Ποιο Είναι το Πνεύμα ενός ‘Υγιαίνοντος Νοός’;

ΣΥΧΝΑ θ’ ακούσετε ανθρώπους να συνιστούν προσοχή λέγοντας, «Τώρα, λοιπόν, χρησιμοποίησε το πνεύμα του υγιαίνοντος νοός.» Πιθανόν αυτή η συμβουλή να δίδεται σ’ ένα άτομο που αναχωρεί για ένα μακρινό ταξίδι. Ή ίσως έχει δημιουργηθή μια ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη ή λεπτή κατάστασις, στην οποία τα συναισθήματα θα μπορούσαν εύκολα να ξεσπάσουν σε βίαιη συμπεριφορά. Σε τέτοιες περιστάσεις υπάρχει βέβαια ανάγκη ν’ ασκηθή το πνεύμα του υγιαίνοντος νοός.

Εκείνο, που γενικά νοείται απ’ αυτή την έκφρασι, είναι το να χρησιμοποιούμε καλή κρίσι· να είμεθα λογικοί· να μη ριψοκινδυνεύωμε ασύνετα ή να μη ενεργούμε απότομα. Αυτό, βέβαια, είναι καλή συμβουλή. Εν τούτοις, σε μια δεδομένη κατάστασι, εκείνο που τα άτομα θεωρούν ως καλή κρίσι η συνετή πορεία ενεργείας συχνά ποικίλλει πολύ. Πώς, λοιπόν, πρέπει ένας να ορίση τι πραγματικά είναι το πνεύμα του υγιαίνοντος νοός;

Δυστυχώς, κανείς δεν έχει γεννηθή μ’ έναν αληθινά υγιαίνοντα νουν. Αντιθέτως, όπως ανεγνώρισε ο πιστός Βιβλικός συγγραφεύς Δαβίδ: «Συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου.» Λόγω της κληρονομημένης αμαρτίας, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος εξήγησε ότι «δεν υπάρχει δίκαιος [ένας που να είναι αναμάρτητος, και συνεπώς τελείως υγιής σε νουν και σώμα] ουδέ είς.» Η δε Γραφή, αντί της συναναστροφής με το παρόν σύστημα πραγμάτων ως συντελεστή του υγιαίνοντος νοός, λέγει: ‘Ο θεός του κόσμου τούτου [ο Σατανάς ή Διάβολος] ετύφλωσε τον νουν των απίστων.’ Ο Σατανάς, τυφλώνοντας τις διάνοιες των ανθρώπων απέναντι της αληθείας περί του Θεού και των βουλών του, τους ετήρησε σε μια κατάστασι διανοητικής ανισορροπίας.—Ψαλμ. 51:5· Ρωμ. 3:10· 2 Κορ. 4:4.

Αλλά, παρά τις ανικανότητες της κληρονομημένης ατελείας και της επιρροής ενός αδίκου κόσμου, ο Θεός κατέστησε δυνατόν το ν’ ασκούν οι άνθρωποι το πνεύμα του υγιαίνοντος νοός. «Δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας», εξηγεί ο λόγος Του, «αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού». (2 Τιμ. 1:7) Αλλά πώς συμβαίνει ν’ απονέμη ο Θεός υγιαίνοντα νουν στον λαόν του;

Μέσω του θεοπνεύστου λόγου του, της Αγίας Γραφής, ο Παντοδύναμος Θεός μεταδίδει τις σκέψεις του στον άνθρωπο. Αυτός ο λόγος περιέχει τον τέλειο Του κανόνα αληθείας και δικαιοσύνης, και μέσω των σελίδων του γίνεται κανείς οικείος με τον τέλειο νου του Θεού, που είναι υγιαίνων. Επομένως, σε οποιονδήποτε βαθμό μπορεί ένα άτομο να θέση κατά μέρος τον ιδικόν του νου, ή τις κρίσεις του, και να δεχθή την κατεύθυνσι του νου του Θεού στα διάφορα ζητήματα, στον αυτό βαθμό θα έχη το πνεύμα ή τη διάθεσι ένος υγιαίνοντος νοός.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι φρένες ενός ανθρώπου υφίστανται κάποιο είδος αλλαγής, αλλά, μάλλον, ότι υπό την ενέργειαν του πνεύματος του Θεού ένα άτομο βαθμιαίως μαθαίνει να διορθώνη τα λάθη της ιδίας του κρίσεως εν σχέσει με τα διάφορα ζητήματα που μπορεί ν’ ανακύψουν. Αρχίζει να λαμβάνη αποφάσεις και να ενεργή σύμφωνα με τις διδασκαλίες του λόγου του Θεού, που είναι μια έκφρασις του τελείου νου του Θεού. Αυτό επιφέρει μια αλλαγή στη ζωή του, όπως εξηγείται στην επιστολή προς Ρωμαίους 12:2: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.»

Με τη ρύθμισι, λοιπόν, του τρόπου του σκέπτεσθαι για την εναρμόνισί του με τον τέλειο κανόνα, ο οποίος είναι ο νους του Θεού, όπως εκδηλώνεται στην Αγία Γραφή και στη ζωή του Ιησού Χριστού, ένας ατελής άνθρωπος μπορεί ν’ ασκήση υγιαίνοντα νουν. Παραδείγματος χάριν: Ας υποθέσωμε ότι είχαμε ένα ρολόγι, που ήταν ένας πενιχρός μετρητής του χρόνου και δεν είχε μέσα ρυθμίσεως. Αλλ’ υποθέστε, επίσης, ότι μπορούσαμε συχνά να προστρέχωμε σ’ ένα χρονόμετρο απολύτου ακριβείας, που μας έδειχνε ότι το ρολόγι μας έχανε τριάντα λεπτά κάθε εικοσιτετράωρο, θα μπορούσαμε τώρα να μάθωμε να διορθώνωμε το ρολόγι μας αναρρυθμίζοντάς το από καιρό σε καιρό. Επί πλέον, θα μπορούσαμε, επίσης, να μάθωμε πώς να υπολογίζωμε το λάθος του οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας.

Το ίδιο συμβαίνει και με την κρίσι μας στα διάφορα ζητήματα και πράγματα της ζωής μας. Όταν μετρούμε την κρίσι μας με τον τέλειο κανόνα, διαπιστώνομε ότι βαίνομε ή πολύ γοργά ή πολύ αργά, ότι είμεθα ή πολύ αδύνατοι ή πολύ ισχυροί, στις διανοητικές και φυσικές συγκινήσεις μας. Και μολονότι δεν είμεθα ικανοί να φθάσωμε το τέλειο παράδειγμα του Ιησού Χριστού, ωστόσο μπορούμε να ρυθμίσωμε τις σκέψεις και τις κρίσεις μας έτσι ώστε να συμμορφώνωνται σε αξιοσημείωτο βαθμό με τον τέλειο κανόνα.

Επομένως, ένας Χριστιανός ασκεί το πνεύμα του υγιαίνοντος νοός προσδιορίζοντας τι τονίζει η Γραφική απόδειξις ότι είναι ορθή απόφασις που πρέπει να ληφθή, ή η πορεία ενεργείας που πρέπει, ν’ ακολουθηθή. Διερωτάται: «Τι θα έκανε ο Χριστός σε μια παρόμοια κατάστασι; Υπάρχει καμμιά Γραφική αρχή, που δίνει κατεύθυνσι σ’ αυτό το ζήτημα;» Κατόπιν προσφεύγει στον Ιεχωβά Θεό με προσευχή και ζητεί την ευλογία του στην πορεία ενεργείας, στην οποία κατέληξε ως αποτέλεσμα του ότι συνεβουλεύθη τον λόγον Του. Αυτός είναι ο τρόπος της εκδηλώσεως του πνεύματος ενός αληθινά υγιαίνοντος νοός.

Εφόσον η πλειονότης των ανθρώπων δεν χρησιμοποιεί το τέλειο χρονόμετρο, τον λόγον του Θεού, για τη ρύθμισι της ζωής των, δεν είναι εκπληκτικό ότι αυτό που θεωρούν ως άσκησι πνεύματος υγιαίνοντος νοός διαφέρει πάρα πολύ. Παραδείγματος χάριν, όταν ένας νόμος εξεδόθη στην αρχαία Περσία, που διεκήρυττε ότι προσευχή σε οποιονδήποτε πλην του βασιλέως θα ήταν ένα έγκλημα τιμωρούμενο με θάνατο στον λάκκο των λεόντων, πολλοί πιθανώς διελογίσθησαν ότι θα ήταν χρήσις του πνεύματος του υγιαίνοντος νοός το ν’ απόσχουν από προσευχή στον Θεό ώσπου ν’ αρθή ο περιορισμός αυτός. Αλλ’ ο πιστός Εβραίος Δανιήλ δεν διελογίσθη έτσι. Άφησε τον λόγον του Θεού να ρυθμίση τις ενέργειες του κι εξακολούθησε να προσεύχεται στον Ιεχωβά. Αντίθετα σε ό,τι μπορεί να σκέφθηκε η πλειονότης, αυτό ήταν άσκησις του πνεύματος του υγιαίνοντος νοός. Ο Ιεχωβά ευηρεστήθη από την πιστότητα του Δανιήλ και τον επροστάτευσε.—Δαν. 6:4-28.

Αντί, λοιπόν, να επηρεάζεσθε από ό,τι μπορεί να σκέπτονται άλλοι ατελείς άνθρωποι, ή τι φαίνεται ότι είναι λογικό στα όμματα ενός ανθρώπου να πράξη, αποβλέπετε στον Ιεχωβά Θεό και στον λόγο Του για καθοδηγία. Προσέξτε τη συμβουλή της Θεοπνεύστου Βιβλικής παροιμίας: «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε.» Κάνοντας τούτο, θ’ ασκήτε το πνεύμα του υγιαίνοντος νοός.—Πάροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ.