«Άρχοντες Θέλουσιν Άρχει εν Κρίσει»

«Ιδού, βασιλεύς θέλει βασιλεύσει εν δικαιοσύνη, και άρχοντες θέλουσιν άρχει εν κρίσει.»—Ησαΐας 32:1.

1. Τι προείδε ο Ιεχωβά σχετικά με τις ανθρώπινες κυβερνήσεις, και τι, συνεπώς, υποσχέθηκε στην Εδέμ;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός είναι ο οργανωτής της μόνης δικαίας κυβερνήσεως για το ανθρώπινο γένος. Εγνώριζε από πολύ πρωτύτερα ότι τα συστήματα διακυβερνήσεως που θα ίδρυαν οι άνθρωποι για τη διακυβέρνησί τους θα ήσαν όλα ατελή και θα εγίνοντο άδικα και θα απετύγχαναν. Πώς θα μπορούσε να αναμένεται ότι ατελείς άνθρωποι θα έδιναν στο ανθρώπινο γένος μια κυβέρνησι απόλυτης δικαιοσύνης και ευθύτητος, χωρίς μεροληψία και καταδυνάστευσι; Ο Θεός εγνώριζε ότι, εκτός από τη σύμφυτη τάσι του ανθρώπου προς την αμαρτία και την αδικία, υπήρχε μια ισχυρή υπερανθρώπινη δύναμις που εξασκούσε μια αόρατη επιρροή επάνω στο ανθρώπινο γένος προς την αδικία, δηλαδή, ο Σατανάς ή Διάβολος. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ονομάζει αυτόν τον πονηρόν «ο άρχων του κόσμου τούτου». Εκτός του ότι είναι άρχων, είναι και «θεός του αιώνος τούτου [παρόντος συστήματος πραγμάτων, Μ.Ν.Κ..]», και ο απόστολος Παύλος τον προσδιορίζει έτσι. (Ιωάννης 12:31· 16:11 και 2 Κορινθίους 4:4, Κείμενον) Το γεγονός αυτό παρέσχε επιπρόσθετη αιτία για να αποτύχουν όλες οι κυβερνήσεις αμαρτωλών ανθρώπων, με το να γίνουν άδικες και διεφθαρμένες. Ο Ιεχωβά Θεός, προγνωρίζοντας πώς κάθε ανθρώπινη κυβέρνησις σ’ αυτόν τον κόσμο του Σατανά θα διεστρέφετο, κατέστησε γνωστόν τον σκοπό του να ιδρύση μια βασιλεία άμεμπτης δικαιοσύνης, η οποία θα επιτύχη. Η υπόσχεσίς του που εδόθη στον κήπο της Εδέμ αμέσως μετά την είσοδο του ανθρώπου στην αμαρτία, ήταν σε πλήρη αρμονία με αυτόν τον σκοπό για την ίδρυσι Βασιλείας. Το Σπέρμα της γυναικός, για το οποίο εδίδετο εκεί υπόσχεσις, επρόκειτο να είναι ο Βασιλεύς σ’ αυτή τη βασιλική κυβέρνησι και, ως τοιούτος, επρόκειτο να συντρίψη την κεφαλή του μεγάλου Όφεως, του Σατανά ή Διαβόλου.—Γένεσις 3:15.

2. Τι αναγγέλλεται εις Ησαΐαν 32:1, και ποιος είναι ο βασιλεύς εκεί;

² «Ιδού! βασιλεύς θέλει βασιλεύσει εν δικαιοσύνη, και άρχοντες θέλουσιν άρχει εν ευθύτητι.» (Ησαΐας 32:1, Μ.Α.Μ.) Με αυτά τα χαρούμενα λόγια που εξέφερε μέσω του προφήτου του Ησαΐα, ο Ιεχωβά Θεός ανήγγειλε την ερχόμενη δικαία κυβέρνησι για όλο το ανθρώπινο γένος, για όλη τη γη. Από τον καιρό του Ησαΐα είχε αποκαλύψει ότι αυτός ο Βασιλεύς δικαιοσύνης επρόκειτο να είναι βασιλικός απόγονος του Δαβίδ, του βασιλέως της Ιερουσαλήμ. Ενωρίτερα, μέσω αυτού του ιδίου προφήτου, ο Ύψιστος Θεός είχε διακηρύξει ότι αυτός θα εγεννάτο από παρθένον και θα ευωδούτο στον θρόνον του Βασιλέως Δαβίδ: «Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού· και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Αιώνιος Πατήρ, Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ, και επί την βασιλείαν αυτού, δια να διατάξη αυτήν, και να στερεώση αυτήν, εν κρίσει και δικαιοσύνη, από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο.» (Ησαΐας 7:14· 9:6, 7, Α.Σ.Μ.) Αυτά τα συναρπαστικά λόγια εξεπληρώθησαν στον Ιησού Χριστό. Με θαύμα του Ιεχωβά εγεννήθηκε από παρθένο στην πόλι από την οποία κατήγετο ο Δαβίδ, τη Βηθλεέμ-Ιούδα, και απέδειξε το δικαίωμά του στη Βασιλεία πεθαίνοντας πιστός στον Ιεχωβά Θεό, τον Πρωτουργόν και Ιδρυτήν της αιωνίας βασιλείας. Δεν υπάρχει καμμιά απολύτως αμφισβήτησις για το ποιος είναι ο βασιλεύς που πρόκειται να βασιλεύση με δικαιοσύνη. Αλλά πολλές φορές προεβλήθη το ερώτημα, Ποιοι είναι αυτοί οι «άρχοντες» που δίδεται υπόσχεσις ότι θα άρχουν με κρίσι ή ευθύτητα στον ίδιο καιρό μ’ εκείνον; Έχει έλθει προφανώς τώρα ο καιρός, με την πρόνοια του Θεού, να απαντήσωμε σ’ αυτό το ερώτημα.

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ

3. Σε ποια χρονική περίοδο εσυνηθίζετο να εφαρμόζεται το Ησαΐας 32:1; Γιατί;

³ Αυτή η περικοπή, «και άρχοντες θέλουσιν άρχει εν ευθύτητι», έχει επί πολύν καιρό συνδεθή με τον Ψαλμό 45:16, που λέγει τα εξής: «Αντί των πατέρων σου θέλουσιν είσθαι οι υιοί σου· αυτούς θέλεις καταστήσει άρχοντας επί πάσαν την γην.» Εκείνοι που πρόκειται να καταστούν άρχοντες σύμφωνα με την περικοπή αυτή, εθεωρούντο επί πολύν καιρό ότι είναι οι πιστοί μάρτυρες των αρχαίων χρονών προ Χριστού, οι οποίοι επρόκειτο να γίνουν τέκνα του Χριστού του Βασιλέως με το ν’ αναστηθούν εκ νεκρών. Τότε επρόκειτο να εγκατασταθούν ως άρχοντες του λοιπού ανθρωπίνου γένους και να ενεργήσουν ως ορατοί αντιπρόσωποι της ουρανίας βασιλείας του Ιησού Χριστού. (Η Κιθάρα του Θεού [του 1921], παράγρ. 556) Επειδή το Ησαΐας 32:1 αναφέρει άρχοντας και τους συσχετίζει με τον Βασιλέα του νέου κόσμου, υπήρχε η σκέψις ότι αυτοί οι άρχοντες ήσαν οι ίδιοι μ’ εκείνους που αναφέρονται στον Ψαλμό 45:16. Και έτσι το εδάφιο, Ησαΐας 32:1, εφηρμόζετο στη χιλιετή βασιλεία του Ιησού Χριστού μετά τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Εν τούτοις, από το 1947 και έπειτα, οι στήλες της Σκοπιάς, όταν παρέθεταν το Ησαΐας 32:1, δεν το εφήρμοζαν μ’ αυτόν τον τρόπο.

4. Είναι ανάγκη η εκπλήρωσις του Ησαΐας 32:1 να αργοπορήση έως τον καιρό μετά την έναρξι του Αρμαγεδδώνος ή της επιγείου αναστάσεως; Γιατί απαντάτε έτσι;

⁴ Σημειώστε, παρακαλούμε, ότι ο Ησαΐας δεν λέγει ότι αυτοί οι άρχοντες υπό τον Βασιλέα της δικαιοσύνης είναι τέκνα του ή περιορίζονται στα τέκνα του, όπως κάνει ο Ψαλμός 45:16. Συνεπώς, η προφητεία του Ησαΐα δεν είναι ανάγκη να περιορισθή αναγκαστικά σ’ εκείνους που θα γίνουν τέκνα του Ιησού Χριστού, του «Αιωνίου Πατρός», και οι οποίοι, ως τέκνα του βασιλικού αυτού Πατρός δικαιούνται να γίνουν άρχοντες δυνάμει της γεννήσεως των από ένα βασιλικόν κυβερνήτην. Επομένως, και η εκπλήρωσις της προφητείας δεν είναι ανάγκη να αργοπορήση έως τον καιρό μετά τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, οπότε η οργάνωσις του Διαβόλου και οι άρχοντες και κυβερνήται της θα έχουν εξοντωθή από τη γη· ούτε ώσπου να λάβη χώραν η ανάστασις των πιστών μαρτύρων των αρχαίων χρόνων, όπως είναι ο Άβελ, ο Αβραάμ, ο Μωυσής και ο Δαβίδ.

5. Τι λέγει ο Ησαΐας, κεφάλαιο 32, εδάφιο 2, για τους άρχοντας;

⁵ Επί πλέον, σημειώστε τι λέγει ο Ησαΐας γι’ αυτούς τους άρχοντας στο επόμενο εδάφιο. Η Νεοελληνική μετάφρασις του εδαφίου Ησαΐας 32:2 έχει ως εξής: «Και ο άνθρωπος θέλει είσθαι ως σκέπη από του ανέμου, και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί [ρεύματα, Α.Σ.Μ. ] ύδατος εν ξηρά γη, ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση.» Το ποιος είναι ο άνθρωπος εδώ, υπήρξε επί πολύν καιρό ένα αμφισβητούμενο ζήτημα ερμηνείας. Αλλά τώρα αυτό θεωρείται ότι είναι η Εβραϊκή έκφρασις που σημαίνει «έκαστος» ή ο «καθένας», και συνεπώς, οι νεώτεροι μεταφρασταί το αποδίδουν έτσι. Η Μία Αμερικανική Μετάφρασις λέγει: «Και άρχοντες θέλουσιν άρχει εν ευθύτητι· και ο καθένας τους θα είναι σαν κρυψώνας από τον άνεμο, και σαν καταφύγιο από τη θύελλα, σαν ρεύματα νερού σε ξηρό τόπο, σαν τη σκιά ενός μεγάλου βράχου σε διψασμένη γη.» (Ησαΐας 32:1, 2, Μ.Α.Μ.· επίσης Μετ. Κραμπόν και Μετ. Μποβέρ-Καντερά) Ομοίως η Μετάφρασις Μόφφατ λέγει: «Με άρχοντας που άρχουν με ευθύτητα, και ο καθένας είναι καταφύγιο από τη θύελλα,» κλπ. Και η Εμφατική Βίβλος του Ρόδερχαμ λέγει: «Ναι, και άρχοντες με δικαιοσύνη θα κυβερνούν. Έτσι ο καθένας τους θα γίνη σαν κρυψώνας από τον άνεμο και σαν σκέπη από τη θύελλα, σαν αγωγοί νερού σ’ ένα ξηρό τόπο, σαν τη σκιά συμπαγούς βράχου σε διψασμένη γη.»—Επίσης Μετ. Λουθήρου.

6. Πότε ακριβώς χρειαζόμεθα προστασία από αυτά το πράγματα που περιγράφει το Ησαΐας 32:2, και σε ποιους πρέπει να στραφούμε για τέτοια προστασία;

⁶ Στη Μεσσιανική Χιλιετηρίδα, όταν ο Σατανάς και όλοι οι δαίμονες του θα είναι δεμένοι και θα είναι στην άβυσσο και όταν η ορατή του οργάνωσις θα έχη γίνει στάχτη, το ανθρώπινο γένος δεν θα χρειάζεται προστασία από τέτοια πράγματα σαν αυτά που περιέγραψε εδώ εικονικώς ο Ησαΐας. Τώρα, σ’ αυτόν ακριβώς τον κινδυνώδη «καιρόν του τέλους» του πονηρού κόσμου του Σατανά, έχομε μεγάλη ανάγκη τέτοιας προστασίας, διότι δεν την λαμβάνομε από το επίσημο στοιχείο της οργανώσεως του Σατανά. Τώρα ακριβώς φυσούν οι ορμητικοί άνεμοι της ψευδούς διδασκαλίας και της διεστραμμένης προπαγάνδας, που όχι μόνο μπορούν να αιωρήσουν βρέφη σε μια κούνια, αλλά είναι αρκετά ισχυροί για να παρασύρουν και έναν ώριμον άνδρα ή γυναίκα, ώστε να μη μπορούν να σταθούν στα πόδια τους. Τώρα ακριβώς μαίνεται η μεγάλη θύελλα των θερμών και ψυχρών πολέμων των κοσμικών εθνών, καθώς και των επιθέσεων των ορατών δυνάμεων του Διαβόλου εναντίον του πιστού λαού του Ιεχωβά Θεού. Τώρα ακριβώς βρισκόμαστε σε μια κοσμική γη αποξηραμμένη από πνευματική ανυδρία και όπου έχομε μεγάλη ανάγκη από τα ρεύματα του ύδατος της καθαρής θεοκρατικής αληθείας για να σβήσουν τη δίψα μας για τον αποκαλυμμένο λόγο του Θεού. Τώρα ακριβώς τα κυβερνώντα στοιχεία, το πολιτικό, το εμπορικό και το θρησκευτικό, προσπαθούν να λάμψουν σαν τον ήλιο για να φωτίσουν τον σκοτιζόμενο αυτόν κόσμο, αλλά προσβάλλουν το ανθρώπινο γένος με καταθλιπτική θερμότητα, και ιδίως τους μάρτυρας του Ιεχωβά με τη φωτιά της καταδιώξεως. Χρειαζόμεθα, λοιπόν, τον μεγάλο βράχο της βασιλείας του Θεού για να παρεμβληθή και να μας σκιάση σε μια διψασμένη γη. Και αφού δεν λαμβάνομε από το κυβερνών στοιχείο της οργανώσεως του Διαβόλου τον επιθυμητόν κρυψώνα και σκέπη και αναψυχή και σκιά, πρέπει να στραφούμε στους επισήμους υπηρέτας της οργανώσεως του Ιεχωβά. Αυτός υπόσχεται ότι ο Βασιλεύς του και οι άρχοντές του θα είναι ο καθένας τους τα επιθυμητά αυτά πράγματα για μας σ’ αυτόν τον καιρόν της ανάγκης. Θα φροντίσουν να λάβωμε ό,τι είναι ορθό και δίκαιο.

7. Πού κυβερνούν ο Βασιλεύς και οι άρχοντές του, και για να προστατεύσουν ποιούς:

⁷ Ο δίκαιος Βασιλεύς και οι άρχοντές του θα φέρουν μια κατάστασι στη γη που εικονίζει τη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά, και όλοι όσοι είναι μέσα σ’ αυτή την οργάνωσι ή υπ’ αυτήν, θα λάβουν τα οφέλη της δικαίας και ορθής των διακυβερνήσεως. Εκείνοι που μένουν έξω στον κόσμο δεν θα τα λάβουν.

8. Στον καιρό ποιου βασιλέως εδόθη η προφητεία, και κάτω από ποια ξένη απειλή;

⁸ Συνεπώς, τώρα ακριβώς, σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους» πριν από τον Αρμαγεδδώνα, αναζητούμε κατάλληλα την εκπλήρωσι της προφητείας του Ησαΐα (32:1, 2). Φαίνεται ότι η προφητεία εδόθη στον καιρό του Βασιλέως Εζεκία στην Ιερουσαλήμ κατά τον όγδοον αιώνα προ Χριστού. Στον καιρό του Εζεκία η Ασσυριακή αυτοκρατορία, η δεύτερη παγκόσμια δύναμις της Βιβλικής ιστορίας, κυριαρχούσε στον κόσμο και τον απειλούσε με τις σκληρές, άπληστες επιθέσεις της. Πρώτα διεξήγαγε έναν ψυχρό πόλεμο εκφοβιστικής προπαγάνδας και μεγάλων ψευδών εναντίον του μικρού βασιλείου του Ιούδα που το κυβερνούσε ο Βασιλεύς Εζεκίας, καθήμενος επάνω στον τυπικόν «θρόνον του Ιεχωβά» στο Όρος Σιών. Έγινε μεγάλη παρακίνησις στον Εζεκία ν’ αποβλέψη προς νότον και να μεταβή στην Αίγυπτο για να λάβη βοήθεια με τα άρματά της και τους ιππείς της, αλλά ο Εζεκίας αρνήθηκε να το πράξη. Αυτό θα ήταν έλλειψις εμπιστοσύνης στον Ιεχωβά, τον μεγάλον Πρωτουργόν της σωτηρίας και αποτυχία να ζητήση τη βοηθειά Του. Αλλά τώρα ο πόλεμος έγινε θερμός, και ο Ασσύριος άρχων, ο Βασιλεύς Σενναχειρείμ, εισέβαλε στην περιοχή του Ιούδα, εκυρίευσε πολλές πόλεις της, και έστησε πολιορκία σε άλλες. Ενώ πολιορκούσε την Λαχείς, τριάντα περίπου μίλια προς νότον της Ιερουσαλήμ, ο Σενναχειρείμ έστειλε ένα άγγελμα στην Ιερουσαλήμ υβρίζοντας τον Ιεχωβά Θεό και απαιτώντας την παράδοσι της πόλεως άνευ όρων. Ο Ιεχωβά, μέσω του προφήτου του Ησαΐα, ενίσχυσε τον Εζεκία να αρνηθή να συμμορφωθή με τη φαύλη αυτή αξίωσι. Μην μπορώντας να κυριεύση τη Λαχείς, ο Σενναχειρείμ κινήθηκε πλησιέστερα στην Ιερουσαλήμ και έστησε πολιορκία στη Λιβνά, είκοσι πέντε περίπου μίλια μακριά, και έστειλε εκ νέου ένα άγγελμα, στο οποίο διετύπωνε μια αλαζονική αξίωσι στον Εζεκία με εκφράσεις μειωτικές της δυνάμεως του Ιεχωβά στο να σώση.

9. Κατόπιν πώς η Ασσυρία έπαυσε να είναι απειλή στον Ιούδα;

⁹ Τότε ο Ιεχωβά, μέσω του προφήτου του Ησαΐα, εξεσφενδόνισε μια πρόκλησι στον καυχηματίαν, βλάσφημον Ασσύριον επιδρομέα και προείπε την επαίσχυντη ήττα του και την απελευθέρωσι της Ιερουσαλήμ, της πόλεως στην οποία ο Ιεχωβά είχε θέσει το όνομά του. Ο ίδιος ο Ησαΐας μάς γράφει τι επακολούθησε, λέγοντας: «Τότε εξήλθεν ο άγγελος του Ιεχωβά, και επάταξεν εν τω στρατόπεδω των Ασσυρίων εκατόν ογδοήκοντα πέντε χιλιάδας· και ότε εξηγέρθησαν το πρωί, ιδού, ήσαν πάντες σώματα νεκρά. Και εσηκώθη και έφυγε, και επέστρεψε, Σενναχειρείμ ο βασιλεύς της Ασσυρίας, και κατώκησεν εν Νινευή. Και ενώ προσεκύνει εν τω οίκω Νισρώκ του Θεού αυτού, Αδραμμέλεχ και Σαρασάρ οι υιοί αυτού επάταξαν αυτόν εν μαχαίρα, αυτοί δε έφυγον εις γην Αρμενίας.» (Ησαΐας 37:36-38, Α.Σ.Μ.· 2 Βασιλέων 19:8-37) Έπειτα απ’ αυτό, ο Ασσύριος δεν έγινε ποτέ εκ νέου απειλή στο βασίλειο του Ιούδα.

10. Ποιόν εξεικόνιζε ο Εζεκίας, και ποιόν ο Σενναχειρείμ;

¹⁰ Ο απόστολος Παύλος μάς λέγει ότι τα γεγονότα της αρχαίας Ιουδαϊκής ιστορίας συνέβαιναν σ’ εκείνους ως τύποι ή προειδοποιητικά παραδείγματα για μας που ζούμε στον καιρόν του τέλους του παλαιού συστήματος πραγμάτων. Ο Εζεκίας στον καιρό αυτής της απειλής εναντίον της Ιερουσαλήμ και της απελευθερώσεώς της, εξεικόνιζε τον Ιησού Χριστό ο οποίος κάθεται με τον Ιεχωβά στον ουράνιο θρόνο Του και στα δεξιά του. (1 Κορινθίους 10:6, 11) Ο Ασσύριος επιδρομεύς, ο Βασιλεύς Σενναχειρείμ, εξεικονίζει εκείνον που δυσφημεί τον Ιεχωβά Θεό και εναντιώνεται στον Ιησού Χριστό, δηλαδή, τον Σατανά ή Διάβολο, ο οποίος είναι «ο θεός του αιώνος τούτου.» Επομένως, αν τα εδάφια, Ησαΐας 32:1, 2, έχουν τον Βασιλέα Εζεκία υπ’ όψιν, τον έχουν μόνον ως τύπον, και η εκπλήρωσίς των σ’ αυτόν ήταν μόνο τυπική και μερική.

11. Σε ποιου τις ημέρες έρχεται η πλήρης εκπλήρωσις της προφητείας, και πώς περιγράφεται αυτό εις Ησαΐαν 31:5-9;

¹¹ Η τελεία εκπλήρωσις έρχεται στις ημέρες του Μεγαλυτέρου Εζεκία, Χριστού Ιησού, όταν ο Μεγαλύτερος Ασσύριος, Σατανάς ο Διάβολος, απειλεί την ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά επάνω στη γη και βλασφημεί την παντοδύναμη εξουσία του. Για να δώση ισχυρή παρηγορία σ’ εκείνους που προσκολλώνται στη θεοκρατική του οργάνωσι σ’ αυτές τις τεταμένες ημέρες, ο Ιεχωβά Θεός μάς λέγει τα εξής στα τελευταία εδάφια του προηγουμένου κεφαλαίου: «Ως πτηνά διαπετώμενα επί τους νεοσσούς, ούτως ο Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει υπερασπισθή την Ιερουσαλήμ, υπερασπιζόμενος και ελευθερόνων αυτήν, διαβαίνων και σώζων αυτήν. Επιστράφητε προς εκείνον, από του οποίου οι υιοί του Ισραήλ όλως απεστάτησαν. Διότι εν εκείνη τη ημέρα πας άνθρωπος θέλει ρίψει τα αργυρά αυτού είδωλα και τα χρυσά αυτού είδωλα, τα οποία αι χείρες σας κατεσκεύασαν εις εσάς αμαρτίαν. Τότε ο Ασσύριος θέλει πέσει εν μαχαίρα, ουχί ανδρός· και μάχαιρα, ουχί ανθρώπου, θέλει καταφάγει αυτόν· και θέλει φεύγει από προσώπου της μαχαίρας, και οι νέοι αυτού θέλουσιν είσθαι δια φόρον. Και από του φόβου θέλει παραδράμει το οχύρωμα αυτού [τον προστάτην θεόν του], και οι αρχηγοί αυτού θέλουσι κατατρομάξει εις την σημαίαν, λέγει ο Ιεχωβά, του οποίου το πυρ είναι εν Σιών, και η κάμινος αυτού εν Ιερουσαλήμ.»—Ησαΐας 31:5-9, Α.Σ.Μ.

ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΕΦΑΡΜΟΣΙΜΗ ΚΑΙ ΠΩΣ

12. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε που ν’ αποτελή επιχείρημα εναντίον της εφαρμογής του Ησαΐας 32:1 τώρα, από το 1914 μ.Χ.;

¹² Αφού αναφέρει αυτά τα λόγια, που είναι τώρα κοντά στη τελεία τους εκπλήρωσι, ο προφήτης Ησαΐας αρχίζει το επόμενο κεφάλαιο, λέγοντας: «Ιδού, βασιλεύς θέλει βασιλεύσει εν δικαιοσύνη, και άρχοντες θέλουσιν άρχει εν ευθύτητι.» (Μ.Α.Μ.) Δεν υπάρχει τίποτε που ν’ αποτελή επιχείρημα εναντίον της εφαρμογής των λόγων αυτών τώρα, σ’ αυτές τις ημέρες που ο Μεγαλύτερος Ασσύριος, ο Σατανάς, είναι σε έξαψι εναντίον της ορατής οργανώσεως του Ιεχωβά, του υπολοίπου του σπέρματος της «γυναικός» του Θεού. Βρισκόμαστε τώρα τριάντα οκτώ χρόνια μετά το 1914, και, ιδού, ο κεχρισμένος Βασιλεύς του Ιεχωβά βασιλεύει πράγματι! Βασιλεύει με δικαιοσύνη από το τέλος των προσδιωρισμένων «καιρών των εθνών» κατά το έτος εκείνο. Δεν είναι ανάγκη να αποβλέψωμε πέρα από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος για την εκπλήρωσι αυτού του μέρους της προφητείας. Εκπληρώνεται πραγματικά τώρα. Επειδή ο Βασιλεύς βασιλεύει δικαιωματικά τώρα και για να αποδώση δικαιοσύνη στο όνομα του Ιεχωβά, γι’ αυτό ακριβώς ο Μεγαλύτερος Ασσύριος, Σατανάς ο Διάβολος, μαίνεται και επιχειρεί πόλεμον εναντίον του πιστού υπολοίπου και των καλής θελήσεως συντρόφων του επάνω στη γη. Αν κάποιος γνωρίζη ότι ο Βασιλεύς βασιλεύει, αυτός είναι ο Σατανάς ή Διάβολος, διότι ο Βασιλεύς τον ενίκησε στον «πόλεμον εν τω ουρανώ» και κατέρριψε αυτόν και τους δαίμονάς του στο υποπόδιο του Θεού, στη γη, κάτω από τα πόδια του ανάσσοντος Βασιλέως.—Λουκάς 21:24· Αποκάλυψις 12:1-17.

13. Ποιο ερώτημα εγείρεται κατόπιν όσον αφορά τους άρχοντας που αναφέρονται;

¹³ Αλλά τι θα πούμε για το άλλο μέρος της προφητείας: «Και άρχοντες θέλουσιν άρχει εν ευθύτητι· και ο καθένας τους θα είναι σαν κρυψώνας από τον άνεμο»; Πώς θα μπορούσε και αυτό επίσης να είναι αληθινό τώρα, και ποιοι είναι αυτοί οι άρχοντες που πρόκειται να κυβερνούν με ευθύτητα και να είναι σαν μια προστασία στον λαόν του Ιεχωβά; Απαντούμε Γραφικά ως εξής:

14, 15. (α) Ποια είναι η λέξις που μεταφράζεται «άρχων» και ποιους εννοεί; (β) Πώς αλλιώς μεταφράζεται και εφαρμόζεται αυτή η λέξις;

¹⁴ Η Εβραϊκή λέξις που μεταφράζεται εδώ «άρχοντες» (στα Αγγλικά princes) είναι σαρίμ, της οποίας ο ενικός είναι σαρ (θηλυκό σάρρα). Όπως εξετέθη στη Σκοπιά της 15ης Μαρτίου 1951, στο άρθρο «Έναρξις της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου» (παράγρ. 14), η Εβραϊκή αυτή λέξις σαρ δεν σημαίνει πάντοτε τον υιόν ενός βασιλέως ή τον υιόν ενός πολιτικού άρχοντος, ούτε μεταφράζεται πάντοτε αυτή η λέξις «άρχων» (prince), ούτε χρησιμοποιείται μ’ αυτή την πολιτική χροιά στις Άγιες Γραφές. Σημαίνει τον πρώτον, πρωτεύοντα ή πρυτανεύοντα σε οποιαδήποτε τάξι, την κεφαλή μιας ομάδος ή ομίλου. Παραδείγματος χάριν: Η λέξις σαρ απαντάται 419 φορές στις Εβραϊκές Γραφές, από τη Γένεσι ως τον Σοφονία. Από όλες αυτές τις φορές η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου αποδίδει τη λέξι αυτή άρχων (prince) 208 φορές, αλλά επίσης αρχηγός 125 φορές, αρχιστράτηγος 3 φορές, αρχηγός που είχε κυβερνήσει 1 φορά, κυβερνήτης 33 φορές, πρωτεύων 33 φορές, διευθυντής 6 φορές, φύλαξ 3 φορές, πρυτανεύων 2 φορές, και στρατηγός, κύριος, αυθέντης, οικονόμος και επιστάτης από 1 φορά το καθένα. Μεταφράζεται, λοιπόν, περισσότερες φορές μ’ αυτές τις άλλες λέξεις παρά με τη λέξι άρχων. Στη Γένεσι 21:22, 32 ο στρατιωτικός αρχηγός του βασιλέως των Φιλισταίων αποκαλείται αρχιστράτηγος (σαρ). Ο αξιωματούχος του Φαραώ στον οποίον επωλήθη ο Ιωσήφ στην Αίγυπτο εκαλείτο αρχηγός [Νεοελ. Μετ, άρχων] (σαρ) της φρουράς ή αρχισωματοφύλαξ. (Γένεσις 37:36, περιθώριο· 39:1, 21-23, Μετ. Βασ. Ιακ.) Ο οινοχόος και ο σιτοποιός του Φαραώ που είχαν φυλακισθή μαζί με τον Ιωσήφ, εκαλούντο αρχιοινοχόος, δηλαδή αρχηγός (σαρ) των οινοχόων, και αρχισιτοποιός, δηλαδή αρχηγός (σαρ) των σιτοποιών. (Γένεσις 40:2, 9, 16) Στην πορεία του χρόνου ο Φαραώ κατέστησε τους αδελφούς του Ιωσήφ επιστάτας (σαρίμ) των βασιλικών ποιμνίων.—Γένεσις 47:6.

¹⁵ Μετά τον θάνατο του Ιωσήφ, ο νέος Φαραώ δώρισε επιστάτας (σαρίμ) πάνω στους Εβραίους για να ενεργούν ως εργοδιώκται σ’ αυτούς. (Έξοδος 1:11) Όταν οι Ισραηλίτες στην Παλαιστίνη εζήτησαν από τον προφήτη Σαμουήλ να τους διορίση ανθρώπινο βασιλέα, ο Σαμουήλ τους προειδοποίησε ότι ο βασιλεύς των θα στρατολογούσε άνδρες για να είναι «χιλίαρχοι, εκατόνταρχοι και πεντηκόνταρχοι», δηλαδή αρχηγοί (σαρίμ) ομάδων από χιλίους, εκατό και πενήντα άνδρες. Ο πρώτος των βασιλεύς, ο Σαούλ, κατέστησε τον εξάδελφό του Αβενήρ αρχηγόν (σαρ) του στρατεύματός του. Αργότερα κατέστησε τον Δαβίδ «χιλίαρχον», δηλαδή αρχηγόν (σαρ) χιλίων στρατιωτών.—1 Σαμουήλ 8:12· 14:50· 17:55· 18:13.

16, 17. (α) Τι δείχνει αν ο Ισραήλ είχε άρχοντας (σαρίμ) προτού αποκτήση βασιλέα; (β) Επίσης μετά την ανατροπή του βασιλέως των;

¹⁶ Σημειώστε, εν τούτοις, το εξής: Προτού καν ζητήσουν και αποκτήσουν ανθρώπινον βασιλέα οι Ισραηλίτες, είχαν εκείνους που εκαλούντο άρχοντες ή σαρίμ. Στην έρημο του Σινά ο Μωυσής, ακολουθώντας τη συμβουλή του συγγενούς του Ιοθόρ, διώρισε χιλιάρχους, εκατοντάρχους, πεντηκοντάρχους, και ακόμη και δεκάρχους, δηλαδή άρχοντας (σαρίμ) ομάδων από χιλίους, εκατό, πενήντα και δέκα άνδρες, για να ενεργούν ως βοηθοί του κριταί. (Έξοδος 18:21· Αριθμοί 31:14, 48, 52, 54· Δευτερονόμιον 1:15) Ο Μωυσής είχε λάβει οδηγίες από τον Ιεχωβά Θεό να έχη αρχηγούς (σαρίμ) των στρατευμάτων του Ισραήλ για να τα οδηγούν. Και όταν ο Δαθάν και ο Αβειρών εστασίασαν εναντίον του Μωυσέως στην έρημο, τον κατηγόρησαν ότι έκανε τον εαυτό του άρχοντα των Ισραηλιτών.—Δευτερονόμιον 20:9· Αριθμοί 16:13.

¹⁷ Στη γη της επαγγελίας, όταν ακόμη κυβερνούσαν οι κριταί και δεν υπήρχε έως τότε ανθρώπινος βασιλεύς στον Ισραήλ, οι δώδεκα φυλές είχαν η καθεμιά τον άρχοντά της. Διαβάζομε για «άρχοντας του Ισσάχαρ» στις ημέρες του Κριτού Βαράκ και της Δεβόρρας· για «αρχηγούς της [πόλεως] Σοκχώθ» στις ημέρες του Κριτού Γεδεών, και για «άρχοντας της Γαλαάδ» στις ημέρες του Κριτού Ιεφθάε. (Κριταί 5:15· 8:6· 10:18) Υπήρχαν επίσης «άρχοντες Ιούδα» και «άρχοντες Ζαβουλών» και «άρχοντες Νεφθαλί», όπως λέγει αργότερα ο Δαβίδ στον Ψαλμό 68:27. Ακόμη και αφού ανετράπη το βασίλειο του Ισραήλ σε δύο φάσεις από την Ασσυρία και τη Βαβυλώνα, και οι Ισραηλίτες επέστρεψαν από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία στην Ιερουσαλήμ για να ανοικοδομήσουν το ναό του Ιεχωβά εκεί, είχαν άρχοντας, μολονότι δεν είχαν βασιλέα από τη γραμμή του Δαβίδ που να βασιλεύη. Τόσο ο ιερεύς Έσδρας, όσο και ο Ιουδαίος κυβερνήτης Νεεμίας, μας μιλούν για τους άρχοντας (σαρίμ) του αποκαταστημένου υπολοίπου των πιστών λατρευτών του Ιεχωβά. (Έσδρας 9:1, 2, 14· Νεεμίας 3:9-19· 4:16· 11:1· 12:31, 32) Αλλά σημειώστε, επίσης, το εξής γεγονός: υπήρχαν ομοίως άρχοντες (σαρίμ) των ιερέων και των Λευιτών, όπως ακριβώς στις ημέρες της βασιλείας υπήρχε «πρωταοιδός των Λευιτών» και ιερατικοί «διευθυνταί του αγιαστηρίου, και διευθυνταί του οίκου του Θεού».—Έσδρας 8:24, 29· 10:5· 1 Χρονικών 15:22· 24:5.

18. Για να έχουν, λοιπόν, σαρίμ, ήταν αναγκαίος ένας βασιλεύς; Ήσαν όλοι πολιτικοί;

¹⁸ Βλέπομε, λοιπόν, ότι δεν ήταν ανάγκη να υπάρχη βασιλεύς που να βασιλεύη ανάμεσα στον θεοκρατικώς ωργανωμένο λαό του Ιεχωβά, για να έχη ο λαός αυτός άρχοντας ή σαρίμ. Ούτε περιωρίζετο σε κυβερνητικά έργα ο διορισμός αρχόντων, αλλ’ αυτοί διωρίζοντο ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν να κάμουν με στρατιωτικά ζητήματα, με δικαστικές υποθέσεις, και υποθέσεις λατρείας. Ο Ησαΐας, του οποίου την προφητεία εξετάζομε, χρησιμοποιεί τη λέξι σαρ 17 φορές και μας λέγει ότι ο Ιησούς Χριστός θα κληθή «Άρχων ειρήνης».—Ησαΐας 9:6.

19. Τι θα μπορούσε, λοιπόν, να έχη τώρα ο ανάσσων Βασιλεύς μας επάνω στη γη, και πού θα είχαν αυτοί το αξίωμά τους και με ποιο είδος υπηρεσίας;

¹⁹ Με τέτοια ευρύτητα εννοίας και ποικιλία εφαρμογής της Εβραϊκής λέξεως σαρ, μπορούμε να εκτιμήσωμε πώς ο ουράνιος Βασιλεύς, βασιλεύοντας με δικαιοσύνη, θα μπορούσε να έχη τους ορατούς του δούλους επάνω στη γη κατά τη διάρκεια του κινδυνώδους αυτού καιρού, και πώς αυτοί θα κατείχαν τη θέσι που αντιστοιχεί με ό,τι ο Ησαΐας 32:1 αναφέρει ως άρχοντες (σαρίμ). Δεν θα είχαν αυτό το ηγετικό αξίωμα μέσα στα πολιτικά συστήματα του κόσμου τούτου, διότι, μολονότι βρίσκονται στον κόσμο, δεν αποτελούν μέρος του κόσμου. Ούτε θα είχαν κάποια τέτοια συνδυασμένα πολιτικά, ιεραρχικά αξιώματα σαν εκείνα που έχει ο ανώτερος κλήρος του Ρωμαιοκαθολικού θρησκευτικοί συστήματος, έτσι ώστε να καλούνται «άρχοντες της εκκλησίας». Το Ρωμαιοκαθολικό θρήσκευμα είναι μέρος του κόσμου τούτου και διαπράττει πνευματική μοιχεία με τους πολιτικούς και εμπορικούς άρχοντας του κόσμου τούτου. Αλλά εκείνοι που υπηρετούν σε επίσημες θέσεις επάνω στη γη υπό τον δίκαιον Βασιλέα του Ιεχωβά, το πράττουν αυτό μέσα στη θεοκρατική οργάνωσι. Αντιπροσωπεύουν αποκλειστικώς τη βασιλεία του Θεού, και σ’ αυτή την υπηρεσία διαχειρίζονται μόνο τα συμφέροντα της βασιλείας Του—αρχοντική υπηρεσία πράγματι!

ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ

20. (α) Αφού άρχισε να βασιλεύη, έχει ο Βασιλεύς τους σαρίμ του να άρχουν επάνω στη γη με δικαιοσύνη; (β) Γιατί δεν καλούνται «άρχοντες»;

²⁰ Αφού ο Ιησούς Χριστός άρχισε να βασιλεύη στον καιρό της γεννήσεως της Βασιλείας κατά το 1914, πρέπει άρα γε να εννοήσωμε ότι οι άρχοντές του άρχουν ορατώς με δικαιοσύνη επάνω στη γη; Μάλιστα· αλλά από το έτος 1919 και έπειτα. Γιατί, λοιπόν, δεν βρίσκομε ανθρώπους μέσα στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά που να ορίζωνται ως «άρχοντες»; Αυτό συμβαίνει επειδή σ’ αυτόν τον κόσμο ο όρος αυτός έχει μια πολιτική έννοια. Στην αρχική Εβραϊκή γλώσσα της Γραφής η λέξις αυτή έχει ευρύτερη σημασία και μπορεί να εφαρμοσθή σε ποικιλία υπηρεσιών στις οποίες ένας άνθρωπος του Θεού είναι αρχηγός, πρωτεύων ή πρυτανεύων σ’ ένα τμήμα υπηρεσίας ή σ’ έναν όμιλο ή τάξι. Σ’ αυτό τον κόσμο η λέξις «άρχων» εμπεριέχει ένα είδος αίγλης έτσι ώστε την δοξάζομε πέρα από ό,τι κατάλληλα της ανήκει. Αλλά στο Εβραϊκό κείμενο η λέξις εσήμαινε όχι απλώς το ύψος της θέσεως ενός ατόμου, αλλά επίσης βαριά ευθύνη και σκληρή εργασία για ν’ ανταποκριθή κανείς σ’ αυτήν. Παρατηρήστε τώρα πώς ο λόγος του Θεού προείπε την τοποθέτησι πιστών Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά σε τέτοιες υπεύθυνες θέσεις σχετικές με τη βασιλεία του και πώς αυτός εξεπλήρωσε τον λόγον αυτόν.

21. Σύμφωνα με ό,τι προείπε ο Θεός, πότε επρόκειτο να τοποθετήση ανθρώπους σε τέτοιες θέσεις;

²¹ Ο Θεός προείπε ότι θα το έκανε αυτό στον καιρό που θα αποκαθιστούσε το πιστό υπόλοιπο του λαού του στα προνόμια της θεοκρατικής του οργανώσεως. Είναι αξιοσημείωτο ότι όταν ο κεχρισμένος Βασιλεύς του Ιεχωβά, Χριστός Ιησούς, παρουσίασε τον εαυτό του για πρώτη φορά δημοσία στον εκλεκτό του λαό, ο καιρός αυτός ήταν καιρός αποκαταστάσεως για τους Ιουδαίους. Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιησούς διέσχιζε όλη τη χώρα της Παλαιστίνης κηρύττοντας, «Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» Αν δεν υπήρχε μετάνοια, δεν επρόκειτο να υπάρξη αποκατάστασις για τους αμετανοήτους Ιουδαίους. Γι’ αυτό, επίσης, στη συναγωγή της Ναζαρέτ, ο Ιησούς εδιάβασε την προφητεία του Ησαΐα που προέλεγε το χρίσμα του για να ‘κηρύξη προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλη τους συντεθλασμένους εν ελευθερία’. (Ματθαίος 4:17 και Λουκάς 4:18) Μόνο ένα υπόλοιπο από τους Ιουδαίους επίστεψε, το οποίο μετενόησε πλήρως για τις αμαρτίες του απέναντι της διαθήκης του Ιεχωβά, και αυτοί αποκατεστάθησαν από τη Βαβυλωνιακή δουλεία στην οποία τους είχαν φέρει αναγκαστικά οι αποστάται θρησκευτικοί ηγέται των. Εισήχθησαν στη Χριστιανική ελευθερία και τους ανετέθησαν προνόμια υπηρεσίας στην ελεύθερη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά. Αυτό είναι επίσης αληθινό για τη δεύτερη έλευσι του Χριστού στη βασιλεία του.

22. Με ποιον τρόπο η βασιλεία δια του Χριστού είναι μια αποκατάστασις; Τι εσήμανε η ίδρυσίς της για τον λαόν του Ιεχωβά;

²² Η βασιλεία του Ιησού Χριστού είναι αυτή καθ’ εαυτήν μια αποκατάστασις της διακυβερνήσεως της γης από τον Ιεχωβά μέσω του κεχρισμένου Βασιλέως του. Είναι επίσης το μέσον που χρησιμοποιεί για την αποκατάστασι όλων των ανθρώπων που επιθυμούν να έλθουν στην εύνοια του Θεού και να ζήσουν αιωνίως κάτω από την παγκόσμια κυριαρχία του. Ο απόστολος Πέτρος, έχοντας υπ’ όψιν πώς ο Θεός είχε ανατρέψει την τυπική του βασιλεία στον Ισραήλ χρησιμοποιώντας τη Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία στο 607 π.Χ., υπενθύμισε ότι ο Ιεχωβά είχε υποσχεθή να αποκαταστήση τη βασιλεία μ’ ένα βασιλέα από τη γραμμή του Δαβίδ. Στο ναό, λοιπόν, είπε προς τους Ιουδαίους: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, δια να έλθωσι καιροί αναψυχής από προσώπου του Ιεχωβά, και αποστείλη τον προκεκηρυγμένον εις εσάς Ιησούν Χριστόν· τον οποίον πρέπει να δεχθή ο ουρανός μέχρι των καιρών της αποκαταστάσεως πάντων όσα ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων αυτού προφητών.» (Πράξεις 3:19-21, Μ.Ν.Κ..) Συνεπώς, αφότου απεστάλη ο Ιησούς Χριστός με την εξουσία της Βασιλείας το 1914, είναι καιρός αποκαταστάσεως όσον αφορά τον λαόν του Ιεχωβά επάνω στη γη. Όχι απλώς αποκαταστάσεις των χαμένων αληθειών. Όχι· αλλά επίσης αποκαταστάσεως της διατάξεως της Βασιλείας ανάμεσα στο λαό του, αποκαταστάσεως της θεοκρατικής οργανώσεως η οποία αναγνωρίζει και υποτάσσεται στην παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού, του Βασιλέως της αιωνιότητος.

23. Γιατί αυτή η αποκατάστασις έλαβε χώραν γι’ αυτούς από το 1919 και έπειτα;

²³ Αφού η βασιλεία γεννήθηκε στο 1914, γιατί λέμε ότι η αποκατάστασις αυτή έλαβε χώραν για το λαό του επάνω στη γη από το 1919 και έπειτα; Διότι στη διάρκεια του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος άρχισε στο 1914, το κεχρισμένο υπόλοιπο του Ιεχωβά στη γη, δεν είχε κατάλληλη κατανόησι. Ήσαν ακόμη κηλιδωμένοι με Βαβυλωνιακά πράγματα και δεν είχαν τη θεοκρατική μέθοδο ενεργείας μεταξύ τους. Έτσι ενέδωσαν στο φόβο και στην παράλογη επέμβασι των κυβερνητικών στοιχείων του κόσμου τούτου και ήλθαν σε Βαβυλωνιακή δουλεία και ωδηγήθηκαν σε εξορία μακριά από την οργάνωσι του Ιεχωβά. Αλλά στο 1919 ο Ιεχωβά Θεός, χάριν του ονόματος του, έφερε την απελευθέρωσί τους. Με το πνεύμα του τους εκίνησε να αναδιοργανωθούν για την υπηρεσία της Βασιλείας στη μεταπολεμική περίοδο. Μ’ αυτό τον τρόπο τους αποκατέστησε ως την ενεργό του οργάνωσι· και με το λόγο του και με το πνεύμα του τους ενέπνευσε θάρρος και τόλμη υπέρ της Βασιλείας και του Βασιλέως της.

24. Πώς αυτό επηρέασε τα μάτια τους, τα αυτιά τους, την καρδιά τους και τη γλώσσα τους;

²⁴ Ο Χριστός Ιησούς επεδοκίμασε το υπόλοιπό του ως «πιστόν και φρόνιμον δούλον» και διώρισε αυτή την τάξι του δούλου επί όλων των επιγείων υπαρχόντων του. Έπειτα μέσω της θεοκρατικής οργανώσεως ο Ιεχωβά τους ωδήγησε από τη μια αλήθεια, στην άλλη, ανοίγοντας τα μάτια της καρδιάς τους και τα αυτιά της διανοίας τους για να ιδούν και ν’ ακούσουν αυτές τις αλήθειες. Επειδή οι αλήθειες. αυτές τους εδίδασκαν να είναι λογικοί και σώφρονες, δεν ενεργούσαν πια βίαια ή βιαστικά, σπεύδοντας στην αμαρτία, αλλά απέκτησαν αληθινή γνώσι και μιλούσαν με κατανόησι, με μια βεβαιότητα πίστεως, και με το θάρρος της πεποιθήσεως, μη τραυλίζοντας πια με φόβο και αβεβαιότητα. Συνέβη, ακριβώς, όπως είχε ειπεί το τρίτο εδάφιο της προφητείας του Ησαΐα ότι θα συνέβαινε όταν ο βασιλεύς θα βασίλευε με δικαιοσύνη και οι άρχοντες του θα κυβερνούσαν με ευθύτητα: «Και οι οφθαλμοί των βλεπόντων δεν θέλουσιν είσθαι εσκοτισμένοι, και τα ώτα των ακουόντων θέλουσιν είσθαι προσεκτικά. Και η καρδία των θρασέων θέλει καταλάβει σοφίαν, και η γλώσσα των τραυλιζόντων θέλει επιταχύνει να λαλή καθαρά.»—Ματθαίος 24:45-47· Ησαΐας 32:3, 4· 29:18, 19· 35:3-6.

25. Λόγω ποιών προσώπων που ήσαν εμπόδια, ωδήγησε ο Θεός το λαό του να δη την ανάγκη της θεοκρατικής οργανώσεως; και τι υποσχέθηκε;

²⁵ Λόγω του ότι ήσαν δραστήριοι στο να κηρύττουν σε όλα τα έθνη την καλή αγγελία ότι η βασιλεία του Θεού ιδρύθη στο 1914, ο Μεγαλύτερος Ασσύριος, Σατανάς ο Διάβολος, εκδιωγμένος τώρα από τον ουρανό, εφώρμησε με λύσσα εναντίον των. Προσπάθησε να διαλύση την οργάνωσί τους με διωγμό, με νόμους που εσχεδιάσθησαν με κακή πρόθεσι, και με τη δύναμι δικτατορικών και ολοκληρωτικών κυβερνήσεων. Ανάμεσα στις τάξεις του υπολοίπου υπήρχαν ακόμη φιλόδοξα πρόσωπα που ήθελαν να λάμπουν μάλλον σε επίσημες θέσεις παρά να εργάζωνται για τα συμφέροντα της Βασιλείας, και τα οποία, συνεπώς, ενεργούσαν για να παρεμποδίσουν τη μαρτυρία της Βασιλείας. Ο Θεός, λοιπόν, ωδήγησε εκείνους που αποτελούσαν το λαό του να δουν ότι για την ασφάλειά τους και για την ενότητά τους και την αρμονική τους δράσι έπρεπε ν’ αποκαταστήσουν ανάμεσα τους θεοκρατική οργάνωσι. Αυτό εσήμαινε τη λειτουργία της οργανώσεώς των με τον Θεόν ως Κυβερνήτην, εφόσον αυτός βρίσκεται στην κορυφή, και με όλα τα πλάσματα επάνω στη γη σε υποταγή σ’ Αυτόν ως Υπέρτατον Κυρίαρχον, μάλλον παρά με απομίμησι των κοσμικών δημοκρατιών ή της κυβερνήσεως του λαού. Ο Ιεχωβά είχε προείπει αυτόν τον καθαρισμό του υπολοίπου των κεχρισμένων μαρτύρων του, όταν είπε στην τυπική του οργάνωσι των αρχαίων χρόνων: «Ω! θέλω χορτασθή [ικανοποιηθή, Μ.Α.Μ.] επί τους εναντίους μου, και θέλω εκδικηθή κατά των εχθρών μου· και θέλω στρέψει την χείρά μου επί σε, και αποκαθαρίσει την σκωρίαν σου, και αφαιρέσει όλον σου τον κασσίτερον [μίγμα μετάλλων]. Και θέλω αποκαταστήσει τους κριτάς σου ως το πρότερον, και τους συμβούλους σου ως το απ’ αρχής· μετά ταύτα θέλεις ονομασθή, Η πόλις της δικαιοσύνης, Η πιστή πόλις.»—Ησαΐας 1:24-26.