Θα Έχουν Ποτέ Ειρήνη οι Ταλαιπωρημένοι;

ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ να δείτε το τέλος των παθημάτων, όχι μόνο των δικών σας αλλά και όλων των ανθρώπων; Εξετάστε τα ακόλουθα παραδείγματα:

Η Σόνια έχει περάσει αρκετές ταλαιπωρίες.a Πρώτα, ανακάλυψε ότι ο σύζυγός της διατηρούσε μοιχικό δεσμό επί δέκα χρόνια. Κατόπιν, ο μικρότερος γιος της προσβλήθηκε από τον ιό HIV και πέθανε από AIDS. Έπειτα από δύο χρόνια, αρρώστησε ο άλλος γιος της, και σύντομα πέθανε και αυτός από AIDS. «Η τελική φάση της ασθένειάς του διήρκεσε πάρα πολύ», θυμάται η Σόνια. «Υπέφερε από έντονη κατάθλιψη, έχασε τα μαλλιά του και δεν έβλεπε καλά. Ήταν πολύ θλιβερό».

Η Φαμπιάνα, μια φοιτήτρια από τη Βραζιλία, στενοχωριόταν για τις κοινωνικές αδικίες που υπάρχουν στον κόσμο. Αργότερα, η τραγωδία έπληξε τη δική της ζωή. Ο αδελφός της, ο οποίος υπέφερε από κατάθλιψη, αυτοκτόνησε. Όταν η Φαμπιάνα έχασε την εργασία της, κάποια φίλη της τής πρότεινε να βρει έναν πάι-ντι-σέιντου (μάγο γιατρό), ισχυριζόμενη ότι για να υποφέρει η Φαμπιάνα τέτοιες κακοτυχίες κάποιος θα πρέπει να της είχε κάνει μάγια! Αλλά ο πάι-ντι-σέιντου δεν της έφερε ανακούφιση. Απεναντίας, η Φαμπιάνα υπέφερε, και τα βάσανά της την κρατούσαν άυπνη.

Οι ταλαιπωρίες στη ζωή της Άννας άρχισαν πολύ πιο νωρίς. «Όταν ήμουν ενός έτους», αφηγείται, «η μητέρα μου με εγκατέλειψε, και έτσι με πήρε η γιαγιά μου». Κατόπιν, όταν η Άννα ήταν μόλις τριών ετών, η γιαγιά της πέθανε. Η Άννα στάλθηκε σε κάποιο ορφανοτροφείο στο Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου έμεινε ως την ηλικία των 13 ετών. «Εκεί μας κακομεταχειρίζονταν πολύ, και έγινα στασιαστική», λέει η ίδια. «Καθώς μεγάλωνα, αρπαζόμουν σχεδόν για το καθετί».

Φαίνεται ότι οι ταλαιπωρίες αγγίζουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τη ζωή κάθε ανθρώπου. Πράγματι, καθημερινά συναντούμε ιστορίες για ανθρώπινες τραγωδίες—όποτε βλέπουμε, διαβάζουμε ή ακούμε ειδήσεις. «Για πρώτη φορά στη δική μας . . . εποχή των μέσων μαζικής επικοινωνίας κατάντησε ουσιαστικά αδύνατον να ξεφύγουμε από το συνεχή καταιγισμό των άσχημων νέων», γράφει η Δρ Μαίρη Σάικς Γουάιλι. «Πόλεμοι, φυσικές καταστροφές, βιομηχανικές καταστροφές, αιματοβαμμένοι δρόμοι, έγκλημα, τρομοκρατία, σεξουαλική κακοποίηση, βιασμοί, βία στο σπίτι—όλα αυτά κάνουν τις τραυματικές εμπειρίες να αποτελούν το καθημερινό φρικιαστικό ρεφρέν του 20ού αιώνα». Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, συνοψίζοντας την κατάσταση, είπε με ρεαλισμό τα εξής σχετικά με τα ανθρώπινα βιώματα: «Όλη η δημιουργία εξακολουθεί να στενάζει μαζί και να πονάει μαζί μέχρι τώρα».—Ρωμαίους 8:22.

Τι θα λεχθεί για εσάς; Περνάτε ταλαιπωρίες; Τι είδους ανακούφιση μπορείτε να αναμένετε; Θα αποκτήσετε ποτέ αληθινή ειρήνη; Η Σόνια, η Φαμπιάνα και η Άννα βρήκαν γνήσια παρηγοριά και ειρήνη σε κάποιο βαθμό! Μπορείτε να διαβάσετε σχετικά με αυτό στο επόμενο άρθρο.

«Ο Θεός της Ειρήνης» Ενδιαφέρεται για τους Ταλαιπωρημένους

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ δείχνει καθαρά ότι οι ταλαιπωρίες δεν ήταν κάτι το άγνωστο για τον Δαβίδ των αρχαίων χρόνων. Επί αρκετά χρόνια ζούσε ως πρόσφυγας, ενώ τον καταδίωκε αμείλικτα ένας πονηρός και ισχυρογνώμων βασιλιάς, αποφασισμένος να τον σκοτώσει. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου ταλαιπωρίας, ο Δαβίδ κρυβόταν σε απομονωμένα μέρη. Αλλά έκανε και κάτι ακόμη. Προσευχόταν ένθερμα στον Ιεχωβά σχετικά με τα βάσανά του. ‘Με την φωνήν μου έκραξα προς τον Ιεχωβά’, έγραψε αργότερα αναφορικά με τις δοκιμασίες του. ‘Θέλω εκχέει ενώπιον αυτού την δέησίν μου· την θλίψιν μου ενώπιον αυτού θέλω απαγγείλει’.—Ψαλμός 142:1, 2.

Σήμερα, μερικοί θα περιγελούσαν την εμπιστοσύνη που έδειχνε ο Δαβίδ στον Θεό. Θα έλεγαν ότι η προσευχή είναι απλώς ένα ψυχολογικό υποστήριγμα και ότι, από πρακτική άποψη, είναι χάσιμο χρόνου. Ωστόσο, η εμπιστοσύνη του Δαβίδ στον Θεό δεν ήταν αβάσιμη, διότι τελικά οι εχθροί του ηττήθηκαν. Ενθυμούμενος τις εμπειρίες του, ο Δαβίδ έγραψε: ‘Ούτος ο πτωχός [ο ταλαιπωρημένος, ΜΝΚ] έκραξε, και ο Ιεχωβά εισήκουσε, και εκ πασών των θλίψεων αυτού έσωσεν αυτόν’. (Ψαλμός 34:6) Ο αληθινός Θεός στον οποίο στράφηκε ο Δαβίδ αποκαλείται αλλού «ο Θεός της ειρήνης». (Φιλιππησίους 4:9· Εβραίους 13:20) Θα φέρει αυτός ανακούφιση από τις ταλαιπωρίες, ώστε να βρούμε ειρήνη;

Ο Ιεχωβά Ενδιαφέρεται για Εσάς

Ο Ιεχωβά δεν είναι αδιάφορος όσον αφορά τα βάσανα του λαού του. (Ψαλμός 34:15) Λαβαίνει υπόψη του τις ανάγκες όχι μόνο των υπηρετών του ως σύνολο αλλά και κάθε ατόμου που τον φοβάται. Ο Σολομών, όταν αφιέρωσε το ναό στην αρχαία Ιερουσαλήμ, παρακάλεσε τον Ιεχωβά να ακούσει ‘όποια προσευχή, όποιο αίτημα για εύνοια και αν απευθύνει κάποιος άνθρωπος ή όλος ο λαός σου ο Ισραήλ, επειδή γνωρίζει ο καθένας την πληγή του και τον πόνο του’. (2 Χρονικών 6:29, ΜΝΚ) Όπως αναγνώρισε ο Σολομών, κάθε άτομο πρέπει να υπομείνει τις δικές του ξεχωριστές ταλαιπωρίες. Για κάποιον αυτό μπορεί να σημαίνει μια ασθένεια. Για έναν άλλον ίσως συναισθηματικό πόνο. Μερικοί μπορεί να υποφέρουν εξαιτίας του θανάτου ενός προσφιλούς ατόμου. Η ανεργία, οι οικονομικές δυσκολίες και τα οικογενειακά προβλήματα είναι επίσης συνηθισμένα πράγματα που προξενούν ταλαιπωρίες σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Σκεφτείτε για λίγο ‘την πληγή και τον πόνο’ το δικό σας. Μερικές φορές, μπορεί να νιώσατε όπως ο ψαλμωδός Δαβίδ, ο οποίος έγραψε: «Περιέμεινα . . . συλλυπούμενον, αλλά δεν υπήρξε, και παρηγορητάς, αλλά δεν εύρηκα». Ωστόσο, μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι ο Θεός ενδιαφέρεται για την κατάστασή σας, διότι παρακάτω στον ίδιο ψαλμό ο Δαβίδ έγραψε: ‘Εισακούει των πενήτων ο Ιεχωβά και τους δεσμίους αυτού δεν καταφρονεί’.—Ψαλμός 69:20, 33.

Αν εφαρμόσουμε γενικότερα τα λόγια του Δαβίδ, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι ο Δημιουργός των ανθρώπων ακούει τις προσευχές εκείνων που είναι δέσμιοι, όπως θα λέγαμε, στις ταλαιπωρίες τους. Επιπλέον, ενεργεί όταν αυτοί βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Εξετάστε τις ακόλουθες δηλώσεις οι οποίες αποκαλύπτουν τη συμπόνια που νιώθει ο Ιεχωβά για τους ταλαιπωρημένους.

«Ουδεμίαν χήραν ή ορφανόν δεν θέλετε καταθλίψει [ταλαιπωρήσει, ΜΝΚ]. Εάν καταθλίψητε [ταλαιπωρήσετε, ΜΝΚ] αυτούς οπωσδήποτε και βοήσωσι προς εμέ, θέλω εξάπαντος εισακούσει της φωνής αυτών, και ο θυμός μου θέλει εξαφθή».—Έξοδος 22:22-24.

«Δεν θα κάνει ο Θεός να αποδοθεί δικαιοσύνη για τους εκλεγμένους του που φωνάζουν προς αυτόν ημέρα και νύχτα, έστω και αν είναι μακρόθυμος προς αυτούς;»—Λουκάς 18:7.

«Θέλει ελευθερώσει τον πτωχόν κράζοντα και τον πένητα [τον ταλαιπωρημένο, ΜΝΚ] και τον αβοήθητον. Θέλει ελεήσει τον πτωχόν και τον πένητα· και τας ψυχάς των πενήτων θέλει σώσει. Εκ δόλου και εξ αδικίας θέλει λυτρόνει τας ψυχάς αυτών· και πολύτιμον θέλει είσθαι το αίμα αυτών εις τους οφθαλμούς αυτού».—Ψαλμός 72:12-14.

«Όστις εγγίζει εσάς [το λαό του Θεού στη γη], εγγίζει την κόρην του οφθαλμού αυτού».—Ζαχαρίας 2:8.

Αυτά τα λίγα παραδείγματα καταδεικνύουν το βαθύ ενδιαφέρον που έχει ο Δημιουργός για την ευημερία του λαού του. Επομένως, έχουμε κάθε λόγο να ενεργούμε σύμφωνα με τη νουθεσία του αποστόλου Πέτρου: «[Να] ρίχνετε κάθε ανησυχία σας πάνω του, επειδή αυτός ενδιαφέρεται για εσάς». (1 Πέτρου 5:7) Αλλά πώς θα μας βοηθήσει ο Θεός σε καιρούς ταλαιπωρίας;

Πώς Βοηθάει ο Θεός τους Ταλαιπωρημένους

Όπως έχουμε δει, όταν ο Δαβίδ περνούσε ταλαιπωρίες, προσευχόταν ένθερμα στον Θεό για κατεύθυνση. Παράλληλα, έπαιρνε πρωτοβουλίες για να εξομαλύνει την κατάσταση, χρησιμοποιώντας επινοητικότητα προκειμένου να ξεφύγει από τους διώκτες του. Έτσι, η εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά σε συνδυασμό με τις προσωπικές προσπάθειες κατέστησαν ικανό τον Δαβίδ να υπομένει τα βάσανά του. Τι μπορούμε να μάθουμε εμείς από αυτό;

Όταν περνάμε ταλαιπωρίες, ασφαλώς δεν είναι λάθος να παίρνουμε λογικές πρωτοβουλίες προκειμένου να επιλύσουμε το πρόβλημα. Λόγου χάρη, αν κάποιος Χριστιανός μείνει άνεργος, δεν θα καταβάλει προσπάθειες να βρει εργασία; Ή, αν υποφέρει από κάποια αρρώστια, δεν θα επιζητήσει ιατρική φροντίδα; Πράγματι, ο ίδιος ο Ιησούς, ο οποίος είχε τη δύναμη να θεραπεύσει κάθε είδους ασθένεια, αναγνώρισε ότι ‘οι άρρωστοι χρειάζονται γιατρό’. (Ματθαίος 9:12· παράβαλε 1 Τιμόθεο 5:23.) Ασφαλώς, μερικά βάσανα δεν γίνεται να τερματιστούν· απλώς πρέπει να τα υπομένουμε. Εντούτοις, ο αληθινός Χριστιανός δεν θεωρεί ότι τα παθήματα αυτά καθαυτά αποτελούν αρετή, όπως συμβαίνει με μερικά άτομα. (Παράβαλε 1 Βασιλέων 18:28.) Αντίθετα, κάνει όποιες ενέργειες μπορεί για να αντιμετωπίζει τις ταλαιπωρίες του.

Παράλληλα, όμως, είναι λογικό να θέσουμε το ζήτημα στον Ιεχωβά με προσευχή. Γιατί; Πρώτον, αν βασιζόμαστε στον Δημιουργό μας, αυτό μας βοηθάει να ‘βεβαιωνόμαστε για τα πιο σπουδαία πράγματα’. (Φιλιππησίους 1:10) Παραδείγματος χάρη, όταν ψάχνουμε για εργασία, το να στηριζόμαστε με προσευχή στον Θεό θα μας βοηθήσει να αρνηθούμε κάποια εργασία η οποία συγκρούεται με τις Γραφικές αρχές. Επίσης, δεν θα ‘παροδηγηθούμε από την πίστη’ εξαιτίας της φιλαργυρίας. (1 Τιμόθεο 6:10) Πράγματι, όταν παίρνουμε βαρυσήμαντες αποφάσεις—σχετικά με την εργασία ή κάποια άλλη πτυχή της ζωής—χρειάζεται να ακολουθούμε τη νουθεσία του Δαβίδ: ‘Επίρριψον επί τον Ιεχωβά το φορτίον σου, και αυτός θέλει σε ανακουφίσει· δεν θέλει ποτέ συγχωρήσει να σαλευθή ο δίκαιος’.—Ψαλμός 55:22.

Η προσευχή μάς βοηθάει επίσης να διατηρούμε τη διανοητική μας ισορροπία, ώστε να μη μας καταβάλλουν οι ταλαιπωρίες μας. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Στο καθετί με προσευχή και δέηση μαζί με ευχαριστία ας γνωστοποιούνται τα αιτήματά σας στον Θεό». Με ποιο αποτέλεσμα; «Η ειρήνη του Θεού που υπερέχει από κάθε σκέψη θα περιφρουρήσει τις καρδιές σας και τις διανοητικές σας δυνάμεις μέσω του Χριστού Ιησού». (Φιλιππησίους 4:6, 7) Ναι, ειρήνη, η ειρήνη του Θεού. Αυτή η ειρήνη «υπερέχει από κάθε σκέψη», και έτσι μπορεί να μας κάνει σταθερούς όταν μας καταβαρύνουν αισθήματα κατάθλιψης. Θα ‘περιφρουρεί τις καρδιές μας και τις διανοητικές μας δυνάμεις’, βοηθώντας μας έτσι να αποφεύγουμε τις βεβιασμένες και άσοφες αντιδράσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να επιτείνουν τις ταλαιπωρίες μας.—Εκκλησιαστής 7:7, ΜΝΚ.

Η προσευχή μπορεί να επιτελέσει ακόμη περισσότερα. Μπορεί να παίξει αποφασιστικό ρόλο στην εξέλιξη μιας κατάστασης. Εξετάστε ένα Γραφικό παράδειγμα. Όταν ο απόστολος Παύλος βρισκόταν φυλακισμένος στη Ρώμη, ενθάρρυνε τους συγχριστιανούς του να προσεύχονται για χάρη του. Για ποιο λόγο; «Σας προτρέπω ειδικότερα να το κάνετε αυτό», τους έγραψε, «για να αποκατασταθώ σε εσάς το συντομότερο». (Εβραίους 13:19) Ο Παύλος ήξερε ότι οι επίμονες προσευχές των ομοπίστων του θα μπορούσαν να παίξουν αποφασιστικό ρόλο όσον αφορά το χρόνο της αποφυλάκισής του.—Φιλήμονα 22.

Θα αλλάξει η προσευχή την κατάληξη της ταλαιπωρίας σας; Ίσως. Θα πρέπει ωστόσο να κατανοήσουμε ότι ο Ιεχωβά δεν απαντάει πάντοτε στις προσευχές μας με τον τρόπο που θα περιμέναμε. Ο Παύλος, για παράδειγμα, προσευχήθηκε επανειλημμένα σχετικά με το «αγκάθι στη σάρκα» του—ίσως κάποιο πρόβλημα όρασης που είχε. Αντί να απομακρύνει αυτό που τον ταλαιπωρούσε, ο Θεός είπε στον Παύλο: «Η παρ’ αξία καλοσύνη μου είναι επαρκής για εσένα· διότι η δύναμή μου τελειοποιείται στην αδυναμία».—2 Κορινθίους 12:7-9.

Έτσι, σε μερικές περιπτώσεις, τα βάσανά μας δεν θα τερματιστούν. Αντί για αυτό, θα έχουμε τη δυνατότητα να αποδείξουμε την εμπιστοσύνη μας στον Δημιουργό μας. (Πράξεις 14:22) Επιπλέον, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι, ακόμη και αν ο Ιεχωβά δεν απομακρύνει αυτό που μας ταλαιπωρεί, θα ‘προμηθέψει . . . τη διέξοδο για να μπορέσουμε να το υπομείνουμε’. (1 Κορινθίους 10:13) Ναι, υπάρχουν βάσιμοι λόγοι για τους οποίους ο Ιεχωβά αποκαλείται «ο Θεός κάθε παρηγοριάς, ο οποίος μας παρηγορεί σε κάθε μας θλίψη». (2 Κορινθίους 1:3, 4) Εκείνος μας δίνει ό,τι χρειαζόμαστε για να υπομείνουμε έχοντας αρκετή ειρήνη.

Σύντομα—Ένας Κόσμος Χωρίς Ταλαιπωρίες!

Ο Δημιουργός υπόσχεται ότι, μέσω της Βασιλείας του, θα εξαλείψει σύντομα τις ταλαιπωρίες των ανθρώπων. Πώς θα το επιτελέσει αυτό; Απομακρύνοντας τον Σατανά τον Διάβολο, τον κύριο υπαίτιο των ταλαιπωριών και τον πρώτιστο εχθρό της ειρήνης, τον οποίο η Αγία Γραφή προσδιορίζει ως ‘τον θεό αυτού του συστήματος πραγμάτων’. (2 Κορινθίους 4:4) Αλλά σύντομα, αυτός θα πάψει να ελέγχει την ανθρωπότητα. Η εξάλειψή του θα ανοίξει το δρόμο ώστε να έρθουν αναρίθμητες ευλογίες σε όσους φοβούνται τον Θεό. Η Αγία Γραφή υπόσχεται ότι ο Ιεχωβά θα «εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια. Τα παλιά έχουν παρέλθει».—Αποκάλυψη 21:1-4.

Μήπως φαίνεται απίστευτο ότι μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος χωρίς ταλαιπωρίες; Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ να ζούμε με βάσανα ώστε δυσκολευόμαστε να φανταστούμε την απουσία τους. Εντούτοις, ο σκοπός που είχε ο Θεός για τους ανθρώπους όταν τους δημιούργησε ήταν ακριβώς αυτός: να είναι απαλλαγμένοι από φόβο, ανησυχία και συμφορές—και ο σκοπός του θα επιτύχει.—Ησαΐας 55:10, 11.

Αυτή την ελπίδα βρήκε η Σόνια, η Φαμπιάνα και η Άννα, στις οποίες αναφέρθηκε το εναρκτήριο άρθρο. Η Σόνια, της οποίας οι δυο γιοι πέθαναν από AIDS, βρήκε αρκετή ειρήνη από την ελπίδα που προσφέρει η Αγία Γραφή—την ανάσταση δικαίων και αδίκων. (Πράξεις 24:15) «Ένα είναι βέβαιο», λέει η ίδια, «η ελπίδα μας ξεπερνάει οποιονδήποτε πόνο».

Ενόσω βρισκόταν ακόμη στο ορφανοτροφείο, η Άννα δέχτηκε την επίσκεψη μιας Μάρτυρας του Ιεχωβά. «Μου έδειξε το όνομα του Ιεχωβά στην Αγία Γραφή», λέει η Άννα, «και εγώ έκλαψα από τη χαρά μου. Χρειαζόμουν απεγνωσμένα βοήθεια, και έμαθα ότι υπάρχει ένας Θεός που ενδιαφέρεται για εμάς». Όταν έφυγε από το ορφανοτροφείο, η Άννα δέχτηκε να κάνει Γραφική μελέτη και έμαθε περισσότερα σχετικά με τις υποσχέσεις του Ιεχωβά. Κατόπιν αφιέρωσε τη ζωή της στον Ιεχωβά συμβολίζοντάς το αυτό με το βάφτισμα. «Έκτοτε, εξακολουθώ να στηρίζομαι στον Ιεχωβά μέσω προσευχής, και παρηγορούμαι από τη διαβεβαίωση ότι θα με βοηθάει».

Η Φαμπιάνα, επίσης, έχει βρει πολλή παρηγοριά και ειρήνη διάνοιας, παρά τις ταλαιπωρίες της, μαθαίνοντας σχετικά με τις υποσχέσεις του Θεού για το μέλλον. «Όταν κάποιος μαθαίνει την αλήθεια από την Αγία Γραφή είναι σαν να αφήνει ένα πολύ σκοτεινό και μελαγχολικό μέρος και να μπαίνει σε ένα καθαρό, φωτεινό και ευχάριστο δωμάτιο».—Παράβαλε Ψαλμός 118:5.

Αλλά πώς και πότε θα έρθει κατά γράμμα ειρήνη σε όλη την υδρόγειο; Ας δούμε στα επόμενα άρθρα.