Μακροθυμείτε προς Πάντας
«ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙΤΕ ΠΡΟΣ ΠΑΝΤΑΣ.»—1 ΘΕΣ. 5:14.
1. Μεταξύ ποιων μπορούν να βρεθούν μακρόθυμοι, και γιατί;
ΜΕΤΑΞΥ όλων των πλασμάτων της γης, μόνο ο άνθρωπος φαίνεται να έχη τη θεία ιδιότητα της μακροθυμίας. Ακόμη και μεταξύ των ανθρώπων είναι σπανία. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι η μακροθυμία είναι η καρποφορία του πνεύματος του Θεού. (Γαλ. 5:22) Επομένως, μπορεί να τη βρούμε κυρίως μεταξύ ανθρώπων, στους οποίους ενεργεί το πνεύμα του Θεού. Η ενάσκησις αυτής της καρποφορίας είναι πραγματικά μια ευλογία, όχι μόνο γι’ αυτόν, ο οποίος είναι μακρόθυμος, αλλά και για τους συντρόφους του, επίσης. Οι άνθρωποι, που ζουν σήμερα σ’ αυτόν τον ανυπόμονο, ιδιοτελή κόσμο, οφείλουν να είναι περισσότερο μακρόθυμοι ο ένας προς τον άλλο.
2. (α) Ποια γεγονότα τονίζουν τη σπανιότητα αυτής της ιδιότητος στη γη; (β) Τι καθιστά τη μακροθυμία επιθυμητή;
2 Όταν ενθυμούμεθα ότι μακροθυμία είναι υπομονή κάτω από κακή μεταχείρισι δίχως ερεθισμό ή ανταπόδοσι, δίχως γογγυσμό ή δυσαρέσκεια, και ότι έχει ως ανιδιοτελή σκοπό της την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους υπ’ όψιν, τρομάζομε αμέσως για τη σπανιότητα αυτής της θείας ιδιότητος μεταξύ των ανθρώπων, και μας κάνει, επίσης, εντύπωσι η τόσο μεγάλη ανάγκη της. Η ανάγκη γίνεται ακόμη πιο καταφανής, όταν λάβωμε υπ’ όψιν ότι όλο το ανθρώπινο γένος έχει συλληφθή «εν αμαρτία» και γεννηθή μέσα σ’ ένα κόσμο αποξενωμένο από τον Θεό και εμποτισμένο στη διαφθορά. (Ψαλμ. 51:5· 1 Ιωάν. 5:19) Και αυτή η καθημερινή επιβίωσις απαιτεί μια ωρισμένη ποσότητα μακροθυμίας, ανοχή των μικρών πταισμάτων και αδικιών. Τα άτομα, που έχουν συνείδησι των προσωπικών των ελλείψεων, είναι πάντοτε ευγνώμονα για οποιαδήποτε μεγαλοψυχία που εκδηλώνεται σ’ αυτούς. Πραγματικά, υπολογίζουν στην τρυφερή στοργή, τη συμπάθεια και τη συμπόνια των άλλων. Το να μη βρίσκουν οι άνθρωποι έλεος και κατανόησι μπορεί να τους βυθίση και συχνά τους βυθίζει σε τρομερή κατάθλιψι. Πολλοί συνετρίβησαν κάτω από τις βαριές σκέψεις της αναξιότητός των. Έτσι, η άσκησις της μακροθυμίας ελαφρύνει τις σκέψεις των, τους αναζωογονεί, σαν να πούμε. Η μακροθυμία γίνεται μια πολύτιμη ευλογία γι’ αυτούς, μια ιδιότης που κάνει τη ζωή πιο ανεκτή και βιώσιμη για όλους. Είναι ο πιο έξοχος τρόπος της αγάπης, διότι «η αγάπη μακροθυμεί.»—1 Κορ. 12:31· 13:4.
3. Ποιους άλλους παράγοντας σχετικά με τη μακροθυμία πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν;
3 Ο δούλος του Θεού καλείται όχι μόνο να δείξη μακροθυμία κάτω από τις αδικίες των άλλων, αλλά υποχρεούται να το κάμη με κατάλληλη κατάστασι διανοίας, δηλαδή, δίχως να παραπονήται γι’ αυτό. Η μεγαλοψυχία του πρέπει να είναι κατ’ απομίμησιν του Θεού και του Ιησού Χριστού. Ο Ιεχωβά δεν μνησικακεί και δεν φιλοξενεί κακές διαθέσεις ή παράπονα κατά των εναντιουμένων του. Αυτό το είδος της μακροθυμίας είναι εκείνο που αξίζει. Ο Ιησούς είπε: «Έστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος.»—Ματθ. 5:48.
4. Τι βοηθεί τον Χριστιανό να υπομένη κάτω από παθήματα, και πώς το εκθέτουν αυτό οι Γραφές;
4 Εκτός από το θαυμαστό παράδειγμα μακροθυμίας του Ιεχωβά, ο Χριστιανός έχει, επίσης, και επιπρόσθετα κίνητρα που τον βοηθούν να υπομένη κάτω από παθήματα. Έχει ανάγκη από αυτά, διότι δεν είναι ποτέ εύκολο να υποφέρη ένας. Ο Ιησούς Χριστός στην περίφημη επί του Όρους Ομιλία του ανέφερε με συντομία ποια είναι αυτά, όταν είπε: «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι, ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς.» (Ματθ. 5:10-12) Ναι, ο Ιησούς επέσυρε την προσοχή στην αμοιβή που υπήρχε όταν ένας υποφέρη κακό. Και όταν τα παθήματα που υφιστάμεθα τα συγκρίνωμε με τα πλούτη της βασιλείας και της αιωνίου ζωής, είναι πραγματικά μικρό πράγμα να υποφέρη ένας χάριν της δικαιοσύνης! Πραγματικά, έχομε κάθε λόγο να αγαλλώμεθα και ν’ αναπηδούμε από χαρά, αν μόνο πιστεύωμε στις υποσχέσεις του Θεού. «Λάβετε, αδελφοί μου», είπε ο μαθητής Ιάκωβος, αδελφός του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, «παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε το τέλος του Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων. Μακάριος ο άνθρωπος όστις υπομένει πειρασμόν· διότι αφού δοκιμασθή, θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Ιεχωβά εις τους αγαπώντας αυτόν.» (Ιάκ. 5:10, 11· 1:12, ΜΝΚ) Όταν βρίσκεσθε σε δοκιμασία διότι κάνετε, το ορθό, πιστεύετε στις υποσχέσεις του Θεού και θα προκύψη χαρά από τη μακροθυμία σας.
5, 6. (α) Τι είχε να πη ο απόστολος Παύλος στους Κολοσσαείς για τα παθήματα; (β) Πώς τα παθήματα μπορούν να θεωρηθούν προνόμιο και δώρον;
5 Ο απόστολος Παύλος, επίσης, σχολιάζει το σημείο αυτό της χαράς κάτω από δοκιμασίες και παθήματα. Στην επιστολή του προς τους Κολοσσαείς, λέγει: ‘Μακροθυμείτε μετά χαράς, ευχαριστούντες τον Πατέρα, όστις έκαμεν ημάς αξίους της μερίδος του κλήρου των αγίων’. (Κολ. 1:10-12) Η Χριστιανική μεγαλοψυχία ή μακροθυμία πρέπει να εκδηλώνεται με χαρά. Αυτό θα συμβή όταν θεωρούμε αυτά τα κακοπαθήματα ως προνόμιο και εκτιμούμε το ότι η υπομονή φέρνει επιδοκιμασία και η επιδοκιμασία τον στέφανο της ζωής.
6 Προνόμιο, λοιπόν, το να πάσχη κανείς; Ναι! Πραγματικά, είναι ένα δώρο να πάσχετε χάριν του Χριστού. Σημειώστε πώς ο απόστολος Παύλος το τονίζει αυτό στην επιστολή του προς Φιλιππησίους. Λέγει: «Διότι εις εσάς εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το να πιστεύητε εις αυτόν, αλλά και το να πάσχητε υπέρ αυτού.» (Φιλιππησ. 1:29) Κανένας άνθρωπος με πίστι δεν θ’ αρνηθή ότι το να πιστεύη ένας στον Χριστό είναι ένα πολύτιμο προνόμιο, αλλά ο Παύλος προχωρεί ένα βήμα περισσότερο σ’ αυτό το ζήτημα. Μας πληροφορεί ότι το να υποφέρη ένας υπέρ του Χριστού δεν είναι τίποτε ολιγώτερο από ένα προνόμιο κι ένα δώρο, διότι κάτι που δίδεται είναι δώρον. Και κατά κάποιον τρόπο, «πάντες . . . οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή.» (2 Τιμ. 3:12) Εκτίμησις αυτού του γεγονότος θα μας βοηθήση να εννοήσωμε γιατί είναι ανάγκη να είμεθα μακρόθυμοι προς όλους.
7. Ποια ήταν η πείρα του Παύλου με τα παθήματα, και γιατί μπορούσε να συνιστά την πορεία της μακροθυμίας σε άλλους;
7 Ο απόστολος Παύλος όχι μόνο έγραψε για παθήματα και για μακροθυμία, αλλά υπέφερε πολλά και ο ίδιος. Στη δευτέρα επιστολή του προς τους Κορινθίους (11:23-29), αφηγείται μερικά απ’ αυτά που υπέμεινε χάριν του Χριστού. Εφυλακίσθη πολλές φορές, εδάρη μέχρι θανάτου· πέντε φορές εμαστιγώθη με τριάντα εννέα κτυπήματα. Ελιθοβολήθη, εναυάγησε τρεις φορές. Εδοκίμασε πείνα, νύχτες αϋπνίας και κινδύνους. Εν τούτοις, καλεί τους Χριστιανούς αδελφούς του να είναι μακρόθυμοι προς πάντας. Αυτό το έκαμε διότι εγνώριζε το ζήτημα που περιελαμβάνετο στη Χριστιανική ακεραιότητα και επειδή ήταν πεπεισμένος για το ένδοξο βραβείο της ζωής που θα έδινε ο Θεός σ’ εκείνους που υπέμειναν. Ένας άλλος παράγων που ενίσχυε τον Παύλο ήταν η πεποίθησίς του ότι τίποτε δεν μπορεί να συμβή στον Χριστιανό εκτός αν το επιτρέψη ο Ιεχωβά. Και αν ο Θεός το επέτρεπε να συμβή, τότε αυτός ως δούλος του Θεού θα έπρεπε να χαίρη στην υπηρεσία, οτιδήποτε κι αν εστοίχιζε αυτό.—2 Κορ. 6:3-10· 2 Τιμ. 4:6-8.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΑΘΗΜΑΤΩΝ
8. Τι έκαμε τον Ιωσήφ ικανό να είναι μακρόθυμος προς τους διώκτας του;
8 Είναι εκπληκτικό να βλέπη κανείς αυτό το γεγονός του θελήματος του Θεού για παθήματα να τονίζεται επανειλημμένως από πιστούς δούλους του Θεού. Πάρτε παράδειγμα τον Ιωσήφ, τον γυιό του Ιακώβ. Επωλήθη στην Αίγυπτο από τους αδελφούς του, αλλά δεν ήταν θυμωμένος μαζί τους. Είχε κατηγορηθή ψευδώς και φυλακισθή· αλλά το πνεύμα του δεν είχε πικραθή. Όταν ύστερ’ από πολλά χρόνια συναντήθηκε με τους αδελφούς του και απεκαλύφθη σ’ αυτούς, τι είπε; «Εγώ είμαι Ιωσήφ ο αδελφός σας, τον οποίον επωλήσατε εις την Αίγυπτον. Τώρα λοιπόν μη λυπείσθε, μηδ’ ας φανή εις εσάς σκληρόν, ότι με επωλήσατε εδώ· επειδή εις διατήρησιν ζωής με απέστειλεν ο Θεός έμπροσθέν σας.» (Γεν. 45:4, 5) Ο Ιωσήφ είδε το καθοδηγητικό χέρι του Θεού πίσω από όλα όσα συνέβησαν. Αυτό τον εβοήθησε να είναι μακρόθυμος προς όλους εκείνους που τον αδίκησαν.
9. Πώς απήντησε ο Βασιλεύς Δαβίδ σε ύβρεις, και γιατί;
9 Σε κάποια περίπτωσι ο Βασιλεύς Δαβίδ υπέμεινε την κακολογία ενός ανθρώπου που ελέγετο Σιμεΐ. Αυτός ο γυιός του Γηρά έρριχνε λίθους στον Δαβίδ και έκραζε: «Έξελθε, έξελθε, ανήρ αιμάτων, και ανήρ κακοποιέ!» Ο Αβισαί, ένας δούλος του Δαβίδ, θέλησε να τον θανατώση. Αλλά ο Δαβίδ είπε: «Ας καταράται, διότι ο Ιεχωβά είπε προς αυτόν, Καταράσθητι τον Δαβίδ!» (2 Σαμ. 16:5-13, ΜΝΚ) Ο Δαβίδ υπέμεινε την ταπείνωσι ως να ήταν θέλημα Θεού. Πολύ ολίγοι άνθρωποι σε θέσεις εξουσίας θα είχαν κάμει αυτό που έκαμε ο Δαβίδ. Αλλά ο Δαβίδ επιθυμούσε να ευαρεστήση τον Ιεχωβά και όχι τον εαυτό του. Αυτό τον εβοήθησε να είναι μακρόθυμος.
10. Ποιο γεγονός ετόνισε ο Ιησούς στον Πόντιο Πιλότο, και πώς αυτό τον εβοήθησε να είναι μακρόθυμος;
10 Όταν ο Ιησούς Χριστός εχλευάζετο, εμαστιγώνετο κι ένας παράφρων όχλος ωρύετο ζητώντας τον θάνατό του, ο Κυβερνήτης Πόντιος Πιλάτος με περιέργεια ερώτησε τον Ιησού: «Πόθεν είσαι συ;» Αλλά ο Ιησούς δεν του απήντησε. Και ο Πιλάτος τού είπε: «Προς εμέ δεν λαλείς; δεν εξεύρεις ότι εξουσίαν έχω να σε σταυρώσω, και εξουσίαν έχω να σε απολύσω;» Ο Ιησούς του είπε αυτό που κάθε δούλος του Θεού ο οποίος έπαθε γνωρίζει: «Δεν είχες ουδεμίαν εξουσίαν κατ’ εμού, εάν δεν σοι ήτο δεδομένον άνωθεν.» (Ιωάν. 19:1-11) Ο Ιησούς ανεγνώρισε το θέλημα του Θεού σ’ αυτά που ελάμβαναν χώρα. Αν αυτό εσήμαινε να υποστή παθήματα, τότε έπρεπε να τα υποστή και με χαρά.—Ψαλμ. 40:8· Εβρ. 10:5-10.
11. Τι πνεύμα βλέπομε στους ακολούθους του Ιησού; Δώστε παραδείγματα.
11 Βλέπομε την ίδια γνώμη και το ίδιο πνεύμα στους ακολούθους του Ιησού Χριστού ως την εποχή μας. Όταν ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι του Ιησού εμαστιγώνοντο διότι αντεπροσώπευαν τον Χριστό, έχαιραν «ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι.» (Πράξ. 5:41) Όταν ο Παύλος και ο Σίλας ερρίφθησαν στη φυλακή αφού προηγουμένως τους έδωκαν πολλούς ραβδισμούς, αυτοί έψαλλαν ύμνους αίνου στον Θεό. (Πράξ. 16:22-25) Η ιστορία αφθονεί από παραδείγματα Χριστιανών, οι οποίοι έψαλλαν ενώ ερρίπτοντο στους λέοντας και εκαίοντο επί του ξύλου. Σύγχρονες αφηγήσεις για Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά αναφέρουν πώς αυτοί θαρραλέα αντιμετώπισαν τη λαιμητόμο, τους θαλάμους αερίου, το εκτελεστικό απόσπασμα, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, φυλακές και αλατωρυχεία και ό,τι άλλο φαντάζεσθε. Αυτά είχαν εντυπώσει στη διάνοια και την καρδιά τους το μεγάλο ζήτημα της ακεραιότητος προς τον Θεό. Γνωρίζουν γιατί πάσχουν. Και γνωρίζουν, επίσης, τις ένδοξες επαγγελίες για την πιστότητα, που τους καθιστούν ικανούς να χαίρουν ενώ πάσχουν.—Ιωάν. 15:18-21.
ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑΣ
12. Πώς μπορεί ν’ αναπτυχθή η μακροθυμία στη ζωή μας; Δώστε τέσσερες βασικές απαιτήσεις για την απόκτησι του πνεύματος του Θεού.
12 Πώς μπορούμε κι εμείς να φθάσωμε στην ίδια εκτίμησι του θελήματος του Θεού; Πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε τη μακροθυμία στη ζωή μας; Η μακροθυμία είναι ένας καρπός του πνεύματος του Θεού. Επομένως, για να έχωμε αυτή την ιδιότητα, έχομε ανάγκη του πνεύματος του Θεού. Υπάρχουν κυρίως τέσσερα πράγματα, τα οποία οφείλομε να κάμωμε για να το αποκτήσωμε. (1) Οφείλομε να μελετούμε τον γεμάτο από το πνεύμα Λόγο του Θεού, τη Γραφή. (2 Τιμ. 3:16, 17· Εβρ. 4:12) Με το να εφαρμόζωμε τις αρχές της Γραφής στη ζωή μας, το πνεύμα του Θεού θα εκδηλώνεται στον νέο τρόπο διαβιώσεώς μας. Θα φθάσωμε τότε στο σημείο να εκτιμήσωμε τη σχέσι μας με τον Ιεχωβά τον Δημιουργό μας και το ζήτημα της ακεραιότητος προς τον Θεό που περιλαμβάνει κι εμάς. (Ιώβ, κεφάλαια 1 και 2) (2) Οφείλομε κατόπιν να συναναστρεφώμεθα μ’ εκείνους που ενδιαφέρονται να εκτελούν το θέλημα του Θεού. Αυτή η συναναστροφή θα ενισχύη την πιστότητά μας. Θα μας βοηθή να ‘γινώμεθα εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί’. (Ιάκ. 1:22) (3) Η προσευχή είναι, επίσης, ουσιώδης για την απόκτησι και διακράτησι του πνεύματος του Θεού. Οφείλομε, επομένως, να μάθωμε να προσευχώμεθα στον Ιεχωβά και να ‘προσκαρτερώμεν εις την προσευχήν’. (Ρωμ. 12:12· 1 Θεσ. 5:17) Ο λαός του Ιεχωβά γνωρίζει ότι «πολύ ισχύει η δέησις του δικαίου ενθέρμως γενομένη.» (Ιάκ. 5:16) Και (4), επιπροσθέτως σε όλα αυτά, υπάρχει η ανάγκη της καθημερινής εφαρμογής των καλών πραγμάτων που μαθαίνομε από τη Γραφή. Οφείλομε ν’ ασκούμε μακροθυμία προς όλους. (Φιλιππησ. 4:9) Αν εφαρμόζωμε αυτή τη συμβουλή, τότε θα γίνωμε δέκται του πνεύματος του Ιεχωβά και των ευλογιών που αυτό φέρνει.
ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑΣ ΠΡΟΣ ΠΑΝΤΑΣ
13, 14. Τι παροτρύνονται οι Χριστιανοί να κάμουν; Ποια παραδείγματα έχομε για ν’ ακολουθήσωμε; Πώς αυτό θα είναι μια βοήθεια;
13 Οι Χριστιανοί παροτρύνονται να ‘μακροθυμούν προς πάντας’, πραγματικά ‘να ενδυθούν μακροθυμίαν’, ‘να περιπατούν αξίως της προσκλήσεως καθ’ ην προσεκλήθησαν, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρούν την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης’. (1 Θεσ. 5:14· Κολ. 3:12-14· Εφεσ. 4:1-3· 1 Κορ. 13:4) Πώς μπορούμε να το κάνωμε αυτό καλύτερα;
14 Ο Ιησούς Χριστός είναι το υπόδειγμά μας. Και εφόσον ήλθε στον κόσμο για να σώση αμαρτωλούς, θα κάνωμε καλά να προσέξωμε το παράδειγμά του. Μας άφησε ένα παράδειγμα της μακροθυμίας του στον από την Ταρσό Σαούλ. Ο Σαούλ όπως παραδέχεται μόνος του ήταν ένας βλάσφημος, διώκτης των Χριστιανών, θρασύς άνθρωπος, ο οποίος επιδοκίμασε το φόνο του Χριστιανού Στεφάνου. Εν τούτοις, ο Ιησούς Χριστός κατήλθε χαμηλά και τον έκαμε ένα ειδικό Χριστιανό εκπρόσωπο, ένα απόστολο, τον οποίο σήμερα γνωρίζομε ως τον απόστολο Παύλο. Στον Τιμόθεο ο Παύλος είπε: «Δια τούτο ηλεήθην, δια να δείξη ο Ιησούς Χριστός εις εμέ πρώτον την πάσαν μακροθυμίαν, εις παράδειγμα των μελλόντων να πιστεύωσιν εις αυτόν εις ζωήν αιώνιον.» (1 Τιμ. 1:12-16) Ας είναι αυτή η εκδήλωσις μακροθυμίας του Χριστού το παράδειγμα για μας όταν διερωτώμεθα πόσο μακρόθυμοι πρέπει να είμεθα προς αλλήλους.—Ματθ. 6:14, 15· 18:21, 22· Ψαλμ. 103:13, 14.
15, 16. (α) Γιατί χρειάζεται η μακροθυμία στον οικογενειακό κύκλο; (β) Πώς μπορεί να εφαρμοσθή η μακροθυμία σχετικά με τους συζύγους και τις συζύγους; (γ) Ποιο παράδειγμα έχομε για να δείξωμε ότι η μακροθυμία είναι ωφέλιμη;
15 Ζούμε σε καιρούς κακούς, που υπάρχει συνεχής ζήτησις της ιδιότητος της μακροθυμίας. (2 Τιμ. 3:1-5) Στον οικογενειακό κύκλο, παραδείγματος χάριν, αν δεν υπάρχη υπομονή και μεγαλοψυχία, η οικογένεια θα χάση τη χαρά της. Δεν θα ευδοκιμήση. Η μακροθυμία είναι όπως το μαλακτικό έλαιο επάνω σε ερεθισμένα μέρη. Το αποτέλεσμά της είναι ενότης και ευτυχία. Ο απόστολος Πέτρος μάς δίνει μια σοφή συμβουλή προς την ίδια κατεύθυνσι. Συμβουλεύει τις γυναίκες να υποτάσσωνται στους άνδρες των, «ίνα και εάν τίνες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας. Των οποίων ο στολισμός ας ήναι . . . ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.» Κατόπιν λέγει στους συζύγους: «Οι άνδρες ομοίως, συνοικείτε με τας γυναίκας σας εν φρονήσει, αποδίδοντες τιμήν εις το γυναικείον γένος ως εις σκεύος ασθενέστερον, και ως εις συγκληρονόμους της χάριτος της ζωής, δια να μη εμποδίζωνται αι προσευχαί σας.» (1 Πέτρ. 3:1-7) Ο απόστολος κάνει έκκλησι στους γαμηλίους συντρόφους για να εξετάσουν την πνευματική πλευρά της ζωής των πρώτα, να δείχνουν μακροθυμία ο καθένας στις ελλείψεις του άλλου έχοντας υπ’ όψιν την σωτηρία, όχι μόνο την ιδική των, αλλά και των γαμηλίων συντρόφων των, επίσης.
16 Η μακροθυμία δεν είναι ποτέ ο ευκολώτερος δρόμος. Είναι ελπίδα που αντέχει στο χρόνο. Είναι προσευχή που εξυπηρετεί τον σκοπό. Μερικές σύζυγοι υπέμειναν την κακομεταχείρισι των απίστων συζύγων των δέκα, δώδεκα, δεκαέξη και περισσότερα χρόνια για να ιδούν τελικά τους συζύγους των να έρχωνται στην οδό της ζωής. Και οι σύζυγοι, επίσης, έχουν κάμει το ίδιο. Ένας σύζυγος γράφει: «Επί δώδεκα χρόνια ήμουν ο χειρότερος εχθρός της ιδίας της συζύγου μου . . . διότι αυτή είχε δεχθή την αλήθεια.» Λέγει ότι την έδερε, ότι μεθούσε για να την πεισμώση και εξαθλιώνετο όσο είναι δυνατόν να γίνη. «Πέρασαν έτσι δώδεκα χρόνια μ’ ένα άγριον αγώνα δικό μου κατά της αληθείας και κατά της συζύγου μου και του παιδιού μου», λέγει. «Πριν από λίγο καιρό εκάθησα και έκαμα μια ανασκόπησι των τελευταίων δώδεκα ετών της ζωής μου. Αυτή η ανάλυσις με συνέτριψε. Είδα πόσο τρομερά σκληρός υπήρξα απέναντι στη σύζυγό μου, ενώ εκείνη υπέμεινε τα πάντα με ταπεινοφροσύνη. . . . Όσο πιο σκληρόκαρδος ήμουν εγώ, τόσο μεγαλύτερη αγάπη και έλεος έδειχνε εκείνη. Ναι, μόνο τώρα τα βλέπω όλα αυτά . . . Πριν από δύο εβδομάδες εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου στον μόνο αληθινό Θεό Ιεχωβά με το εν ύδατι βύθισμα, στον Θεόν αυτόν ο οποίος, στη διάρκεια της παραφροσύνης μου, ωδήγησε τη σύζυγό μου και το παιδί μου σε μια τόσο θαυμασία οδό.» Μια μεγάλη αμοιβή που απεκτήθη ύστερ’ από δώδεκα έτη μακροθυμίας. Είθε αυτή η επιστολή ν’ αποβή μια ενθάρρυνσις σε σας για να είσθε μακρόθυμοι προς τα άπιστα μέλη της οικογενείας σας.
17. (α) Πώς και γιατί πρέπει να επιδεικνύεται μακροθυμία προς τα τέκνα; (β) Πώς τα τέκνα μπορούν να είναι μακρόθυμα; (γ) Ποια συμβουλή πρέπει ν’ ακολουθήσουν τόσο οι γονείς όσο και τα τέκνα;
17 Η ιδιότης της μακροθυμίας πρέπει, επίσης, να εφαρμόζεται στα παιδιά μέσα στην οικογένεια. Αν η διαγωγή των ενηλίκων δεν είναι πάντοτε αγγελική, αυτό θα πρέπει να βοηθήση τους γονείς να κατανοήσουν ότι ούτε τα τέκνα των δεν θα είναι πάντοτε «άγγελοι». Η διαγωγή των τέκνων συχνά αντανακλά την κληρονομημένη αμαρτία. Επομένως, βρίσκονται στην αυτή θέσι για την ίδια υπομονή, που αναμέναμε να δείξουν οι άλλοι σε μας λόγω των κληρονομημένων ελαττωμάτων μας. Τα τέκνα, επίσης, με τη ζωηρή αίσθησι της δικαιοσύνης που έχουν και την προσδοκία ωριμότητος από τους ενηλίκους, πρέπει να εκτιμήσουν ότι ούτε και οι γονείς των είναι τέλειοι. Έτσι βλέπομε την ανάγκη να δείχνουν και τα παιδιά μακροθυμία προς τους γονείς. Αυτό μπορεί να επιτευχθή καλύτερα, όταν τόσο οι γονείς όσο και τα τέκνα εκπληρώνουν τη Γραφική προσταγή στα εδάφια Εφεσίους 6:1-4 (ΜΝΚ), η οποία λέγει: «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον. “Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα”, ήτις είναι εντολή πρώτη με επαγγελίαν “δια να γείνη εις σε καλόν, και να ήσαι μακροχρόνιος επί της γης”. Και οι πατέρες μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» Η μακροθυμία και από τους γονείς και από τα τέκνα θα κάμη να είναι δυνατή η εκπλήρωσις αυτής της εντολής, για την ευλογία και των δύο και προς δόξαν του Θεού.
18. Γιατί οι Χριστιανοί πρέπει να δείχνουν μακροθυμία προς τους κοσμικούς συγγενείς;
18 Ο οικογενειακός κύκλος φέρνει στη σκέψι τους κοσμικούς συγγενείς. Κι εδώ, επίσης, μπορεί να ασκήται υπομονή. Η Χριστιανική αγαθότης αφοπλίζει. Αφήνει στους κοσμικούς μια καλή εντύπωσι. Οι άπιστοι συγγενείς αντιλαμβάνονται ότι η Χριστιανοσύνη μας δεν είναι απλώς λόγια, αλλά πραγματικά ένας ευχάριστος τρόπος ζωής. Αυτό μπορεί να τους ενθαρρύνη ώστε και αυτοί, επίσης, να γίνουν κάποια μέρα Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Πρέπει να μακροθυμήσωμε ως το τέλος.
ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
19. Με ποιους τρόπους πρέπει οι επίσκοποι να είναι μακρόθυμοι προς αυτούς που είναι μέσα στην εκκλησία;
19 Ένας άλλος τόπος, όπου μπορεί να ασκήται μακροθυμία είναι η Χριστιανική εκκλησία. Ο επίσκοπος πρέπει να είναι μακρόθυμος προς όλους μέσα στην εκκλησία είτε έχουν προσφάτως συνδεθή με την εκκλησία είτε είναι συνταυτισμένοι μαζί της πολλά χρόνια. Μπορεί να συμβουλεύη, αλλά ποτέ να μην ασκή εκφοβισμό ή να δείχνη ανυπομονησία. Ο επίσκοπος πρέπει ν’ ανέχεται την αδυναμία των από συνήθεια αργοπορημένων με την ελπίδα της βελτιώσεώς των. Φέρνει το φορτίο των αδρανών με την ελπιδοφόρα επιθυμία ότι θα γίνουν δραστήριοι. Δείχνει υπομονή, όταν οι βοηθοί του δεν ανταποκρίνονται στις ευθύνες των με τον τρόπο που θα έπρεπε. Όταν μερικοί αδρανούν, όταν η συμμετοχή στις συναθροίσεις είναι ασθενής, όταν οι γονείς είναι αδιάφοροι και τα παιδιά δεν φέρονται καλά, ο επίσκοπος πρέπει να δείχνη υπομονή, μακροθυμία. Μακροθυμεί με την ελπίδα ότι όλοι όσοι βρίσκονται κάτω από τη φροντίδα του ίσως κάποτε να εκτιμήσουν πλήρως τη Χριστιανική διακονία, να την εναγκαλισθούν ολοψύχως ως τον σκοπό της ζωής και να ζήσουν.—Κολ. 3:23.
20. Σε ποιες περιπτώσεις χρειάζεται να δείχνουν μακροθυμία οι βοηθοί διακονικοί υπηρέται;
20 Οι βοηθοί διακονικοί υπηρέται, επίσης, πρέπει ν’ ασκούν μακροθυμία στην εκκλησία. Πρέπει να δείχνουν υπομονή, όταν ο επίσκοπος μπορή μερικές φορές να φαίνεται λίγο απαιτητικός, όταν οι Χριστιανοί αδελφοί των δεν ανταποκρίνωνται στα προνόμιά των με τον κατάλληλο τρόπο. Παραδείγματος χάριν, ο υπηρέτης της σχολής διακονίας οφείλει να δείχνη μακροθυμία, όταν αυτοί που είναι στο πρόγραμμα δεν παρουσιάζωνται για να εκτελέσουν το μέρος που έχουν· ο υπηρέτης λογαριασμών οφείλει να δείχνη υπομονή όταν οι εισφορές αργούν να έλθουν· ο υπηρέτης βιβλίων είναι υπομονητικός, όταν οι παραγγελίες εντύπων δεν παραλαμβάνωνται, και οι οδηγοί των κέντρων υπηρεσίας είναι μακρόθυμοι, όταν υπάρχη ολίγη ή καθόλου ανταπόκρισις για υπηρεσία, όταν δεν έχουν μελετηθή τα μαθήματα, όταν λίγοι προσφέρονται να τον βοηθήσουν για τον καθαρισμό της Αιθούσης Βασιλείας. Είναι ανάγκη να είναι οι υπηρέται μακρόθυμοι προς πάντας.
21. Γιατί και πώς οφείλουν οι ιεραπόστολοι και οι διάκονοι των Μπέθελ ν’ ασκούν μακροθυμία;
21 Οι ιεραπόστολοι στους διορισμούς των στο εξωτερικό και οι διάκονοι στους οίκους Μπέθελ, όπου εκτυπώνονται Γραφές και βοηθήματα για τη μελέτη της Γραφής, πρέπει, επίσης, ν’ ασκούν μακροθυμία. Σε μερικά μέρη όπου υπηρετούν ιεραπόστολοι οι άνθρωποι αργούν ν’ ανταποκριθούν στα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού. Ο ιεραπόστολος οφείλει να υπομένη. Οφείλει να είναι υπομονητικός με τον εαυτό του στην εκμάθησι μιας νέας γλώσσης, όταν προσαρμόζεται σ’ ένα τελείως νέο τρόπο ζωής. Στους οίκους Μπέθελ οι διάκονοι συχνά ζουν σε μεγάλους αριθμούς και σε σχετικώς μικρούς χώρους, πράγμα που κατά καιρούς μπορεί ν’ αποτελή δοκιμασία. Πρέπει ένας να υπομένη και να παραβλέπη τα ελαττώματα του γείτονός του. Τα προγράμματα και η συνηθισμένη καθημερινή εργασία απαιτούν προσαρμογή, πειθαρχία. Αλλά οι διάκονοι εγκαρτερούν με το να ενδύονται την αγάπη και την καρποφορία της—τη μακροθυμία.—Κολ. 3:12-14.
22. Σε ποιες άλλες περιστάσεις θα θεωρήσουν οι υπηρέται και τα μέλη της εκκλησίας αναγκαίο ν’ ασκήσουν μακροθυμία; Πώς πρέπει να βασταχθή αυτό το φορτίο;
22 Όταν διάκονοι παρουσιάζουν ελλείψεις, τότε ένα βαρύ φορτίο κατά κανόνα πέφτει επάνω στην εκκλησία. Εκείνοι, που έχουν τεθή υπό δοκιμήν λόγω κακής διαγωγής ή άλλων παραπτωμάτων, επιβάλλουν βαριά φορτία επάνω στο σώμα των υπηρετών. Αυτά τα φορτία πρέπει να βασταχθούν με αγάπη. (Ρωμ. 15:1-6) Αποκομμένα πρόσωπα δημιουργούν δοκιμασίες και θλίψι όχι μόνο σε μέλη της εκκλησίας αλλά συχνά σε συγγενικά μέλη της οικογενείας. Εν τούτοις, αυτή η αξιόμεπτη κατάστασις πρέπει να αντιμετωπισθή υπομονητικά με το πνεύμα του Χριστού.
ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΞΩ
23. (α) Γιατί οι Χριστιανοί το θεωρούν αναγκαίο να είναι μακρόθυμοι και προς τους άλλους έξω της Χριστιανικής εκκλησίας, και πώς αυτά τα παθήματα πρέπει να βασταχθούν; (β) Πώς Χριστιανοί γονείς και τέκνα έχουν δείξει μακροθυμία; (γ) Με ποιο τρόπο έχουν δείξει οι μάρτυρες του Ιεχωβά μακροθυμία στη διακονία του αγρού, και πέρασε αυτό απαρατήρητο; (δ) Ποια άποψι έχουν οι Χριστιανοί για τα παθήματα, και γιατί;
23 Υπάρχουν πελώρια φορτία που πρέπει να βασταχθούν σήμερα υπέρ του Χριστού. Πολλοί Χριστιανοί λόγω των περιστάσεων είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται μεταξύ ανθρώπων του κόσμου, οι οποίοι χρησιμοποιούν χυδαία γλώσσα, ψεύδονται, απατούν, κλέπτουν και διαπράττουν κάθε απρεπή πράξι που μπορεί να φαντασθή κανείς. Εν τούτοις, ο Χριστιανός πρέπει να τα υπομένη αυτά δίχως να μολυνθή από αυτά. (Ιωάν. 17:15-19· 1 Κορ. 5:9-6:11) Φυλετικές προσβολές, θρησκευτικά μίση, εθνικές προκαταλήψεις, όλα αυτά πρέπει να τα υπομείνη ο Χριστιανός. Πόσο έχουν υποφέρει οι διάκονοι του Ιεχωβά λόγω αδικίας, πλαισιωμένης δια νόμου! Πόσο υπέμειναν τα μίση των δικτατόρων στη Ρωσία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και σε άλλα μέρη της γης! Πόσο έχουν υποφέρει Χριστιανοί γονείς και τα τέκνα των από την κακοποίησι εκ μέρους των πατριωτών του θρησκευτικού χαιρετισμού της σημαίας, οι οποίοι αγνοούν το νόμο του Θεού, που απαγορεύει την ειδωλολατρία! Πόσο έχουν υπομείνει οι Χριστιανοί τις προσβολές, τη σκληρότητα και το κλείσιμο της θύρας στο πρόσωπό τους, ενώ εκτελούσαν την από σπίτι σε σπίτι διακονία! Έχουν επιδείξει σχεδόν Θεοειδή υπομονή στη δράσι των επανεπισκέψεων και οικιακών Γραφικών μελετών. Ωστόσο χαίρουν! Και η υπομονή των δεν πέρασε απαρατήρητη. Ένα Ρωμαιοκαθολικό έντυπο προσφάτως έλεγε ότι ένα χαρακτηριστικό των μαρτύρων του Ιεχωβά που το εύρισκε της αρεσκείας του ήταν «η προθυμία των να υποστούν εμπαιγμό και καχομεταχείρισι χάριν της πίστεώς των.» Οι Χριστιανοί είναι θέαμα σε αγγέλους και ανθρώπους. Όπως οι ανυπόμονοι αθληταί, έτσι και αυτοί, επίσης, δεν είναι ικανοποιημένοι να κάθωνται στο περιθώριο, αλλά χαίρουν, όταν τους δίδεται η ευκαιρία να το αποδείξουν. Διότι ποιος αθλητής δεν υποφέρει στη διάρκεια της προετοιμασίας του και δεν αγωνίζεται να νικήση ή να κερδίση το βραβείο; Το να δοθή σ’ έναν η ευκαιρία να συναγωνισθή θεωρείται συχνά πραγματικά μια σπανία τιμή κι ένα προνόμιο παρά τη δαπάνη που απαιτείται. Τα ίδια αισθήματα έχουν και οι Χριστιανοί όσον αφορά την επιδίωξί τους για το βραβείο της αιωνίου ζωής. Οι αδελφοί των τους ενθαρρύνουν και θεωρούν ευτυχείς εκείνους που υπομένουν. «Εάν ονειδίζεσθε δια το όνομα του Χριστού», είπε ο απόστολος Πέτρος, «είσθε μακάριοι· διότι το πνεύμα της δόξης και το του Θεού αναπαύεται εφ’ υμάς.» (1 Πέτρ. 4:14, 16· 2:20) Επειδή το πνεύμα του Ιεχωβά αναπαύεται επάνω τους, υπομένουν δείχνοντας μακροθυμία με χαρά.
24. Με ποιους τρόπους είναι η Χριστιανική μακροθυμία μοναδική, και ποια είναι η αμοιβή της;
24 Η Χριστιανική μακροθυμία είναι, επομένως, πραγματικά μοναδική. Προάγει την ειρήνη και την ενότητα. Ανοίγει διάπλατα τη θύρα για τη μετάνοια. Εκτρέφει υπακοή και κάνει την πίστι πιο σταθερή. Ο Ιεχωβά δοξάζεται μ’ αυτήν, η οργάνωσίς του προοδεύει και ο λαός του καθίσταται ευτυχής. Μέσω της μακροθυμίας ο Χριστιανός εξασφαλίζει για τον εαυτό του και για άλλους το βραβείο—το μόνο βραβείο για το οποίο αξίζει να πάσχη κανείς—το βραβείο της αιωνίου ζωής. Ποιο άλλο σπουδαιότερο κίνητρο θα μπορούσε να υπάρξη για να είναι ένας μακρόθυμος προς πάντας;