«Ο Λόγος ο Σος Αλήθεια Εστί»

Τι Σημαίνει η Τετάρτη Εντολή για τους Χριστιανούς

Η ΤΕΤΑΡΤΗ από τις δέκα εντολές, που δόθηκαν στους υιούς Ισραήλ μέσω του Μωυσέως, λέγει τα εξής: «Ενθυμού την ημέραν του σαββάτου, δια να αγιάζης αυτήν· εξ ημέρας εργάζου, και κάμνε πάντα τα έργα σου· η ημέρα όμως η εβδόμη είναι σάββατον Ιεχωβά του Θεού σου· μη κάμης εν ταύτη ουδέν έργον.»—Έξοδ. 20:8-11, ΜΝΚ.

Μερικοί μεταξύ εκείνων των Ιουδαίων έφθαναν με φανατισμό στα άκρα, σχετικά με την τήρησι αυτής της ημέρας. Οι Σαδδουκαίοι απηγόρευαν την σεξουαλική επαφή την νύχτα του σαββάτου. Ο Ιώσηπος αναφέρει ότι η αίρεσις των Εσσαίων θεωρούσε βεβήλωσι του σαββάτου τη μεταβίβασι στο αφοδευτήριον. Και οι Φαρισαίοι εξωργίζοντο διότι ο Ιησούς Χριστός εκτελούσε έργα θεραπείας την ημέρα του σαββάτου.—Μάρκ. 3:1-6.

Πρόσθετες οδηγίες σ’ εκείνους τους αρχαίους Ισραηλίτας εχρησίμευσαν εις την διευκρίνισι της σαββατιαίας αυτής απαιτήσεως. «Δεν θέλετε ανάπτει πυρ εν πάσαις ταις κατοικίαις υμών την ημέραν του σαββάτου.» (Έξοδ. 35:3) Ενωρίτερον είχε λεχθή: «Ας μη εξέρχεται μηδείς εκ του τόπου αυτού την εβδόμην ημέραν.» (Έξοδ. 16:29) Έτσι ετέθησαν επάνω στους υιούς Ισραήλ ωρισμένοι περιορισμοί την ημέρα του σαββάτου όπως το μαγείρευμα και το ταξίδι. Έτσι, αν κανείς σήμερα ισχυρίζεται ότι φυλάττει εκείνο το σάββατο κατά γράμμα, πρέπει να συμμορφώνεται με όλες τις απαιτήσεις του.

Και είναι γεγονός ότι πολλές εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» ισχυρίζονται ότι είναι δεσμευμένες από την Τετάρτη Εντολή. Εν τούτοις, είναι αξιοσημείωτο ότι, δεν εμμένουν σε όλους τους όρους της. Εκτός τούτου, οι περισσότερες απ’ αυτές την τηρούν σε λανθασμένη ημέρα, την πρώτη ημέρα της εβδομάδος, μολονότι ο Μωσαϊκός Νόμος απαιτούσε την έβδομη ημέρα ως ημέρα αναπαύσεως. Τι, λοιπόν, πρέπει να σκεφθούμε;

Κάτω από έμπνευσι, ο απόστολος Παύλος δηλώνει ότι οι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού ‘δεν είναι υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν,’ ότι αυτοί ‘εθανατώθησαν ως προς τον νόμον δια του σώματος του Χριστού.’ (Ρωμ. 6:14· 7:4) Μολονότι αυτοί ήσαν έτσι ελεύθεροι από τις απαιτήσεις του Μωσαϊκού Νόμου, ώφειλαν να ενθυμούνται ότι ωρισμένοι από τους θαυμάσιους κανόνες που περιέχονται στις Δέκα Εντολές, όπως εκείνοι που απαγορεύουν τη μοιχεία και την ειδωλολατρία, αναφέρονται στη Βίβλο ως εφαρμόσιμοι και στους Χριστιανούς. (1 Κορ. 5:11-13· Πράξ. 15:28, 29) Εν τούτοις, δεν γίνεται καμμιά μνεία περί εβδομαδιαίας τηρήσεως του σαββάτου.

Πουθενά στα συγγράμματα, των θεοπνεύστων μαθητών του Ιησού δεν βρίσκομε καμμιά απαίτησι για τους Χριστιανούς να φυλάττουν ένα εβδομαδιαίο σάββατο. Αυτό δεν σημαίνει ότι το να έχωμε μία ημέρα αναπαύσεως κάθε επτά δεν είναι καλό πράγμα. Και δεν υπάρχει, βεβαίως τίποτε το εσφαλμένο στη χρήσι μιας τέτοιας ημέρας για λατρεία και υπηρεσία του Θεού. Αλλά οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από καμμία απαίτησι να τηρούν κατά γράμμα εκείνη την Ιουδαϊκή ημέρα σαββάτου.

Εκτός τούτου, ο απόστολος Παύλος, αναφερόμενος στην κατά γράμμα τήρησι του Μωσαϊκού Νόμου, δηλώνει ότι ο Θεός ‘εξήλειψε το καθ’ ημών χειρόγραφον συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου προσηλώσας αυτό επί του σταυρού [του Χριστού].’ Έπειτα συνεχίζει και λέγει στους Χριστιανούς: «Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς . . . δια λόγον εορτής ή νεομηνίας ή σαββάτων· τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού.»—Κολ. 2:13,14,16,17.

Έτσι, αν ένα άτομο επιμένη στο να συνεχίζη την τήρησι του κατά γράμμα σαββάτου, αποτυγχάνει να δεχθή τη θυσία του Χριστού Ιησού επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου κι’ έτσι απορρίπτει τη συγχώρησι των αμαρτιών που η θυσία καθιστά δυνατή. Είναι ακριβώς σαν να επέμενε να προσφέρη θυσίες ζώων, αφού ο Ιησούς είχε προσφέρει τον εαυτό του, την μοναδική παντοτινή θυσία περί αμαρτιών.

Αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι η Τετάρτη Εντολή είναι χωρίς σημασία για τους Χριστιανούς; Καθόλου. Γι’ αυτούς αυτή δείχνει ένα πολύ μεγαλύτερο σάββατο—την πραγματικότητα και όχι απλώς τη σκιά. Στη Γένεσι 2:2 μαθαίνομε ότι από το τέλος της έκτης δημιουργικής ημέρας ή περιόδου, αφού οι πρώτοι ανθρώπινοι γονείς μας εδημιουργήθησαν, ο Θεός έχει αναπαυθή από των δημιουργικών έργων του όσον αφορά τη γη μας. Οι υιοί Ισραήλ απέτυχαν να εισέλθουν εις την ανάπαυσιν του Θεού λόγω ελλείψεως πίστεως και υπακοής των. (Ψαλμ. 95:7-11) Αλλά προς τους Χριστιανούς ο απόστολος Παύλος λέγει: «Άρα μένει, κατάπαυσις εις τον λαόν του Θεού. Διότι ο εισελθών εις την κατάπαυσιν αυτού, και αυτός κατέπαυσε από των έργων αυτού, καθώς ο Θεός από των εαυτού. Ας σπουδάσωμεν λοιπόν να εισέλθωμεν εις εκείνην την κατάπαυσιν, δια να μη πέση τις εις το αυτό παράδειγμα της απείθειας [των Ιουδαίων].» Εβρ. 3:19· 4:9-11.

Ακριβώς όπως η ανάπαυσις του Θεού συνεχίζεται, έτσι είναι και εκείνη των αληθινών Χριστιανών. Ανάπαυσις από τι; Από τα «δικά των έργα,» τα προηγούμενα έργα των στην προσπάθεια να δικαιώσουν τους εαυτούς των. Δεν πιστεύουν πια ότι μπορούν να κερδίσουν την επιδοκιμασία του Θεού και ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή απλώς με τις ιδικές των προσπάθειες συμμορφώσεως σε ωρισμένους κανόνες και τήρησην εορτασμών. Δεν φαντάζονται πια ότι απλώς λόγω της διαγωγής των δεν μπορεί ο Θεός να τους αρνηθή την ευλογία του. Αυτό ήταν το σφάλμα των απίστων Ιουδαίων οι οποίοι, «ζητούντες να συστήσωσι την ιδίαν αυτών δικαιοσύνην, δεν υπετάχθησαν εις την δικαιοσύνην του Θεού.»—Ρωμ. 10:3.

Μάλλον, οι αληθινοί Χριστιανοί αναγνωρίζουν ότι μέσω της θυσίας του Χριστού Ιησού αίρεται η αμαρτία των. Και επαναπαύονται, στη γνώσι ότι η πίστις στον Χριστό και η υπακοή στη διδασκαλία του φέρνουν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά και τη ζωή. Αντί να είναι ικανοποιημένοι, καθώς είναι μερικοί, που ισχυρίζονται «Εγώ είμαι έντιμος, δεν κλέπτω, δεν ψεύδομαι, δεν κάνω ανήθικες πράξεις, αυτά βεβαίως είναι αρκετά!» οι αληθινοί ακόλουθοι του Χριστού ζητούν να εφαρμόσουν τις διδασκαλίες του Ιησού στη ζωή τους.

Υπάρχουν πολλοί, ακόμη και, μεταξύ των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών, που πιστεύουν ότι έχουν ένα έμφυτο δικαίωμα στη ζωή και σ’ άλλες ευλογίες. Είναι δύσκολο να παραδεχθούν ότι γεννήθηκαν αμαρτωλοί, χωρίς το δικαίωμα της ζωής, και γι’ αυτό εξαρτώνται εξ ολοκλήρου από την προμήθεια του Θεού να χαρίση σ’ αυτούς ζωή. Έχουν τάσι ν’ αρνούνται συμβουλή και επίπληξιν, ακόμη και αν αυτό προσφέρεται με αγάπη. Είναι πολύ απρόθυμοι να παραδεχθούν ότι κάνουν λάθη. Η μεγάλη των φροντίδα είναι η αυτοδικαίωσις. Δεν αναπαύθηκαν ή δεν απομακρύνθηκαν από τα δικά των εγωιστικά έργα κι’ έτσι δεν φυλάττουν το σάββατο του Θεού. Ευτυχείς είναι εκείνοι που αναπαύονται από τα «δικά των έργα» και εισέρχονται στη σαββατιαία ανάπαυσι του Θεού, διότι ένα λαμπρό μέλλον τους αναμένει.

Σχεδόν επί έξη χιλιάδες χρόνια τώρα ο Θεός τηρεί την ημέρα της αναπαύσεώς του. Η χιλιετής περίοδος που είναι μπροστά μας περιγράφεται, στη Βίβλο ως η χιλιετής κυβέρνησις του Χριστού. (Αποκάλ. 20:4) Θα είναι επίσης ένα μέγα Σάββατον, πολύ ανώτερο από οποιοδήποτε σάββατον που τηρούσαν οι Ιουδαίοι, διότι στη διάρκεια εκείνης της εποχής η ειρήνη και η ευημερία θα είναι, μονίμως εγκαθιδρυμένες.—Αποκάλ. 21:2-4.

Έτσι το εβδομαδιαίο σάββατο της Τετάρτης Εντολής εξεικονίζει, το μεγαλύτερο Σάββατο του οποίου ο Χριστός Ιησούς είναι Κύριος, όπως εδήλωσε ο ίδιος. (Ματθ. 12:8) Εκείνοι που αναγνωρίζουν τους εαυτούς των ως αμαρτωλούς και εξαρτώνται από την αξία της θυσίας του Χριστού Ιησού για ν’ αποκτήσουν ειρήνη και μία καλή στάσι απέναντι του Θεού μπορούν ακόμη και τώρα ν’ αναπαύωνται ή ν’ απέχουν από τα δικά των εγωιστικά έργα για να αυτοδικαιωθούν. Κάθε ένας που σέβεται τώρα το επτά χιλιάδων ετών σάββατο του Θεού και ο οποίος συνεχίζει να το κάνη αυτό, θα έχη το προνόμιο ν’ απολαύση τις ευλογίες της χιλιετούς Σαββατιαίας βασιλείας του Χριστού σ’ όλη τη γη.