Ζωή με Ικανοποιητικό Σκοπό
ΤΙ ΑΝΟΗΤΟΣ που ήμουν!» Αυτό το αίσθημα, όπως αναφέρεται, εξέφρασε ένας πρώην αξιωματικός του αυτοκρατορικού Ιαπωνικού στρατού έπειτα από τριάντα χρόνια που κρυβόταν στη ζούγκλα των Φιλιππίνων. Είχε διαταχθή να παραμείνη στη Νήσο Λουμπάνγκ όταν οι Ιάπωνες αποσύρθηκαν προς το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και λέγει ότι δεν σκεπτόταν ‘τίποτε άλλο παρά την εκτέλεσι του καθήκοντός του.’ Άτομα που συνωμίλησαν μαζί του μετά την επιστροφή του στην Ιαπωνία στις αρχές του 1974 είπαν ότι προφανώς διεπίστωσε ότι το να περάση τρεις δεκαετηρίδες μέσα στη ζούγκλα ήταν απώλεια ζωής.
Αυτή η περίπτωσις είναι ασυνήθιστη. Η απογοήτευσις όμως, που νοιώθουν πολλά άτομα επειδή η ζωή τους φαίνεται ότι έχει λίγο σκοπό, αν έχη καθόλου, δεν είναι τόσο ασυνήθιστη. Ο αγώνας τους για τη ζωή διακόπτεται από μικρά μόνο διαλείμματα χαράς.
Ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, επισημαίνει ακριβώς αυτή την κατάστασι, με τα εξής λόγια: «Τις ωφέλεια εις τον άνθρωπον από παντός του μόχθου αυτού και από της θλίψεως της καρδίας αυτού, εις τα οποία μοχθεί υπό τον ήλιον; Επειδή πάσαι αι ημέραι αυτού είναι πόνος, και οι μόχθοι αυτού λύπη· και την νύκτα έτι η καρδία αυτού δεν κοιμάται· είναι και τούτο ματαιότης.»—Εκκλησ. 2:22, 23.
Οι άνθρωποι πρέπει να αισθάνωνται ότι έχουν έναν πραγματικό σκοπό στη ζωή, επειδή αυτό καταλήγει σε ευτυχία. Ομοίως, η επιθυμία για μια ικανοποιητική ζωή μ’ ένα σκοπό υποκινεί πολλούς να εκλέξουν μια σταδιοδρομία που περιλαμβάνει υπηρεσίες προς τους συνανθρώπους των. Εν τούτοις, ακόμα και τα φαινομενικά επιτυχημένα άτομα διαπιστώνουν ότι η ζωή δεν είναι ικανοποιητική. Πράγματι μερικοί φαίνεται ότι θεωρούν τη ζωή σαν ένα αφόρητο βάρος. Παραδείγματος χάριν, εξετάστε την περίπτωσι ενός πολύ πλουσίου Αμερικανού βιομηχάνου του οποίου οι φιλανθρωπικές δωρεές υπολογίζονται ότι υπερέβαιναν τα $100.000.000. Ασφαλώς, θα μπορούσε κανείς να συμπεράνη ότι αυτός ο άνθρωπος είχε το αίσθημα της εκπληρώσεως του σκοπού του που θα τον έκανε να νοιώθη ικανοποιημένος με τη ζωή του. Εν τούτοις, αυτοκτόνησε αφού δήλωσε ότι ήταν άρρωστος και κουρασμένος από τη ζωή. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η περίπτωσις ενός Βρεταννού ηθοποιού ο οποίος αυτοκτόνησε. Γιατί έθεσε τέρμα στη ζωή του; «Διότι πλήττω,» είπε.
Τι Λείπει;
Ο Ιεχωβά είναι στοργικός Θεός και η επιθυμία του είναι οι άνθρωποι ν’ απολαμβάνουν τη ζωή επάνω στη γη. (Εκκλησ. 2:24· 3:12, 13· 1 Ιωάν. 4:8) Γιατί, λοιπόν, τόσο πολλοί άνθρωποι διαπιστώνουν ότι η ζωή δεν είναι ικανοποιητική; Τι λείπει;
Αν ένα άτομο θέλη ν’ απολαμβάνη μια ευτυχισμένη ζωή μ’ έναν ικανοποιητικό σκοπό, δεν μπορεί ν’ αφήση τον Θεό έξω από τη ζωή του. Το ανθρώπινο γένος δημιουργήθηκε με την παρόρμησι να λατρεύη τον Θεό. Είναι σημαντικό αυτό που έγραψε ο Ίβαρ Λίσσνερ στο βιβλίο του Ο Άνθρωπος, ο Θεός και η Μαγεία: «Δεν μπορεί κανείς να μη θαυμάση την επιμονή με την οποία ο άνθρωπος έχει αγωνισθή, σ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας του, να ξεπεράση τον εαυτό του. Οι ενέργειες του ποτέ δεν κατηυθύνθησαν αποκλειστικά και μόνον προς τα αναγκαία της ζωής. Πάντοτε έψαχνε και ψηλαφούσε να φθάση μακρύτερα, φιλοδοξούσε να φθάση το άπιαστο. Αυτή η παράξενη και έμφυτη παρόρμησις μέσα στον άνθρωπο αποτελεί την πνευματικότητά του. Διαρκώς τον κατευθύνει προς κάποιο σκοπό που είναι πέρα από τη δυνατότητά του να τον φθάση. Κι αυτός ο σκοπός είναι ο Θεός.»
Αρχικά, το ανθρώπινο γένος απέδιδε ευπρόσδεκτη λατρεία στον Ιεχωβά και απελάμβανε μια στενή σχέσι μαζί του. Αλλά με το αμάρτημα του ανθρώπου, αυτή η κατάστασις ανετράπη. (Γέν. 3:1-7· Ρωμ. 5:12) Από τότε το ανθρώπινο γένος ψηλαφεί για να βρη τον Θεό. Γι’ αυτό ο Χριστιανός απόστολος Παύλος είπε τα εξής: «Ο Θεός, όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ, . . . έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, . . . και διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών, διά να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν, αν και δεν είναι μακράν από ενός έκαστου ημών.» (Πράξ. 17:24-27) Όπως όλοι οι άλλοι, έτσι κι εκείνοι που ‘βρίσκουν’ τον Ιεχωβά Θεό με το να γίνωνται αφιερωμένοι λάτρεις του πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που είναι κοινά στην ανθρωπότητα. Παρ’ όλ’ αυτά, όμως, απολαμβάνουν ζωή μ’ έναν ικανοποιητικό σκοπό.
Παραδείγματος χάριν, εξετάστε την επόμενη αφήγησι από τον Λίβανο:
«Ήμουν άλλοτε μια πολύ γνωστή τραγουδίστρια και ηθοποιός. Είχα φήμη, τιμή και πλούτο. Αλλά παρ’ όλα αυτά δεν ήμουν ευτυχισμένη. Μισούσα την ατμόσφαιρα στην οποία ζούσα και πολλές φορές σκέφθηκα ν’ αυτοκτονήσω.
»Το 1969 η αδελφή μου έγινε μάρτυς του Ιεχωβά και έσπευσε να μου μιλήση για τα αγαθά νέα. . . . Όταν η αδελφή μου μού μίλησε για την αλήθεια του Λόγου του Θεού, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη και άρπαξα την αλήθεια σαν τον πεινασμένο που βρήκε τροφή.
»Αυτό στενοχώρησε πάρα πολύ την οικογένειά μου επειδή θα έχαναν πολλά υλικά αγαθά αν σταματούσα να τραγουδώ και να παίζω. Πράγματι, εγκατέλειψα αμέσως το επάγγελμα ως ηθοποιός και τραγουδίστρια και μετακόμισα από το υπερπολυτελές σπίτι μου σ’ ένα μέτριο σπίτι. Επίσης, απηλλάγην από τα δαπανηρά και ακατάλληλα φορέματα μου και τα αντικατέστησα με σεμνά ενδύματα και βαπτίσθηκα για να συμβολίσω την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά Θεό. Η οικογένειά μου προσπάθησε με πολλούς τρόπους να με κάμη να επιστρέψω στο θέατρο, αλλά για μένα όλ’ αυτά είχαν τελειώσει. Όλα αυτά συνετάραξαν τους πρώην γνωστούς μου και έγιναν αρκετά σχόλια στα περιοδικά του κινηματογράφου και στην τηλεόρασι, πράγμα που χρησίμευσε μόνον για μαρτυρία.
»Σήμερα είμαι ευτυχισμένη και πανδρεμένη με κάποιον που είναι ζηλωτής στην αγάπη του για τον Ιεχωβά και υπηρετεί ως επίσκοπος σε μια εκκλησία του λαού του Θεού. Τώρα η ζωή μου είναι ευτυχισμένη.»
Το πραγματικό νόημα της ζωής έθεσε σε αμηχανία κάποιον στην Ελβετία, ο οποίος αναφέρει τα εξής:
«Πριν από αρκετά χρόνια, όταν ήμουν ειδικά απογοητευμένος με τα παγκόσμια γεγονότα, συλλογιζόμουν συχνά το νόημα της ζωής. . . .
»Τα φιλοσοφικά βιβλία που διάβασα δεν μου προσέφεραν τίποτε, επειδή, όπως χρειάσθηκε να παραδεχθώ, περιείχαν στο κάτω-κάτω μόνον ανθρώπινες σκέψεις. Έβγαλα το λογικό συμπέρασμα ότι πρέπει να υπάρχη ένας Θεός, κι έτσι ένα βράδυ, στην απελπισία μου, άνοιξα την καρδιά μου και προσευχήθηκα σ’ αυτόν μ’ αυτά τα λόγια: ‘Αγαπητέ Θεέ, παρακαλώ οδήγησέ με στον ορθό δρόμο, στο δρόμο που οδηγεί σ’ εσένα. Κράτησε το χέρι μου σφιχτά στο δικό σου και μη μ’ αφήσης να παρεκκλίνω.’
»Μ’ αυτά τα λόγια προσευχόμουν με μεγάλη ειλικρίνεια πολλά βράδυα και λίγο καιρό αργότερα έτυχε να μου μιλήση ένα ηλικιωμένο ζεύγος μαρτύρων του Ιεχωβά στην πόλι. Είχα το συναίσθημα ότι με κατανοούσαν και σιγά-σιγά ανεπτύχθη μια θερμή φιλία μεταξύ μας που ωδήγησε σε μια οικιακή Γραφική μελέτη . . .
»Σκέπτομαι συχνά τον θαυμάσιο τρόπο με τον οποίο ο Ιεχωβά άκουσε την προσευχή μου και με ωδήγησε σ’ αυτόν.» Και τώρα αυτός ο άνθρωπος και η σύζυγός του χρησιμοποιούν τη ζωή τους για να βοηθήσουν άλλους να γνωρίσουν τον Δημιουργό και τους στοργικούς του σκοπούς για την ανθρωπότητα.
Η Αγία Γραφή μάς βεβαιώνει ότι στον άνθρωπο που είναι αρεστός στον Θεό, ο Ιεχωβά δίνει «σοφίαν και γνώσιν και χαράν.» (Εκκλησ. 2:26) Αυτό το έχουν δοκιμάσει εκατοντάδες άτομα που λατρεύουν τώρα τον Θεό «εν πνεύματι και αληθεία.» Έχουν ένα ικανοποιητικό σκοπό στη ζωή—να κάνουν το θέλημα του Θεού και να κηρύττουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού στους συνανθρώπους των. (Ιωάν. 4:24· Ματθ. 24:14) Τα άτομα που αποκτούν θεόδοτη σοφία και γνώσι από τη Γραφή και ενεργούν σύμφωνα μ’ αυτήν, δεν έχουν το αίσθημα ότι η ζωή τους πηγαίνει χαμένη. Δεν νοιώθουν ανία ούτε πλήττουν με τη ζωή τους. Αντιθέτως, η ζωή τους είναι πράγματι ευτυχισμένη κι έχει ικανοποιητικό σκοπό.