Διατήρησις του Αποκτήματός μας Ειρήνης

«Ο λαός μου θέλει κατοικεί ειρηνικήν κατοικίαν, και οικήματα ασφαλή, και ησύχους τόπους ευπορίας.»​—Ησ. 32:18.

1. Γιατί «ο Θεός της ειρήνης» γίνεται κατά καιρούς «δυνατός πολεμιστής», και ως πότε θα συμβαίνη αυτό;

Ο ΛΟΓΟΣ του Θεού μάς λέγει ότι «χρόνος είναι εις πάντα, και καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν . . . καιρός πολέμου, και καιρός ειρήνης.» Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά Θεός συχνά αναφέρεται όχι μόνο ως «ο Θεός της ειρήνης,» ή «ο Θεός όστις δίδει ειρήνην» (ΜΝΚ), αλλά, επίσης, ως «Ιεχωβά . . . δυνατός πολεμιστής,» και ως «Ιεχωβά των δυνάμεων.» Για να διεκδικήση την κυριαρχία του και ν’ αποκαταστήση ειρήνη, θεωρεί σκόπιμο να προσφύγη κατά καιρούς σε πόλεμο, και γι’ αυτό αναφέρει συχνά για τον εαυτό του ότι είναι «ο ποιών ειρήνην, και κτίζων κακόν.» Αλλά μόνο στη διάρκεια αυτού του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων υπάρχει καιρός πολέμου και καιρός ειρήνης· στην ερχομένη νέα τάξι, όταν θα γίνεται το θέλημα του Θεού όπως στον ουρανό και στη γη, θα υπάρχη μόνο καιρός ειρήνης.​—Εκκλησ. 3:1, 8· Φιλιππησ. 4:9· Ρωμ. 15:33· Έξοδ. 15:3, ΜΝΚ· Ιάκ. 5:4, ΜΝΚ· Ησ. 45:7.

2. Πώς περιγράφουν, κατά καιρούς, οι Γραφές την ειρηνική δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά;

² Το ίδιο θα μπορούσε, επίσης, να λεχθή για την ειρηνική δράσι του αφιερωμένου Χριστιανού διακόνου. Πώς αυτό; Επειδή η διακονία του συχνά περιγράφεται με πολεμικούς ορισμούς: «Συ λοιπόν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού.» Φυσικά, δεν χρησιμοποιεί σαρκικά ή υλικά όπλα, ακριβώς όπως δείχνει ο απόστολος Παύλος: «Τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων.» Και πάλι, «Δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον . . . εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.» Ο Χριστιανός διάκονος χρησιμοποιεί την αλήθεια, την «μάχαιραν του πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού», ο οποίος είναι «ζων και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν.» Μ’ αυτόν ξεσχίζει τις ψευδείς διδασκαλίες που ατιμάζουν τον Θεό, όχι από υπερηφάνεια ή κακή διάθεσι, αλλά με ταπεινοφροσύνη και με αγάπη για τον Θεό, την αλήθεια και τον συνάνθρωπό του.​—2 Τιμ. 2:3· 2 Κορ. 10:4· Εφεσ. 6:12, 17· Εβρ. 4:12.

3. Τι μπορεί να λεχθή για την υποχρέωσί μας να διατηρήσωμε ειρήνη, και γιατί;

³ Φαίνεται, λοιπόν, ότι η υποχρέωσις του Χριστιανού να διατηρή ειρήνη δεν είναι πάντοτε η ιδία. Μπορεί να λεχθή ότι είναι απόλυτη όσον αφορά τις σχέσεις του με τους ομοίους με αυτόν Χριστιανούς, όπως ακριβώς δείχνουν οι Γραφές: «Ειρηνεύετε εν αλλήλοις.» «Αδελφοί, . . . φρονείτε το αυτό, ειρηνεύετε.» «Ειρηνεύετε μεταξύ σας.» Όταν οι Χριστιανοί έχουν διαφωνίες μεταξύ των, υποχρεούνται να τις εξαλείψουν, από το ένα μέρος πηγαίνοντας σ’ εκείνον που έβλαψαν και από το άλλο πηγαίνοντας σ’ εκείνον που τους έβλαψε για να προσπαθήσουν να τις απομακρύνουν από τη διάνοιά τους. Όσον αφορά, όμως, τους «έξωθεν,» η υποχρέωσίς των να διατηρήσουν ειρήνη είναι σχετική ή περιωρισμένη: «Ει δυνατόν»​—ίσως να μην είναι πάντοτε δυνατόν—​«όσον το αφ’ υμών»​—πιθανόν οι έξω να μη θέλουν να διευθετήσουν το ζήτημα—​«ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων.»​—Μάρκ. 9:50· 2 Κορ. 13:11· 1 Θεσ. 5:13· Ρωμ. 12:18· Ματθ. 5:23, 24· 18:15-17.

ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

4. (α) Ποιοι παράγοντες συντελούν στην απώλεια της ειρήνης; (β) Γι’ αυτό, ποια συμβουλή βρίσκομε στις Γραφές;

⁴ Λόγω των κληρονομημένων ατελειών, αδυναμιών και ιδιοτελειών, παρατηρούμε ότι η ανθρωπίνη τάσις είναι ταχεία στο να μάχεται, να επιχειρηματολογή με λέξεις ή με κτυπήματα. Ατελείς συνθήκες, ατυχήματα, και διάφορα άλλα, οδηγούν, επίσης, σε διαμάχες. Πολύ κατάλληλα, ο Λόγος του Θεού, από την αρχή ως το τέλος, συμβουλεύει ειρήνη. Με σοφία ο Ιωσήφ, ο γυιός του πατριάρχου Ιακώβ, ως πρωθυπουργός της Αιγύπτου, όταν απέστειλε τους αδελφούς του πίσω στον πατέρα του, αφού απεκαλύφθη σ’ αυτούς, τους συνεβούλευσε: «Μη συγχύζεσθε καθ’ οδόν.» Επειδή είναι τόσο εύκολο να εμπλακή κανείς σε λογομαχία, ο Σολομών μπορούσε να πη: «Τιμή είναι εις τον άνθρωπον να παύη από της έριδος· πας δε άφρων εμπλέκεται εις ταύτην.»​—Γέν. 45:24· Παροιμ. 20:3.

5, 6. Ποια οφέλη προκύπτουν από το να έχη ένας το πνεύμα της ειρήνης;

⁵ Αυτοί, οι οποίοι εκέρδισαν την ειρήνη του Θεού ως απόκτημά των, οφείλουν, επομένως, να εργάζωνται συνεχώς για την ειρήνη, να κάνουν την ειρήνη σκοπό των, αν πρόκειται να διατηρήσουν αυτό το πολύτιμο απόκτημα. Πρέπει να έχουν συνείδησι της ειρήνης, να έχουν το πνεύμα της ειρήνης. Και γιατί να μην έχωμε το πνεύμα της ειρήνης; Η ειρήνη οδηγεί σ’ αυτή την ίδια την υγεία και την ευεξία ενός από κάθε άποψι. Όπως ορθώς παρετηρήθη, οι διαμάχες, οι προστριβές και η έντασις είναι μεταξύ των βασικών αιτίων κάθε ασθενείας, διανοητικής, σωματικής και συγκινησιακής. Έπεται, λοιπόν, ότι απλώς χάριν της δικής μας ευεξίας οφείλομε να κάνωμε την ειρήνη επιδίωξί μας. Δεν μπορεί να υπάρξη ευτυχία στη Χριστιανική εκκλησία ή μέσα στον οικογενειακό κύκλο, αν εκεί είναι η σκηνή συνεχούς διαμάχης. Επομένως, κάθε φρόνιμο άτομο θα ενδιαφέρεται να διατηρήση ειρήνη.

⁶ Αλλά ακόμη περισσότερο, η ειρήνη συντελεί, επίσης, στην επίτευξι αποτελεσματικότητος και ευημερίας. Μια κατεστραμμένη από πόλεμο ύπαιθρος δεν φέρνει εσοδεία. Ένα ανθρώπινο σώμα που διεξάγει πόλεμο με τον εαυτό του είναι ανίκανο να φροντίση για τον εαυτό του κι επομένως πρέπει να παραδοθή σ’ ένα ίδρυμα, όπου άλλοι είναι διωρισμένοι να φροντίσουν γι’ αυτό. Το ίδιο συμβαίνει, επίσης, και με κάθε οργάνωσι, είτε αυτή είναι μια οικογένεια, μια εκκλησία ή μια επιχείρησις· απαιτείται ανάμεσά της ειρήνη για να λειτουργήση αποτελεσματικά και να επιτύχη στους σκοπούς της. Γι’ αυτό στους Χριστιανούς δίδεται η συμβουλή: «Ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών.» Και πάλι: «Όστις θέλει να αγαπά την ζωήν, και ίδη ημέρας αγαθάς, ας παύση την γλώσσαν αυτού από κακού, και τα χείλη αυτού από του να λαλώσι δόλον. Ας εκκλίνη από κακού, και ας πράξη αγαθόν· ας ζητήση ειρήνην, και ας ακολουθήση αυτήν.»​—Ιάκ. 3:18· 1 Πέτρ. 3:10, 11.

7. Τι σημαίνει να είναι ένας ειρηνοποιός;

⁷ Δεν είναι περίεργο ότι ο Θεός έχει θέσει στον Λόγο του ένα τόσο μεγάλο απόθεμα ειρήνης. Έτσι συνεβούλευσε τους Ιουδαίους που είχαν επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ: «Αγαπάτε την αλήθειαν και την ειρήνην.» Και γι’ αυτό ο Ιησούς είπε: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί· διότι αυτοί θέλουσιν ονομασθή υιοί Θεού.» Σημειώστε εδώ ότι οι «ειρηνοποιοί» δεν είναι απλώς αυτοί που είναι ειρηνικοί ή οι οποίοι έχουν ειρήνη, αλλά εκείνοι οι οποίοι έχουν τάσι προς ειρηνικότητα, οι οποίοι κάνουν επιδίωξί τους την ειρήνη, οι οποίοι εργάζονται για να δημιουργούν ειρήνη. Για να κερδίσωμε την επιδοκιμασία του Θεού οφείλομε να είμεθα ειρηνοποιοί.​—Ζαχ. 8:19· Ματθ. 5:9.

8. Ποιος είναι ένας τρόπος που μπορούμε να δείξωμε ότι είμεθα μεταξύ των ειρηνοποιών, και ποια υποχρέωσι θέτει αυτό επάνω μας;

⁸ Αν είμεθα πραγματικά μεταξύ των ειρηνοποιών ‘υιών του Θεού,’ τότε θα κάνωμε την ειρήνη αντικείμενο των προσευχών μας. Όπως ο Ψαλμωδός Δαβίδ ενουθέτησε προ πολλού: «Ζητείτε [προσεύχεσθε δια] την ειρήνην της Ιερουσαλήμ· ας ευτυχώσιν οι αγαπώντές σε. Ας ήναι ειρήνη εις τα τείχη σου, αφθονία εις τα παλάτιά σου. Ένεκεν των αδελφών μου, και των πλησίον μου, θέλω λέγει τώρα, Ειρήνη εις σε!» Έτσι επίσης ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει: «Μη μεριμνάτε περί μηδενός· αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματα σας προς τον Θεόν . . . δια της προσευχής . . . Και η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματα σας δια του Ιησού Χριστού.»​—Ψαλμ. 122:6-8· Φιλιππησ. 4:6, 7.

ΦΥΛΑΧΘΗΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΑΡΑΧΟΠΟΙΟΥΣ

9-11. (α) Πώς η υπερηφάνεια κατατάσσεται μεταξύ των ταραχοποιών, και γιατί; (β) Πώς η υπερηφάνεια επηρεάζει τις σχέσεις μας με τον Θεό; (γ) Με τους συνανθρώπους μας;

⁹ Αν πρόκειται ν’ απαντήση ο Θεός στις προσευχές μας για ειρήνη, πρέπει κι εμείς οι ίδιοι να κάνωμε το μέρος μας· πρέπει να εργασθούμε γι’ αυτό που προσευχόμεθα. Αυτό, εν πρώτοις, σημαίνει να φυλαγώμεθα από ό,τι διαταράσσει την ειρήνη. Πρώτιστο μεταξύ αυτών είναι η υπερηφάνεια. Γιατί μπορεί να λεχθή αυτό; Διότι η υπερηφάνεια είναι εν πρώτοις εκείνη που ώθησε τον Σατανά ή Διάβολο στη σταδιοδρομία του ως του μεγάλου ταραχοποιού. Η υπερηφάνεια βρίσκεται πίσω από κάθε στασιασμό κατά του Θεού, και ο στασιασμός είναι μια κατάστασις πολέμου, το αντίθετο της ειρήνης. Η υπερηφάνεια μάχεται εναντίον της υποταγής· αλλά δίχως υποταγή εκ μέρους μας σ’ αυτούς, οι οποίοι είναι επάνω από εμάς, δεν μπορεί να υπάρξη ειρήνη.​—Ιεζ. 28:17· 1 Πέτρ. 5:5.

¹⁰ Η υπερηφάνεια μας κάνει εχθρούς του Θεού. Πώς μπορούμε να έχωμε ειρήνη, όταν είμεθα σε κατάστασι πολέμου μ’ αυτόν; Μεταξύ των επτά πραγμάτων τα οποία μισεί ο Ιεχωβά είναι ‘οφθαλμοί υπερήφανοι.’ Και η θεία σοφία προσωποποιημένη λέγει: «Αλαζονείαν, και αυθάδειαν, και πονηράν οδόν, και διεστραμμένον στόμα, εγώ μισώ.» Ναι, εφόσον «ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται,» απλούστατα δεν μπορεί να υπάρξη ειρήνη μεταξύ ημών και του Θεού, αν είμεθα υπερήφανοι. Αν επιθυμούμε ειρηνικές σχέσεις μ’ αυτόν, οφείλομε να ταπεινωθούμε, διότι «εις . . . τους ταπεινούς [μόνον] δίδει χάριν.» «Ο Ιεχωβά είναι υψηλός, και επιβλέπει επί τον ταπεινόν· τον δε υψηλόφρονα γινώσκει μακρόθεν.»​—Παροιμ. 6:16, 17· 8:13· Ιάκ. 4:6· Ψαλμ. 138:6, ΜΝΚ.

¹¹ Η υπερηφάνεια καταλήγει, επίσης, σε απώλεια της ειρήνης με τους συνανθρώπους μας. Πραγματικά, επανειλημμένως ο απόστολος Παύλος δείχνει τη σχέσι μεταξύ υπερηφάνειας και διαμάχης​—την απουσία ειρήνης—​ότι είναι η αιτία και το αποτέλεσμα: «Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες.» Ώστε ‘μη πράττετε μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών.’ «Εάν τις ετεροδιδασκαλή, και δεν ακολουθή τους υγιαίνοντας λόγους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και την διδασκαλίαν την κατ’ ευσέβειαν, είναι τετυφωμένος, και δεν εξεύρει ουδέν, αλλά νοσεί περί συζητήσεις και λογομαχίας· εκ των οποίων προέρχεται φθόνος, έρις, βλασφημίαι, υπόνοιαι πονηραί, μάταιαι συνδιαλέξεις.» Δεν υπάρχει αμφιβολία, η υπερηφάνεια είναι ένας ταραχοποιός.​—Γαλ. 5:26· Φιλιππησ. 2:3· 1 Τιμ. 6:3-5.

12, 13. Γιατί ο υλισμός ενεργεί ως ένας ταραχοποιός;

¹² Κάτι άλλο που διαταράσσει την ειρήνη και από το οποίο πρέπει να φυλάττωμε τους εαυτούς μας είναι ο υλισμός. Η πλεονεξία για υλικά πράγματα, για ιδιοτελές κέρδος, μας κάνει ανικανοποίητους και μας οδηγεί σε πολλές δυσκολίες, και τότε πώς μπορούμε να έχωμε ειρήνη; Καλώς έχει γραφή: «Ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.» Δεν μπορούμε να έχωμε ούτε ειρήνη με τον Θεό ούτε ειρήνη διανοίας, όταν οδηγούμεθα από τον υλισμό. Ας ενθυμούμεθα ότι «δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον· φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμέν τι. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» Το να αρκήται ένας σ’ αυτά, που έχει, φέρνει ειρήνη στη διάνοια.​—1 Τιμ. 6:10, 7, 8.

¹³ Η πλεονεξία φέρνει, επίσης, ένα σε ανταγωνισμό με τον γείτονά του, και κλέβει έτσι την ειρήνη του, διότι τον κάνει να συναγωνίζεται μαζί του στα υλικά πράγματα, όπως και η υπερηφάνεια κάνει ένα να συναγωνίζεται με άλλους για τιμή, διεγείροντας μέσα του ζηλοτυπία, φθόνο ή φόβο απωλείας. Προς το συμφέρον της ειρήνης, λοιπόν, θέλομε ν’ ακολουθήσωμε τη συμβουλή να ‘μη αποβλέπωμεν έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων,’ και να ζητούμε την δική των ωφέλεια, όχι μόνο την δική μας.​—Φιλιππησ. 2:4· 1 Κορ. 10:23, 24.

14. Γιατί μπορούν όλα τα «έργα της σαρκός» να χαρακτηρισθούν ταραχοποιά;

¹⁴ Πραγματικά, θα μπορούσε να λεχθή ότι όλες οι μορφές της ιδιοτελείας, όλα τα «έργα της σαρκός,» διαταράσσουν την ειρήνη και όσο περισσότερο χονδροειδή είναι τόσο μεγαλύτερη δύναμι έχουν να διαταράξουν την ειρήνη ενός. Βεβαίως το ψεύδος, η κλοπή, η απάτη και κάθε μορφή σεξουαλικής ανηθικότητος διαταράσσουν την ειρήνη ενός με τον Θεό, με το να του δημιουργούν μια ένοχη συνείδησι, και κλέπτουν την ειρήνη του με τους γείτονας του, διότι τον κάνουν να σφετερίζεται τα δικαιώματά των, όπως γίνεται σαφές από τον απόστολο Παύλο: «Τούτο είναι το θέλημα του Θεού . . . να απέχησθε από της πορνείας· να εξεύρη έκαστος υμών να κρατή το εαυτού σκεύος εν αγιασμώ και τιμή· ουχί εις πάθος επιθυμίας, καθώς και τα έθνη τα μη γνωρίζοντα τον Θεόν. Να μη υπερβαίνη τις και αδική τον αδελφόν αυτού εις το πράγμα τούτο· διότι ο Ιεχωβά είναι εκδικητής δια πάντα ταύτα.» Σημειώστε, επίσης, πόσα από αυτά τα έργα της σαρκός είναι καθ’ εαυτά ταραχοποιά: «Έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι.» Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι, αν πρόκειται να διατηρήσωμε το απόκτημά μας ειρήνης, οφείλομε να φυλαχθούμε και ν’ αγωνισθούμε εναντίον κάθε έργου της σαρκός.​—1 Θεσ. 4:3-6, ΜΝΚ· Γαλ. 5:19-21.

ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΒΟΗΘΗΜΑΤΩΝ ΕΙΡΗΝΗΣ

15, 16. (α) Πώς η αγάπη βοηθεί στη διατήρησι του αποκτήματος μας ειρήνης; (β) Πώς βοηθεί η χαρά;

¹⁵ Λογικώς έπεται ότι, αν όλα «τα έργα της σαρκός» διαταράσσουν την ειρήνη, τότε όλοι οι άλλοι καρποί του πνεύματος (διότι δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η ειρήνη είναι ένας από τους καρπούς του) είναι βοηθήματα για ειρήνη, την οποία θέλομε, επομένως, να καλλιεργήσουμε. (Γαλ. 5:22, 23) Ο πρώτος από αυτούς, αλλά και ο κυριώτερος, είναι η αγάπη. Τόσο με αυτά που δεν κάνει, όσο και με αυτά που κάνει μας βοηθεί να διατηρήσωμε το απόκτημα μας ειρήνης. Από το ένα μέρος «η αγάπη δεν φθονεί· η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται», όλα δε αυτά είναι πιθανόν ότι θα διαταράξουν την ειρήνη, όπως θα την διαταράξη και το να ‘ασχημονή’ ένας. Η αγάπη, αντί να διαταράσση άλλους με το να δείχνη πλεονεξία, ούτε καν «ζητεί τα εαυτής.» Ούτε διαταράσσει τη δική της ειρήνη με το να εκτρέφη μνησικακία ή να καλλιεργή δυσαρέσκεια· όχι, «δεν διαλογίζεται το κακόν.» Από το άλλο μέρος, συμβάλλει στην ειρήνη με το ότι ‘συγχαίρει εις την αλήθειαν, και ανέχεται, πιστεύει, ελπίζει, και υπομένει πάντα.’ Πραγματικά, καλλιεργώντας την αγάπη, βοηθούμεθα να διατηρήσωμε το απόκτημα μας ειρήνης.​—1 Κορ. 13:4-7.

¹⁶ Συμβάλλει μήπως και η χαρά στην ειρήνη; Βεβαιότατα! Η χαρά είναι μια θετική ιδιότης που εξωτερικεύεται κι επομένως συμβάλλει στην ειρήνη, ακριβώς όπως η ειρήνη συμβάλλει στη χαρά. Η χαρά δίνει δύναμι, που μας καθιστά ικανούς να παραβλέπωμε ελαφρά και μικρά σφάλματα που συνήθως θα μας ενωχλούσαν κι επομένως θα μας αφαιρούσαν την ειρήνη μας. Στενά συνδεδεμένο με τη χαρά είναι κι ένα αίσθημα ευχαρίστου διαθέσεως («χιούμορ»), που συχνά μπορεί να μας βγάλη από μια ενοχλητική ή κάπως δυσάρεστη ή δύσκολη κατάστασι, κι έτσι να διατηρήση την ειρήνη.​—Νεεμ. 8:10.

17, 18. (α) Πώς η μακροθυμία συμβάλλει στην ειρήνη; (β) Πώς συμβάλλει η χρηστότης;

¹⁷ Τι μπορεί να λεχθή για τη μακροθυμία; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βοηθεί στη διατήρησι του αποκτήματός μας ειρήνης. Πόση διαμάχη, σε διεθνές, εθνικό, φυλετικό επίπεδο και μεταξύ ατόμων, έχει προκληθή απλώς επειδή οι άνθρωποι αρνήθηκαν να είναι μακρόθυμοι! Συμβάλλει στην ειρήνη, διότι ανέχεται μάλλον όλες τις καταστάσεις, όταν αυτό είναι δυνατόν, παρά να δημιουργή ζητήματα ή αιτίες διαμάχης. Η μακροθυμία προστατεύει έναν από το να είναι υπερβολικά ευαίσθητος, από το να προσβάλλεται εύκολα, κι έτσι συμβάλλει στην ειρήνη. Ναι, απαιτείται ‘μετά μακροθυμίας να υποφέρωμεν αλλήλους εν αγάπη,’ αν πρόκειται να προσπαθούμε ‘σπουδάζοντες να διατηρώμεν την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης’.​—Εφεσ. 4:2, 3.

¹⁸ Ο επόμενος καρπός του πνεύματος που αναφέρεται εις Γαλάτας 5:22 είναι η χρηστότης. Είναι και αυτή μια ιδιότης που θα θέλωμε να καλλιεργήσωμε ως μια βοήθεια για ειρήνη. Όπως καλώς έχει λεχθή, η χρηστότης έχει δύναμι, διότι απομακρύνει τις παρεξηγήσεις και ανοίγει τον δρόμο για συγχώρησι. Αφοπλίζει τον επικριτή, τον προκατειλημμένο, τον φιλύποπτο, και αυτό συμβάλλει στην ειρήνη. Συμβάλλει στη φιλική διάθεσι, η οποία, με τη σειρά της, συμβάλλει στην ειρήνη. Η βοήθεια που προσφέρει η χρηστότης για την ειρήνη φαίνεται από τα λόγια του αποστόλου Παύλου εις Εφεσίους 4:31, 32, όπου αντιπαραβάλλει την χρηστότητα με τα αντίθετά της: «Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία, ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας· γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού.»

19-21. (α) Ποια είναι η αξία της αγαθοσύνης στη συμβολή της για ειρήνη; (β) Ποια η αξία της πίστεως; (γ) Της πραότητος;

¹⁹ Εξ ίσου πολύτιμη βοήθεια για την ειρήνη είναι η αγαθωσύνη, που ορίζεται ως αρετή, ως ηθική αξία. Ο Δημιουργός, Ιεχωβά Θεός, είναι αυτή η ίδια η προσωποποίησις και η ουσία της αγαθωσύνης, και οφείλομε να προσπαθούμε να τον μιμούμεθα, εφόσον έχομε πλασθή καθ’ ομοίωσίν του. Βεβαίως, εφόσον η ειρήνη είναι μακριά από τους πονηρούς, πρέπει να βρίσκεται πλησίον σ’ αυτούς που ασκούν αγαθωσύνη, που φέρουν την καρποφορία του φωτός, η οποία «είναι εν πάση αγαθωσύνη, και δικαιοσύνη, και αληθεία.» Σήμερα οι άνθρωποι είναι «αφιλάγαθοι», και γι’ αυτό λίγη ειρήνη υπάρχει στον κόσμο. Η αγαθωσύνη συμβάλλει σε μια καλή συνείδησι που είναι απαραίτητη για ειρήνη. Γι’ αυτό στους Χριστιανούς δίδεται η συμβουλή να ‘έχουν συνείδησιν αγαθήν’, ώστε εκείνοι, που τους καταλαλούν για την καλή τους διαγωγή, να καταισχυνθούν.​—Εφεσ. 5:9· 2 Τιμ. 3:3· 1 Πέτρ. 3:16.

²⁰ Ένας ακόμη καρπός του πνεύματος που προσφέρει μεγάλη βοήθεια στο να διατηρήσωμε το απόκτημά μας ειρήνης είναι η πίστις, επιστήριξις στον Ιεχωβά, όπως ακριβώς διαβάζομε: «Θέλεις φυλάξει εν τελεία ειρήνη το πνεύμα επί σε επιστηριζόμενον, διότι επί σε θαρρεί.» Όπως συνεβούλευσε ο Ιησούς: «Ας μη ταράττηται η καρδία σας· πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε.» Λόγω πίστεως μπορούμε να ‘ανακύψωμε και να σηκώσωμε τας κεφαλάς μας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς μας,’ τον ίδιο ακριβώς καιρό που οι καρδιές όλου του υπολοίπου ανθρωπίνου γένους «θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.» Και όταν οι δικές μας αδυναμίες και ελαττώματα μας ενοχλούν και μας αποθαρρύνουν, μπορούμε ν’ αποκτήσωμε ειρήνη, με το ν’ ασκούμε πίστι στην αγάπη και το έλεος του Ιεχωβά και στην απολυτρωτική θυσία του Χριστού.​—Ησ. 26:3· Ιωάν. 14:1· Λουκ. 21:28, 25, 26· Ψαλμ. 103:8-14· 1 Ιωάν. 1:7.

²¹ Όσον αφορά τον επόμενο καρπό του πνεύματος, που αναφέρεται από τον απόστολο Παύλο, την πραότητα, πόσο καταφανές είναι ότι συμβάλλει στην ειρήνη! Το να είναι ένας πράος σημαίνει να είναι ευγενής, κατευναστικός, όχι σκληρός, τραχύς ή ερεθιστικός. Ο Ιησούς ήταν πράος και ωνόμασε τους πράους μακαρίους. Τίποτε δεν μπορεί να διαταράξη πιο εύκολα την ειρήνη από τον θυμό, αλλά «η γλυκεία απόκρισις καταπραύνει θυμόν.» Ναι, ειδικά, όταν αντιμετωπίζωμε έλλειψι πραότητος εκ μέρους άλλων, όταν είναι σκληροί, και όταν οι αρχές ‘ζητούν από ημάς λόγον περί της ελπίδος της εν ημίν’, είναι ανάγκη ν’ απαντούμε «μετά πραότητος και φόβου.»​—Παροιμ. 15:1· 1 Πέτρ. 3:15· Ματθ. 5:5· 11:29.

22. Γιατί η εγκράτεια συντελεί τόσο στη διατήρησι ειρήνης;

²² Και τελικά υπάρχει ο καρπός της εγκρατείας, που έρχεται μόλις δεύτερος μετά την αγάπη ως βοήθεια για τη διατήρησι του αποκτήματος μας ειρήνης. Όταν κάποιος μας υβρίζη, μας ραπίζη, σαν να πούμε, η εγκράτεια θα μας κάμη ικανούς να στρέψωμε την άλλη παρειά, κι έτσι να διατηρήσωμε την ειρήνη. Η εγκράτεια θα μας συγκρατήση από το να φωνάζωμε, όταν οι άλλοι εξάπτωνται, κι έτσι ν’ αποκαταστήσωμε την ειρήνη. «Ο θυμώδης άνθρωπος διεγείρει μάχας· ο δε μακρόθυμος», ή αυτός που ασκεί εγκράτεια, «καταπαύει έριδας», και αποκαθιστά ειρήνη.​—Παροιμ. 15:18· Ματθ. 5:39.

23. Ποιο ρόλο παίζει ο έλεγχος της γλώσσης στην ειρήνη;

²³ Ιδιαιτέρως η γλώσσα πρέπει να βρίσκεται υπό έλεγχον. Ο ψιθυρισμός μπορεί να είναι αβλαβής, αλλά μπορεί, επίσης, να προξενήση κακή διάθεσι και να χωρίση φίλους αν δεν είναι φιλοφρονητικός, καθώς διαβάζομε: «Όπου δεν είναι ξύλα, το πυρ σβύνεται· και όπου δεν είναι ψιθυριστής, η έρις ησυχάζει.» «Εκδίωξον τον χλευαστήν, και θέλει συνεξέλθει η φιλονεικία.» Η εγκράτεια όσον αφορά την γλώσσα χρειάζεται, επίσης, όταν ένας απευθύνεται σ’ εμάς με κάποιο παράπονο. Τότε είναι εύκολο ν’ αναμιχθούν οι συγκινήσεις μας και να λάβωμε το μέρος του προσβεβλημένου. Αλλά όχι! Ας ασκήσωμε εγκράτεια, ας διατηρήσωμε την ισορροπία μας και ας λογικευθούμε επάνω στο ζήτημα. Χάριν της ειρήνης προσπαθήστε να βελτιώσετε την κατάστασι: ‘Ήταν, πραγματικά, τόσο κακό αυτό; Ίσως να τον έχετε παρεξηγήσει εσείς ή να σας έχη παρεξηγήσει εκείνος. Ίσως να μην ησθάνετο καλά την ώρα εκείνη. Μην το παίρνετε πολύ σοβαρά, είμαι βέβαιος ότι δεν υπήρχε κακή πρόθεσις!’ Και άλλα παρόμοια. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορείτε, επίσης, να εργασθήτε για ειρήνη.​—Παροιμ. 26:20· 22:10.

24, 25. Ποια ευθύνη έχουν για το συμφέρον της ειρήνης οι άνδρες, οι γυναίκες και οι επίσκοποι;

²⁴ Ώστε άσχετα πού μπορεί να ευρισκώμεθα, θέλομε ν’ ασκούμε εγκράτεια χάριν της ειρήνης. Πιθανόν ένας σύζυγος να δοκιμάζεται για κάτι που είπαν ή έκαναν ή η σύζυγος ή τα παιδιά του. Αν ασκή εγκράτεια, η κατάστασις μπορεί να θεραπευθή εύκολα, αλλά ας σπεύση να ενεργήση βεβιασμένα με λόγια ή με πράξεις και θα ιδήτε πόσο μακριά θα διώξη την ειρήνη. Το ίδιο αληθεύει και για τη Χριστιανική εκκλησία. Άσχετα με την φύσι της παραβάσεως, όταν ένας επίσκοπος συμπεριφερθή με θυμό ή οργή, με απερίσκεπτα λόγια, διώχνει την ειρήνη από το παράθυρο, σαν να πούμε. Και τότε πρέπει ν’ αποκατασταθή η ειρήνη προτού μπορέση να λυθή το πρόβλημα.​—2 Τιμ. 2:23, 24.

²⁵ Δεν σημαίνει ότι και οι άλλοι, επίσης, δεν έχουν ευθύνη σχετικά με αυτό. «Καλήτερον να κατοική τις εν γωνία δώματος, παρά εν οίκω ευρυχώρω μετά γυναικός φιλέριδος.» Η φιλόνεικος σύζυγος είναι παροιμιώδης για τη διατάραξι της ειρήνης, αλλά πόσο αδικαιολόγητα, πόσο παράλογα, πόσο ενοχλητικά! Η έλλειψις εγκρατείας εκ μέρους της θέτει σε δοκιμασία την εγκράτεια των άλλων απέναντί της.​—Παροιμ. 21:9.

26, 27. Καταλήγοντας, τι μπορούμε να πούμε όσον αφορά το να κερδίσωμε και να διατηρήσωμε το απόκτημά μας ειρήνης;

²⁶ Πραγματικά, όπως η ειρήνη καθ’ εαυτήν είναι, επίσης, ένας από αυτούς τους καρπούς, και οι υπόλοιποι καρποί του πνεύματος μας βοηθούν να καλλιεργήσωμε αυτόν τον καρπό και να τον διατηρήσωμε ως απόκτημά μας. Ο Ιεχωβά ως ο Θεός ειρήνης και ο Υιός του ως ο Άρχων ειρήνης μας έχουν δώσει την ειρήνη των. Είναι μια ειρήνη μοναδική, βασισμένη σε αρχές, και δεν εξαρτάται από το περιβάλλον μας. Με την άσκησι πίστεως μπορέσαμε να φθάσωμε σε ειρηνικές σχέσεις με τον Ιεχωβά Θεό, και τώρα οφείλομε να εργασθούμε για να διατηρήσωμε το απόκτημά μας ειρήνης. Πρέπει να είμεθα σε ειρηνικές σχέσεις με τους αδελφούς μας και, εφόσον εξαρτάται από εμάς, θέλομε να είμεθα σε ειρηνικές σχέσεις με τον γείτονά μας, οποιοσδήποτε είναι αυτός.

²⁷ Αυτό σημαίνει να έχωμε το πνεύμα της ειρήνης, να επιδιώκωμε την ειρήνη, να προσευχώμεθα για την ειρήνη, να εργαζώμεθα για την ειρήνη, να φυλαγώμεθα από αυτούς που διαταράσσουν την ειρήνη και, ιδιαιτέρως, να είμεθα σ’ επιφυλακή εναντίον του Σατανά ή Διαβόλου, του μεγάλου καταστροφέως της ειρήνης. Σημαίνει να καλλιεργούμε όλους τους υπολοίπους καρπούς του πνεύματος που τόσο συμβάλλουν στην ειρήνη. Θέλομε να διατηρήσωμε το απόκτημά μας ειρήνης, διότι η ειρήνη συμβάλλει στην ευεξία της διανοίας και του σώματος, συμβάλλει στην αποτελεσματική δράσι και απολήγει σε ευτυχία.

28. Ποια σχέσις υπάρχει μεταξύ ειρήνης και μακαριότητος;

²⁸ Μήπως δεν είναι ο Ιεχωβά Θεός ο μακάριος Θεός, και ο Ιησούς Χριστός ο μακάριος Δεσπότης; Ναι, είναι, και αν θέλωμε να είμεθα κι εμείς μακάριοι, πρέπει να έχωμε την ειρήνη των. «Ευφροσύνη . . . [είναι] εις τους βουλευομένους ειρήνην.» Και μήπως δεν είπε ο Ιησούς: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί· διότι αυτοί θέλουσιν ονομασθή υιοί Θεού»; Εκτιμούμε άρά γε την πλήρη σημασία αυτών των λόγων; Με άλλα λόγια, η επιδίωξις ειρήνης είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των τέκνων του Θεού, όπως είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα η αγάπη και το άγγελμά των. Γι’ αυτό, ας διαφυλάξωμε για πάντα την ειρήνη του Θεού, το απόκτημά μας.​—Παροιμ. 12:20· Ματθ. 5:9.