Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Στο εδάφιο Λουκάς 23:43, γιατί η «Μετάφρασις Νέου Κόσμου» βάζει το κόμμα ύστερ’ από τη λέξι «σήμερον»;—Ε.Δ., Η.Π.Α.

Στη «Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών» το εδάφιο Λουκάς 23:43 λέγει: «Και είπε προς αυτόν: ‘Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω’.» Ο Ιησούς το είπε αυτό απαντώντας στην εξής παράκλησι ενός από τους κακούργους που είχαν κρεμάσει πλάι του: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.»—Λουκ. 23:42.

Εν τούτοις, άλλες μεταφράσεις της Γραφής βάζουν το σημείο στίξεως στο εδάφιο Λουκ. 23:43 διαφορετικά. Παραδείγματος χάριν, η «Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου» λέγει: «Και ο Ιησούς είπε σ’ αυτόν, Αληθώς σοι λέγω, Σήμερον θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο.»

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η θέσις του κόμματος αλλάζει τη σημασία του εδαφίου. Στη «Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου» εφόσον το κόμμα έχει τεθή πριν από τη λέξι «σήμερον» αφήνει να εννοηθή ότι ο Ιησούς είπε στον κακούργο ότι θα ήταν στον Παράδεισο την ίδια εκείνη ημέρα. Αυτό εσήμαινε ότι ο Ιησούς καθώς και ο κακούργος, θα ήσαν στον Παράδεισο την ίδια εκείνη ημέρα που ωμιλούσε.

Στην πρωτότυπη Ελληνική γλώσσα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, που είναι το κόμμα σ’ αυτή τη φράσι; Δεν υπάρχει καθόλου κόμμα. Γιατί όχι; Διότι οι συγγραφείς των Ελληνικών Γραφών δεν χρησιμοποιούσαν σημεία στίξεως την εποχή εκείνη. Η «Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία» έκδοσις 1956, Τόμος 23, σελίς 16 λέγει: «Καμμιά προσπάθεια χρησιμοποιήσεως σημείων στίξεως δεν φαίνεται στα πιο αρχαία χειρόγραφα και στις επιγραφές των Ελλήνων.» Μόλις τον ένατο αιώνα μ.Χ. έγινε γενική χρήσις των σημείων στίξεως. Μολονότι μεταγενέστερα Ελληνικά κείμενα, όπως του Ουέστκοτ και Χορτ, βάζουν το κόμμα πριν από τη λέξι «σήμερον,» αυτό το έκαμαν σύμφωνα με τη δική των κατανόησι και τις θρησκευτικές των πεποιθήσεις. Εν τούτοις, ούτε κόμμα ούτε οποιοδήποτε άλλο σημείο στίξεως υπήρχε στα παλαιότερα Ελληνικά κείμενα.

Πού πρέπει, λοιπόν, να τεθή το κόμμα; Τι λέγει ο Λόγος του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα; Τι είπε ο ίδιος Ιησούς; Πίστευε ότι επρόκειτο να κληρονομήση τη βασιλεία του και να βρεθή σε κάποιο είδος Παραδείσου αμέσως μετά τον θάνατό του, μέσα σ’ εκείνη την εικοσιτετράωρη περίοδο;

Ενωρίτερα, ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του; «Πρέπει ο Υιός του ανθρώπου να πάθη πολλά, και να καταφρονηθή από των πρεσβυτέρων και αρχιερέων και γραμματέων, και να θανατωθή, και τη τρίτη ημέρα να αναστηθή.» (Λουκ. 9:22) Οι δύο άγγελοι στο μνημείο είπαν στις γυναίκες οι οποίες είχαν έλθει: «Δεν είναι εδώ, αλλ’ ανέστη. Ενθυμήθητε πώς ελάλησε προς εσάς, ενώ ήτο έτι εν τη Γαλιλαία, λέγων, Ότι πρέπει ο Υιός του ανθρώπου να παραδοθή εις χείρας ανθρώπων αμαρτωλών, και να σταυρωθή, και την τρίτην ημέραν να αναστηθή.»—Λουκ. 24:6, 7.

Ο Ιησούς δεν αναστήθηκε την ημέρα που πέθανε. Έτσι, δεν μπορούσε να έλθη στη βασιλεία του την ημέρα του θανάτου του. Πού ήταν λοιπόν στη διάρκεια των τριών ημερών, πριν από την ανάστασί του; Το εδάφιο Πράξεις 2:24 λέγει: «Τον οποίον ο Θεός ανέστησε, λύσας τας ωδίνας του θανάτου, διότι δεν ήτο δυνατόν να κρατήται υπ’ αυτού.» Επομένως ο Ιησούς εκρατείτο από τη λαβή του θανάτου στη διάρκεια αυτού του χρόνου. Το εδάφιο Πράξεις 2:27 λέγει περαιτέρω σχετικά μ’ αυτόν: «Δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν.» Επομένως ο Ιησούς ήταν στον Άδη, ο οποίος είναι ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους. Και η Γραφή λέγει ότι «δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη.» Ώστε ήταν σε ανυπαρξία στον Άδη, όπως ήταν και ο κακούργος.—Εκκλησ. 9:5, 10.

Κατόπιν, την τρίτη μέρα από του θανάτου του, ο Θεός ήγειρε τον Ιησού εκ νεκρών ως ένα ισχυρό πνευματικό πλάσμα. Αλλά ο κακούργος δεν ηγέρθη· παρέμεινε στον τάφο.—1 Πέτρ. 3:18.

Όταν ο Ιησούς, ύστερ’ από την ανάστασί του, υλοποιήθηκε για να εμφανισθή στους μαθητάς του, τον ερώτησαν: «Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;» (Πράξ. 1:6) Ο Ιησούς έδειξε ότι η απάντησις ήταν, Όχι. Δεν είχε έλθει ακόμη ο καιρός για να εγκαθιδρυθή η βασιλεία του.

Κατόπιν, είχε εγκαθιδρυθή η ουράνια βασιλεία του Θεού, με τον Ιησού ως βασιλέα, κάποιον καιρό στη διάρκεια της ζωής των αποστόλων; Όχι, διότι εξηντατρία περίπου χρόνια μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού ο απόστολος Ιωάννης ενεπνεύσθη να γράψη ότι η βασιλεία του Θεού ήταν ακόμη στο μέλλον. (Αποκάλυψις κεφάλαιο 12) Και κάτω απ’ εκείνη τη μελλοντική βασιλεία επρόκειτο ν’ αποκατασταθή εκείνος ο παράδεισος.

Έτσι η «Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών,» στην απόδοσί της του εδαφίου Λουκάς 23:43, είναι συνεπής με την αλήθεια του Λόγου του Θεού σχετικά με την εγκαθίδρυσι της βασιλείας του Θεού, την Παραδεισιακή γη που θ’ αποκατασταθή κάτω από τη διακυβέρνησι της βασιλείας, την κατάστασι των νεκρών, και με το πού ήταν ο Ιησούς στη διάρκεια εκείνων των τριών ημερών.

Άλλοι μεταφρασταί έχουν επίσης ιδεί τη δυσκολία που δημιουργεί το κόμμα σ’ αυτό το εδάφιο. «Η Καινή Διαθήκη του Ρίβερσαϊντ» απέφυγε αυτό το πρόβλημα με το να μη βάλη καθόλου κόμμα, και να το αποδώση ως εξής; «Αληθώς σοι λέγω σήμερον θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω Παραδείσω.» Εξ άλλου, «Η Καινή Διαθήκη» υπό Τζωρτζ Μ. Λάμσα το αποδίδει ως εξής: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω Παραδείσω.» Επίσης «Η Εμφατική Βίβλος» υπό Ιωσήφ Β. Ρόδερχαμ λέγει τα εξής: «Αληθώς σοι λέγω ταύτην την ημέραν: Μαζί μου θα είσαι στον Παράδεισο.»

Ώστε εκείνο που έλεγε ο Ιησούς ήταν ότι όταν η βασιλεία του Θεού υπό τον Χριστόν θα ιδρύετο κάποτε στο μέλλον, και όταν ο Παράδεισος θα αποκαθίστατο στη γη, εκείνος ο κακούργος μπορούσε ν’ αναμένη ν’ αναστηθή για να έχη την ευκαιρία αιωνίου ζωής. Θα περιλαμβάνεται μεταξύ εκείνων οι οποίοι αναφέρονται στο εδάφιο Πράξεις 24:15, όπου λέγει: «Μέλλει να γείνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.» Ως ‘άδικος’ θ’ αναστηθή και θα του δοθή η ευκαιρία να μάθη για τους σκοπούς και τις απαιτήσεις του Θεού. Αν είναι ευπειθής στον Θεό και στον Βασιλέα Υιόν του, θα ζήση για πάντα σ’ εκείνη την Παραδεισιακή γη, κατάλληλος για να βρίσκεται μεταξύ εκείνων για τους οποίους προείπε ο Ψαλμός 37:29: «Οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.»

● Γιατί ο Ιησούς έδωσε οδηγίες στους ακολούθους του, όπως αναγράφεται στο εδάφιο Πράξεις 1:8, να κηρύξουν στη Σαμάρεια εφόσον προηγουμένως (Ματθ. 10:5, 6) τους είχε πη να μη κηρύξουν στους Σαμαρείτας;—Ντ. Ρ., Νέα Ζηλανδία.

Όταν απέστειλε ο Ιησούς τους δώδεκα αποστόλους του σε μια περιωρισμένη περιοδεία κηρύγματος τους είπε: «Εις οδόν εθνών μη υπάγητε, και εις πόλιν Σαμαρειτών μη εισέλθητε· υπάγετε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ.» (Ματθ. 10:5, 6) Ότι ο Ιησούς δεν απηγόρευσε τελείως το κήρυγμα στους Σαμαρείτας μπορεί ν’ αποδειχθή από τα ίδια τα λόγια και τις πράξεις του. Σε μια από τις παραβολές του έδειξε ότι οι Ιουδαίοι έπρεπε να θεωρούν τους Σαμαρείτας ως πλησίον. (Λουκ. 10:29-37) Κάποτε ο Χριστός εθεράπευσε δέκα άνδρες, από τους οποίους ο ένας ήταν Σαμαρείτης, και ο Ιησούς επήνεσε αυτό τον άνθρωπο διότι ήταν ο μόνος από τους δέκα που εξέφρασε ευγνωμοσύνη. (Λουκ. 17:11-19) Επίσης, ο Ιησούς εκήρυξε σε μια Σαμαρείτιδα στο πηγάδι της Σιχάρ και αργότερα σε άλλους σ’ εκείνη την πόλι της Σαμάρειας.—Ιωάν. 4:4-43.

Συνεπώς, η εντολή του Ιησού στα εδάφια Ματθαίος 10:5, 6 πρέπει να κατανοηθή ως μια απαγόρευσις που ίσχυε ειδικά σ’ εκείνο τον καιρό και σ’ εκείνη την περίπτωσι. Μ’ αυτό που ετόνισε ο Ιησούς σχετικά με «τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ,» γίνεται σαφές ότι έδινε έμφασι στη σπουδαιότητα να δοθή το άγγελμα στους Ιουδαίους πρώτα, για να έχουν αυτοί πρώτοι την ευκαιρία. Έτσι, οι απόστολοι στην περιοδεία τους για το κήρυγμα έπρεπε να συγκεντρώσουν την προσπάθειά των στους Ιουδαίους, χωρίς να προσπαθήσουν τότε να κηρύξουν σ’ όλους τους ανθρώπους και σ’ όλα τα έθνη. Ασφαλώς αυτά τα έξη ζεύγη ανθρώπων θα είχαν να κάμουν πολλά στη διάρκεια της σχετικά σύντομης περιοδείας των έστω και με τομέα περιωρισμένο σε πόλεις και χωριά των Ιουδαίων.—Μάρκ. 6:7.

Η κατάστασις ήταν πολύ διαφορετική όταν ο Ιησούς είπε αυτά που αναγράφονται στο εδάφιο Πράξεις 1:8. Έδινε, πράγματι, στους ακολούθους του μερικές ειδικές οδηγίες οι οποίες έδειχναν το παγκόσμιο έργο του κηρύγματος που επρόκειτο να γίνη. Ακριβώς προτού αναληφθή στον ουρανό είπε: «Θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμάρεια, και έως εσχάτου της γης». Και αυτό ακριβώς έγινε. Εξ αιτίας του διωγμού οι Χριστιανοί μαθηταί διασκορπίσθηκαν, και αποτέλεσμα τούτου ήταν κηρυχθή το άγγελμά των στη Σαμάρεια.—Πράξ. 8:1-17.

Θα μπορούσε να σημειωθή ότι αυτό το κήρυγμα στους Σαμαρείτας, με αποτέλεσμα να βαπτισθούν πολλοί Σαμαρείται και να λάβουν το άγιον πνεύμα, έλαβε χώρα πριν από το 36 μ.Χ., όταν για πρώτη φορά είχαν γίνει δεκτοί, ως πιστοί και απερίτμητοι Εθνικοί (Μη Ιουδαίοι). (Πράξ. 10:34-48) Αυτό προφανώς ωφείλετο στο ότι, από θρησκευτική άποψι, οι Σαμαρείται είχαν πολύ περισσότερα κοινά σημεία με τους Ιουδαίους παρά με τους Εθνικούς. Οι Σαμαρείται παραδέχονταν τα πρώτα πέντε βιβλία της Γραφής (σύμφωνα με την «Σαμαρειτική Πεντάτευχο») κι έτσι απέβλεπαν στην έλευσι ενός προφήτου μεγαλυτέρου από τον Μωυσή. (Δευτ. 18:18, 19· Ιωάν. 4:25) Και μολονότι ο τρόπος της λατρείας των ήταν από πολλές απόψεις διαφορετικός από τον Ιουδαϊσμό, εντούτοις ισχυρίζονταν ότι λατρεύουν τον Θεόν του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ και ότι τηρούσαν το Νόμο του Μωυσέως περιλαμβανομένης και της απαιτήσεως της περιτομής. Επομένως, ήταν μια κατηγορία τελείως διαφορετική από εκείνην στην οποία ευρίσκοντο οι απερίτμητοι Εθνικοί.