρανούς και τη γη, αυτό μάς δίνει πλήρη βεβαίωσι ότι ο Ιησούς είναι πάντοτε ζων για να ικετεύη για τους τεθλιμμένους και ο Θεός είναι πάντοτε ζων για ν’ ακούη και ν’ απαντά σ’ αυτές τις ικεσίες. (Παράβαλε Εβραίους 7:25) Αυτή η γνώσις πρέπει να μας ενθαρρύνη να εμπιστευώμεθα πλήρως σε κάθε υπόσχεσι του Θεού, με πλήρη βεβαιότητα ότι θα εκπληρωθή, άσχετα με οτιδήποτε φαίνεται να στέκη στο δρόμο της.

Τα Κολλέγια Κλείνουν

◆ Τα Κολλέγια στις Ηνωμένες Πολιτείες περνούν οικονομικώς δύσκολα χρόνια. Τα τελευταία δύο χρόνια 39 έκλεισαν, παραρτήματα επτά άλλων έπαυσαν να λειτουργούν, και 28 συνενώθηκαν για να παραμείνουν ανοιχτά. Πολλά άλλα ελαττώνουν το προσωπικό, περικόπτουν τα μαθήματα και αναβάλλουν τα οικοδομικά τους προγράμματα σε μια προσπάθεια να μειώσουν τους προϋπολογισμούς. Ο Δρ Άλλαν Κάρτερ, Πρόεδρος του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, είπε σε μια επιτροπή του Κογκρέσσου: «Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα κολλέγιο, δημόσιο ή Ιδιωτικό, που να μη είναι χρεωμένο λόγω της αιφνίδιας μειώσεως των πραγματικών του πόρων.»