εαυτών. Ούτοι θέλουσι πολεμήσει με το Αρνίον, και το Αρνίον θέλει νικήσει αυτούς, διότι είναι Κύριος των κυρίων και Βασιλεύς των βασιλέων· και όσοι είναι μετ’ αυτού, είναι κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί.»

¹² Εθνικισταί των άκρων, ερεθισμένοι από την πιστότητα των μαρτύρων του Ιεχωβά προς αυτόν, θέλουν να τους εκβάλουν από την ιδιοκτησία και το έδαφος του Ιεχωβά. Μιλούν σαν ασεβείς ολοκληρωτικοί και φωνάζουν δυνατά ζητώντας να αποπεμφθούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά από τη χώρα τους, ωσάν οι μάρτυρες αυτοί να ζουν σε έδαφος στο οποίο δεν ανήκουν. Στην πραγματικότητα, θα ήθελαν να τους αποπέμψουν από το πρόσωπο της γης. Λίγο εκτιμούν ότι οι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά είναι οι μόνοι που έχουν τώρα δικαίωμα να κατέχουν τη γη. Ο Θεός θα καταδείξη το δικαίωμα αυτό στη μάχη μεταξύ του Αρνίου και των κοσμικών εθνών. Εκεί ο Ιεχωβά θα καθαρίση τη γη από αυτούς τους φανατικούς υπερπατριώτας του κόσμου τούτου, και θ’ αφήση μόνο τους πιστούς του μάρτυρας να επιζήσουν επάνω στη γη και να εισέλθουν στο νέο κόσμο, όπου όλα τα πλάσματα θ’ αποδίδουν στον Θεόν όσα ανήκουν στον Θεόν.

Υποταγή στας Υπερεχούσας Εξουσίας

1. Πώς οι κληρικοί καθιστούν τον εαυτό τους μέρος του κόσμου τούτου και πώς δικαιολογούνται κάνοντας τούτο;

ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ του «Χριστιανισμού» κατέστησαν τον εαυτό τους μέρος του κόσμου τούτου. Αναμιγνύονται ελεύθερα στην πολιτική του κόσμου τούτου και εισάγουν την πολιτική στους θρησκευτικούς των οίκους συναθροίσεως. Το 1929, μέσω ενός κογκορδάτου με τον πρώην Φασιστή δικτάτορα Μουσσολίνι, ο ύπατος θρησκευόμενος επανεγκατεστάθηκε ως πολιτικός άρχων ενός πολιτικού κράτους και τώρα δέχεται στην αυλή του τους πολιτικούς πρέσβεις, υπουργούς και επιτετραμμένους των διαφόρων εθνών. Οι κληρικοί, όχι μόνο προσεύχονται για τις πολιτικές μορφές του κράτους και την πολιτική τους, αλλά σε καιρούς θανασίμου αγώνος μεταξύ εθνών, αφήνουν να διχασθή η θρησκευτική των ενότης και προσεύχονται για τα αγωνιζόμενα μέρη—κάθε μέρος, δηλαδή, προσεύχεται στον ίδιο Θεό, εν ονόματι του ιδίου Χριστού, να ευλογήση το μέρος των εναντίον του άλλου μέρους, καθ’ ον χρόνον Μεθοδιστής επιδίδεται στο να καταστρέψη Μεθοδιστή, Βαπτιστής Βαπτιστή, Καθολικός Καθολικό, Πρεσβυτεριανός Πρεσβυτεριανό κλπ. Ο κλήρος και τα θρησκευτικά του ποίμνια δικαιολογούν τον εαυτό τους γι’ αυτές τις ενέργειες βεβαιώνοντας ότι πρέπει να αποδίδουν στον Καίσαρα ό,τι ανήκει στον Καίσαρα.

2. Πώς εξηγούν το Ρωμαίους 13:1; Με ποιο αποτέλεσμα επάνω σε Χριστιανούς;

² Οι κληρικοί αναφέρουν επίσης τη ρήσι του αποστόλου εις Ρωμαίους 13:1: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας [εξουσίαις υπερεχούσαις, Κείμενον]· διότι δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.» Το εδάφιο αυτό, εξηγούν, διακηρύττει ότι ο Καίσαρ και οι όμοιες πολιτικές αρχές είναι αι «υπερέχουσαι εξουσίαι» διωρισμένες από τον Θεόν, και οι Χριστιανικές ψυχές πρέπει να υποτάσσωνται σ’ αυτές και να αποδίδουν πλήρη υπακοή σ’ αυτές. Κάτω από μια τέτοια εκκλησιαστική εξήγησι του εδαφίου, υπήρξε εύκολο να συρθούν ούτω καλούμενοι Χριστιανοί σε πολιτικά κινήματα και να εξαρτηθούν από Ναζιστάς, Φασιστάς, Κομμουνιστάς και άλλους δικτάτορας που ίδρυσαν ολοκληρωτικό κράτος, να καταδιώξουν βάναυσα τους αληθινούς λάτρεις του Ιεχωβά και πιστούς μιμητάς του Χριστού του και να επιδοθούν σε μια πορεία στρατιωτικής επιθέσεως για την κυριαρχία του κόσμου και την υποταγή όλων των λαών στις κοινωνικές, πολιτικές ιδεολογίες τους.

3, 4. Τι δείχνουν δύο δημοσιεύματα εφημερίδων ως προς το αποτέλεσμα της ερμηνείας αυτής των Γραφών από τον κλήρο;

³ Τι αποτέλεσμα είχε η ερμηνεία αυτή των Γραφών από τον κλήρο, μπορεί να συναχθή από δύο ειδησεογραφικά δημοσιεύματα. Μια ειδική είδησις προς τους Τάιμς της Νέας Υόρκης από τη Μόσχα με ημερομηνία 24 Απριλίου έλεγε: «Ο μεγαλοπρεπής εορτασμός του Ρωσικού Ορθοδόξου Πάσχα άρχισε την περασμένη νύχτα με την κατά παράδοσιν λειτουργία του μεσονυκτίου, στην οποία εχοροστάτησε ο Πατριάρχης Αλέξιος στον Καθεδρικό ναό του Γιελοχόβσκυ στη Μόσχα. Ο καθεδρικός ναός ήταν υπερπλήρης. Ακριβώς πριν από το μεσονύκτιο, ο Αλέξιος ανέπεμψε ευχές για τον Σοβιετικό λαό και τη διατήρησι της ειρήνης και επρόφερε την ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΓΕΤΗ ΤΟΥ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.»—Τάιμς Νέας Υόρκης, 25 Απριλίου 1949.

⁴ Η άλλη ανταπόκρισις είχε δημοσιευθή από την Εφημερίδα της Νοτίου Γερμανίας (Sueddeutsche Zeitung) στις 7 Δεκεμβρίου 1945, και μιλεί για την ομολογία του γνωστού Πάστορος Νιμέλλερ λίγο μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στη γραμμή της ημερομηνίας αναγράφει «Φραγκφούρτη επί του Μάιν, 6 Δεκεμβρίου (ΝΤΑΝΑ)» με τίτλο δε «Κριτική της Ευαγγελικής Εκκλησίας», το άρθρο λέγει: «Ο Πάστωρ Νιμέλλερ εκήρυξε εδώ την πρώτη Κυριακή του μηνός Δεκεμβρίου σ’ ένα ακροατήριο από χίλιους άνδρες και γυναίκες όλων των επαγγελμάτων και των ηλικιών. Εξέφρασε την ευχή για ειρήνη και απηύθυνε δυσμενή προειδοποίησι σ’ εκείνους που λέγουν ότι η ειρήνη είναι απραγματοποίητη και αδύνατη. Με οξείς λόγους