ΑΡΓΥΡΑΜΟΙΒΟΣ

Αυτός που το επάγγελμά του περιλάμβανε την ανταλλαγή συναλλάγματος και νομισμάτων κάποιας αξίας με νομίσματα άλλης αξίας. Για κάθε συναλλαγή ο αργυραμοιβός λάβαινε κάποιο ποσό. Έτσι λοιπόν, η λέξη κολλυβιστής (αργυραμοιβός) του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου προέρχεται από τον όρο κόλλυβος, που προσδιόριζε ένα μικρό νόμισμα το οποίο καταβαλλόταν ως προμήθεια για την αλλαγή χρημάτων. Η λέξη κερματιστής (νομισματοπώλης) του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου στο εδάφιο Ιωάννης 2:14 συγγενεύει με τη λέξη κέρμα, που αποδίδεται “νόμισμα” στο επόμενο εδάφιο. Άλλες υπηρεσίες τις οποίες το Ιουδαϊκό Μισνά αποδίδει στους αργυραμοιβούς ήταν η φύλαξη χρημάτων και η καταβολή ημερομισθίων με την επίδειξη των εντολών πληρωμής.—Μπαβά Μετζιά 3:11· 9:12.

Τον καιρό της επίγειας διακονίας του Ιησού, ο ετήσιος φόρος για το ναό ήταν δύο δραχμές (ένα δίδραχμο). (Ματ 17:24) Καθώς ο εορτασμός του Πάσχα προσέλκυε στην Ιερουσαλήμ Ιουδαίους από πολύ μακρινές χώρες, οι οποίοι πλήρωναν αυτόν το φόρο τότε, οι υπηρεσίες των αργυραμοιβών μπορεί να ήταν απαραίτητες για την ανταλλαγή ξένου συναλλάγματος με χρήματα αποδεκτά για την πληρωμή του φόρου για το ναό, αν όχι επίσης απαραίτητες για την αγορά ζώων που προσφέρονταν ως θυσία, καθώς και άλλων αγαθών. Σύμφωνα με το Μισνά (Σεκαλίμ 1:3), στις 15 Αδάρ, δηλαδή περίπου έναν μήνα πριν από το Πάσχα, οι αργυραμοιβοί ξεκινούσαν τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες στις επαρχίες. Αλλά στις 25 Αδάρ, όταν οι Ιουδαίοι και οι προσήλυτοι από πολλές άλλες χώρες κατέφθαναν στην Ιερουσαλήμ, οι αργυραμοιβοί έπαιρναν θέση στην περιοχή του ναού.

Στο ναό ήταν που ο Ιησούς Χριστός αναποδογύρισε σε δύο περιπτώσεις τα τραπέζια των αργυραμοιβών και τους καταδίκασε επειδή είχαν μετατρέψει το ναό σε «οίκο εμπορίου» ή «σπηλιά ληστών». (Ιωα 2:13-16· Ματ 21:12, 13· Μαρ 11:15-17) Αυτό μπορεί απλώς να υποδηλώνει ότι ο Ιησούς θεωρούσε τα ποσά που λάβαιναν οι αργυραμοιβοί εξωφρενικά. Σχετικά με αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι σε κάποιες εποχές οι πωλήσεις των ζώων που προσφέρονταν ως θυσία απέφεραν μεγάλα κέρδη. Το Μισνά λέει ότι κάποτε η τιμή δύο περιστεριών έφτασε το ένα χρυσό δηνάριο (25 ασημένια δηνάρια). Αυτό υποκίνησε τον Συμεών, γιο του Γαμαλιήλ, να δηλώσει: «Παίρνω όρκο σε αυτόν το Ναό! Προτού περάσει η νύχτα θα φροντίσω να πέσει η τιμή τους στο ένα [ασημένιο] δηνάριο». Την ίδια εκείνη ημέρα η τιμή τους μειώθηκε δραστικά.—Κερετότ 1:7 (μετάφραση [στην αγγλική] Χ. Ντάνμπι).