Μην Παραιτείστε!

«Ας μην παραιτούμαστε από το να κάνουμε το καλό, γιατί αν δεν αποκάμνουμε θα θερίσουμε στην κατάλληλη εποχή».—ΓΑΛΑΤΕΣ 6:9.

1, 2. (α) Με ποιους τρόπους κυνηγάει το λιοντάρι; (β) Ποιους ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να αρπάξει ο Διάβολος;

ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ κυνηγάει με διάφορους τρόπους. Μερικές φορές παραμονεύει τη λεία του σε νερόλακκους ή κατά μήκος πολυσύχναστων μονοπατιών. Αλλά σε μερικές περιπτώσεις, όπως αναφέρει το βιβλίο Πορτρέτα της Ζούγκλας (Portraits in the Wild), το λιοντάρι «απλώς εκμεταλλεύεται κάποια κατάσταση—για παράδειγμα, όταν βρει ένα πουλάρι ζέβρας να κοιμάται».

² «Ο αντίδικός [μας], ο Διάβολος», εξηγεί ο απόστολος Πέτρος, «γυρίζει σαν λιοντάρι που βρυχιέται, ζητώντας να καταβροχθίσει κάποιον». (1 Πέτρου 5:8) Γνωρίζοντας ότι ο καιρός που του απομένει είναι λίγος, ο Σατανάς ασκεί, όσο ποτέ άλλοτε, πίεση στους ανθρώπους για να τους εμποδίσει να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Ωστόσο, αυτό το «λιοντάρι που βρυχιέται» ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να αρπάξει τους υπηρέτες του Ιεχωβά. (Αποκάλυψη 12:12, 17) Οι κυνηγετικές του μέθοδοι είναι παρόμοιες με εκείνες του αντιστοίχου του στο ζωικό βασίλειο. Με ποιον τρόπο;

3, 4. (α) Ποιες μεθόδους χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να αρπάξει τους υπηρέτες του Ιεχωβά; (β) Εφόσον αυτοί είναι ‘κρίσιμοι καιροί, δύσκολοι στην αντιμετώπισή τους’, ποια ερωτήματα εγείρονται;

³ Μερικές φορές ο Σατανάς δοκιμάζει κάποια ενέδρα—διωγμό ή εναντίωση που έχει στόχο να διαρρήξει την ακεραιότητά μας ώστε να σταματήσουμε να υπηρετούμε τον Ιεχωβά. (2 Τιμόθεο 3:12) Αλλά, όπως το λιοντάρι, σε άλλες περιπτώσεις ο Διάβολος απλώς εκμεταλλεύεται κάποια κατάσταση. Περιμένει μέχρις ότου αποθαρρυνθούμε ή αποκάμουμε, και κατόπιν προσπαθεί να επωφεληθεί από την άσχημη συναισθηματική μας κατάσταση για να μας κάνει να παραιτηθούμε. Δεν πρέπει να γίνουμε εύκολη λεία!

⁴ Εντούτοις, ζούμε στην πιο απαιτητική περίοδο ολόκληρης της ανθρώπινης ιστορίας. Σε αυτούς τους ‘κρίσιμους καιρούς που είναι δύσκολοι στην αντιμετώπισή τους’, πολλοί από εμάς μπορεί να νιώθουν αποθαρρημένοι ή καταβαρημένοι μερικές φορές. (2 Τιμόθεο 3:1) Πώς, λοιπόν, μπορούμε να αποφύγουμε να αποκάμουμε σε τέτοιο σημείο ώστε να γίνουμε εύκολη λεία για τον Διάβολο; Ναι, πώς μπορούμε να λάβουμε σοβαρά υπόψη τη θεόπνευστη συμβουλή του αποστόλου Παύλου: «Ας μην παραιτούμαστε από το να κάνουμε το καλό, γιατί αν δεν αποκάμνουμε θα θερίσουμε στην κατάλληλη εποχή»;—Γαλάτες 6:9.

Όταν οι Άλλοι μας Απογοητεύουν

5. Τι οδήγησε τον Δαβίδ στο να αποκάμει, αλλά τι δεν έκανε εκείνος;

⁵ Στους Βιβλικούς χρόνους, ακόμη και οι πιο πιστοί υπηρέτες του Ιεχωβά μπορεί να ένιωθαν καταβαρημένοι. «Απέκαμον εν τω στεναγμώ μου», έγραψε ο ψαλμωδός Δαβίδ. «Όλην την νύκτα λούω την κλίνην μου· με τα δάκρυά μου καταβρέχω την στρωμνήν μου. Ο οφθαλμός μου εμαράνθη εκ της θλίψεως». Γιατί ένιωθε έτσι ο Δαβίδ; «Εξ αιτίας πάντων των εχθρών μου», εξήγησε ο ίδιος. Οι επιβλαβείς ενέργειες των άλλων έφερναν τόσο πόνο στην καρδιά του Δαβίδ ώστε τα δάκρυά του έρεαν άφθονα. Παρ’ όλα αυτά, ο Δαβίδ δεν απομακρύνθηκε από τον Ιεχωβά εξαιτίας των όσων του είχαν κάνει διάφοροι συνάνθρωποί του.—Ψαλμός 6:6-9.

6. (α) Πώς μπορεί να μας επηρεάσουν τα λόγια ή οι ενέργειες των άλλων; (β) Πώς καθιστούν μερικοί τον εαυτό τους εύκολη λεία για τον Διάβολο;

⁶ Παρόμοια, τα λόγια ή οι ενέργειες των άλλων μπορεί να μας οδηγήσουν στο να αποκάμουμε από μεγάλο πόνο στην καρδιά. «Ο φλύαρος [Εκείνος που μιλάει απερίσκεπτα, ΜΝΚ] είναι ως τραύματα μαχαίρας», λέει το εδάφιο Παροιμίαι 12:18. Όταν το απερίσκεπτο άτομο είναι Χριστιανός αδελφός ή αδελφή, η ‘μαχαιριά’ μπορεί να φτάσει βαθιά. Η ανθρώπινη τάση μπορεί να κάνει κάποιον να νιώσει προσβεβλημένος, τρέφοντας ίσως μνησικακία. Αυτό αληθεύει ιδιαίτερα αν νιώθουμε ότι μας έχουν μεταχειριστεί χωρίς καλοσύνη ή άδικα. Μπορεί να δυσκολευόμαστε να μιλάμε στο άτομο που μας πρόσβαλε· ίσως μάλιστα να αποφεύγουμε αυτό το άτομο εκούσια. Καταβαρημένοι από τη μνησικακία, μερικοί παραιτούνται και σταματούν να έρχονται στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Δυστυχώς, με αυτόν τον τρόπο ‘αφήνουν τόπο για τον Διάβολο’ ώστε να τους εκμεταλλευτεί και να γίνουν εύκολη λεία του.—Εφεσίους 4:27.

7. (α) Πώς μπορούμε να αποφύγουμε να κάνουμε αυτό που θέλει ο Διάβολος όταν οι άλλοι μας απογοητεύουν ή μας βλάπτουν; (β) Γιατί δεν πρέπει να τρέφουμε μνησικακία;

⁷ Πώς μπορούμε να αποφύγουμε να κάνουμε αυτό που θέλει ο Διάβολος όταν οι άλλοι μας απογοητεύουν ή μας βλάπτουν; Πρέπει να προσπαθούμε να μην τρέφουμε μνησικακία. Αντίθετα, ας παίρνουμε την πρωτοβουλία να ειρηνεύουμε, ή να τακτοποιούμε τα ζητήματα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. (Εφεσίους 4:26) Το εδάφιο Κολοσσαείς 3:13 μας παροτρύνει: «Συνεχίστε . . . να συγχωρείτε ο ένας τον άλλον ανεπιφύλακτα, αν κανείς έχει αιτία για παράπονο εναντίον κάποιου άλλου». Η συγχώρηση είναι ιδιαίτερα κατάλληλη όταν εκείνος που μας πρόσβαλε παραδεχτεί το σφάλμα του και δείξει γνήσια λύπη. (Παράβαλε Ψαλμός 32:3-5 και Παροιμίαι 28:13). Μας βοηθάει, όμως, αν θυμόμαστε ότι συγχωρώ δεν σημαίνει παραβλέπω ή μικροποιώ τα λάθη που έχουν κάνει οι άλλοι. Η συγχώρηση περιλαμβάνει το να μην τρέφουμε μνησικακία. Η μνησικακία είναι δυσβάσταχτο φορτίο. Μπορεί να κυριαρχεί στις σκέψεις μας, στερώντας μας την ευτυχία. Μπορεί ακόμη και να επηρεάσει την υγεία μας. Αντίθετα, η συγχώρηση, όπου είναι κατάλληλη, λειτουργεί προς όφελός μας. Είθε, σαν τον Δαβίδ, ποτέ να μην παραιτηθούμε ούτε να απομακρυνθούμε από τον Ιεχωβά εξαιτίας των όσων μας έχουν πει ή μας έχουν κάνει άλλοι άνθρωποι!

Όταν Εμείς Υστερούμε

8. (α) Γιατί μερικοί νιώθουν ιδιαίτερα ένοχοι κατά καιρούς; (β) Ποιος κίνδυνος υπάρχει αν φτάσουμε στο σημείο να μας «καταπιεί» τόσο πολύ η ενοχή ώστε να παραιτηθούμε;

⁸ «Όλοι σφάλλουμε πολλές φορές», λέει το εδάφιο Ιακώβου 3:2. Όταν σφάλλουμε, είναι εντελώς φυσιολογικό να νιώθουμε ένοχοι. (Ψαλμός 38:3-8) Τα αισθήματα ενοχής μπορεί να είναι ιδιαίτερα ισχυρά αν αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάποια αδυναμία της σάρκας και κατά περιόδους αντιμετωπίζουμε υποτροπές.a Μια Χριστιανή η οποία έκανε έναν τέτοιον αγώνα εξήγησε: «Δεν ήθελα να συνεχίσω να ζω, καθώς δεν γνώριζα αν είχα διαπράξει ή όχι το ασυγχώρητο αμάρτημα. Ένιωθα ότι θα μπορούσα να μην ασχολούμαι τόσο πολύ στην υπηρεσία του Ιεχωβά επειδή, έτσι και αλλιώς, για εμένα ήταν πιθανώς πολύ αργά». Όταν μας ‘καταπίνει’ τόσο πολύ η ενοχή ώστε να παραιτούμαστε, τότε δίνουμε στον Διάβολο μια ευκαιρία—και εκείνος μπορεί να την εκμεταλλευτεί γρήγορα! (2 Κορινθίους 2:5-7, 11) Αυτό που χρειάζεται ίσως είναι μια πιο ισορροπημένη άποψη για την ενοχή.

9. Γιατί πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεού;

⁹ Όταν αμαρτάνουμε, είναι κατάλληλο να νιώθουμε ενοχή σε κάποιο βαθμό. Μερικές φορές, όμως, τα αισθήματα ενοχής επιμένουν επειδή κάποιος Χριστιανός νιώθει ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να αξίζει το έλεος του Θεού. Ωστόσο, η Αγία Γραφή μάς διαβεβαιώνει με θέρμη: «Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, εκείνος είναι πιστός και δίκαιος ώστε να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία». (1 Ιωάννη 1:9) Μήπως υπάρχει κάποιος βάσιμος λόγος να πιστεύουμε ότι ο Θεός δεν θα το κάνει αυτό στη δική μας περίπτωση; Να θυμάστε πως ο Ιεχωβά λέει στο Λόγο του ότι είναι ‘πρόθυμος να συγχωρεί’. (Ψαλμός 86:5, ΜΝΚ· 130:3, 4) Εφόσον δεν μπορεί να πει ψέματα, θα ενεργήσει όπως υπόσχεται ο Λόγος του, υπό την προϋπόθεση ότι εμείς τον πλησιάζουμε με μετανοημένη καρδιά.—Τίτο 1:2.

10. Ποια ενθαρρυντική διαβεβαίωση δημοσίευσε μια παλαιότερη Σκοπιά σχετικά με τον αγώνα ενάντια σε κάποια αδυναμία της σάρκας;

¹⁰ Τι πρέπει να κάνετε αν αγωνίζεστε ενάντια σε κάποια αδυναμία και πέσετε σε υποτροπή; Μην παραιτείστε! Η υποτροπή δεν αναιρεί κατ’ ανάγκη την πρόοδο που έχετε ήδη κάνει. Το τεύχος 15 Μαΐου 1954 αυτού του περιοδικού πρόσφερε την εξής ενθαρρυντική διαβεβαίωση: «[Μπορεί να] βρίσκωμε τον εαυτό μας να προσκόπτη και να πίπτη πολλές φορές σε κάποια κακή συνήθεια που έχει εισχωρήσει στο προηγούμενό μας υπόδειγμα ζωής πιο βαθιά από ό,τι είχαμε νομίσει. . . . Μην απελπίζεσθε. Μη συμπεραίνετε ότι έχετε διαπράξει την αμαρτία που δεν μπορεί να συγχωρηθή. Έτσι ακριβώς θα ήθελε ο Σατανάς να διαλογισθήτε. Το γεγονός ότι αισθάνεσθε λυπημένος και εξωργισμένος με τον εαυτό σας είναι αυτό καθ’ εαυτό απόδειξις ότι δεν έχετε απομακρυνθή πολύ. Ποτέ μη διστάζετε να στραφήτε ταπεινά και ένθερμα στον Θεό, ζητώντας να σας συγχωρήση, να σας καθαρίση και να σας βοηθήση. Πηγαίνετε σ’ αυτόν όπως ένα παιδί πηγαίνει στον πατέρα του όταν βρίσκεται σε θλίψι, αδιάφορο πόσο συχνά βρίσκεσθε στην ίδια αδυναμία, και ο Ιεχωβά θα σας δώση φιλάγαθα τη βοήθεια λόγω της παρ’ αξίαν [καλοσύνης] του και, αν είσθε ειλικρινής, θα σας δώση τη συναίσθηση μιας καθαρισμένης συνειδήσεως».

Όταν Πιστεύουμε ότι Δεν Κάνουμε Αρκετά

11. (α) Πώς πρέπει να νιώθουμε για τη συμμετοχή μας στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας; (β) Με ποια αισθήματα παλεύουν μερικοί Χριστιανοί όσον αφορά τη συμμετοχή στη διακονία;

¹¹ Το έργο κηρύγματος της Βασιλείας παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή ενός Χριστιανού, και η συμμετοχή σε αυτό φέρνει χαρά. (Ψαλμός 40:8) Μερικοί Χριστιανοί, όμως, νιώθουν πολύ ένοχοι επειδή δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα στη διακονία. Αυτή η ενοχή θα μπορούσε μάλιστα να φθείρει τη χαρά μας και να μας κάνει να παραιτηθούμε, νομίζοντας πως ο Ιεχωβά πιστεύει ότι ποτέ δεν κάνουμε αρκετά. Σκεφτείτε τα αισθήματα με τα οποία παλεύουν μερικά άτομα.

«Γνωρίζετε πόσο χρονοβόρα είναι η φτώχεια;» έγραψε μια Χριστιανή αδελφή η οποία ανατρέφει μαζί με το σύζυγό της τρία παιδιά. «Πρέπει να κάνω οικονομία όπου μπορώ. Αυτό σημαίνει να δαπανάω χρόνο για να ψάχνω σε καταστήματα που πουλάνε μεταχειρισμένα είδη, καθώς και σε καλάθια με προσφορές, ή ακόμη και για να ράβω ρούχα. Δαπανάω επίσης μια-δυο ώρες κάθε εβδομάδα ασχολούμενη με κουπόνια [για αγορά τροφίμων με έκπτωση]—τα κόβω, τα ταξινομώ και τα πουλάω. Μερικές φορές νιώθω πολύ ένοχη καθώς κάνω αυτά τα πράγματα, επειδή νομίζω ότι θα έπρεπε να δαπανάω αυτόν το χρόνο στην υπηρεσία αγρού».

«Νόμιζα ότι στην πραγματικότητα δεν αγαπούσα αρκετά τον Ιεχωβά», εξήγησε μια αδελφή με τέσσερα παιδιά και έναν μη ομόπιστο σύζυγο. «Έτσι, πάλευα με την υπηρεσία μου προς τον Ιεχωβά. Προσπαθούσα πραγματικά σκληρά, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι αυτό αρκούσε. Βλέπετε, δεν ένιωθα ότι είχα προσωπική αξία, και έτσι δεν μπορούσα να φανταστώ με ποιον τρόπο θα μπορούσε ποτέ ο Ιεχωβά να δεχτεί την υπηρεσία μου προς αυτόν».

Μια Χριστιανή που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την ολοχρόνια υπηρεσία είπε: «Δεν μπορούσα να ανεχτώ την ιδέα ότι δεν ανταποκρινόμουν στη δέσμευση που είχα να υπηρετώ τον Ιεχωβά ολοχρόνια. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο απογοητευμένη ήμουν! Όταν το σκέφτομαι τώρα, κλαίω».

12. Γιατί νιώθουν πολύ ένοχοι μερικοί Χριστιανοί για το ότι δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα στη διακονία;

¹² Είναι εντελώς φυσιολογικό να θέλετε να υπηρετείτε τον Ιεχωβά όσο το δυνατόν πληρέστερα. (Ψαλμός 86:12) Γιατί, όμως, μερικοί νιώθουν πολύ ένοχοι για το ότι δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα; Για μερικούς, αυτό φαίνεται ότι συνδέεται με ένα γενικό αίσθημα αναξιότητας, το οποίο ίσως προέρχεται από δυσάρεστες εμπειρίες που είχαν στη ζωή. Σε άλλες περιπτώσεις, η ακατάλληλη ενοχή μπορεί να προέρχεται από μια μη ρεαλιστική άποψη για το τι αναμένει από εμάς ο Ιεχωβά. «Ένιωθα ότι, αν δεν ταλαιπωρείσαι, δεν κάνεις αρκετά», παραδέχτηκε μια Χριστιανή. Ως αποτέλεσμα, έθετε υπερβολικά υψηλά πρότυπα για τον εαυτό της—και ύστερα ένιωθε ακόμη πιο ένοχη όταν δεν μπορούσε να τα φτάσει.

13. Τι αναμένει από εμάς ο Ιεχωβά;

¹³ Τι αναμένει από εμάς ο Ιεχωβά; Για να το θέσουμε απλά, ο Ιεχωβά αναμένει από εμάς να τον υπηρετούμε ολόψυχα, κάνοντας ό,τι επιτρέπουν οι περιστάσεις μας. (Κολοσσαείς 3:23) Ίσως, όμως, να υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε και σε αυτό που ρεαλιστικά μπορούμε να κάνουμε. Ίσως να περιοριζόμαστε από διάφορους παράγοντες όπως είναι η ηλικία, η υγεία, η σωματική αντοχή ή οι οικογενειακές ευθύνες. Ωστόσο, όταν κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, μπορούμε να νιώθουμε βέβαιοι ότι η υπηρεσία μας προς τον Ιεχωβά είναι ολόψυχη—ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο ολόψυχη από την υπηρεσία κάποιου του οποίου η υγεία και οι περιστάσεις τού επιτρέπουν να βρίσκεται στην ολοχρόνια διακονία.—Ματθαίος 13:18-23.

14. Τι μπορείτε να κάνετε αν χρειάζεστε βοήθεια για να καθορίσετε τι μπορείτε ρεαλιστικά να αναμένετε από τον εαυτό σας;

¹⁴ Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν να καθορίσετε τι μπορείτε ρεαλιστικά να αναμένετε από τον εαυτό σας; Ίσως θελήσετε να συζητήσετε το ζήτημα με έναν έμπιστο, ώριμο Χριστιανό φίλο, πιθανώς κάποιον πρεσβύτερο ή μια έμπειρη αδελφή, που γνωρίζει τις ικανότητες, τους περιορισμούς και τις οικογενειακές ευθύνες σας. (Παροιμίαι 15:22, ΜΝΚ) Να θυμάστε ότι στα μάτια του Θεού η αξία σας ως ατόμου δεν υπολογίζεται με βάση το πόσα κάνετε στη διακονία αγρού. Όλοι οι υπηρέτες του Ιεχωβά είναι πολύτιμοι για αυτόν. (Αγγαίος 2:7, ΜΝΚ· Μαλαχίας 3:16, 17) Εκείνο που κάνετε στο έργο κηρύγματος μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο από ό,τι κάνουν οι άλλοι, αλλά αν αντιπροσωπεύει το καλύτερο που μπορείτε, ο Ιεχωβά ευαρεστείται, και εσείς δεν χρειάζεται να νιώθετε ένοχοι.—Γαλάτες 6:4.

Όταν Απαιτείται Πολύ από Εμάς

15. Από ποιες απόψεις απαιτείται πολύ από τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας;

¹⁵ «Από τον καθένα στον οποίο δόθηκε πολύ», είπε ο Ιησούς, «πολύ θα απαιτηθεί». (Λουκάς 12:48) Οπωσδήποτε, ‘πολύ απαιτείται’ από εκείνους που υπηρετούν ως πρεσβύτεροι της εκκλησίας. Όπως ο Παύλος, αυτοί δαπανούνται για χάρη της εκκλησίας. (2 Κορινθίους 12:15) Έχουν να ετοιμάσουν ομιλίες, να κάνουν ποιμαντικές επισκέψεις, να χειριστούν ζητήματα αδικοπραγίας—όλα αυτά χωρίς να παραμελούν τη δική τους οικογένεια. (1 Τιμόθεο 3:4, 5) Μερικοί πρεσβύτεροι είναι επίσης πολυάσχολοι βοηθώντας στην οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας, υπηρετώντας στις Επιτροπές Νοσοκομείων και προσφέροντας εθελοντική υπηρεσία στις συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας. Πώς μπορούν αυτοί οι σκληρά εργαζόμενοι, αφοσιωμένοι άντρες να αποφύγουν να αποκάμουν υπό το βάρος τέτοιων ευθυνών;

16. (α) Ποια πρακτική λύση πρότεινε ο Ιοθόρ στον Μωυσή; (β) Ποια ιδιότητα θα βοηθήσει έναν πρεσβύτερο να μοιραστεί κατάλληλες ευθύνες με άλλους;

¹⁶ Όταν ο Μωυσής, ένας μετριόφρων και ταπεινός άντρας, εξαντλούσε τον εαυτό του φροντίζοντας για τα προβλήματα των άλλων, ο πεθερός του, ο Ιοθόρ, πρότεινε μια πρακτική λύση: να μοιραστεί ένα μέρος της ευθύνης με άλλους άντρες που είχαν τα προσόντα. (Έξοδος 18:17-26· Αριθμοί 12:3) «Η . . . σοφία είναι μετά των ταπεινών [με τους μετριόφρονες, ΜΝΚ]», λέει το εδάφιο Παροιμίαι 11:2. Το να είστε μετριόφρονες σημαίνει να αναγνωρίζετε και να δέχεστε τους περιορισμούς σας. Ο μετριόφρων δεν διστάζει να αναθέτει ευθύνες σε άλλους ούτε φοβάται ότι κατά κάποιον τρόπο θα χάσει τον έλεγχο αν μοιραστεί κατάλληλες ευθύνες με άλλους άντρες που έχουν τα προσόντα.b (Αριθμοί 11:16, 17, 26-29) Αντίθετα, είναι πρόθυμος να τους βοηθάει να προοδεύουν.—1 Τιμόθεο 4:15.

17. (α) Πώς μπορούν τα μέλη της εκκλησίας να ελαφρύνουν το φορτίο των πρεσβυτέρων; (β) Ποιες θυσίες κάνουν οι σύζυγοι των πρεσβυτέρων, και πώς μπορούμε να τους δείχνουμε ότι δεν θεωρούμε αυτές τις θυσίες δεδομένες;

¹⁷ Τα μέλη της εκκλησίας μπορούν να κάνουν πολλά για να ελαφρύνουν το φορτίο των πρεσβυτέρων. Κατανοώντας ότι οι πρεσβύτεροι έχουν τη δική τους οικογένεια να φροντίσουν, οι άλλοι δεν θα έχουν παράλογες απαιτήσεις ως προς το χρόνο και την προσοχή των πρεσβυτέρων. Ούτε θα θεωρούν δεδομένες τις πρόθυμες θυσίες που κάνουν οι σύζυγοι των πρεσβυτέρων καθώς μοιράζονται με ανιδιοτέλεια το σύζυγό τους με την εκκλησία. Μια μητέρα τριών παιδιών, της οποίας ο σύζυγος υπηρετεί ως πρεσβύτερος, εξήγησε: «Κάτι για το οποίο ποτέ δεν παραπονιέμαι είναι το επιπλέον φορτίο που πρόθυμα βαστάζω στο σπίτι ώστε να μπορεί ο σύζυγός μου να υπηρετεί ως πρεσβύτερος. Γνωρίζω ότι η ευλογία του Ιεχωβά είναι πλούσια στην οικογένειά μας λόγω της υπηρεσίας του, και δεν δυσανασχετώ για αυτά που δίνει. Ωστόσο, μιλώντας ρεαλιστικά, πολλές φορές χρειάζεται να μαζεύω περισσότερα φύλλα από την αυλή και να ασχολούμαι περισσότερο με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας από ό,τι θα έκανα διαφορετικά, εφόσον ο σύζυγός μου είναι απασχολημένος». Δυστυχώς, αυτή η αδελφή διαπίστωσε ότι μερικοί, αντί να εκτιμήσουν το επιπλέον φορτίο της, έκαναν σχόλια που έδειχναν έλλειψη ευαισθησίας, όπως: «Γιατί δεν κάνεις σκαπανικό;» (Παροιμίαι 12:18, ΜΝΚ) Πόσο καλύτερο είναι να επαινούμε τους άλλους για ό,τι κάνουν αντί να τους επικρίνουμε για ό,τι δεν μπορούν να κάνουν!—Παροιμίαι 16:24· 25:11.

Επειδή το Τέλος Δεν Έχει Έρθει Ακόμη

18, 19. (α) Γιατί αυτός δεν είναι καιρός να σταματήσουμε να τρέχουμε στον αγώνα για την αιώνια ζωή; (β) Ποια επίκαιρη συμβουλή έδωσε ο απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς στην Ιερουσαλήμ;

¹⁸ Όταν ο δρομέας γνωρίζει ότι πλησιάζει στο τέλος ενός αγώνα μεγάλης απόστασης, δεν παραιτείται. Το σώμα του ίσως να έχει φτάσει στο όριο της αντοχής του—εξαντλημένο, αναμμένο, αφυδατωμένο—αλλά αφού είναι τόσο κοντά στο τέρμα, δεν είναι καιρός να σταματήσει να τρέχει. Παρόμοια, ως Χριστιανοί συμμετέχουμε σε έναν αγώνα για το βραβείο της ζωής, και βρισκόμαστε πολύ κοντά στη γραμμή του τερματισμού. Δεν είναι καιρός τώρα να σταματήσουμε να τρέχουμε!—Παράβαλε 1 Κορινθίους 9:24· Φιλιππησίους 2:16· 3:13, 14.

¹⁹ Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα αντιμετώπιζαν μια παρόμοια κατάσταση. Γύρω στο 61 Κ.Χ., ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Χριστιανούς στην Ιερουσαλήμ. Ο καιρός τελείωνε—η πονηρή «γενιά», το αποστατικό Ιουδαϊκό σύστημα πραγμάτων, ήταν έτοιμη να «παρέλθει». Ιδιαίτερα οι Χριστιανοί στην Ιερουσαλήμ έπρεπε να είναι άγρυπνοι και πιστοί· θα χρειαζόταν να φύγουν από την πόλη όταν θα την έβλεπαν περικυκλωμένη από στρατόπεδα. (Λουκάς 21:20-24, 32) Επομένως, ήταν επίκαιρη η θεόπνευστη συμβουλή του Παύλου: «Μην κουραστείτε και εξαντληθείτε στις ψυχές σας». (Εβραίους 12:3) Ο απόστολος Παύλος χρησιμοποίησε εδώ δυο παραστατικά ρήματα: κάμνω και εκλύομαι. Σύμφωνα με κάποιο λόγιο της Αγίας Γραφής, αυτές οι λέξεις «χρησιμοποιούνταν από τον Αριστοτέλη για να περιγράψουν δρομείς οι οποίοι χαλαρώνουν και καταρρέουν μόλις περάσουν τη γραμμή του τερματισμού. Οι αναγνώστες [της επιστολής του Παύλου] βρίσκονταν ακόμη στον αγώνα. Δεν έπρεπε να παραιτηθούν πρόωρα. Δεν έπρεπε να επιτρέψουν στον εαυτό τους να εξασθενήσει και να καταρρεύσει από την εξάντληση. Για άλλη μια φορά απευθύνεται η έκκληση για εγκαρτέρηση κάτω από δυσκολίες».

20. Γιατί είναι επίκαιρη για εμάς σήμερα η συμβουλή του Παύλου;

²⁰ Πόσο επίκαιρη είναι για εμάς σήμερα η συμβουλή του Παύλου! Κάτω από τις αυξανόμενες πιέσεις, ίσως υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες νιώθουμε όπως ένας εξαντλημένος δρομέας που δεν τον «βαστάνε» πια τα πόδια του. Αλλά εφόσον βρισκόμαστε τόσο κοντά στη γραμμή του τερματισμού, δεν πρέπει να παραιτηθούμε! (2 Χρονικών 29:11, ΜΝΚ) Αυτό ακριβώς θέλει να κάνουμε ο Αντίδικός μας, το «λιοντάρι που βρυχιέται». Το ευχάριστο είναι ότι ο Ιεχωβά έχει κάνει προμήθειες που δίνουν ‘δύναμη στον κουρασμένο’. (Ησαΐας 40:29, ΜΝΚ) Στο επόμενο άρθρο θα εξετάσουμε ποιες είναι αυτές και πώς μπορούμε εμείς να επωφεληθούμε από αυτές.

[Υποσημειώσεις]

Ποια Είναι η Απάντησή Σας;

◻ Πώς μπορούμε να αποφύγουμε να παραιτηθούμε όταν οι άλλοι μας απογοητεύουν ή μας βλάπτουν;

◻ Ποια ισορροπημένη άποψη για την ενοχή θα μας εμποδίσει να παραιτηθούμε;

◻ Τι αναμένει από εμάς ο Ιεχωβά;

◻ Πώς μπορεί η μετριοφροσύνη να βοηθήσει τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας να μην αποκάμουν;

◻ Γιατί είναι επίκαιρη για εμάς σήμερα η συμβουλή του Παύλου που αναφέρεται στο εδάφιο Εβραίους 12:3;