Ένας Μοναδικός Αθηναϊκός Βράχος
ΣΤΑ ΔΥΤΙΚΑ της διάσημης Ακρόπολης των Αθηνών και απομονωμένος από αυτή εξαιτίας μιας μικρής κοιλάδας βρίσκεται ένας υπερυψωμένος από ασβεστόλιθο βράχος τον οποίο οι Έλληνες ονομάζουν Άρειο Πάγο. Οι διαστάσεις του είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακές, με μήκος 300 περίπου μέτρα (1.000 πόδια), το πιο πλατύ του σημείο είναι λίγο παραπάνω από 120 μέτρα (400 πόδια) και το ύψος του περίπου 115 μέτρα (370 πόδια). Αυτό που είναι μοναδικό σχετικά με τον βράχο αυτό είναι η ασυνήθιστη ιστορία, κοσμική και Βιβλική, που σχετίζεται μ’ αυτόν.
Το όνομα Άρειος Πάγος κατά γράμμα σημαίνει «Λόφος του Άρη», και ο Άρης ήταν ο θεός του πολέμου. Σύμφωνα με τον μύθο, εκεί έγινε η πρώτη ακροαματική διαδικασία για μια παράξενη περίπτωση δολοφονίας. Ο Άρης δικαζόταν με την κατηγορία ότι σκότωσε το γιο του θεού της θάλασσας, του Ποσειδώνα. Έτσι, ο βράχος έγινε σπουδαίος στις δικαστικές και πολιτικές υποθέσεις των αρχαίων Αθηνών. Τελικά έγινε η έδρα του παλαιότερου δικαστηρίου της πόλης, το οποίο πήρε το όνομα Δικαστήριο του Αρείου Πάγου, ή απλώς ο Άρειος Πάγος.
Δεν είναι βέβαιο το πότε ακριβώς άρχισε να λειτουργεί το δικαστήριο. Αλλά γύρω στον έβδομο αιώνα π.Χ., ασκούσε μεγάλη εξουσία πάνω σ’ όλες τις υποθέσεις της πόλης, και τα μέλη του εκλέγονταν ανάμεσα από τους αριστοκράτες και τους πλούσιους, δηλαδή τους επίλεκτους του λαού. Καθώς όμως ο καιρός περνούσε, μεγάλο μέρος από την εξουσία του μεταφέρθηκε στους δικαστές της πόλης και στο λαϊκό δικαστήριο. Η δικαιοδοσία του περιορίστηκε σε περιπτώσεις ανθρωποκτονίας και σε θρησκευτικά και εκπαιδευτικά ζητήματα.
Στον καιρό του Περικλή (γύρω στο 495-429 π.Χ.), για παράδειγμα, αναφέρεται ότι οι Αρεοπαγίτες δίκαζαν εκείνους που βεβήλωναν τα «ιερά ελαιόδενδρα» από τα οποία έβγαινε το ελαιόλαδο για ιερή υπηρεσία. Οι Αρεοπαγίτες θεωρούνταν φρουροί και διαχειριστές της ηθικής και της θρησκείας, προστατεύοντας την πόλη από κάθε ανεπιθύμητη «ξένη θεότητα». Αξίζει να σημειωθεί ότι εκείνοι που μελετούν την ιστορία θα θυμούνται ότι ο διάσημος φιλόσοφος Σωκράτης (470-399 π.Χ.) καταδικάστηκε από το Αθηναϊκό δικαστήριο γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους: «Διαφθορά των νέων» και «παραμέληση των θεών τους οποίους λατρεύει η χώρα και άσκηση θρησκευτικών καινοτομιών».
Όταν συνεδρίαζε ο Άρειος Πάγος για περιπτώσεις ανθρωποκτονίας, οι συνεδριάσεις γίνονταν γενικά στην ύπαιθρο ώστε «οι δικαστές και ο μηνυτής να μη μολύνονται με το να φέρνονται κάτω από την ίδια στέγη με τον πταίστη». Η δικαστική διαδικασία απαιτούσε από τον μηνυτή να καθίσει πάνω σε μια πέτρα που λεγόταν Αδυσώπητη και ο κατηγορούμενος σε μια πέτρα που λεγόταν Ανοσιούργημα. Σήμερα, στην κορυφή του λόφου, μπορεί να δει κανείς δυο άσπρες πέτρες που λέγεται ότι ήταν ο χώρος του δικαστηρίου. Οι ακροαματικές διαδικασίες για άλλα ζητήματα πιθανόν γίνονταν στη λεγόμενη Βασιλική Στοά της Αγοράς που βρίσκεται στην κοιλάδα κάτω από τον Άρειο Πάγο.
Ωστόσο, το πασίγνωστο ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα στον Άρειο Πάγο είναι αυτό που αναγράφεται στη Βίβλο, στις Πράξεις κεφάλαιο 17—η επίσκεψη του αποστόλου Παύλου στην Αθήνα, όπου έδωσε την αξιομνημόνευτη ομιλία του «εν μέσω του Αρείου Πάγου».—Πράξεις 17:22.
Όταν ο Παύλος επισκέφθηκε την Αθήνα, «παρωξύνετο εν αυτώ, επειδή έβλεπε την πόλιν γέμουσαν ειδώλων». Αυτό τον υποκίνησε να μετάσχει σε πολλές συζητήσεις με τους ανθρώπους της αγοράς σχετικά με τα καλά νέα για «τον Ιησού και την ανάστασιν». Προφανώς το άγγελμα αυτό διήγειρε την περιέργεια των ανθρώπων, ιδιαίτερα των Επικούριων και των Στωικών φιλοσόφων, και ζήτησαν από τον Παύλο να τους κάνει πληρέστερη περιγραφή στον Άρειο Πάγο για τις ‘ξένες θεότητες’ και την ‘νέαν διδασκαλίαν’.—Πράξεις 17:16-34.
Με αφορμή την περίσταση, ο Παύλος υποστήριξε θαρραλέα και σθεναρά τα καλά νέα του Ιησού. Η ομιλία του είναι ένα αριστούργημα λογίκευσης και αναίρεσης. Η επίδρασή της παραμένει τόσο δυνατή μέχρι σήμερα όσο ήταν και στους Αθηναίους που την πρωτοάκουσαν. Σήμερα, υπάρχει μια χάλκινη πλάκα στους πρόποδες του λόφου, στη δυτική πλευρά, σε ανάμνηση του γεγονότος. Η ομιλία του Παύλου είναι χαραγμένη πάνω σ’ αυτή τη πλάκα με μεγάλα κεφαλαία Ελληνικά γράμματα για να την βλέπουν όλοι. Είναι μια σιωπηρή μαρτυρία όχι μόνο για τη μακρά και μοναδική ιστορία του βράχου αλλά και για την ιστορική αυθεντικότητα της Βίβλου.