Στο παρελθόν, οι σχέσεις μεταξύ των φυλών ήταν προβληματικές. Η πολιτική του απαρτχάιντ επέφερε τη διεθνή κατακραυγή. Τα πρόσφατα χρόνια, δόθηκε ευνοϊκή δημοσιότητα στην κατάργηση του απαρτχάιντ και στην εγκατάσταση μιας κυβέρνησης που είναι εκλεγμένη με δημοκρατικές διαδικασίες.

Τώρα όλες οι φυλές μπορούν να συνυπάρχουν ελεύθερα—μπορούν να πηγαίνουν σε οποιονδήποτε δημόσιο χώρο, όπως κινηματογράφο ή εστιατόριο. Σε οποιαδήποτε φυλή και αν ανήκει κάποιος, μπορεί να ζήσει όπου επιλέξει, αρκεί να έχει τα οικονομικά μέσα.

Παρ’ όλα αυτά, αφού καταλάγιασε ο αρχικός ενθουσιασμός, εγέρθηκαν αναπόφευκτα ερωτήματα. Σε ποιο βαθμό θα αποκαθιστούσε η νέα κυβέρνηση τις αδικίες του απαρτχάιντ; Πόσος χρόνος θα απαιτούνταν;

[Πλαίσιο στη σελίδα 68, 69]

Τι Ήταν το Απαρτχάιντ;

Η λέξη «απαρτχάιντ» σημαίνει κυριολεκτικά «διαχωρισμός» και χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από το Εθνικό Κόμμα κατά τη διάρκεια των πολιτικών εκλογών του 1948. Αυτό το κόμμα κέρδισε τις εκλογές εκείνο το έτος, και ο αυστηρός διαχωρισμός των διαφόρων φυλετικών ομάδων στη Νότια Αφρική έγινε επίσημη κυβερνητική τακτική με τη σταθερή υποστήριξη της Ολλανδικής Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας. Αυτή η τακτική, η οποία υπαγορευόταν από τη βούληση για διασφάλιση της λευκής κυριαρχίας, οδήγησε σε νόμους που καθόριζαν βασικούς τομείς της ζωής—τη διαμονή, την εργασία, την εκπαίδευση, τις δημόσιες εγκαταστάσεις και την πολιτική.

Οι βασικές φυλετικές ομάδες κατηγοριοποιήθηκαν ως εξής: λευκοί, Μπάντου (μαύροι Αφρικανοί), έγχρωμοι (μιγάδες) και Ασιάτες (Ινδοί). Οι υποστηρικτές του απαρτχάιντ διατείνονταν ότι οι φυλές έπρεπε να έχουν τις δικές τους καθορισμένες περιοχές όπου θα μπορούσαν να ζουν και να αναπτύσσονται σε αρμονία με τον πολιτισμό και τις συνήθειές τους. Αυτό που μπορεί να φαινόταν εφικτό για μερικούς στη θεωρία ήταν ανέφικτο στην πράξη. Υπό την απειλή όπλων, δακρυγόνων και άγριων σκυλιών, πολλοί μαύροι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους με τα λιγοστά υπάρχοντά τους και μετακόμισαν σε άλλες περιοχές. Οι περισσότερες δημόσιες εγκαταστάσεις, όπως οι τράπεζες και τα ταχυδρομεία, είχαν ξεχωριστά τμήματα για λευκούς και μη λευκούς. Τα εστιατόρια και οι κινηματογράφοι προορίζονταν μόνο για λευκούς.

Οι λευκοί εξακολουθούσαν βέβαια να βασίζονται στη φτηνή εργασία των μαύρων, τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για τα σπίτια τους. Αυτό οδήγησε στη διαίρεση οικογενειών. Παραδείγματος χάρη, επιτρεπόταν να πηγαίνουν οι μαύροι άντρες στις πόλεις για να εργαστούν σε ορυχεία ή εργοστάσια και να μένουν σε ξενώνες αντρών, ενώ οι γυναίκες τους έπρεπε να μένουν στις καθορισμένες τους περιοχές. Αυτό διατάραξε την οικογενειακή ζωή και οδήγησε σε πολλή ανηθικότητα. Οι μαύροι υπηρέτες οι οποίοι εργάζονταν σε σπίτια λευκών έμεναν συνήθως σε ένα δωμάτιο μέσα στο κτήμα του εργοδότη. Οι οικογένειές τους δεν μπορούσαν να ζουν σε προάστια λευκών, και γι’ αυτό οι γονείς δεν έβλεπαν τις οικογένειές τους επί μεγάλα διαστήματα. Οι μαύροι έπρεπε να έχουν πάντοτε μαζί τους βιβλιάρια ταυτότητας.

Το απαρτχάιντ επισκίασε πολλούς τομείς της ζωής, περιλαμβανομένης της εκπαίδευσης, του γάμου, της εργασίας και της κατοχής ιδιοκτησίας. Αν και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν πασίγνωστοι για τη φυλετική τους αρμονία, υπάκουαν στους κυβερνητικούς νόμους με την προϋπόθεση ότι αυτοί δεν τους εμπόδιζαν να αποδίδουν ιερή υπηρεσία στον Θεό. (Ρωμ. 13:1, 2) Επιζητούσαν ευκαιρίες για να συναναστραφούν με συλλάτρεις τους από διάφορες φυλετικές ομάδες όταν μπορούσαν.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και έπειτα, η κυβέρνηση έκανε κάποιες μεταρρυθμίσεις, εφαρμόζοντας λιγότερο περιοριστική τακτική σε σχέση με τις φυλές. Στις 2 Φεβρουαρίου 1990, ο τότε Πρόεδρος Φ. Γ. ντε Κλερκ ανακοίνωσε μέτρα για την κατάργηση του απαρτχάιντ, όπως την επίσημη αναγνώριση των πολιτικών οργανώσεων των μαύρων και την αποφυλάκιση του Νέλσον Μαντέλα. Με τη δημοκρατική εκλογή κυβέρνησης που αποτελούνταν στην πλειοψηφία της από μαύρους το 1994, καταργήθηκε επισήμως το απαρτχάιντ.