ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Ποιος θα Οδηγήσει τα Έθνη σε Ειρήνη;

Θα Υπάρξει Ποτέ Ένας Κόσμος Χωρίς Πόλεμο;
- 17-20. (α) Ποιες προφητείες των Εβραϊκών Γραφών μιλούσαν για τον καιρό που θα ερχόταν ο Μεσσίας και για το θυσιαστικό του θάνατο; (β) Γιατί ήταν απαραίτητο να πεθάνει ο Μεσσίας;
  
  ¹⁷ Διάφορες προφητείες των Εβραϊκών Γραφών, που από παλιά κατανοούνταν ως Μεσσιανικές, εκπληρώθηκαν με τα παθήματα και το θάνατο του Ιησού. Αυτές οι προφητείες συνδέουν το θάνατο του Ιησού με τη συγχώρηση των αμαρτιών. Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, αυτή η εξιλέωση που παρέχεται με το θάνατο του Μεσσία αναφέρεται ως ‘λυτρωτική’ θυσία. (Ματθαίος 20:28· Ρωμαίους 3:24) Ποιες ήταν μερικές από αυτές τις προφητείες;
  
  ¹⁸ Προσέξτε τα λόγια της προφητείας στα εδάφια Δανιήλ 9:24, 25 (ΙΕ): «Εβδομήντα εβδομάδες έχουν οριστεί για το λαό σου και για την άγια πόλη σου, ώστε να τελειώσει η παράβαση και να δοθεί ένα τέλος στην αμαρτία και να συγχωρηθεί η ανομία και να εισαχθεί αιώνια δικαιοσύνη . . . μέχρι έναν χρισμένο [«Μεσσία», στην εβραϊκή, Μασίαχ], έναν άρχοντα». Δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει τη σχέση που υπάρχει στο εδάφιο ανάμεσα στον «Μεσσία» (τον Χρισμένο) και στη ‘συντέλεση της παράβασης και στο τέλος των αμαρτιών’. Το εδάφιο 26 στη συνέχεια αναφέρει ότι «μετά τις εξήντα δύο εβδομάδες ένας χρισμένος [«Μεσσίας», στην εβραϊκή, Μασίαχ] θα εκκοπεί», με άλλα λόγια επρόκειτο να θανατωθεί. (Βλέπε πλαίσιο, σελίδα 26).
  
  ¹⁹ Άλλα εδάφια που σχετίζονται με την ‘εκκοπή’, δηλαδή με το θάνατο, του Μεσσία, ως εξιλεωτικής θυσίας, είναι τα εδάφια Ησαΐας 52:13 έως 53:12. (Βλέπε πλαίσιο, σελίδα 28). Οι ραβίνοι του πρώτου αιώνα εφάρμοσαν αυτά τα εδάφια στον Μεσσία, πράγμα που έκανε και ο Ραμπάμ και άλλοι στη διάρκεια του Μεσαίωνα. Τα εδάφια καθιστούν απόλυτα σαφές ότι η συγχώρηση συνδέεται με τον Μεσσία και με το θάνατό του.
  
  ²⁰ Για τους παραπάνω λόγους, πολλοί Ιουδαίοι του πρώτου αιώνα κατανόησαν αμέσως τη διδασκαλία ότι ο θάνατος του Μεσσία θα καθιστούσε δυνατή ενώπιον του Θεού την πλήρη συγχώρηση των αμαρτιών. Ήξεραν ότι οι Γραφές μιλούσαν για την έμφυτη ατέλεια του ανθρώπου. (Εκκλησιαστής 7:20) Η ανάγκη για μια θυσία που θα εξιλέωνε από τις αμαρτίες ήταν ένα μάθημα που διέκριναν καθημερινά· ήταν συνυφασμένη με την ίδια τη δομή και τη φύση της διαθήκης του Νόμου. Τα γεγονότα που περιγράφονται στις αφηγήσεις για τη ζωή του Ιησού τον παρουσιάζουν ως έναν τέλειο άνθρωπο, του οποίου ο θάνατος θα μπορούσε να φέρει εξιλέωση για τις αμαρτίες του ανθρωπίνου γένους.f (Ματθαίος 20:28· Λουκάς 1:26-38) Όταν οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές τόνισαν ότι οι διάφορες θυσίες υπό το Νόμο προσκίαζαν αυτή την τελική και πλήρη θυσία, κατανοήθηκε πληρέστερα ολόκληρη η δομή του Νόμου, καθώς και άλλα τμήματα των Γραφών.g—Εβραίους 10:1-10.

Ποιος θα Οδηγήσει τα Έθνη σε Ειρήνη;

Θα Υπάρξει Ποτέ Ένας Κόσμος Χωρίς Πόλεμο;
- f Ο απόστολος Παύλος αναφέρθηκε στον Ιησού ως τον ‘δεύτερο Αδάμ’, ο θάνατος του οποίου θα έφερνε εξιλέωση από την αμαρτία που μας κληροδότησε ο Αδάμ. (1 Κορινθίους 15:45-47, Τανάκ· Ρωμαίους 5:12, 15-19) Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το γιατί ήταν ζωτική μια τέτοια διευθέτηση, βλέπε σελίδα 14, παράγραφοι 15 και 16 και υποσημείωση.
  
  g Έχοντας υπόψη αυτές τις πληροφορίες ολόκληρη η ιστορία του Αβραάμ αποκτά καινούρια σημασία. Ο Θεός δεν ζήτησε από τον Αβραάμ να θανατώσει το γιο του απλώς και μόνο για να θέσει σε δοκιμασία την πίστη του, αλλά και για να πάρει μέρος σε ένα εξεικονιστικό δράμα, ώστε οι άνθρωποι να μπορέσουν να κατανοήσουν ότι ο ίδιος ο Θεός επρόκειτο να προσφέρει μια θυσία, κάποιον που του ήταν αγαπητός, για το αιώνιο όφελος του ανθρωπίνου γένους. Εκείνος τον οποίο προμήθευσε θα ήταν το ίδιο το Σπέρμα του Αβραάμ, μέσω του οποίου ο Θεός είχε υποσχεθεί ότι ‘όλα τα έθνη της γης θα ευλογούσαν τον εαυτό τους’. (Γένεσις 22:10-12, 16, 17· 22:18, Τανάκ· παράβαλε Ιωάννης 3:16). Η ομοιότητα και η αντίληψη είναι τόσο σαφείς και συγκεκριμένες ώστε αυτό δεν μπορεί να είναι σύμπτωση ή μια έξυπνη επινόηση ανθρώπων.

Ποιος θα Οδηγήσει τα Έθνη σε Ειρήνη;

Θα Υπάρξει Ποτέ Ένας Κόσμος Χωρίς Πόλεμο;
- «Ο ΔΟΥΛΟΣ ΜΟΥ»—ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ;
  
  «Ιδού, ο δούλος μου . . . Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων· . . . ως ουδέν ελογίσθημεν αυτόν. Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη· . . . Αλλ’ αυτός ετραυματίσθη δια τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη δια τας ανομίας ημών· . . . Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα· . . . και ο Κύριος έθεσεν επ’ αυτόν την ανομίαν πάντων ημών. . . . δεν έκαμεν ανομίαν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού. . . . ο δίκαιος δούλος μου θέλει δικαιώσει πολλούς δια της επιγνώσεως αυτού· διότι αυτός θέλει βαστάσει τας ανομίας αυτών. . . . παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον και μετά ανόμων ελογίσθη και αυτός εβάστασε τας αμαρτίας πολλών και θέλει μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων».—Ησαΐας 52:13–53:12.
  
  Η εικόνα που παρουσιάζει εδώ ο Ησαΐας είναι η εικόνα ενός εντελώς αθώου, αγνού ατόμου, του οποίου τα παθήματα και ο θάνατος προμήθευσαν εξιλέωση για το ίδιο το έθνος του χωρίς αυτό να τον αναγνωρίσει.
  
  Σήμερα, ωστόσο, οι περισσότεροι Ιουδαίοι σχολιαστές δέχονται ως αποδεδειγμένο γεγονός ότι τα εδάφια αναφέρονται στο έθνος Ισραήλ ως ολότητα ή σε μια δίκαιη ομάδα μέσα στο έθνος.
  
  Το ερώτημα είναι: Ταίριαζε ποτέ το έθνος Ισραήλ, ή έστω μια μερίδα του έθνους, με αυτή την περιγραφή, ή μήπως αυτή εφαρμόζεται σε κάποιο άτομο;
  
  Επί 800 και πλέον χρόνια, αφότου ο Ησαΐας έγραψε αυτά τα προφητικά λόγια (περ. 732 Π.Κ.Χ.), δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι κάποιος Ιουδαίος ή ραβίνος δίδαξε πως αυτός «ο δούλος» είχε συλλογική έννοια. Η γενική κατανόηση σε όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν ότι η προφητεία αναφερόταν σε ένα άτομο, και γενικά αυτή θεωρούνταν προφητεία για τον Μεσσία.
  
  Εκτός από αυτό, προσέξτε το σχόλιο στον πρόλογο του βιβλίου Το Πεντηκοστό Τρίτο Κεφάλαιο του Ησαΐα Σύμφωνα με τους Ιουδαίους Ερμηνευτές (The Fifty-Third Chapter of Isaiah According to the Jewish Interpreters): «Η επικρατούσα Ιουδαϊκή εξήγηση ως τα τέλη της αμοραϊκής [μέχρι τον έκτο αιώνα Κ.Χ.] περιόδου υποδηλώνει ότι τότε το συχνό, ίσως μάλιστα και γενικό, αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα ήταν πως η μορφή αυτή αναφέρεται στον Μεσσία, ερμηνεία που δίνει και το Ταργκούμ επίσης, κάπως αργότερα».—Έκδοση Χ. Μ. Ορλίνσκι, 1969, σελίδα 17.
  
  Ποιο θα μπορούσε να είναι το κίνητρο για να απορριφτεί και να επανερμηνευτεί η πιο φυσιολογική ερμηνεία αυτού του εδαφίου, σύμφωνα με την οποία το εδάφιο αναφέρεται σε κάποιο άτομο, και μάλιστα στον Μεσσία; Δεν ήταν αυτό απλούστατα μια προσπάθεια για να αποφευχθεί οποιοσδήποτε συσχετισμός μεταξύ αυτής της προφητείας και του Ιησού, του Ιουδαίου που έζησε τον πρώτο αιώνα και ο οποίος ταιριάζει στην περιγραφή σε κάθε λεπτομέρεια;