Υιοθεσία—Είναι για Εσάς;

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗ ΤΟΥ ΞΥΠΝΑ! ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ

«Η ΥΙΟΘΕΣΙΑ γίνεται προς όφελος των παιδιών, και όχι για να αποκτήσει παιδί κάποιο άτεκνο ζευγάρι», υποστηρίζει μια Βρετανίδα κοινωνική λειτουργός. Ωστόσο, ποιος λαβαίνει συνήθως υπόψη την άποψη του παιδιού κατά την υιοθεσία του;

Μήπως σκέφτεστε να υιοθετήσετε κάποιο παιδί; Τότε πρέπει να πάρετε μια απόφαση που δεν είναι μόνο συναισθηματική αλλά είναι και αμετάκλητη. Πόσο επιτυχημένα θα ενταχθεί το παιδί στην οικογένειά σας;

Αν είστε υιοθετημένο παιδί, γνωρίζετε ποιοι είναι οι βιολογικοί σας γονείς; Αν όχι, τι σημασία νομίζετε ότι θα είχε αν γνωρίζατε;

Μήπως είστε μητέρα και σκέφτεστε αν πρέπει να δώσετε το μωρό σας για υιοθεσία; Είναι πραγματικά η υιοθεσία η μόνη λύση, και εξυπηρετεί τα καλύτερα συμφέροντα του παιδιού σας;

Το 1995, υιοθετήθηκαν περισσότερα από 50.000 παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες, και περίπου 8.000 από αυτά ήταν από ξένες χώρες. Ολοένα και περισσότερο, οι άνθρωποι υιοθετούν παιδιά από ξένες χώρες. Σύμφωνα με το περιοδικό Τάιμ (Time), τα περασμένα 25 χρόνια, οικογένειες στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν υιοθετήσει 140.000 παιδιά και πλέον από ξένες χώρες. Σε σύγκριση, οι αριθμοί για την Ευρώπη είναι 32.000 στη Σουηδία, 18.000 στην Ολλανδία, 15.000 στη Γερμανία και 11.000 στη Δανία.

Βλέπετε τον εαυτό σας σε αυτή την εικόνα; Το να υιοθετήσετε ένα παιδί σημαίνει ότι και η δική σας ζωή—όχι μόνο η ζωή του παιδιού—δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Οι θετοί γονείς δικαιολογημένα περιμένουν πολλές χαρές, αλλά πρέπει, επίσης, να είναι προετοιμασμένοι για πολλά προβλήματα και απογοητεύσεις. Παρόμοια, μπορεί ποτέ να μη γιατρευτεί πλήρως η μεγάλη στενοχώρια που νιώθει μια μητέρα η οποία δίνει το παιδί της για υιοθεσία.

Στην κάθε περίπτωση η δυσκολία έγκειται στο να οικοδομήσει ή να ξαναχτίσει κάποιος με αγάπη μια νεαρή ζωή. Τα άρθρα που ακολουθούν θα ασχοληθούν με μερικές από τις χαρές—και τις δυσκολίες—τις οποίες συνεπάγεται η υιοθεσία ενός παιδιού.

Υιοθεσία—Γιατί και Πώς;

ΓΙΑΤΙ μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των υιοθετημένων παιδιών στη Βρετανία τα τελευταία 20 χρόνια; Δύο είναι οι πιθανοί λόγοι—η ύπαρξη της νόμιμης έκτρωσης και η αυξανόμενη αποδοχή τού να μεγαλώνει μια μητέρα το παιδί της χωρίς σύζυγο. Οι μονογονεϊκές οικογένειες θεωρούνται τώρα ως δυσκολία που μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιτυχία στη σύγχρονη κοινωνία.

Ωστόσο, μόλις πριν από 100 χρόνια τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Όταν η Πόλι, η μητέρα του Έντγκαρ Γουάλας, του Άγγλου συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, έμεινε έγκυος από το γιο του εργοδότη της, έφυγε από το σπίτι και γέννησε κρυφά. Ο Έντγκαρ ήταν εννέα ημερών όταν η μαμή διευθέτησε να αναλάβει τη φροντίδα του η σύζυγος του Τζορτζ Φρίμαν, ενός αχθοφόρου στην ψαραγορά Μπίλινγκσγκεϊτ του Λονδίνου. Οι Φρίμαν είχαν ήδη δέκα δικά τους παιδιά, και ο Έντγκαρ μεγάλωσε ως Ντικ Φρίμαν. Η Πόλι πλήρωνε τακτικά για τη συντήρηση του παιδιού της, και ο πατέρας δεν έμαθε ποτέ για την ύπαρξη του γιου του.

Σήμερα όταν τα μωρά είναι ανεπιθύμητα, οι κρατικές αρχές πολλές φορές αναλαμβάνουν την ευθύνη για αυτά. Φροντίζουν για πολλά παιδιά τα οποία χρειάζονται προστασία από την κακομεταχείριση ή έχουν σωματικές ή διανοητικές αναπηρίες. Εκείνα που μένουν ορφανά από τη φρίκη του πολέμου και τα μωρά τα οποία γεννιούνται ως αποτέλεσμα βιασμού συντελούν στη συνεχή αύξηση του αριθμού των παιδιών που ζητούν απεγνωσμένα τη στοργή και την προστασία κάποιου γονέα—με μια λέξη, την υιοθεσία.

Να Υιοθετήσει Κανείς ή να Μην Υιοθετήσει;

Η υιοθεσία ενός παιδιού δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, και δεν θα ήταν καθόλου σοφό να πάρετε μια επιπόλαια απόφαση αν σκέφτεστε αυτό το ζήτημα. Αν έχετε χάσει κάποιο μωρό, ίσως είναι καλύτερα να περιμένετε να ξεπεράσετε το σοκ ή τη θλίψη προτού πάρετε μια οριστική απόφαση όσον αφορά την υιοθεσία. Το ίδιο ίσως αληθεύει και για ένα ζευγάρι στο οποίο έχουν πει ότι είναι στείρο.

Κάθε παιδί κληρονομεί κάποιο μοναδικό γενετικό προφίλ. Οι γονείς συχνά εκπλήσσονται από τις τάσεις που έχουν τα δικά τους παιδιά, αλλά είναι δύσκολο να υπολογίσει κάποιος τις διανοητικές και συναισθηματικές δυνατότητες ενός μωρού στην περίπτωση που οι γονείς του είναι άγνωστοι.

Μήπως θέτετε μεγάλη έμφαση στις ακαδημαϊκές επιδόσεις; Αν ναι, πώς θα αισθανθείτε αν το υιοθετημένο παιδί σας δεν ανταποκριθεί στις προσδοκίες σας; Θα θεωρούσατε ένα διανοητικά καθυστερημένο ή ένα σωματικά ανάπηρο παιδί ως δυσκολία που θα μπορούσατε να αντιμετωπίσετε;

Εκπαιδευμένο προσωπικό στις υπηρεσίες υιοθεσίας ή κρατικοί κοινωνικοί λειτουργοί θα σας υποβάλουν τέτοιου είδους ερωτήσεις προτού δεσμευτείτε. Το πρώτιστο ενδιαφέρον τους πρέπει να είναι η ασφάλεια και η ευτυχία του παιδιού.

Αν Αποφασίσετε να Υιοθετήσετε . . .

Η κάθε χώρα έχει τους δικούς της νόμους και κανονισμούς περί υιοθεσίας που χρειάζεται να εξεταστούν. Στη Βρετανία υπάρχουν εκατοντάδες οργανώσεις υιοθεσίας, και συνήθως συνεργάζονται με τις τοπικές κυβερνητικές αρχές. Η κάθε οργάνωση έχει τους δικούς της κανόνες.

Ιδιαίτερα δημοφιλή στη Βρετανία είναι τα πάρτι υιοθεσίας, στα οποία αρκετοί υποψήφιοι γονείς μπορούν να κάνουν παρέα με παιδιά που είναι διαθέσιμα για υιοθεσία, χωρίς τη συναισθηματική πίεση που μπορεί να συνοδεύει τη συνάντηση με ένα μόνο παιδί. Η άνετη ατμόσφαιρα κάνει ευκολότερο για τους υποψήφιους γονείς το να πουν όχι, και λιγοστεύει τις πιθανότητες να απογοητευτούν τα παιδιά, εφόσον κανένα παιδί δεν απομονώνεται ως το αποκλειστικό επίκεντρο της προσοχής.

Συνήθως υπάρχει όριο ηλικίας για εκείνους που υιοθετούν, πιθανώς γύρω στα 35 με 40—αν και αυτό πολλές φορές εφαρμόζεται στην υιοθεσία μωρών, όχι κατ’ ανάγκην μεγαλύτερων παιδιών. Οι οργανώσεις υιοθεσίας λένε ότι το όριο ηλικίας επηρεάζεται από την αναμενόμενη διάρκεια ζωής των υποψήφιων γονέων. Ωστόσο, αναγνωρίζουν ότι η πολύτιμη πείρα συμβαδίζει με την ηλικία.

Πριν από χρόνια, δικαίωμα υιοθεσίας είχαν μόνο τα αντρόγυνα. Σήμερα, άγαμα άτομα μπορούν να κάνουν αίτηση και να καταφέρουν να υιοθετήσουν ορισμένα παιδιά. Επίσης, η ανεργία και η αναπηρία δεν αποτελούν κατ’ ανάγκην λόγους για να απορριφτούν οι υποψήφιοι γονείς. Το βασικό ερώτημα είναι: Τι μπορεί να προσφέρει στο παιδί αυτή η διευθέτηση;

Ακόμα και όταν μια υιοθεσία τελικά οριστικοποιηθεί, οι γονείς ίσως συνεχίσουν να βρίσκονται υπό επίβλεψη για να εξασφαλιστεί ότι τα πράγματα κυλούν ομαλά.

Από Άλλη Φυλή;

Πριν από τριάντα χρόνια, τα μαύρα παιδιά που ζούσαν στη Βρετανία ήταν δύσκολο να δοθούν για υιοθεσία σε οικογένειες μαύρων, και ως αποτέλεσμα, πολλά δίνονταν σε λευκούς γονείς. Από το 1989 αποτελεί εθνική τακτική της Βρετανίας να δίνει παιδιά σε θετούς γονείς με το ίδιο φυλετικό παρελθόν. Πιστεύουν ότι έτσι το παιδί θα μπορέσει ευκολότερα να ταυτιστεί με τη φυλή και τον πολιτισμό του. Αυτό, ωστόσο, οδήγησε σε μερικές παράδοξες καταστάσεις.

Πρόσφατα η εφημερίδα Δε Σάντεϊ Τάιμς (The Sunday Times) ανέφερε ότι μερικοί λευκοί γονείς έχουν «δηλωθεί ως ‘μαύροι’» για να μπορέσουν να υιοθετήσουν ένα μαύρο παιδί. Δεν είναι ασυνήθιστο για λευκούς γονείς να γίνονται ανάδοχοι γονείς ενός μαύρου παιδιού, δηλαδή να φροντίζουν για αυτό σε προσωρινή βάση. Αλλά αν αργότερα δεν τους δοθεί το δικαίωμα να υιοθετήσουν εκείνο το παιδί μόνιμα, το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται συναισθηματικά τραύματα τόσο για το παιδί όσο και για τους γονείς.

Ένα ζευγάρι από τη Σκωτία, που επί έξι χρόνια ήταν ανάδοχοι γονείς για δύο παιδιά από την Ινδία, αντιμετώπισαν πρόσφατα το συνηθισμένο πρόβλημα της διαφυλετικής υιοθεσίας. Το δικαστήριο επέτρεψε την υιοθεσία με το σκεπτικό ότι οι γονείς «κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να εξασφαλίσουν ότι τα παιδιά θα γνωρίσουν τη [φυλετική] ταυτότητά τους και θα ανατραφούν με κατανόηση για τη φυλετική καταγωγή και τις παραδόσεις τους», αναφέρει η εφημερίδα Δε Τάιμς (The Times). Σε αυτή την περίπτωση, οι θετοί γονείς το έκαναν ήδη αυτό. Τα παιδιά μάθαιναν τη γλώσσα παντζάμπι και μερικές φορές ντύνονταν με την παραδοσιακή τους φορεσιά.

Πολλοί θα συμφωνήσουν με τις παρατηρήσεις της εκπροσώπου της βρετανικής κοινωνικής πρόνοιας, η οποία είπε ότι οι διαφυλετικές υιοθεσίες θα έπρεπε να επιτρέπονται πιο ελεύθερα. «Ζούμε σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία», είπε, «και τόσο η προσωρινή ανάληψη της ανατροφής ενός ξένου παιδιού όσο και η υιοθεσία θα πρέπει να το αντανακλούν αυτό».

Από το Εξωτερικό;

Η υιοθεσία παιδιών από ξένες χώρες αποτελεί ‘εμπόριο σε άνθηση’, σύμφωνα με την εφημερίδα Δι Ιντιπέντεντ (The Independent). Αν και πληροφορίες αποκαλύπτουν ότι ορισμένες συναλλαγές μπορεί να μην είναι νόμιμες, η Ανατολική Ευρώπη αποτελεί τον κύριο προμηθευτή της Βρετανίας.

Για παράδειγμα, μερικά μωρά, τα οποία γεννήθηκαν από μητέρες που βιάστηκαν στη διάρκεια της διάσπασης της πρώην Γιουγκοσλαβίας, έχουν εγκαταλειφτεί. Άλλα μωρά λέγεται ότι θα θανατώνονταν με έκτρωση αν δεν είχε παρέμβει κάποιος «μεσίτης μωρών», ο οποίος υποσχέθηκε να δώσει το μωρό για υιοθεσία αν γεννηθεί. Ωστόσο, κάποιες κυβερνήσεις των Δυτικών χωρών ανησυχούν για τα ποσά που καταβάλλονται ώστε να εξασφαλιστούν μερικές από αυτές τις υιοθεσίες.

Μεγαλύτερη ανησυχία προκαλούν οι φήμες για πλαστογράφηση πιστοποιητικών γέννησης από γιατρούς. Η εφημερίδα Δε Γιουροπίαν (The European) ανέφερε ισχυρισμούς σύμφωνα με τους οποίους σε μερικές μητέρες στην Ουκρανία είπαν ότι τα παιδιά τους είχαν γεννηθεί νεκρά. Επίσης σύμφωνα με τις ίδιες αναφορές, αυτά τα μωρά στη συνέχεια πουλήθηκαν. Σε άλλες μητέρες μπορεί να είπαν ότι τα παιδιά τους ήταν διανοητικά καθυστερημένα. Κάτω από τέτοια πίεση, οι αναστατωμένες μητέρες πείθονται ευκολότερα να υπογράψουν και να δώσουν τα παιδιά τους για υιοθεσία. Ακόμα, άλλα παιδιά μπορεί να μην έφτασαν ποτέ στα ορφανοτροφεία στα οποία στάλθηκαν αλλά μπορεί να κατέληξαν σε ξένες χώρες.

Δυσαρέσκεια δημιουργείται στα αναπτυσσόμενα κράτη. Αυτά ισχυρίζονται ότι η εύπορη Δύση θα έπρεπε να κάνει περισσότερα για να βοηθήσει τις οικογένειες των ντόπιων να φροντίζουν τα παιδιά τους στο περιβάλλον του σπιτιού τους αντί να τα πηγαίνουν για υιοθεσία σε έναν ξένο πολιτισμό.

Η Δύση πρέπει επίσης να κατανοήσει την πανάρχαια παράδοση των διευρυμένων οικογενειών, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας σε πολλούς πολιτισμούς. Στο παιδί που ζει σε φυλετικές ομάδες συνήθως δεν θα λείψει η φροντίδα ακόμα και αν πεθάνουν οι γονείς του. Εκτός από τα άμεσα μέλη της οικογένειας, όπως οι παππούδες, η πιο ευρεία οικογένεια με τις θείες και τους θείους θα θεωρήσει το παιδί δικό της, και οποιαδήποτε προσφορά για υιοθεσία του από ξένους μπορεί να παρανοηθεί και να θεωρηθεί απαράδεκτη επέμβαση.a

Η επίτευξη μιας υιοθεσίας δεν είναι εύκολο πράγμα, και ακόμα και όταν έχει οριστικοποιηθεί, απαιτείται σκληρή δουλειά για να πετύχει. Αλλά όπως θα δούμε, υπάρχουν επίσης μεγάλες χαρές.

[Υποσημείωση]

[Πλαίσιο στη σελίδα 5]

Θα με Αναζητήσει ο Γιος Μου;

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ μου πήραν διαζύγιο όταν ήμουν 11 χρονών. Χρειαζόμουν απεγνωσμένα αγάπη. Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, είχα μια ερωτική σχέση· αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος για να βρίσκω στοργή. Τότε ανακάλυψα, προς απογοήτευσή μου, ότι ήμουν έγκυος. Ήταν τόσο γελοίο. Ο συμφοιτητής μου και εγώ ήμασταν πολύ ανώριμοι. Ποτέ δεν είχα πάρει ναρκωτικά, δεν είχα πιει ούτε είχα καπνίσει, αλλά ο φίλος μου είχε υποστεί σοβαρές βλάβες από τότε που έπαιρνε LSD.

Μου σύστησαν να κάνω έκτρωση, αλλά ο πατέρας μου με έπεισε να μην το κάνω αυτό. Δεν μου άρεσε η ιδέα της εγκυμοσύνης, αλλά παράλληλα δεν ήθελα να καταστρέψω μια ζωή. Όταν γεννήθηκε ο γιος μου, το 1978, αποφάσισα να μη βάλω το όνομα του πατέρα του στο πιστοποιητικό γέννησής του για να διασφαλίσω το γεγονός ότι ο πατέρας θα έμενε μακριά από το γιο μου. Μάλιστα συμφώνησα να δώσω το μωρό για υιοθεσία μόλις γεννιόταν· έτσι, μου το πήραν αμέσως και η φροντίδα του ανατέθηκε προσωρινά στην κοινωνική πρόνοια. Ούτε καν το είδα. Αλλά μετά άλλαξα γνώμη. Πήρα το μωρό μου από την πρόνοια και έκανα απεγνωσμένες προσπάθειες να το μεγαλώσω μόνη μου. Αλλά δεν τα κατάφερα, και κόντεψα να πάθω νευρικό κλονισμό.

Ο γιος μου ήταν περίπου έξι μηνών όταν εγκρίθηκε η υιοθεσία και αναγκάστηκα να τον δώσω. Θυμάμαι ότι αισθάνθηκα σαν να με μαχαίρωσε κάποιος. Πέθανα συναισθηματικά. Μόνο αφού έλαβα βοήθεια από ειδικό τα περασμένα δύο χρόνια μπόρεσα να δημιουργήσω ουσιαστικές σχέσεις. Δεν μπορούσα να θρηνήσω—ο γιος μου δεν είχε πεθάνει. Αλλά ούτε μπορούσα να τον σκέφτομαι—αρνιόμουν να αφήσω τον εαυτό μου να το κάνει αυτό. Ήταν τρομερό.

Εκείνο που με πληγώνει περισσότερο είναι να ακούω τους ανθρώπους να λένε: «Αν δώσεις το παιδί σου για υιοθεσία, τότε δεν αγαπάς το παιδί σου». Αλλά αυτό δεν ίσχυε στην περίπτωσή μου! Εγώ έδωσα το γιο μου επειδή τον αγαπούσα! Μέχρι την τελευταία στιγμή, αναρωτιόμουν: ‘Τι στο καλό να κάνω; Τι μπορώ να κάνω;’ Δεν υπήρχε διέξοδος. Γνώριζα ότι δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα και ότι το μωρό μου θα υπέφερε αν προσπαθούσα να το κρατήσω.

Στην Αγγλία, η κοινωνία αποδέχεται τώρα τις μονογονεϊκές οικογένειες—όχι όμως όταν γέννησα εγώ. Μακάρι να μπορούσα να φροντίσω κατάλληλα το γιο μου. Υποθέτω ότι οι συμβουλές που έλαβα πρόσφατα θα με είχαν βοηθήσει, αλλά τώρα είναι πολύ αργά. Ζει ακόμα ο γιος μου; Τι είδους παιδί έγινε μεγαλώνοντας; Στην ηλικία των 18 ετών, τα υιοθετημένα παιδιά έχουν το νομικό δικαίωμα να αναζητήσουν τους γονείς τους. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν θα με αναζητήσει ο γιος μου.—Από Συνεργάτιδα.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 8]

Στην Περίπτωσή μας Είχε Επιτυχία

ΜΕ ΔΥΟ δικά μας αγόρια στην εφηβική ηλικία, ήμασταν μια ικανοποιημένη, ενωμένη αγγλική οικογένεια. Η σκέψη τού να έχουμε μια κόρη—και μάλιστα από διαφορετική φυλή—ούτε καν είχε περάσει από το μυαλό μας. Τότε μπήκε στη ζωή μας η Κάθι. Η Κάθι είχε γεννηθεί στο Λονδίνο της Αγγλίας. Ανατράφηκε ως Ρωμαιοκαθολική, αλλά όταν ήταν μικρή, παρακολούθησε με τη μητέρα της μερικές συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εντούτοις, σε ηλικία 10 ετών την έβαλαν σε κάποιο ίδρυμα για παιδιά.

Αν και τα πράγματα εκεί ήταν πιο δύσκολα για αυτήν, ωστόσο κατάφερνε μόνη της να παρακολουθεί τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας, όπου και τη συναντήσαμε. Η Κάθι ήταν πολύ στοχαστικό κορίτσι. Όταν η σύζυγός μου και εγώ την επισκεφτήκαμε σε εκείνο το ίδρυμα, παρατηρήσαμε ότι ο τοίχος δίπλα από το κρεβάτι της ήταν καλυμμένος με φωτογραφίες ζώων και τοπία, σε αντίθεση με τις αφίσες των αστέρων της μουσικής ποπ που είχαν καρφωμένες τα άλλα κορίτσια.

Λίγο καιρό αργότερα, η Κάθι έπρεπε να παρουσιαστεί σε μια επιτροπή αξιολόγησης, η οποία τη ρώτησε αν θα ήθελε να φύγει από το ίδρυμα και να ζήσει με κάποια οικογένεια. «Μόνο με μια οικογένεια Μαρτύρων του Ιεχωβά!» απάντησε εκείνη. Όταν η Κάθι μας μίλησε για αυτό και για το τι είχε πει, μας έβαλε σε σκέψεις. Είχαμε ένα άδειο δωμάτιο. Θα μπορούσαμε να αναλάβουμε αυτή την ευθύνη; Το συζητήσαμε και προσευχηθήκαμε για αυτό ως οικογένεια. Πολύ αργότερα μάθαμε ότι αυτή η προσέγγιση—το να ρωτάνε τη γνώμη του παιδιού—ήταν ένα καινούριο εγχείρημα από μέρους της κοινωνικής πρόνοιας, το οποίο τότε βρισκόταν σε πειραματικό στάδιο.

Η κοινωνική πρόνοια ρώτησε για το παρελθόν μας την αστυνομία και το γιατρό μας και πήρε συστάσεις για εμάς. Σύντομα, έγινε μια συμφωνία. Μας είπαν ότι θα μπορούσαμε να πάρουμε την Κάθι δοκιμαστικά, και ότι θα μπορούσαμε να τη στείλουμε πίσω αν δεν μας άρεσε! Αυτό μας συγκλόνισε, και με μεγάλη σταθερότητα είπαμε ότι ποτέ δεν επρόκειτο να το κάνουμε αυτό. Η Κάθι ήταν 13 ετών όταν την πήραμε επίσημα στο σπίτι μας.

Ο ιδιαίτερος δεσμός αγάπης που υπάρχει ανάμεσα σε όλους μας γίνεται ολοένα πιο ισχυρός. Η Κάθι υπηρετεί τώρα ως σκαπάνισσα (ολοχρόνια κήρυκας των καλών νέων) σε μια γαλλική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο βόρειο Λονδίνο. Το χρόνο που έφυγε από το σπίτι για να κάνει σκαπανικό, μας έγραψε ένα συγκινητικό σημείωμα: «Μια παροιμία λέει ότι ‘δεν μπορείς να διαλέξεις τους συγγενείς σου’. Ωστόσο, εγώ σας ευχαριστώ από καρδιάς που διαλέξατε εμένα».

Είμαστε πολύ ευγνώμονες για το ότι η Κάθι μπήκε στη ζωή μας! Το ότι την κάναμε μέρος της οικογένειάς μας πλούτισε τη ζωή μας. Στην περίπτωσή μας είχε επιτυχία!—Από Συνεργάτη.

Υιοθεσία—Ποια Είναι η Δική μου Θέση;

ΕΙΝΑΙ ευνόητο ότι μπορεί να δημιουργηθούν προβλήματα αν οι θετοί γονείς χωρίσουν ή ο ένας σύντροφος πεθάνει. Αλλά το υιοθετημένο παιδί είναι εκείνο που ίσως νιώθει τη μεγαλύτερη ένταση. Γιατί;

Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ποιοι είναι οι βιολογικοί μας γονείς. Ακόμα και αν πέθαναν όταν ήμασταν μικροί, έχουμε αναμνήσεις, ή ίσως μερικές φωτογραφίες, για να καλύψουμε το χάσμα. Τι γίνεται, όμως, με κάποιο μωρό που το δίνουν για υιοθεσία αμέσως μετά τη γέννηση; Η οργάνωση υιοθεσίας κρατάει λεπτομέρειες για τη μητέρα, αλλά αυτές οι πληροφορίες συνήθως δεν γίνονται γνωστές μέχρι να ενηλικιωθεί το παιδί. Σε άλλες περιπτώσεις, η μητέρα γράφει το όνομά της στο πιστοποιητικό γέννησης αλλά παραλείπει το όνομα του πατέρα. Μερικά παιδιά είναι έκθετα—κάποιοι τα βρίσκουν αφού τα έχουν εγκαταλείψει οι άγνωστοι γονείς τους. Τα παιδιά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν έχουν ρίζες—μπορεί να νιώθουν αποκομμένα από το παρελθόν τους ή την καταγωγή τους.

Πόσο Σταθερά Είναι;

Τα δέντρα χρειάζονται ένα καλό ριζικό σύστημα για να παραμείνουν ακλόνητα. Ένα καινούριο βλαστάρι που μπολιάζεται σε ένα παλιό στέλεχος μπορεί να αναπτυχτεί καλά, αλλά μπορεί επίσης να μαραθεί και να μην καρποφορήσει. Παρόμοια, αν και οι θετοί γονείς μπορεί να δώσουν κάθε δυνατή φροντίδα και στοργική αφοσίωση, μερικά παιδιά ποτέ δεν συνέρχονται από το σοκ της αποκοπής τους από τις αρχικές τους ρίζες.

Σκεφτείτε την περίπτωση της Κέιτ.a Οι γονείς της προέρχονταν από τις Δυτικές Ινδίες, και όταν ήταν μωρό την υιοθέτησε ένα στοργικό, τρυφερό ζευγάρι λευκών, αλλά αυτή δεν μπόρεσε να αποδεχτεί το νέο της περιβάλλον. Σε ηλικία 16 ετών, έφυγε από το σπίτι και δεν επέστρεψε ποτέ. Η πικρία είχε ήδη μεταμορφωθεί σε παράλογο μίσος. «Γιατί η μητέρα μου με έδωσε σε εσάς;» απαιτούσε να μάθει. Δυστυχώς, αυτή η οικογένεια δεν μπόρεσε να γεφυρώσει το χάσμα.

Όταν γεννήθηκε ο Μέρβιν, η επιμέλειά του δόθηκε σε ένα ίδρυμα και κατόπιν σε ανάδοχους γονείς. Τον υιοθέτησαν όταν ήταν εννέα μηνών. Το αρχικά ασταθές παρελθόν του, σε συνδυασμό με την έντονη δυσαρέσκεια που ένιωθε επειδή ήταν μιγάς, μεταμορφώθηκε σε στασιαστική στάση η οποία έφερε πολλά προβλήματα στον ίδιο και βαθιά λύπη στους θετούς του γονείς που είχαν κάνει τόσα για αυτόν. «Αν κάποιος ζητούσε τη γνώμη μου σχετικά με την υιοθεσία», είπε η μητέρα του, «τώρα θα έλεγα: ‘Σκεφτείτε το πολύ προσεκτικά’».

Σε αντίθεση, εξετάστε την εμπειρία του Ρόμπερτ και της Σίλβιας. Αυτοί είχαν ένα γιο και δεν μπορούσαν να κάνουν άλλα παιδιά. «Έχετε σκεφτεί να υιοθετήσετε ένα παιδί άλλης εθνικότητας;» τους ρώτησαν. Σύντομα, υιοθέτησαν τη Μακ-Τσάι, ένα κοριτσάκι εννέα μηνών από το Χονγκ Κονγκ. «Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί με εγκατέλειψαν», λέει η Μακ-Τσάι, «και αν έχω άλλα αδέλφια. Αλλά πιστεύω ότι είμαι πιο στενά δεμένη με τη θετή μου μαμά και το θετό μου μπαμπά από ό,τι είναι πολλά παιδιά με τους φυσικούς τους γονείς. Αν γνώριζα ποιοι είναι οι βιολογικοί μου γονείς δεν θα υπήρχε και μεγάλη διαφορά, εκτός από το ότι ίσως να καταλάβαινα λίγο καλύτερα μερικά χαρακτηριστικά μου». Συστήνουν οι θετοί γονείς της την υιοθεσία; «Ναι», λένε, «επειδή για εμάς ήταν μια θαυμάσια εμπειρία!»

Λόγοι για να Είστε Προσεκτικοί

Ο Γκρέιαμ και η Ρουθ υιοθέτησαν δύο μωρά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, για να μεγαλώσουν μαζί με το γιο τους και την κόρη τους. Και τα τέσσερα παιδιά ανατράφηκαν ως μια ενωμένη οικογένεια σε ένα ευτυχισμένο περιβάλλον. «Όλα τα παιδιά μας έφυγαν από το σπίτι πριν από χρόνια και πήραν το δρόμο τους. Έχουμε τακτική επαφή μαζί τους και τα αγαπάμε όλα», λέει η Ρουθ. Δυστυχώς, όμως, και τα δύο υιοθετημένα παιδιά είχαν σοβαρά προβλήματα. Γιατί;

«Ο γιατρός μας μάς είπε ότι το περιβάλλον είναι σπουδαιότατο για ένα παιδί», λέει ο Γκρέιαμ, ο οποίος τώρα πιστεύει ότι τα κληρονομημένα χαρακτηριστικά παίζουν μεγάλο ρόλο. Ο ίδιος προσθέτει: «Επίσης, τι θα πούμε για την υγεία της μητέρας όταν ήταν έγκυος; Τώρα ξέρουμε ότι τα ναρκωτικά, το ποτό και το κάπνισμα μπορούν να επηρεάσουν το αγέννητο μωρό. Συστήνω να γίνεται επισταμένη έρευνα και για τους δύο γονείς, ακόμα και για τους παππούδες αν είναι δυνατόν, προτού γίνει η υιοθεσία».

Η μητέρα του Πίτερ ξαναπαντρεύτηκε, και ο Πίτερ υπέφερε σωματική και διανοητική κακομεταχείριση από τον πατριό του. Σε ηλικία τριών ετών, τον έδωσαν για υιοθεσία. «Αρνήθηκα να δεχτώ τους θετούς μου γονείς από τη στιγμή που βγήκα από το δικαστήριο», είπε ο Πίτερ. Επίσης, πρόσθεσε: «Κατέστρεφα οτιδήποτε έπιαναν τα χέρια μου. Όταν κατάφερνα να κοιμηθώ, έβλεπα τρομακτικούς εφιάλτες. Τώρα που κοιτάζω το παρελθόν, μπορώ να δω πόσο πολύ αναστατωμένος ήμουν. Αφού χώρισαν και οι θετοί μου γονείς, τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο για εμένα—ναρκωτικά, κλοπές, βανδαλισμοί, καθημερινά όργια.

»Σε ηλικία 27 ετών, δεν έβρισκα λόγο για να συνεχίσω να ζω και σκεφτόμουν την αυτοκτονία. Κατόπιν, μια μέρα κάποιος άγνωστος μου έδωσε ένα φυλλάδιο που βασιζόταν στην Αγία Γραφή, το οποίο δήλωνε ότι σύντομα αυτή η γη θα γίνει παράδεισος. Το άγγελμα με ήλκυσε. Αναγνώρισα ότι είχε τη σφραγίδα της αλήθειας. Άρχισα να διαβάζω και να μελετώ την Αγία Γραφή, καθώς και να κάνω αλλαγές στη ζωή μου και στο χαρακτήρα μου, αλλά πολλές φορές ξαναγύριζα στις παλιές μου συνήθειες. Χάρη στη μεγάλη ενθάρρυνση και στην υποβοηθητική Χριστιανική συναναστροφή, τώρα είμαι πιο ευτυχισμένος και πιο ασφαλής υπηρετώντας τον Θεό από ό,τι θα μπορούσα να είχα ονειρευτεί πριν από μερικά χρόνια. Μπόρεσα επίσης να αναθερμάνω τη στοργική σχέση που είχα με τη μητέρα μου, σχέση η οποία είναι πολύ απολαυστική».

Αντιμετωπίστε την Πραγματικότητα

Τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα όταν πρόκειται για υιοθεσίες. Η υπερβολική αγάπη και η ευγνωμοσύνη συνυπάρχουν με την πικρία και την αγνωμοσύνη. Ο Έντγκαρ Γουάλας, για παράδειγμα, ποτέ δεν συγχώρησε τη μητέρα του για το ότι τον εγκατέλειψε, όπως εκείνος ερμήνευσε τις πράξεις της. Εκείνη πήγε να τον δει τον τελευταίο χρόνο της ζωής της, και του ζήτησε διστακτικά κάποια οικονομική βοήθεια, αλλά ο Έντγκαρ, αν και τότε ήταν εύπορος, την έδιωξε απότομα. Σύντομα έπειτα από αυτό, όταν έμαθε ότι θα έθαβαν τη μητέρα του στο νεκροταφείο για τους απόρους αν δεν υπήρχαν μερικοί καλοσυνάτοι φίλοι να πληρώσουν για την κηδεία της, μετάνιωσε πικρά για τη σκληρότητά του.

Οι άνθρωποι οι οποίοι σκέφτονται την υιοθεσία πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν ρεαλιστικά τα προβλήματα και τις δυσκολίες που μπορεί να εγερθούν. Τα παιδιά δεν αισθάνονται πάντοτε ευγνωμοσύνη για όσα κάνουν για αυτά οι γονείς τους—θετοί ή βιολογικοί—ακόμα και στις καλύτερες περιστάσεις. Η Αγία Γραφή, μάλιστα, λέει ότι μερικοί άνθρωποι στην εποχή μας θα είναι «άστοργοι», «αχάριστοι» και «χωρίς οσιότητα».—2 Τιμόθεο 3:1-5.

Από την άλλη μεριά, το να ανοίξετε το σπίτι σας—και την καρδιά σας—σε ένα παιδί που χρειάζεται γονείς μπορεί να αποδειχτεί θετική, ανταμειφτική εμπειρία. Η Κάθι, για παράδειγμα, νιώθει βαθιά ευγνωμοσύνη για τους θετούς της γονείς επειδή της προμήθευσαν ένα Χριστιανικό σπίτι και φρόντισαν για τις φυσικές και τις πνευματικές της ανάγκες.—Βλέπε το πλαίσιο «Στην Περίπτωσή μας Είχε Επιτυχία», σελίδα 8.

Όταν περιγράφουν πώς νιώθουν για τους υιοθετημένους γιους και τις υιοθετημένες κόρες τους, οι γονείς τέτοιων παιδιών μπορεί κάλλιστα να θυμούνται τα λόγια του ψαλμωδού: «Τα παιδιά είναι δώρο από τον Κύριο· είναι πραγματική ευλογία».—Ψαλμός 127:3, Σημερινή Αγγλική Μετάφραση (Today’s English Version).