στους 144.000, που είναι μέλη του σώματος του Χριστού, είναι «μικρόν ποίμνιον». Ο Ιησούς είπε: «Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον· διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.» Εφόσον ο Ιησούς δεν περιλαμβάνει τον εαυτό του, λέγοντας, ‘Ο Πατήρ ευδόκησε να μας δώση την βασιλείαν’, ή έκφρασις «μικρόν ποίμνιον» εδώ εφαρμόζεται μόνον στα 144.000 μέλη του σώματος του, που είναι κληρονόμοι της Βασιλείας μαζί του. Γι’ αυτά τα «πρόβατα» και για άλλους ο Ιησούς είναι ο Καλός Ποιμήν.​—Λουκ. 12:32· Ιωάν. 10:11, 16.

Ο Ιησούς εχρησιμοποίησε ακόμη έναν άλλο διακριτικόν όρο για ν’ αναφερθή στα κεχρισμένα μέλη του σώματός του, δηλαδή, «πιστός και φρόνιμος δούλος». Αυτός είναι ένας προσδιορισμός, που εφαρμόζεται στο σύνθετο σώμα των κεχρισμένων επί της γης, σε οποιονδήποτε καιρό από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. και έπειτα, όταν στους ακολούθους του Χριστού, ειδικά στους αποστόλους του, έχουν εμπιστευθή τα συμφέροντά του επί της γης. Εφόσον ο Χριστός είναι εκείνος που ζητεί λογαριασμόν από αυτόν τον «δούλον», έπεται ότι αυτός ο όρος σαφώς δεν τον περιλαμβάνει. Κατά τον λογαριασμό αυτό, μετά την είσοδό του στην εξουσία της Βασιλείας, ο Ιησούς Χριστός ευλόγησε περαιτέρω εκείνους που αποτελούσαν τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον» κατ’ εκείνο τον καιρό, δίνοντάς τους πρόσθετα προνόμια και ευθύνες της Βασιλείας.​—Ματθ. 24:45-47.

«Ο ΧΡΙΣΤΟΣ»

Ερχόμεθα τώρα σ’ εξέτασι των όρων εκείνων ή τίτλων, που εφαρμόζονται ή χρησιμοποιούνται για να αναφερθούν στον Ιησού Χριστό ξεχωριστά από τα μέλη του σώματος του. Μεταξύ εκείνων, που θα μπορούσαν να μνημονευθούν ως ευρισκόμενοι στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, είναι «ο Αμήν», «Πιστός και Αληθινός», «ο Μάρτυς ο Πιστός», «Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων», «ο Αμνός του Θεού», «Καθηγητής», «ο Λέων όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα», «Κύριος», «Δεσπότης», «Σωτήρ», και «ο Λόγος». Σαφώς, οι προσδιορισμοί αυτοί ανεφέρθησαν για να εφαρμόζονται, όχι στα μέλη του σώματος του Ιησού, αλλά στον Ιησού τον ίδιο, καθώς ακριβώς κάνουν τα περισσότερον κοινώς χρησιμοποιούμενα ονόματα του, «Ιησούς», «Ιησούς Χριστός» και «Χριστός Ιησούς».​—Αποκάλ. 3:14· 19:11· 1:5· 19:16· Ιωάν. 1:29· Ματθ. 23:10· Αποκάλ. 5:5· 1 Πέτρ. 3:15 (ΜΝΚ)· 1 Τιμ. 6:15· Λουκ. 2:11· Ιωάν. 1:1· Ματθ. 1:21· Ρωμ. 7:25· 8:1.

Αλλά τι θα πούμε για τις εκφράσεις «ο Χριστός» και «Χριστός»; Μήπως η χρήσις του άρθρου με το «Χριστός» υποδηλώνει κάτι διαφορετικό από την περίπτωσι που δεν χρησιμοποιείται άρθρον; Θα μπορούσε να συμβή ώστε, ενώ ο όρος «Χριστός» αναφέρεται μόνο στον Ιησού Χριστό, ο όρος «ο Χριστός», θα ήταν δυνατόν να συμπεριλάβη, επίσης, τα 144.000 μέλη του σώματος του; Υποστηρίζουν οι Γραφές αυτή τη σκέψι ή διάκρισι;

Όχι, δεν την υποστηρίζουν. Ασφαλώς τα μέλη του σώματος του Χριστού δεν περιλαμβάνονται στους λόγους του Πέτρου: «Συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος.» Έπειτα πάλιν, λέγεται για τους 144.000 ότι θα κυβερνήσουν ‘ως βασιλείς μετά του Χριστού τα χίλια έτη’. Πώς μπορούσε να λεχθή γι’ αυτούς ότι θα βασιλεύουν με τον Χριστό αν ήσαν ένα μέρος του Χριστού; Μάλιστα, υπάρχουν πολλά Γραφικά εδάφια, που κάνουν διάκρισι μεταξύ της εκφράσεως «ο Χριστός» και των μελών του σώματός του.​—Ματθ. 16:16· Αποκάλ. 20:4.

Πραγματικά, η έκφρασις «ο Χριστός» σε καμμιά περίπτωσι δεν περιλαμβάνει μόνη αυτή τα μέλη του σώματος του Χριστού. Συνεπώς ο τίτλος «Χριστός», με το οριστικά άρθρο ή χωρίς αυτό, αναφέρεται στον Ιησού Χριστό, ενώ το άρθρο χρησιμεύει για να επισύρη την προσοχή ή να δώση έμφασι στο αξίωμά του ως Μεσσίου. Ο Χριστός είναι η Κεφαλή και ο Νυμφίος των 144.000, του σώματος του ή νύμφης του. Γι’ αυτό τον λόγο λέγεται περί αυτών ότι είναι «εν Χριστώ», ότι είναι «του Χριστού», και ότι είναι «σώμα Χριστού».​—Ρωμ. 12:5· 1 Κορ. 3:23· 12:27.

Το γεγονός ότι λέγεται για τους Χριστιανούς ότι είναι «εν Χριστώ» δεν σημαίνει ότι μπορεί να λεχθή γι’ αυτούς ότι είναι «ο Χριστός», όπως επίσης ο όρος «Κύριος» δεν μπορεί να εφαρμοσθή σ’ αυτούς επειδή για τα τέκνα λέγεται, «να υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω.»​—Εφεσ. 6:1.

Πώς, λοιπόν, πρέπει να εννοήσωμε το 1 Κορινθίους 12:12; Σ’ αυτό διαβάζομε: «Καθώς το σώμα είναι έν, και έχει μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα, είναι έν σώμα· ούτω και ο Χριστός.» Δεν περιλαμβάνει ο όρος «ο Χριστός» σ’ αυτή την περίπτωσι τα μέλη του σώματος; Όχι, προφανώς όχι, διότι εκείνο που εξετάζει εδώ ο Παύλος είναι το σώμα του Χριστού ως ξεχωριστό και διακεκριμένο από την Κεφαλή του. Για τούτο συνοψίζει το επιχείρημά του στο εδάφιο 27, λέγοντας: «Και σεις είσθε σώμα Χριστού, και μέλη κατά μέρος.» Στο εδάφιο 12 ο Παύλος χρησιμοποιεί προφανώς συντομευμένο τρόπο του ομιλείν σχετικά με τον Χριστό, μια μορφή λόγου όχι ασυνήθη στις Γραφές. Έτσι, θα μπορούσαμε να παραφράσουμε τους λόγους του Παύλου στην 1 Κορινθίους 12:12 ως εξής: ‘Όπως ακριβώς το σώμα, αν και είναι μία μόνη οντότης, έχει πολλά μέλη, έτσι και με το σώμα του Χριστού, δηλαδή, εκείνους που είναι συνταυτισμένοι ή ανήκουν στον Ιησού Χριστό’.

Με άλλους λόγους, οι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών δεν κάνουν διάκρισι μεταξύ «του Χριστού» και του Ιησού Χριστού. Διευκρινιστικό του σημείου αυτού είναι το Εφεσίους 2:13, που λέγει: «Τώρα όμως δια του Ιησού Χριστού, σεις οι ποτέ όντες μακράν, εγείνετε πλησίον δια του αίματος του Χριστού.» Συγκρίνατε, επίσης, τα εδάφια Εφεσίους 1:10, 12, 20.

Έχοντες υπ’ όψι τα προηγούμενα, πώς πρέπει να κατανοήσωμε το Εβραίους 11:26; Αυτό μας λέγει ότι ο Μωυσής ‘έκρινε τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς.» Σε ποιόν ή σε τι αναφέρεται η έκφρασις «του Χριστού» στην περίπτωσι αυτή; Δεν φαίνεται ότι ο «πλούτος», που ο Μωυσής είχε στο νου του, ευρίσκετο στο ότι αυτός ήταν τύπος «του Χριστού», που επρόκειτο να έλθη, διότι δεν εγνώριζε ότι ήταν τέτοιος τύπος. Μάλλον, φαίνεται ν’ αναφέρεται στο προνόμιο που ο ίδιος είχε να είναι ο κεχρισμένος του Θεού (χριστός), για να χρησιμοποιηθή ως μεσίτης και απελευθερωτής. Αυτό είχε μεγαλύτερη σημασία για τον Μωυσή, παρά όλοι οι θησαυροί της Αιγύπτου.

Από την εξέτασι αυτή μπορούμε να δούμε μια ποικιλία όρων, που εφαρμόζονται στον Ιησού Χριστό και στα μέλη του σώματός του. Μερικοί εφαρμόζονται αποκλειστικά στον Ιησούν. Άλλοι, όπως είναι «νέοι ουρανοί», πάντοτε συμπεριλαμβάνουν τον σύνθετο αριθμό των 144.001, τον Ιησού Χριστό και το σώμα του. Περαιτέρω, άλλα ονόματα περιγράφουν μόνο τους 144.000, αν και εξεικονίζουν συνήθως κάποια σχέσι προς την Κεφαλή των, τον Χριστό Ιησού, όπως είναι «σώμα Χριστού», «η νύμφη», «μικρόν ποίμνιον», και «Νέα Ιερουσαλήμ». Αλλ’ όπως εσημειώσαμε, υπάρχουν μερικοί προσδιορισμοί, οι οποίοι έχουν κατά καιρούς μια ευρεία ή περιεκτική έννοια, περικλείοντας τους 144.000 ως σώμα και ενίοτε περιλαμβάνοντας τον Χριστό, ενώ σε άλλες περιπτώσεις οι ίδιοι αυτοί προσδιορισμοί έχουν μια πιο στενή ή περιωρισμένη έννοια. Ένα καλό παράδειγμα τούτου είναι η λέξις «εκκλησία». Ως εκ τούτου είναι ενδιαφέρον να εξετάσωμε τα συμφραζόμενα για να αποσαφηνίσωμε στη διάνοιά μας τη σκέψι του συγγραφέως. Τα ονόματα είναι περιγραφικά. Όταν κατανοηθούν κι εφαρμοσθούν ορθά, καταδεικνύουν την πλήρη αξία πραγμάτων ή προσώπων, κι είναι ουσιώδη στην ακριβή γνώσι του Λόγου του Θεού.

Νομική Αναγνώρισις στο Καμερούν

Γεγονότα υπέρ της αγνής λατρείας στο Καμερούν συνέβησαν γοργά στη διάρκεια του έτους. Τα πιο εξέχοντα γεγονότα υπήρξαν η ίδρυσις του τμήματος της Εταιρίας και η νομική αναγνώρισις του έργου εκεί. Τον Οκτώβριο ό,τι ήταν άλλοτε γνωστό ως «Νότιον Καμερούν» έγινε τώρα μέρος της Δημοκρατίας του Καμερούν. Αυτό εσήμαινε ότι 1.000 και πλέον ευαγγελιζόμενοι προσετέθησαν στην περιοχή του τμήματος. Τον Ιανουάριο το τμήμα άρχισε να λειτουργή με 6.000 ευαγγελιζομένους. Ύστερ’ από τρεις μήνες λειτουργίας του τμήματος ήλθε μια ειδοποίησις από το Υπουργείον Εσωτερικών, που επληροφορούσε το τμήμα ότι το έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν νομικώς ανεγνωρισμένο από την κυβέρνησι του Καμερούν. Έτσι, τελικά, ύστερ’ από χρόνια σκληρής εργασίας, προσευχές από μέρους των αδελφών και πολλές παραστάσεις στις Αρχές, ο δρόμος ήταν τώρα ανοιχτός για μεγαλύτερη ελευθερία και δράσι του λαού του Ιεχωβά.​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.