Ποιος Έχει τα Προσόντα να Είναι Πρεσβύτερος;
«Ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς αλλ’ εκουσίως, μηδέ αισχροκερδώς αλλά προθύμως.»—1 Πέτρου 5:2.
1. Πόσο σπουδαίο θεωρεί ο Θεός το ποίμνιό του;
ΘΕΩΡΕΙ ο Θεός το ποίμνιόν του ως σπουδαίο και άξιο να λαμβάνη μια ειδική φροντίδα από εκείνους που αυτός έχει διορίσει ως υποποιμένες; Πόσο σπουδαία θεωρεί ο Θεός τα «πρόβατά» του; Ο Υιός του εδήλωσε τα εξής: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16) Το ενδιαφέρον του ήταν τόσο ώστε επέτρεψε στον Υιόν του να εγκαταλείψη τους ουρανούς για μια χρονική περίοδο 34 ετών και τριών μηνών και να έλθη στη γη ως άνθρωπος με τον σκοπό να διανοίξη τον δρόμο ώστε, τα «πρόβατά» του που παραπλανήθηκαν, να επανέλθουν στην ποίμνη του.
2. Μπορούμε να έχωμε εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και στον Ιησού ως ποιμένας; Εξηγήστε.
2 Αποτελούμε μέρος εκείνου του «κόσμου» που τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός και που χρειάζεται συμφιλίωσι με τον Θεό. Η έκκλησις του Θεού προς τους Ισραηλίτας να επιστρέψουν από την ξενική δουλεία απευθύνεται ομοίως και σε μας σήμερα: «Επιστρέψατε προς εμέ, . . . και θέλω επιστρέψει προς εσάς.» (Ζαχ. 1:3) Ο απόστολος Πέτρος έγραψε τα εξής στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία: «Υπήρχετε ως πρόβατα πλανώμενα, αλλά τώρα επεστράφητε εις τον ποιμένα και επίσκοπον των ψυχών σας.» (1 Πέτρ. 2:25) Ο Θεός παρέχει προστασία σε κείνους που επιστρέφουν σ’ αυτόν: «Θέλει βοσκήσει το ποίμνιον αυτού ως ποιμήν θέλει συνάξει τα αρνία διά του βραχίονος αυτού και βαστάσει εν τω κόλπω αυτού· και θέλει οδηγεί τα θηλάζοντα.» (Ησ. 40:11) Διώρισε, επίσης, ως βοηθόν του τον Καλόν Ποιμένα, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ‘παρέδωκεν την ψυχήν αυτού υπέρ των προβάτων.’—Ιωάν. 10:7-15.
3. Πώς απέδειξε ο Παύλος ότι ήταν ένας υπεύθυνος ποιμήν;
3 Ο Ιεχωβά εφρόντισε, επίσης, για υποποιμένας που έχουν ως σκοπό να επιμελούνται τα «πρόβατα.» Ο απόστολος Παύλος ήταν ένας απ’ αυτούς, και είπε: «Εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών, καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα· ούτως έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.» Ο βαθμός στον οποίο ήταν διατεθειμένος να μεταδώση την ψυχή του γίνεται φανερός από όσα αυτός έγραψε στην εκκλησία της Κορίνθου: «Εγώ δε με άκραν χαράν θέλω δαπανήσει και όλως δαπανηθή υπέρ των ψυχών σας, αν και ενώ σας αγαπώ περισσότερον, αγαπώμαι ολιγώτερον.»—1 Θεσσ. 2:7, 8· 2 Κορ. 12:15· 11:28.
4. Έχοντας υπ’ όψιν τα όσα γνωρίζομε γι’ αυτούς τους ποιμένας, ποιος πρέπει να είναι σήμερα ο στόχος και η υποχρέωσίς μας ως Χριστιανών;
4 Μπορούμε να διαμορφώσουμε τη ζωή μας σύμφωνα με αυτούς τους ποιμένας δηλαδή τον Μέγα Ποιμένα, τον καλόν Ποιμένα, και τον απόστολο Παύλο. Ο απόστολος Ιωάννης λέγει ότι χρεωστούμεν υπέρ των αδελφών να βάλλωμεν τας ψυχάς ημών.» (1 Ιωάν. 3:16) Αυτός εγνώριζε τα λόγια του Ιησού: «Διότι παράδειγμα έδωκα εις εσάς, διά να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, δεν είναι δούλος ανώτερος του κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος ανώτερος του πέμψαντος αυτόν.»—Ιωάν. 13:15, 16· παράβαλε με Ιωάν. 15:12, 13.
5. Γιατί μερικοί δεν βρήκαν ακόμη την οδό για να επιστρέψουν στον Ιεχωβά;
5 Εφ’ όσον η Βίβλος λέγει για τον Ιεχωβά ότι «αυτός είναι ο Θεός ημών και ημείς λαός της βοσκής αυτού και πρόβατα της χειρός αυτού,» τι είναι εκείνο που εμποδίζει τους ανθρώπους από το να υπηρετούν τον Ιεχωβά; Οι άνθρωποι απλώς δεν γνωρίζουν την οδό για να επιστρέψουν σ’ αυτόν δεν έχουν κανένα να τους οδηγήση, ή μάλλον οι ανθρώπινοι οδηγοί των, οι δήθεν ποιμένες των, τους έχουν παροδηγήσει. Ο Ιησούς είχε χαρακτηρίσει στις ημέρες του ως ψευδοποιμένας εκείνους οι οποίοι όπως είπε: «Έρχονται προς εσάς με ενδύματα προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες.» Επίσης οι άνθρωποι «ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» Εχρειάζοντο κατάλληλη ποίμανσι, και ο Ιησούς εδέχθηκε αυτό το έργο.—Ψαλμ. 95:6, 7· Ματθ. 7:15· 9:36.
ΕΙΔΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ
6, 7. (α) Ποιοι αποτελούν το ποίμνιο που πρέπει να ποιμαίνουν οι πρεσβύτεροι; (β) Ποια ευθύνη θα συζητηθή από τους ποιμένας;
6 Όταν ο Ιησούς επέστρεψε στον ουράνιο οίκο του, εφρόντισε να ορίση υποποιμένας για να επιμελούνται τα πρόβατά του. Σήμερα, εκείνοι τους οποίους διορίζει ο Καλός Ποιμήν είναι επιφορτισμένοι με την ειδική ευθύνη να τρέφουν τα «πρόβατα» του Ιησού. Ο Πέτρος, που ήταν ειδικά διορισμένος από τον Ιησού για να κάνη αυτό το έργο (βλέπε Ιωάννης 21:15-17), επαναλαμβάνει την ίδια εντολή στους σημερινούς Χριστιανούς επισκόπους, λέγοντας: «Τους μεταξύ σας [στην εκκλησία] πρεσβυτέρους [πνευματικούς επισκόπους της εκκλησίας] παρακαλώ, . . . ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, . . . εκουσίως . . . προθύμως.»—1 Πέτρ. 5:1, 2.
7 Μολονότι όλοι οι αφιερωμένοι Χριστιανοί απαιτείται να μαθητεύουν «πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς . . . [και] διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς,» καθώς είπε ο Ιησούς, το ειδικό καθήκον των ποιμένων είναι να φροντίζουν «το ποίμνιον του Θεού,» εκείνους που είναι ήδη μέλη της εκκλησίας. Πρόκειται ν’ αποδώσουν λόγο στον Ιεχωβά γι’ αυτούς.—Ματθ. 28:19, 20· Εβρ. 13:17· 4:13.
8. Ποιοι εκλέγονται και ποιοι δεν εκλέγονται σήμερα ως ποιμένες του ποιμνίου του Θεού;
8 Ένα «πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν» δεχόμενοι τον Ιησούν ως τον Μεσσία. Εν τούτοις Γραμματείς η Φαρισαίοι δεν διωρίσθηκαν ως ποιμένες της Χριστιανικής εκκλησίας, διότι αυτοί είχαν καθήσει «επί καθέδρας Μωυσέως.» Δεν εκλήθησαν εκείνοι που ήσαν ‘σοφοί κατά κόσμον’ κι’ επεδίωκαν από ματαιοδοξία να επευφημούνται σε δημοσίους τόπους και να ονομάζωνται «Ραββί.» Στην Χριστιανική εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά δεν υπάρχουν τέτοιου είδους «ηγέται.» Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ένα μόνον ηγέτη τον Χριστό, αποφεύγουν κάθε είδους τίτλο που θα μπορούσε να γίνη αιτία κολακείας. Ο Ιησούς είπε: «Πάντες δε σεις αδελφοί είσθε.»—Πράξ. 6:7· Ματθ. κεφ. 23· 1 Κορ. 1:26-29.
9. Πόσοι πρεσβύτεροι πρέπει να υπάρχουν σε μια εκκλησία, και μεταξύ τίνων επιλέγωνται;
9 «Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία,» μεταξύ των οποίων διδασκάλους, επισκόπους, ή ποιμένας, για να επιμελούνται κατάλληλα τα συμφέροντα της Χριστιανικής εκκλησίας των μαρτύρων του Ιεχωβά. Στην πρώτη εκκλησία όλοι όσοι είχαν τα Γραφικά προσόντα υπηρετούσαν με αυτή την ιδιότητα. Δεν υπήρχε ένας καθωρισμένος αριθμός διωρισμένων ατόμων υπήρχαν αρκετοί στην Έφεσο, όπως γίνεται φανερό από το μήνυμα που έστειλε ο Παύλος στους «πρεσβυτέρους» να τον συναντήσουν στη Μίλητο για να λάβουν οδηγίες σχετικά με τα καθήκοντα τους. Ομοίως δεν υπάρχει καθωρισμένος αριθμός στη σύγχρονη Χριστιανική εκκλησία. Δεν απαιτείται, όπως γίνεται στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, να είναι απόφοιτοι κάποιας ανθρωποποιήτου θεολογικής σχολής. Αλλά πρέπει να ενασχολούνται επιμελώς στο έργο του κηρύγματος, να είναι τακτικοί και δραστήριοι σπουδασταί του Θείου Λόγου, και να κάνουν ό,τι εκτίθεται στις δυο μεγάλες εντολές, δηλαδή ν’ αγαπούν τον Θεό και τον πλησίον τους.—1 Κορ. 12:28· Ματθ. 22:36-39.
10, 11. Πώς είναι δυνατόν να είναι κανείς «άμεμπτος,» και γιατί τίθεται ένας τόσο υψηλός κανών;
10 Στο τρίτο κεφάλαιο της 1 προς Τιμόθεον επιστολής, ο Παύλος εκθέτει τις Γραφικές απαιτήσεις για όλους όσους ‘ορέγονται επισκοπήν.’ Ο επίσκοπος πρέπει να είναι άμεμπτος. Είναι αυτό δυνατόν για ένα ατελές ανθρώπινο πλάσμα, Δεν θ’ απαιτούσε αυτό τελειότητα; Μήπως ο Παύλος ήταν παράλογος, ή πολύ απαιτητικός; Δεν μπορούμε να φθάσωμε σ’ αυτό το συμπέρασμα, διότι ο Παύλος ασφαλώς εγνώριζε τη δήλωσι του Ιησού στο κατά Ματθαίον 5:48 : «Εστέ λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος.» Ο Παύλος, επίσης, εγνώριζε ότι ο Βασιλεύς Δαβίδ δεν μπορούσε να είναι εντελώς άμεμπτος, αλλά ανεγνώριζε, ως μέρος των θεοπνεύστων Γραφών, το αίτημα του Δαβίδ στον Ιεχωβά: «Κρίνον με, Ιεχωβά· διότι εγώ περιεπάτησα εν τη ακεραιότητί μου!»—Ψαλμ. 26:1 ΜΝΚ· παράβαλε με 2 Βασ. 20:3.
11 Χωρίς αμφιβολία είναι αδύνατον ο άνθρωπος να είναι όμοιος με τον Θεό με μια απόλυτη έννοια, σε έναν άπειρο βαθμό, χωρίς όρια. Αν αυτό δεν ήταν αληθινό, η θέσις του επισκόπου στη Χριστιανική εκκλησία θα παρέμενε κενή. Το γεγονός, επομένως, ότι οι Γραφικές απαιτήσεις τοποθετούνται σ’ ένα υψηλό επίπεδο, σημαίνει ότι όποιος επιθυμεί ν’ αναλάβη την ευθύνη της επισκοπής, ή να την διατηρήση, πρέπει ν’ αγωνισθή με σθένος για να ανταποκριθή στις απαιτήσεις. Στο ζήτημα του να είναι άμεμπτος, λόγου χάριν, ένας πρεσβύτερος ασφαλώς δεν θα ήταν σε θέσι να φροντίζη για κείνους που του έχουν ανατεθή, αν ο ίδιος ήταν ελλιπής απ’ αυτή την άποψι. Ένας επίσκοπος πρέπει να μπορή να ‘νουθετή τους νεωτέρους να σωφρονώσι’—δείχνοντας τον εαυτόν του πάντοτε ως «τύπον των καλών έργων, φυλάττων εν τη διδασκαλία αδιαφθορίαν.»—Τίτον 2:6-8.
12. Πρέπει να είναι κανείς νυμφευμένος για να είναι κατάλληλος ως επίσκοπος; Εξηγήστε.
12 Ο επίσκοπος πρέπει να είναι «μιας γυναικός ανήρ.» Αυτό δεν σημαίνει ότι ένας χήρος ή ένας άγαμος δεν είναι κατάλληλος. Σημαίνει τώρα, όπως και στις ημέρες του Παύλου, ότι ένας που είναι πολύγαμος ή συζή με μια γυναίκα χωρίς τα οφέλη του γάμου, δεν μπορεί να υπηρετή ως επίσκοπος στη Χριστιανική εκκλησία. Στην πραγματικότητα ούτε φιλικό σημείο επικοινωνίας δεν μπορεί να έχωμε με αυτόν. Σε συσχέτισι με τις άλλες απαιτήσεις του τετάρτου εδαφίου (1 Τιμ. 3), γίνεται φανερό ότι για να είναι κάποιος επίσκοπος, δεν πρέπει πια να είναι έφηβος αλλά αρκετά προχωρημένος στην ηλικία για να έχη οικογένεια.
13. Γιατί πρέπει οι πρεσβύτεροι ν’ αποφεύγουν τις έξαλλες συνήθειες της εποχής μας;
13 Οι σημερινοί νέοι και οι ηλικιωμένοι ακόμη, συχνά μολύνονται από τις παράξενες συνήθειες του παρόντος συστήματος πραγμάτων. Η στενή συντροφιά στο σχολείο ή στην εργασία με κείνους που έχουν αυτές τις τάσεις, παρασύρει τους Χριστιανούς στον πειρασμό να προσαρμοσθούν μ’ αυτούς. Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος έπρεπε να αγωνίζωνται για τα ίδια πράγματα, διότι η επόμενη συμβουλή του Παύλου (1 Τιμ. 3:2) να είναι ο πρεσβύτερος «άγρυπνος,» «νηφάλιος» [κείμενον] (μετριοπαθής ΜΝΚ) έπρεπε να λαμβάνεται υπ’ όψιν για τον διορισμό πρεσβυτέρων. Η συμμόρφωσις με τις συνήθειες του παλαιού κόσμου δεν επιτρέπει σε κάποιον να έχη την επιδοκιμασία του Θεού, και να θεωρήται κατάλληλος για ένα διορισμό που περιλαμβάνει προτροπές προς τους νεωτέρους. Ο απόστολος Πέτρος λέγει ότι μπορεί να υπήρχε κάποτε καιρός που από άγνοια βαδίζαμε σύμφωνα μ’ αυτές τις συνήθειες αλλά ότι τώρα πρέπει να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αυτό μπορεί να εκπλήσση τους άλλοτε φίλους μας και να τους κάνη να μιλούν υβριστικά για μας, αλλά ο Ιησούς είπε ότι αυτό δεν πρέπει να μας ενοχλή.—Ιωάν. 15:19· 1 Τιμ. 4:11, 12· 1 Πέτρ. 4:3, 4· Ρωμ. 12:2.
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ
14. Πώς πρέπει να βλέπη τη θέσι του ένας πρεσβύτερος;
14 Ένας πρεσβύτερος στην εκκλησία δεν κατέχει κάποια υψηλή θέσι. Το να είναι κανείς πρεσβύτερος δεν πρέπει να τον κάνη να «φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή.» Η Νέα Αγγλική Βίβλος το αποδίδει λέγοντας να μην είναι «υψηλόφρων» αλλά να έχη μια «μετριοπαθή εκτίμησι» του εαυτού του. Αυτό θα τον εμποδίση από το να επιθυμή να τον μεταχειρίζωνται όπως τους πάστορας ή ποιμένας του Χριστιανικού κόσμου που τους αρέσει να δέχωνται επευφημίες, και αναμένουν από τους ανθρώπους να τους κολακεύουν.—Ρωμ. 12:3.
15. Τι σημαίνει να είναι κανείς «κόσμιος»;
15 Οι επίσκοποι πρέπει να είναι ‘κόσμιοι, φιλόξενοι.’ (1 Τιμ. 3:2) Οι ψευδοποιμένες δεν ήσαν από καμμιά άποψι κόσμιοι. Ο Ιεχωβά τους κατέκρινε λέγοντας: «Ουαί εις τους ποιμένας [του Ισραήλ] τους φθείροντας και διασκορπίζοντας τα πρόβατα της βοσκής μου.» (Ιερεμ. 23:1, 2) Ο ισχυρισμός των ότι ήσαν ποιμένες δεν τους έσωσε από την κρίσι του Ιεχωβά. Ο Ιησούς, επίσης, κατέκρινε τους ψευδοποιμένας των ημερών του. Οι Χριστιανοί ποιμένες, λοιπόν, πρέπει να είναι κόσμιοι, εργαζόμενοι για την ειρήνη της εκκλησίας. Κατά καιρούς μπορεί να ζητηθή απ’ αυτούς να ‘νουθετήσουν τους ατάκτους,’ εκείνους που δεν ‘εργάζονται μηδέν αλλά περιεργάζονται.’ (1 Θεσσ. 5:14· 2 Θεσσ. 3:11) Για να είναι ευπρόσδεκτη η νουθεσία τους πρέπει αυτοί οι ίδιοι να δίνουν το παράδειγμα με το να προσκολλώνται αυστηρά στους νόμους και στις αρχές της Αγίας Γραφής, και να μη δίδουν ποτέ ιδέες που δεν είναι σε αρμονία με την αλήθεια.—1 Κορ. 4:6· 14:33· Τίτος 2:6-8.
16. Μήπως η απαίτησίς να είναι ο πρεσβύτερος «φιλόξενος» περιορίζεται απλώς στο να υποδέχεται τους νεοφερμένους στην Αίθουσα Βασιλείας;
16 Όταν ο Βασιλεύς Σολομών προσευχήθηκε για ευημερία στον καιρό της αφιερώσεως του ναού της Ιερουσαλήμ, αναφέρθηκε στους ‘ξένους,’ στους μη Ισραηλίτας που ήρχοντο εκεί για λατρεία. Ασφαλώς είχε λάβει πρόνοια γι’ αυτούς. Σήμερα ο Ιεχωβά μάς ευλογεί με μια μεγάλη αύξησι από ‘ξένους’ δηλαδή από εκείνους που δεν ήσαν έως τώρα λάτρεις του Ιεχωβά. Πρέπει να ληφθή αρκετή φροντίδα για να τους υποδεχθούμε. Αυτό θέτει ένα φορτίο στους επισκόπους, το οποίο δεν περιλαμβάνει απλώς το να τους καλωσορίζουν στην Αίθουσα Βασιλείας, αλλά και το να τους βοηθήσουν να προοδεύσουν με τον Χριστιανικό τρόπο. Αυτό είναι μια αληθινή φιλοξενία μια απαίτησις για έναν που πρόκειται να είναι επίσκοπος.—1 Βασ. 8:41-43· Μιχ. 4:1, 2· Ματθ. 9:37 Εβρ. 13:1, 2· 3 Ιωάν. 5.
17, 18. (α) Μήπως η διδασκαλία περιορίζεται στο βήμα; (β) Ποιος είναι ο σκοπός του επισκόπου ως διδασκάλου;
17 «Είναι γεγραμμένον εν τοις προφήταις,» είπε ο Ιησούς, ότι, «Πάντες θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά.» ΜΝΚ (Ιωάν. 6:45· Ησ. 54:13) Αυτό γίνεται ακόμη σπουδαιότερο καθώς πλησιάζομε στο τέλος του παλαιού συστήματος πραγμάτων και στην έλευσι του νέου συστήματος πραγμάτων κάτω από την κατεύθυνσι του κεχρισμένου Ιερέως και Βασιλέως, του Ιησού Χριστού. Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Πρώτιστος Διδάσκαλος αλλά ο Ιησούς είπε ότι οι μαθηταί του κατάλληλα τον εχαρακτήρισαν ως Διδάσκαλο. Επίσης, ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός «έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, [γιατί;] προς την τελειοποίησιν των αγίων, διά το έργον της διακονίας.»—Εφεσ. 4:11, 12.
18 Οι πρεσβύτεροι λοιπόν πρέπει να είναι διδάσκαλοι του Λόγου του Θεού. Όχι για να ‘γαργαλίζουν’ την ακοήν της εκκλησίας, αλλά για να φθάνουν στη διάνοια και στην καρδιά της ομοίας με πρόβατον εκκλησίας. Αυτό δεν τους τοποθετεί πάνω σε μια εξέδρα ως «καθηγητάς» ή «διδάκτορας της θεολογίας.» Η διδασκαλία του Χριστιανού πρεσβυτέρου δεν περιορίζεται κατ’ ανάγκην στο βήμα, αλλά πιο κατάλληλα, γίνεται πάνω σε μια προσωπική βάσι. Είναι Γραφική διδασκαλία.
19. Ποια «έργα της σαρκός» αποκλείουν έναν από το να διορισθή ως επίσκοπος;
19 Ένας πρεσβύτερος δεν μπορεί να είναι ‘μέθυσος.’ Η υπερβολική χρήσις οινοπνεύματος νεκρώνει τις αισθήσεις, έτσι ώστε η κρίσις παραβλάπτεται, και χάνεται ο έλεγχος της διανοίας. Ένας πρεσβύτερος δεν πρέπει να είναι «πλήκτης» ούτε κατά γράμμα, ούτε με την γλώσσα του. Δεν πρέπει, επίσης, να είναι φιλόνεικος, ή φιλοχρήματος ή παράλογος. Αυτά θα τον καθιστούσαν ακατάλληλο να γίνη ένας από εκείνους που αναλαμβάνουν ηγεσία στην Χριστιανική εκκλησία. Μολονότι αυτά μπορεί να μην τον εμπόδιζαν να υπηρετή σε μια εκκλησία της Βαβυλώνος της Μεγάλης, εν τούτοις, αυτά «τα έργα της σαρκός» θα τον απέκλειαν από το να υπηρετή σε μια εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά.—1 Τιμ. 3:3· 6:10.
20. (α) Γιατί η διαχείρισις του οίκου πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν για τον διορισμό ενός ως πρεσβυτέρου; (β) Αλλά και τι άλλο πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν;
20 Ο Παύλος, αφού πρώτα λέγει ότι ένας πρεσβύτερος πρέπει να ‘κυβερνά καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν’ κατόπιν υποβάλλει ένα ερώτημα λέγοντας «Εάν τις δεν εξεύρη να κυβερνά τον εαυτού οίκον, πώς θέλει επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού;» (1 Τιμ. 3:5) Ο Παύλος ανεγνώριζε ότι στον οίκο του Θεού διακινδυνεύουν περισσότερες ζωές απ’ ό,τι στον οίκο ενός ανθρώπου. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να είναι ένας πρεσβύτερος ενδεδειγμένος ως προς την ικανότητα να χειρίζεται τα ζητήματα του δικού του οίκου προς το γενικό συμφέρον όλων. Αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι η οικογένειά του πρέπει να είναι κατ’ ανάγκην ένα ιδεώδες πρότυπο από κάθε άποψι; Ίσως όχι. Μπορεί αυτός να κάνη ό,τι είναι λογικώς δυνατόν κι ωστόσο κάποιος μέσα στην οικογένειά του να μην ανταποκρίνεται όπως αυτός θα ήθελε. Η σύζυγός του μπορεί να είναι πολύ στασιαστική, ίσως ακόμη και να εναντιώνεται στον Ιεχωβά και στον Λόγο του. (Ματθ. 10:36) Αλλά τα σπουδαία ερωτήματα είναι: Μέχρι ποιο βαθμό ευθύνεται ο σύζυγος για τον στασιασμό της, και μήπως η έλλειψις ενότητος στην οικογένεια οφείλεται σε δικά του παραπτώματα; Πρέπει, επίσης, να εξετασθή και η άποψις που έχει η εκκλησία γι’ αυτή την κατάστασι.
21. Γιατί είναι λογικό να μη διορίζεται ένας «νεοκατήχητος» ως επίσκοπος;
21 Σοβαρές αποφάσεις πρέπει να λαμβάνωνται από τους επισκόπους. Αυτές οι αποφάσεις μπορεί να περιλαμβάνουν τη ζωή ή την εκτέλεσι του τόσο σπουδαίου έργου του κηρύγματος των αγαθών νέων. Μπορεί να επιβληθούν απαγορεύσεις. Θα χρειασθή λοιπόν καλή, ώριμη κρίσις. Συνεπώς ένας επίσκοπος δεν πρέπει να είναι «νεοκατήχητος.» (1 Τιμ. 3:6) Μπορεί να έχη όλο τον ενθουσιασμό και τον ζήλο εκείνων που είναι πολύ καιρό στην πίστι, αλλά μπορεί να στερήται ‘γεγυμνασμένων αισθητηρίων εις το να διακρίνη το καλόν και το κακόν.’ (Εβρ. 5:13, 14) Οι νεοσυνταυτισμένοι πρέπει να έχουν λόγον ‘ηρτυμένον με άλας.’ Εν τω μεταξύ ακολουθούν τη συμβουλή του Παύλου που λέγει: «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού, των οποίων μιμείσθε την πίστιν.»—Εβρ. 13:7.
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΡΟΒΑΤΑ
22. Πώς πρέπει να βλέπωμε τις κοσμικές φαντασιοπληξίες και τίνος το παράδειγμα πρέπει ν’ ακολουθούμε σχετικά μ αυτές;
22 Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, εφόσον δεν αποτελούν ‘μέρος του κόσμου,’ δεν μιμούνται τις διαδεδομένες κοσμικές φαντασιοπληξίες που μπορούν να τους εξομοιώσουν με ανθρώπους που θεωρούνται ως στασιασταί κατά της κοινωνίας. Οι νεαροί αδελφοί λοιπόν μέσα στην εκκλησία πρέπει να έχουν υπ’ όψιν την προτροπή του Πέτρου ότι οι ποιμένες του ποιμνίου του Θεού πρέπει να δίνουν το κατάλληλο παράδειγμα. Ο Παύλος ήταν ένα τέτοιο καλό παράδειγμα. Είπε: «Μιμηταί μου γίνεσθε καθώς και εγώ του Χριστού.» Οι άνθρωποι προσέχουν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι διαφορετικοί· η Χριστιανική διαγωγή, ιδιαίτερα από μέρους των επισκόπων, πρέπει να παρέχη την βάσι για την απαιτούμενη ‘καλήν μαρτυρίαν παρά των έξωθεν’ στην εκκλησία.—1 Κορ. 11:1· 1 Τιμ. 3:7· Ιωάν. 17:16· 1 Πέτρ. 5:2, 3.
23. Ποια άλλα πράγματα απαιτούνται από τους επισκόπους ;
23 Στο πρώτο κεφάλαιο της προς Τίτον επιστολής, ο Παύλος έδωσε συμβουλές για το τι απαιτείται από τους πρεσβυτέρους. Πρέπει να είναι «ανέγκλητος» δηλαδή να έχη άψογες ιδιότητες. Κανείς δεν πρέπει να τον υποδεικνύη ως άνθρωπον αμφιβόλων προσωπικών τάσεων. Δεν πρέπει να είναι «ισχυρογνώμων» ή αυταρχικός, να μην είναι «οργίλος,» ή οξύθυμος· να μην είναι «αισχροκερδής» αλλά μάλλον, εξαιρετικά έντιμος στις συναλλαγές του μέσα και έξω από την εκκλησία.—Τίτον 1:6, 7· βλέπε επίσης 1 Πέτρου 5:2, 3.
24. Πώς γίνεται φανερή η οσιότης ενός επισκόπου;
24 Το να είναι «όσιος» είναι ιδιαίτερα ουσιώδες για έναν επίσκοπο, κατά μίμησιν του Ιησού Χριστού. Η οσιότης του στις ορθές αρχές μπορεί ν’ απαιτηθή απ’ αυτόν να «εξελέγχη τους αντιλέγοντας.» (Τίτον 1:9) Αυτό μπορεί να μην είναι ένα ευχάριστο έργο αλλά το ν’ αποφεύγη να ελέγχη εκεί όπου απαιτείται, μπορεί να είναι μια ένδειξις ότι αυτός παίρνει το μέρος του αμαρτάνοντος, και ότι γίνεται έτσι συμμέτοχός του. (Παροιμ. 29:24) Η επίπληξις που κάνει αποτελεί αγαθωσύνη για έναν ο οποίος μπορεί να παραστρατή χωρίς να το καταλαβαίνη. (Γαλ. 6:1) Μερικές ακατάλληλες πράξεις μπορεί εύκολα να λησμονούνται, να παραβλέπωνται ή ν’ αγνοούνται· εν τούτοις, δεν συμβαίνει το ίδιο με κείνους που μπορεί να θλίβουν το άγιο πνεύμα προξενώντας διαιρέσεις και σχίσματα μέσα στην εκκλησία. Έτσι σε μερικές περιπτώσεις, η οσιότης απαιτεί να γίνεται επίπληξις.—Λουκάς 17:3, 4· Εφεσ. 4:30.
25, 26. (α) Γιατί είναι ιδιαίτερα αναγκαίο να προσέχουν οι ποιμένες τους εαυτούς των και την εκκλησία του Θεού; (β) Μπορούν οι νέοι ν’ αναμένουν καλή ποίμανσι στην εκκλησία του Θεού σήμερα;
25 Καθώς ο Παύλος αποχαιρετούσε τους πρεσβυτέρους της Εφέσου, τους παρεκάλεσε να προσέχουν «εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον» και να ‘ποιμαίνουν την εκκλησίαν του Θεού . . . [διότι τώρα] θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου.’ (Πράξεις 20:28, 29) Αυτοί οι «λύκοι» πραγματικά θα εξεμεταλλεύοντο το ποίμνιο, αποβάλλοντας τα ιμάτια της Χριστιανικής των προσωπικότητος. Αυτή η συμβουλή είναι πιο επίκαιρη στον κρίσιμο αυτό καιρό. Κανένας επίσκοπος δεν πρέπει να είναι υπεύθυνος λόγω αμελείας για την απώλεια οποιουδήποτε «προβάτου» του Ιεχωβά.
26 Το Βιβλίον του Έτους δείχνει σε τι βαθμό πολλά από τα «άλλα πρόβατα» του Ιησού συνεδέθησαν με τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Απομένουν κι άλλοι τους οποίους ο Ιησούς ‘πρέπει να συνάξη’ διότι και αυτοί «θέλουσιν ακούσει» την φωνή του. Σ’ αυτό το τέλος των ημερών’ του παλαιού συστήματος πραγμάτων εκείνοι που εισρέουν στο ένα ποίμνιον του ενός ποιμένος διδάσκονται τις οδούς του Ιεχωβά. Μπορούν να έχουν την διαβεβαίωσι ότι θα λαμβάνουν στοργική φροντίδα από εκείνους τους οποίους ο Ιεχωβά έκρινε κατάλληλο να τους εμπιστευθή το έργον της ποιμάνσεως.—Ιωάν. 10:16· Λουκ. 12:32· Μιχ. 4:1-4· Ησ. 32:1, 2.