Υποταγή στας Υπερεχούσας Εξουσίας

1. Πώς οι κληρικοί καθιστούν τον εαυτό τους μέρος του κόσμου τούτου και πώς δικαιολογούνται κάνοντας τούτο;

ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ του «Χριστιανισμού» κατέστησαν τον εαυτό τους μέρος του κόσμου τούτου. Αναμιγνύονται ελεύθερα στην πολιτική του κόσμου τούτου και εισάγουν την πολιτική στους θρησκευτικούς των οίκους συναθροίσεως. Το 1929, μέσω ενός κογκορδάτου με τον πρώην Φασιστή δικτάτορα Μουσσολίνι, ο ύπατος θρησκευόμενος επανεγκατεστάθηκε ως πολιτικός άρχων ενός πολιτικού κράτους και τώρα δέχεται στην αυλή του τους πολιτικούς πρέσβεις, υπουργούς και επιτετραμμένους των διαφόρων εθνών. Οι κληρικοί, όχι μόνο προσεύχονται για τις πολιτικές μορφές του κράτους και την πολιτική τους, αλλά σε καιρούς θανασίμου αγώνος μεταξύ εθνών, αφήνουν να διχασθή η θρησκευτική των ενότης και προσεύχονται για τα αγωνιζόμενα μέρη—κάθε μέρος, δηλαδή, προσεύχεται στον ίδιο Θεό, εν ονόματι του ιδίου Χριστού, να ευλογήση το μέρος των εναντίον του άλλου μέρους, καθ’ ον χρόνον Μεθοδιστής επιδίδεται στο να καταστρέψη Μεθοδιστή, Βαπτιστής Βαπτιστή, Καθολικός Καθολικό, Πρεσβυτεριανός Πρεσβυτεριανό κλπ. Ο κλήρος και τα θρησκευτικά του ποίμνια δικαιολογούν τον εαυτό τους γι’ αυτές τις ενέργειες βεβαιώνοντας ότι πρέπει να αποδίδουν στον Καίσαρα ό,τι ανήκει στον Καίσαρα.

2. Πώς εξηγούν το Ρωμαίους 13:1; Με ποιο αποτέλεσμα επάνω σε Χριστιανούς;

² Οι κληρικοί αναφέρουν επίσης τη ρήσι του αποστόλου εις Ρωμαίους 13:1: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας [εξουσίαις υπερεχούσαις, Κείμενον]· διότι δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.» Το εδάφιο αυτό, εξηγούν, διακηρύττει ότι ο Καίσαρ και οι όμοιες πολιτικές αρχές είναι αι «υπερέχουσαι εξουσίαι» διωρισμένες από τον Θεόν, και οι Χριστιανικές ψυχές πρέπει να υποτάσσωνται σ’ αυτές και να αποδίδουν πλήρη υπακοή σ’ αυτές. Κάτω από μια τέτοια εκκλησιαστική εξήγησι του εδαφίου, υπήρξε εύκολο να συρθούν ούτω καλούμενοι Χριστιανοί σε πολιτικά κινήματα και να εξαρτηθούν από Ναζιστάς, Φασιστάς, Κομμουνιστάς και άλλους δικτάτορας που ίδρυσαν ολοκληρωτικό κράτος, να καταδιώξουν βάναυσα τους αληθινούς λάτρεις του Ιεχωβά και πιστούς μιμητάς του Χριστού του και να επιδοθούν σε μια πορεία στρατιωτικής επιθέσεως για την κυριαρχία του κόσμου και την υποταγή όλων των λαών στις κοινωνικές, πολιτικές ιδεολογίες τους.

3, 4. Τι δείχνουν δύο δημοσιεύματα εφημερίδων ως προς το αποτέλεσμα της ερμηνείας αυτής των Γραφών από τον κλήρο;

³ Τι αποτέλεσμα είχε η ερμηνεία αυτή των Γραφών από τον κλήρο, μπορεί να συναχθή από δύο ειδησεογραφικά δημοσιεύματα. Μια ειδική είδησις προς τους Τάιμς της Νέας Υόρκης από τη Μόσχα με ημερομηνία 24 Απριλίου έλεγε: «Ο μεγαλοπρεπής εορτασμός του Ρωσικού Ορθοδόξου Πάσχα άρχισε την περασμένη νύχτα με την κατά παράδοσιν λειτουργία του μεσονυκτίου, στην οποία εχοροστάτησε ο Πατριάρχης Αλέξιος στον Καθεδρικό ναό του Γιελοχόβσκυ στη Μόσχα. Ο καθεδρικός ναός ήταν υπερπλήρης. Ακριβώς πριν από το μεσονύκτιο, ο Αλέξιος ανέπεμψε ευχές για τον Σοβιετικό λαό και τη διατήρησι της ειρήνης και επρόφερε την ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΓΕΤΗ ΤΟΥ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.»—Τάιμς Νέας Υόρκης, 25 Απριλίου 1949.

⁴ Η άλλη ανταπόκρισις είχε δημοσιευθή από την Εφημερίδα της Νοτίου Γερμανίας (Sueddeutsche Zeitung) στις 7 Δεκεμβρίου 1945, και μιλεί για την ομολογία του γνωστού Πάστορος Νιμέλλερ λίγο μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στη γραμμή της ημερομηνίας αναγράφει «Φραγκφούρτη επί του Μάιν, 6 Δεκεμβρίου (ΝΤΑΝΑ)» με τίτλο δε «Κριτική της Ευαγγελικής Εκκλησίας», το άρθρο λέγει: «Ο Πάστωρ Νιμέλλερ εκήρυξε εδώ την πρώτη Κυριακή του μηνός Δεκεμβρίου σ’ ένα ακροατήριο από χίλιους άνδρες και γυναίκες όλων των επαγγελμάτων και των ηλικιών. Εξέφρασε την ευχή για ειρήνη και απηύθυνε δυσμενή προειδοποίησι σ’ εκείνους που λέγουν ότι η ειρήνη είναι απραγματοποίητη και αδύνατη. Με οξείς λόγους ο Πάστωρ Νιμέλλερ έκαμε αυστηρή κριτική της Ευαγγελικής Εκκλησίας, η οποία σε προηγούμενα χρόνια και επί εκατοντάδες ετών συχνά ΗΓΙΑΣΕ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΣΕ ΟΠΛΑ. Παρουσίασε σε αντιπαραβολή μ’ αυτήν τους θαρραλέους μαχητάς που ανένδοτα εστάθηκαν υπέρ των ιδεών των, κάνοντας ειδική μνεία για τους Μπιμπελφόρσερ [τους Σπουδαστάς της Γραφής, ή μάρτυρας του Ιεχωβά] που χιλιάδες απ’ αυτούς είχαν υποστή θάνατο σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως χάριν της πίστεώς των. Η ειρήνη την οποία φιλοδοξούμε, είπε ο Νιμέλλερ, και το έργο που μας περιμένει, δεν θα καταστούν δυνατά από μια εκκλησία που ασκεί επιρροήν, αλλά μόνο από την επιστροφή μας στην ταπεινοφροσύνη και την αγάπη του πλησίον, δηλαδή, στο θεμέλιο του Χριστιανισμού.»

ΑΝΑΓΚΗ ΕΠΑΝΕΞΕΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ

5. Πώς επηρεάσθηκαν πολλά ειλικρινή άτομα από τα πράγματα αυτά;

⁵ Όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και σε όλες τις εμπόλεμες χώρες ο κλήρος όλων των αποχρώσεων εζήτησε τις θείες ευλογίες επάνω στα σαρκικά όπλα των καταστροφέων ανθρωπίνης ζωής και πολυτίμων περιουσιών. Τα θρησκευτικά τους ποίμνια επεδοκίμασαν, επεκρότησαν και υπεστήριξαν τις προόδους που εγίνοντο εναντίον του εχθρού. Αλλά πολλά ειλικρινή άτομα είδαν τις υπερβολές στις οποίες η ερμηνεία από τον κλήρο ζωτικών εδαφίων ωδηγούσε τους καθ’ ομολογίαν ακολούθους του Χριστού Ιησού, κάνοντάς τους εύκολη λεία ολοκληρωτικών δικτατόρων που απαιτούσαν για τον «Καίσαρα» την εξευτελιστική υποταγή των ανθρώπων στο πολιτικό κράτος. Εγέμισαν, λοιπόν, με αισθήματα φόβου. Άρχισαν να βλέπουν ότι ήταν ανάγκη να επανεξετάσουν τις Άγιες Γραφές, διότι ασφαλώς ο ιερός λόγος του Θεού δεν έπρεπε να ερμηνεύεται με τέτοιον τρόπο που ωδηγούσε σε τέτοιες μη Χριστοειδείς πράξεις. Την ύπαρξι των αισθημάτων αυτών του φόβου σε ειλικρινείς καρδιές την αποδεικνύουν τα νέα που ελήφθησαν συγχρόνως με την παραπάνω είδησι από την Αμερικανική Ζώνη της τότε κατειλημμένης Γερμανίας.

6. Εις απόδειξιν τούτου ποια ήσαν τα νέα από την Φραγκφούρτη επί του Μάιν;

⁶ Τα νέα ήσαν προς την εξής κατεύθυνσι: Ότι «στην Φραγκφούρτη είναι εν προόδω ένα ισχυρό κίνημα μέσα στην Ευαγγελική Εκκλησία, που αποσκοπεί σε μια αναμόρφωσι στην εκκλησία και με μια θεολογική επίσης έννοια. Τίποτε δεν υπήρξε τόσο επιζήμιο στην Ευαγγελική Εκκλησία στα τελευταία 12 χρόνια όσο τα θεολογικά αξιώματα που εκφράζονται με τα λόγια: ‘Υποτάσσεσθε εις τας υπερεχούσας εξουσίας κάτω από τας οποίας ευρίσκεσθε’—επομένως και στη δικτατορία του Χίτλερ—και, ‘Απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα’—και, σύμφωνα μ’ αυτό, επίσης ‘στον Φύρερ τα του Φύρερ’. Αυτές οι διδασκαλίες διέτρεξαν πάρα πολύ εύκολα το πεδίον του Εθνικοσοσιαλισμού και διευκόλυναν το περαιτέρω βήμα της ευλογίας του τηλεβόλου για τον πόλεμο. Διδασκαλίες αυτού του είδους που ήσαν εντελώς κατανοητές από την άποψι του Λουθήρου, έχουν επιζήσει. Μια μεταρρύθμισις πρέπει να γίνη στο σημείο αυτό».

7. Πότε επανεξετάσαμε το Ρωμαίους 13:1-7 και εδημοσιεύσαμε τα συμπεράσματα; Τι αποτελέσματα είχε η εμμονή σ’ αυτά τα συμπεράσματα;

⁷ Πόσο επροχώρησε η Ευαγγελική Εκκλησία της Γερμανίας στη μεταβολή των αντιλήψεών της για τη σημασία των Γραφικών εδαφίων που αναφέρθηκαν πιο πάνω, δεν είμεθα προετοιμασμένοι να το πούμε εδώ. Αλλά στην ομολογία του που εξετέθη πιο πάνω, ο Πάστωρ Νιμέλλερ εμνημόνευσε τους Μπιμπελφόρσερ ή μάρτυρας του Ιεχωβά στη Γερμανία και τη Χριστιανική πορεία ενεργείας που έλαβαν, ακόμη και κάτω από την πίεσι της δικτατορίας και του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Έως το 1928 και αυτοί επίσης διακρατούσαν την εκκλησιαστική ερμηνεία του Ρωμαίους 13:1-7 σχετικά με τας «υπερεχούσας εξουσίας». Αλλά το έτος εκείνο επανεξετάσθηκε αυτό το εδάφιο, ιδιαίτερα εν όψει του γεγονότος ότι οι «καιροί των Εθνών» είχαν τελειώσει το 1914 μ.Χ. και η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού είχε τότε ιδρυθή στους ουρανούς για να φέρη ένα νέο κόσμο με αιώνιες ευλογίες για τους ευπειθείς ανθρώπους καλής θελήσεως. Τα συμπεράσματα, στα οποία απέληξε η επανεξέτασις αυτή, δημοσιεύθηκαν στα τεύχη της Σκοπιάς της 15ης Ιουνίου και 1ης Ιουλίου 1929, στο άρθρο που απετελείτο από δύο μέρη και ετιτλοφορείτο «Αι Υπερέχουσαι Εξουσίαι». Η εμμονή σ’ αυτά τα συμπεράσματα εξακολουθητικά από τότε, εστοίχισε σε πολλούς από τους μάρτυρας του Ιεχωβά την προσωπική τους ελευθερία και ακόμη τη ζωή τους. Καταδίωξις, όμως, φυλάκισις, εξορία και βίαιος θάνατος ήταν επίσης η τιμή που οι πιστοί απόστολοι του Ιησού επλήρωσαν για ν’ αποδώσουν στον Θεόν τα του Θεού και στον Καίσαρα μόνον τα του Καίσαρος, και για να εκδηλώσουν κατάλληλη υποταγή στας αληθείς «υπερεχούσας εξουσίας». Τα παθήματα, όμως, αυτά δεν συγκρίνονται με την αιώνια ανταμοιβή που έλαβαν. Λόγω, λοιπόν, της καταλληλότητος του θέματος, τώρα που διαδίδονται ολοκληρωτικές ιδέες και μέθοδοι και η ειδωλολατρία του πολιτικού κράτους και των εμβλημάτων του, αναλαμβάνομε εδώ την εξέτασι της αποφασιστικής περικοπής, Ρωμαίους 13:1-7.

8, 9. Πώς εφήρμοσε ο κλήρος το Ρωμαίους 13:1, και πώς αυτό φανερώνεται στην αφιέρωσι της Βιβλικής Μεταφράσεως Βασιλέως Ιακώβου;

⁸ Το Ρωμαίους 13:1 στη Νεοελληνική μετάφρασι έχει ως εξής: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας· διότι δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.» Ο απόστολος Παύλος έγραψε αυτά τα λόγια στη Χριστιανική εκκλησία στη Ρώμη όταν οι Καίσαρες κυβερνούσαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο κλήρος του «Χριστιανισμού» έδωσε την ερμηνεία ότι ο Παύλος εννοούσε εδώ με τας «ανωτέρας [υπερεχούσας, Κείμενον] εξουσίας» τις πολιτικές εξουσίες του κόσμου τούτου. Έτσι εχρησιμοποίησε τα λόγια του αυτά ως θεόπνευστη οδηγία για την απόδοσι στον Καίσαρα των πραγμάτων που ανήκουν στον Καίσαρα. Θεωρώντας ότι οι πολιτικές εξουσίες που υπάρχουν έχουν διορισθή από τον Θεό, οι εκπονηταί της Αγγλικής Κατ’ εξουσιοδότησιν Μεταφράσεως ή Μεταφράσεως Βασιλέως Ιακώβου, ωδηγήθηκαν να πουν τα ακόλουθα στην αφιέρωσί τους που βρίσκεται στην προμετωπίδα κάθε αντιτύπου της μεταφράσεως αυτής:

⁹ «Στον Ύψιστον και Κραταιόν Άρχοντα, Ιάκωβον, δια της Χάριτος του Θεού, Βασιλέα της Μεγάλης Βρεττανίας, Γαλλίας, και Ιρλανδίας, Υπερασπιστήν της Πίστεως κλπ. Οι μεταφρασταί της Βίβλου εύχονται Χάριν, Έλεος, και Ειρήνην δια ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ του Κυρίου μας. Μεγάλες και πολλαπλές ήσαν οι ευλογίες, πολυσέβαστε Ηγεμών, που ο Παντοδύναμος Θεός, ο Πατήρ κάθε ελέους, εχορήγησε σ’ εμάς τον λαόν της Αγγλίας, αφότου έστειλε το Βασιλικόν Πρόσωπον της Μεγαλειότητός σας να κυβερνήση και να βασιλεύση επάνω μας . . . Είθε ο Κύριος του ουρανού και της γης να ευλογήση την Μεγαλειότητά Σας με πολλές και ευτυχείς ημέρες, σε τρόπον ώστε, καθώς το ουράνιο χέρι του επλούτισε την Υψηλότητά σας με πολλά μοναδικά και εξαιρετικά χαρίσματα, να καταστή δυνατόν να είσθε το θαύμα του κόσμου σ’ αυτόν τον τελευταίον αιώνα για ευτυχία και αληθινή ευδαιμονία, προς τιμήν του μεγάλου εκείνου ΘΕΟΥ, και για το καλό της Εκκλησίας του, μέσω του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας και μόνου Σωτήρος.»

10. Το Ρωμαίους 13:1-7 αποτελεί οδηγίες για να αποδώσωμε όσα οφείλομε σε ποιον; Γιατί;

¹⁰ Αλλά αντί να αποτελή οδηγίες του αποστόλου να αποδίδωμε στον Καίσαρα ό,τι ανήκει στον Καίσαρα, το Ρωμαίους 13:1-7 εθεωρήθηκε από το 1929 από τους μάρτυρας του Ιεχωβά ότι αποτελεί οδηγίες για την απόδοσι στον Θεό εκείνου που ανήκει στον Θεό. Γιατί; Διότι η έκφρασις «αι υπερέχουσαι εξουσίαι» εννοείται τώρα ότι σημαίνει πρωτίστως τον Ύψιστον Θεόν και τον βασιλεύοντα Υιόν του Ιησούν Χριστόν. Ασφαλώς δεν υπάρχουν εξουσίες ή αρχές υψηλότερες απ’ αυτές. Το Ρωμαίους 13:1 στη γλώσσα του Κειμένου—την οποίαν αποδίδει με ακρίβεια στην Αγγλική και η Μετάφρασις του Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, που εξεδόθη τελευταίως—έχει ως εξής: «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. Ου γάρ εστιν εξουσία ει μη από Θεού· αι δε ούσαι, υπό Θεού τεταγμέναι εισίν.» Ο Ιεχωβά Θεός είναι η Υπέρτατη και Αρχική Εξουσία. Επειδή αυτός είναι ο Δημιουργός των πάντων, έπεται ότι αυτός είναι η πηγή κάθε εξουσίας για την εκτέλεσι εκείνου που είναι δίκαιον. Επειδή είναι υπέρτατος και όλη η κτίσις εξαρτάται απ’ αυτόν, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήση στον Ύψιστο Θεό το πώς χρησιμοποιεί την εξουσία του, ακόμη και αν δεν μπορούμε να το κατανοήσωμε αυτό για ένα χρονικό διάστημα. Αυτός πράττει ό,τι ευαρεστείται αλλά ό,τι πράττει είναι πάντοτε για το καλό, επειδή ποτέ δεν μπορεί να υπάρξη αδικία ή αναλήθεια σ’ αυτόν. «Τον Παντοδύναμον, δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν αυτόν· είναι υπέροχος κατά την δύναμιν, και κατά την κρίσιν, και κατά το πλήθος της δικαιοσύνης.» «Άπαξ ελάλησεν ο Θεός, δις ήκουσα τούτο, ότι η δύναμις είναι του Θεού.» (Ιώβ 37:23 και Ψαλμός 62:11) Το γεγονός στέκει απρόσβλητο ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Πρώτιστος από τας Υπερεχούσας Εξουσίας. Κάθε ψυχή πρέπει να υποτάσσεται σ’ αυτόν.

11. Γιατί εννοείται και η εξουσία του Ιησού σ’ αυτό το εδάφιο;

¹¹ Λέγοντας «δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού», ο απόστολος Παύλος εννοούσε επίσης την εξουσία που κατέχει ο μονογενής Υιός του Θεού Ιησούς Χριστός. Ο Ιησούς ανεγνώρισε ότι η εξουσία του προήρχετο από τον Ιεχωβά Θεό όταν είπε: «Πάτερ, ήλθεν η ώρα· δόξασον τον Υιόν σου, δια να σε δοξάση και ο Υιός σου· καθώς έδωκας εις αυτόν εξουσίαν πάσης σαρκός, δια να δώση ζωήν αιώνιον εις πάντας όσους έδωκας εις αυτόν.» «Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ· και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου. Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω, κρίνω· και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός.» (Ιωάννης 17:1, 2 και 5:26, 27, 30) Αφού ο Ιησούς απέδειξε την τελεία του υποταγή στον ουράνιο Πατέρα του ως την Υπερτάτη Εξουσία τού σύμπαντος ακόμη και μέχρι θανάτου επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου, ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς σε αθάνατη ζωή στους ουρανούς. Τότε ο αναστημένος Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης.» (Ματθαίος 28:18) Μια τέτοια πλήρης εξουσία ήταν το δώρον του Θεού σ’ αυτόν για την τελεία του πιστότητα.

12. Από ποια κυβέρνησι κατάγονται οι ανθρωποποίητες κυβερνήσεις που υπήρξαν έως τώρα; Πώς φανερώνεται αν αυτό έγινε με θεία εξουσία;

¹² Στην ερμηνεία του Ρωμαίους 13:1 από τον κλήρο βασίσθηκε η Ρωμαιοκαθολική διδασκαλία του «θείου δικαιώματος των βασιλέων». Οι ανθρωποποίητες κυβερνήσεις από την εποχή του κατακλυσμού του Νώε και έπειτα, κατάγονται από την κυβέρνησι του Νεβρώδ στη Βαβέλ ή Βαβυλώνα. «Και ο Χους [έγγονος του Νώε] εγέννησε τον Νεβρώδ. Ούτος ήρχισε να ήναι ισχυρός επί της γης . . . και η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη Βαβυλών.» (Γένεσις 10:8-10) Μια δημοσία κατηγορία έγινε τελευταίως στην Κουεμπέκ εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά με τα εξής λόγια: «Τέλος, οι μάρτυρες είναι αναρχικοί, διότι θεωρούν ότι όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου, από τον Νεβρώδ έως τις ημέρες μας, υπήρξαν υπό την έμπνευσι του Σατανά.»a Αλλά μπορεί τάχα κανείς να πη ότι ο Νεβρώδ είχε το «θείον δικαίωμα των βασιλέων» και ότι η δεσποτική βασιλεία του στη Βαβυλώνα είχε ιδρυθή υπό την έμπνευσι και με την εξουσία του Ιεχωβά Θεού; Ο λόγος Του, στη Γένεσι 10:8-10, περιγράφει τον Νεβρώδ ως έναν που έθετε τον εαυτό του σε αντίθεσι με τον Ιεχωβά και ως ισχυρότερον από τον Ιεχωβά. Καμμιά από τις ανθρωποποίητες πολιτικές κυβερνήσεις από την εποχή του Νεβρώδ και έπειτα δεν μπορεί ν’ αποδείξη από τον λόγον του Θεού ότι αυτή και οι όμοιές της αντλούν εξουσία από τον Θεό για την ύπαρξί τους.

13, 14. Πώς η Αποκάλυψις 13:1-12 δείχνει την πηγή της εξουσίας των;

¹³ Η Βίβλος περιγράφει πολιτικές κυβερνήσεις υπό την μορφή αγρίων θηρίων. (Δανιήλ 7:1-24) Η Αποκάλυψις συμβολίζει το κοσμικό πολιτικό σύστημα που εκυριάρχησε στη γη από την εποχή του Νεβρώδ έως τον εικοστόν αιώνα ως ένα θηρίο που βγήκε από τη θάλασσα. Συμβολίζει την αυτοκρατορία που εκυριάρχησε στον κόσμο από τον δέκατον έβδομον αιώνα ως ένα θηρίο που βγήκε από τη γη. Συμβολίζει τον Σατανά ή Διάβολο ως δράκοντα. Δείχνοντας συμβολικά την πηγή της κοσμικής πολιτικής εξουσίας λέγει:

¹⁴ «Και έδωκεν εις αυτό [το θηρίον] ο δράκων [όχι ο Θεός] την δύναμιν αυτού, και τον θρόνον αυτού, και εξουσίαν μεγάλην. Και προσεκύνησαν τον δράκοντα, όστις έδωκεν εξουσίαν εις το θηρίον, και προσεκύνησαν το θηρίον . . . Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης, και είχε κέρατα δύο όμοια με αρνίου, και ελάλει ως δράκων. Και ενήργει όλην την εξουσίαν του πρώτου θηρίου ενώπιον αυτού.»—Αποκάλυψις 13:2, 4, 11, 12.

15. Γιατί, λοιπόν, δεν μπορούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, ή και ο Ιησούς ο ίδιος, να κατηγορηθούν δικαίως ότι είναι αναρχικοί;

¹⁵ Η Γραφή δεν είναι αναρχική επειδή αποκαλύπτει αυτό το γεγονός· ούτε και οι μάρτυρες του Ιεχωβά επειδή διδάσκουν τη Γραφή. Αυτοί είναι οι πιο νομοταγείς και εύτακτοι άνθρωποι επάνω στη γη. Ο Ιησούς δεν ήταν αναρχικός επειδή αρνήθηκε να παρεκκλίνη από τον νόμον του Θεού για ν’ αρέση σε ανθρώπους και διαβόλους. Επειδή ανεγνώριζε ότι η εξουσία αυτών των ανθρωποποιήτων κυβερνήσεων δεν προήρχετο από τον Θεό, αλλά ότι αυτές τελούσαν υπό την έμπνευσι του Σατανά, αρνήθηκε ν’ αναμιχθή σ’ αυτές ή να αναλάβη την αρχηγία τους. Ήταν ο Σατανάς ο Διάβολος, και όχι ο Θεός, εκείνος που του προσέφερε όλη την εξουσία και τη δόξα των βασιλειών του κόσμου τούτου αν ο Ιησούς θα ήθελε να κάμη μια εκδήλωσι λατρείας στο Σατανά. Αλλά ο Ιησούς ήταν χρισμένος με το πνεύμα του Θεού για τη βασιλεία των ουρανών, και αρνήθηκε να προσπαθήση να σχηματίση μια συγχωνευμένη κυβέρνησι με το Σατανά για να κερδίση την εξουσία των βασιλειών του κόσμου τούτου. Ο Ιησούς ακόμη αρνήθηκε να εκλεγή βασιλεύς με την λαϊκή ψήφο, την ψήφο του Ιουδαϊκού λαού, διότι ανεγνώριζε ότι ο διορισμός του και η εξουσία του ως βασιλέως προήρχετο από τον Θεό. Δεν προήρχετο η εξουσία του να κυβερνά από την συναίνεσι των κυβερνωμένων, δηλαδή, από τον λαό. (Λουκάς 4:5-8· Ιωάννης 6:14, 15) Έτσι παρέμεινε υποτεταγμένος στην Υπερτάτη Εξουσία, τον Θεόν.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ

16. Πώς οι κληρικοί αναφέρονται στον Ναβουχοδονόσορα και στον Κύρο για να υποστηρίξουν την άποψί τους;

¹⁶ Κληρικοί που επιμένουν ότι οι πολιτικές εξουσίες του κόσμου τούτου είναι αι «υπερέχουσαι εξουσίαι» στις οποίες πρέπει να υποτασσώμεθα, προσκομίζουν μερικά εδάφια για να υποστηρίξουν την άποψί τους. Παραθέτουν τα λόγια που εξέφερε ο Δανιήλ όταν εξηγούσε το όνειρο του βασιλέως της Βαβυλώνος Ναβουχοδονόσορος: «Συ, βασιλεύ, είσαι βασιλεύς βασιλέων· διότι ο Θεός του ουρανού έδωκεν εις σε βασιλείαν, δύναμιν, και ισχύν, και δόξαν. Και πάντα τόπον όπου κατοικούσιν οι υιοί των ανθρώπων, τα θηρία του αγρού, και τα πετεινά του ουρανού, έδωκεν εις την χείρά σου, και σε κατέστησε κύριον επί πάντων τούτων.» Και τη νύχτα που κυριεύθηκε η Βαβυλών από τον Πέρση κατακτητή Κύρο, ο Δανιήλ είπε στον Βασιλέα Βαλτάσαρ: «Βασιλεύ, ο Θεός ο ύψιστος έδωκεν εις τον Ναβουχοδονόσορ τον πατέρα σου βασιλείαν, και μεγαλειότητα, και δόξαν, και τιμήν· και δια την μεγαλειότητα, την οποίαν έδωκεν εις αυτόν, πάντες οι λαοί, έθνη, και γλώσσαι, έτρεμον και εφοβούντο έμπροσθεν αυτού.» (Δανιήλ 2:37, 38· 5:18, 19) Σύμφωνα μ’ αυτό, ο Ιεχωβά Θεός είπε στους Ισραηλίτες μέσω του προφήτου Ιερεμία: «Και τώρα εγώ έδωκα πάντας τούτους τους τόπους εις την χείρα του Ναβουχοδονόσορ βασιλέως της Βαβυλώνος»· και είπε στους Ισραηλίτες να εξέλθουν και να δηλώσουν υποταγή στον βασιλέα της Βαβυλώνος. (Ιερεμίας 27:5-13, 17) Κατόπιν, επίσης, είναι τα λόγια του Κύρου του κατακτητού της Βαβυλώνος: «Ούτω λέγει Κύρος ο βασιλεύς της Περσίας· Πάντα τα βασίλεια της γης έδωκεν εις εμέ Ιεχωβά, ο Θεός του ουρανού· και αυτός προσέταξεν εις εμέ να οικοδομήσω εις αυτόν οίκον εν Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία.» (2 Χρονικών 36:22, 23, Α.Σ.Μ.· Έσδρας 1:1, 2) Δεν αποδεικνύουν τα εδάφια αυτά ότι οι πολιτικές δυνάμεις του κόσμου τούτου σήμερα αντλούν την εξουσία τους από τον Ιεχωβά Θεό και είναι διωρισμένες απ’ αυτόν;

17. Πώς απαντούμε στο επιχείρημα τους σύμφωνα με το Αποκάλυψις 13:1-12;

¹⁷ Τα προηγούμενα εδάφια πρέπει να εναρμονισθούν με την Αποκάλυψι, κεφάλαιο 13, και με άλλες περικοπές που δείχνουν ότι οι πολιτικές εξουσίες του κόσμου τούτου προέρχονται και τελούν υπό τον «άρχοντα του κόσμου τούτου», τον «θεόν του αιώνος τούτου». Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (Ιωάννης 12:31 και 2 Κορινθίους 4:4 και 1 Ιωάννου 5:19, Κείμενον) Πρέπει, λοιπόν, να θυμηθούμε ότι και ο Ναβουχοδονόσορ και ο Κύρος εχρησιμοποιούντο ως τύποι. Καταστρέφοντας την Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ. και παίρνοντας τους Ιουδαίους αιχμαλώτους στη Βαβυλώνα, ο Ναβουχοδονόσορ εχρησιμοποιείτο ως εκτελεστής του Ιεχωβά εναντίον του απίστου Ιουδαϊκού έθνους. Γι’ αυτό το λόγο ο Ιεχωβά μίλησε γι’ αυτόν και τον ωνόμασε «ο δούλος μου» και του έδωσε την κυριαρχία όλων των εθνών του κόσμου τούτου. Υπό την ιδιότητα αυτή ο Ναβουχοδονόσορ ήταν τύπος του Ιησού Χριστού. Ο Θεός χρησιμοποιεί τον Χριστόν ως εκτελεστήν εκδικήσεως εναντίον του συγχρόνου πανομοιοτύπου της Ιερουσαλήμ, του «Χριστιανικού κόσμου», και του δίδει επίσης την κυριαρχία πάνω σε όλα τα έθνη του κόσμου τούτου προτού τα καταστρέψη στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Κατακτώντας τη Βαβυλώνα και αποκαθιστώντας τους εξορίστους Ιουδαίους στην Παλαιστίνη για να ανοικοδομήσουν το ναό στην Ιερουσαλήμ, ο Κύρος ο βασιλεύς της Περσίας εχρησιμοποιείτο επίσης ως τύπος. Γι’ αυτό το λόγο ο Ιεχωβά Θεός έδωσε τα βασίλεια του κόσμου τούτου στο χέρι του Κύρου. Αυτό προεικόνιζε ότι ο Θεός θα χρησιμοποιούσε τον Ιησού Χριστό για να καταστρέψη την οργάνωσι του Διαβόλου, τη μυστική Βαβυλώνα, και θα τον χρησιμοποιούσε για να αποκαταστήση τους μάρτυρας του Ιεχωβά στην αληθινή και ελεύθερη λατρεία του Θεού σ’ αυτόν τον «καιρόν της συντελείας» του κόσμου και θα τον καθιστούσε άρχοντα όλης της γης.

18, 19. Πώς, λοιπόν, αυτό αποδεικνύει ότι οι πολιτικές κυβερνήσεις δεν είναι αι «υπερέχουσαι εξουσίαι», και ως ποιο σημείο υπακούομε σ’ αυτές;

¹⁸ Δεν μπορεί να λεχθή για τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και εξουσίες του κόσμου τούτου ότι ήσαν τύποι του Χριστού ως Πρωτίστου Δούλου του Θεού και ότι γι’ αυτό ο Θεός έδωκε σ’ αυτές τις πολιτικές δυνάμεις την εξουσία τους. Ασφαλώς η κυβέρνησις του Καίσαρος όταν εθανάτωνε τον Υιόν του Θεού και κατόπιν κατεδίωκε τους πιστούς ακολούθους του δεν ήταν τύπος της κυβερνήσεως του Χριστού που έχει την εξουσία της από τον Θεό. Ο Ιησούς είπε στη Ρωμαϊκή κυβέρνησι: «Δεν είχες ουδεμίαν εξουσίαν κατ’ εμού, εάν δεν σοι ήτο δεδομένον άνωθεν· δια τούτο ο παραδίδων με εις σε, έχει μεγαλητέραν αμαρτίαν.» (Ιωάννης 19:11) Αλλά ο Θεός δεν επεδοκίμασε τη Ρωμαϊκή κυβέρνησι για την εκτέλεσι του Ιησού στο Γολγοθά. Ούτε την εθεώρησε χωρίς αμαρτία γι’ αυτή την πράξι της. Ομοίως δεν εξουσιοδοτεί ούτε επιδοκιμάζει τις σημερινές πολιτικές κυβερνήσεις όταν καταδιώκουν τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά.

¹⁹ Οι πολιτικές εξουσίες του κόσμου τούτου δεν είναι, επομένως, αι «υπερέχουσαι εξουσίαι», στις οποίες πρέπει να υποτάσσωνται οι Χριστιανικές ψυχές σε κάθε απαίτησι που προβάλλουν. Σε κάθε νόμο και διάταγμα που είναι σε αρμονία με τη δικαιοσύνη, οι αληθινοί Χριστιανοί θα υπακούσουν με παραδειγματικό τρόπο. Σε οποιονδήποτε, όμως, νόμο και απαίτησι που συγκρούεται με τους ανωτέρους νόμους και τις εντολές του Θεού, δεν θα υπακούσουν, διότι αυτό θα εσήμαινε απόδοσιν στον «Καίσαρα» εκείνου που ανήκει στον Θεόν.

20. Πώς οι απόστολοι του Ιησού έλαβαν την ίδια στάσι, και γιατί;

²⁰ Οι απόστολοι του Ιησού έλαβαν αυτή τη στάσι. Στην εποχή τους το Ιουδαϊκό Σανχεδρίν στην Ιερουσαλήμ ήταν επιφορτισμένο με ωρισμένες δικαστικές και νομικές αρμοδιότητες από την κυβέρνησι του Καίσαρος. Αλλά δεν αποτελούσε γι’ αυτή την αιτία μέρος των «υπερεχουσών εξουσιών» για τους ακολούθους του Ιησού. Ο Ιησούς είχε ξεχωρίσει τους μαθητάς του από τους φυσικούς Ισραηλίτες και τους είχε συγκροτήσει σ’ ένα πνευματικό Ισραήλ, «τον Ισραήλ του Θεού». (Γαλάτας 6:16) Επομένως το Ιουδαϊκό Σανχεδρίν δεν ήταν πια ένα κυβερνών σώμα ανάμεσα στον αληθινό λαό του Θεού, αλλά ήταν τώρα ένα ξένο κυβερνητικό σώμα. Το ότι ήταν ένα θρησκευτικό σώμα ιερέων και κληρικών δεν προσέθετε τίποτε στην εξουσία του επάνω στους Ιουδαίους Χριστιανούς. Όταν, λοιπόν, απήτησε από τους αποστόλους να παύσουν να κηρύττουν τον Ιησού Χριστό στο λαό στην Ιερουσαλήμ, ο Πέτρος και ο Ιωάννης απήντησαν στο Σανχεδρίν: «Αν ήναι δίκαιον ενώπιον του Θεού, να ακούωμεν εσάς μάλλον παρά τον Θεόν, κρίνατε· διότι ημείς δεν δυνάμεθα να μη λαλώμεν όσα είδομεν και ηκούσαμεν.» Μια δεύτερη φορά που φέρθηκαν μπροστά στο Σανχεδρίν επειδή αρνήθηκαν να υπακούσουν στη δικαστική του διαταγή, ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι αποκρίθηκαν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους. Ο Θεός των πατέρων ημών ανέστησε τον Ιησούν, . . . Και ημείς είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων, και το Πνεύμα δε το Άγιον, το οποίον έδωκεν ο Θεός εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.» (Πράξεις 4:19, 20 και 5:29-32) Αλλά λόγω αυτής της αρνήσεως να υπακούσουν στην εναντία προς τον Θεό διαταγή του Ιουδαϊκού Ανωτάτου Δικαστηρίου, ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι δεν μπορούσαν να κατηγορηθούν ως αναρχικά ή ανατρεπτικά στοιχεία. Ο Θεός έδωσε σ’ αυτούς και όχι στο Σανχεδρίν το πνεύμα του το άγιο, δείχνοντας έτσι ποιον επεδοκίμαζε και εξουσιοδοτούσε.

21. Από τι, λοιπόν, έχουν απόσχει οι Χριστιανοί από τον πρώτον αιώνα και έπειτα;

²¹ Λόγω του ότι δεν θεωρούν τις κοσμικές πολιτικές εξουσίες ως τας «υπερεχούσας εξουσίας» που είναι διωρισμένες από τον Θεό, αλλά αναγνωρίζουν τώρα ως «υπερεχούσας εξουσίας» μόνο τον Θεό και τον Ιησού Χριστό, οι Χριστιανοί μάρτυρες ευσυνείδητα απέχουν από το να λαμβάνουν μέρος στην πολιτική του κόσμου τούτου, ναι, ακόμη και από ενέργειες για την ανάδειξι των αρχόντων του. Αυτό υπήρξε αληθινό γι’ αυτούς από τον πρώτον αιώνα και έπειτα. Πιστοποιώντας το γεγονός αυτό, το σύγγραμμα Αρχαίοι Χρόνοι—Ιστορία του Παλαιού Κόσμου, υπό Ιακ. Χ. Μπρέστεντ, Ph.D., LL.D., λέγει, κάτω από την επικεφαλίδα, «1070. Η Ρώμη καταδιώκει τους πρώτους Χριστιανούς,» τα ακόλουθα: «Οι αξιωματούχοι της κυβερνήσεως συχνά εύρισκαν αυτούς τους πρώτους προσηλύτους όχι μόνο να αρνούνται να θυσιάσουν στον αυτοκράτορα ως θεόν, αλλά και να προφητεύουν επίσης απροκάλυπτα την πτώσι του Ρωμαϊκού Κράτους. Γι’ αυτό οι πρώτοι Χριστιανοί πολλές φορές βρέθηκαν στην ανάγκη να υπομείνουν σκληρή καταδίωξι. Η θρησκεία τους φαινόταν ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του καλού πολίτου, αφού τους απηγόρευε να δείχνουν τον συνήθη σεβασμό για τον αυτοκράτορα και την κυβέρνησι.»—Σελίδα 663, έκδοσις του 1916.

22. Πώς πρέπει να ενεργήσουν έχει που γίνεται υποχρεωτικό δια νόμου το να ψηφίζουν;

²² Σε μερικές χώρες σήμερα το νομοθετικό σώμα θέλει να κάνη όλους τους ενηλίκους πολίτας υπευθύνους για την κυβέρνησι. Για να τους επιβληθή η δημοκρατική κατεύθυνσις, απαιτείται απ’ αυτούς δια νόμου να ψηφίζουν στις εκλογές του έθνους. Υπό τέτοιες περιστάσεις τι πρέπει να κάμουν οι Χριστιανοί, αφού βρίσκονται κάτω από τη θεία διαταγή να τηρήσουν τον εαυτό τους αμόλυντον απ’ αυτόν τον κόσμο; Με την τελεία αφιέρωσί τους στον Θεό μέσω του Χριστού υποσχέθηκαν την απαρέγκλιτη υποταγή τους στη βασιλεία του Θεού, και δεν μπορούν να διχάσουν την υποταγή τους. Πώς πρέπει, λοιπόν, τώρα να ενεργήσουν; Μπορούν τάχα να εγγραφούν ως ψηφοφόροι που έχουν τα προσόντα; Ναι. Ο απόστολος Παύλος ενέμενε στην ιδιότητά του ως Ρωμαίου πολίτου και αγωνιζόταν για τα δικαιώματά της, επικαλούμενος ακόμη τον Καίσαρα για την υπεράσπισι του δικαιώματός του να κηρύττη το ευαγγέλιο. Σε χώρες όπου υπάρχει υποχρεωτική στρατολογία, και κυρίως στις Αγγλοσαξωνικές χώρες, οι μάρτυρες του Ιεχωβά καταγράφονται όμοια με όλους τους άλλους κληρωτούς, και εκθέτουν γραπτώς τη σχέσι τους προς το ζήτημα αυτό. Θυμούνται πώς ο Ιωσήφ και η Μαρία συμμορφώθηκαν με το διάταγμα του Καίσαρος και εταξίδεψαν στη Βηθλεέμ-Ιούδα για να απογραφούν στην πόλι του οίκου των. (Λουκάς 2:1-5) Όταν, λοιπόν, αυτοί οι διάκονοι του λόγου του Ιεχωβά καλούνται για να ενταχθούν στο στράτευμα, τότε ακριβώς παρουσιάζονται και λαμβάνουν τη στάσι τους σύμφωνα με τον λόγον του Θεού και αποδίδουν σ’ αυτόν ό,τι ανήκει σ’ αυτόν. Όμοια ενεργούν εκεί που ο Καίσαρ καθιστά υποχρεωτικό για τους πολίτας το να ψηφίζουν. Αφού έχουν εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους και όταν έρχεται η ημέρα των εκλογών, μπορούν να μεταβούν στον τόπο της ψηφοφορίας και να εισέλθουν στο εκλογικό διαμέρισμα. Εδώ ακριβώς καλούνται να βάλουν σημάδι στο ψηφοδέλτιο τους, δηλαδή να γράψουν ποιο μέρος υποστηρίζουν. Οι εκλογείς μπορούν να διαθέσουν όπως θέλουν τα ψηφοδέλτιά τους. Εδώ, λοιπόν, ενώπιον του Θεού, οι μάρτυρές του πρέπει να ενεργήσουν σύμφωνα με τις εντολές του και σε αρμονία με την πίστι τους.

23, 24. Τι κάνουν όταν δεν είναι υποχρεωτικό το να ψηφίζη κανείς, και γιατί;

²³ Δεν είναι δική μας ευθύνη το να τους διδάξωμε τι πρέπει να κάμουν με το ψηφοδέλτιο. Πρέπει να ενεργήσουν σύμφωνα με τη συνείδησί τους όπως έχει φωτισθή με τη μελέτη του λόγου του Θεού. Σε χώρες όπου το να ψηφίζη κανείς δεν είναι υποχρεωτικό, οι διάκονοι του λόγου του Ιεχωβά θυμούνται ότι ο λαός του είναι θεοκρατικά ωργανωμένος. Σύμφωνα με τον θείο νόμο υπό τον οποίον είναι ωργανωμένοι, η λαϊκή ψήφος της πλειονότητος δεν θέτει υπηρέτας στο υπούργημά τους, αλλά όλοι οι διορισμοί στη θεοκρατική οργάνωσι προέρχονται από τον Θεό και μέσω εκείνων που αυτός περιβάλλει με εξουσία στην οργάνωσί του. Ακόμη και στην ορατή του οργάνωσι τα μέλη της συναθροίσεως ατομικώς δεν ψηφίζουν με δημοκρατικό τρόπο για να θέσουν κατάλληλα πρόσωπα σε θέσεις εποπτών και βοηθητικών υπηρετών με την ψήφο της πλειονότητος. Όχι, αλλά οι διορισμοί σε όλες τις επίσημες θέσεις υπηρεσίας γίνονται από το πνεύμα του Θεού και μέσω του κυβερνώντος σώματος σύμφωνα με τις Γραφικές απαιτήσεις. Ακόμη και το κυβερνών σώμα που κάνει τους διορισμούς βρίσκεται κάτω από τις οδηγίες των «υπερεχουσών εξουσιών», του Θεού και του Χριστού του. Γι’ αυτούς είναι γραμμένο: «Μη επίθετε χείρας ταχέως εις μηδένα, μηδέ γίνου κοινωνός αλλοτρίων αμαρτιών· φύλαττε σεαυτόν καθαρόν.» (1 Τιμόθεον 3:1-13 και 5:22) Οι διάκονοι, λοιπόν, του λόγου του Ιεχωβά δεν χρησιμοποιούν την ψήφο μέσα στην οργάνωσί του. Όσο για το κυβερνών σώμα, αυτό δεν επιθέτει τα χέρια του βιαστικά επάνω σ’ ένα αφιερωμένο πρόσωπο, για να μη γίνη υπεύθυνο για τις αμαρτίες του όταν θα εξασκή το υπούργημά του, λόγω ενός βιαστικού διορισμού ενός αναξιοπίστου, ακαταλλήλου προσώπου.

²⁴ Αφού δεν χρησιμοποιούν τη λαϊκή ψήφο ούτε για να θέσουν αφιερωμένους υπηρέτας στο υπούργημά τους ακόμη και μέσα στη θεοκρατική οργάνωσι, θεωρούν ακατάλληλο να χρησιμοποιούν τη δημοκρατική ψήφο με την οποία μη αφιερωμένα πρόσωπα τίθενται σε κοσμικά πολιτικά λειτουργήματα. Δεν επιθυμούν να γίνουν συμμέτοχοι στην ευθύνη για τις αμαρτίες των κοσμικών αυτών στα κυβερνητικά λειτουργήματα. Θέλουν να φυλάξουν τον εαυτό τους καθαρόν από αυτόν τον κόσμο. Αναγνωρίζουν τους διορισμούς του Θεού μέσω της θεοκρατικής του οργανώσεως, και δέχονται τον διορισμό του Ιησού Χριστού ως βασιλέως του Θεού στον δίκαιο νέο κόσμο.

ΕΞΟΥΣΙΑΙ ΤΕΤΑΓΜΕΝΑΙ ΥΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

25, 26. Πού οι υπάρχουσες εξουσίες έχουν ταχθή από τον Θεό;

²⁵ Ο Παύλος ήταν μέλος του κυβερνώντος σώματος της εκκλησίας του πρώτου αιώνος. Αναφέρει την αιτία για την οποίαν υπετάσσετο στας υπερεχούσας εξουσίας, λέγοντας: «Αι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.» (Ρωμαίους 13:1) Πώς θα μπορούσε αυτό να είναι αληθινό για τις κοσμικές πολιτικές εξουσίες; Εκεί όσοι βρίσκονται σε επίσημες θέσεις, έχουν τεθή σ’ αυτές με την λαϊκή ψήφο, με τη μηχανή των πολιτικών κομμάτων, με δικτατορική κατάληψι εξουσίας, με διορισμό της εκτελεστικής εξουσίας, με τον κληρονομικό νόμο μιας δυναστείας, με νομοθετική ενέργεια ή με διορισμό του κοινοβουλίου. Ο Θεός δεν χειρίζεται την κοσμική πολιτική σαν ένας πολιτικός επόπτης. Μόνο μέσα στη θεοκρατική του οργάνωσι οι εξουσίες που υπάρχουν έχουν τεθή στις διάφορες σχετικές μεταξύ τους θέσεις από τον Θεό. Στο προηγούμενο κεφάλαιο ο Παύλος γράφει: «Καθώς έχομεν εν ενί σώματι μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη δεν έχουσι το αυτό έργον· ούτω και ημείς οι πολλοί έν σώμα είμεθα εν Χριστώ, ο δε καθείς μέλη αλλήλων.»—Ρωμαίους 12:4, 5.

²⁶ Σε μια προγενέστερη επιστολή προς την εκκλησία της Κορίνθου ο Παύλος γράφει σχετικά με το ίδιο θεοκρατικό σώμα και λέγει: «Αλλά τώρα ο Θεός έθεσε τα μέλη έν έκαστον αυτών εις το σώμα, καθώς ηθέλησεν. . . . Ο Θεός συνεκέρασε το σώμα, δόσας περισσοτέραν τιμήν εις το ευτελέστερον, δια να μη ήναι σχίσμα εν τω σώματι, αλλά να φροντίζωσι τα μέλη το αυτό υπέρ αλλήλων. Και σεις είσθε σώμα Χριστού, και μέλη κατά μέρος. Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών.»—1 Κορινθίους 12:12, 13, 18, 24, 25, 27, 28.

27, 28. Ποιος λοιπόν είναι ανώτατος, και ποιος έχει τοποθετηθή στην αμέσως επόμενη ανώτατη θέσι;

²⁷ Δικαιωματικά ο Ιεχωβά Θεός επεφύλαξε για τον εαυτό του τη θέσι του Υπερτάτου τών «υπερεχουσών εξουσιών». Δεν μοιράζεται αυτή τη θέσι με κανένα άλλον, αντίθετα με ό,τι λέγουν οι τριαδισταί. Ποιον, λοιπόν, έχει τοποθετήσει στην ανώτατη θέσι μετά από τον ίδιο τον εαυτό του; Τον Ιησού Χριστό, ο οποίος απέδειξε την πιστότητά του στον ουράνιο Πατέρα του μέχρις ενός βιαίου θανάτου ανάμεσα στον εχθρικό κόσμο του Σατανά. «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού· όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν· αλλ’ εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους· και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Δια τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν, και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα· δια να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων· και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός.»—Φιλιππησίους 2:5-11.

²⁸ Πιστοποιώντας περαιτέρω ότι ο Ύψιστος Θεός κατέστησε τον Ιησού Χριστό έναν από τας «υπερεχούσας εξουσίας», ο Παύλος γράφει: «Κατά την ενέργειαν του κράτους της ισχύος αυτού· την οποίαν ενέργησεν εν τω Χριστώ, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών· και εκάθισεν εκ δεξιών αυτού εν τοις επουρανίοις, υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας, και δυνάμεως και κυριότητος, και παντός ονόματος ονομαζομένου, ου μόνον εν τω αιώνι τούτο, αλλά και εν τω μέλλοντι· και πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού· και έδωκεν αυτόν κεφαλήν υπεράνω πάντων εις την εκκλησίαν, ήτις είναι το σώμα αυτού.» (Εφεσίους 1:19-23) «Όστις είναι εν δεξιά του Θεού, πορευθείς εις τον ουρανόν, και εις ον υπετάχθησαν άγγελοι και εξουσίαι και δυνάμεις.»—1 Πέτρου 3:22.

29. Σε ποιον, λοιπόν, μας προστάζει δίκαια ο Θεός να υποτασσώμεθα; Πώς εξεικονίζεται η υποταγή μας σ’ αυτόν;

²⁹ Αφού ο Ιησούς έχει έτσι εξυψωθή αμέσως μετά τον Θεό, πολύ πιο πάνω από κάθε άλλη κυβέρνησι του παρόντος κόσμου ή εκείνου που έρχεται, τότε ο Θεός δίκαια προστάζει σ’ εμάς που είμεθα προσκολλημένοι στην οργάνωσί του να υποτασσώμεθα στον Ιησού Χριστό ως την Κεφαλή της εκκλησίας που είναι το σώμα του. Για να εξεικονίσουν αυτή τη θεοκρατική υποταγή της εκκλησίας στην Κεφαλή της, τον Ιησού Χριστό, οι Χριστιανές γυναίκες υποτάσσονται στους συζύγους των. Για να δείξουν ότι υποτάσσονται στας «υπερεχούσας εξουσίας», δεν σφετερίζονται εξουσία από τους άνδρας στη συνάθροισι και δεν προβάλλουν ως διδάσκαλοι. (1 Κορινθίους 14:33-35· 1 Τιμόθεον 2:11-13) Όταν λαμβάνουν ένα διορισμό μέσω της θεοκρατικής οργανώσεως, και προσωρινώς κατέχουν μια θέσι υπηρεσίας που θα έπρεπε να την διεξάγη ένας άνδρας στη συνάθροισι, υποτάσσονται στον κανόνα που εκτίθεται εις 1 Κορινθίους 11:10: «Δια τούτο η γυνή χρεωστεί να έχη εξουσίαν επί της κεφαλής αυτής, δια τους αγγέλους.» Προστατεύονται μέσω τέτοιας υποταγής.

ΚΥΒΕΡΝΩΝ ΣΩΜΑ

30. Ποιοι άλλοι ήσαν «υπερέχουσαι εξουσίαι» στον πρώτον αιώνα; Γιατί;

³⁰ Ολόκληρο το σώμα του Χριστού πρόκειται να ενωθή με τον Ιησούν στην ουράνια βασιλεία στον μέλλοντα κόσμο. Αυτό το σώμα της Βασιλείας με τον Ιησού Χριστό ως Βασιλέα βασιλέων και Κύριον κυρίων θα είναι η πρωτεύουσα οργάνωσις του Ιεχωβά στο σύμπαν. Στον πρώτον ακριβώς αιώνα «έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους». (1 Κορινθίους 12:28) Επομένως, στη θεοκρατική οργάνωσι οι απόστολοι, δηλαδή οι «δώδεκα απόστολοι του Αρνίου», ήσαν αμέσως έπειτα από τον Ιησού Χριστό την Κεφαλή. (Αποκάλυψις 21:14) Συνεπώς, αποτελούσαν μέρος των «υπερεχουσών εξουσιών» στις οποίες κάθε Χριστιανική ψυχή έπρεπε να υποτάσσεται. Αυτό φανερώνεται σε μας από διάφορα εδάφια.

31. Πώς ο Παύλος φανερώνει περαιτέρω το γεγονός αυτό, ακόμη και στη δική του περίπτωσι;

³¹ Παραδείγματος χάριν, ο Παύλος μιλεί για κείνους που προΐσταντο τότε σ’ όλη την εκκλησία, λέγοντας: «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών. Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί. Ασπάσθητε πάντας τους προεστώτας σας, και πάντας τους αγίους.» (Εβραίους 13:7, 17, 24) Με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσε αυτό να αναφέρεται σε πολιτικούς προεστώτας διωρισμένους από τον Καίσαρα ή από τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο. Ο Παύλος λέγει ότι οι άγιοι αυτοί προεστώτες ελάλησαν τον λόγον του Θεού στους Χριστιανούς και η διαγωγή τους έδειχνε πίστι που είναι άξια Χριστιανικής μιμήσεως και αγρυπνούσαν υπέρ των ψυχών της εκκλησίας πάρα πολύ ευσυνείδητα διότι είχαν να δώσουν λόγον στον Θεόν. Ο Παύλος ήταν ένας από το κυβερνών αυτό σώμα, και σε πολλά μέρη μιλεί για την εξουσία του, που ο Θεός τού έδωσε μέσα στην εκκλησία για να την οικοδομήση και όχι να την καθαιρέση.—1 Κορινθίους 9:12, 18· 2 Κορινθίους 10:8· 13:10· 2 Θεσσαλονικείς 3:9.

32. Τι θα πούμε για το κυβερνών σώμα επάνω στη γη σήμερα;

³² Σύμφωνα με τη θεοκρατική διάταξι σήμερα, πρέπει να υπάρχη ένα κυβερνών σώμα για την εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλη τη γη. Τα γεγονότα δείχνουν ότι αυτοί είναι ενωμένοι με τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Εν τούτοις, το κυβερνών σώμα του εικοστού αιώνος δεν αποτελεί μέρος των «υπερεχουσών εξουσιών» όπως αποτελούσαν οι δώδεκα απόστολοι. Υποτάσσεται στας αοράτους «υπερεχούσας εξουσίας» και τις αντιπροσωπεύει απλώς επάνω στη γη.

33. Ποιος είναι ο ύπατος Ηγεμών; Ποια τάξι προήγαγε τώρα σε υπηρεσία, και την καθιστά άραγε αυτό μέρος των υπερεχουσών εξουσιών;

³³ Ο Ιησούς Χριστός τώρα είναι αοράτως παρών στη δευτέρα του παρουσία και είναι ο ενεργός Ύπατος Ηγεμών της εκκλησίας του. Είναι εκείνος που η γέννησίς του στη γη είχε προλεχθή εις Μιχαίαν 5:2, στην προφητεία που παρατίθεται στο Ματθαίο 2:6: «Και συ Βηθλεέμ, γη Ιούδα, δεν είσαι ουδόλως ελαχίστη μεταξύ των ηγεμόνων του Ιούδα· διότι εκ σου θέλει εξέλθει ηγούμενος, όστις θέλει ποιμάνει τον λαόν μου τον Ισραήλ.» Με την ιδιότητα του Ηγεμόνος με ανώτερη εξουσία, ο Ιησούς στη δευτέρα του αυτή παρουσία διορίζει την κεχρισμένη του τάξι του δούλου σε μια πιο υπεύθυνη υπηρεσία και έτσι εκπληρώνει την ίδια του προφητεία: «Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον, όταν έλθη ο κύριος αυτού, θέλει ευρεί πράττοντα ούτως. Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.» (Ματθαίος 24:45-47) Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι καθιστά αυτή την τάξι του «πιστού και φρονίμου δούλου» μέρος των «υπερεχουσών εξουσιών» για να χειρίζεται την μάχαιραν της εκτελέσεως. Αφού ο διορισμός της πιστής αυτής τάξεως είναι θεοκρατικός, πρέπει να της αποδίδεται σεβασμός και οι υπηρεσίες της πρέπει να γίνωνται δεκτές με χαρά σαν να προέρχωνται από τας «υπερεχούσας εξουσίας».

[Υποσημειώσεις]