Ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, θα έπρεπε να είχε αποδώσει στον Θεό την τιμή για όλα τα καλά πράγματα που είχε λάβει. Ναι, ο Αδάμ θα έπρεπε να είναι βαθύτατα ευγνώμων στον Ιεχωβά για τη ζωή αυτή καθαυτή και για τις ευλογίες που απολάμβανε σε ένα παραδεισένιο σπίτι, τον κήπο της Εδέμ. (Γένεσις 2:7-9) Τι έκανε ο Αδάμ όταν τα πράγματα δεν πήγαν καλά εξαιτίας τού ότι παρήκουσε στον Ιεχωβά και έφαγε τον απαγορευμένο καρπό; Ο Αδάμ παραπονέθηκε στον Θεό: «Η γυνή την οποίαν έδωκας να ήναι μετ’ εμού, αυτή μοι έδωκεν από του δένδρου, και έφαγον». (Γένεσις 2:15-17· 3:1-12) Ασφαλώς, δεν θα πρέπει να επιρρίπτουμε την ευθύνη στον Ιεχωβά, όπως έκανε ο Αδάμ.

10. Πώς ‘διέστρεψε’ η ανοησία του Αδάμ την ‘οδό του’;

¹⁰ Σε αρμονία με την αρχή αυτής της παροιμίας, ο Αδάμ ενήργησε ιδιοτελώς και ο ανόητος τρόπος σκέψης του ‘διέστρεψε την οδό του’. Η καρδιά του απομακρύνθηκε από τον Ιεχωβά Θεό, και αυτός ακολούθησε τη δική του ιδιοτελή, ανεξάρτητη πορεία. Ο Αδάμ έγινε τόσο αχάριστος ώστε επέρριψε την ευθύνη στον Δημιουργό του, και έτσι έκανε τον εαυτό του εχθρό του Υπέρτατου! Η αμαρτία του Αδάμ οδήγησε τον εαυτό του και την οικογένειά του στην καταστροφή.