Ο Ιεχωβά Προστατεύει το Λαό Του στην Ουγγαρία

Η ΟΥΓΓΑΡΙΑ, η οποία βρίσκεται στο κέντρο της Ευρώπης, έχει νιώσει συχνά τις θύελλες της ιστορίας. Ο λαός της έχει υποφέρει πολύ, παρά το γεγονός ότι ο Στέφανος, ο πρώτος τους βασιλιάς, τους αφιέρωσε στην Παρθένο Μαρία και τους εξανάγκασε να γίνουν κατ’ όνομα Χριστιανοί το έτος 1001.

Στο διάβα των αιώνων, η Ουγγαρία εξασθένησε από πολυάριθμες εσωτερικές συγκρούσεις, πράγμα που επέτρεψε σε άλλα έθνη να την υποτάξουν επανειλημμένα. Ο πληθυσμός ολόκληρων χωριών εξαλείφτηκε στη διάρκεια αυτών των συγκρούσεων, για να αντικατασταθεί αργότερα από ξένους. Ως αποτέλεσμα, ο λαός της χώρας έγινε ένα κράμα πολλών εθνοτήτων. Από θρησκευτική άποψη, σχεδόν τα δύο τρίτα του πληθυσμού της χώρας παρέμειναν Καθολικοί, μολονότι η Μεταρρύθμιση εξαπλώθηκε αργότερα σε μερικές περιοχές.

Μικρή Αρχή

Ήταν το έτος 1908, όταν οι σπόροι της αλήθειας της Αγίας Γραφής σπάρθηκαν για πρώτη φορά στην Ουγγαρία. Αυτό έγινε από μια γυναίκα η οποία είχε μάθει την αλήθεια από τους Σπουδαστές της Γραφής, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Χάρη στο κήρυγμά της, πολλά άτομα ενδιαφέρθηκαν για τα καλά νέα. Σύντομα ύστερα από αυτό, δυο άντρες που επέστρεψαν στην Ουγγαρία από τις Ηνωμένες Πολιτείες διέδωσαν τα καλά νέα υπηρετώντας ολοχρόνια ως βιβλιοπώλες. Η αλήθεια απλωνόταν αργά αλλά σταθερά, και ένα τυπογραφικό πιεστήριο άρχισε να λειτουργεί στο Κόλοζβαρ.

Η πρώτη αξιόπιστη έκθεση λήφτηκε το 1922, όταν 67 Σπουδαστές της Γραφής από δέκα πόλεις παρακολούθησαν την Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού. Το έργο τους μαρτυρίας είχε άμεσο αντίκτυπο με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί εναντίωση καθώς ο κλήρος ασκούσε επιρροή στην κυβέρνηση και στον τύπο για να παρεμποδίσουν το έργο κηρύγματος.

Οι Επιθέσεις Εντείνονται

Το 1928, ο Καθολικός ιερέας Ζόλταν Νίστορ εξέδωσε ένα φυλλάδιο με τίτλο Χιλιαστές Σπουδαστές της Γραφής (Millennialist Bible Students). Σε αυτό ισχυριζόταν τα εξής σχετικά με τους Σπουδαστές της Γραφής: «Είναι χειρότεροι από τους κόκκινους μπολσεβίκους οι οποίοι επιτίθενται με όπλα, επειδή αυτοί παροδηγούν τους αφελείς με το να κρύβονται πίσω από την Αγία Γραφή. Η Ουγγρική Βασιλική Αστυνομία παρακολουθεί με έντονο ενδιαφέρον τη δραστηριότητά τους».

Εκείνον τον καιρό, ένας ζηλωτής αδελφός ονόματι Γιόζεφ Κις επισκεπτόταν τις εκκλησίες. Η χωροφυλακή τον παρακολουθούσε κρυφά. Το 1931, βρισκόταν στο σπίτι κάποιου αδελφού όταν η αστυνομία τον αιφνιδίασε και τον διέταξε να φύγει αμέσως. Καθώς ο αδελφός Κις άρχισε να μαζεύει τα πράγματά του, ένας χωροφύλακας τον χτύπησε με τον υποκόπανο του τουφεκιού του και τον απείλησε: «Κάνε γρήγορα, γιατί αλλιώς θα σε μαχαιρώσουμε!» Ο αδελφός Κις χαμογέλασε και είπε: «Τότε θα πάω σπίτι γρηγορότερα», αναφερόμενος στην ουράνια ελπίδα που είχε ως χρισμένος Χριστιανός.

Οι στρατιώτες ακολούθησαν τον αδελφό Κις μέχρι το τρένο. Εκείνος αναμενόταν να φτάσει στην εκκλησία του Ντέμπρετσεν στις 20 Ιουνίου 1931, αλλά ποτέ δεν εμφανίστηκε εκεί. Οι αδελφοί συμπέραναν ότι οι εχθροί του τον σκότωσαν, ότι πράγματι ‘πήγε σπίτι’ στην ουράνια ανταμοιβή του. Μολονότι το έργο του σταμάτησε, οι αρχές ποτέ δεν μπόρεσαν να εξαλείψουν το φως της αλήθειας.

Συνήθως χρησιμοποιούσαν επινοητικότητα για να δίνουν μαρτυρία. Για παράδειγμα, στα μέσα της δεκαετίας του 1930, πέθανε κάποιος αδελφός στην πόλη Τισακόραντ. Οι κηδείες τελούνταν τότε μόνο με την άδεια των αρχών. Δόθηκε στους αδελφούς μόνο ένα λεπτό για προσευχή και ένα λεπτό για ύμνο. Χωροφύλακες, οι οποίοι έφτασαν στην κηδεία με τουφέκια και ξιφολόγχες, υποτίθεται ότι έπρεπε να το επιβάλουν αυτό. Πολλοί κάτοικοι της πόλης ήρθαν επειδή ήταν περίεργοι να δουν πως θα τελούνταν η κηδεία.

Κάποιος αδελφός στάθηκε δίπλα στο φέρετρο και προσευχήθηκε επί μισή ώρα, αλλά με τέτοιον τρόπο ώστε οι άνθρωποι είπαν ότι ποτέ δεν είχαν ξανακούσει κάτι τέτοιο. «Ακόμη και αν είχαν τελέσει την κηδεία έξι ιερείς», είπαν, «δεν θα ήταν τόσο συγκινητική». Κάποιος αδελφός που είχε καλή φωνή άρχισε κατόπιν να οδηγεί την υμνολογία, αλλά ένας χωροφύλακας τον διέταξε να σωπάσει. Οι αστυνομικοί ομολόγησαν αργότερα ότι, μολονότι βρίσκονταν σε δύσκολη θέση, δεν μπορούσαν να διακόψουν την προσευχή.

Καθώς οι επιθέσεις συνεχίζονταν, ο Λάγιος Σάμπο, ένας ιερέας της Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας, έγραψε τα εξής στο βιβλιάριο που εξέδωσε το 1935 με τίτλο Ο Αντίχριστος Δίπλα στον Ποταμό Τίσα (Antichrist by the River Tisza): «Ήταν ιδιοφυές να τρέφει κανείς τους ανθρώπους με μπολσεβικισμό κάτω από το κάλυμμα της θρησκείας . . . Ο Μαρξ πήρε την όψη του Χριστού . . . Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έφεραν εδώ τον Αντίχριστο ντυμένο στα κόκκινα».

Χρόνια υπό Απαγόρευση

Το 1939 το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά τέθηκε ολοκληρωτικά υπό απαγόρευση. Στιγματίστηκε ως δραστηριότητα η οποία στρεφόταν «εναντίον της θρησκείας και εναντίον της κοινωνίας». Οι Αντβεντιστές, οι Βαπτιστές, οι Ευαγγελικοί και οι Πρεσβυτεριανοί εξέδιδαν φυλλάδια εναντίον των Μαρτύρων. Όμως, ο Ιεχωβά δεν εγκατέλειψε τους δούλους του, και εκείνοι έλαβαν φροντίδα από τους Μάρτυρες άλλων χωρών. Επιπλέον, ο λαός του Ιεχωβά στην Ουγγαρία είχε πολλές εμπειρίες που ενισχύουν την πίστη.

Για παράδειγμα, όταν κάποιος αδελφός έφερε ένα σακίδιο γεμάτο με περιοδικά μας από την Τσεχοσλοβακία, ο τελωνειακός υπάλληλος ρώτησε: «Τι έχεις στο σακίδιό σου;» Ο αδελφός με ειλικρίνεια απάντησε: «Σκοπιές». Τότε ο υπάλληλος έκανε μια χειρονομία που ήταν σαν να έλεγε ότι ο αδελφός ήταν τρελός, και τον άφησε να συνεχίσει το δρόμο του. Έτσι, η πνευματική τροφή έφτασε με ασφάλεια στην Ουγγαρία.

Παρ’ όλα αυτά, οι ταλαιπωρίες δεν σταμάτησαν. Όλο και περισσότεροι αδελφοί συλλαμβάνονταν και κρατούνταν για ποικίλες χρονικές περιόδους. Κατόπιν, δόθηκε σε μια ειδική ομάδα ερευνών η αποστολή να λάβει σκληρά μέτρα εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το 1942, μάζεψαν άντρες, γυναίκες και παιδιά και τους έβαλαν σε στάβλους και σε άδεια εβραϊκά σχολεία. Ύστερα από δυο μήνες βασανιστηρίων, τους δίκασαν και τους καταδίκασαν. Σε μερικούς επιβλήθηκαν ισόβια· άλλοι καταδικάστηκαν να περάσουν από 2 ως 15 χρόνια στο σωφρονιστήριο. Τρεις αδελφοί—ο Ντέινες Φαλουβέιγκι, ο Άντρας Μπάρτα και ο Γιάνος Κόνραντ—καταδικάστηκαν σε θάνατο με απαγχονισμό, αλλά αργότερα η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια. Κατόπιν, πήγαν 160 αδελφούς στο στρατόπεδο θανάτου στο Μπορ. Αφού πέρασαν τα σύνορα, τους είπαν ότι ποτέ δεν θα γύριζαν ζωντανοί. Από τους 6.000 Εβραίους που εκτοπίστηκαν σε αυτό το στρατόπεδο, μόνο 83 επέζησαν. Εντούτοις, με εξαίρεση τέσσερα άτομα, όλοι οι Μάρτυρες επέστρεψαν.

Ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά υπήρξαν άτομα τα οποία υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο. Προς το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, οι Ναζί εκτέλεσαν αρκετούς αδελφούς. Ο Μπόρτολον Σάμπο, ο Γιάνος Ζόντορ και ο Άνταλ Χόνις τουφεκίστηκαν, και ο Λάγιος Ντέλι απαγχονίστηκε.—Ματθαίος 24:9.

Μια Ευνοϊκή Αλλαγή Είναι Μόνο Προσωρινή

Ύστερα από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τα πράγματα άλλαξαν ακόμη μια φορά. Μια κυβέρνηση συνασπισμού υποσχέθηκε ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα θα γίνονταν σεβαστά. Οι αδελφοί οι οποίοι επέστρεψαν από τα στρατόπεδα άρχισαν αμέσως να κηρύττουν και να οργανώνουν εκκλησίες. Πίστευαν ότι ο Ιεχωβά τούς είχε δώσει ελευθερία για να μπορούν να αινούν το μεγαλειώδες όνομά του, και όχι για να προσπαθούν να συσσωρεύουν υλικά αποκτήματα. Στο τέλος του 1945, υπήρχαν 590 δραστήριοι ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας. Το 1947, αγοράστηκε μια έπαυλη με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά, και η πρώτη εθνική συνέλευση διεξάχτηκε σε ένα αθλητικό κέντρο. Οι παρευρισκόμενοι έφτασαν τους 1.200, και οι κρατικοί σιδηρόδρομοι της Ουγγαρίας πρόσφεραν μάλιστα έκπτωση 50 τοις εκατό σε εκείνους που ταξίδευαν για τη συνέλευση.

Ωστόσο, η ελευθερία δεν κράτησε για πολύ. Σύντομα, το Κομμουνιστικό Κόμμα πήρε την εξουσία και η κυβέρνηση άλλαξε. Η αύξηση του λαού του Ιεχωβά τράβηξε την προσοχή της καινούριας κυβέρνησης, καθώς αυτοί είχαν αυξηθεί από 1.253 ευαγγελιζομένους το 1947 σε 2.307 το 1950. Εκείνο το έτος κυβερνητικοί υπάλληλοι άρχισαν να θέτουν εμπόδια στο δρόμο του έργου κηρύγματος. Απαιτούνταν άδειες για το έργο, αλλά η κυβέρνηση αρνούνταν να τις εκδώσει, και όσοι έκαναν αίτηση για άδειες ξυλοκοπούνταν από την Εθνοφρουρά. Άρθρα εφημερίδων κατηγορούσαν συνεχώς τους Μάρτυρες ως ‘πράκτορες των ιμπεριαλιστών’. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι, προτού ο κομμουνισμός έρθει στην εξουσία, οι Μάρτυρες στέλνονταν σε στρατόπεδα ως ‘κομμουνιστικά πρωτοπαλίκαρα των Εβραίων’.

Αρχίζει ο Τρόμος

Στις 13 Νοεμβρίου 1950, ο επίσκοπος τμήματος και ο μεταφραστής (δυο από εκείνους που προηγουμένως είχαν καταδικαστεί σε θάνατο) συνελήφθησαν, μαζί με τον επίσκοπο της πρώτης περιοχής. Τους πήγαν στη διαβόητη υπόγεια φυλακή που βρισκόταν στην οδό Αντράσι 60 της Βουδαπέστης, για να τους «μαλακώσουν». Η δίκη τους έλαβε χώρα στις 2 Φεβρουαρίου του επόμενου έτους. Ο επίσκοπος τμήματος καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια κάθειρξης, ο μεταφραστής σε εννιά χρόνια και ο επίσκοπος περιοχής σε οχτώ χρόνια. Οι περιουσίες και των τριών δημεύτηκαν. Στη διάρκεια της δίκης, επιβλήθηκαν σε τέσσερις ακόμη επισκόπους εκκλησιών ποινές φυλάκισης που κυμαίνονταν από πέντε ως έξι χρόνια με την κατηγορία ότι προσπάθησαν να ανατρέψουν την κυβέρνηση.

Έβαλαν τους αδελφούς σε φυλακή υψηλής ασφαλείας, όπου δεν μπορούσαν να δέχονται επιστολές, δέματα ή επισκέπτες. Οι οικογένειές τους δεν είχαν καθόλου νέα τους. Οι φρουροί δεν μπορούσαν ούτε καν να αναφέρουν τα ονόματά τους. Για να τους αναγνωρίζουν, ο καθένας φορούσε μια ξύλινη πινακίδα με έναν αριθμό επάνω της, η οποία κρεμόταν από το λαιμό του. Μάλιστα, υπήρχε κάποια επιγραφή στον τοίχο η οποία έλεγε: «Να μη φυλάτε απλώς τους κρατουμένους· να τους μισείτε».

Οι Μάρτυρες βρέθηκαν υπό την επιφάνεια, αλλά το έργο κηρύγματος δεν σταμάτησε. Άλλοι Μάρτυρες συνέχιζαν στη θέση εκείνων που φυλακίζονταν. Με τον καιρό, και οι αντικαταστάτες συλλαμβάνονταν επίσης. Το έτος 1953, 500 και πλέον αδελφοί είχαν θεωρηθεί ένοχοι και είχαν καταδικαστεί σε φυλάκιση, αλλά τα καλά νέα δεν μπορούσαν να αλυσοδεθούν. Μόνο λίγοι αδελφοί πίστεψαν τις δελεαστικές υποσχέσεις των φρουρών και συμβιβάστηκαν.

Λαμπρές Προοπτικές

Στα τέλη του 1956, ο λαός άρχισε να ξεσηκώνεται κατά της κυβέρνησης. Ο Σοβιετικός Στρατός κατέπνιξε την επανάσταση, και το Κομμουνιστικό Κόμμα ανέκτησε την εξουσία.

Όλοι οι φυλακισμένοι Μάρτυρες είχαν ελευθερωθεί, αλλά κατόπιν μερικοί πολύ γνωστοί αδελφοί στάλθηκαν πίσω στη φυλακή για να συνεχίσουν την έκτιση των ποινών τους, μολονότι δεν υπήρξαν καταδίκες ατόμων που ήταν πιο καινούρια στην αλήθεια. Τελικά, το 1964, τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα. Οι αρχές δεν έκαναν τίποτα πια για να διακόπτουν τις κηδείες και τις γαμήλιες τελετές. Συνελεύσεις περιοχής διεξάγονταν στα δάση. Μολονότι μερικές από αυτές διακόπτονταν, κανένας άλλος Μάρτυρας δεν στάλθηκε στη φυλακή.

Το 1978, επιτράπηκε σε αδελφούς που είχαν την ευθύνη της επισκόπησης να παρακολουθήσουν τη συνέλευση που έγινε στη Βιέννη. Επίσης, στη διάρκεια εκείνου του έτους, οι αρχές υποσχέθηκαν να χορηγήσουν νομική αναγνώριση στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, όμως πέρασαν άλλα δέκα χρόνια προτού αυτό γίνει πραγματικότητα. Το 1986, διεξάχτηκε η πρώτη συνέλευση περιφερείας, εν γνώσει των αρχών, στο Πάρκο Νεότητας του Δάσους Καμάρα. Μάλιστα, αναρτήθηκε μια επιγραφή η οποία δήλωνε ότι αυτή ήταν η Συνέλευση Περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Θεία Ειρήνη». Το επόμενο έτος διεξάχτηκε η Συνέλευση «Εμπιστευτείτε στον Ιεχωβά» και το 1988 οι αδελφοί απόλαυσαν τη Συνέλευση «Θεία Δικαιοσύνη».

Επιτέλους Ελεύθεροι!

Η 27η Ιουνίου 1989 ήταν μια υπέροχη μέρα, επειδή τότε ήταν που οι αδελφοί έλαβαν ένα έγγραφο με το οποίο χορηγούνταν επίσημη αναγνώριση στη Θρησκευτική Οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ουγγαρία. Τον Ιούλιο, το επιβλητικό Αθλητικό Κέντρο της Βουδαπέστης φιλοξένησε τα 9.477 άτομα που παρευρέθηκαν στη Συνέλευση Περιφερείας «Θεοσεβής Αφοσίωση». Ο ίδιος χώρος χρησιμοποιήθηκε για τη Συνέλευση Περιφερείας «Καθαρή Γλώσσα» το 1990, και επιπλέον συνελεύσεις διεξάχτηκαν σε τρεις άλλες μεγάλες πόλεις της Ουγγαρίας.

Τώρα που η απαγόρευση είχε αρθεί ολοκληρωτικά, έγινε δυνατό να οργανωθεί η πρώτη διεθνής συνέλευση. Παρά τον άσχημο καιρό, αυτή διεξάχτηκε στο Νεπστάντιον της Βουδαπέστης, όπου συγκεντρώθηκαν 40.601 άτομα για να απολαύσουν τη ζεστασιά της αδελφικής αγάπης. Μέλη του Κυβερνώντος Σώματος παρακολούθησαν τη συνέλευση και ενίσχυσαν την πίστη των αδελφών με τις ομιλίες τους, καθώς επίσης καινούρια βιβλία και ειδικά βιβλιάρια με έγχρωμες εικόνες παρουσιάστηκαν σε αυτή τη συνέλευση.

Τι Συμβαίνει Σήμερα

Οι ουγγρικές εκδόσεις της Σκοπιάς και του Ξύπνα! κυκλοφορούν τώρα ταυτόχρονα με τις αντίστοιχες αγγλικές και με το ίδιο όμορφο σχήμα. Το 1992, άρχισε να εκδίδεται το Βιβλίο Έτους στην ουγγρική. Ο αριθμός των ευαγγελιζομένων των καλών νέων αυξήθηκε ραγδαία από 6.352 το 1971 σε 13.136 τον Ιανουάριο του 1993.

Σήμερα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ουγγαρία απολαμβάνουν θρησκευτική ελευθερία και κηρύττουν ελεύθερα από σπίτι σε σπίτι. Υπάρχουν 205 εκκλησίες και 27.844 άτομα παρακολούθησαν την Ανάμνηση στις 17 Απριλίου 1992. Μέχρι να υπάρξουν αρκετές Αίθουσες Βασιλείας, οι εκκλησίες συνεχίζουν να συναθροίζονται σε σχολεία, πολιτιστικά κέντρα, άδειους στρατώνες, ακόμη και στα εγκαταλειμμένα γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Από τις αρχές του 1992, δέκα εκκλησίες είχαν αφιερώσει τις δικές τους Αίθουσες Βασιλείας, και άλλες αίθουσες είναι υπό κατασκευή.

Μέσα από όλες τις αλλαγές και τις εξεγέρσεις, οι αδελφοί έχουν παραμείνει πιστά με το μέρος του Ιεχωβά Θεού και του Γιου του, του Ιησού Χριστού, και έχουν συνεχίσει να κηρύττουν. Οι θύελλες των καιρών δεν τους κατέστρεψαν, επειδή ο Ιεχωβά έχει προστατέψει το λαό του στην Ουγγαρία.—Παροιμίαι 18:10.

[Χάρτης στη σελίδα 9]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Βιέννη

ΑΥΣΤΡΙΑ

Βουδαπέστη

Ντέμπρετσεν

ΟΥΓΓΑΡΙΑ

ΡΟΥΜΑΝΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Συνέλευση του λαού του Ιεχωβά στη Βουδαπέστη