Προφητεύοντας με την Πιστή Οργάνωσι

1. (α) Ποια συγγενεύουσα πιστότης απαιτείται μαζί με την πιστότητά μας στον Θεό; (β) Σε ποιες θρησκευτικές οργανώσεις αποδίδοντας πιστότητα οι άνθρωποι, δεν αποδίδουν πιστότητα στον Θεό;

Η ΠΙΣΤΟΤΗΣ στον Θεό, ο οποίος εδημιούργησε και ωργάνωσε τον ουρανό και τη γη, απαιτεί πιστότητα στην οργάνωσί του. Σήμερα πολλά άτομα νομίζουν ότι με την πιστότητά των σε μια θρησκευτική οργάνωσι είναι πιστά στον Θεό. Αλλά μπορούν να σφάλλουν όσον αφορά αυτό. Ανάμεσα στα πράγματα που προελέχθη ότι θα ενεφανίζοντο στην εποχή μας είναι άνθρωποι και οργανώσεις που περιγράφονται ως «φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής.» (2 Τιμ. 3:1, 4, 5) Αυτοί προβάλλουν θρησκευτικές αξιώσεις· ισχυρίζονται ότι είναι αφωσιωμένοι στον Θεό· παρακολουθούν ανθρωποποίητες θρησκευτικές τελετουργίες που διευθύνονται από ανθρώπους, οι οποίοι είναι χειροτονημένοι ως ιερείς, επίσκοποι, διάκονοι, αιδεσιμώτατοι και διδάκτορες θεολογίας. Συγχρόνως αποβλέπουν σε υλικά πράγματα, στην ικανοποίησι της σαρκός μάλλον παρά του πνεύματος, και έτσι προδίδουν ότι δεν αποτελούν την αληθινή οργάνωσι του Θεού. Προδίδονται ότι αγαπούν τα ευχάριστα πράγματα και τις ψυχαγωγίες, τον αθλητισμό και τα τυχερά παιγνίδια του κόσμου τούτου, και δεν δείχνουν τη δύναμι της αληθινής ευσεβείας στη ζωή τους. Η διαγωγή των διαψεύδει την ειλικρίνεια της εξωτερικής των θεοσεβούς αφοσιώσεως. Η πιστότης των είναι σε μια ψευδή οργάνωσι, και όχι στον ‘Θεόν και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού’. (Εφεσ. 1:3) Η πιστότης των είναι σε μια θρησκευτική οργάνωσι που είναι ψευδής ενώπιον του Θεού, μια οργάνωσι, που ο Θεός δεν ομολογεί ως δική του οργάνωσι.

2, 3. (α) Σε ποια οργάνωσι μας διατάσσει ο Θεός να είμεθα πιστοί, και ποια ημέρα πριν από δεκαεννέα αιώνες το καθώρισε αυτό για μας; (β) Πώς την ημέρα εκείνη κατεδείχθη ότι η Χριστιανική εκκλησία ήταν η οργάνωσις στην οποία πρέπει να είμεθα πιστοί;

² Η ορατή οργάνωσις στην οποίαν ο Θεός μάς διατάσσει να είμεθα πιστοί, είναι εκείνη επάνω στην οποία έχει εκχύσει το άγιο πνεύμα του. Πριν από δεκαεννέα αιώνες και πλέον, στην ημέρα της εορτής της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. η Ιουδαϊκή εκκλησία στην Ιερουσαλήμ ενόμιζε ότι ήταν η ορατή οργάνωσις τού Θεού. Γι’ αυτόν τον λόγο πενήντα δύο ημέρες προηγουμένως οι ιερείς των και οι θρησκευτικοί άρχοντες των είχαν εξαναγκάσει τον Ρωμαίο Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο να προσηλώση τον Ιησού Χριστό σ’ ένα ξύλο για να πεθάνη σαν εγκληματίας δούλος. Αλλά ό,τι συνέβη την ημέρα εκείνη της Πεντηκοστής απέδειξε αν η σκέψις των ήταν ορθή ή εσφαλμένη. Οι μαθηταί του Ιησού Χριστού επιστοποίησαν ότι αυτός είχε αναστηθή εκ νεκρών την τρίτη ημέρα μετά τον θάνατό του και ότι είχε εμφανισθή σ’ αυτούς σε μερικές περιπτώσεις, στη διάρκεια σαράντα ημερών μετά την ανάστασί του, και ότι επίσης αυτοί είχαν παραστή μάρτυρες της ενάρξεως της αναλήψεώς του στον ουρανό. Αποτελούσαν άρα γε αυτοί οι μαθηταί, που ήσαν απόβλητοι από την Ιουδαϊκή οργάνωσι, τη νέα ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά Θεού; Την ημέρα της Πεντηκοστής το ζήτημα αυτό απηντήθη μ’ ένα αυθεντικό τρόπο.

³ Την ημέρα εκείνη το άγιο πνεύμα του Θεού εξεχύθη επάνω στην επιδοκιμασμένη του εκκλησία, όχι, όχι επάνω στην Ιουδαϊκή εκκλησία που εώρταζε την Πεντηκοστή στον ναό τους στην Ιερουσαλήμ, αλλ’ επάνω στους μαθητάς του Ιησού Χριστού που ήσαν συναθροισμένοι σ’ ένα ανώγειο έξω από την περιοχή του ναού. Αυτοί οι εκατόν είκοσι μαθηταί επληρώθησαν όλοι με άγιο πνεύμα και θαυματουργικά άρχισαν να μιλούν σε ξένες γλώσσες για τα μεγαλεία του Θεού. Όταν ο Ιεχωβά Θεός είχε προηγουμένως εκχύσει το πνεύμα του επάνω στον Ιησού τον από Ναζαρέτ, είπε από τον ουρανό: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» Ομοίως, όταν εξέχυσε το πνεύμα του επάνω σ’ εκείνη την πρώτη Χριστιανική εκκλησία στην Ιερουσαλήμ, αυτή ήταν η ορατή, ακουστή απόδειξις ότι τους είχε επιδοκιμάσει, αλλ’ ότι είχε απορρίψει την εκκλησία των Ιουδαίων στην Ιερουσαλήμ, η οποία έφερε ευθύνη κοινότητος για τη θανάτωσι του Ιησού Χριστού. Δεν έμενε καμμιά αμφιβολία για το ποια ήταν η οργάνωσις, στην οποίαν οι λάτρεις του Ιεχωβά έπρεπε από τότε και έπειτα να είναι πιστοί. Ήταν η Χριστιανική εκκλησία, όχι η Ιουδαϊκή θρησκευτική οργάνωσις.

4. Τίνος προφητείας ήταν εκπλήρωσις αυτό, και πώς επροφήτευσαν αυτοί που ήσαν στο ανώγειον εκείνο;

⁴ Αυτή η έκχυσις του αγίου πνεύματος με όλα τα αποτελέσματά της ήταν μια θαυματουργική εκπλήρωσις θείας προφητείας. Ο απόστολος Πέτρος, που ήταν ένας από εκείνους που εχρίσθησαν και επληρώθησαν με το άγιο πνεύμα την ημέρα εκείνη, είπε ότι αυτή ήταν η εκπλήρωσις της προφητείας του Ιωήλ 2:28-32 (ΜΝΚ), η οποία λέγει: «Και μετά ταύτα θέλω εκχέει το πνεύμά μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας, και οι θυγατέρες σας· οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια, οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις. Και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει το πνεύμά μου. . . . πριν έλθη η μεγάλη και φοβερά ημέρα του Ιεχωβά. Και πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά θέλει σωθή.» (Πράξ. 2:1-21) Γι’ αυτό ακριβώς όλοι εκείνοι που ήσαν στο ανώγειον στην Ιερουσαλήμ επροφήτευσαν, δηλαδή, μίλησαν για τα μεγαλεία του Θεού, ώστε ν’ ακούσουν και άλλα άτομα.

5. Πώς οι παρατηρήσεις του Πέτρου δείχνουν αν η έκχυσις του αγίου πνεύματος επρόκειτο να περιορισθή στους εκατόν είκοσι στο κατάλυμα εκείνο;

⁵ Αυτή η έκχυσις του πνεύματος δεν περιωρίζετο σ’ εκείνους τους εκατόν είκοσι εκεί στο ανώγειον στην Ιερουσαλήμ. Ο Πέτρος είπε ότι ο Θεός είχε χρησιμοποιήσει τον Ιησού Χριστό στα δεξιά του στον ουρανό για να εκχύση το άγιο πνεύμα. Επομένως, αν οι αρκετές χιλιάδες Ιουδαίων, που άκουσαν την εξήγησι του θαύματος που έδωσε ο Πέτρος, ήθελαν να λάβουν το άγιο πνεύμα σε εκπλήρωσι της προφητείας του Ιωήλ, θα έπρεπε να μετανοήσουν και να βαπτισθούν στο νερό εν ονόματι του Ιησού Χριστού για την άφεσι των αμαρτιών των. Κατόπιν θα ‘ελάμβαναν την δωρεάν του αγίου πνεύματος’.—Πράξ. 2:22-40.

6. Σύμφωνα με το Βιβλικό υπόμνημα, πώς το πνεύμα εξακολούθησε να εκχύνεται, αλλά συνεχίσθηκε τούτο ως τον αιώνα μας;

⁶ Περίπου τρεις χιλιάδες ένοχοι Ιουδαίοι και προσήλυτοι μετενόησαν και εβαπτίσθησαν στο όνομα του Ιησού και κατόπιν έλαβαν το άγιο πνεύμα όπως ακριβώς οι αρχικοί εκατόν είκοσι μαθηταί το είχαν λάβει την ίδια μέρα. Περίπου τριάμισυ έτη αργότερα μια ομάς από απεριτμήτους Ιταλούς, που άκουσαν τον Πέτρο να κηρύττη και που έγιναν πιστοί, έλαβαν άγιο πνεύμα και άρχισαν να προφητεύουν σε ξένες γλώσσες. (Πράξ. 10:1-46) Δεκαέξη έτη αργότερα, το 52 μ.Χ., ή δεκαεννέα έτη μετά την Πεντηκοστή, ο απόστολος Παύλος εκήρυξε σε μια ομάδα από δώδεκα πιστούς στην Έφεσο της Μικράς Ασίας και αυτοί εβαπτίσθησαν στο όνομα του Ιησού Χριστού· έπειτα δε απ’ αυτό ο Παύλος έθεσε τα χέρια του επάνω τους και το άγιο πνεύμα εξεχύθη σ’ αυτούς και άρχισαν να προφητεύουν σε ξένες γλώσσες. (Πράξ. 19:1-7) Δεν πρέπει να υποθέσωμε, λοιπόν, ότι η έκχυσις του αγίου πνεύματος, που ακολουθήθηκε από προφήτευσι σε εκπλήρωσι της προφητείας του Ιωήλ, συνεπληρώθη όλη την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. Συνεχίσθηκε δια μέσου των ετών. Αλλά μήπως εξακολούθησε η έκχυσις του αγίου πνεύματος συνοδευόμενη από προφήτευσι ως αυτόν τον εικοστόν αιώνα; Ναι· και μέσω αυτής της δοκιμής μπορούμε να εξακριβώσωμε ποια είναι η οργάνωσις στην οποία πρέπει να είμεθα πιστοί τώρα.

7. Σε ποιες ημέρες ζούμε σύμφωνα με την προφητεία, και θα σωθή ο «Χριστιανικός κόσμος» στην ερχόμενη ημέρα του Ιεχωβά;

⁷ Υπό το φως των παγκοσμίων γεγονότων από το 1914 μ.Χ., όπως τα βλέπομε από την άποψι της Βιβλικής προφητείας, η απόδειξις είναι συντριπτική ότι ζούμε στις προειπωμένες ‘έσχατες ημέρες’. Πριν από δεκαεννέα αιώνες ήσαν οι ‘έσχατες ημέρες’ για την εθνική Ιουδαϊκή οργάνωσι με τον ναό της κι ένα ιερατείο στην Ιερουσαλήμ. Από το 1914 μ.Χ., το έτος της εκρήξεως του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στο ίδιο το κέντρον του «Χριστιανικού κόσμου», υπήρξαν οι ‘έσχατες ημέρες’ για τον «Χριστιανικό κόσμο» ο οποίος αξιοί ότι είναι ο πνευματικός Ισραήλ του Θεού. Επομένως, όπως στην περίπτωσι της αρχαίας Ιερουσαλήμ, πρέπει να γίνη για τον «Χριστιανικό κόσμο» η ‘έλευσις της μεγάλης και φοβεράς ημέρας του Ιεχωβά’. Θα «σωθή» ο «Χριστιανικός κόσμος» σ’ αυτή την ημέρα, όταν ολόκληρο το πονηρό σύστημα πραγμάτων θα καταστραφή σε μια πρωτοφανή θλίψι; Όχι· διότι ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν επικαλείται το όνομα του Ιεχωβά. Η καρδιά του δεν έχει ενοποιηθή στον φόβον του ονόματος του Ιεχωβά. Είναι ενοποιημένη απόν φόβον του αθεϊστικού Κομμουνισμού.

8. Για να καθορίσωμε αν οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» αξίζουν την πιστότητά μας, πώς γνωρίζομε αν το να μιλούν θαυματουργικά οι πιστοί ξένες γλώσσες είναι το ορθό κριτήριο ή όχι;

⁸ Λοιπόν, είναι μήπως οι θρησκευτικές εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου», η Καθολική και η Προτεσταντική, οι οργανώσεις, στις οποίες οι «αληθινοί, αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί πρέπει να είναι πιστοί και μέχρι θανάτου ακόμη; Πρέπει ν’ απαντήσωμε ερωτώντας: Έχουν οι οργανώσεις αυτές την Πεντηκοστιανή απόδειξι ότι αποτελούν την επιδοκιμασμένη θρησκευτική οργάνωσι του Θεού; Τώρα με τούτο δεν εννοούμε ότι πρέπει να μιλούν ξένες γλώσσες όπως μερικές λεγόμενες Πεντηκοστιανές εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου». Σήμερα το να μιλούμε θαυματουργικά ξένες γλώσσες δεν είναι το κριτήριο. Το χάρισμα τού να μιλούν οι πιστοί ξένες γλώσσες μετεδίδετο στην παρουσία των δώδεκα αποστόλων του Χριστού ή με την επίθεσι των χειρών των. Επομένως το θαυματουργικό χάρισμα τού να μιλούν ή διερμηνεύουν οι πιστοί ξένες γλώσσες παρήλθε με τον θάνατο των δώδεκα αποστόλων, όπως ακριβώς είπε ο απόστολος Παύλος ότι θα εγίνετο. (Πράξ. 8:14-19· 19:1-7· 1 Κορ. 13:1, 6-11) Και στον κατάλογο των οκτώ υπηρεσιών που εξετελούντο με το πνεύμα του Θεού στη Χριστιανική εκκλησία στην εποχή του, ο Παύλος κατατάσσει την προφητεία δεύτερη και το να λαλούν οι πιστοί διάφορα είδη γλωσσών όγδοη και τελευταία.—1 Κορ. 12:27-31.

9. Ποιο αποτέλεσμα της εκχύσεως του πνεύματος του Θεού ήταν εκείνο στο οποίον ανεφέρετο η προφητεία του Ιωήλ, και ποιοι ή πόσοι μετέχουν σ’ αυτό το αποτέλεσμα;

⁹ Ας μην παραβλεφθή αυτό το γεγονός: Δεν ήταν το θαυματουργικό χάρισμα της ομιλίας σε ξένες γλώσσες εκείνο που προείπε η προφητεία του Ιωήλ για τις έσχατες ημέρες· ήταν η έκχυσις του αγίου πνεύματος του Θεού συνωδευμένη από προφήτευσιν. Αυτή η ιδιαίτερη προφήτευσις δεν ήταν το ειδικό χάρισμα της προφητείας που εδίδετο με έμπνευσι, ένα χάρισμα στο οποίο δεν συμμετείχαν όλοι οι Χριστιανοί. Ήταν η δημοσία διακήρυξις των ‘μεγαλείων του Θεού’, στην προφήτευσι δε αυτή συμμετείχαν όλοι όσοι ελάμβαναν το εκχυνόμενο πνεύμα του Θεού, από την Πεντηκοστή και έπειτα.—Πράξ. 2:5-11.

10. (α) Ποιο ερώτημα πρέπει να θέσωμε σήμερα όσον αφορά τις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» σχετικά με την προφήτευσι; (β) Ποια πρέπει να είναι τα «μεγαλεία του Θεού», για τα οποία πρέπει να προφητεύσωμε σήμερα;

¹⁰ Αφού ζούμε στον καιρό, που χαρακτηρίζεται από τις Γραφές ως «αι έσχαται ημέραι» (Πράξ. 2:16, 17), η δοκιμή επάνω στα θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα είναι, Εξεχύθη επάνω τους το πνεύμα του Ιεχωβά Θεού μέσω του Ιησού Χριστού; Και, σε απόδειξι τούτου, κάνουν την προειπωμένη προφήτευσι; Όχι απλώς ο χειροτονημένος των κλήρος, αλλά όλα τα μέλη της εκκλησίας μαζί με τον κλήρο των; Αλλά τι πρέπει να προφητεύσουν σήμερα; Ποια είναι «τα μεγαλεία του Θεού» που πρέπει να προφητευθούν σήμερα, όπως τα μεγαλεία που επροφητεύοντο ή εκηρύττοντο στην Πεντηκοστή του 33 μ.Χ.; Τότε ο απόστολος Πέτρος εκήρυττε ότι ο εσφαγμένος και αναστημένος Ιησούς είχε γίνει Κύριος και Χριστός στα δεξιά του Θεού στους ουρανούς. Όσο για σήμερα, όχι εκείνα που εμείς οι ίδιοι λέμε, αλλά εκείνα που λέγει η προφητεία της Γραφής είναι τα «μεγαλεία του Θεού», για τα οποία πρέπει να προφητεύσωμε κάτω από τη δύναμι του πνεύματος του Θεού.

11. Σύμφωνα με το κατά Ματθαίον 24:14, ποια είναι τα «μεγαλεία του Θεού», για τα οποία πρέπει να προφητεύσωμε σήμερα;

¹¹ Ο Ιησούς Χριστός, ενόσω ήταν ακόμη εν σαρκί επάνω στη γη, προείπε αυτές τις ‘έσχατες ημέρες’ και τις αποδείξεις, από τις οποίες έπρεπε να γνωρίζωμε ότι ζούμε στη «συντέλεια του αιώνος». Μεταξύ των αποδείξεων είπε την εξής: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:3, 4, 14) Συνεπώς, τα «μεγαλεία του Θεού», για τα οποία πρέπει να προφητεύσωμε σήμερα, είναι εκείνα που αναφέρονται στη βασιλεία του Θεού από το 1914 μ.Χ., οπότε οι Καιροί των Εθνών ετελείωσαν. Ο Θεός τότε επραγματοποίησε τη γέννησι της υποσχεμένης βασιλείας του στα χέρια του Χριστού του Κυρίου. Η νεογέννητη βασιλεία αμέσως επολέμησε εναντίον του Σατανά ή Διαβόλου και των δαιμόνων του και τους εξέβαλε από τους ουρανούς ρίχνοντάς τους στα γειτονικά μέρη της γης. Ο Ιεχωβά Θεός κατόπιν ανεζωογόνησε τους διωγμένους μάρτυράς του επάνω στη γη για ν’ αρχίσουν την πιο μεγάλη από όλους τους καιρούς μαρτυρία της Βασιλείας. Έπειτα άρχισε να συνάγη ενώπιον του θρόνου του έναν «πολύν όχλον» υποστηρικτών και διαγγελέων της νεωστί εγκαθιδρυμένης βασιλείας του. Και πολλά άλλα σχετικά πράγματα εκτίθενται επίσης, ιδιαίτερα στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, την Αποκάλυψι.

12, 13. (α) Πώς απαντούν οι κληρικοί ως προς το αν κάνουν την προειπωμένη προφήτευσι, και τι αποδεικνύει αυτό ως προς το άγιο πνεύμα; (β) Γιατί, λοιπόν, η οργάνωσις του κλήρου δεν είναι εκείνη που θα σωθή;

¹² Αυτά είναι «μεγαλεία του Θεού». Αλλά προφητεύουν τα θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου», έστω και ο κλήρος των, γι’ αυτά τα προειπωμένα πράγματα; Κηρύττουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη, με τη γνώσι ότι έρχεται το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων; Κάνουν αυτό το κήρυγμα και την προφήτευσι όπως έκαμαν οι απόστολοι και οι ομόπιστοί των από την ημέρα της Πεντηκοστής και έπειτα, δηλαδή, «δημοσία και κατ’ οίκους»; (Πράξ. 20:20· 2:46· 5:40-42) Οι ομολογίες των που γίνονται προφορικώς και στις έντυπες δημοσιεύσεις των απαντούν Όχι! Αλλά, τότε, τι επιχείρημα αποτελεί υπό το φως των προφητικών Γραφών η παράλειψίς των να ενεργήσουν έτσι; Τούτο: Ότι το άγιο πνεύμα δεν έχει εκχυθή επάνω τους και δεν εκπληρώνει την αποστολή του μέσω αυτών.

¹³ Η παράλειψίς των να εκπληρώσουν την προφητεία του Ιησού, που βρίσκεται στο κατά Ματθαίον 24:14, κάτω από την υποκίνησι του πνεύματος του Θεού, αποδεικνύει ότι παρέλειψαν να κηρύξουν τη βασιλεία του Θεού σ’ αυτόν τον καιρό που αποτελεί κορύφωμα όλων των καιρών, ανάμεσα σ’ αυτή την πιο μεγαλειώδη παγκόσμια κατάστασι, στην οποίαν είχαν την ευκαιρία να το πράξουν. Για την παράλειψι αυτή δεν θα μπορούσαν να έχουν την επιδοκιμασία του Θεού. Δεν αποτελούν την οργάνωσι που θα σωθή· «διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ. 10:10) Αυτή η αλήθεια ισχύει για οργανώσεις καθώς και για άτομα. Μια οργάνωσις που δεν ομολογεί τη βασιλεία του Θεού ενώπιον των ανθρώπων δεν θα ομολογηθή ή αναγνωρισθή από τη βασιλεία του Θεού, στην οποίαν υπηρετεί ο Ιησούς Χριστός.—Ματθ. 10:32, 33.

14. Τι δεν δίνει ο «Χριστιανικός κόσμος» στους ανθρώπους σήμερα, και επομένως, τι δεν του αξίζει από μέρους μας;

¹⁴ Ο «Χριστιανικός κόσμος» με όλον τον κυκεώνα των θρησκευτικών του δογμάτων δεν είναι η οργάνωσις που δίνει αληθινή, ασφαλή ηγεσία στους ανθρώπους του κόσμου σήμερα. Δεν είναι η οργάνωσις στην οποία πρέπει να δώσωμε την πιστότητά μας ως έμπρακτη εκδήλωσι της πιστότητός μας στον Θεό. Πρέπει να στραφούμε αλλού για να εύρωμε την οργάνωσι που είναι πιστή στον Θεό.

15. Σε εκπλήρωσι του Ιωήλ 2:28, 29, τι πρέπει να αληθεύη σήμερα για την οργάνωσι που είναι πιστή στον Θεό;

¹⁵ Η οργάνωσις εκείνη την οποία πρέπει να αναζητήσωμε, είναι η οργάνωσις που δίνει την απόδειξι ότι έχει επάνω της την έκχυσι του πνεύματος του Θεού σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες’, με το ότι εκτελεί την προειπωμένη προφήτευσι, ‘το κήρυγμα τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού σε όλη την οικουμένη, για μαρτυρία σε όλα τα έθνη’. Όπως προελέχθη, αυτό το κήρυγμα ή η προφήτευσις γίνεται από πάσαν σάρκα στην οργάνωσι, από άρρενας και θήλεις, από υιούς και θυγατέρας, από πρεσβυτέρους και νεωτέρους, από τους δούλους και τας δούλας, από όλους εκείνους, επάνω στους οποίους έχει εκχυθή το πνεύμα.

16. (α) Από αυτή την άποψι, ποιους υποδεικνύει το υπόμνημα του 1914-1918; (β) Πώς εξεικόνισε ο Ιησούς αυτή την τάξι στο κατά Ματθαίον 24:45-47, και τι περιελάμβανε ο διορισμός αυτής της τάξεως;

¹⁶ Από το τέλος των Καιρών των Εθνών στο 1914, και ιδιαίτερα από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στο 1918, κατηρτίσθη υπόμνημα για να το μελετήση όλος ο κόσμος, ώστε να φθάση σ’ ένα απροκατάληπτο, αντικειμενικό συμπέρασμα. Το υπόμνημα υποδεικνύει το κεχρισμένο υπόλοιπο των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Στην προφητεία για τις αποδείξεις της «συντελείας του αιώνος», ο Ιησούς προείπε αυτό το κεχρισμένο υπόλοιπο ως την πιστή τάξι δούλου, η οποία εικονίζεται ως «πιστός και φρόνιμος δούλος», τον οποίον ο Κύριος βρίσκει να διακονή την κατάλληλη πνευματική τροφή στον καιρό που επιστρέφει και τον οποίον διορίζει επί όλων των βασιλικών υπαρχόντων του επάνω στη γη. (Ματθ. 24:45-47) Αυτός ο διορισμός περιλαμβάνει την εξουσιοδότησι να κάμη το προειπωμένο κήρυγμα της Βασιλείας· και αξιοσημείωτα από το 1919 το κεχρισμένο υπόλοιπο έκαμε αυτό το κήρυγμα και το κάνει ακόμη.

17. Ποιοι σήμερα έχουν αναγνωρίσει την προσδιωρισμένη οργάνωσί του Θεού, και ποια απόδειξι δίνουν του γεγονότος αυτού;

¹⁷ Ήδη εκατοντάδες χιλιάδων άτομα, στα οποία εδόθη η μαρτυρία της Βασιλείας σε 144 τώρα γλώσσες και σε 181 χώρες, ανεγνώρισαν την προσδιωρισμένη οργάνωσι του Θεού που είναι πιστή στη βασιλεία του και που αξίζει, συνεπώς, να δοθή σ’ αυτήν η Χριστιανική των πιστότης, υποστήριξις και συνεργασία. Αυτό ακριβώς κάνουν αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδων από όλα τα έθνη υπακούοντας στη συμβουλή του Ιησού να ζητούν πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του. Σε απόδειξι τούτου εβαπτίσθησαν για να συμβολίσουν την πλήρη αφιέρωσί των στον Θεό και λαμβάνουν ολόκαρδα μέρος μαζί με το υπόλοιπο στην προφήτευσι ή διακήρυξι των αγαθών νέων.—Ζαχ. 8:20-23.

18, 19. (α) Τι προκαλεί ή υποκινεί το εκχυνόμενο πνεύμα του Ιεχωβά σε ό,τι προφητεύεται από την επιδοκιμασμένη οργάνωσί του; (β) Τι είχε να πη ο Ζαχαρίας 13:2, 3 γι’ αυτό;

¹⁸ Το άγιο πνεύμα του Θεού, όταν εκχύνεται επάνω στο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ, προκαλεί ή υποκινεί μόνο την προφήτευσι ή διακήρυξι της αληθείας, της αληθείας του Θεού. Ο Ιησούς κάποτε μίλησε γι’ αυτό ως «το πνεύμα της αληθείας.» (Ιωάν. 15:26) Το πνεύμα του Θεού της αληθείας μπορεί ν’ αναμένεται ότι θα προκαλέση έναν καθαρισμό των όσων κηρύττονται από την επιδοκιμασμένη πιστή οργάνωσι του Θεού. Το πνεύμα Του δεν θα επέτρεπε να προφητεύση κανείς ψεύδος, τη διακήρυξι ψευδών και πλανών υπό τον μανδύα της θρησκείας. Τέτοιος καθαρισμός σαν αυτόν που εκτελείται μέσα στην οργάνωσι του αποκαταστημένου πιστού υπολοίπου και των πιστών των συντρόφων προλέγεται στην προφητεία του Ζαχαρία 13:2-6 (ΜΝΚ). Στα εδάφια δεύτερο και τρίτο διαβάζομε:

¹⁹ «Και εν τη ημέρα εκείνη, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, θέλω εξολοθρεύσει τα ονόματα των ειδώλων από της γης, και δεν θέλει πλέον είσθαι ενθύμησις αυτών· και έτι θέλω αφαιρέσει τους προφήτας και το πνεύμα το ακάθαρτον από της γης. Και εάν τις προφητεύη έτι, τότε ο πατήρ αυτού και η μήτηρ αυτού, οι γεννήσαντες αυτόν, θέλουσιν ειπεί προς αυτόν, Δεν θέλεις ζήσει· διότι ψεύδη λαλείς εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Και ο πατήρ αυτού και η μήτηρ αυτού, οι γεννήσαντες αυτόν, θέλουσι διατραυματίσει αυτόν, όταν προφητεύη.»

20. Τίνος προφητική εξεκόνισις ήσαν τα προηγούμενα, και ποια δείχνουν ότι πρέπει να είναι η κατάστασις των καρδιών μας;

²⁰ Εδώ έχομε μια προφητική εξεικόνισι της πιστότητος που θα εχαρακτήριζε εκείνους που θα ήσαν μέσα στην οργάνωσι του κεχρισμένου υπολοίπου του Ιεχωβά, επάνω στους οποίους αυτός εξέχυσε το πνεύμα του σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες’. Αυτό το πνεύμα είναι πνεύμα πιστότητος στον Ιεχωβά Θεό και τη βασιλεία του Μεσσία του, του Χριστού, πνεύμα που ευνοεί και υποστηρίζει την παγκόσμια κυριαρχία του Υψίστου Θεού. Επομένως, εκείνοι που ανήκουν στο κεχρισμένο υπόλοιπο αναγνωρίζουν ότι η πιστότης των πρέπει να φθάνη επάνω και πέρα από τις ανθρώπινες σχέσεις με φυσικούς δεσμούς. Πρέπει να υπερβαίνη τη φυσική στοργή που έχει κανείς για τους γονείς του ή για τα τέκνα του ή για άλλους στενούς εκ σαρκός και αίματος συγγενείς. Όταν πρόκειται για πιστότητα στον Θεό και στη βασιλεία του Υιού του Ιησού Χριστού, δεν μπορεί να υπάρχη διαίρεσις των καρδιών μας· δεν μπορεί να υπάρξη συμβιβασμός.

21, 22. (α) Πώς μπορούν μερικά τέκνα να προσβάλουν αφιερωμένους γονείς εν σχέσει με το Ματθαίος 24:14; (β) Ποια πρέπει να είναι η ενέργεια των αφιερωμένων αυτών γονέων απέναντι του τέκνου των που είναι παραβάτης;

²¹ Η προφητεία του Ιησού καθιστά βέβαιο ότι τώρα είναι ο καιρός για να κηρυχθούν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σε όλες τις γλώσσες, σε όλους τους τόπους. Αυτό είναι το βασικό στοιχείο της προφητεύσεως που πρέπει να γίνη τώρα. Τι θα συμβή, λοιπόν, αν ο γυιός μιας οικογενείας που βρίσκεται μέσα στην ορατή οργάνωσι του Θεού αντιταχθή σ’ αυτή την προφήτευσι όσον αφορά τη Βασιλεία; Τι θα συμβή αν ο γυιός αρχίση να διακηρύττη ή να προφητεύη κάτι αντίθετο προς το άγγελμα της Βασιλείας και προσπαθή να επηρεάση κακώς άλλους στην οργάνωσι, πράττοντας τούτο εν ονόματι του Ιεχωβά; Τι πρέπει να κάμουν ο αφιερωμένος, βαπτισμένος πατέρας και η μητέρα; Δεν τολμούν ν’ αφήσουν αχαλίνωτη τη στοργή των· δεν τολμούν να φεισθούν ακόμη και του προσφιλούς των, του οποίου τη φυσική γέννησι επροξένησαν.

²² Πρέπει να διακηρύξουν σ’ αυτόν τη θανάσιμη αμαρτωλότητα της ψευδούς προφητεύσεώς του ή της εναντιώσεώς του στην προφήτευσι της Βασιλείας. Δεν μπορούν να υποφέρουν να έχουν ακόμη και το τέκνο τους να μιλή ψεύδη εν ονόματι του Ιεχωβά. Πρέπει να το ‘διατραυματίσουν’ εξαιτίας της ψευδούς προφητεύσεώς του. Πρέπει να το θεωρήσουν ως πνευματικώς νεκρό γι’ αυτούς, ως έναν, με τον οποίον δεν πρέπει να έχουν θρησκευτική συναναστροφή και συναδελφότητα και του οποίου οι προφητεύσεις πρέπει ν’ απορριφθούν. Δεν πρέπει να εμποδίσουν το ν’ αποκοπή από την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Είναι μια κατάστασις, στην οποία πρέπει να θυμηθούν τα λόγια του Βασιλέως του Ιεχωβά, Ιησού Χριστού: «Όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού.»—Ματθ. 10:37.

23, 24. (α) Με ποιον άλλον μπορεί να λάβη χώραν μέσα στην οργάνωσι μια τέτοια δοκιμή όσον αφορά την πιστότητα; (β) Πώς το εξεικονίζει αυτό ο Ζαχαρίας 13:4-6;

²³ Εν τούτοις, δεν είναι πάντοτε η περίπτωσις του να έχωμε να κάμωμε με απιστία ή έλλειψι νομιμοφροσύνης προς την αλήθεια και την οργάνωσι μέσα ακριβώς στον φυσικό οικογενειακό μας κύκλο. Η ψευδής, άπιστη προφήτευσις μπορεί να συμβή από μέρους κάποιου με τον οποίον έχομε συνδεθή με στενή φιλία μέσα στην οργάνωσι του αποκαταστημένου υπολοίπου του Ιεχωβά. Τα εδάφια τέταρτο έως έκτο του δεκάτου τρίτου κεφαλαίου του Ζαχαρία, προείπαν ποιά τρέπει να είναι η έκβασις μιας τέτοιας καταστάσεως μέσα στην πιστή οργάνωσι του Θεού.

²⁴ Διαβάζομε: «Και εν τη ημέρα εκείνη οι προφήται θέλουσι καταισχυνθή, έκαστος εκ της οράσεως αυτού, όταν προφητεύη· και δεν θέλουσιν ενδύεσθαι ένδυμα τρίχινον δια να απατώσι. Και θέλει ειπεί, Εγώ δεν είμαι προφήτης· είμαι άνθρωπος καλλιεργών το έδαφος [α-δα-μά], επειδή γήινος άνθρωπος [α-δάμ] με εμίσθωσεν εκ νεότητός μου. Και εάν τις είπη προς αυτόν, Τι είναι αι πληγαί αύται εν μέσω των χειρών σου; θέλει αποκριθή, Εκείναι, τας οποίας επληγώθην εν τω οίκω των φίλων μου.» (ΜΝΚ)

25, 26. (α) Τι κάνει αυτούς τους δήθεν προφήτας να αισχυνθούν για τις οράσεις των, και πώς μπορεί να επιβληθή η ποινή; (β) Τι πρέπει να κάμουν εκείνοι που αγαπούσαν έντονα τον παραβάτην, και γιατί;

²⁵ Τι κάνει αυτούς τους προφήτας, που βρίσκονται ανάμεσα στο αποκαταστημένο υπόλοιπο του Ιεχωβά, να καταισχυνθούν από τις οράσεις των; Τι τους εμποδίζει να περιέρχωνται διαφημίζοντας τους εαυτούς των ως πιστοποιημένους προφήτας ωσάν να φορούσαν επίσημο τρίχινο ένδυμα για να κάμουν ευκολώτερη την απάτη; Είναι η μεταχείρισις που αυτοί οι άπιστοι δήθεν προφήται λαμβάνουν ακόμη και στο σπίτι εκείνων που τους αγάπησαν έντονα ως Χριστιανούς συντρόφους, που ίσως είναι οι φυσικοί των γονείς εκείνοι, οι οποίοι τους αγάπησαν πιο έντονα. Στον αρχαίο θεοκρατικό Ισραήλ οι τέτοιοι ψευδείς προφήται έπρεπε να δικασθούν ενώπιον μαρτύρων, να εκτεθούν και να λιθοβοληθούν μέχρι θανάτου. (Δευτ. 13:1-11) Σήμερα η αληθινή Χριστιανική εκκλησία μπορεί να μην επιβάλλη τέτοια θανατική ποινή σε προφήτας απάτης, που προσπαθούν να επιφέρουν απιστία στον Θεό και τη βασιλεία του. Αλλά η εκκλησία μπορεί να τους δώση ένα πνευματικό χτύπημα ή πλήγμα με την αλήθεια του λόγου του Θεού, ακόμη και πληγώνοντάς τους λυπηρά στην καρδιά και στο πνεύμα.

²⁶ Εκείνοι ακριβώς που τους αγάπησαν έντονα, οι «φίλοι» των, πρέπει να τους χτυπήσουν και να τους πληγώσουν για να καταδείξουν τη δική των εδραιωμένη πιστότητα στον Θεό και στην οργάνωσί του και για να προστατεύσουν την πιστή ορατή του οργάνωσι. Ας αισχυνθούν οι ψευδείς προφήται! «Και μη συναναστρέφεσθε μετ’ αυτού, δια να εντραπή», λέγει το 2 Θεσσαλονικείς 3:14. «Νουθέτει . . . δεικνύων . . . εν τη διδασκαλία αδιαφθορίαν, σεμνότητα, λόγον υγιή και ακατάκριτον· δια να εντραπή ο εναντίος», λέγει η προς Τίτον επιστολή 2:6-8. Τι αν αυτή η πνευματική μεταχείρισις πληγώνει; «Πληγαί φίλου είναι πισταί», λέγουν οι Παροιμίες 27:6.

27. Γιατί είναι καλό να αισχυνθή ο παραβάτης για τις οράσεις του, και μέσα στην αισχύνη του τι πρέπει να ομολογήση με ειλικρίνεια;

²⁷ Ενεργείτε έτσι ώστε εκείνοι, τους οποίους προσπαθούμε να ανακτήσωμε από ψευδή προφήτευσι, να είναι σε θέσι να πιστοποιούν την πιστότητά μας στον λόγον του Θεού με τον οποίο τους εχτυπήσαμε και τους επληγώσαμε. Είναι καλό γι’ αυτό το άτομο να αισχυνθή για τις οράσεις του που είναι εκτός αρμονίας με τον λόγον του Θεού. Κατόπιν δεν θα προσπαθή πια να παρελαύνη μεταξύ μας ως ειδικός προφήτης του Θεού με άμεσες ατομικές σχέσεις με τον Θεό. Αντί να πραβάλλη αξίωσι για το υψηλό υπούργημα ενός ειδικού προφήτου που προφητεύει κάτι νέο και διαφορετικό, θα πρέπει να παραδεχθή ότι δεν επροφήτευε υπό την επιρροή του εκχυμένου πνεύματος του Θεού. Δεν ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος. Εκφέροντας αυτές τις ψευδείς προφητείες ήταν απλώς ένας ανθρωπάκος, ένας γήινος «φυσικός άνθρωπος», όπως ένας γεωργός, ένας που είναι δούλος σ’ ένα γεωργό που τον εμίσθωσε στην υπηρεσία του από την παιδική του ηλικία και έπειτα. Ποτέ δεν ήταν ένας έμπιστος προφήτης. Κάμετε τον ν’ αντιληφθή ότι δεν έχει θέσι πουθενά μέσα στην καθαρισμένη οργάνωσι του Ιεχωβά, της οποίας τα μέλη αγαπούν τον Θεό πιο έντονα παρά προσφιλείς επιγείους φίλους.

28. Ποια, λοιπόν, πρέπει να είναι η ενέργειά μας έναντι των προφητών του «Χριστιανικού κόσμου»;

²⁸ Αν είμεθα εναντίον των ψευδών προφητών μέσα στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά και πρέπει να τους εκθέσωμε, τότε ασφαλώς πρέπει επίσης να εκθέσωμε τους ψευδείς προφήτας του «Χριστιανικού κόσμου», που ισχυρίζονται ότι μιλούν εν ονόματι του Θεού ως να ήσαν χειροτονημένοι και απεσταλμένοι απ’ αυτόν. Αυτή ακριβώς η τήρησις των ψευδών προφητών έξω από την πιστή οργάνωσι της κοινωνίας Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, είναι εκείνη που δείχνει ότι αυτή είναι η πιστή Του οργάνωσις, με την οποίαν Αυτός εκτελεί την προειπωμένη προφήτευσι.

29. (α) Τίνος εξωτερική απόδειξι αποτελεί η αληθινή προφήτευσις, και από ποιους εκτελείται; (β) Σε τι θα καταλήξη η ενοποίησις του καθενός στην οργάνωσι;

²⁹ Η αληθινή προφήτευσις είναι η εξωτερική απόδειξις της εκχύσεως του πνεύματος του Ιεχωβά. Αυτή η προφήτευσις, στην οποία τώρα ενασχολούνται όχι ολίγοι εκλεκτοί, αλλά όλοι που περιλαμβάνονται στο «επί πάσαν σάρκα», είναι τα προειπωμένο κήρυγμα ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’. Είμεθα ασφαλείς, όταν βρισκώμαστε μέσα στην οργάνωσι που είναι πιστή στον Ιεχωβά Θεό, γεμάτη από το πνεύμα του και ασχολούμενη στο διατεταγμένο προφητικό του έργο. Σ’ Αυτόν πρέπει ο καθένας μας να προσεύχεται για να ενοποιήση την καρδιά μας στον φόβον του ονόματός του. Η ενοποιήσις της καρδιάς κάθε ατόμου στον φόβον του ονόματος του Ιεχωβά θα συντελέση στην ενοποίησι ολόκληρης της πιστής οργανώσεως. Όλοι όσοι θα είναι στην οργάνωσι θα μιλούν τότε με ένα στόμα. (Ρωμ. 15:6) Έτσι θα ιστάμεθα «εις έν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μια ψυχή, δια την πίστιν του ευαγγελίου· και μη φοβιζόμενοι εις ουδέν από των εναντίων [μας]. . . . ένδειξις . . . σωτηρίας [δι’ ημάς], και τούτο από Θεού.»—Φιλιππησ. 1:27, 28.

30. Όταν θα είμεθα πιστοί σ’ αυτόν, πώς θα ενεργήση ο Θεός απέναντί μας με αγαθότητα;

³⁰ Όταν θα είμεθα πιστοί στον Θεό, αυτός θα είναι πιστός σ’ εμάς. Θα εκπληρώση την ενωμένη προσευχή μας: «Κάμε εις εμέ σημείον εις αγαθόν, δια να ίδωσιν οι μισούντές με, και να αισχυνθώσι.» (Ψαλμ. 86:17) Προς αισχύνην των, αλλ’ ως σημείο αγαθότητος σ’ εμάς, ο Ιεχωβά Θεός θα μας χρησιμοποιήση για να συμπληρώσωμε την προειπωμένη προφήτευσι, το κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του, θα μας χρησιμοποιήση έτσι μαζί με την πιστή του οργάνωσι, ώσπου να έλθη το πραγματικό τέλος και αυτός να λάβη πλήρη διεκδίκησι.—Ματθ. 24:14.