Ιωάννη ήταν λίγο μετά τον καιρό που ο Ιησούς έκαμε, το πρώτο του θαύμα: «Επλησίαζε δε το Πάσχα των Ιουδαίων και ανέβη εις Ιεροσόλυμα ο Ιησούς.»—Ιωάν. 2:13.

Αργότερα στον Ιωάννη 6:4 διαβάζομε: «Επλησίαζε δε το Πάσχα, η εορτή των Ιουδαίων.» Όπως πάντα, ο Ιησούς πήγε στην Ιερουσαλήμ διότι ήταν απαίτησις του νόμου του Μωυσέως. (Δευτ. 16:2) Το τελευταίο Πάσχα το οποίο αναφέρεται και από τους τέσσερις ευαγγελιστάς, ο Ιησούς το εώρτασε με τους δώδεκα αποστόλους του λίγο προ του θανάτου του.—Ματθ. 26:17· Μάρκ. 14:14· Λουκ. 22:11· Ιωάν. 13:1.

«Αλλ’ εδώ αναφέρονται μόνο τρία Πάσχα!» μπορεί να πήτε. «Πού είναι το τέταρτο;» Το τέταρτο Πάσχα είναι ασφαλώς εκείνο που αναφέρεται στον Ιωάννη 5:1, μολονότι δεν αποκαλείται πάσχα: «Μετά ταύτα ήτο εορτή των Ιουδαίων, και ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα.» Κάτι που μας βοηθεί να προσδιορίσωμε ότι αυτή η εορτή ήταν το Πάσχα είναι τα λόγια του Ιησού που βρίσκονται στον Ιωάννη 4:35: «Δεν λέγετε σεις ότι τέσσαρες μήνες είναι έτι και ο θερισμός έρχεται;» Ο θερισμός της κριθής γινόταν τον καιρό του Πάσχα και ήταν η μόνη εορτή στη διάρκεια εκείνων των τεσσάρων μηνών η οποία ήταν πολύ σπουδαία ώστε ν’ απαιτή την παρουσία του Ιησού στην Ιερουσαλήμ. Οι άλλες δύο ετήσιες εορτές που απαιτούσαν να είναι παρών ο Ιησούς στην Ιερουσαλήμ ήσαν αργότερα μετά το Πάσχα.

Μολονότι ο Ιησούς κατά καιρούς εκήρυττε το ευαγγέλιο της Βασιλείας σε μακρυνούς τόπους, όπως ήταν η Τύρος και η Σιδών (Ματθ. 15:21), και επίσης η Περαία πέραν του Ιορδάνου (Ματθ. 19:1), δαπανούσε τον περισσότερο χρόνο του κηρύττοντας και διδάσκοντας στη Γαλιλαία, στην επαρχία της καταγωγής του. Στη Γαλιλαία βρήκε έντιμους ταπεινούς και απλούς ανθρώπους, όπως γεωργούς και αλιείς, οι οποίοι τον άκουαν με ευχαρίστησι. Φαίνεται ότι ο Ιησούς πήγαινε στην Ιερουσαλήμ σε ειδικές περιπτώσεις. Είναι αλήθεια ότι οι εορτές της Αφιερώσεως και των Φουρίμ ελάμβαναν χώρα σ’ εκείνους τους τέσσερις μήνες, αλλ’ αυτές μπορούσαν να εορτασθούν οπουδήποτε έμεναν οι Ιουδαίοι, επειδή αυτές είχαν καθιερωθή μετά τον διασκορπισμό των Ιουδαίων.

Υπάρχει ακόμη κι ένας άλλος λόγος για να συμπεράνωμε ότι η εορτή που αναφέρεται στον Ιωάννη 5:1 ήταν Πάσχα. Ποιος είναι αυτός; Από τις αφηγήσεις των άλλων ευαγγελίων—τα οποία αναφέρουν τη διακονία του Ιησού στη Γαλιλαία—φαίνεται ότι ο Ιησούς χρειάσθηκε περισσότερο από ένα έτος για να τελειώση όλα όσα έκαμε μεταξύ του Πάσχα που ανεφέρεται στον Ιωάννη 2:13 και του Πάσχα που αναφέρεται στον Ιωάννη 6:4.

ΑΛΛΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

Υπάρχει ακόμη ένας άλλος λόγος που υποστηρίζει ότι η διάρκεια της διακονίας του Ιησού ήταν τριάμισυ έτη. Από το Ιωάννης 19:31 έχομε λόγους να συμπεράνωμε ότι ο Ιησούς πρέπει να πέθανε Παρασκευή, διότι λέγει ότι η ακόλουθη ημέρα του Σαββάτου ήταν «μεγάλη.» Επειδή το εβδομαδιαίο Σάββατο έπεφτε τότε την ίδια ημέρα με την πρώτη ημέρα της εορτής των αζύμων, που ήταν διαρκείας μιας εβδομάδος, και η οποία πρώτη ημέρα «ήταν επίσης ένα σάββατο, μπορούσε λογικά να είναι «μεγάλη» εκείνη η ημέρα του σαββάτου. (Λευιτ. 23:6, 7) Και ούτε το 31 ούτε το 32, αλλά μόνο το 33 μ.Χ. το Πάσχα, η 14η ημέρα του Νισάν, συνέπεσε να είναι Παρασκευή. Έτσι πρέπει να ήταν η 14η Νισάν του 33 μ.Χ. που ο Ιησούς πέθανε συμπληρώνοντας μια περίοδο διακονίας τριάμισυ ετών.

Έτσι έχομε αρκετούς τρόπους για να φθάσωμε στο συμπέρασμα ότι η διακονία του Ιησού δεν ήταν μόνο ένα έτος ή δύο έτη, αλλά τριάμιση έτη. Την προφητεία του Δανιήλ 9:24-27· το γεγονός ότι τέσσερα Πάσχα έλαβαν χώραν στη διάρκεια της διακονίας του· και το γεγονός ότι η 14η Νισάν, η οποία ήταν πανσέληνος, συνέπεσε Παρασκευή το 33 μ.Χ., όχι το 31 ή 32 μ.Χ.

‘Οδός Πεφραγμένη από Ακάνθας’

● Το εδάφιο Παροιμίαι 15:19 λέγει ότι η οδός του οκνηρού είναι ως ‘πεφραγμένη από ακάνθας.’ Αυτό ίσως σημαίνει ότι ο οκνηρός φαντάζεται δυσκολίες και ακανθώδη προβλήματα σε κάθε εργασία που αναλαμβάνει και μ’ αυτή τη βάσι δικαιολογεί την αδράνειά του.