διά του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν [δηλαδή έξω της πύλης της Ιερουσαλήμ].» (Εβρ. 13:10-12) Επομένως το Χριστιανικό θυσιαστήριο έχει σχέσι με την ανθρώπινη θυσία του Ιησού. Αλλά ποιο είναι αυτό το αντιτυπικό θυσιαστήριο; Επίσης ποιο είναι το αντίτυπο του πρώτου διαμερίσματος ή των Αγίων της επίγειας σκηνής ή ναού; Ας το εξακριβώσωμε με την βοήθεια της Γραφής,

22. (α) Τι εξεικόνιζε το εσωτερικό καταπέτασμα του ναού, και πώς το πέρασε ο Ιησούς; (β) Επομένως, κάθε τι έξω ή ανατολικά απ’ αυτό το καταπέτασμα με ποιο είδος πραγμάτων είχε σχέσι;

²² Εκείνο το εσωτερικό καταπέτασμα ανάμεσα στα Άγια των Αγίων και στα Άγια του ναού παριστάνει μια διαχωριστική γραμμή. Εξεικονίζει τον σάρκινο φραγμό που ο Ιησούς Χριστός έπρεπε να περάση καταθέτοντας θυσιαστικά την τελεία ανθρώπινη σάρκα του, εγκαταλείποντας την για πάντα. Τώρα, αφού το διαμέρισμα Άγια των Αγίων μέσα από το εσωτερικό καταπέτασμα εξεικονίζει «αυτόν τον ουρανόν,» όπου κατοικεί ο Θεός, όχι δια του πνεύματος, αλλά προσωπικώς, κάθε τι έξω απ’ αυτό το παραπέτασμα (ή προς τα ανατολικά του) θα παρίστανε κάτι όχι στους αόρατους ουρανούς αλλά εδώ κάτω στη γη. Θα ήταν κάτι σχετικό με τη σάρκα εκείνων που υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό εδώ στη γη. Αυτός ο κανόνας εφαρμοζόταν και στο χάλκινο θυσιαστήριο. Στις περιπτώσεις των ναών του Σολομώντος και του Ηρώδου, το θυσιαστήριο βρισκόταν, στην εσωτερική αυλή ή αυλή των ιερέων, όπου ο αρχιερεύς και οι υφιερείς του εκτελούσαν τα θυσιαστικά τους καθήκοντα. Τι εξεικόνιζε εκείνο το θυσιαστήριο;

ΤΟ ΑΝΤΙΤΥΠΙΚΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ

23, 24. (α) Όταν ο Ιησούς ήλθε «εις τον κόσμον» τι είπε σχετικά με την στάσι του Θεού απέναντι στις θυσίες, και γιατί; (β) Επομένως τι είχε απομακρυνθή, και με τι αγιάζονται οι Χριστιανοί μέσω της θυσίας του Χριστού;

²³ Αυτό μας το διασαφηνίζει ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή κεφάλαιο δέκα. Αφού περιέγραψε πώς ο Ιησούς Χριστός ως αρχιερεύς του Θεού εισήλθε στον ίδιο τον ουρανό για να εμφανισθή με την αξία του ιδίου του αίματος ενώπιον του Θεού χάριν ημών, ο Παύλος συνεχίζει και λέγει:

²⁴ «Διότι ο νόμος έχων σκιάν των μελλόντων αγαθών, ουχί αυτήν την εικόνα των πραγμάτων, δεν δύναται ποτέ δια των αυτών θυσιών τας οποίας προσφέρουσι κατ’ ενιαυτόν πάντοτε, να τελειοποιήση τους προσερχομένους. . . . Διότι αδύνατον είναι αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας. Δια τούτο, εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει, «Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας, εις εμέ σώμα. Εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης. Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.» Αφού είπεν ανωτέρω, «Ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ηθέλησας, ουδέ ευηρεστήθης εις αυτάς·» (αίτινες προσφέρονται κατά νόμον·) τότε είπεν, «Ιδού έρχομαι, διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.» αναιρεί το πρώτον διά να συστήση το δεύτερον. Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.»—Εβρ. 10:1-10.

25. Τι ήταν, λοιπόν, το θυσιαστήριο επάνω στο οποίο ήλθε ο Ιησούς και παρουσίασε τον εαυτό του για να προσφερθή ως θυσία;

²⁵ Απ’ αυτό είναι προφανές ότι το αντιτυπικό ισοδύναμο του χάλκινου θυσιαστηρίου στην αυλή του ναού είναι το «θέλημα» του Θεού, η προθυμία του να δεχθή μια τέλεια ανθρώπινη θυσία για την οποίαν είχε κάμει προετοιμασία, και αυτό το «θέλημα» του Θεού είχε προλεχθή σ’ αυτό που ήταν γραμμένο στον τόμο του βιβλίου. (Ψαλμ. 40:6-8) Ο Θεός δεν ήταν πρόθυμος να δεχθή, την ατελή ανθρώπινη θυσία του γιου του Αβραάμ, Ισαάκ, αλλ’ ήταν πρόθυμος να δεχθή την τέλεια ανθρώπινη θυσία του μονογενούς Υιού του, του Ιησού Χριστού. Δεν ήθελε ούτε επεδοκίμαζε για πάντα τις θυσίες ζώων της ετησίας Ημέρας του Εξιλασμού, αλλά, σύμφωνα με το θέλημα και τον σκοπό Του, ήθελε μια τέλεια ανθρώπινη θυσία που θα εξιλέωνε τις ανθρώπινες αμαρτίες, που πραγματικά θα ‘αφαιρούσε αμαρτίες.’ Ο Ιησούς Χριστός ήλθε για να κάμη το θέλημα του Θεού, και με βάσι το θέλημα του Θεού σαν επάνω σ’ ένα θυσιαστήριο έγινε δεκτή η παρουσίασις του τελείου Ιησού για ανθρώπινη θυσία και προσφέρθηκε το προετοιμασμένο τέλειο ανθρώπινο σώμα του Ιησού. Αυτή η τέλεια ανθρώπινη θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού έφερε πράγματι Αγιασμό στους μαθητάς του Χριστού. Αυτός είναι ο λόγος που ο Παύλος πρόσθεσε:«Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού.»—Εβρ. 10:10.

26. Γιατί οι Ιουδαίοι ιερείς δεν έχουν εξουσία να φάγουν από το «θυσιαστήριον» από το οποίο τρώγουν οι Χριστιανοί υφιερείς;

²⁶ Γι’ αυτό, επίσης, ο Παύλος είπε αργότερα: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν. . . . Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν δια του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν. (Εβρ. 13:10-12) Δηλαδή, εμείς οι Χριστιανοί που είμεθα πνευματικοί υφιερείς έχομε μια εξιλαστήριο θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού από την οποίαν θυσίαν δεν έχουν εξουσία να φάγουν οι ιερείς που υπηρετούν στο ναό του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ λόγω ελλείψεως εκ μέρους των πίστεως στον πραγματικό Αρχιερέα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, τον μεσίτη της νέας διαθήκης του Ιεχωβά.

27. Πότε παρουσιάσθηκε ο Ιησούς για θυσία, και ποια βάσις για θυσία ήλθε σε ύπαρξι τότε και ποια αντιτυπική «ημέρα» άρχισε τότε;

²⁷ Πότε ήλθε ο Ιησούς ως τέλειο ανθρώπινο ον να προσφέρη τον εαυτό του για θυσία στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού, όπως προεγράφη στον τόμο του βιβλίου; Αυτό έγινε τον καιρό που παρουσιάσθηκε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή το έτος 29 μ.Χ. για να βαπτισθή στον Ιορδάνη Ποταμό. Το ότι ο Ιεχωβά Θεός δέχθηκε την αυτοθυσία του Ιησού είναι φανερό, διότι μετά το βάπτισμα του Ιησού στο νερό, ο Ιεχωβά εξέχεε το άγιο πνεύμα του επάνω στον Ιησού και τον έκαμε Χριστόν ή Κεχρισμένον και είπε ευδιάκριτα από τον ουρανό: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός εις τον οποίον ευηρεστήθην.» (Ματθ. 3:13-17· Ιωάν. 1:29-34) Συνεπώς τον καιρό εκείνο ήλθε σε ύπαρξι το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» και υπήρχε επάνω του μια ευπρόσδεκτη προσφορά περί αμαρτίας. Από τότε κι’ έπειτα ο Ιησούς περπατούσε στην αντιτυπική ιερατική αυλή επιβλέποντας την ανθρώπινη θυσία του ως τον θάνατο. Η μεγάλη αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού είχε αρχίσει, και ο Ιησούς Χριστός ως Αρχιερεύς του Θεού υπηρετούσε στο πραγματικό πνευματικό «θυσιαστήριο» του Θεού μ’ ένα τρόπο παρόμοιο με του Ααρωνικού αρχιερέως στο ναό της Ιερουσαλήμ την ετήσια ημέρα του Εξιλασμού, στις 10 του Τισρί.—Εβρ. 8:1-6.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Α΄

Το Χριστιανικό Στράτευμα Δεν Αυξάνει

◆ Ο Βαπτιστής κληρικός Μέλβιν Φλόιντ παρεδέχθη εκείνο που πολλοί άλλοι είχαν ήδη παρατηρήσει σχετικά με τις εκκλησίες του Χριστιανικού Κόσμου όταν είπε:«Τα πράγματα είναι δύσκολα για μας. Δεν βλέπω το Χριστιανικό στράτευμα ν’ αυξάνη. Αυτό το βλέπω και σε άλλα μέρη.» Όταν οι κληρικοί παραιτούνται, οι εγγραφές στα εκκλησιαστικά σεμινάρια ελαττώνωνται, όταν οι εκκλησιαστικοί ηγέτες εκδίδουν αλληλοσυγκρουόμενες οδηγίες και συμβουλές που υπονομεύουν τα ήθη, δεν είναι ν’ απορή κανείς γιατί το «στράτευμα» των οπαδών των βρίσκεται σε υποχώρησι. Πράγματι, όχι μόνο το στράτευμα των υποχωρεί, αλλ’ ένας συνεχώς μεγαλύτερος αριθμός απ’ αυτούς απομακρύνεται τελείως.

Τα Μωρά Χρειάζονται Αγάπη

◆ Ένα μωρό που γεννιέται πρόωρα έχει ανάγκη από την αγάπη των γονέων του όπως κι’ εκείνο που γεννιέται κανονικά. Εν τούτοις, ένα πρόωρα γεννημένο μωρό αποχωρίζεται από τους γονείς του μερικές εβδομάδες καμμιά φορά για να τοποθετηθή στο αποστειρωμένο περιβάλλον ενός θερμοθαλάμου. Αυτός ο αναγκαστικός αποχωρισμός μητέρας και μωρού στερεί το παιδί από την αγάπη της μητέρας. Οι γιατροί αρχίζουν να συμπεραίνουν ότι αυτός ο αποχωρισμός μπορεί να επιβραδύνη την πνευματική και σωματική ανάπτυξι του μωρού. Ο Δρ. Χάρρυ Όρμ, ιατρικός διευθυντής του Παιδικού Τμήματος του Μεμόριαλ Χόσπιταλ στο Λογκ Μπητς της Καλιφόρνιας, άρχισε ένα πρόγραμμα που επιτρέπει στους γονείς να έρχωνται στον θερμοθάλαμο για να χαϊδεύουν το μωρό τους. Όταν το επιτρέπουν οι περιστάσεις και αφού του φορέσουν αποστειρωμένα ενδύματα, τότε τους προτρέπουν να πάρουν το μωρό τους έξω από τον θερμοθάλαμο και να το χαϊδεύουν. Αυτός ο γιατρός πιστεύει ότι αυτή η έκφρασις της αγάπης των γονέων για το μωρό μπορεί να είναι ένας σπουδαίος παράγων για την ανάπτυξι του μωρού και την επιθυμία να ζήση.