Απελευθέρωσις από Ολοκληρωτική Ιερή Εξέτασι δια Πίστεως Στον Θεό

Όπως την αφηγείται ο Έριχ Φροστ

ΕΝΑ εξέχον Γερμανικό περιοδικό βρίσκεται ανοιχτό μπροστά μου. Ζωή σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως είναι το θέμα ενός ιστορήματος που δημοσιεύεται σε σειρά άρθρων. Είναι η πιο γνησία εικόνα ζωής σε στρατόπεδα που έχω διαβάσει ποτέ. Ωστόσο η χειρότερη δεν έχει λεχθή. Η πέννα αδυνατεί να εκφράση τέτοια πράγματα στο χαρτί.

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ο κόσμος είχε τρομοκρατηθή από τις Ναζιστικές ορδές που κατηυθύνοντο ανατολικά στις όχθες του Βόλγα κι επέδραμαν δυτικά προς το στενό της Μάγχης. Από την παγερή Σκαιδιναυία ως τη θερμή άμμο της Αφρικής οι ολοκληρωτισταί προχωρούσαν με το βάδισμα της χήνας θριαμβευτικά. Επί πολλά χρόνια ο Εθνικοσοσιαλισμός δεν εσημείωσε αποτυχία​—εκτός από μια στο εσωτερικό μέτωπο.

Μέσα στην ίδια τη Γερμανία οι Εθνικοσοσιαλισταί προσπαθούσαν μάταια να ξεκαθαρίσουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Έστρεψαν μάλιστα πίσω κατά πέντε αιώνες για ν’ αναστήσουν τη φοβερή Ιερά Εξέτασι, που ξέσπασε με πλήρη ακμή στο Ναζιστικό στρατόπεδο συγκεντρώσέως. Δια πίστεως στον Θεό ημών χιλιάδες όπως εγώ είμεθα στη ζωή για ν’ αφηγηθούμε την ιστορία.

Θ’ ανατρέξω σε γεγονότα που αρχίζουν από το έτος 1919​—γεγονότα που ωδήγησαν ένα σε κάποια διένεξι με το ολοκληρωτικό κράτος. Ήταν το έτος που η μητέρα μου έγινε μία από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, γνωστούς τότε ως «Σπουδαστάς των Γραφών.» Το δικό μου ενδιαφέρον εστρέφετο προς τη μουσική. Η μαρτυρία που έδινε με ζήλο ευτυχώς έκαμε τον πατέρα μου κι εμένα να βαπτισθούμε ως Μάρτυρες στη γενέτειρά μου πόλι, τη Λειψία της Γερμανίας, στις 4 Μαρτίου 1923. Διέκοψα τις μουσικές σπουδές μου κι άρχισα να κερδίζω τα προς το ζην παίζοντας όργανα σε καφενεία και κέντρα διασκεδάσεως, πράγμα που επέτρεπε να έχω πολύ χρόνο ελεύθερο για το έργον του Κυρίου. Στο 1924 άρχισα να υπηρετώ τον Ιεχωβά ολοχρονίως εργαζόμενος στην αποθήκη βιβλίων της Εταιρίας στη Λειψία. Μετά από τέσσερα χρόνια εκλήθην να υπηρετήσω στην προβολή από την Εταιρία του Φωτοδράματος της Δημιουργίας. Χιλιάδες άτομα ενθυμούνται ακόμη τις ωραίες φωτεινές εικόνες που παρίσταναν τη δημιουργία της γης και τον σκοπό του Θεού για τον άνθρωπο. Ήταν ένα θαυμάσιο προνόμιο να επιτευχθή το Δράμα και να επισκεφθώ πολλές εκκλησίες ως «πίλγκριμ» ή Γραφικός ομιλητής.

Η ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΘΥΕΛΛΑ

Το έργον της μαρτυρίας εξηπλώθη γοργά στη Γερμανία. Από το έτος 1919 ως το 1933 οι ζηλωταί Γερμανοί Μάρτυρες διέθεσαν 48.000.000 βιβλία και βιβλιάρια, εκτός από 77.000.000 Γερμανικά αντίτυπα του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών, που τώρα λέγεται Ξύπνα! Το 1932 άρχισε να κυριαρχή το πνεύμα του Ναζισμού. Συχνά οι οχλοκρατικές ενέργειες ύψωναν την απεχθή κεφαλή τους στις προβολές του Δράματος. Τόσο εχειροτέρεψε το πράγμα, ώστε μόνο με αστυνομική προστασία μπορούσε να γίνη η παρουσίασις. Στη διάρκεια του καιρού αυτού έγινα προσωπικά γνωστός σε πολλούς Ναζιστάς.

Ενώ επισκεπτόμουν το σπίτι ενός από τους Μάρτυρας στη Νυρεμβέργη τον Ιανουάριο του 1933, ακούσαμε μια στομφώδη ραδιοφωνική εκπομπή από το Βερολίνο που ανήγγελλε την ανάληψι της εξουσίας από τον Χίτλερ. Υπωπτευθήκαμε το τι θα εσήμαινε αυτό για μας. Η θύελλα ξέσπασε τον Απρίλιο του έτους εκείνου, όταν η αστυνομία κατέλαβε το μεγάλο νέο εργοστάσιο και τον οίκον Μπέθελ της Εταιρίας στο Μαγδεμβούργον κι εσφράγισε τα τυπογραφικά πιεστήριά μας. Επειδή δεν υπήρχε ένδειξις ανατρεπτικής δράσεως, η ιδιοκτησία επεστράφη στις 28 Απριλίου.

Στις επτά Ιουνίου χίλιοι Μάρτυρες συνηθροίσθησαν στο Βερολίνον κι εξέδωκαν ένα ψήφισμα διαμαρτυρόμενοι έντονα εναντίον της υπεροπτικής ενεργείας της κυβερνήσεως Χίτλερ. Διενεμήθησαν εκατομμύρια αντίτυπα. Σε τρεις μέρες η ιδιοκτησία στο Μαγδεμβούργο εδημεύθη, το δε προσωπικό από 180 άτομα εξηναγκάσθη ν’ απέλθη. Οι θρησκευτικοί μας εχθροί εχάρησαν όταν εδήλωσε ο Χίτλερ: «Διαλύω τους ‘Σπουδαστάς των Γραφών’ στη Γερμανία· την περιουσία την αφιερώνω στην ευημερία του λαού· θα κατάσχω όλα των τα βιβλία.»

Επειδή η Εταιρία στην Αμερική είχε τίτλο ιδιοκτησίας της περιουσίας αυτής, επηκολούθησαν διαπραγματεύσεις μεταξύ του Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών και της Γερμανίας. Η ιδιοκτησία αφέθη και πάλι ελεύθερη, αλλ’ η απαγόρευσις της δράσεώς μας στο κήρυγμα δεν ήρθη. Οι συναθροίσεις μας απηγορεύθησαν. Εκάησαν Γραφές και Γραφικά βοηθήματα αξίας πάνω από 25.000 δολ. Το 1934 πολλοί Μάρτυρες άρχισαν να χάνουν τις εργασίες των επειδή ηρνούντο να ψηφίσουν ή να λέγουν «Χάιλ Χίτλερ.»

Την άνοιξι του 1934 εισήχθην στο εσωτερικό μιας φυλακής επί δέκα μέρες, και κατόπιν απελύθην. Λίγο αργότερα κατώρθωσα να επιστρέψω στην Τσεχοσλοβακία, όπου είχα επιδείξει προηγουμένως το Φωτόδραμα. Πόσο ευγνώμων ήμουν τώρα σε καιρό, που, ενώ το έργον ήταν απαγορευμένο στη Γερμανία και το Γραφείο μας κλεισμένο, μπόρεσα να προβάλω το Δράμα 122 φορές έξω από τη χώρα! Κι ωστόσο δεν ήταν τόσο εύκολο αυτό όσο ήταν πριν στην Τσεχοσλοβακία. Συχνά με αφύπνιζε τη νύχτα η αστυνομία η οποία εφοβείτο ότι ήμουν Ναζιστής!

Εν τω μεταξύ, οι αδελφοί στη Γερμανία έκαμαν ένα τολμηρό κι αποφασιστικό διάβημα. Παρά την απαγόρευσι, στις 7 Οκτωβρίου 1934, όλες οι εκκλησίες συνηθροίσθησαν κι εξέδωκαν ένα ψήφισμα διαμαρτυρίας στην κυβέρνησι του Χίτλερ, ειδοποιώντας ότι η λατρεία στον Ιεχωβά Θεό θα συνεχίζετο με κάθε θυσία. Μετά από σεμνή προσευχή, οι διαμαρτυρίες ετηλεγραφήθησαν στο Βερολίνον. Ταυτόχρονα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε πενήντα άλλες χώρες συνηθροίσθησαν κι ετηλεγράφησαν έντονες διαμαρτυρίες στη Ναζιστική Γερμανία. Ένας πληρεξούσιος του Στρατηγού Λούντεντορφ απεκάλυψε αργότερα ότι, όταν ο Χίτλερ είδε τα τολμηρά αυτά τηλεγραφήματα, σηκώθηκε πάνω και φώναξε: «Αυτή η γενιά θα εξοντωθή στη Γερμανία!»

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ

Όταν επέστρεψα στη Γερμανία τον Μάιο του 1935, έλαβα μέρος στο έργον υπό την επιφάνεια. Τη νύχτα της 13ης Ιουνίου συνελήφθην μέσα στο ξενοδοχείο μου και μετεφέρθην στο «Κολούμπια Χάους» του Βερολίνου, όπου επέρασα τους χειροτέρους πέντε μήνες της ζωής μου. Ραβδιζόμενος και ποδαπατούμενος, πάντοτε σε απομόνωσι, κατατρεχόμενος και ταπεινούμενος κάθε μέρα, έμαθα τότε ότι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν κτήνη. Οι ανόητες ερωτήσεις ενός οργάνου της Γκεστάπο απέτυχαν να με καταδικάσουν ως στασιαστή. Απροσδόκητα απελύθην και σε λίγο περιήλθα υπό την επιφάνεια για να υπηρετήσω περαιτέρω τον Ιεχωβά.

Έγιναν προετοιμασίες για μια συνέλευσι στη Λουκέρνη της Ελβετίας. Εν τω μεταξύ, οι Ναζισταί άρχισαν μια νέα ενέργεια εναντίον μας. Ήδη πάρα πολλοί από τους αδελφούς που κατείχαν υπεύθυνες θέσεις είχαν συλληφθή. Οι προσπάθειές μου ήσαν να πιάσω τα χαλαρά άκρα και να τακτοποιήσω πάλι τα πράγματα. Αναρίθμητες οπίσθιες θύρες και παράθυρα επέτρεπαν κάποια διαφυγή από τη Γκεστάπο, αλλ’ η μητέρα μου κι ο αδελφός μου συνελήφθησαν.

Στη συνέλευσι της Λουκέρνης τον Σεπτέμβριο του 1936 παρευρέθη κι ο πρόεδρος της Εταιρίας, Αδελφός Ρόδερφορδ, και 2.500 από μας από τη Γερμανία. Μου ανετέθη ν’ αναδιοργανώσω το κάτω από την επιφάνεια έργον, που είχε σοβαρά διασπασθή κι άρχισα αμέσως. Επίσης κατεστρώσαμε σχέδια για μια αστραπιαία διανομή ενός ψηφίσματος της συνελεύσεως στη Γερμανία. Το Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου 1936, μεταξύ της πέμπτης και της εβδόμης ώρας το βράδυ, 300.000 αντίτυπα αφέθησαν σιωπηλά στα σπίτια σε όλες τις μεγαλουπόλεις της Γερμανίας. Σμήνη αστυνομικών και περιπολιών των Ες-Ες δεν μπόρεσαν να συλλάβουν ούτ’ ένα Μάρτυρα!

Φυσικά, το κάτω από την επιφάνεια έργον εγίνετο παρά τους διωγμούς και τον κίνδυνο απωλείας της ελευθερίας και αυτής της ζωής. Αλλ’ οι αδελφοί έπρεπε να λαμβάνουν πνευματική τροφή για να παραμείνουν ισχυροί καθώς και για να έχουν κάτι να χρησιμοποιήσουν στο έργον της μαρτυρίας των. Οι έρευνες που εγίνοντο σε σιδηροδρομικούς συρμούς αποτελούσαν συνεχείς κινδύνους. Ακόμη και η αγορά μεγάλων ποσοτήτων χάρτου εθεωρείτο ύποπτη. Πολλοί μεταφορείς των έπεσαν στα χέρια της Γκεστάπο. Πολλοί αδελφοί που κατηγορήθησαν ότι ετοιμάζουν τη Σκοπιά για διανομή εξετελέσθησαν. Εν τούτοις, με αγάπη προς τον Θεό και προς τον πλησίον οι μάρτυρές Του συνεχώς έλεγαν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστόν. Η επινοητικότης μας εσημειώθη σε δημοσίευμα που έγινε στην πρώτη σελίδα του Εθνικού Σοσιαλιστικού Νομικού Κατόπτρου, επισήμου οργάνου της Ναζιστικής δικαιοσύνης:

«Οι οπαδοί του υπό απαγόρευσιν συνδέσμου προσεπάθησαν επίσης να διατηρήσουν τον σύνδεσμο μεταξύ των και να ενισχύσουν ο ένας τον άλλον στην πίστι. Εκτός απ’ αυτό, προσεπάθησαν σε κάθε δυνατή περίπτωσι να φέρουν κι άλλους συμπολίτας των στον δικό τους τρόπο σκέψεως. Πολύ συχνά οι Σπουδασταί των Γραφών, ενώ ψωνίζουν, όταν είναι έξω σε περίπατο, όταν κάθωνται στα πάρκα ή όταν στέκουν στον δρόμο, απευθύνονται σε ανθρώπους που τους είναι άγνωστοι, απασχολώντας τους στην αρχή σε μια συζήτησι για τα παρόντα γεγονότα, και κατόπιν βαθμιαίως τους ελκύουν στην πίστι των και στην απαγορευμένη διδασκαλία των. Θεωρούν καθήκον των ως ‘Μαρτύρων του Ιεχωβά’ να το πράττουν αυτό.» Οποιοσδήποτε κι αν είναι ο κίνδυνος γι’ αυτούς, οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενδιαφέρονται να μεταδώσουν πίστι στους άλλους, για να σωθούν κι εκείνοι σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους του κόσμου.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ ΣΤΕΓΕΣ

Ο ετήσιος εορτασμός της Αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού συνέπιπτε στις 27 Μαρτίου 1937. Είχα φροντίσει να συναντηθώ τότε με δέκα αδελφούς για να συζητήσωμε για τη δράσι κάτω από την επιφάνεια. Στις δύο η ώρα μετά τα μεσάνυχτα ακούσθηκαν βαριά χτυπήματα και λακτίσματα στην πόρτα του διαμερίσματος! Σε λίγα δευτερόλεπτα έκρυψα ένα μικρό ρόλο χαρτί που περιείχε ζωτικές πληροφορίες, μέσα στο στρώμα του διβανιού μου. Μπήκαν μέσα δέκα μυστικοί αστυνομικοί: «Έλα, σήκω πάνω και ντύσου, Φροστ. Ετελείωσαν όλα!» Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά κι άρχισα να ντύνωμαι, ενώ αυτοί μετέτρεψαν το δωμάτιο σε μακελλειό. Ο μικρός ρόλος ποτέ δεν βρέθηκε.

Τα πράγματα εξελίχθησαν γοργά. Η Γκεστάπο εγνώριζε το σχέδιό μας να συναντηθούμε εκείνη την Παρασκευή για την Ανάμνησι, αλλά δεν ήξερε πού. Πολλές φορές μ’ εχτύπησαν μέχρι λιποθυμίας, και κατόπιν μου έχυναν νερό στο κεφάλι για να συνέλθω. Σε λίγο δεν μπορούσα πια να ξαπλώσω ή να καθήσω. Απ’ την Παρασκευή ως τη Δευτέρα με δυσκολία έφαγα ή ήπια, αλλά συνεχώς επεκαλούμην τον Ιεχωβά να με βοηθήση να τηρήσω σιγή χάριν των αδελφών. Όταν μ’ έφεραν ενώπιον της συμμορίας της Γκεστάπο στοχάσθηκα πάλι τον Δανιήλ μέσα στον λάκκο των λεόντων. Ο χείμαρρος των οργίλων λέξεων των απεκάλυψε ό,τι ανέμενα ν’ ακούσω: Το αστυνομικό δίχτυ απέτυχε να συλλάβη τους αδελφούς! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.

Ο Ιούλιος έφερε την αναγγελία συλλήψεως της συζύγου μου. Ο γυιός μας θα αφηρείτο από τους Ναζιστάς. Πολλά άλλα τέκνα Μαρτύρων ηρπάγησαν από τους γονείς των κι ετέθησαν μέσα σε Ναζιστικά σπίτια. Οι περισσότεροι από τους νεαρούς αυτούς ενισχύθησαν απ’ αυτή τη δοκιμασία. Ένα κορίτσι δεκατριών ετών έγραψε στους γονείς του: «Πάντοτε θυμάμαι τους πιστούς άνδρες όπως ο Ιώβ, ο Δανιήλ και άλλοι, λαμβάνοντάς τους ως παράδειγμα, και θα ήθελα να πεθάνω μάλλον παρά να γίνω άπιστη στον Θεό.» Παρά τη σκληρή πίεσι, τα παιδιά αυτά αρνήθηκαν να προσχωρήσουν στη Χιτλερική κίνησι των νέων. Ένεκα των Χριστιανικών τρόπων των, μερικοί Ναζισταί γονείς προτιμούσαν αυτά τα παιδιά από τα δικά τους.

ΑΠ’ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΣΤΟ ΖΑΞΕΝΧΑΟΥΖΕΝ

Στην περιοχή του Έμσλαντ Σουάμπ οι απάνθρωπες απαιτήσεις εργασίας και η σκληρή μεταχείρισις έφερναν τους ανθρώπους σχεδόν σε απελπισία. Θα έχετε ίσως ακούσει για την «κόλασι του Βάλντεσραντ.» Η πίστις και η συντροφιά των πιστών Μαρτύρων με κατέστησαν ικανόν να εξουδετερώσω τα πιο δύσκολα πράγματα. Τις Κυριακές είχαμε κοινές Γραφικές μελέτες ενθυμούμενοι από μνήμης τα όσα είχαμε μάθει από τον λόγον του Θεού στα προηγούμενα χρόνια. Συγκρατούμενοί μας προσεκαλούντο να πιουν μαζί από τα «ύδατα της ζωής.» Αυτοί συχνά άκουαν προσεκτικά τις συζητήσεις μας.

Η διάρκεια της φυλακίσεώς μου ετελείωσε μετά την έκρηξι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και μετεφέρθην πάλι στο Βερολίνον. Μετά από ενενήντα εννέα μέρες έκλεισαν πίσω μου οι πόρτες του στρατοπέδου συγκεντρώσεως του Ζαξενχάουζεν. Αφάνταστη ήταν η σκληρή υποδοχή από τους φρουρούς των Ες-Ες· αφάνταστη ήταν επίσης η χαρά μου όταν μ’ εχαιρέτησαν 280 Μάρτυρες, που όλοι τους εδοκιμάσθησαν κι ενισχύθησαν με παρόμοιες σκληρές δοκιμασίες. Αυτοί ήσαν οι πιστοί Χριστιανοί που μνημονεύονται στο βιβλίο που εκυκλοφόρησε ευρύτατα Η Θεωρία και η Πράξις της Κολάσεως: «Όταν εξερράγη ο πόλεμος, οι Μάρτυρες στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Ζαξενχάουζεν προσεκλήθησαν να καταταγούν εθελοντικά σε στρατιωτική υπηρεσία. Κάθε άρνησις ηκολουθείτο από τυφεκισμό δέκα ανδρών από τις τάξεις των. Αφού εθανατώθησαν σαράντα θύματα, τα Ες-Ες έπαύσαν το έργον τους. . . . Δεν μπορεί κανείς να χάση την εντύπωσι ότι, από ψυχολογική άποψι, τα Ες-Ες ποτέ δεν εξισώνοντο εντελώς με την πρόκλησι που τους εγίνετο από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.» Τι χαρά και παρηγοριά να είναι κανείς μεταξύ των! Κατάλαβα καλύτερα από κάθε άλλη φορά τι εννοούσε η Βίβλος: «Ο σίδηρος ακονίζει τον σίδηρον· και ο άνθρωπος ακονίζει το πρόσωπον του φίλου αυτού.»​—Παροιμ. 27:17.

Κατ’ επανάληψιν μας ελέχθη ότι οι πύλες του στρατοπέδου θα μας ηνοίγοντο αν υπεγράφαμε δήλωσι απαρνούμενοι την πίστι μας. Η δεσποινίς Γενεβιέβη ντε Γκωλ, ανεψιά του Γάλλου Καρόλου ντε Γκωλ, το επιστοποίησε αυτό ενθυμούμενη τις αδελφές μας στο στρατόπεδο του Ράβενσμπρουκ: «Θα μπορούσαν αμέσως ν’ αφεθούν ελεύθερες αν ηρνούντο την πίστι των. Αλλ’ αντιθέτως, δεν έπαυσαν ν’ ανθίστανται, και μάλιστα κατώρθωσαν να εισαγάγουν βιβλία και φυλλάδια μέσα στο στρατόπεδο, τα οποία συνετέλεσαν στο ν’ απαγχονισθούν μερικές.» Αυτή η άφοβη μαρτυρία έκαμε 300 νεαρές Ρωσίδες του στρατοπέδου εκείνου να γίνουν μάρτυρες του Ιεχωβά. Μολονότι απηγορεύετο στους Μάρτυρας του Ιεχωβά να ομιλούν στους άλλους εγκλείστους (οι οποίοι, αν άκουαν, θα ετιμωρούντο με είκοσι πέντε μαστιγώσεις και απομόνωσι), ο λαός του Ιεχωβά ήταν αποφασισμένος να παραμείνη σταθερός ως το τέλος, για να καταδείξη τη δύναμι του Ιεχωβά υπέρ των ιδικών του. Ένας που επέζησε από το στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ αφηγήθη ότι οι Μάρτυρες έδωσαν μαρτυρία της πίστεώς των «παρά τις απαγορεύσεις και τις ποινές.» Το ενδιαφέρον των δεν ήταν μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για τους άλλους. Στο στρατόπεδο του Νόιενγκαμμε, κοντά στο Αμβούργον, οι αδελφοί μας εξέδιδαν και τακτική εφημερίδα, Τα Νέα της Βασιλείας του Θεού.

Στο στρατόπεδον εξοντώσεως του Άουσβιτς (Οσβίεσιμ) εστάλη ένας από τους αδελφούς για να επισκευάση το σύστημα θερμάνσεως, στο οποίον ειργάζοντο τριάντα αδελφές. Στη διάρκεια της ώρας του γεύματος επί έξη συνεχείς μέρες μιλούσε σ’ αυτές για τον λόγον του Θεού, ανανεώνοντας τη δύναμί τους, πράγμα για το οποίον ηυχαρίστησαν τον Ιεχωβά. Ένας συμπαθητικός φρουρός, με το όπλο στα πόδια του, εκάθησε κι άκουσε μ’ ενδιαφέρον. Δεν ήταν ασύνηθες στους φρουρούς να αναμιγνύωνται με τους αδελφούς σε συνομιλίες. Οι αιχμαλωτισταί μας πάντοτε ελάμβαναν μια απροκάλυπτη και τολμηρή μαρτυρία, διότι εγνωρίζαμε ότι η αιώνια ζωή των, καθώς και η δική μας, ευρίσκετο σε κίνδυνο. Μια αδελφή, διωρισμένη να εργάζεται στο γραφείο ενός ταγματάρχου των Ες-Ες, προειδοποιείτο συχνά απ’ αυτόν: «Θα σου κόψω το κεφάλι!» Εν αγνοία αυτού χρησιμοποιούσε τα εφόδιά του για να παράγη εκπληκτικά έντυπα για μια συνέλευσι στρατοπέδου. Πολλές φορές του μίλησε για τους σκοπούς του Ιεχωβά και με τον καιρό έγινε πιο φιλόφρων. Με τέτοιο άφοβο κήρυγμα και με την αγάπη στον πλησίον η πίστις συχνά εφέρετο στον λάκκο των λεόντων. Εδώ κι εκεί, σε διάφορα στρατόπεδα, φρουροί των Ες-Ες απηρνούντο τον Ναζιστικό τους όρκο κι εξεδήλωναν την πίστι των στον Ιεχωβά. Αυτοί οι «Σαούλ,» οι διώκται μας, έγιναν «Παύλοι,» συγκρατούμενοί μας! Μεταξύ των πολιτικών κρατουμένων πολλοί άνδρες και γυναίκες έγιναν, επίσης, μάρτυρες του Ιεχωβά. Ένα νεροβάρελο μάλιστα εχρησίμευσε ως δεξαμενή βαπτίσματος.

Η πίστις μας στον Ιεχωβά ποτέ δεν εκλονίσθη. Εκείνο που εδημοσίευσε αργότερα ο Βιέρν Χάλστρεμ, πολύ γνωστός Σουηδός δημοσιογράφος, ήταν αληθινό για τους αδελφούς μας σε όλη τη διάρκεια της Ναζιστικής Ιεράς εξετάσεως: «Αυτοί έτυχαν της χειροτέρας μεταχειρίσεως από κάθε άλλη ομάδα κρατουμένων, αλλά κατώρθωσαν με την πίστι των στον Θεό, να επιζήσουν καλύτερα από οποιουσδήποτε άλλους.»

Έξω από τα στρατόπεδα, τα δίκτυα της Γκεστάπο επαγίδευσαν μόνο τους μισούς Μάρτυρας κάποια φορά. Μολονότι περίπου 10.000 από μας ήσαν φυλακισμένοι, άλλες τόσες χιλιάδες εξακολουθούσαν να λέγουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Ιεχωβά. Έκαναν μυστικές συναθροίσεις τη νύχτα ή μέσα στα δάση. Και κηδείες ακόμη προκαλούσαν πολύτιμες περιόδους Χριστιανικής συναναστροφής.

ΓΡΑΦΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΤΟΙΧΟΥ

Ως ποινήν, επειδή εθεωρήθημεν «αρχηγοί στασιαστών,» δεκαέξη από μας εδέχθησαν ο καθένας είκοσι πέντε χτυπήματα με σιδερένιο ραβδί και κατόπιν μας έθεσαν υπό ομαδική κράτησι. Τελικά, μας ετοποθέτησαν στη βραχώδη νήσο Άλντερνεϋ μεταξύ Γαλλίας και της Αγγλικής ακτής σαν λοχοκατάσκηνο των Ες-Ες. Μολονότι υπεφέραμε πολλές ταλαιπωρίες που μας επέβαλαν οι αιχμαλωτισταί μας, υπήρχαν κι ευκαιρίες ν’ απομακρύνωμε τους κινδύνους και τα παθήματα από τους συγκρατουμένους μας. Όπως έγινε, το άστρο του Χίτλερ άρχισε να δύη αφότου τα στρατεύματά του εσταματήθησαν στο Στάλινγκραδ. Ο Ναζισμός άρχισε να καταλαβαίνη την επί του τοίχου γραφήν.

Κάτω από αστροφώτιστους ουρανούς μια νύχτα του Ιουνίου το 1944, σταθήκαμε κάτω στο λιμάνι και παρατηρούσαμε τη Συμμαχική εισβολή. Επακολούθησε η υποχώρησίς μας με παλιά πλοία στο Σαιν Μαλό, κι απ’ εκεί σιδηροδρομικώς​—εξήντα άτομα σε κάθε φορτηγό βαγόνι—​μέσω Γαλλίας, Βελγίου, Ολλανδίας, πίσω στη Γερμανία. Το σχέδιο της βυθίσεως πολλών πλοίων στη Διώρυγα του Κιέλου μαζί μ’ εμάς στα πλοία απέτυχε κατόπιν της καθυστερήσεως της μεταφοράς μας στην Αυστρία. Στις πέντε του Μαΐου 1945, Αμερικανικά στρατεύματα με τανκς μας άφησαν τελικά ελευθέρους.

Ταυτόχρονα περίπου, η πίεσις των προελαυνόντων Συμμαχικών στρατευμάτων έκανε ν’ ανοίγωνται οι πύλες των διαφόρων στρατοπέδων συγκεντρώσεως και να ξεχύνωνται χιλιάδες ισχνοί έγκλειστοι στη βομβαρδισμένη ύπαιθρο. Έπρεπε να βαδίζουν με συνοδεία φρουράς, τα δε Ες-Ες πυροβολούσαν τους πολύ αδυνάτους για να σπεύδουν ή εκείνους που λαφυραγωγούσαν τρόφιμα στον δρόμο. Πολλοί ήσαν οι νεκροί. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά βοηθούσαν αλλήλους για να ανθέξουν. Συχνά εκήρυτταν σε χωρικούς, οι οποίοι εξεδήλωναν την εκτίμησί των μοιραζόμενοι με αυτούς την τροφή τους​—άλλη μια προμήθεια του Ιεχωβά. Σε λίγο τα ευτυχή λόγια ενός μάρτυρος ήσαν χαρακτηριστικά: «Τώρα είμαι ελεύθερος. Είμαι ευγνώμων στον Πατέρα και τον Αρχηγό μας Ιησούν Χριστό που μπορώ να εξακαλουθήσω να αινώ τ’ όνομά Του.»

Η ιερά εξέτασις είχε αποτύχει.

ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΙΣ

Το πνεύμα του Ιεχωβά μας διήγειρε σε ενέργεια. Πολλοί από μας δεν εσχεδίαζαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, έστω κι αν είχαν σπίτια. Το πρώτο μας ενδιαφέρον ήταν η ιδιοκτησία της Εταιρίας στο Μαγδεμβούργον. Τη βρήκαμε στα πρόθυρα του να μετατραπή σε ξενοδοχείο για τους Ρώσους. Το να κάμωμε τους Σοβιετικούς αξιωματικούς να καταλάβουν ποιοι είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά απεδείχθη έργον εκνευριστικόν. Το έργον μας στην Ανατολική Ζώνη πιθανώς ποτέ δεν θα ξανάρχιζε αν δεν ετονίζαμε από μέρα σε μέρα ότι τα κεντρικά γραφεία της οργανώσεώς μας στη Γερμανία ήσαν γενικά στο Μαγδεμβούργον κι εσχεδιάζαμε να κατευθύνωμε το έργον στις τέσσερες ζώνες κατοχής απ’ εκείνα τα γραφεία. Τελικά συγκατετέθησαν και το έργον επροχώρησε στην Κομμουνιστική ζώνη όπως κι αλλού.

Σε λίγο οι Γερμανικές εκκλησίες ωργανώθησαν και πάλι. Στην αρχή εκηρύτταμε σχεδόν αποκλειστικά με τη Γραφή κι ένα φυλλάδιο, αλλά μπορούσαμε τουλάχιστον να συναθροισθούμε ελεύθερα και μπορούσαμε να βοηθήσωμε αλλήλους. Στη διάρκεια των συναθροίσεων εκείνων λίγο μετά τον πόλεμο οι αδελφοί κι οι αδελφές μας κάποτε έπεφταν απ’ τα καθίσματά των ένεκα πείνης κι εξαντλήσεως. Από τους εν Αμερική μάρτυρας του Ιεχωβά ήλθαν δέματα «CARE» καθώς και μεγάλα φορτία ειδών ρουχισμού από τους Αμερικανούς κι Ελβετούς αδελφούς μας. Αυτό πολύ εξετιμήθη κι ήταν μια μεγάλη βοήθεια.

Πρόθυμα 9.000 από μας παρακολούθησαν μια συνέλευσι στη Νυρεμβέργη το 1946. Και στο Μαγδεμβούργον, επίσης, έγινε συνέλευσις με 6.000 παρόντας. Θα ήταν δύσκολο να μιμηθή κανείς τις εκφράσεις των προσώπων και τις χειρονομίες των Ρώσων, όταν άκουσαν την υμνωδία μας και είδαν εκατοντάδες άτομα να βαδίζουν προς τον τόπο του βαπτίσματος. Φυσικά, κάθε συγκέντρωσις στους δρόμους απηγορεύετο αυστηρά, αλλ’ αφού εξηγήσαμε το βάπτισμα, δεν μας εμπόδισαν. Αυτή η ελευθερία κάτω από το νέο ολοκληρωτικό καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας δεν επρόκειτο να διαρκέση πολύ μακρότερο διάστημα.

Το 1947 ήλθε στη Γερμανία ο πρόεδρος της Εταιρίας, Αδελφός Νορρ. Υπεγράφη ένα συμβόλαιο για το κτίριο και το οικόπεδο στο Βισμπάντεν, όπου βρίσκεται τώρα ο οίκος Μπέθελ που έχει επεκταθή. Εδώ στη Δυτική Γερμανία χαρήκαμε βλέποντας τις λίγες χιλιάδες Μαρτύρων στο τέλος του πολέμου ν’ αυξάνουν, ώσπου να υπάρχουν σήμερα 68.000, οι οποίοι με ζήλο διακηρύττουν τα χαρωπά νέα του νέου κόσμου του Ιεχωβά. Η καρδιά μου υπερχειλίζει από χαρά κι ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά που το επετέλεσε αυτό. Επίσης, εκτιμώ τις ευτυχείς εβδομάδες που επέρασα το 1950, 1953 και 1958, στις μεγάλες διεθνείς συνελεύσεις της Νέας Υόρκης. Ο Ιεχωβά επρομήθευσε επίσης κι άλλες συνελεύσεις για μας εδώ στη Γερμανία, όπως λόγου χάριν στο 1955, οπότε ήλθαν 125.000 στη Νυρεμβέργη και στο Βερολίνο. Πάσα πράγματα μπορούν οι δούλοι του Θεού να κάμουν και να ιδούν μέσα σε λίγα χρόνια!

ΒΕΒΑΙΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ

Όταν οι Κομμουνισταί ήσαν συγκρατούμενοι μέσα στα Ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, συχνά απειλούσαν: «Αν πάρωμε ποτέ την εξουσία, θα σας κρεμάσωμε εσάς τη δέσμη των κωμωδών!» Στο 1950 η ολοκληρωτική ιερά εξέτασις ανέζησε στην Κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία με μια απαγόρευσι εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά. Το γραφείο του Μαγδεμβούργου κατησχέθη και πάλι. Κι άλλη μια φορά, με πίστι στη δύναμι του Ιεχωβά να ελευθερώνη, οι αδελφοί μας εδέχθησαν την πρόκλησι αυτή.

Μπορείτε να κατανοήσετε γιατί οι σκέψεις μου συχνά εισδύουν στο «παραπέτασμα» που διαιρεί τη Γερμανία και φθάνει σ’ εκείνους τους Μάρτυρας που υπέφεραν επί χρόνια σε Ναζιστικά στρατόπεδα και οι οποίοι τώρα δείχνουν υπομονή στις Κομμουνιστικές φυλακές; Επί του παρόντος υπάρχουν 407 πιστοί Μάρτυρες φυλακισμένοι στην Ανατολική Γερμανία. Ενθυμούμαι εβδομηκοντούτηδες αδελφούς, όπως ο Αδελφός Χ κι ο Αδελφός Υ, και άλλους λίγο μόνο νεωτέρους, όπως είναι ο Αδελφός Ζ, ο Αδελφός Α, κι ο Αδελφός Β, από τους οποίους ο καθένας πέρασε σχεδόν είκοσι χρόνια στα χέρια σκληρών εχθρών του Θεού ένεκα πίστεως στον Ιεχωβά.

Οι ειδήσεις που φθάνουν σ’ εμάς είναι ενθαρρυντικές και γεμάτες εμπιστοσύνη. Οι εκεί αδελφοί μας μένουν σταθεροί, τηρώντας την ελπίδα της Βασιλείας πάντοτε ενώπιον των οφθαλμών των και ενώπιον των οφθαλμών των πλησίον των. Έτσι καταδεικνύουν κάθε μέρα ότι ο Ιεχωβά δια του Χριστού του Βασιλέως του βασιλεύει εν μέσω των εχθρών του. Οι ολοκληρωτικές ιερές εξετάσεις μπορεί να αιχμαλωτίζουν και να εμποδίζουν τον λαόν του Ιεχωβά μόνον αν Αυτός το επιτρέπη για μαρτυρία αλλά τίποτα δεν μπορεί να δεσμεύση το πνεύμα του Ιεχωβά!

Οι Χριστιανοί κάτω από τους ολοκληρωτικούς βασανισμούς και από τους καταδυνάστας των ποτέ ας μη λησμονούν ότι: Ο Ιεχωβά ήταν διαρκώς με τους μάρτυράς του στη διάρκεια των Ναζιστικών βασανισμών. Τους έτρεφε και τους παρηγορούσε, όταν έκραζαν από εξάντλησι. Τους ανεζωογόνησε και τους ανέψυξε, όταν λιποψυχούσαν. Έδωσε διαβεβαίωσι περί απελευθερώσεως δι’ αναστάσεως για κείνους που ήσαν πιστοί μέχρι θανάτου. Και στον ωρισμένο του καιρό Αυτός άνοιξε διάπλατα τις πύλες των δεσμωτηρίων και ελευθέρωσε τον λαόν του!

Η απελευθέρωσις δια πίστεως στον Θεό είναι βεβαία. Ο νέος του κόσμος της δικαιοσύνης είναι επί θύραις! Ήδη οι μάρτυρες του Ιεχωβά ψάλλουν, «Χάρις εις τον Θεόν, όστις δίδει εις ημάς την νίκην δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»​—1 Κορ. 15:57