και σχήματος από δυνατά φυτά και άριστους κώνους. Αυτοί οι σπόροι πρέπει να φυτευθούν βαθιά σε φρέσκο χώμα, πλούσιο σε μαυρόχωμα, άζωτο και υγρασία. Το καλαμπόκι επίσης χρειάζεται άφθονο ηλιακό φως. Απαιτείται προσεκτική καλλιέργεια διότι, μολονότι μπορεί να επιζήση σε οποιοδήποτε σχεδόν έδαφος, το καλαμπόκι θ’ αποδώση με αφθονία όταν οι συνθήκες αναπτύξεώς του είναι οι πλέον ευνοϊκές. Όταν τα φυτά έχουν φθάσει στο ένα τρίτο περίπου του ύψους των, το χωράφι όπου είναι φυτεμένο το καλαμπόκι πρέπει να καθαρισθή από τα ζιζάνια και το χώμα γύρω από τη βάσι κάθε φυτού πρέπει να ανασκαφθή για να υποστηρίξη το φυτό και να του παράσχη τα θρεπτικά στοιχεία του εδάφους. Όταν ο φλοιός αρχίση να γίνεται από πράσινος, σταχτοκίτρινος, είναι καιρός να θερισθούν τα ώριμα καλαμπόκια. Σε πολλά μέρη, τη συγκομιδή του καλαμποκιού ακολουθεί νέα καλλιέργεια φασολιών ή άλλων οσπρίων για ν’ αντικατασταθούν τα θρεπτικά στοιχεία που παίρνει το καλαμπόκι από το έδαφος.

Αξίζει πραγματικά τον κόπο η καλλιέργεια αυτού του δημητριακού; Ασφαλώς. Σκεφθήτε για μια στιγμή μερικά από τα πρόσθετα προϊόντα που παράγονται από το καλαμπόκι—μαγειρικό λάδι, σάλτσα για σαλάτα, μαργαρίνη, σιρόπι και καραμέλα. Μερικά οινοπνευματώδη ποτά γίνονται από χυλό καλαμποκιού που έχει υποστή ζύμωσι. Οι σπόροι, τα στελέχη και τα φύλλα χρησιμοποιούνται ως τροφή για τα βοοειδή και άλλα κατοικίδια ζώα. Επίσης, εκτός από τις τροφές, παράγονται και πολλά άλλα είδη από παράγωγα του αραβοσίτου—σαπούνι, καλλυντικά, γλυκερίνη, εκρηκτικά, φαρμακευτικά είδη, κόλλα για γραμματόσημα και φακέλλους, σβηστήρες, σόλες για παπούτσια, σφουγγάρια, χαρτί κ.λ.π.

Αληθινά, έχομε πολλούς λόγους να εκτιμούμε αυτό το θαυμάσιο φυτό. Παρέχει ακόμη μια απόδειξι ότι ο αληθινός Θεός έχει προμηθεύσει άφθονη ποικιλία για τις ανάγκες του ανθρώπου.

Οι «Ενδιάμεσοι»

«Δεν συγκοινωνούσαν οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτας,» είπε ο Ευαγγελικός συγγραφεύς Ιωάννης. (Ιωάν. 4:9) Και μια μελέτη των Ιουδαϊκών συγγραμμάτων δείχνει πόσο αληθινή είναι αυτή η δήλωσις, όπως γράφει και ο Βιβλικός λόγιος Α. Έντερσάιμ: «Τα πράγματα προχώρησαν τόσο πολύ, ώστε δεν είχαν πια καμμιά επικοινωνία.» Εν τούτοις, θα μπορούσαμε να τους αποκαλέσωμε ‘ενδιάμεσο’ λαό, διότι οι Ιουδαίοι δεν τους θεωρούσαν «ως Εθνικούς, αλλά τους τοποθετούσαν στο ίδιο επίπεδο με τους αμαθείς Ιουδαίους . . . δεν τους συμπεριεφέροντο ως σε ειδωλολάτρες, και η γη τους, οι πηγές τους, τα λουτρά τους, τα σπίτια τους και οι δρόμοι τους εθεωρούντο καθαροί.» Το ότι οι Σαμαρείται κατεφρονούντο κοινωνικώς, αλλ’ εν τούτοις εθεωρούντο από τους Ιουδαίους σαν να είχαν ωρισμένα νομικά και ηθικά προνόμια, μπορούμε να το αντιληφθούμε από το ότι ο Ιησούς ήπιε νερό από τα χέρια μιας Σαμαρείτιδος, οι μαθηταί του αγόρασαν τροφή στην πόλι τους και ο Ιησούς έμεινε δυο μέρες μαζί τους.—Ιωάν. 4:7, 8, 40.