«Γνωστοποιούμεν δε εις εσάς, αδελφοί, την χάριν του Θεού την δεδομένην εις τας εκκλησίας της Μακεδονίας, ότι η περισσεία της χαράς αυτών, ενώ εδοκίμαζον μεγάλην θλίψιν, και η βαθεία πτωχεία αυτών ανέδειξαν εκ περισσού τον πλούτον της ελευθερότητος [γενναιοδωρίας, ΜΝΚ] αυτών· διότι υπήρξαν κατά δύναμιν, μαρτυρώ τούτο, και υπέρ δύναμιν αυτοπροαίρετοι, παρακαλούντες ημάς μετά πολλής παρακλήσεως να δεχθώμεν την χάριν [το προνόμιο του να δίνουν με καλοσύνη, ΜΝΚ] και την κοινωνίαν της διακονίας της εις τους αγίους,

2 Κορινθίους 8:1-7.

Το παράδειγμα των αυτοθυσιαστικών Μακεδόνων υποκίνησε τους Κορινθίους να κάνουν πολλές σκέψεις. Η Κόρινθος ήταν παροιμιώδης για τον πλούτο, τη χλιδή και το εμπόριό της. Αν και ορισμένοι από τους αδελφούς εκεί ίσως να ήταν σχετικά φτωχοί, η εκκλησία, σαν σύνολο, ήταν αναμφίβολα σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από τους Μακεδόνες Χριστιανούς, οι οποίοι βρίσκονταν σε ‘βαθιά φτώχεια’. Κι όμως, οι Μακεδόνες είχαν συνεισφέρει ‘παραπάνω από τη δύναμή τους’. Αυτοί δεν χρειάζονταν παρακίνηση από τον Παύλο για να συνεισφέρουν. Μάλιστα ‘παρακαλούσαν’ τον Παύλο ‘με πολλά παρακάλια’ να πάρουν μέρος σ’ αυτή τη συνεισφορά!