Βρήκε την Ευτυχία—Αλλά Πού;

Ο ΙΗΣΟΥΣ είπε: ‘Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που έχουν συναίσθηση της πνευματικής τους ανάγκης’. (Ματθαίος 5:3, ΜΝΚ) Ένα ειλικρινές νεαρό κορίτσι στη Μέση Ανατολή είχε συναίσθηση της πνευματικής του ανάγκης και επιζητούσε να ευαρεστήσει τον Θεό. Τελικά, βρήκε την ευτυχία—αλλά πού; Ας αφήσουμε την ίδια να το εξηγήσει αυτό.

«Μεγάλωσα σε μια πολύ θρησκευόμενη Καθολική οικογένεια Μαρωνιτών. Εμείς, τα παιδιά, εκπαιδευτήκαμε να προσευχόμαστε κάθε βράδυ μπροστά σε αγάλματα και, από την παιδική μου ηλικία, είχα την επιθυμία να υπηρετώ τον Θεό.

»Σε ηλικία 17 χρονών, μπήκα σε μοναστήρι προκειμένου να γίνω μοναχή, νομίζοντας πως έτσι θα μπορούσα να ικανοποιήσω την επιθυμία μου. Εντούτοις, είδα τις μοναχές να κάνουν πολλά πράγματα τα οποία με ενοχλούσαν. Σπερμολογούσαν η μια για την άλλη. Δεν δινόταν αρκετή τροφή στις μαθήτριες, ενώ οι μοναχές απολάμβαναν το πιο εκλεκτό φαγητό. Οι μοναχές είχαν ανήθικες σχέσεις με τον ιερέα. Αφού δοκίμασα πικρή απογοήτευση, εγκατέλειψα το μοναστήρι μετά από εννιά μήνες και γύρισα στο σπίτι μου.

»Είχα ακόμη πολλά αναπάντητα ερωτήματα και, εφόσον δεν μπορούσα να βρω ικανοποιητικές απαντήσεις, έφτασα στο σημείο να μην ενδιαφέρομαι για τη θρησκεία. Τότε, το 1982, όταν ήμουν 22 χρονών, ο σαρκικός αδελφός κι η αδελφή μου άρχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι γονείς μου κι εγώ τους εναντιωθήκαμε. Ο αδελφός μου υπέφερε μεγάλο διωγμό, ξυλοδαρμούς και φυλάκιση εξαιτίας της νέας του πίστης. Αυτό που με εντυπωσίασε, όμως, ήταν οι μεγάλες αλλαγές που αυτός έκανε στη ζωή του. Επιπρόσθετα, έδινε λογικές απαντήσεις από την Αγία Γραφή στα ερωτήματα που είχα εδώ και πολύ καιρό. Έτσι, άρχισα να διαβάζω τις νύχτες στα κρυφά την Αγία Γραφή.

»Μια μέρα, πήγα κι εγώ να παρακολουθήσω μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Με εντυπωσίασε η αγάπη που εκδήλωναν εκεί. Δεν υπήρχε διαφορά ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς. Οι Μάρτυρες ζουν σύμφωνα μ’ αυτά που διδάσκουν. Πείστηκα πως είχαν την αλήθεια.

»Αμέσως μετά τη συνέλευση, ζήτησα από μια Μάρτυρα να μελετήσει μαζί μου. Της είπα ότι ήθελα να μελετάω μόνο και όχι να παρακολουθώ τις συναθροίσεις ή να αρχίζω να κηρύττω. Ωστόσο, γρήγορα κατάλαβα ότι μάθαινα την αλήθεια. Προσευχήθηκα και αποφάσισα να υπηρετώ τον Ιεχωβά. Στις 28 Οκτωβρίου 1983, ο αδελφός μου, η αδελφή μου κι εγώ βαφτιστήκαμε. Είχα βρει τώρα τρόπο να ικανοποιήσω την επιθυμία που είχα από την παιδική μου ηλικία, δηλαδή να υπηρετώ τον Θεό.

»Δυο μήνες μετά από το βάφτισμά μου, άρχισα να κάνω βοηθητικό σκαπανικό και οχτώ μήνες αργότερα έγινα τακτική σκαπάνισσα. Ενάμιση χρόνο αργότερα, προσκλήθηκα να υπηρετήσω στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, που είναι γνωστό ως Μπέθελ, όπου υπηρέτησα προσωρινά επί δυο χρόνια. Με εντυπωσίασε η ταπεινοφροσύνη που έδειχναν όλοι. Ακόμη και οι πιο υπεύθυνοι αδελφοί συμμετείχαν στο πλύσιμο των πιάτων μετά το δείπνο.

»Στις 14 Μαρτίου 1988 έγινα μόνιμο μέλος της οικογένειας Μπέθελ. Τι χαρούμενη περίσταση ήταν αυτή! Ναι, βρήκα την ευτυχία. Πού; Στις τάξεις των αφιερωμένων Μαρτύρων του Ιεχωβά! Τώρα αισθάνομαι σαν τον ψαλμωδό που είπε: ‘Διότι καλητέρα είναι μία ημέρα εν ταις αυλαίς σου υπέρ χιλιάδας [αλλού, ΜΝΚ]’».—Ψαλμός 84:10.