Με το πέρασμα του χρόνου, το έθνος του Ισραήλ άρχισε να αμελεί σε τέτοιον βαθμό τη διατεταγμένη λατρεία του Ιεχωβά ώστε έκλεισε το ναό και έκαιγε θυμίαμα σε άλλα θυσιαστήρια. (2Χρ 29:7· 30:14)

Στο δυτικό άκρο του τμήματος των Αγίων της σκηνής της μαρτυρίας, δίπλα στην κουρτίνα που χώριζε τα Άγια από τα Άγια των Αγίων, υπήρχε «το θυσιαστήριο του θυμιάματος». (Εξ 30:1· 37:25· 40:5, 26, 27) Ένα παρόμοιο θυσιαστήριο θυμιάματος υπήρχε και στο ναό του Σολομώντα. (1Χρ 28:18· 2Χρ 2:4) Πάνω σε αυτά τα θυσιαστήρια έκαιγαν το ιερό θυμίαμα κάθε πρωί και κάθε βράδυ. (Εξ 30:7, 8· 2Χρ 13:11) Μία φορά το χρόνο, την Ημέρα της Εξιλέωσης, ο αρχιερέας έπαιρνε μερικά κάρβουνα από το θυσιαστήριο και τα έβαζε μέσα σε ένα θυμιατήρι, ή αλλιώς πυροδοχείο, μαζί με δύο χούφτες θυμίαμα και τα έφερνε μέσα στα Άγια των Αγίων, όπου έκανε το θυμίαμα να βγάλει καπνό μπροστά στο ιλαστήριο της κιβωτού της μαρτυρίας.—Λευ 16:12, 13· βλέπε ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ.

Αρχικά, ο Αρχιερέας Ααρών ήταν αυτός που πρόσφερε το θυμίαμα πάνω στο θυσιαστήριο. (Εξ 30:7) Εντούτοις, η επίβλεψη του θυμιάματος και άλλων αντικειμένων της σκηνής ανατέθηκε στο γιο του τον Ελεάζαρ. (Αρ 4:16)