Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Είναι Σωστό να Καλούμε Ανθρώπους με Τίτλους;

Απευθύνοντας τα λόγια του κυρίως στον Ιώβ που υπέφερε, ο νεαρός Ελιού είπε: «Μη γένοιτο να γείνω προσωπολήπτης μηδέ να κολακεύσω άνθρωπον (ν’ αποδώσω τίτλο, ΜΝΚ)· Διότι δεν εξεύρω να κολακεύω (ν’ αποδίδω τίτλους, ΜΝΚ)· ο ποιητής μου ήθελε με αναρπάσει ευθύς.» (Ιώβ 32:21, 22) Μήπως πρέπει να συμπεράνωμε από αυτά τα λόγια ότι είναι εσφαλμένο να χρησιμοποιούμε τίτλους όταν απευθυνώμεθα σε ανθρώπους; Ή, μήπως η χρήσις τίτλων είναι ακατάλληλη κάτω από ωρισμένες περιστάσεις;

Πρέπει να σημειωθή ότι ο Ελιού ανέφερε την απόδοσι τίτλων σε συνδυασμό με την εκδήλωσι προσωποληψίας. Στα σχόλια του προς τον Ιώβ, επομένως, δεν κατέφυγε σε κάποια μορφή κολακείας. Ούτε άφησε τον Ιώβ, που υπέφερε, να αμφιταλαντεύεται σ’ αυτά που εκείνος έλεγε. Ο Ελιού τηρούσε την αρχή του Νόμου που δόθηκε αργότερα στον Ισραήλ: «Ουδέ θέλεις αποβλέψει εις πρόσωπον πτωχού εν τη κρίσει αυτού.» (Έξοδ. 23:3) Επίσης, μολονότι ήταν νέος, ο Ελιού δεν πήρε το μέρος των συντρόφων του Ιώβ από σεβασμό για την ηλικία τους και τη θέσι τους. Παρουσίασε τα ζητήματα όπως πραγματικά ήσαν, χωρίς να κολακεύση τους συντρόφους του Ιώβ αποδίδοντας τους τίτλους και επιτρέποντας τους να επηρεάσουν τα λόγια του.

Το παράδειγμα του Ελιού δείχνει με θαυμάσιο τρόπο ότι θα ήταν εσφαλμένο να χρησιμοποιή κανείς κολακευτικούς τίτλους. Αυτή η μεροληπτική μεταχείρισις έχει ως αποτέλεσμα να ενεργεί το άτομο άδικα και να χάνη την εύνοια του Θεού. Ο Ελιού το ανεγνώρισε αυτό, όπως φαίνεται από τα εξής λόγια του: «Ο ποιητής μου ήθελε με αναρπάσει, ευθύς,» δηλαδή στην οργή του.—Ιώβ 32:22.

Αφού η Χριστιανική εκκλησία είναι μια ‘αδελφότης,’ οποιοσδήποτε τίτλος που θα εξύψωνε ένα Χριστιανό πάνω από κάποιον άλλον θα ήταν ασφαλώς ακατάλληλος. (1 Πέτρ. 2:17) Εκτός αυτού, η εκκλησία έχει μόνο μία κεφαλή διορισμένη από τον Θεό, τον Ιησού Χριστό. Ο Υιός του Θεού είπε στους μαθητάς του: «Σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε. Και πατέρα σας μη ονομάσητε επί της γης· διότι είς είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς. Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός.»—Ματθ. 23:8-10.

Αυτά τα λόγια του Ιησού έχουν γενικά αγνοηθή από τους κληρικούς του Χριστιανικού κόσμου. Εν τούτοις, δεν είχαν όλοι αυτή την απαίτησι ν’ αποκτήσουν τίτλους. Ο γνωστός σχολιαστής της Βίβλου, Άλμπερτ Μπαρνς, παραδείγματος χάριν, απέρριψε προσωπικά τον τίτλο «Διδάκτωρ της Θεολογίας,» επειδή ήταν σε αντίθεσι με τη διδασκαλία του Χριστού. Έγραψε: «Ο Ιησούς απηγόρευσε στους μαθητάς του να εκζητούν τέτοιους τίτλους διακρίσεως. Η αιτία για την οποία το ανέφερε αυτό ήταν ότι αυτός ο ίδιος ήταν ο Κύριος και Διδάσκαλος των. Όλοι οι άλλοι ευρίσκοντο σ’ ένα επίπεδο. Επρόκειτο να είναι ίσοι σε εξουσία· ήσαν αδελφοί· και δεν έπρεπε ποτέ να εποφθαλμιούν ούτε να λαμβάνουν κάποιον τίτλο που θα τους έθετε είτε σε επίπεδο υψηλότερο από το επίπεδο στο οποίο ευρίσκοντο οι άλλοι, ή που θα φαινόταν ότι παρέμβαινε στο πλήρες δικαίωμα του Σωτήρος να είναι ο μοναδικός Διδάσκαλος και Κύριος των. . . . (Ο) τίτλος (Ραββί) αντιστοιχεί με τον τίτλο ‘Διδάκτωρ της Θεολογίας’ όπως εφαρμόζεται στους διακόνους του ευαγγελίου· και απ’ όσο μπορώ να διακρίνω, το πνεύμα της εντολής του Σωτήρος παραβιάζεται από την παραδοχή ενός τέτοιου τίτλου . . . Ο τίτλος αυτός τείνει να καλλιεργή την υπερηφάνεια και ένα αίσθημα ανωτερότητας σ’ εκείνους που τον αποκτούν και τη ζηλοφθονία και ένα αίσθημα κατωτερότητος σ’ εκείνους που δεν τον έχουν· το όλο πνεύμα και η όλη τάσις αυτού βρίσκεται σε αντίθεσι με την ‘απλότητα που υπάρχει εν Χριστώ.’»

Εάν οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί επιζητούν να καλούνται με τίτλους όπως «Διδάκτωρ της Θεολογίας,» «Πατήρ,» «Αιδεσιμώτατος» και λοιπά, αυτό είναι φυσικά κάτι για το οποίο εκείνοι θα δώσουν λόγο στον Θεό. Οπωσδήποτε, αυτό δεν υποχρεώνει άλλους ν’ απευθυνωνται σ’ αυτούς χρησιμοποιώντας αυτούς τους τίτλους. Εκείνοι που παίρνουν στα σοβαρά τα λόγια του Χριστού, αρνούνται πράγματι να το κάνουν αυτό. Δεν θέλουν να δώσουν την εντύπωσι ότι υποστηρίζουν με κάποιον τρόπο τη χρήσι αντιγραφικών τίτλων.

Μήπως αυτό κάνει τους τίτλους όλων των μορφών εσφαλμένους; Όχι δεν συμβαίνει αυτό. Υπάρχουν τίτλοι που απλώς εκφράζουν το κοσμικό λειτούργημα που μπορεί να κατέχη ένα ωρισμένο άτομο. Αυτό αληθεύει για τίτλους που εφαρμόζονται σε κυβερνητικούς επισήμους ή σε άτομα που εκτελούν κάποιο λειτούργημα, παραδείγματος χάριν, στην ιατρική, στα νομικά ή στην επιστήμη. Ο βασικός κανών που πρέπει να διέπη τους Χριστιανούς στη χρήσι τέτοιων τίτλων, είναι η εξής δήλωσις του Ιησού: «Απόδοτε . . . τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα και τα του Θεού εις τον Θεόν.»—Ματθ. 22:21.

Δεν θα υπήρχε ασφαλώς καμμιά αντίρρησις ν’ απευθυνθή κανείς σε κυβερνήτας με τους τίτλους των, καθόσον αυτοί οι τίτλοι δεν αποδίδουν στα άτομα αυτά τιμή που δικαιωματικά ανήκει μόνο στον Ύψιστο. Οι θνητοί άνθρωποι δεν είναι οι σωτήρες των Χριστιανών ούτε είναι εκείνοι μέσω των οποίων ρέουν όλες οι ευλογίες. Δεν θα ήταν, επομένως, ορθό ν’ αποδίδουν οι δούλοι του Θεού στους ανθρώπους τίτλους μέσω των οποίων αποδίδουν σ’ αυτούς αυτά τα πράγματα.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν πολλοί τίτλοι προσφωνήσεως σεβασμού που οι Χριστιανοί μπορούν να χρησιμοποιούν με αγαθή συνείδησι. Ο απόστολος Παύλος, παραδείγματος χάριν απεκάλεσε τον Ρωμαίο κυβερνήτη Φήστο ‘κράτιστο’. (Πράξ. 26:25) Ομοίως, οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα δεν έχουν αντίρρησι να προσφωνούν άνδρες σε υψηλά δικαστικά ή κυβερνητικά αξιώματα με τίτλους: «Η Εντιμότης Σας,» «Η Εξοχότης Σας,» «Η Αυτού Μεγαλειότης,» και τα παρόμοια. Η χρήσις αυτών των τίτλων εκ μέρους των συμφωνεί με τη Γραφική συμβουλή: «Απόδοτε λοιπόν εις πάντας τα οφειλόμενα, . . . εις όντινα την τιμήν, την τιμήν.» (Ρωμ. 13:7) «Υποτάχθητε λοιπόν εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν δια τον Κύριον· είτε εις βασιλέα, ως υπερέχοντα, είτε εις ηγεμόνας, ως δι’ αυτού πεμπομένους εις εκδίκησιν κακοποιών, . . . πάντας τιμήσατε.»—1 Πέτρ. 2:13-17.

Τα λειτουργήματα του κυβερνήτου, του δικαστού, του βασιλέως, του προέδρου και τα παρόμοια, είναι, φυσικά, ανθρωπίνης προελεύσεως. Είναι ανθρωποποίητες θέσεις. Αλλά ο Ιεχωβά Θεός επέτρεψε την ύπαρξι των κυβερνητικών εξουσιών. Έτσι, οι Χριστιανοί ορθώς σέβονται τις θέσεις που κατέχουν αυτοί οι άνθρωποι, αποδίδοντας τους την τιμή που ταιριάζει στο αξίωμα των. Δεν υπάρχει λόγος ν’ αντιτίθενται οι Χριστιανοί σε μια διευθέτησι την οποία επέτρεψε ο Ιεχωβά Θεός. Έτσι, δείχνοντας την υποταγή των στις κυβερνώσες εξουσίες, χρησιμοποιούν τους συνήθεις τίτλους που δικαιωματικά φέρουν αυτοί οι αξιωματούχοι.—Ρωμ. 13:1, 2.

Το γεγονός ότι ένας Χριστιανός μπορεί να χρησιμοποιή τίτλους ευλαβούς προσφωνήσεως, δεν σημαίνει ότι συγχωρεί ή δικαιολογεί τις εσφαλμένες πράξεις. Δεν είναι δική του ευθύνη να κρίνη τους ανθρώπους του κόσμου. (1 Κορ. 5:12, 13) Μολονότι ωρισμένα άτομα μπορεί να είναι διεφθαρμένα, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι κατέχουν μια θέσι που απαιτεί έναν ιδιαίτερο τίτλο ή τίτλους. Αν κάποιος κάνη κακή χρήσι της εξουσίας του, ο Χριστιανός δεν έχει το δικαίωμα να ενεργήση χωρίς σεβασμό προς ένα τέτοιο άτομο. Η Γραφική συμβουλή είναι: «Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή· διότι είναι γεγραμμένον· Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Ιεχωβά.»—Ρωμ. 12:19, ΜΝΚ.

Οι Γραφές, λοιπόν, διευκρινίζουν ότι η χρήσις τίτλων που δείχνουν αναγνώρισι της εξουσίας ή της δικαιωματικής θέσεως ενός ατόμου είναι εντελώς κατάλληλη. Ωστόσο, τα λόγια του Ιησού στο κατά Ματθαίον 23:6-12 αποκλείουν σαφώς τη χρήσι κολακευτικών τίτλων μεταξύ ατόμων που ισχυρίζονται ότι είναι ακόλουθοι του.