Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά—Αντικοινωνικοί ή Χωριστοί εκ του Κόσμου;
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ, δολοφονίες, οχλοκρατίες—αυτά συνταράσσουν τη γη. Αλλά μεταξύ των στασιαστών βρίσκει κανείς μάρτυρας του Ιεχωβά; Συνδέονται αυτοί με την αντικοινωνική αυτή διαγωγή και αποδεικνύονται απειλή εναντίον του συνανθρώπου των, της ευημερίας και της ασφαλείας του;
Αν αυτοί επεδίδοντο σε δράσι, η οποία θα κατέληγε σε καταστροφή ανθρωπίνης ζωής ή παράβασι του νόμου και διατάραξι της τάξεως, αυτό βέβαια θα ήταν αντικοινωνικό. Αλλ’ οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν προσπαθούν να επαναστατήσουν εναντίον αυτού του συστήματος πραγμάτων και να απομακρύνουν τους άρχοντας του ή να συντρίψουν και αντικαταστήσουν τις κυβερνήσεις του. Τα επόμενα λόγια ενός ψηφίσματος, που ενέκριναν πριν από λίγον καιρό, πιστοποιούν την αγάπη προς την ειρήνη αυτών των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά:
«Συμβολικά, εμείς εσφυρηλατήσαμε τις μάχαιρές μας σε υνία και τις λόγχες μας σε δρέπανα, και μολονότι ανήκομε σε τόσο πολλές εθνικότητες, δεν θα σηκώσωμε μάχαιρα εναντίον αλλήλων διότι είμεθα Χριστιανοί αδελφοί και μέλη της μιας οικογενείας του Θεού, ούτε θα μάθωμε πια να μαχώμεθα εναντίον αλλήλων, αλλά θα βαδίσωμε στις Θείες οδούς της ειρήνης.» Η φιλειρηνική αυτή στάσις χαρακτηρίζει τις σχέσεις των με όλο το ανθρώπινο γένος.
Αλλ’ επειδή οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι από μερικές απόψεις διάφοροι από τους πλησίον των, συχνά παρεξηγούνται. Αυτό δεν οφείλεται στο ότι προσπαθούν να μη συμμορφώνωνται με το πλήθος, αλλ’ απλώς στο ότι προσπαθούν ν’ ακολουθήσουν το πρότυπο διαγωγής των Χριστιανών του πρώτου αιώνος.
ΗΣΑΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;
Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν ήσαν κοσμικοί· δηλαδή, δεν αποτελούσαν μέρος του κόσμου τούτου· δεν επεδίδοντο σε καμμιά από τις δημοφιλείς επιδιώξεις και τέρψεις. Ως αποτέλεσμα τούτου, ένα ιστορικό βιβλίο λέγει: «Η πρώτη Χριστιανοσύνη ήταν λίγο κατανοητή και σχεδόν δεν εκρίνετο ευμενώς από εκείνους που κυβερνούσαν τον ειδωλολατρικό κόσμο. Οι ειδωλολατρικοί συγγραφείς μιλούσαν για . . . τους Χριστιανούς ως ‘παραπλανημένα πλάσματα’ . . . πλάσματα ένοχα ‘μίσους της ανθρωπίνης φυλής’.»—Στην Οδόν προς τον Πολιτισμό, Μία Παγκόσμιος Ιστορία υπό Χέκελ και Σίγκμαν, 1937, σελ. 237.
Γιατί διετυπώθησαν αυτές οι κατηγορίες εναντίον των πρώτων Χριστιανών; Διότι αυτοί, όπως είπε ο Ιησούς Χριστός, ‘δεν ήσαν εκ του κόσμου τούτου’, ήσαν χωριστοί εκ του κόσμου. Δεν ενώθηκαν με τους πλησίον των στην τέλεσι των εορτασμών της αρχαίας Ρώμης. Μολονότι οι άλλοι άνθρωποι χαρούμενα εστόλιζαν τα σπίτια των σε τέτοιες μέρες, οι Χριστιανοί δεν το έκαναν αυτό. Το να ενωθούν αυτοί με τους πλησίον των στην τέλεσι εορτών αφιερωμένων στους θεούς της Ρώμης θα εσήμαινε παράβασι της πιστότητος των στον αληθινό Θεό. Η μη συμμετοχή των στους εορτασμούς έκανε πολλούς ανθρώπους, στους οποίους περιελαμβάνοντο και οι άρχοντες, να τους θεωρούν εσφαλμένα ως αντικοινωνικούς.—Ιωάν. 17:16.
Οι αρχαίοι Ρωμαίοι εύρισκαν μεγάλη ευχαρίστησι στο να παρακολουθούν ηθικώς υποβιβαστικά θεάματα, αιματηρές μονομαχίες και βάρβαρες μάχες μεταξύ αγρίων θηρίων σε παλαίστρες, και σκληρές αρματοδρομίες των ιπποδρομίων. Αλλ’ οι Χριστιανοί απέφευγαν αυτές τις εξευτελιστικές διασκεδάσεις. Δεν συνεμερίζοντο τον λαϊκό ενθουσιασμό για τους βίαιους αθλητισμούς που ήσαν αντίθετοι στις Χριστιανικές διδασκαλίες περί αγάπης προς τον πλησίον και ειρήνης, πολύ δε περισσότερο στη Γραφική εντολή εναντίον του φόνου. Αυτό τους κατέστησε αντιδημοτικούς.
Σχετικά με τη θέσι του χωρισμού εκ του κόσμου των πρώτων Χριστιανών όσον αφορά τις διασκεδάσεις της αρχαίας Ρώμης, ο Τερτυλλιανός, ένας Χριστιανός συγγραφεύς του δευτέρου και του τρίτου αιώνος μ.Χ., έγραψε: «Μεταξύ μας τίποτε δεν λέγεται ή βλέπεται ή ακούεται, το οποίον να έχη κάτι το κοινόν με τον εξωφρενισμό του ιπποδρομίου, την απρέπεια του θεάτρου, τις αγριότητες της παλαίστρας, τις άχρηστες ασκήσεις του στίβου. Γιατί μας κατακρίνετε επειδή διαφέρομε από σας ως προς τις τέρψεις σας;»
Παρά το γεγονός ότι οι πρώτοι Χριστιανοί δεν συνενώνοντο με τους κοσμικούς σε τέλεσι εορτασμών και διασκεδάσεις, δεν ήσαν αντικοινωνικοί. Δεν ήσαν εχθροί του κράτους. Αντιθέτως, αποτελούσαν ένα πολύτιμο ενεργητικό σε κάθε κοινότητα, στην οποία κατοικούσαν. Όσο περισσότεροι Χριστιανοί υπήρχαν σε μια πόλι τόσο ασφαλέστεροι ήσαν οι άρχοντες, και τόσο λιγώτερα ήσαν τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι άρχοντες. Όταν εκείνοι οι Χριστιανοί προσπαθούσαν να βοηθήσουν άλλους στην κοινότητα να διάγουν ηθικώς ευπρεπή και ειρηνική ζωή, εκτελούσαν μια υπηρεσία ανεκτίμητου αξίας για τη δημοσία ευεξία και το κοινό καλό. Σημειώστε το επιχείρημα που παρουσίασε ο Τερτυλλιανός στις Ρωμαϊκές αρχές για την υπεράσπισι των Χριστιανών:
«Πόθεν είναι αυτοί που περιστοιχίζουν τον Καίσαρα μεταξύ των δύο από δάφνες δενδροστοιχιών; Πόθεν αυτοί που έκαναν ασκήσεις πάλης για ν’ αποκτήσουν ικανότητα να τον στραγγαλίσουν; Πόθεν αυτοί που εισέβαλαν πάνοπλοι στο ανάκτορο; . . . Αν δεν κάνω λάθος, ήσαν Ρωμαίοι· δηλαδή, δεν ήσαν Χριστιανοί. . . . Σφικτά ενωμένοι όπως είμεθα, έτοιμοι πάντοτε να θυσιάσωμε τη ζωή μας, ποια μοναδική περίπτωσι τιμωρίας για βλάβη μπορείτε να υποδείξετε; . . . Εν τούτοις, προτιμάτε να μας καλήτε εχθρούς της ανθρωπίνης φυλής, αντί εχθρούς των ανθρωπίνων πλανών. . . . Θα ομολογήσω, εξ άλλου, αδιστάκτως, ότι υπάρχουν μερικοί, οι οποίοι υπό μίαν έννοιαν μπορεί να παραπονούνται για τους Χριστιανούς ότι είναι μια στείρα φυλή: όπως, λόγου χάριν, μαστροποί και εκμαυλισταί και σωματέμποροι· δολοφόνοι και δηλητηριασταί, και μάγοι· μάντεις, καθώς και προγνώσται, και αστρολόγοι. Αλλ’ αποτελεί ευγενή καρπό των Χριστιανών το ότι δεν έχουν καρπούς τέτοιους. Οποιαδήποτε, όμως, ζημία κι αν υποστούν τα συμφέροντά σας από τη θρησκεία που ασκούμε, η προστασία που έχετε από μας αντισταθμίζεται επαρκώς.»—Απολογία, μεταφρασμένη υπό Αλεξάνδρου Ρόμπερτς, στους Προ-Νικαιανούς Χριστιανούς Πατέρας, Τόμ. Γ΄.
Όχι, εκείνοι οι πρώτοι Χριστιανοί, μολονότι εθεωρούντο αντικοινωνικοί, δεν ήσαν εναντίον του κοινού καλού. Πραγματικά, απλώς δεν ήσαν κοσμικόφρονες, αλλά δεν ήσαν αντικοινωνικοί. Εθεωρούντο ως παραπλανημένοι, αλλά, στην πραγματικότητα, καθωδηγούντο από τις ανώτερες αρχές, τις εντολές του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του.
ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΝ
Το ίδιο συμβαίνει και με τους μάρτυρας του Ιεχωβά σήμερα· ακολουθούν την πορεία που διέταξε ο Ιησούς Χριστός τους ακολούθους του να λάβουν. Αυτό δεν τους καθιστά αντικοινωνικούς. Παραδείγματος χάριν, ο Ιησούς Χριστός, απαντώντας σε μια ερώτησι περί πληρωμής φόρων, είπε: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν.» (Ματθ. 22:21) Αφού το χρήμα κόπτεται από τον Καίσαρα ή την κυβέρνησι, ένας Χριστιανός πρέπει να αποδίδη αυτό στον Καίσαρα σε ανταπόδοσι των πολλών υπηρεσιών που παρέχει η κυβέρνησις. Αυτή η διάθεσις πληρωμής όλων των φόρων κάνει τους μάρτυρας του Ιεχωβά ένα ενεργητικό στην κοινότητα, όχι αντικοινωνικούς.
Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, οπουδήποτε βρίσκονται, ακολουθούν τις διδασκαλίες της Γραφής περί υποταγής στους άρχοντας οποιασδήποτε κοινωνίας στην οποία ζουν. Η εντολή της Γραφής στους Χριστιανούς είναι: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσηται εις τας ανωτέρας εξουσίας.» (Ρωμ. 13:1) Οι Άγιες Γραφές τους προτρέπουν «να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι.» (Τίτον 3:1) Ασφαλώς αυτοί δεν είναι αντικοινωνικοί υπακούοντας σ’ αυτή την εντολή της Γραφής. Αντιθέτως, ακόμη και σε καιρούς ευρείας αναταραχής, αρνούνται να ενωθούν σε στασιασμούς εναντίον της κυβερνήσεως ή να ενθαρρύνουν πολιτική ανυπακοή.
Ούτε το γεγονός ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά θέτουν τον Θεόν πρώτον στη ζωή τους τούς κάνει αντικοινωνικούς. Αν ένας άρχων απαιτήση από ένα μάρτυρα του Ιεχωβά να κάμη κάτι που παραβιάζει ένα νόμο του Θεού, ο Μάρτυς αντιμετωπίζει σύγκρουσι εξουσιών και δεν μπορεί να κάμη τίποτε άλλο παρά να υπακούση σ’ Εκείνον που είναι ανώτερος. Αυτό έκαναν οι πρώτοι Χριστιανοί, όταν οι άρχοντες της αρχαίας Ρώμης εζήτησαν απ’ αυτούς να κάψουν θυμίαμα στον Καίσαρα. Η πορεία που έλαβαν είχε καθορισθή από τον Ιησού Χριστό: «Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει, και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει.» (Ματθ. 4:10, ΜΝΚ) Έτσι, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα κάνουν όπως έκαναν ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι του Ιησού Χριστού όταν αντιμετώπιζαν σύγκρουσι εξουσιών. ‘Πειθαρχούν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους’. (Πράξ. 5:29) Αυτός ο υψηλός σεβασμός στον νόμο του Θεού από μέρους των δίνει ένα ορθό παράδειγμα για τους άλλους στην κοινότητα.
ΧΩΡΙΣΤΟΙ ΕΚ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΑΛΛ’ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟ ΚΑΛΟΝ ΠΡΟΣ ΠΑΝΤΑΣ
Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, αντί να είναι αντικοινωνικοί, είναι χωριστοί εκ του κόσμου· αυτό οφείλεται στο ότι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είπε για τους ακολούθους του: «Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, δια τούτο σας μισεί ο κόσμος.»—Ιωάν. 15:19.
Τι σημαίνει το ότι «δεν είσθε εκ του κόσμου»; Σημαίνει ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν αποτελούν μέρος της ανθρωπίνης κοινωνίας, η οποία δεν είναι αφιερωμένη στον Θεό και στην εκτέλεσι του θελήματός του· σημαίνει ότι αυτοί μένουν χωριστοί από την πολιτική της κοινωνίας εκείνης, τους πολέμους, τις οχλοκρατίες, την ψευδή θρησκεία, την ακολασία, την ανηθικότητα και άλλες αντικανονικές τέρψεις. Επειδή, όμως, αποφεύγουν αυτά που είναι τόσο κοινά μέσα στον κόσμο του ανθρωπίνου γένους, που δείχνει ελάχιστο σεβασμό στον Θεό και τους νόμους του, δεν σημαίνει ότι είναι και αντικοινωνικοί ή μισηταί του ανθρωπίνου γένους· μάλλον, προσπαθούν να κάμουν καλό σε κάθε άνθρωπο.
Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, λοιπόν, υπακούουν στην εντολή της Γραφής: «Άρα λοιπόν ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας.» (Γαλ. 6:10) Αυτοί οι Χριστιανοί μάρτυρες ευχαρίστως βοηθούν τους άλλους, όπως έκαμε ο Ιησούς Χριστός. Περιεφέρετο κάνοντας το καλό και βοηθώντας τους άλλους. Στην παραβολή του περί του Καλού Σαμαρείτου, ωμίλησε περί ενός ανθρώπου, ο οποίος είχε χτυπηθή, ληστευθή και αφεθή μισοπεθαμένος. Διήλθε απ’ εκεί ένας ιερεύς κι ένας Λευίτης, χωρίς να παράσχουν βοήθεια. Αλλά πέρασε και κάποιος Σαμαρείτης κι εβοήθησε στην επίδεσι των τραυμάτων αυτού του ανθρώπου και τον μετήγαγε μάλιστα σ’ ένα πανδοχείο κι επλήρωσε τον λογαριασμό. Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Ύπαγε, και συ κάμνε ομοίως.» (Λουκ. 10:29-37) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, λοιπόν, προσπαθούν να κάμουν καλό σε όλους. Αν κατακρατούσαν το καλό από τους άλλους, δεν θα ενεργούσαν όπως ο Θεός.
Ο Ιεχωβά Θεός αγάπησε τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους τόσο, ώστε έδωσε τον μονογενή του Υιό για ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή όσοι θα έδειχναν πίστι· όταν, λοιπόν, οι μάρτυρες του Ιεχωβά βοηθούν τους άλλους να επωφεληθούν απ’ αυτή την προμήθεια, δεν μισούν το ανθρώπινο γένος! Μάλλον, αντανακλούν το ίδιο είδος αγάπης που έδειξε κι ο Θεός.—Ιωάν. 3:16.
Εν τούτοις, επειδή είναι χωριστοί εκ του κόσμου, και δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου», οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όπως και οι πρώτοι Χριστιανοί, συχνά παρεξηγούνται· αλλ’ η αλήθεια είναι ότι αυτοί δεν είναι αντικοινωνικοί. Η υπακοή των στις διδασκαλίες της Γραφής τούς κάνει καλυτέρους, χωριστούς μεν εκ του κόσμου, αλλ’ εργαζομένους το καλόν προς πάντας. Αντί να είναι αντικοινωνικοί, ακολουθούν τη συμβουλή της Γραφής να ‘διάγουν βίον ατάραχον και ησύχιον εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι’. (1 Τιμ. 2:2) Οι άνθρωποι παντού μπορούν να εμπιστεύονται στους μάρτυρας του Ιεχωβά για ν’ ακολουθήσουν αυτή τη φιλήσυχη πορεία για το κοινό καλό του ανθρωπίνου γένους.