Επί δεκαετίες ο Ρώσσελ και οι σύντροφοί του διακήρυτταν ότι οι Καιροί των Εθνών θα τελείωναν το 1914. Οι προσδοκίες ήταν μεγάλες. Ο Κ. Τ. Ρώσσελ είχε επικρίνει εκείνους που είχαν ορίσει διάφορες ημερομηνίες για την επάνοδο του Κυρίου, όπως ο Γουίλιαμ Μίλερ και μερικές ομάδες Αντβεντιστών της Δεύτερης Έλευσης. Ωστόσο, από τα αρχικά στάδια της συνεργασίας του με τον Νέλσον Μπάρμπουρ, είχε πειστεί ότι υπήρχε κάποια ακριβής χρονολόγηση, βασισμένη στην Αγία Γραφή, και ότι αυτή καταδείκνυε το 1914 ως το τέλος των Καιρών των Εθνών.

Καθώς πλησίαζε εκείνο το σημαντικό έτος, οι Σπουδαστές της Γραφής είχαν μεγάλες προσδοκίες, αλλά η Αγία Γραφή δεν ανέφερε ξεκάθαρα όλα όσα προσδοκούσαν εκείνοι.

Μεγάλες Προσδοκίες

Στις 28 Ιουνίου 1914, ένας δολοφόνος πυροβόλησε και σκότωσε τον αρχιδούκα της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκο Φερδινάνδο. Εκείνη η δολοφονία έγινε αφορμή για το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου, όπως ονομάστηκε αρχικά ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Οι μάχες άρχισαν τον Αύγουστο του 1914, όταν η Γερμανία εισέβαλε στο Βέλγιο και στη Γαλλία. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους η αιματοχυσία είχε ήδη αρχίσει για τα καλά.

«Οι Καιροί των Εθνών τελείωσαν· ο καιρός των βασιλέων τους πέρασε»! Αυτή την ανακοίνωση έκανε ο αδελφός Ρώσσελ μόλις μπήκε στην τραπεζαρία των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλιν, το πρωί της Παρασκευής 2 Οκτωβρίου 1914. Η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη. Οι περισσότεροι από τους παρόντες απέβλεπαν επί χρόνια στο 1914. Αλλά τι θα έφερνε το τέλος των Καιρών των Εθνών;

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μαινόταν, και εκείνον τον καιρό επικρατούσε η άποψη ότι ο πόλεμος αυτός θα οδηγούσε σε μια εποχή παγκόσμιας αναρχίας η οποία θα κατέληγε στο τέλος του υπάρχοντος συστήματος πραγμάτων. Επίσης, υπήρχαν και άλλες προσδοκίες σχετικά με το 1914. Ο Αλεξάντερ Χ. Μακμίλαν, ο οποίος είχε βαφτιστεί το Σεπτέμβριο του 1900, θυμόταν αργότερα: «Μερικοί από εμάς πιστεύαμε σοβαρά ότι θα πηγαίναμε στον ουρανό στη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας εκείνου του Οκτωβρίου».a Μάλιστα, αναπολώντας εκείνο το πρωί που ο Ρώσσελ ανακοίνωσε το τέλος των Καιρών των Εθνών, ο Μακμίλαν παραδέχτηκε: «Ήμασταν τρομερά συγκινημένοι και δεν θα εκπλησσόμουν καθόλου αν εκείνη τη στιγμή αρχίζαμε να πηγαίνουμε στον ουρανό· αν εκείνη η ανακοίνωση ήταν το σήμα για να αρχίσει η ανάληψή μας—αλλά φυσικά δεν έγινε τίποτα τέτοιο».

Οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες ως προς την επάνοδο του Κυρίου Ιησού είχαν κάνει το 19ο αιώνα πολλούς ακολούθους του Γουίλιαμ Μίλερ και διαφόρων Αντβεντιστικών ομάδων να χάσουν την πίστη τους. Αλλά τι θα γινόταν με τους Σπουδαστές της Γραφής που σχετίζονταν με τον Ρώσσελ; Μήπως μερικοί είχαν ελκυστεί περισσότερο από τη σκέψη ότι η δική τους σωτηρία θα ερχόταν πολύ σύντομα παρά από αγάπη για τον Θεό και από ισχυρή επιθυμία να κάνουν το θέλημά του;

‘Αδελφέ Ρώσσελ, Δεν Απογοητευτήκατε;’

Ο αδελφός Ρώσσελ ενθάρρυνε διαρκώς τους Σπουδαστές της Γραφής να είναι σε εγρήγορση και να είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν το έργο του Κυρίου ακόμα και αν τα πράγματα δεν έφταναν σε ένα τέλος τόσο σύντομα όσο ίσως περίμεναν.

Ο Οκτώβριος του 1914 πέρασε, και ο Κ. Τ. Ρώσσελ και οι σύντροφοί του βρίσκονταν ακόμα στη γη. Μετά πέρασε και ο Οκτώβριος του 1915. Μήπως ο Ρώσσελ είχε απογοητευτεί; Ο ίδιος έγραψε στη Σκοπιά 1 Φεβρουαρίου 1916 (στην αγγλική): «‘Αλλά εσείς, αδελφέ Ρώσσελ, τι γνώμη έχετε ως προς τον καιρό της μεταλλαγής μας; Δεν απογοητευτήκατε που δεν ήρθε τότε που πιστεύαμε ότι θα ερχόταν;’ θα ρωτήσετε. Όχι, απαντούμε, δεν απογοητευτήκαμε. . . . Αδελφοί, όσοι από εμάς έχουν τη σωστή στάση σε ό,τι αφορά τον Θεό δεν απογοητευόμαστε με καμιά από τις διευθετήσεις Του. Δεν θέλουμε να γίνει το δικό μας θέλημα· όταν λοιπόν διαπιστώσαμε ότι δεν περιμέναμε τις σωστές εξελίξεις τον Οκτώβριο του 1914, τότε χαρήκαμε που ο Κύριος δεν άλλαξε το Σχέδιό Του έτσι ώστε αυτό να μας ταιριάζει. Δεν θέλαμε να κάνει κάτι τέτοιο. Θέλουμε μόνο να είμαστε σε θέση να κατανοούμε τα σχέδια και τους σκοπούς Του».

Όχι, οι Σπουδαστές της Γραφής δεν ‘πήγαν να κατοικήσουν’ στον ουρανό τον Οκτώβριο του 1914. Ωστόσο, οι Καιροί των Εθνών πράγματι τελείωσαν εκείνο το έτος. Σαφώς, υπήρχαν περισσότερα τα οποία έπρεπε να μάθουν οι Σπουδαστές της Γραφής για τη σημασία του 1914. Στο μεταξύ, τι θα έκαναν; Έργο! Όπως το έθεσε η Σκοπιά της 1ης Σεπτεμβρίου 1916 (στην αγγλική): «Φανταζόμασταν ότι το έργο του Θερισμού που είχε σχέση με τη σύναξη της Εκκλησίας [των χρισμένων] θα ολοκληρωνόταν πριν από το τέλος των Καιρών των Εθνών· αλλά η Αγία Γραφή δεν έλεγε τίποτα τέτοιο. . . . Μήπως λυπόμαστε που συνεχίζεται το έργο του Θερισμού; Και βέβαια όχι . . . Η τωρινή μας στάση, αγαπητοί αδελφοί, πρέπει να είναι στάση μεγάλης ευγνωμοσύνης προς τον Θεό, αυξανόμενης εκτίμησης για την υπέροχη Αλήθεια που, για να τη διακρίνουμε και να ταυτιστούμε μαζί της μας έδωσε το προνόμιο Εκείνος, και αυξανόμενου ζήλου στο να βοηθούμε να γνωρίσουν και άλλοι αυτή την Αλήθεια».

[Πλαίσιο στη σελίδα 62]

«Μερικοί Παραήμασταν Βιαστικοί»

Καθώς πλησίαζε ο Οκτώβριος του 1914, μερικοί Σπουδαστές της Γραφής περίμεναν ότι στο τέλος των Καιρών των Εθνών θα λάβαιναν την ουράνια ανταμοιβή τους, ως χρισμένοι από το πνεύμα Χριστιανοί. Αυτό φαίνεται από ένα περιστατικό που συνέβη σε μια συνέλευση των Σπουδαστών της Γραφής στο Σαρατόγκα Σπρινγκς της Νέας Υόρκης, στις 27-30 Σεπτεμβρίου 1914. Ο Α. Χ. Μακμίλαν, ο οποίος είχε βαφτιστεί πριν από 14 χρόνια, εκφώνησε μια ομιλία την Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου. Σε αυτήν δήλωσε: «Πιθανότατα αυτή είναι η τελευταία δημόσια ομιλία που εκφωνώ γιατί σύντομα θα πάμε στον προορισμό μας [στον ουρανό]».

Ωστόσο, έπειτα από δυο μέρες (την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου), ο Μακμίλαν αποτέλεσε στόχο ενός καλόγουστου πειράγματος στο Μπρούκλιν, όπου επρόκειτο να ξανασυγκεντρωθούν αυτοί που είχαν παρακολουθήσει τη συνέλευση. Από τη θέση του ως επικεφαλής του τραπεζιού, ο Κ. Τ. Ρώσσελ ανήγγειλε: «Θα κάνουμε ορισμένες αλλαγές στο πρόγραμμα για την Κυριακή [4 Οκτωβρίου]. Στις 10:30 το πρωί της Κυριακής ο αδελφός Μακμίλαν θα μας κάνει μια ομιλία». Ποια ήταν η αντίδραση; Ο Μακμίλαν έγραψε αργότερα: «Όλοι γέλασαν με την καρδιά τους, φέρνοντας στο νου τους αυτό που είχα πει την Τετάρτη στο Σαρατόγκα Σπρινγκς—‘η τελευταία δημόσια ομιλία’ μου!»

«Λοιπόν», συνέχισε ο Μακμίλαν, «έπρεπε τότε να βρω και εγώ κάτι να πω. Βρήκα το εδάφιο Ψαλμός 74:9: ‘Τα σημεία ημών δεν βλέπομεν· δεν υπάρχει πλέον προφήτης ουδέ γνωρίζων μεταξύ ημών το έως πότε’. Τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Σε εκείνη την ομιλία προσπάθησα να δείξω στους αδελφούς ότι ίσως μερικοί παραήμασταν βιαστικοί όταν κάναμε τη σκέψη πως θα πηγαίναμε στον ουρανό αμέσως, και ότι αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν να παραμείνουμε δραστήριοι στην υπηρεσία του Κυρίου, ώσπου να αποφασίσει εκείνος πότε θα πήγαινε στον προορισμό του στον ουρανό κάποιος από τους επιδοκιμασμένους δούλους του».